Το συναισθημα της ημέρας.

[youtube][/youtube]

Μα εγώ δε ζω γονατιστός
είμαι της γερακίνας γιος
Τι κι αν μ' ανοίγουνε πληγές
εγώ αντέχω τις φωτιές

maggisoula έγραψε:

Αχχχ! Εμένα τωρα δε ξερω τι μ εχει πιασει. ειναι και το τραγουδι. Ο αετος. Ειναι κατι παλλικαρια που ναι αετοι. αετοι κι οχι λιονταρια γιατι εμενα δε μ αρεσουνε τα λιοντ΄αρια! μονο τ ονομα! εχουν αναισθητα ζωα που χουν τις λεαινες να τρεχουν γι αυτους αντε! ετσι το βλεπω εγω δηλαδη και δε τα παω ρε παιδι μου τελος! Λοιπον εγω μιλαω γι αετους. Κι εχω εναν αετο στη σκεψη σημερα και δε ξερω γιατι. Εναν αετο που πεταει μονος ψηλα σιωπηλα και κοιτ΄αζει τη καλη του χωρις να μπορει να τη πλησιασει να την αγκαλιάσει να της σταθει να τη προστατεψει να τη παρηγορησει. Ναι υπαρχουν τετοια παλλικαρια. μιλαμε γι αετισια αγαπη. ερωτα αιωνιο κι απ τους δυο. Αλλά δε μπορουν να ναι μαζι γιατι καποιος θα χαθει. Κι αυτός ο εκείνος αντεχει γι αυτην. Κι αυτη αντεχει γι αυτόν. Και δε ξερω ποιος υποφερει πιο πολύ. Θελω μονο να πω οτι σ αυτον τον εκεινον στεκομαι και του στελνω την αγαπη μου. Πολυ αγάπη γενναια μου ψυχη. Γιατι έχουν αυτε΄ς οι ψυχες μια γεναιότητα παράξενη αλλιώτικη. Ετσι ηθελα να τα πω.

ΜΠΟΡΕΙΣ ΝΑ ΜΕ ΚΑΝΕΙΣ ΝΑ ΠΕΘΑΝΩ ΣΤΟ ΓΕΛΙΟ. ΚΑΙ ΜΠΟΡΕΙΣ ΝΑ ΜΕ ΚΑΝΕΙΣ ΝΑ ΣΥΓΚΙΝΗΘΩ ΚΑΤΑΚΑΡΔΑ. ΛΟΙΠΟΝ ΘΑ ΣΟΥ ΠΩ ΤΙ ΜΟΥ ΤΗ ΔΙΝΕΙ Σ ΕΣΕΝΑ ΑΡΙΣΤΩ! ΕΙΣΑΙ ΨΥΧΑΡΑ ΚΙ ΕΙΣΑΙ ΒΑΘΥ ΜΥΑΛΟ. ΚΑΙ ΤΟ ΜΑΤΙ ΣΟΥ ΚΑΙ ΤΟ ΜΥΑΛΟ ΣΟΥ ΣΤΡΟΦΑΡΕΙ ΑΠΙΣΤΕΥΤΑ ΚΑΙ ΒΛΕΠΕΙ ΠΙΣΩ ΑΠΟ ΤΟΙΧΟΥΣ ΚΑΙ ΓΡΑΜΜΑΤΑ. ΑΥΤΟ ΛΟΙΠΟΝ ΠΟΥ ΜΟΥ ΤΗΝ ΔΙΝΕΙ, ΕΙΝΑΙ ΠΟΥ ΔΕΝ ΕΚΔΗΛΩΝΕΣΑΙ Σ ΟΛΟ ΣΟΥ ΤΟ ΜΕΓΑΛΕΙΟ. ΣΤΟ ΕΧΩ ΞΑΝΑΠΕΙ.


ΛΟΙΠΟΝ. Σ ΑΥΤΟΝ ΤΟΝ ΑΕΤΟ ΣΤΕΛΝΩ ΚΙ ΕΓΩ ΤΗΝ ΑΓΑΠΗ ΜΟΥ ΚΑΙ ΤΟΝ ΧΑΙΡΕΤΙΣΜΟ ΜΟΥ.

Στη δίνει εσένα κι εγώ τώρα επτοήθηκα!!! Εσύ λες εγώ ακούω κι ότι θέλω κρατάω. ΕΝΤΑΞ;;;;
Γιαβρί μου!!! Σ αγαπάω Κωστή μου!

[youtube][/youtube]

Χα χαααααα!!! Ξύπνησα το πρωί και το τραγουδούσα. ¨ετσι μου βγήκε ρε παιδί μου! Πως μου ρθε ούτε ξέρω. Μ ακούει κι ο άντρας μας............με κοιταζε λοξα δε μίλαγε........ντυνοταν να φυγει. Πάω μπροστ΄α του και ανεβασα ντεσιμπελ και χόρευα........πετάει ένα.....Ωωωωχ!!!! και φέυγει. Και τώρα χααχαααα με πήρε τηλεφωνο και με ρωτάει Στούλα όλα καλά; Χαααχααα! Ιχιχιχ!!! Τι τραβα΄ει κι αυτός ο καημένος!!!

[youtube][/youtube]

ΕΛΛΑΔΑ ΜΟΥ ΣΕ ΛΑΤΡΕΥΩ ΚΑΙ ΠΑΝΤΑ ΘΑ Σ ΕΧΩ ΣΤΗ ΨΥΧΗ ΜΟΥ!!!!!!

[youtube][/youtube]

[youtube][/youtube]

Την επόμενη φορά!

..........σειρά σου!!!!!!!

Στο συναίσθημα της ημέρας μου βγήκε να αφήσω αυτό που νιώθω ότι θέλει να εκφράσει κάτι πιο πάνω από την αγάπη.
Η ένωση. Ίσως, ίσως και η αλληλεγγύη. Μα με κάνει να εκφράσω τη χαρά μου για τα το τι μπορεί να νιώθουν αυτά τα δύο μωρά.




Μία φωτογραφία που "λιώνει" καρδιές και που σύμφωνα με πληροφορίες προέρχεται από ελληνικό νοσοκομείο κάνει το γύρο του Facebook. Πρόκειται για δίδυμα μωρά, τα οποία - όπως έκαναν στην κοιλιά της μαμάς τους - συνεχίζουν να κρατιούνται από το χέρι...

Τη φωτογραφία ανέβασε στο Facebook ο δρ. Άρης Τσιγκρής.

Αναφέρει ότι παρόλο που τα μωρά δεν έχουν ούτε μισή ώρα ζωής πίσω τους, διατηρούν τις συνήθειες που είχαν αποκτήσει στη μήτρα και το δεσμό αγάπης μεταξύ τους που τους δίνει ασφάλεια, όταν πια έχουν εγκαταλείψει το παλιό τους "σπίτι" και έχουν έρθει στον άγνωστο κόσμο.

"Συχνά στους υπερήχους που γίνονταν κατά καιρούς πιάνονταν χέρι χέρι. Τώρα κάνουν ακριβώς το ίδιο μόλις βρέθηκαν πάλι το ένα κοντά στο άλλο", αναφέρει.



το είδα εδώ

[youtube][/youtube]

[youtube][/youtube]

Δεν ερχεσαι όμως Καραισκάκη μουουουου!!!!! Το δικό μας όπλο ασφαιρο μαλλον δε πεφτει ουτε κουνουπι!!!!! Συνεχιζουν να μας θωπευουν........να το πω έτσι γιατι δεν έχω να β'αλω μπιπ!!!!

Αλλάαααααααααα.........................εμείς;;;;;;;;;;

[youtube][/youtube]

[youtube][/youtube]

Ό,τι κι αν κάνω δεν μπορώ, το ξέρω δεν σε πείθω
Με άλλα λόγια θα στο πω, μ' έναν αρχαίο μύθο.
Μια ιστορία ψεύτικη και λίγο ξεχασμένη
Και πάσα ομοιότητα, είναι εξ' αρχής χαμένη.
Για ένα ποντίκι που ήτανε στα χώματα κρυμμένο
Ποτέ δεν είδε ουρανό και πάντα πεινασμένο.
'Ολος ο κόσμος μια σταλιά, μονάχα ένα χωράφι
Και όλες οι παρέες του, ένα μικρό σινάφι.
Στο σώμα αταξίδευτο, και στην ψυχή χαμένο
Μες στην καρδιά του μοναχό και πάντα φοβισμένο.
Κατέβηκε ένας αετός, μια μέρα στο χωράφι
Η πείνα του αχόρταγη, το ράμφος του ξυράφι.
Τον έπιασε τον ποντικό, του κόπηκε η μιλιά του
Και φύγαν προς τον ουρανό, τον πάει στην φωλιά του.
Γυρίζει τότε ο ποντικός, κοιτάζει προς τα κάτω
Είδε βουνά και θάλασσα, τον κόσμο πιο γεμάτο.
Θεέ μου πόσα έχασα μ'αυτούς που μπερδευόμουν
Ωραία είναι εδώ ψηλά, εγώ γιατί σερνόμουν?
Θέλω να μείνω πάντα εδώ, εδώ θέλω να ζήσω
Τώρα που είδα ουρανό, όλα θα τα ζητήσω.
Τον κοίταξε ο αετός και του πε θυμωμένα
Αν σ' ήθελε ο Θεός ψηλά, θα σ' είχε σαν και μένα.
Κι ο ποντικός του απάντησε πως είναι θύμα πλάνης
Μ' αγάπη και ανοιχτή καρδιά τον ουρανό τον φτάνεις.
Θα αναρωτιέσαι σίγουρα τι έγινε στο τέλος
Μα η συζήτηση αυτή είναι ένα άλλο σκέλος.
Κι αν λες πως δεν κατάλαβες και σου πουλάω φύκια
Εντάξει, πλάκα έκανα, μιλούσα για ποντίκια.
Να ονειρεύεσαι ουρανούς και να ζητάς τους τρόπους
Τι κρίμα που οι αετοί δεν τρώνε και ανθρώπους.
Απ' όσα είδαν τα μάτια μου, ένα μόνο να ξέρεις
Πως δεν σου φτάνει το όνειρο για να τα καταφέρεις.
Το όνειρο είναι τα φτερά, μα αν θέλεις να πετάξεις
Πρέπει και την αλήθεια σου λίγο να την πειράξεις.
Μην στάζεις το φαρμάκι σου χωρίς να κάνεις βήμα
Η κούνα το κορμάκι σου ή άλλαξε το ποίημα.

[youtube][/youtube]

Φιλάει τα μάτια μου το φως, καινούργια μέρα
Και ένας ήλιος σαν μαγνήτης με τραβά.
Κράτα το χέρι μου μη φύγω στον αέρα
Πες μου αν μείνω πως θα πάνε όλα καλά.

Βόλτα στην θάλασσα και ένας καφές στο κέντρο
Γεμάτη μέρα με όση χώρεσε ζωή.
Ξαπλώνω δίπλα σου γυμνός, πεσμένο δέντρο
Δωσ' μου ανάσες για να φτάσω ως το πρωί.

Πάμε όπου θέλεις, μόνο πίσω δεν γυρίζω
Η νοσταλγία είναι πέτρα στον λαιμό.
Ό,τι ξεχνάω με κρατάει να συνεχίζω
Δεν είμαι φύλλο, είμαι το ίδιο το νερό.

Τρώει κομμάτια η χαρά από την λύπη
Κόντρα στο φως το σώμα γίνεται σκιά.
Μέσα στα χέρια σου ό,τι έχεις κι ότι λείπει
Φόβος κι ελπίδα από τα ίδια υλικά.