Το συναισθημα της ημέρας.

[youtube][/youtube]

[youtube][/youtube]

Μια φορά και έναν καιρό ένας φίλος παλιός
που έτυχε να' ναι αλεπού λεει κι αυτός
θυμάμαι είχε πει μια ιστορία που' χε ακούσει παλιά
για έναν βάλτο που 'χε πάρει το φεγγάρι αγκαλιά.
Και μια αλεπού που έμενε εκεί
κλεισμένη χρόνια κι όλα αυτά σιωπηλή φυλακή
να παλεύει παντού λίγο χώμα να βρει
για να φυτέψει ένα σπόρο από στάχυ στη γη.
Ένα σπόρο από τους λίγους που' χε πάρει μαζί
μήπως και δώσει λέει στο βούρκο ζωή
και έσκαβε τόσο βαθιά φοβόταν λέει πως το χώμα
δεν είχε ακούσει τις ευχές της ακόμα.
Ή πως ήθελε λίγο απ' το όνειρό της να κλέψει
και κράταγε μέσα του ό,τι είχε φυτέψει
χωρίς βλαστάρι να βλέπει, να παίρνει καρπούς
και μοιάζαν ψεύτικα όλα της αλεπούς.
Μα έσκαβε ακόμα πιο βαθιά και που να δεις
όταν απάντησε η γη κι ο ήλιος της αυγής
για τον τελευταίο σπόρο που είχε βάλει απ' το όνειρό της
τότε κοίταξε ψηλά και ακούν ακόμα το ουρλιαχτό της.
Πήρε λοιπόν τους καρπούς και ενώ δεν είχε να φαει
τους έβαλε όλους στο χώμα και άρχισε να γελάει
και άρχισε λέει να βλέπει από τις στοίβες βουνά
είδε φεγγάρι και ήλιο να κυνηγιούνται ξανά.
Έτσι ξεχνούσε την πείνα, την κομμένη ουρά της
τα βρώμικα χόρτα που υπήρχαν κοντά της
βούταγε μέσα στη λάσπη έμοιαζε θάλασσα τώρα
είχε τριγύρω τα στάχια, χρυσαφίζαν σαν δώρα.
Και κάθε φορά που η γη γεννούσε
τα μάτια σήκωνε ψηλά στον ουρανό κοιτούσε
κι άφηνε το ουρλιαχτό της να φοβίζει τα πουλιά
που όταν νοιώθανε ζωή πέταγαν τόσο χαμηλά.
Μα φύλαγε τους σπόρους πιο πολύ κι απ' την ζωή της
το μοναδικό όνειρό της που ταξίδευε μαζί της
διάλεξε εκεί στον βάλτο να τ' αφήσει
και έσκυψε στη γη να της μιλήσει.
«Θες δε θες θα βγούνε κι άλλα
πιο καλά και πιο μεγάλα
σκάβω βαθιά και σ' αφήνω φυλαχτό
ένα ακόμα ουρλιαχτό».

Αντίκρυ λέει θανάτου η αλεπού του βάλτου
το τελευταίο ουρλιαχτό της στη γη το 'θαψε εμπρός της
και φώναξε στο στάχυ τύχη καλή ρε να 'χει
να τ' αγκαλιάζει η γη και ο ήλιος σαν θα βγει.

[youtube][/youtube]



Δάκρυα που κυλήσανε για σένα γίνανε τραγούδια
λόγια που είχα ακούσει θυμωμένα ,ναι τα ακούω και εδώ.
νύχτες που απ' τα ξίδια, στήναμε χορό με τα αγγελούδια
έψαχνα στα σύννεφα τα μάτια σου κάπου να βρω.

Έπαιρνα από πίσω το αίμα που 'τρεχε απ' τις πληγές σου
μέσα μου κρατούσα ένα θαμμένο χρόνια μυστικό
έκλεβα λιγάκι από τις ψεύτικες ρε τις χαρές σου
σου άπλωνα το χέρι να έρθεις λαβωμένο ξωτικό.

Και εγώ θυμάμαι παντού να σε ψάχνω ξωτικό
να δω αλήθεια αν είσαι όπως μου λέγανε κακό
να αντικρίσω τα μάτια σου, το μαγικό σου βλέμμα
που είχα ακούσει όποιος σε δει θα ποτίσει λεει ψέμα.
Και θα πνίγει τα όνειρά του στη χαρά σου
θα πουλάει απ' τη ζωή φτάνει να σέρνεται κοντά σου
κι αν ναι θα τον φοβίζει η μοναξιά
και ο χρόνος θα περνάει αργά και συνέχεια θα πονάει.
Μα ποτέ δε μ' ένοιαξαν τα λόγια ξωτικό
κρατούσα μέσα μου για χρόνια ένα θαμμένο μυστικό
και μπορεί όταν θα σε δω αν ταιριάξει να σου πω
για ποιο λόγο εγώ ψάχνω τόσα χρόνια να σε βρω.
Και ακολουθώ το αίμα που τρέχει απ' τις πληγές σου
χωρίς ποτέ να ζητιανεύω λίγο απ' τις χαρές σου
χωρίς να θέλω να χαρώ κάτι κλεμμένο
ίσως μπορεί εγώ να ξέρω γιατί τρέχεις λαβωμένο.
Και σκεπάζω τις σταγόνες απ' το αίμα σου καλά
αν σε βρούνε πληγωμένο για' μένα θα' ναι αργά
ποτέ δε θα μπορέσω εγώ τα μάτια σου να δω
και θα χαθώ χωρίς να ξέρω αν αγαπώ

Έκλεβα λιγάκι από τις ψεύτικες ρε τις χαρές σου
σ' έχει προδώσει το αίμα που κυλάει ξωτικό.
Μέσα μου κρατούσα ένα θαμμένο χρόνια μυστικό
και εγώ σ' ακούω παντού, μη φοβάσαι είμαι εδώ.

Το μυστικό μας λοιπόν το κρατάω καλά κρυμμένο
συνέχισε να τρέχεις να γυρνάς κυνηγημένο
και εγώ θα 'μαι εκεί πίσω από σένα μια βαριά αναπνοή
να μας σκεπάζει σαν ομίχλη και μπορεί
όποιος ψάχνει να σε βρει και δεν ξέρει γιατί
τα σημάδια που αφήνεις δεν θα δει, θα χαθεί
μα εγώ σε ακούω καλά, φοβισμένο μου μοιάζεις
για πρώτη φορά ξωτικό δε με τρομάζεις.
Και είμαι εδώ το χέρι μου σου απλώνω
παίρνω κουράγιο και μπορώ και μετανιώνω
για όλα εκείνα που είχα πει στα βαριά δήθεν τραγούδια
που δεν μοιράστηκα κρασί με τα αγγελούδια.
Τώρα μπορώ να σου πω όταν θα σε δω
πως μες τα μάτια σου εγώ ψάχνω καιρό
λίγη απ' τη φωτιά, λίγο από το παραμύθι
και λίγο αγάπη να με σώσει από τη λήθη
Γι' αυτό θάψε όλες τις ψεύτικες χαρές σου
έχω σκεπάσει όλο το αίμα απ' τις πληγές σου
βάλε όλα τα άστρα του ουρανού για νυφικό
και έλα μαζί μου λαβωμένο ξωτικό.

Έκλεβα λιγάκι από τις ψεύτικες ρε τις χαρές σου
μοιάζει η νύχτα να κερνάει με χαρά το κακό.


Μέσα μου κρατούσα ένα θαμμένο χρόνια μυστικό

είσαι κοντά μου το νιώθω λαβωμένο ξωτικό.

Λαβωμένο ξωτικό,πόσο μου αρέσει αυτό το τραγούδι!!Πολύ πολύ πολύ...
ΥΓ.πολύ

[youtube][/youtube]



Μια φυλακή σε προσμένει όταν φοβάσαι
αυτό ψυχή μου να θυμάσαι.
Μια Κυριακή που πεθαίνει μην τη λυπάσαι
αν αγαπάς ο ίδιος θα' σαι.
Παίζει ο πόνος τα βράδια με την καρδιά σου
κυνηγάει τα δάκρυά σου
κι όταν στο δρόμο σου θα 'βρεις παλιά φιλιά σου
βάλτα στην αγκαλιά σου.

Αν η ψυχή είχε φωνή
και μπορούσε να μιλάει
κάνε πιο κει θα 'χε πει
στο κορμί που την χαλάει.
Αν η ψυχή είχε πιει
και μπορούσε να γελάει
κάνει πιο κει θα 'χε πει
στο κορμί που την ξεχνάει.

Χειμώνας σε περιμένει όταν αργήσεις
αυτή την άνοιξη να ζήσεις
κι όταν η αγάπη πεθαίνει να μη δακρύσεις
πόθους ξανά θ' αναστήσεις.

[youtube][/youtube]

Καράβια μοιάζουν οι ψυχές
κι ανέμους να ζητήσεις
ταξιδευτές στ αμπάρια τους
σαλπάρουν οι αναμνήσεις

-R-
Μαλαματένια άγκυρα
και χρυσαφένιοι κάβοι
πιάνουν και δένουν στην ζωή
για λίγο το καράβι

Καράβια μοιάζουν οι ψυχές
στο χρόνο αρμενίζουν
τις νύχτες έχουν οδηγό
τ αστέρια που φωτίζουν

[youtube][/youtube]

Μ' αρέσει να μη λέω πολλά
μη λέω πολλά
μ' αρέσει να κοιτάω ψηλά
κοιτάω ψηλά στ' ατέλειωτα τραγούδια
με τη σκιά μου να πετώ, να πετώ
να πιάνω αστέρια στο βυθό
στο βυθό, βυθό της μουσικής σου

Κι όταν θα πέφτει η παγωνιά, η παγωνιά
να κάνω κύκλους σαν ολό, ολόγιομο
φεγγάρι στη σκηνή σου

Να 'ταν τα φώτα τα θαμπά, τα θαμπά
να 'ταν αστέρια φωτεινά, φωτεινά
στα χέρια να στ' αφήσω

Μάτια μου ψάξε να με βρεις, να με βρεις
ψάξε στους δρόμους της σιωπής
μοναχός θα σβήνω τη μορφή μου

[youtube][/youtube]

[youtube][/youtube]

[youtube][/youtube]

Κάτι ρωτάς, κάτι απαντώ
λέξεις, λέξεις μες το χρόνο
κάπου είσαι εσύ, κάπου κι εγώ
κάπου, κάπου σ' ανταμώνω
Κάποιες φορές στιγμές, στιγμές
μοιάζουν όλα κερδισμένα
ξαναγυρνάς ξαναγυρνώ
στη συνήθεια και στο ψέμα...

Πως θες να γίνουμε ένα
αν όλα τα κρυμμένα
δεν τα φωτίσουμε...
Πως θες να γίνουμε ένα
αν τα φανερωμένα
δεν τ' αφανίσουμε...

Όλα στο φως ριγμένα
κι όλα πυρπολιμμένα
να τα γνωρίσουμε...
Τι να σου πω για μένα
αν όλα τα σβησμένα
δεν τα φωτίσουμε...

'Οποιος μπορεί κι όποιος βαστά
την αλήθεια του γυρεύει...
κι όταν τη βρεί την παρατά
και στο φως μεταναστεύει...

Πως θες να γίνουμε ένα
αν όλα τα κρυμμένα
δεν τα φωτίσουμε...
Πως θες να γίνουμε ένα
αν τα φανερωμένα
δεν τ' αφανίσουμε..

Όλα στο φως ριγμένα
δικά μας κι όλα ξένα
για να τα ζήσουμε...
Πώς να μου πεις ποιος είσαι
το παραμύθι χτίσε
να το γκρεμίσουμε...

Πως θες να γίνουμε ένα
αν μέσα στα κρυμμένα
δεν ταξιδέψουμε...
Πως θες να γίνουμε ένα
αν τα φανερωμένα
δεν τα ξοδέψουμε...

Όλα στο φως ριγμένα
η αλήθεια και το ψέμα
κι όσα δεν είπαμε...
Βάλε φωτιά στο βλέμμα
ρίξε ένα φως σαν αίμα
κι ύστερα κοίταμε...

Όλα στο φως....
ΟΛΑ ΣΤΟ ΦΩΣ...

Καρδιά μου!! :cccvz: :cccvz:

σημερα κατι την ποναει.

Μια καθάρια ψυχή πάντα την πονά το ψέμα και η υποκρισία,πάντα θα την ενοχλεί το σκοτάδι,πάντα θα αγωνίζεται για το φως.
Αυτό ναι,την πονάει.
Καθώς και η έγνοια του να μην πληγώσει αυτούς που αγαπά...πάντα θα την έχει,κατηγορώντας προκαταβολικά τον εαυτό της. :hg:

το ξερω. ακομα και τη πικρα της με χιουμορ την ελευθερωνει. οι ανθρωποι ομως δεν τα θελουν ετσι. δεν τα καταλαβαινουν ετσι. υπαρχουν τοσοι διαφορετικοι ανθρωποι αναμεσα μας και τοσο υπεροχοι! δεν τους βλεπουμε. δεν μας κανουν. τι χανουμε ομως ε? γι αυτο αγαπω τοσο πολυ τον αορατο ναο. που εχει την δυναμη να τους φανερωνει.

gerakina έγραψε:

το ξερω. ακομα και τη πικρα της με χιουμορ την ελευθερωνει. οι ανθρωποι ομως δεν τα θελουν ετσι. δεν τα καταλαβαινουν ετσι. υπαρχουν τοσοι διαφορετικοι ανθρωποι αναμεσα μας και τοσο υπεροχοι! δεν τους βλεπουμε. δεν μας κανουν. τι χανουμε ομως ε? γι αυτο αγαπω τοσο πολυ τον αορατο ναο. που εχει την δυναμη να τους φανερωνει.

Σωστά,εμείς χάνουμε όταν δεν στρεφόμαστε στην ομορφιά,την πραγματική ομορφιά.
Και η Αριστέα μου είναι όμορφη!!!![σαν να την ακούω τώρα]
Ο ναός..έχει έναν μαγνήτη,τον μαγνήτη Εκείνης...και την ευχαριστώ για τα δώρα.
Αν δεν είχες όμως εξαρχής αυτά τα μάτια γερακίνα,δεν θα τους διέκρινες.

Τι έγινε ρε παιδιά γιατί με κλαίτε;;;; Είναι σοβαρό πείτε μου μη μου το κρύβεται άλλο θέλω την αλήθεια είναι σοβαρ΄΄ο είναι ανίατο;
Σας αγαπάω εντάξει; ¨αντε σας!

χαχαχα το περίμενα...

Τι να κάνουμε;Μας υπνώτισες

Καλάααααααα.....πρόσεχεεεεεεεεε.........θα σ υπνωτώσωωωωωωωω..........σε τρώειειειειειειιιιιιιιιιιι!!! Συγκεντρώσσσουουουου......σεφερλής!!!

χαχαχα σου απάντησα σε pm.
Προσωπικό μήνυμα,όχι πρωινή μεσημβρία.

Με πέθανες το είδα!!! Φταίω εγώ να το βάλω εδώ τώρα;;; Χαχααααααα!!!! Αχ δε πας καλά!!!
Είσαι χιουμορίστρια και το κρύβεις!
Λοιπόν σοβαρά τώρα το συναίσθημα της ημέρας το κάναμε.................μπαχτσέ ντουλούμ!!! Δεν μ αφήνεις ναε'ιμαι συνεπής στο συναίσθημα.

Όλα στο φως;;;; χαχααχα

Α μη μου λες τέτοια δε θέλω πολύ εγώ το ξ΄ρεις!!!!!

[youtube][/youtube]

[youtube][/youtube]
Το συναίσθημα της μέρας είναι ότι νιώθω ηλίθια! Υπάρχει τόση ομορφιά και συμβαίνει..........ναι συμβα΄νει ξέρω τι λέω......τόση ομορφιά αυτή τη στιγμή και κάθε στιγμή και υπάρχει τόσο μεγαλείο κι εγώ σπαταλάω την ικανότητα του νου μου να επεξεργ΄αζεται τέτοιο κοσμικό θέαμα.......σε......ατυχηματα και ξεκούδουνα μυαλά!!! Πόσο χαζή είμαι; Πολύυυυυυυυ!!!! ¨οχι ότι θ αλλάξει αυτό αλλά τουλάχιστον έχω γνώση εαυτού!!!!