"Ποίηση - Στιχάκια - Aποφθέγματα"

Τέσσερα κεριά έλιωναν αργά αργά.
Ο χώρος ήταν τόσο ήσυχος, που μπορούσε να ακουστεί η συζήτησή τους.

Το πρώτο έλεγε: " Εγώ είμαι η Υπομονή.
Μα οι άνθρωποι δεν καταφέρνουν να με διατηρήσουν:

πιστεύω ότι δε μου μένει άλλο από το να συνεχίσω να σβήνω!"
Κι έτσι αφέθηκε σιγά σιγά να σβήσει ολοκληρωτικά.

Το δεύτερο είπε:" Εγώ είμαι η Πίστη.
Δυστυχώς δεν χρειάζομαι πουθενά.

Οι άνθρωποι δεν θέλουν να ξέρουν για μένα,
κι έτσι δεν έχει νόημα να παραμένω αναμμένο.

Μόλις ολοκλήρωσε τα λόγια του, ένα ελαφρύ αεράκι
φύσηξε πάνω του και το έσβησε..

Πολύ λυπημένο το τρίτο κερί, με τη σειρά του είπε:
"Εγώ είμαι η Αγάπη".
Δεν έχω τη δύναμη να συνεχίσω να παραμένω αναμμένο.

Οι άνθρωποι δεν μου δίνουν σημασία και δεν αντιλαμβάνονται το πόσο σημαντικό είμαι.

Αυτοί μισούν ακόμα και αυτούς που τους αγαπούν περισσότερο.
Και χωρίς να περιμένει άλλο, το κερί αφέθηκε να σβήσει..

Ξαφνικά, ένα μικρό παιδί μπήκε στο δωμάτιο και είδε τα τρία κεριά σβηστά.

Φοβισμένο από το μισοσκόταδο, είπε: Μα τι κάνετε! Πρέπει να παραμείνετε αναμμένα, γιατί εγώ φοβάμαι το σκοτάδι! Και ξέσπασε σε δάκρυα..

Τότε το τέταρτο κερί είπε με συμπόνια: Μη φοβάσαι καλό μου, μην κλαις.
Εγώ είμαι η Ελπίδα.

Όσο θα είμαι αναμμένο, θα μπορούμε πάντα να ξανανάψουμε τα άλλα τρία κεριά. Με μάτια λαμπερά και γεμάτα δάκρυα, το μικρούλι πήρε το κερί της ελπίδας, και άναψε ξανά όλα τα άλλα..

πηγη..toxotina-73

Τι να πω για όσα γύρω μου αλλάζουν;
Τα σημάδια των καιρών τι θα μου πουν;

Οι απορίες των παιδιών μου με τρομάζουν
Οι απαντήσεις που τους δίνω δεν αρκούν

Στο ταξίδι, ας γίνει πυξίδα
του τραγουδιού μου ο σκοπός!

Στην αγάπη απάντηση είδα

κι όλης της άνοιξης το φως
Κι όλου του κόσμου την ελπίδα

Τι να πω; από που ήρθα και που πάω;
Τι είν' αυτό που μου τρελαίνει το μυαλό;

Βρες μου μια λύση για όλα αυτά που αγαπάω
Να νιώσω ασφάλεια στο χώμα που πατώ

Στο ταξίδι, ας γίνει πυξίδα
του τραγουδιού μου ο σκοπός!

Στην αγάπη απάντηση είδα

κι όλης της άνοιξης το φως
Κι όλου του κόσμου την ελπίδα

Στο ταξίδι, ας γίνει πυξίδα
του τραγουδιού μου ο σκοπός!

Στην αγάπη απάντηση είδα

κι όλης της άνοιξης το φως
Κι όλου του κόσμου την ελπίδα

στιχοι τραγουδιου "όλου του κόσμου η ελπίδα..." Κλεοπατρα

Υμνος της Αγάπης...

Μπορώ να μιλάω όλες τις γλώσσες των ανθρώπων,
ακόμα και των αγγέλων,

μα αν δεν έχω αγάπη μοιάζω με χάλκινο σκεύος που αχολογάει
ή με τύμπανο που αλαλάζει.

Κι αν έχω προφητικό χάρισμα και γνωρίζω όλα τα μυστήρια
Κι αν κατέχω όλη τη γνώση, μα και όλη την πίστη αν έχω
ώστε και βουνά να μετακινήσω,

αν δεν έχω αγάπη, δεν είμαι τίποτα.

Κι αν μοιράσω όλα τα υπαρχοντά μου
για να χορτάσω ψωμί τους φτωχούς,
ακόμα κι αν παραδώσω το σώμα μου να καεί,

αν δεν έχω αγάπη όλα μάταια.

Η αγάπη εύκολα συγχωρεί, πάντοτε το καλό κάνει
η αγάπη δεν φθονεί, η αγάπη δεν αυθαδιάζει,

δεν περηφανεύεται, δεν φέρεται άπρεπα,
δεν τα θέλει όλα δικά της, δεν οργίζεται,

δεν σκέφτεται το κακό, δεν χαίρεται με το άδικο,
αλλά χαίρεται όταν επικρατεί η αλήθεια.

Ολα τα ελαττώματα του άλλου τα σκεπάζει
πιστεύει πάντα στις καλές διαθέσεις του,

ελπίζει πάντα πως θα διορθωθεί και όλα τα υπομένει.
Η αγάπη δεν ξεπέφτει ποτέ..."

Internet

-Υπάρχουν;
-Υπάρχουν κάπου, δε μπορεί...

Είναι εκείνοι που τολμούν.
Εκείνοι που κοιτάνε μέσα...

αλλά πρώτα έχουν κοιτάξει ψηλά!

Εκείνοι που τα μάτια ανοιγοκλείνουν
μπροστά στην ομορφιά,

μπροστά στην ασκήμια.

Ανοιγοκλείνουν τα μάτια
χωρίς να φοβηθούν...

Είναι εκείνοι που τραγουδούν,
αλλά δεν ξεχνούν τα λόγια.

Κι η φωνή τους σε ταξιδεύει
σ' ένα κόσμο αλλιώτικο.

Σίγουρα υπάρχουν!
Φέρνω κάποιους στο μυαλό...

net

Η αλήθεια είναι σκλάβα του χρόνου....

Η ζωή αλλάζει αλλά δεν χάνεται....

Η ελπίδα σβήνει αλλα δεν πεθαίνει....

Η αλήθεια καλύπτεται αλλά πάλι λάμπει...

Μεγάλη που είσαι αλήθεια!!!

Ούτε η φωτιά μπορεί να σε κάψει ούτε το νερό να σε πνίξει...

internet ή εφημερίδα ή βιβλίο

Kirka

Περασε ο καιρος και το σπιτι ερήμωσε....

Σαν αυτα τα σπιτάκια τα αρχοντικα που τα βλέπεις ερηπωμένα πια στην ακρη του δρόμου ή μέσα σε χωράφια περιτρυγιρισμένα απο ζιζανια και χορτα....

απλα κατι περαστικοι να το κοιτανε και να λενε.... ΠοΠο!!! με θαυμασμο αλλα και λυπηση...

εικόνες απο ποιήματα του Χωραφα απο τις χαμένες πατρίδες και καλοκαιρινες αναμνήσεις στην μέση του καταχείμωνου.

Να κλείνεις τα ματια και να αισθάνεσαι την ζεστασια του καλοκαιριού που πέρασε ,απο τον μεσημεριάτικο ηλιο που σου κεγαι το δερμα με το αλατι απο την θαλασσα και αναμνήσεις απο τα παιδικα μας χρόνια οταν τρεχαμε ανεμελα, ξυπόλιτα και μισόγυμνα στους δρόμους.....

Σαν να είμασταν στο σπίτι μας...

Σαν να περιμενε η γιαγια μας στα σκαλοπάτια να μας μαζεψει....

Σαν να θέλαμε να χαθουμε στον ανεμο και να μείνουμε με αυτο το ανέμελο γέλιο και το χαρούμενο πρόσωπο για πάντα...

Ανοιξε τώρα σιγα σιγά τα "μάτια" σου...... που βρίσκεσαι?

Κοίτα γύρω σου...... που βρίσκεσαι?

Αναγνωρίζεις τον χώρο?

Πως αισθάνεσαι?

.......................................................................................................................

---
every circle has its round don't forget to come around..

llini

e,να πω και γω ενα ποιημα?γιατι αστερι μου δεν εισαι πια εδω..

γιατι αστερι μου νυχτωνεις μακρια μου?

τα δυο φτερα που μου χεις δωσει ν πετω,τα κομματιαζει καθε νυχτα η μοναξια μου..

πες μου αστερι μου γιατι δεν εισαι εδω σε ποιον θα λεω τωρα πια τα ονειρα μου..

σαν κλεφτης μπηκα μες στου ουρανου τν κηπο το χερι μου απλωσα ν πιασω ενα αστερι μα οταν προσπαθησα απο κει ν ξαναφυγω το δρομο μου κλεισαν δυο ολολευκοι αγγελοι.

αυτο τ αστερι ηθελα δωρο ν σου φερω αυτη τη νυχτα ν στολισεις τα μαλλια σου ηθελα κατι ακριβο ν σου προσφερω καρδια μου αποψε που εχεις τα γεννεθλια σου..

ενα συγγνωμη θελω μονο ν σου πω ποσο λυπαμαι που ερχομαι μ αδεια χερια μα εχω ενα δωρο απ τ αστερι πιο ακριβο ειναι η αγαπη μου που αξιζει ολα τ αστερια..

αυτο τ αστερι ηθελα δωρο ν σου φερω αυτη τη νυχτα ν στολισεις τα μαλλια σου..ηθελα κατι ακριβο ν σου προσφερω καρδια μου αποψε που εχεις τα γεννεθλια σου..

kirka

Γαλάζια όνειρα …που γίνανε μαύροι εφιάλτες
Της Ξένιας Ροδοπούλου

Το πράσινο φανάρι ανάβει και εσυ διαβαίνεις το σταυροδρόμι της ζωής
Το πράσινο φανάρι ανάβει και εσύ βρίσκεσαι στα παράλληλα σύμπαντα
Χωρίς ταυτότητα, χωρίς πνοή, σαν κομπάρσος σε ταινία

Μες στις γειτονιές της αποξένωσης και της αλλοτρίωσης
Κάθε σκιά γίνεται δάκρυ και πόνος , αγάπη και πόθος

Μια αψίδα ενώνει το κενό που νοιώθεις και δεν μπορεί να πεις πια όχι σε αυτόν
Πάνω στο θόλο βρίσκεται η χαρά, με ένα πέταγμα εισαι κοντά, όμως η σκιά πετά
Τα γαλάζια όνειρα χαθήκανε, μαύροι εφιάλτες βαραίνουν την ανάλαφρη σκιά σου
Η ιδέα δεν υπάρχει πια και εγώ πως θα πορευτώ χωρίς...

πυξίδες και φάρους;
Η ιδέα δεν υπάρχει πια και εγώ πενθώ για τα χρόνια που κύλησαν σαν το νερό και δεν σου είπα ποτέ ότι σ’ αγαπώ.

---
every circle has its round don't forget to come around..

pan

Αγαπημενε για σενα που γνωριζες αυτο που μ αφηνει η σκεψη πλεον να συλλαβω,σιγα-σιγα, οφειλω να κανω μιαν αναφορα.

στον Καββαδια λοιπον..

"Γυναικα"

Χορεψε πανω στο φτερο του καρχαρια.
Παιξε με τον Ανεμο την γλωσσα σου και περνα.

Αλλου σε λεγανε Γιουδηθ,εδω Μαρια.
Το φιδι σκιζεται στο βραχο με τη σμερνα.

Απο παιδι βιαζομουνα,μα τωρα παω καλια μου.
Μια τσιμινιερα με ορισε στον κοσμο και σφυριζει.

Το χερι σου,που χαιδεψε τα λιγοστα μαλλια μου,
για μια στιγμη αν με λυγισε,σημερα δε με οριζει.

Το μετζαρολι ραγισε το τεσσαροχαλι.
Την ταβλα παρε,τζοβενο,να ξαναπαμε αροδο.

Ποιος σκυλας γιος μας μουτζωσε κι εχουμε τετοιο χαλι,
που γεροι και μικρα παιδια μας πηραν στο κοροιδο;

Βαμμενη.Να σε φεγγει το κοκκινο φεγγαρι.
Γιοματη φυκια και ροδανθη,αμφιβια Μοιρα.

Καβαλαγες ασελωτο με διχως χαλιναρι,
πρωτη φορα,σε μια σπηλια,στην Αλταμιρα.

Σαλταρει ο γλαρος το δελφινι να στραβωσει.
Τι με κοιτας;Θα σου θυμισω εγω που μ ειδες.

στην αμμο πανω σ΄ειχα αναστροφα ζαβωσει
τη νυχτα που θεμελιωναν τις Πυραμιδες.

Το τειχος περπατησαμε μαζι το Σινικο.
Κοντα σου ναυτες απ΄την Ουρ πρωτοσκαρο εβιδωναν.

Αναμεσα σε ολογυμνα σπαθια στο Γρανικο
εχυνες λαδι στις βαθιες πληγες του Μακεδονα.

Πρασινο.Αφρος, θαλασσινο βαθυ και βυσσινι.
Γυμνη.Μοναχα ενα χρυσο στη μεση σου ζωστηρι.

Τα ματια σου τα χωριζαν εφτα Ισημερινοι
μες στου Giorgione το αργαστηρι.

Πετρα Θα του ΄ριξα και δε με θελει το ποταμι.
Τι σου ΄φταιξα και με ξυπνας προτου να φεξει.

Στερνη νυχτια του λιμανιου δεν παει χαραμι.
Αμαρτωλος που δε χαρει και που δε φταιξει.

Βαμμενη.Να σε φεγγει φως αρρωστημενο.
Διψας χρυσαφι.Παρε, ψαξε, μετρα.

Εδω κοντα σου,χρονια ασαλευτος να μενω
ως να μου γινεις Μοιρα, Θανατος και Πετρα.

Ινδικος Ωκεανος 1951

Kαι αφου ξεκινησα τα πολλα και παλι.
Για μενα Σπιτι ειναι παντου και παντα εμαθα να μην με νοιαζει το υλικο..
Nα ψαχνω το αυλο,το ασπροσδιοριστο,το ακαθοριστο...

"Σε γιορτινο αγωνισμα, παιζατε τις αμαδες και δεν καταδεχοσασταν το κωμικο παιδι
(πως μπορεσα να το παρακουσω αυτο? πρεπει να ξαναβρω το χιουμορ μου!)

μα τωρα στον Αγωνα νικουν οι Καρβουναδες που εχουν στην μερια τους τον ιδιο τον ποιητη
Ζει-τα ωραια πραγματα με αιμα και θυσιες προς το συμφερον Ολων σας και το Κοινο Καλο
δεν θα σας πει παινεματα δεν ξερει κολακειες

και για την ευτυχια Σας πληρωνει τον καιρο..' Παραβαση του Αριστοφανη,Παπαζογλου αφιερωμενο απο τα βαθη της ταπεινης ψυχης μου στην Κυρά του Κοπαδιου.

Σε ευχαριστω για την ελπιδα μου..

ΑΛΗΘΕΙΕΣ - ΒΟΥΝΑ: για να μπορούμε να χτίζουμε τα σπίτια μας σε στέρεη βάση.

ΑΛΗΘΕΙΕΣ - ΠΟΤΑΜΙΑ: για να μπορούμε να ξεδιψάμε και να ταξιδεύουμε πάνω τους ψάχνοντας νέους ορίζοντες.

ΑΛΗΘΕΙΕΣ - ΑΣΤΕΡΙΑ: για να μας χρησιμεύουν ως οδηγοί, ακόμα και στις σκοτεινές μας νύχτες...

Ιστορίες να σκεφτείς...

Γίνε αν μπορείς πιο σοφός απ' όλους αλλα μην το πεις πουθενα!!

όπως είπε και ο Έμερσον....

Πάντα είχα γύρω μου ανθρώπους που ήταν ανωτεροί μου σε κάτι και έτσι μπόρεσα να μάθω πολλά...

Ο σοφός ο άνθρωπος είναι αφέντης του μυαλού ...

Ο τρελός είναι σκλάβος του...

Βιβλίο

freespirit- Ολυμπία

Ο ΣΤΟΧΟΣ

Η σιωπή των - κατά τα άλλα - φλύαρων
Πελαργών

Όταν πετάξει αετός πάνω από τη φωλιά τους,
Η χαρά των κεραυνών που οφθαλμοσκοπούν

Το άπειρο
Η τρέλλα της αμνησίας του τυφλοπόντικα

Που σκάβει στο ίδιο σημείο,
Ενώ ο θησαυρός του είναι ένα βήμα

Πάρα 'κει,
Η φορά των γεγονότων που θα μπορούσε

Άνετα ν' αντιστραφεί
Αν δε θωρούσαμε μαγνητισμένοι

Το προσδοκώμενο - από ποιους; -
αποτέλεσμα.

Απλές αλήθειες, περίπλοκα πάθη
κι ο ποιητής μέσα σου βουβός

περιμένοντας να σιγάσει ο θόρυβος
του δρόμου

για να μιλήσει.

freespirit-Ολυμπία

Ο ΡΥΘΜΟΣ

Ο ρυθμός που συνέχει το σύμπαν
Κι ωθεί τα ουράνια σώματα να ερωτεύονται

Τους γαλαξίες να παντρεύονται
Και να σμίγουν

Ακυρώνοντας έτσι αιώνες πολιτισμού
Σε μια ώρα παροξυσμού ευλογημένη

Όπου τα κάστρα της μοναξιάς πέφτουν
Κι η αλυσίδα ακυρώνεται των φαινομένων.

Σε μια στιγμή όλα φωτίζονται
Χωρίς να προλάβουν ν' αντικατοπτριστούν

Στον κόλπο τ' ουρανού
Βουλιάζουν στο βυθό της θάλασσας

Για ν' αναδυθούν ως αμοιβάδες
Ως κοχύλια,

Αμμωνίτες
Και αχάτες.

Κοχλίας του χαμού ο Γαλαξίας μας
Πηγαίνει ν' αρραβωνιαστεί την Ανδρομέδα του

Επιβουλευόμενος έτσι την αθανασία
Των πυραμίδων,

Τη σιωπή της Σφίγγας,
Την υστεροφημία των Φαραώ,

Και τα γραπτά μας
Παρανάλωμα πυρός

Στο κοσμικό καμίνι,
Όπου θα τρέξουν όλα τα χαμίνια

Να ζεσταθούν,
Να ψήσουν κάστανα

Και να χλευάσουν
Την τόλμη μας την ποιητική.

Μόνο ένα αηδόνι θα δακρύσει
-Από κάποιο αστέρι μακρινό-

Κι ο κύκνος ο συμπαντικός
Θα τραγουδήσει το στερνό του το τραγούδι.

Pan

Αν όλα τα παιδιά της γης
πιάναν γερά τα χέρια

κορίτσια αγόρια στη σειρά
και στήνανε χορό

ο κύκλος θα γινότανε
πολύ πολύ μεγάλος

κι ολόκληρη τη Γη μας
θ' αγκάλιαζε θαρρώ.

Αν όλα τα παιδιά της γης
φωνάζαν τους μεγάλους

κι αφήναν τα γραφεία τους
και μπαίναν στο χορό

ο κύκλος θα γινότανε
ακόμα πιο μεγάλος

και δυο φορές τη Γη μας
θ' αγκάλιαζε θαρρώ.

Θα 'ρχόνταν τότε τα πουλιά
θα 'ρχόνταν τα λουλούδια

θα 'ρχότανε κι η άνοιξη
να μπει μες στο χορό

κι ο κύκλος θα γινότανε
ακόμα πιο μεγάλος

και τρεις φορές τη Γη μας
θ' αγκάλιαζε θαρρώ!

Γιάννης Ρίτσος

Panos - anarxos

Οι Πολύθεοι

Μακαρισμένος εσύ που μελέτησες
να τον ορθώσεις απάνω στους ώμους σου
το συντριμμένο ναό των Ελλήνων!

Του Νόμου τ' άγαλμα σταίνεις κορώνα του,
στις μαρμαρένιες κολώνες του σκάλισες
τους λογισμούς των Πλωτίνων.

Είδες τον κόσμο κι ατέλειωτο κι άναρχο
ψυχών και θεών, μαζί κύριων και υπάκουων,
σφιχτοδετά κρατημένη αρμονία

και των καπνών και των ίσκιων τα είδωλα
παραμερίζοντας όλα, ίσα τράβηξες
προς την Αιτία

και σε κρυψώνα ιερό, και σωπαίνοντας
έσπειρες, έξω απ' το μάτι του βέβηλου,

κ' έπλασες λιόκαλη εσύ σπαρτιάτισσα
τη θυγατέρα σου την Πολιτεία.

Στους χριστιανούς τους μισόζωους ανάμεσα
ξαναζωντάνεψες Ολυμπους άγνωρους,

έθνη καινούριων αθανάτων κι άστρων
μέσα σε σένα Λυκούργοι και Πλάτωνες

απαντηθήκαν, το λόγο ξανάνιωσες
των Ζωροάστρων

Κι αφού το τέκνο μεγάλωσες, ένιωσες
τότε μονάχα την κούραση, κ' έγειρες
ζωή κατόχρονη ισόθεης σκέψης,

κι αλαφροπήρε σε ο θάνατος κ' έφυγες
το μυστικό, τρισμακάριε, τον ίακχο
με τους Ολύμπιους θεούς να χορέψης

Σοφός, κριτής και προφήτης μας μοίρασες
από το γάλα που εσένα σε πότισε
της ουρανίας Αφροδίτης η ρώγα.

Του κόσμου αφήνεις το τέκνο, το θάμα σου
μα ο μισερός κι ο στραβός κι ο ζηλόφτονος
λυσσομανάει και το ρίχνει στη φλόγα.

Όμως ο αέρας τριγύρω στη φλόγα σου
πνοή σοφίας κι αλήθειες πνοή γίνεται,
κι από τη θράκα της φλόγας πετάχτη

στον ήλιο ολόισα ένας νους μεγαλόφτερος
τ' αποκαίδια σου κρύβουμε γκόλφια μας,
και θησαυρός της φωτιάς σου είν' η στάχτη!

Κωστής Παλαμάς

Πάνω στην κίνηση

Πάνω στην κίνηση, ένιωσες το βάθος σου

Με την ζεστή επαφή που δεν αγκαλιάζει

Αλλά διαπερνά την ανάγκη να ζήσει

Με ένταση τη δίψα της ανάγκης για ένα μέλλον

Που δεν έχεις προβλέψει.

Νίκος Λυγερός
εφημεριδα

ΑLTEREGO

Βρήκα ένα ποίημα που μου άρεσε πολύ. Δεν ξέρω ποιανού είναι, αλλά σου το αφιερώνω Αιθηρόη και εύχομαι να είσαι εδώ πολύ γρήγορα!

Που είσαι αγαπημένη; Μήπως σ' εκείνο το μικρό
παράδεισο, να ποτίζεις τα λουλούδια που σε κοιτάνε
όπως τα βρέφη το στήθος της μάνας;

Ή μήπως στο δωμάτιό σου, όπου ο βωμός
της αρετής στήθηκε προς τιμή σου
και που σ' αυτόν προσφέρεις θυσία την ψυχή και την
καρδιά μου;

Ή ανάμεσα στα βιβλία, γυρεύοντας ανθρώπινη γνώση
ενώ είσαι γεμάτη ουράνια σοφία;
Ω συντρόφισσα της ψυχής μου, που είσαι;
Προσεύχεσαι στο ναό; Ή καλείς τη Φύση στο λιβάδι,
λιμάνι των ονείρων σου;

Είσαι στις καλύβες των φτωχών, παρηγορώντας
τους πονεμένους με τη γλύκα της ψυχής σου
και γεμίζοντας τα χέρια τους με τη γενναιοδωρία σου;
Είσαι το πνεύμα του Θεού παντού.
Είσαι δυνατότερη απ' τους αιώνες.

aoratos naos - Aιθηρόη

Η alterego αφιέρωσε ένα ποίημα και την ευχαριστώ όπως και όλους εσάς!
Είναι ένα υπέροχο ποίημα γι΄ αυτό θα ήθελα να προσθέσκαι τους υπόλοιπους στίχους.

Το ποίημα λέγεται, Το κάλεσμα του εραστή:

Το Κάλεσμα του Εραστή

Που είσαι αγαπημένη; Μήπως σ' εκείνο το μικρό
παράδεισο, να ποτίζεις τα λουλούδια που σε κοιτάνε
όπως τα βρέφη το στήθος της μάνας;

Ή μήπως στο δωμάτιό σου, όπου ο βωμός
της αρετής στήθηκε προς τιμή σου

και που σ' αυτόν προσφέρεις θυσία την ψυχή και την
καρδιά μου;

Ή ανάμεσα στα βιβλία, γυρεύοντας ανθρώπινη γνώση
ενώ είσαι γεμάτη ουράνια σοφία;

Ω συντρόφισσα της ψυχής μου, που είσαι;
Προσεύχεσαι στο ναό; Ή καλείς τη Φύση στο λιβάδι,
λιμάνι των ονείρων σου;

Είσαι στις καλύβες των φτωχών, παρηγορώντας
τους πονεμένους με τη γλύκα της ψυχής σου
και γεμίζοντας τα χέρια τους με τη γενναιοδωρία σου;

Είσαι το πνεύμα του Θεού παντού.
Είσαι δυνατότερη απ' τους αιώνες.

Θυμάσαι τη μέρα που συναντηθήκαμε, όταν
μας τύλιγε το φωτοστέφανο του πνεύματός σου;

Και πλανούνταν γύρω μας οι Άγγελοι του Έρωτα
δοξολογώντας τις πράξεις της ψυχής;

Θυμάσαι τα μονοπάτια και τα δάση που περπατούσαμε
μ' ενωμένα τα χέρια, σφιχταγκαλιασμένοι
σα να κρυβόμαστε μέσα στους ίδιους μας τους εαυτούς;

Θυμάσαι την ώρα που σ' αποχαιρέτησα
και το αγνό φιλί σου πάνω στα χείλη μου;

Εκείνο το φιλί που με δίδαξε ότι η ένωση
χειλιών ερωτευμένων

φανερώνει ουράνια μυστικά ανέκφραστα απ' τη
γλώσσα.

Ήταν η εισαγωγή σ' ένα μακρόσυρτο στεναγμό
σαν την ανάσα του Παντοδύναμου που έκανε άνθρωπο
το χώμα.

Εκείνος ο στεναγμός μ' οδήγησε στον πνευματικό
κόσμο

δείχνοντάς μου τη δόξα της ψυχής μου.
Κι αιώνια εκεί θα μείνει μέχρι πάλι να ενωθούμε.

Θυμάμαι όταν με φίλαγες και με φίλαγες
και δάκρυα έτρεχαν στα μάγουλά σου κι έλεγες:

"Συχνά πρέπει να χωρίζονται τα γήινα σώματα για
γήινους σκοπούς"

και χώρια να ζουν ο κόσμος τ' αναγκάζει.

Μα ο Έρωτας κρατάει στα χέρια του το πνεύμα
ενωμένο

μέχρι να φτάσει ο θάνατος, να πάρει ενωμένες ψυχές.
Πήγαινε, αγαπημένε.

Η Ζωή σε διάλεξε εκπρόσωπό της. υπάκουσέ την,
γιατί είναι η Ομορφιά που προσφέρει
στον πιστό της

την κούπα της γλύκας της ζωής.

Όσο για τη δική μου αδειανή αγκαλιά, η αγάπη σου
θα 'ναι η παρηγοριά μου. Κι η θύμησή σου
Αιώνιος Γάμος."

Που είσαι τώρα, άλλε μου εαυτέ; Είσαι ξύπνια
μέσα στη σιωπή της νύχτας;

Ας σου φέρνει ο καθάριος άνεμος τους χτύπους
της καρδιάς μου κι όλη μου την αγάπη.

Χαϊδεύεις άραγε το πρόσωπό μου με τη θύμησή σου;
Η εικόνα δεν είναι πια σωστή,

γιατί η θλίψη έριξε τη σκιά της
στην άλλοτε χαρούμενη έκφρασή μου.

Τα δάκρυα μάραναν τα μάτια μου που
καθρέφτιζαν την ομορφιά σου
και ξέραναν τα χείλια που γλύκαινες με τα φιλιά σου.

Που είσαι αγαπημένη; Ακούς το κλάμα μου
πέρα απ' τον ωκεανό; Καταλαβαίνεις την ανάγκη μου;

Γνωρίζεις πόσο μεγάλη είναι η υπομονή μου;
υπάρχει στον άνεμο κάποιο πνεύμα για να σου φέρει
την ανάσα της ετοιμοθάνατης νιότης μου;

υπάρχει μυστική επικοινωνία ανάμεσα στους αγγέλους
για να σου φέρει το παράπονό μου;

Που είσαι, όμορφο αστέρι μου; Το σκοτάδι της ζωής
μ' έριξε στην αγκαλιά του. Η θλίψη με νίκησε.

Πάρε το χαμόγελό σου στον ουρανό.
Θα 'ρθει και θα με ζωντανέψει!

Ανάσανε την ευωδιά σου στον άνεμο! Θα με στηρίξει!

Που είσαι, αγαπημένη;
Ω, πόσο μεγάλη είναι η Αγάπη!
Και πόσο μικρός εγώ!

Σας ευχαριστώ πολύ!
Όλους σας!
Δείξατε ότι μπορείτε να στέκεστε ο ένας δίπλα στον άλλον.
Και είδατε πως δεν είστε μόνοι.
Δεν είστε μόνοι!
Αρκεί να θέλετε να κοιτάξετε δίπλα σας.

---
Να έχετε αγάπη στην καρδιά, φως στο πνεύμα, θάρρος στην ψυχή και αλήθεια στο στόμα.

gioytzin

Αυτό το ποίημα το έχω γράψει για την αγάπη.

Σ’ αγαπώ εύκολο να πεις μα δύσκολο να το εννοείς.
Κι σπάνιο να το ζεις.

Αγάπη είναι τον ήλιο να κοιτάς.
Πολλοί την λάμψη του την έχουν δει.

Μα λίγοι απ’ της ακτίνες του έχουν τυφλωθεί. ?

Αγάπη είναι το τρίγωνο τον βερμούδων να περνάς και σώος και άβλαβης.
Πίσω να γυρνάς.

Πολλοι βάδισαν από κει μα κανείς δεν επέστρεψε από αυτήν την ανεξήγητη διαδρομή.

gioytzin

Θα ήθελα να μοιρασθώ και ένα άλλο ποίημα μαζί σας.

Είχα πει πως θα σε ξεχάσω.
Και έκλεισα δρόμους για να σε ξεπεράσω.

Και μαζί και της πόρτες της καρδιάς.
Την πίεσα τόσο σκληρά.

Που την χτύπησα εκεί που πονά να μην σε ζητά.

Ορκίστηκα πως θα παλέψω και θα βρω την δύναμη να το αντέξω.
Μα η καρδιά δεν άντεξε για πολύ.

Και έβαλε φωτιές και τώρα εκδικείται την λογική.
Και το μίσος της βγαίνει μέσα από τον καπνό της ψυχής.

Ακόμα κ αν βάλω για δικαστή την λογική.
Αυτή θα βρει τον τρόπο αθώα να βγει.

Γιατί έχει για υπερασπίσει την ευαισθησία της που είναι τόσο δυνατή.
Που ξεπερνά κάθε λογική.

Με αποτέλεσμα να στοιχειώνει μια για πάντα όλη σου την ζωή.

call - Μαγεμενη

υπεροχο τραγουδι..αφηστε με να μοιραστω τους στιχους μαζι σας.....
Λεγετε ΣΕ ΜΙΑ ΤΟΣΗ ΔΑ ΣΤΙΓΜΗ

Εχεις αραγε σκεφτει ποσο πολυτιμα ειναι ολα αυτα που θεωρεις δεδομενα δικα σου ?
Εχεις διανοηθει ποτε πως ολα αυτα μπορει να φυγουν μεχρι να αγοιγοκλεισεις τα βλεβαρα σου?

Εχεις οραματιστει ποτε πως θα ηταν η ζωη χωρις να εχεις διπλα σου την οικογενεια σου?
Εχεις κλαψει με λυγμους ποτε οταν καποιος που αγαπουσες εφυγε και δεν ειναι πλεον κοντα σου?

Μη ξεγελιεσαι απο το χρονο αλλα παρερχονται οι περασμενες στιγμες σε κοιτουν ξαναρεχονται
ειναι λογια αυτα που φυγαν και για αυτα που επωνται γιατι τα λαθος λογια που εχεις πει δεν επιστρεφονται

ειναι λογια εκεινα που δεν εκτιμας που ξεχνας ή που φοβασαι να τους πεις πως θα αγαπας ειναι λογια

ειναι λογια αυτα που καθε μερα προσπερνας που σε περιμενουν καθε μερα σπιτι οταν γυρνας

Σαν ενα φιλο αγαπημενο παιδικο σου σαν ενα μηνυμα απλο στο κινητο σου σαν ενα χαδι της μητερας τα μαλλια σου

σαν ενα παθιασμενο φιλι απ την κοπελια σου

Πραγματα τοσο μικρα μα τοσο πολυτιμα πραγματα που δε θεωρεις μεγαλο ζητημα
πραγματα καθημερινα συνηθισμενα που εχεις μαθει δυστυχως να θεωρεις δεδομενα

Σε μια τοση δα στιγμη οι αποχρωσεις του γκρι με του χρονου το πινελο χρωματιζουν τη γη
και βουτώντας στην παλετα βαφουν μαυρη τη ζωη οταν καποιος απο μας το ασπρο δεν ηθελε να δει

Τα ομορφα συνηθως βρισκονται μπροστα μας δε μας αφηνει να τα δουμε η αγνοια μας
και οταν τα χασουμε ή φυγουνε μακρια μας δεν προκειται να τα επιστρεψουνε τα δακρυα μας

Το καθε αυριο θολο ειναι και απροβλεπτο τα παντα αλλαζουν μεσα σε ενα δευτεροπτο ,
για αυτο οταν γελας να θυμασαι και το γιατι, γιατι τα πιο ομοργα χαμογελα σβηνουν πριν το πρωι

Και οσα κανει ο χρονος δε μπορεις να αλλαξεις τα λογια ισως τωρα δεν αλλαζουν πραξεις
μια τοση δα στιγμη ειναι αρκετα πως πρεπει καθε μια μερα σου να πραξεις

Ζησε το τωρα τωρα και οχι αργοτερα ζησε με οσα εχεις μη θες περισσοτερα
Βουτα στη ζωη πριν μεινουν μονο απονεραγιατι οσα εχουμε ειναι τα πιο ομορφα ονειρα

Maggisoula - Αρισταία

Τα γιατί που μείναν πίσω
ρίζες βγάλαν μέσα στα όνειρα μου.

Όποιο μέλλον και να ζήσω

πάντα βρίσκω παρελθόν μπροστά μου.
Κι όλα αυτά που φοβάμαι...

Όλα αυτά που φοβάμαι είναι ακόμα εδώ.

Σαν κερί που λιώνει
Η αγάπη καίει και λυτρώνει

Ιερό και Μέκκα το χθες που κρύβει μια γυναίκα
Να σε δω να γελάς

Μου φτάνει απόψε για να ξαναρχίσω

Να πετάξω ψηλά
Να ανοίξω μόνη φτερά

Η ταχύτητα του χρόνου
στάχτη αφήνει πάνω στο κορμί μου

Ό,τι απέμεινε δικό μου
το 'χει πια ξεχάσει η αφή μου.

Κι όλα αυτά που φοβάμαι είναι ακόμα εδώ

Όποιο μέλλον και να αγγίξω
πάντα βρίσκω παρελθόν μπροστά μου.

Άλκηστις Πρωτοψάλτη

Kirka

Bρέχει- και κάν' η φύσις
ήχους τόσο γλυκούς,

το διάβασμα ν' αφήσης
και να σταθής ν' ακούς...

Στις σκάλες, στο περβόλι,
στο γύρο της φραγής

βρέχει γλυκά- και σ' όλη
τη χώρα και τη γης.

Bρέχει στα παραμύθια
κ' εκείθε έχουν ερθεί

οι μάγοι οι αγαθοί
με τ' άσπρα γένεια πλήθεια.

Bρέχει στα παραμύθια...
κ' εκείθε αργοφυσά

τ' αγέρι, από δασά
θάμνα και κουφολίθια.

Bρέχει- και ξέρει η φύσις
νότες τόσο γλυκές,

το φύλλο να τσακίσης
με τις στιχουργικές.

Στης λάσπης τ' άκρο χείλος,
λοξός και σερπετός,

διαβαίνει ο περιττός
της γειτονιάς ο σκύλλος

και του περιβολάρη
η σούστα ουδ' αντηχεί:

σα νάναι σε σφουγγάρι
βουλιάζουν οι τροχοί.

Aπάνω στη βιτρίνα,
γραμμένα στα γυαλιά,

ξεπλένονται τα κρίνα
και τα τριανταφυλλιά,

μα έχει η πνοή φερμένα,
του κάμπου, μακρυνά,

όλα τ' αληθινά
τα φύτρα, χορτασμένα!

Τέλλο Άγρας

---
every circle has its round don't forget to come around..

Leontas

Αν μπορείς στην πλάση τούτη να περιφρονείς τα πλούτη
κι αν οι έπαινοι των γύρω δεν σου παίρνουν το μυαλό,

αν μπορείς στην τρικυμία να κρατήσεις ψυχραιμία,
κι αν μπορείς και στους εχθρούς σου να σκορπίσεις το καλό,

αν μπορείς με μιας να παίξεις κάθε τι που 'χεις κερδίσει,
στην καταστροφή ν' αντέξεις και να δώσεις κάποια λύση,

αν μπορείς να υποτάξεις πνεύμα, σώμα και καρδιά
αν μπορείς όταν σε βρίζουν να μην βγάζεις τσιμουδιά,

αν μπορείς στην καταιγίδα να μη χάνεις την ελπίδα,
κι αν μπορείς να συγχωρήσεις όταν σ' έχουν αδικήσει,

αν μπορέσεις τ' όνειρό σου να μη γίνει ο όλεθρός σου,
κι αν μπορέσεις ν' αγαπήσεις όσους σ' έχουνε μισήσει,

αν μπορείς να είσαι ο ίδιος στην χαρά και στην οδύνη,
αν η πίστη στην ψυχή σου μπρος σε τίποτα δεν σβήνει,

αν μιλώντας με τα πλήθη τη συνείδηση δεν χάνεις,
αν μπορέσεις να χωνέψεις πως μια μέρα θα πεθάνεις,

αν ποτέ δεν σε μεθύσει του θριάμβου το κρασί,
αν στα ψέματα των άλλων δεν λες ψέματα κι εσύ,

αν μπορείς να μη θυμώνεις, αλλά μήτε και να κλαις
όταν άδικα σου λένε πως εσύ μονάχα φταις.

Αν μπορείς με ηρεμία δίχως νεύρα ή δυσφορία
και τα ίδια σου τα λόγια να τ' ακούς παραλλαγμένα,

αν μπορείς κάθε λεπτό σου να 'ναι μια δημιουργία
και ποτέ σου να μην μένεις με τα χέρια σταυρωμένα.

Αν οι φίλοι σου κι οι εχθροί σου δεν μπορούν να σε πληγώσουν
αν οι σχέσεις με μεγάλους τα μυαλά δεν σου σηκώνουν

αν τους πάντες λογαριάζεις μα... κανένα χωριστά,
αν μπορέσεις να φυλάξεις και τα ξένα μυστικά...

Έ! Παιδί μου τότε...
Θα μπορέσεις ν' απολαύσεις όπως πρέπει τη ζωή σου...
Θα 'σαι άνθρωπος σπουδαίος κι όλη η γη θα 'ναι δική σου!

(Ρ. Κίπλινγκ, Άγγλος ποιητής & πεζογράφος 1865-1936, Βρ. Νόμπελ 1907)

» Για την Ποίηση...
» Ποίηση!
» Εσωτερισμός,Επιστήμη και Ποίηση επιχειρούν μια Συνάντηση
» η παρουσια μου στο σαιτ