"Ποίηση - Στιχάκια - Aποφθέγματα"

Ποίηση Μελών & Φίλων - Ποίηματα σπουδαίων ποιητών - Στιχάκια - Αποφθεγματα

"Ποίηση - Στιχάκια - Aποφθέγματα" Poetry10

angels

Υπάρχει ψηλά εν' αστέρι
το πιο λαμπερό τ' ουρανού
Μαζί του μιλάω και παίζω
αν θέλω τα βράδια

Αν νιώθω μονάχος το ξέρει
κι ανοίγει τις πόρτες του νου
Γλυκά με χαϊδεύει με φως
και μου δείχνει σημάδια

Καληνύχτα αστέρι
να μου γνέφεις πού πας
να 'σαι πάντα ψηλά φωτεινό
κι από κει να με βλέπεις

Καληνύχτα αστέρι
να μου γνέφεις πού πας
να 'σαι πάντα ψηλά φωτεινό
κι από κει να με βλέπεις

Η μνήμη σαρώνει τη σκέψη
κι ο χρόνος που τραβάει το χαλί
Αυτό που επάνω του χρόνια
σκυφτός περπατάω

Μα εσύ αστεράκι μου ξέρεις
το πώς έχω φτάσει ως εκεί
μια νύχτα του Οκτώβρη το φως
μου χαρίζεις και σπάω

Καληνύχτα αστέρι...

Καληνύχτα αστέρι, καληνύχτα αστέρι
καληνύχτα αστέρι, λαμπερό τ' ουρανού

panos - anarxos:

Καλημέρα σε όλους και εύχομαι να είστε καλά.

https://www.youtube.com/watch?v=-keJTeUgObw

Ένα όμορφο τραγούδι του Wolfsheim. Και ελπίζω να έκανα καλά την μετάφραση Αιθηρόη! Θα ήθελα να την ελέγξεις γιατί δεν θα ήθελα να κάνω λάθος.

Γνωρίζεις (θυμάσαι) ακόμα πώς ήταν;
Παιδική ηλικία - υπέροχη
Ο κόσμος είναι χρωματιστός και ωραίος.
Μέχρι κάποτε να συνειδητοποιήσεις
Ότι δεν σημαίνουν όλα αποχωρισμός
Υπάρχει και ένα ξαναείδωμα.
Πάντα μπροστά βήμα βήμα
Δεν υπάρχει δρόμος για επιστροφή
Αυτό που είναι (γίνεται) τώρα, ποτέ δεν θα σβηστεί
Ο χρόνος φεύγει από μας μακριά
Ό,τι έγινε έγινε
Αυτό που είναι τώρα, δεν θα επαναληφθεί ξανά
(Αυτό που γίνεται τώρα, δεν θα γίνει ξανά το ίδιο)
Δεν βρίσκεται δρόμος για πίσω (επιστροφή)
Μια λέξη παραπάνω στον κεραυνό να ειπωθεί
Ένα βήμα μακρύτερα μπροστά να τολμηθεί
Και ήδη έχει περάσει
Ό,τι και να συμβαίνει τώρα
Ό,τι είπα έχει ειπωθεί
Και όπως πάντα, ό,τι γίνεται είναι ήδη παρελθόν
Πάντα μπροστά βήμα βήμα
Δεν υπάρχει δρόμος για επιστροφή
Αυτό που είναι (γίνεται) τώρα, ποτέ δεν θα σβηστεί
Ο χρόνος φεύγει από μας μακριά
Ό,τι έγινε έγινε
Αυτό που είναι τώρα, δεν θα επαναληφθεί ξανά
Αχ και να μπορούσα μόνο μια μοναδική φορά, τα ρολόγια αντίστροφα να γυρίσω
Τότε πόσα από αυτά που ξέρω σήμερα, θα ήταν καλύτερα (επέλεγα) να μην είχα γνωρίσει (δει).
Δεν βρίσκεται δρόμος για πίσω
Η ζωή σου γυρνάει μόνο σε κύκλους
Τόσο γεμάτη από πεταμένο χρόνο
Τα όνειρα σου τα σπρώχνεις ανεπανόρθωτα μακριά από σένα
Θέλεις να ζήσεις κάποτε
Αν όχι σήμερα, τότε πότε;
Το κάποτε, είναι ένα όνειρο, εδώ και πολύ καιρό

danay3:
γεια!θα ηθελα να μοιραστω μαζι σας ενα ποιημα μου,και να σας πω οτι καποτε ημουν ονειροναυτης,και δυστηχως ναυαγησα σ'ερημονησι.σταθηκα ομως τυχερη γιατι επιτελους η διασωστικη ομαδα με βρηκε!κι επιτελους μετα απο καιρο ξαναμπαρκαρησα με το δικο σας καραβι...ενας απλος...μουτσος,που ελπιζει σε συντομη...προαγωγη...!ευχαριστω!

Στα όνειρα μου περπατώ
σ'άγνωστους τοπους,σε λιβάδια...
σε πύργους γυάλινους ακροβατώ
κι είναι πιο όμορφα τουτα τα βράδια...

Στα όνειρα μου τραγουδώ
για αγάπη έρωτα φιλία
ονειροναυτης που τριγυρνώ
μεσ'του ονείρου τη σοφία...
βλέπω γαλάζιο ουρανό
νιώθω την άυρα και το κύμα
να μεινω κι άλλο προσπαθώ
μα η αυγή θα ρθει τι κρίμα!

Ακούω φωνες που με καλουν
βλεπω ανθρωπους που ειχα ξεχάσει
πλασματα αλλιώτικα να μου γελουν...
τ' όνειρο τουτο να μην περάσει...!

danay3:
ενας αγγελος αλητης
εχει πεσει εδω στη γη
λιγη αγαπη ζητιανευει
τα φτερα του μηπως βρει...

απο ψευτικη ελπιδα
τα χασε απο καιρο
και το δακρυ του κενταει
αστρα μες τον ουρανο...

καθε αστερι κι ενα δακρυ
καθε δακρυ μια πληγη...

χρονια τωρα περιμενει
την αγαπη καρτερει...

αγγελε δεν εισαι μονος
μονη εμεινα κι εγω
κι απ' του ερωτα τα βελοι
συνεχως αιμοραγω...

δακρυ απο αγγελου ματια
κι αιμα απο θνητη καρδια
να ξορκισουμε ζηταμε
την πικρη μας μοναξια...

απο μικρη η εικονα του αγγελου μου ηταν λιγο αντισυμβατικη,σημαινει κατι;επισης τον ζωγραφιζω αναλογα,η απλα γυμνο.τι λετε;

Τα μυστικά γράμματα

Τα μυστικά γράμματα, δεν ήταν κατανοητά

Σ αυτούς που δεν έμαθαν την κατοπτρική γραφή

Όχι γιατί τους έλειπε ένας μαγικός καθρέπτης

Αλλά η γνώση του δασκάλου

Που ανακάλυψε την ουσία μετά από έρευνες

Που διήρκησαν αιώνες για όλους τους άλλους

Που δεν μπόρεσαν να δούν την επιστημοσύνη του.

Νίκος Λυγερός

Φίλη

«Βαθιά μέσα στον καθένα μας βρίσκεται η δύναμη που συναινεί στην υγεία ή την αρρώστια, τον πλούτο ή τη φτώχεια, τη λευτεριά ή τη σκλαβιά. Εμείς οι ίδιοι τα κυβερνάμε όλα αυτά και κανείς άλλος».

Με θαρρούν λόγιο, διανοούμενο, γραφιά.
Και δεν είμαι τίποτε απ' αυτά.
Τα δάχτυλά μου, όταν γράφω,
δεν μελανώνουνται, αιματώνουνται.
Θαρρώ δεν είμαι παρά τούτο:
μια απροσκύνητη ψυχή.

Mε τα λόγια τούτα περιέγραψε τον εαυτό του το 1950 ο Νίκος Καζαντζάκης.

Κάθε πολεμιστής του Φωτός φοβήθηκε όταν αντιμετώπισε μια μάχη.
Κάθε πολεμιστής του Φωτός πρόδωσε και είπε ψέμματα στο παρελθόν.
Κάθε πολεμιστής του Φωτός πήρε ένα δρόμο που δεν ήταν δικός του.
Κάθε πολεμιστής του Φωτός υπέφερε για πράγματα που στερούνταν σημασίας.
Κάθε πολεμιστής του Φωτός σκέφτηκε πως δεν είναι πολεμιστής του Φωτός.
Κάθε πολεμιστής του Φωτός αμέλησε τα πνευματικά καθήκοντά του.
Κάθε πολεμιστής του Φωτός πλήγωσε κάποιον που αγαπούσε.
Γι αυτό είναι πολεμιστής του φωτός: επειδή πέρασε αυτές τις εμπειρίες και δεν έχασε την ελπίδα ότι θα γίνει καλύτερος.

Υπάρχει Θεός!...

Αν τον διπλανό μας αγαπήσουμε,
και με απλότητα του μιλήσουμε.

Αν την ανάγκη του, ανάγκη μας την πλάσουμε
και με καλοσύνη το χέρι του πιάσουμε.

Αν αυτά που χρειάζεται, σ' εμάς είναι περισσά
και του τα δώσουμε με χαρά.

Αν εμάς που με δόλο μας κατηγορούσε,
η ψυχή μας άδολα τον συγχώρησε.

Αν του πόνου του η κραυγή μας συγκινεί
και μέλημά μας γίνει, γιατρειά να βρεθεί.

Αν στο κόσμο που ζούμε είναι φροντίδα μας,
να μείνει ζωντανός, για να ζει η ελπίδα μας.

Ολα τα «αν» σε ερήμους μάς...
περπατούν,

μα σε οάσεις στο τέλος μάς σταματούν.
Σε μανιασμένες θάλασσες μάς πλέουν,

και σ' ασφαλή λιμάνια στο τέλος μάς καταπλέουν.
Σε χιονισμένα βουνά μάς διαβαίνουν

κι ένα σπίτι μ' ένα αναμμένο τζάκι μάς περιμένουν.

Ανθρωπιά στη ψυχή μας γεμίσαμε
μ' αυτά τα αισθήματα την ευτυχία ζήσαμε,

εδώ το Θεό γνωρίσαμε.

pressblogspot

Nenya

Καμιά μέρα δεν είναι όμοια με την άλλη.

Κάθε πρωί έχει το ξεχωριστό του θαύμα,

τη μαγική στιγμή του, όπου οι γέρικοι κόσμοι

καταρρέουν και ξεπροβάλλουν καινούριοι

αστερισμοί!

PAULO COELHO

---
Be the Love you wish to see in the world!!! :D

Nenya

Hold On

Hold on to what is good,

Even if it's a handful of earth.

Hold on to what you believe,

Even if it's a tree that stands by itself.

Hold on to what you must do,

Even if it's a long way from here.

Hold on to your life,

Even if it's easier to let go.

Hold on to my hand,

Even if someday

I'll be gone away from you.

A Pueblo Indian Prayer

---
Be the Love you wish to see in the world!!! :D

aoratos naos - Αιθηρόη

Φεύγεις και πας
είσαι καράβι

Μπροστά κοιτάς
η θάλασσά σου πυρκαγιές και πάγοι.

Μα πιο μπροστά πάντα θα στέκει
O γυρισμός σου στη φουρτούνα αντέχει.

Φεύγεις πού πας και πού πιστεύεις
τι κυνηγάς ποια γη σε θέλει

ποιον εαυτό γυρεύεις.

Όλα είναι εδώ κι όλα για πάντα
κάθε ταξίδι είναι γυρισμός.

Φεύγεις και πας πού επιστρέφεις
σε ποια στεριά;

Η ξενιτιά σου είναι όσα έχεις.
Κι όλα είναι εδώ κι όλα για πάντα

και πιο μακριά σου είσαι μόνο εσύ.

Εσύ γεννάς τη θάλασσα
και χτίζεις το καράβι

είσαι το εδώ και το αλλού
είσαι η γιορτή του γυρισμού

το δάκρυ του αποχωρισμού.
Και το ταξίδι σου είσαι εσύ

είσαι το κύμα το νησί
είσαι ο αέρας το πανί

και τ' άσπρο μου μαντήλι.

Φεύγεις και πας πού ταξιδεύεις
δρόμοι ανοιχτοί

τα σύνορά σου είναι όπου αντέχεις.
Όλα είναι αλλού κι όλα για λίγο

όταν δεν ξέρεις πως ο δρόμος σου είσαι εσύ.

Αλκίνοος Ιωαννίδης

---
Να έχετε αγάπη στην καρδιά, φως στο πνεύμα, θάρρος στην ψυχή και αλήθεια στο στόμα.

Τα παρακάτω αποσπάσματα έδωσαν κουράγιο σε συγκεκριμένο άτομο. Ίσως και σε εσάς.

Τι θα ήταν...

Ο Σπύρος γυρίζει μέσ' τους δρόμους απελπισμένος
είναι μόνος, έρημος, άεργος και πεινασμένος

έτσι καθώς γύριζε άσκοπα χωρίς παρέα
μπήκε μέσα στην εκκλησιά του Άι' Ανδρέα.

Και κλαίγοντας πικρά άρχισε να κάνει προσευχή
γονάτισε μπροστά στην Παναγιά και παρακαλεί:

Παναγιά μου Μεγαλόχαρη, Παναγιά Παρθένα
βοήθεια δώσε στο φτωχό ζητώ 'γω από σένα.

Μέσ' στην εκκλησιά έτυχε νάναι 'κείνη τη στιγμή
ο παπάς της εκκλησίας π' άκουσε κάποιον να θρηνεί

κι' αφού τον επλησίασε τη συμπόνια του του δίνει
ερώτημα του κάνει: τα δάκρυα γιατί τα χύνει;

Άκουσέ με τέκνον μου εν Κυρίω αγαπητόν
σήκω πάνω όρθιον και μην είσ' σαν ερπετόν

αύριον μας φεύγει ο ψάλτης μας ο αριστερός
εσύ είσαι εκείνος όπου θέλουμε ακριβώς.

Μονάχα γράμματα να μας είπεις συ πόσα ξέρεις
και αν μπορείς πήγαινε να μας φέρεις

το απολυτήριο σπουδών να δούμε ποιός είσαι
κι' έτσι εργαζόμενος εδώ όπως θέλεις ζήσε.

Δυστυχώς παπά μου καθόλου γράμματα δεν ξέρω
κι' έτσι λοιπόν τι απολυτήριο να σου φέρω;

Ε! τότ' έτσι όπως είναι τα πράγματα ψάλτης δεν θα μπεις
παρ' ένα κατοστάρικο κι' εργάσου να σωθείς.

Ο Σπύρος τότε παίρνοντας τα χρήματα με χαρά,
βάζει εμπρός στο εμπόριο τον παρά

τύχη τον εβοήθησε κι' έκαμε χρήματα πολλά
έγινε λοιπόν μέγας και πολύς τούτη τη φορά.

Σκέφθηκε τότε τα χρήματα να καταθέσει
σε μια Τράπεζα μη τυχόν και πάλι περιπέσει

στη φτώχεια του την πρώτη όπου όλο δυστυχούσε
αν πείναγε ή κρύωνε κανένας δεν ρωτούσε.

Πηγαίνει σε κάποια Τράπεζα και λέγει το σκοπό
και τους βγάζει το κομπόδεμα με βλέμμα χαρωπό.

τον υποδέχοντ' όλοι με κοπλιμέντα και χαρά
μ' ευγένεια και καλοσύνη τον πρώην φουκαρά.

Και πριν ακόμα να μετρά τα χρήματα να πάψει
τούδωσε ο υπάλληλος συμβόλαιο να γράψει.

Άλλ' όταν ο Σπύρος τούπε να γράψει δεν μπορεί
τα 'χασε ο υπάλληλος και άρχισε ν' απορεί:

σαν τι να ήσουνα αν γράμματα ήξερες όμως...
... Ψάλτης στον Άγιο Ανδρέα τούπε μετριοφρόνως.

Πηγή: the puzzle

Anonymous

Στην παλιά μου φίλη..

Μ'αρέσεις άμα σωπαίνεις

Μ' αρέσεις άμα σωπαίνεις, επειδή στέκεις εκεί σαν απουσία κι ενώ μεν απ' τα πέρατα με ακούς, η φωνή μου εμένα δεν σε φτάνει.

Μου φαίνεται ακόμα ότι τα μάτια μου σε σκεπάζουν πετώντας κι ότι ένα φιλί, μου φαίνεται, στα χείλη σου τη σφαγίδα του βάνει.

Κι όπως τα πράγματα όλα ποτισμένα είναι από την ψυχή μου, έτσι αναδύεσαι κι εσύ μέσ' απ' τα πράγματα, ποτισμένη απ' τη δική μου ψυχή.

Του ονείρου πεταλούδα, της ψυχής μου εσύ της μοιάζεις έτσι, σαν όπως μοιάζεις και στη λέξη μελαγχολία, καθώς ηχεί.

Μ' αρέσεις άμα σωπαίνεις, επειδή στέκεις εκεί σαν ξενητειά.

Κι άμα κλαις μου αρέσεις, απ' την κούνια σου πεταλούδα μικρή μου εσύ.

Κι ενώ μεν απ' τα πέρατα με ακούς, η φωνή μου εμένα δεν μπορεί να σ' αγγίξει:

Άσε με τώρα να βυθιστώ κι εγώ σωπαίνοντας μες τη δική σου σιωπή.

Άσε με τώρα να σου μιλήσω κι εγώ με τη σιωπή τη δικιά σου που είναι απέρριτη σα δαχτυλίδι αρραβώνων και που λάμπει σαν αστραπή.

Είσαι όμοια με την νύχτα, αγάπη μου, η νύχτα που κατηφορίζει έναστρη.

Απόμακρη και τοσηδά και απ' τα αστέρια φτιαγμένη είναι η δικιά σου σιωπή.

Μ' αρέσεις άμα σωπαίνεις, επειδή στέκεις εκεί σαν απουσία. Μακρινή κι απαρηγόρητη, σα να σε σκέπασε χώμα.

Μια λέξη μόνο αν πεις, ένα χαμόγελο - μου αρκεί για να πανηγυρίσω που είσαι εδώ κοντά μου ακόμα.

Παμπλο Νερούδα

συνοδεία μουσικής.

aoratos naos - Αιθηρόη

Η Κική Δημουλά είναι μια αγαπημένη ποιήτρια, πράγματι.

Περπατώ και νυχτώνει.
Αποφασίζω και νυχτώνει.
Όχι,δεν είμαι λυπημένη.

Υπήρξα περίεργη και μελετηρή.
Ξέρω απ'όλα.Λίγο απ'όλα.

Τα ονόματα των λουλουδιών όταν μαραίνονται,
πότε πρασινίζουν οι λέξεις και πότε κρυώνουμε.

Πόσο εύκολα γυρίζει η κλειδαριά των αισθημάτων
μ'ένα οποιοδήποτε κλειδί της λησμονιάς.
Όχι δεν ειμαι λυπημένη.

Πέρασα μέρες με βροχή,
εντάθηκα πίσω απ'αυτό

το συρματόπλεγμα το υδάτινο
υπομονετικά κι απαρατήρητα,

όπως ο πόνος των δέντρων
όταν το ύστατο φύλλο τους φεύγει

κι όπως ο φόβος των γενναίων.
Όχι,δεν είμαι λυπημένη.

Πέρασα από κήπους,στάθηκα σε συντριβάνια και είδα πολλά αγαλματίδια να γελούν
σε αθέατα αίτια χαράς.

Και μικρούς ερωτιδείς,καυχησιάρηδες.
Τα τεντωμένα τόξα τους

βγήκανε μισοφέγγαρο σε νύχτες μου και ρέμβασα.
Είδα πολλά και ωραία όνειρα
και είδα να ξεχνιέμαι.

Όχι,δεν είμαι λυπημένη.

Περπάτησα πολύ στα αισθήματα,
τα δικά μου και των άλλων,

κι έμενε πάντα χώρος ανάμεσα τους
να περάσει ο πλατύς χρόνος.

Πέρασα από ταχυδρομεία και ξαναπέρασα.
Έγραψα γράμματα και ξαναέγραψα

και στο θεό της απαντήσεως προσευχήθηκα άκοπα.
Έλαβα κάρτες σύντομες:

εγκάρδιο αποχαιρετιστήριο από την Πάτρα
και κάτι χαιρετίσματα

απο τον Πύργο της Πίζας που γέρνει.
Όχι,δεν είμαι λυπημένη που γέρνει η μέρα.

Mίλησα πολύ.Στους ανθρώπους,
στους φανοστάτες,στις φωτογραφίες.

Και πολύ στις αλυσίδες.
Έμαθα να διαβάζω χέρια

και να χάνω χέρια.
Όχι,δεν είμαι λυπημένη.

Ταξίδεψα μάλιστα.

Πήγα κι από εδώ,πήγα και από εκεί...
Παντού έτοιμος να γεράσει ο κόσμος.

Έχασα κι από εδώ,έχασα κι από κεί.
Κι από την προσοχή μου μέσα έχασα

κι από την απροσεξία μου.
Πήγα και στη θάλασσα.

Μου οφειλόταν ένα πλάτος.Πές πως το πήρα.
Φοβήθηκα τη μοναξιά

και φαντάστηκα ανθρώπους.
Τους είδα να πέφτουν

από το χέρι μιας ήσυχης σκόνης,
που διέτρεχε μιάν ηλιαχτίδα

κι άλλους από τον ήχο μιας καμπάνας ελάχιστης.
Και ηχήθηκα σε κωδωνοκρουσίες

ορθόδοξης ερημιάς.
Όχι,δεν είμαι λυπημένη.

Έπιασα και φωτιά και σιγοκάηκα.
Και δεν μου έλειψε ούτε των φεγγαριών η πείρα.

Η χάση τους πάνω από θάλασσες κι από μάτια,
σκοτεινή,με ακόνισε.

Όχι,δεν είμαι λυπημένη.

Όσο μπόρεσα έφερ'αντίσταση σ'αυτό το ποτάμι
όταν είχε νερό πολύ,να μη με πάρει,

κι όσο ήταν δυνατόν φαντάστηκα νερό
στα ξεροπόταμα

και παρασύρθηκα.

Όχι,δεν είμαι λυπημένη.

Σε σωστή ώρα νυχτώνει.

Κ. Δημουλά

---
Να έχετε αγάπη στην καρδιά, φως στο πνεύμα, θάρρος στην ψυχή και αλήθεια στο στόμα.

Θέλεις να πατάς σταθερά

Σ' αρέσουν οι ρηχές θάλασσες

Σ' αρέσει να γυρνάς τον κόσμο

αλλά πάντα στα ρηχά

Εμένα μ' αρέσουν οι βαθιές θάλασσες

Κι ας μη γυρνώ τον κόσμο

Κι ας με νομίζεις κολλημένο

στο ίδιο αυτό σημείο.

Δεν υπάρχει σύμπαν

υπάρχουν μόνο στιγμές

συμπαντικές στιγμές

Αν φτάσεις στην ακινησία

Μπορείς παντού να ταξιδέψεις

Γι' αυτό το ξέχασες που σου 'λεγα

μωρό μου εκείνο το πρωινό

δίπλα στην σκάλα, πως η ζωή

κι ο θάνατος δεν είναι θέμα περιβάλλοντος.

Είναι θέμα αντοχής στην ίδια πλευρά πλεύσης.

Εγώ δε χρειάζομαι τον κόσμο

κακώς έχεις νομίσει

Για μένα δεν υπάρχει κόσμος

Χρειάζομαι απλά να δημιουργώ κόσμο.

Νικόλας Άσιμος

net

Τα αντικλείδια...

Η ποίηση είναι μια πόρτα ανοιχτή, πολλοί κοιτάζουν μέσα χωρίς να βλέπουν τίποτα και προσπερνούνε.

Όμως μερικοί κάτι βλέπουν, το μάτι τους αρπάζει κάτι και μαγεμένοι πηγαίνουνε να μπούν.
Η πόρτα τότε κλείνει.

Χτυπάνε μα κανείς δεν τους ανοίγει.

Ψάχνουνε για το κλειδί.

Κανείς δεν ξέρει ποιος το έχει.

Ακόμη και τη ζωή τους κάποτε χαλάνε μάταια γυρεύοντας το μυστικό να την ανοίξουν.

Φτιάχνουν αντικλείδια.

Προσπαθούν.

Η πόρτα δεν ανοίγει πια.

Δεν άνοιξε ποτέ για όσους μπόρεσαν να ιδούν στο βάθος.

Ίσως τα ποιήματα που γράφτηκαν απο τότε που υπάρχει ο κόσμος να είναι μια ατελείωτη αρμαθιά αντικλείδια για να ανοίξουμε την πόρτα της ποίησης.

Μα η ποίηση είναι μια πόρτα ανοιχτη...

Γιώργης Παυλόπουλος
Βιβλίο

Μόνο γιατί μάγάπησες *

Δεν τραγουδώ, παρά γιατί μάγάπησες στα περασμένα χρόνια ...

και σε ήλιο, σε καλοκαιριού προμάντεμα και σε βροχή, σε χιόνια
Δεν τραγουδώ παρά γιατί μ'άγάπησες.

Μόνο γιατι με κράτησες στα χέρια σου
μια νύχτα και με φίλησες στο στόμα,

μόνο για αυτό είμαι ωραία σαν κρίνο ολάνοιχτο
κι έχω ένα ρίγος στην ψυχή μου ακόμα
μόνο γιατι με κράτησες στα χέρια σου.

Μόνο γιατί τα μάτια σου με κοίταξαν
με την ψυχή στο βλέμμα

περήφανα στολίστηκα το υπέρτατο
της υπαρξής μου στέμμα, μόνο γιατι τα μάτια σου με κοίταξαν

Μόνο γιατι μ'άγάπησες γεννήθηκα
γι'αυτό η ζωή μου εδόθη

στην άχαρη ζωή την ανεκπλήρωτη μένα η ζωή πληρώθη.
Μόνο γιατί μάγάπησες γεννήθηκα...

Μαρία Πολυδούρη
Βιβλιο

Η σκιά...

Έχω μια μικρή σκιά που πάει όπου πηγαίνω

Και τι ακριβώς χρειάζεται δεν το καταλαβαίνω

Με μένα είναι φτυστή απ την κορυφή ως τα νύχια

Και στο κρεβάτι πρώτη ορμά για ύπνο κάθε νύχτα

Πως μεγαλώνει η σκιά είναι πολύ περίεργο

Όχι σαν όλα τα παιδιά, αργά και λίγο λίγο

Πότε θεόρατη γίνεται, σαν τα ψηλά βουνά

Και πότε πάει και χάνεται, δεν είναι πουθενά

Είναι τόσο άσχετη, που δεν ξέρει ούτε να παίζει

Το μόνο που ξέρει δυστυχώς είναι να με μπερδεύει

Όλο κρύβεται πίσω μου, φοβάται η δειλή

Εγώ ποτέ δεν θα έκανα όπως κάνει αυτή

Μια μέρα σηκώθηκα νωρίς, δεν είχε ξημερώσει

Κι έξω η δροσιά τις στάλες της στα φύλλα είχε απλώσει

Αλλά η σκιά μου η άτιμη, τεμπέλα κι υπναρού

Κοιμόταν στο κρεβάτι μου του καλού καιρού.

Ρόμπερτ Λιούς Στίβενσον «Ένας παιδικός κήπος»
Βιβλιο

Ακόμα και τα λουλούδια του.

Ακόμα και τα λουλούδια του, είναι μαζί για να δείξουν

την ομορφιά της ομάδας που παράγει ένα έργο

όχι για τον εαυτό της αλλά για τους άλλους

που ζουν μόνοι τους, μέσα στην ανθρωπότητα

εκτός της φυλακής, της καταραμένης κοινωνίας

που περιμένει δειλά να κοπούν τα λουλούδια...

Ποίηση Νίκου Λυγερού
εφημεριδα

Σπάνια στοιχεία

Τα σπάνια στοιχεία, δεν τα ελέγχει κανεις

διότι η ιδιοτητά τους, είναι η οντοτητά τους

Δεν έχουν ανάγκη από κανένα άτομο

για να είναι αυτό που είναι...

γιατί δεν έχουν μάσκα.

Κι εσύ που ξέρεις τώρα, με τι μοιάζουν από κοντά

μην το ξεχάσεις...

στις δύσκολες στιγμές

Διότι θα είναι πάντα

όσο πιο κοντά γίνεται αρκεί να αντέξεις

τη δράση τους χωρίς αντίδραση

εφημεριδα

Σε γαλάζιες θάλασσες, σε έρημα νησιά,
στου κόσμου τα μυστικά, στον παράδεισο..

Σε βροχές με χρώματα, σε ήλιους και φωτιές
ζωγράφισα ένα όνειρο και χάθηκα στο φως του..

σαν άνεμος..

Κι όλο πετάω, πετάω, πετάω, πετάω,
στα σύννεφα μπαίνω, σ' αναζητάω..

κι όλο πετάω, πετάω, πετάω,
ουράνιο τόξο στα χέρια κρατάω..

τον έρωτά σου τραγουδάω,
πετάω, πετάω, πετάω..

τον έρωτά σου τραγουδάω,
πετάω, πετάω, πετάω..

Σε φεγγάρια κόκκινα, σε άστρα μακρινά,
ταξίδια μαγικά μες στα μάτια σου..

Μες στο πρώτο φίλημα και τις μουσικές,
ζωγράφισα ένα όνειρο και χάθηκα στο φως του..

σαν άνεμος..

Κι όλο πετάω, πετάω, πετάω,
στα σύννεφα μπαίνω, σ' αναζητάω..

κι όλο πετάω, πετάω, πετάω,
ουράνιο τόξο στα χέρια κρατάω..

τον έρωτά σου τραγουδάω,
πετάω, πετάω, πετάω..

τον έρωτά σου τραγουδάω,
πετάω, πετάω, πετάω..

γλυκερια..κιτρινα ποδήλατα....

Panos - Anarxos

Αφιερωμένο Αιθηρόη. Εσένα μου θύμισε μόλις το διάβασα. Και επειδή είμαι σίγουρος πως αυτή την στιγμή κατέβηκες κι εσύ στους δρόμους της Αθήνας, καλή δύναμη.

Αλλά άραγε εγώ δεν είμαι η νύχτα και το φεγγάρι της που με ματώνει;

Εγώ δεν είμαι και το ξημέρωμα που με νανουρίζει;

Κι άμα γεννώ κάθε σκέψη μου, τα παιδιά μου δεν είναι η σάρκα της σκέψης μου;

Κι αν πολέμησα σε μάχες που κανένας άντρας δεν στρατεύτηκε ποτέ;

Δεν έχω πάνω στην καρδιά μου τα κρυφά παράσημα μου;

Κι αφού η φύση μεταμφιέστηκε σε γυναίκα που περπατά ανάμεσα σας,

την επόμενη φορά που θα με δείτε, μξιλήστε μου για μέρη μακρινά για να σας τα τραγουδήσω...

Ελ. Κάρρινγκτον

Ειν' ένας δρόμος μακρύς και σιωπηλός.

Βαδίζω στο σκοτάδι και παραπατώ και πέφτω

και σηκώνομαι και με πόδια τυφλά πατώ πέτρες βουβές και ξερά φύλλα

και κάποιος πίσω μου κάνει το ίδιο:

αν σταματήσω, σταματάει

Αν τρέξω, τρέχει. Στρέφομαι κανείς.

Τα πάντα σκοτεινά και δίχως έξοδο

και στρίβω και ξαναστρίβω σε γωνιές που πάντα βγάζουνε στο δρόμο

όπου κανένας δεν περιμένει, δε μ' ακολουθεί

όπου εγώ ακολουθώ κάποιονε που παραπατά και που σηκώνεται και λέει βλέποντας- με: κανείς.

Οκτάβιο Παζ. Ο δρόμος.

Τι τραγούδι να σου πω που να σε ξέρει
Να' ναι εκεί όταν γελάς κι όταν φοβάσαι

Να' ναι εκεί όταν μεθάς κι όταν λυπάσαι
Κι όταν κρύβεσαι στης μοναξιάς τα μέρη

Τι τραγούδι να σου πω
Εκεί που πας

Να μη μοιάζει με κανένα
Μα να μοιάζει μ' όλα όσα αγαπάς

Τι τραγούδι να σου πω, που να' χει αέρα
Σαν κι αυτά μες τις κασέτες που' χουν λιώσει

Γιατί πάτησαν το χρόνο, σ' έχουν νιώσει
Πήραν σήκωσαν το φως κι εδώ το φέραν

Τι τραγούδι να σου πω, χωρίς ουσία
Να το φτύνουν οι σοφοί κι οι μπερδεμένοι

Να γεννιέται στα ρηχά κι εκεί να μένει
Να μην έχει ούτε λάμψη, ούτε αξία...

Μα να φέγγει στη δική σου καταχνιά

Ενδελέχεια

» Για την Ποίηση...
» Ποίηση!
» Εσωτερισμός,Επιστήμη και Ποίηση επιχειρούν μια Συνάντηση
» η παρουσια μου στο σαιτ