ΑΠΑΝΤΗΣΕΙΣ ΑΠΟ ΤΟΝ ΑΟΡΑΤΟ ΝΑΟ

Πριν ξεκινήσουμε την αντιγραφή των απαντήσεων του aoratoy naoy σε διάφορα θέματα, θα ξεκινήσω εγώ με μια ιδιωτική συζήτηση.

Θα ξεκινήσω με μια απάντηση που μου έδωσε κάποτε, όταν της είπα πως πίστευα πως καλά έκαναν καί κρατούσαν κρυφή την πιο βαθιά γνώση. Και τότε μου είπε απλά και ωραία * Το νερό στο ποτήρι, αυστηρέ μου Πάνο, είναι για τον διψασμένο και όχι για το δοχείο! Απλά θέλει καλό "ζύγι" στις δόσεις για να μην "κάψεις" τα πνευμόνια του άλλου.*

Ας βάλω και εγώ το λιθαράκι μου σε αυτη την σελίδα....

Κάποτε την ρώτησα πως μπορώ να με καταλάβω ....η απαντηση της ηταν :Να κατανοήσεις; Πρώτα θα δεχτείς αυτό το διαφορετικό που σε χαρακτηρίζει. Και θα πράξεις ανάλογα.
Αλλιώς, θα είναι σαν να σου δώσω πινέλα κι ένα κουτί μπογιές και εσύ τα κοιτάς για να κατανοήσεις το γιατί. Έχεις την ανάγκη να ζωγραφίσεις, αλλά εσύ προσπαθείς να κατανοήσεις το γιατί.
Αν δεν πάρεις το πινέλο στο χέρι σου, δεν ανοίξεις τις μπογιές να χυθούν στην παλέτα και δεν σταθείς μπροστά από ένα καβαλέτο, θα στέκεις εκεί προσπαθώντας να κατανοήσεις κάτι, που κατανοείται μόνο ζώντας το μέσα από την πράξη. Και θα φύγεις από εδώ, χωρίς να έχεις ζωγραφίσει ποτέ

Η κάθε της απάντηση ειναι μοναδική !!!!


---
Κάθε φορά που έχεις την τάση να δώσεις λιγότερα....δώσε κάτι παραπάνω .....
Ισχύει για όλα!!!!

Παιδιά είστε απίστευτοι!!!!!!!!!!!!! Πότε το οργανώσατε όλο αυτό; Γιατί δενε ξέρω κάτι κι εγώ; Γαμώτο έβγαλαν και τις φατσούλες από εδώ για να χειροκροτήσω πιο οπτικά!!! Μπράβοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοο!!!!!!!!!!!!!!!

kara ελπίζω να μην σε πειράζει να αντιγράψω την απάντηση αυτή για να την προσθέσω στο αρχείο μου. Μου έδωσες χωρίς να το ξέρεις μια απάντηση σε κάτι που με βασανίζει βδομάδες!!!Ανατρίχιασα!Να είσαι καλά ρε κορίτσι μου!!!

Θα προσθέσω κι εγώ λοιπόν κάτι. Λιθαράκι όπως είπε η kara η φίλη μου.

Κάποια μέρα είχα τις ανάποδες μου. Και έχω ξεκινήσει και της στέλνω ολόκληρα κατεβατά για το πόσο σκατά είναι ο κόσμος. Αυτή έμπαινε έβγαινε δεν απαντούσε. Εγώ επί τρεις μέρες να κατεβάζω τα χίλια μύρια! Τόση μαυρίλα και γκαντεμιά κατέβαζα στο χώρο μου που όλα στραβά μου πήγαιναν. Κάποια στιγμή τα πήρα και της λέω γιατί δεν μου απαντάει σε κάτι. Μου λέει, ΠΕΡΙΜΕΝΩ ΝΑ ΤΕΛΕΙΩΣΕΙΣ. Δεν κατάλαβα τι εννοούσε αλλά πιάστηκα από την απάντηση της και συνέχισα την μαυρίλα μου. Την επόμενη δεν έγραψα τίποτα. Ούτε την μεθεπόμενη. Οπότε μου γράφει, ΤΕΛΕΙΩΣΕΣ ΤΩΡΑ; Και της απαντάω ναι. Και παίρνω μετά την εξής απάντηση. ΩΡΑΙΑ! ΤΩΡΑ ΠΑΡΕ ΠΑΝΙΑ ΚΑΙ ΚΑΘΑΡΙΖΕ ΟΣΑ ΛΕΡΩΣΕΣ! Έμεινα κάγκελο! Και είχε δίκιο. Γιατί όταν άρχισα να σκέφτομαι τι εννοείσυνειδειτοποίησα πόσα λάθη έκανα εκείνες τις μέρες και πόσους πλήγωσα. Μου πήρε βδομάδες για να φέρω πάλι αρμονία και να διορθώσω τα λάθη μου.

1. Η αρετή της φωτιάς των σοφών είναι η Αγάπη.
2. Η αρετή του νερού τον σοφών είναι η Καλοσύνη.
3. Η αρετή του αιθέρα τον σοφών είναι η Αλήθεια.
4. Η αρετή του αέρα τον σοφών είναι Σοφία.
5. Η αρετή της {Μα-γαίας} Γης Των σοφών είναι η Δικαιοσύνη.

1. Ύ-δωρ
2. Γ-αία
3. Ι-δέα ή Ιερόν
4. ΕΙ-λή (θερμότητα του ήλιου)
5. Α-ήρ

1. Η τέχνη
2. Η επιστήμη
3. Ο νους
4. Η φρόνηση
5. Η σοφία

Αν ψάξεις θα βρεις πολλές επεξηγηματικές 5άδες – 5άλφες.
Και όσο διαφορετικές και αν μοιάζουν, έχουν σχέση μεταξύ τους.

Είτε γιατί το ένα παράγει το άλλο, είτε διότι το ένα συμπληρώνει το άλλο.

αυτη ειναι η πρωτη απαντηση της αιθηροης σε εμενα!!!

Πόσο όμορφα επιλέγετε! Είχα πολύ καιρό να μπω και μου λείψατε πολύ!

Εγώ τι να πω; Ξέρετε πως ξεκίνησα εδώ. Χαμένη τελείως. Εγώ kara στην κυριολεξία άρχισα πάλι να ζωγραφίζω. Θυμάσαι; Και τι να θυμηθώ;

Να πω πως την έχω γνωρισει από κοντά. Νομίζω σας το έχω πει. Πήγα και την βρήκα. Είμασταν από το μεσημέρι μέχρι το βράδυ αργά μαζί. Ήπιαμε καφέ, φάγαμε, μιλήσαμε. Καλά περιτό να πω ότι εγώ ήμουν λες και είχα μπροστά μου κάποια ηρωίδα ενός μύθου! Όταν με κοιτούσε με τα μεγάλα μάτια της, ήταν λες και μου σκανάριζε την ψυχή. Δεν είχα συνηθίσει να μου μιλάνε και να με κοιτάζουν μέσα στα μάτια χωρίς να τραβιούνται ούτε δευτερόλεπτο από εκεί. Σχεδόν ντρεπόμουν. Ήταν λες και υπήρχα μόνο εγώ για εκείνη όλες εκείνες τις στιγμές. Και συνέχεια γελούσε και με πείραζε. Μετά περπατήσαμε. Είχε ένα mp3. Και ξαφνικά έβαλε το ένα ακουστικό εκείνη και το άλλο το έβαλε σε μένα. Και έκανα αυτό που δεν θα έκανα ποτέ μα ποτέ μα ποτέ στην ζωή μου! Χόρευα μαζί της στο δρόμο. Ναι καλά ακούσατε χορεύαμε στο δρόμο και δεν με ένοιαζε καθόλου! Θυμάστε τι της είχα πει την πρώτη φορά που μου το πρότεινε; Ε το κράτησε και με έβαλε να κάνω και αυτό. Και το απόλαυσα! Και δεν ξέρω αν το ξέρετε αλλά χορεύει φανταστικά και έχει σπουδάσει και χορό. Τώρα παίρνω κι εγώ μαθήματα.

Όταν την αποχαιρέτησα την αγκάλιασα σφιχτά και της είπα πόσο πολύ χάρηκα που την γνώρισα από κοντά. Κι εκείνη μου είπε πως χαιρόταν που εγώ η Κατερίνα γνώρισα εμένα την Κατερίνα και να μην με χάσω από τα μάτια μου ξανά. Όταν γύρισα σπίτι μου ήμουν ένας άλλος άνθρωπος. Μάλλον ήμουνα εγώ η ίδια. Με βρήκε, με μάζεψε και με έδωσε πάλι σε μένα.

Ευχαριστώ Αιθηρόη μου! Με όλη μου την ψυχή και για όλες τις υπόλοιπες ζωές μου!

μπραβο σου αναρχε που πηρες το θαρρος και το ανοιξες :) οι απαντησεις ολων με αγγιξαν παρα πολυ..ιδιαιτερα αυτη στη μαγισσουλα......θελω και εγω να δωσω καποια απαντηση απο τον αγγελιοφορο οταν ειχα πρωτοερεθει αλλα το αρχειο εχει χαθει..μηπως ξερετε πως μπορω να το βρω?

Μόλις θυμήθηκα κάτι απίστευτο! Το θυμήθηκα τώρα που έγραφα κάτι για την ζωντάνια της Αιθηρόης.

Όταν μιλάει για τον άνεμο παιδιά αλλάζει μορφή! Ανοίγει ολόκληρη! Σχεδόν δεν βρίσκει λόγια να εκφράσει. Και το λέω αυτό γιατί κάποια στιγμή προσπαθούσε να μου εξηγήσει την σχέση της και τον έρωτα της με τον άνεμο και έμειναν τα χέρια της μετέωρα γιατί δεν έβγαιναν τα λόγια από το λαιμό της. Τότε ήρθε δίπλα μου και μου λέει "Άκου!" και τέντωσε το σώμα της πίσω και μου έδειξε την κοιλιά της για να ακούσω. Και ακούμπησα απορημένη το αυτί μου στην κοιλιά της. Όλοι έχετε ακούσει πως είναι ο ήχος της ανάσας που μπαίνει και βγαίνει μέσα στο σώμα κάποιου. Εγώ δεν άκουγα ανάσα. Σας το ορκίζομαι! Μου έμοιαζε με άνεμο. Ένα διαρκές θρόισμα, που πότε δυνάμωνε και πότε γινόταν απαλό. Σας το λέω και ανατριχιάζω. Μέσα της κατοικεί ο άνεμος.

Δεν σας κρύβω πως τις επόμενες μέρες όποιος μου ήταν εύκαιρος τον ξάπλωνα για να ακούσω την κοιλιά του. Έπρεπε να επιβεβαιωθώ, πως να σας το πω! Και καμία σχέση! Ήθελα να το μοιραστώ και αυτό μαζί σας.

Μετά την κατσάδα που έφαγα και την ευχαριστήθηκα δεν μπορω να πω!, επέλεξα να βάλω εδώ αυτό το αριστουργηματικό κείμενο της!!!



// Την κατεύθυνση μου στο σύμπαν γυρεύω... Δρόμοι που μοιάζουν να μην τελειώνουν πουθενά.

Μορφές αλλάζω... διαπερνάω εποχές. Την μέρα οι παλάμες μου στη γη να αφουγκράζονται ψηλαφώντας τον ενεργειακό παλμό. Την νύχτα τα χέρια απλωμένα προς τα άστρα και τα απόκρυφα του αγνώστου... να ικετέψουν... ή να φτάσουν... κάπου!

Ψυχή επαναστάτρια. Καρδιά Αμαζόνα κι ένα μυαλό δουλεμένο στα χέρια κάποιων άλλων.

Μυαλό! Εγκέφαλος! Πόσο πολύπλοκο εργαλείο αλήθεια! "Σφάλμα" μου βγάζει κάθε φορά που η θέληση της ανόθευτης αλήθειας μου παίρνει τα ηνία. Και τι παράξενο που μοιάζει!! Στα σφάλματα εκείνα βρίσκω τα γνώριμα οικία μονοπάτια. Και δεν το αντέχω να πατήσω "παράβλεψη". Βιώνω μέχρι και την τελευταία τους σταγόνα. Μα την πίστη της ψυχής μου.....δεν μετανιώνω στάλα, όσο κι αν τα πληρώνω. Το νόμισμα τους ακριβό. Μα η τράπεζα αίματος της καρδιάς μοιάζει αστείρευτη. Προνοητικοί και γενναιόδωροι ο Θεοί μου!

Οι θεοί μου... Οι λιποτάκτες της ζωής μου.

Έχουν δικαίωμα. Δεν τους το αμφισβητώ. Το ανέντιμο τους κατηγορώ. Το παραμύθιασμα "είμαστε πανταχού παρών".
"Που και που" μου ταίριαζε καλύτερα.

Μα κατανοώ. Καλύτερα έτσι. Δεν θέλω κριτές για τις αδυναμίες μου. Έχω κι εγώ δικαίωμα. Δεν θέλω τιμωρούς και βραβευτές. Μπορώ και μόνη μου.

Κόπιασε πολύ η ψυχή να καταλάβει... μα κάτι θυμήθηκε. Τους αφήνω ελεύθερους....για να μην είμαι δούλη κανενός. Λιγότερο θα είναι το νερό της λήθης που θα στάξει στα χείλη μου, την επόμενη φορά. Η άγνοια δεν θα με γονατίσει μπροστά στο αόρατο τους. Τον φόβο τον αντέχω, έμαθα να τον νικώ ..... η άγνοια είναι που με λιγοστεύει και μου τρεμουλιάζει την διαύγεια του νου.
Μα δεν με γονατίζει τίποτα…. Με ωθεί το όνειρο… και ονειρεύομαι…

Ονειρεύομαι…
Ονειρεύομαι την ζωή… για την ζωή…
Ονειρεύομαι τους κόσμους… για τους κόσμους…
Ονειρεύομαι τις πιθανότητες… τα ορατά και τα αόρατα… τα ξεχασμένα… τα χαμένα… όσα υπήρξαν και τα τρομάξαμε… τα άβατα… τα απάτητα… όσα δεν έχουν ειπωθεί… όσα δεν έχουν ανακαλυφθεί… όσα μέλλονται να έρθουν.

Έχω το θάρρος να ονειρεύομαι για όσα κάποιοι άλλοι δεν χώρεσαν στον κόσμο τους. Να μιλάω για όσα ξεθώριασαν στον χρόνο… όχι από αχρησία, αλλά ο φόβος τα εξόρισε και κάποιοι σοφοί τα ονόμασαν γελοία παραμύθια. Μα όταν μιλούν γι αυτά τα διώκουν με αγριότητα και τίποτα δεν τους μοιάζει αστείο.

Κάτι θα ξέρουν!!

Κι εγώ συνεχίζω να ονειρεύομαι και να μιλάω για αυτά που οι άλλοι τα γελούν και δυσπιστούν και τα βαφτίζουν φαντασία κι επικίνδυνα ξελογιάσματα. Ψέματα τα ονοματίζουν και δηλώνουν υποστηρικτές της μίας αλήθειας που όμως… άνθρωποι την όρισαν κι αυτή. Άνθρωποι… προνήπια ενός τεράστιου άγνωστου κόσμου.

Αλήθεια… αλήθεια… αλήθεια… αλήθεια…
Η αλήθεια είναι μία… ναι το έχω ακούσει… το γνωρίζω…
Η αλήθεια είναι μία… μα είναι κι άπειρη. Έχει πολλούς δρόμους.. τρόπους.. μορφές..
Η αλήθεια δεν τελειώνει ποτέ. Δεν έχει όρια… δεν έχει μέγεθος… δεν έχει καταστατικό και μετοχές… δεν έχει ιδιοκτήτες.

Η αλήθεια δεν χωράει σε καμία γλώσσα ανθρώπινη γιατί κανένα μυαλό δεν μπόρεσε ποτέ να την συλλάβει.

Οι ψυχές την αφουγκράζονται… την διαισθάνονται… την αγγίζουν… σαν κάτι να θυμούνται…
Μα η γλώσσα της ψυχής δεν έχει γραμματική κι αλφάβητο για να σχηματίσει λέξεις και να φανερώσει όσα αδυνατεί ο νους με λογική να εξηγήσει.

Και πώς να μιλήσεις; Με ποια γλώσσα να εκφράσεις όσα ακούν οι αισθήσεις και η καρδιά σου; Με λόγια ασυνάρτητα, μοιάζει η αλήθεια και ψέλλισμα ενός τρελού που παραληρεί μέσα στο χάος του μυαλού του.

Ποιος είδε όλα τα χρώματα;
Τα άστρα ποιος τα μέτρησε;
Στο σύμπαν ποιος μπόρεσε να αντικρύσει όρια;
Ποιος γεωμέτρησε το χάος;
Ποιος γνώρισε τον Δημιουργό;
Ποιος ανακάλυψε την εξίσωση που σχηματίζει την ζωή;
Ποιος ανακάλυψε όλους τους νόμους που συγκρατούν τον κόσμο;
Ποιος μπόρεσε να μαντέψει τις πράξεις της φύσης;
Ποιος φανέρωσε όλα τα «διότι», σε όσα εργάζονται και υπάρχουν στον αχανή κόσμο;
Ποιος χώρεσε τις μνήμες όλων των καιρών μέσα στο νου του… ποιος κατέγραψε;
Ποιος μπορεί να σκιτσάρει εκείνο τον Μέγα Νου που φαντάστηκε και υλοποίησε την σκέψη του δημιουργώντας το Παν που μας περικλείει… αυτό το Παν στο οποίο κολυμπούμε μέσα του και αποτελούμε κι εμείς ένα απειροελάχιστο μέρος του;
Ποιος ξέρει την πρώτη στιγμή και ποιος μπορεί να υποθέσει την τελευταία;
Ποιος ήταν πάντα παρών σε όσα διαδραματίστηκαν στην ιστορία της δημιουργίας;
Ποιος μπορεί να δει τις δυνάμεις και τις ενέργειες αυτές που συγκροτούν κι αναπαράγουν μορφές… που συνθέτουν στοιχεία και δημιουργούν ύλη για να φανερώσουν την ιδέα που κρύβεται μέσα τους… που ρέουν μέσα σε κάθε τι ορατό κι αόρατο;
Ποιος έχει ανακαλύψει εκείνο το παν-στοιχείο που έχει μέσα του τους σπόρους του κόσμου όλου;
Ποιος γνωρίζει το σχέδιο εκείνο που προΰπήρχε της δημιουργίας; Εκείνη την πρώτη ιδέα που μοίρασε τους ρόλους και τις ιδιότητες για να σχηματιστεί ορατή ζωή;
Ποιος μπορεί να δει πίσω από την εικόνα όλων των φαινομένων και όσων υπάρχουν στο άπειρο σύμπαν;
Ποιος μπορεί να εξηγήσει την προγραμματισμένη ευφυΐα ενός σπόρου… ενός τόσο δα μικρού σπόρου, που κρύβει μέσα του ένα δέντρο… έναν ανθό;
Ποιος μπορεί να μιλήσει για την μήτρα εκείνη που φτιάχνονται οι ψυχές… να χαρτογραφήσει την πορεία τους… να προσδιορίσει την ουσία τους;
Ποιος είναι αυτός που μπορεί με ακρίβεια να πει σε ποιο σημείο του κόσμου στέκεται, όταν δεν γνωρίζει το «Όλον» του;
Ποιος μπορεί να φωτογραφήσει το αόρατο… την πίστη… την αγάπη… κάθε συναίσθημα που παράγει ο ανθρώπινος οργανισμός… τις αισθήσεις;
Ποιος είναι αυτός που μπορεί να δει και να χωρέσει μέσα στον μικρό εγκέφαλο του όλη την κρυμμένη σοφία του Όλου;
Ποιος είναι αυτός που μπορεί να ανακαλύψει… να καταλάβει… να ανασυντάξει το Δίκαιο και τον Νόμο του Σύμπαντος;
Ποιος είναι αυτός που μπορεί να παραδεχτεί πως γνωρίζει όλη την αλήθεια σε κάθε τι που υπάρχει και να ορίσει το σωστό και το λάθος;
Ποιος είναι αυτός που με βεβαιότητα μπορεί να πει τι υπάρχει και τι όχι;
Ποιος μπορεί λοιπόν να πει τι είναι αλήθεια και τι ψέμα… τι είναι παιδικό παραμύθι και τι πραγματικότητα… τι είναι φαντασία και τι ανάμνηση και ψιθύρισμα ψυχής;

Κανένας…. Κανένας!

Μία ατελείωτη εξίσωση η αλήθεια…
Άπειροι οι αριθμοί… σαν ένα ατελείωτο άφθαρτο ασημί κορδόνι που τυλίγει ασταμάτητα ένα άπειρο Σύμπαν… ένα Σύμπαν που ακούραστα συνεχίζει να αυτοδημιουργείται, να μεταλλάσσεται και να εξελίσσεται…

Ο καθένας μας, ένα κομμάτι ξεχωριστό από το απέραντο παζλ της Αλήθειας. Σαν να χώνιασε ένας πονηρός παιχνιδιάρης Θεός ένα ξεχωριστό κομματάκι της μέσα μας, να το κουβαλάμε… να το φροντίζουμε… να το μεταφέρουμε στο Κέντρο… στην πηγή… να το ενώσουμε με όλα τα άλλα άπειρα κομματάκια…

Ένα τόσο δα απίστευτα μικρό κομματάκι… ένας αριθμός… ένα γράμμα από τον μεγαλειώδη άγνωστο κώδικα που ορίζει σε εκείνη την ευφυή μυστήρια «πρόνοια», να σκιαγραφεί την κατεύθυνση μας και να μας οδηγεί με την μυστήρια φροντίδα της στον Μέγα Προορισμό, έτσι ώστε να μην χαθούμε… κι όσο κι αν αργήσουμε και περιπλανηθούμε… το επίπονο «πολύ» θα γίνει απόλυτα «ακριβές», φτάνοντας έγκαιρα στο κατάλληλο μέρος… την κατάλληλη στιγμή…

Ας τραγουδήσει ο καθένας την αλήθεια που υπάρχει μέσα του και την μαρτυρούν η πίστη του, οι κρυφές σκέψεις του και τα μυστικά όνειρα του που ντροπαλά κρατάει μέσα του λιβανίζοντας για να εξορκίσει την πανικό του τρελού. Κανένας δεν γνωρίζει τον τρόπο που εργάζονται οι «Θεοί» και οι άγνωστες Δυνάμεις, το σχέδιο του Μέγα Νου. Μπορεί όμως να αναγνωρίσει την θέση του και το ρόλο του μέσα σε αυτό το υπέροχο σχέδιο, ακούγοντας κι ακολουθώντας τα σκουντήματα της ψυχής του…
Κι αν μοιάζει αταίριαστη κι αλλόκοτη ή παράλογη η πίστη, η «μορφή», η «φωνή» κάποιου άλλου… είναι γιατί… απλά… από το σημείο που βρισκόμαστε εμείς, για να φτάσουμε στο σημείο του άλλου και να ταιριάξουμε τα δικά μας με τα δικά του και να κατανοήσουμε, λείπουν κάποια κομμάτια που βρίσκονται κάπου σκόρπια και που αν βρεθούν και μπουν στη σωστή σειρά, όλα θα γίνουν καθαρά και τίποτα δεν θα δείχνει παράλογο κι ακατανόητο.

Γιατί τίποτα δεν είναι τυχαίο… τίποτα δεν είναι απρόσκλητο… τίποτα δεν αφέθηκε στον κόσμο χωρίς λόγο και αιτία… τίποτα δεν δημιουργήθηκε από λάθος… τίποτα δεν είναι νόθο χωρίς προορισμό.

Όλα… μα όλα… είναι με σοφία τοποθετημένα.
Όλα εργάζονται για έναν κοινό σκοπό.
Όλα υπάρχουν… γιατί έχουν λόγο να υπάρχουν. Ακόμα κι αυτό που μοιάζει άχρηστο… μέσα του έχει κάτι που μπορεί να γίνει η αιτία για το ομορφότερο. Το χώμα μπορεί να σου λερώσει τα ρούχα. Μα αν κάποιος στάξει μέσα του στάλες νερού, θα σου γεμίσει τα χέρια λουλούδια.

Κι εγώ… ονειρεύομαι… κι ονειρεύομαι τα ομορφότερα του κόσμου… συγχωρώντας τα οδυνηρά… μήπως και συγχωρήσουν κι εκείνα τον εαυτό τους και γεννήσουν τα καλύτερα από τα κοιμισμένα ωραία τους.
Κι εγώ… ονειρεύομαι… κι ονειρεύομαι αλήθειες που μοιάζουν ψέματα… σκαλίζοντας για να ξεχωρίσει ο σπόρος ο ζωντανός.

Κι εγώ ονειρεύομαι… κι ονειρεύομαι ανοίγοντας τα όρια μου…
Κι εγώ ονειρεύομαι… κι ονειρεύομαι ανακαλύπτοντας πώς το όνειρο… παίρνει σπέρμα μόνο από ό,τι είναι αληθινό.

Αφιερωμένο σε όλους εσάς, που έχει να φανερώσει κάτι στις ψυχές σας.//

Και το ξαναδιάβασα. Θεέ μου αυτός ο λόγος της! τόσες υπέροχες σκέψεις κι εγώ να γίνομαι ένας ηλίθιος καραγκιόζης! Να ήξερες πόσο ντρέπομαι Αιθηρόη! Να ήξερες μόνο!!! Συγχώρα με! Σε παρακαλώ καλή μου!!! Αστρόφερτη! Γαμώτη μου!!! Ζητώ συγνώμη από όλους!

αυτο ειναι ενα απ τα πιο ομορφα κειμενα που υπαρχουν στον αορατο ναο! διαβαζοντας για δευτερη φορα νιωθω και καταλαβαινω τα οσα θελει να μας πει! και πραγματι μου ελυσε τοσες αποριες!!! ναι ειναι μια ατελειωτη εξισωση η αληθεια! ποσο δικιο εχεις!! και ποτε κανενας ισως δε θα μπορεσει να τη λυσει και να μας το πει και εμας!ευχαριστω αιθηροη και για αυτο(το κειμενο μου αποκαλυψε τοσα πολλα για τα οποια αναρωτιομουν) ευχαριστω παρα μα παρα πολυ και για ολα οσα κανεις..για την προσφορα σου εδω περα και πιο πολυ το οτι υπαρχεις και γεμιζεις τον κοσμο με την μοναδικοτητα σου και τη σοφια σου...αξιζε πολυ να ανοιξουμε αυτο το θεμα..τα περισσοτερα κειμενα δεν εχουμε καν προσεξει ποσο πολυτιμα ειναι

Αν υπάρχει διάβολος σαν οντότητα, πρέπει να σου πω πως τον λυπάμαι και τον συμπονώ. Επιλέχτηκε και του δόθηκε ένας δύσκολος και οδυνηρός ρόλος. Δεν ξέρω τι μπορεί να είχε κατά νου ο Δημιουργός, αλλά σίγουρα του ανέθεσε κάτι που κανείς μας δεν θα το δεχόταν. Είναι το μόνο ον, που ζει σε απόλυτη μοναξιά. Διότι ακόμα και οι οπαδοί του, καταβάθος τον μισούνε.

Και δεν είναι κάτι ξένο και πέρα από εμάς. Είτε μας αρέσει είτε όχι, ένα κομμάτι του συνυπάρχει μέσα μας. Γνωρίζω πως όλοι σχεδόν αμύνονται σε αυτή την σκέψη και είναι κατηγορηματικοί πως δεν έχουν καμία σχέση μαζί του. Το θέμα είναι πως αυτός έχει σχέση μαζί μας. Αγωνιζόμαστε υπέρ του φωτός και κατά του σκότους και στην ουσία αυτό που συμβαίνει είναι να μάχεται το σκοτεινό κομμάτι μας το φωτεινό και αντίθετα.

Αλλά έστω πως δεν είναι έτσι, και κατανοώντας την δύναμη της παραπλάνησης που μπορεί να έχει (μιλώ πάντα με την υπόθεση πως υπάρχει σαν ον), δεν μπορώ να ρίξω την ευθύνη σε εκείνον, αλλά στις επιλογές του καθενός, στο να γείρει στην δική του πλευρά.
Σκοτώνω καταστρέφω…. Φταίει ο Σατανάς γιατί μπήκε μέσα μου.
Χμ… κι εγώ που του άνοιξα και μπήκε; Εγώ; Εγώ ήμουν αυτή που έπραξα. Και όταν πράξω κάτι καλό και όμορφο…. Εγώ το έκανα και στην καλύτερη, να σημαίνει πως έχω τον θεό μέσα μου. Μα και τους δύο τους έχω μέσα μου. Τους «ακούω» και τους «διαβάζω» και τους δύο. Η επιλογή όμως, είναι πάντα δική μου.
Αν πιστεύω πως υπάρχει σαν οντότητα; Όχι.

Για τον Ιεχωβά που με ρωτάς, αν τον λάβω και αυτόν ως οντότητα υπαρκτή, δεν είναι κάτι διαφορετικό από ότι ήταν ο Δίας και όλοι οι Θεοί διάφορων πολιτισμών-κοινωνιών-εποχών. Δεν με αφορούν οι ιδιότητες του και οι τακτικές του, οι οποίες κάθε άλλο παρά δεκτοί από την δική μου ουσία είναι. Εξυπηρέτησε η ύπαρξη του κάποιον λαό, οι κάποιους λίγους για να περάσουν την ισχύ τους και τον έλεγχο εκεί που ήθελαν και με τον τρόπο που ήθελαν. Ιδανικός για μένα δεν είναι, είναι όμως για κάποιους άλλους. Αυτή είναι η άποψη μου για εκείνον, με την υπόθεση πως υπάρχει.
Εκείνον βέβαια δεν τον άκουσα ποτέ. Άκουσα όμως τους εκπρόσωπους του. Και κάθε άλλο παρά αποδεκτοί είναι από την δική μου ψυχο-ύπαρξη.
Αν πιστεύω πως υπάρχει; Όχι.

Για τον… Θεό όλων;
Μπορώ να σου αριθμήσω ένα σωρό ιδιότητες που μπορώ να προσδώσω σε αυτή την Υπερσυνείδηση. Να μιλήσω για όλα αυτά που σε εμένα «μιλάει» μέσα μου. Ή καλύτερα τον τρόπο που μπορώ και δύναται η αντίληψη και η συνείδηση μου να Τον μεταφράσει. Αλλά θα φανώ απίστευτα ανόητη. Και αυτό διότι δεν κατέχω εκείνη την γλώσσα που μπορεί να μιλήσει με αλήθεια και Δίκαιο για Εκείνον και να μην αδικήσει και περιορίσει το Άπειρο της δημιουργίας.
Μακάρι να γνώριζα όλες τις τέχνες του κόσμου…. του σύμπαντος…. των όντων του σύμπαντος, για να μπορώ να εκφράσω όσα αγγίζει, σε κάποιες στιγμές, η διάνοια μου!

Αν πιστεύω σε αυτό το ένα ΟΝ – ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ – ΔΙΑΝΟΙΑ; Ναι. δεν θα μπορούσε να είναι διαφορετικά. Διότι έτσι θα αναιρούσα την ίδια μου την ύπαρξη.

Νομίζω πως σου απάντησα, σύμφωνα και ανάλογα με την ερώτηση που έκανες.
Διότι αυτή ήταν η μία πλευρά του πολύπλευρου «σχήματος».



καποιος ειχε ρωτησει τι πιστευει,αν πιστευει και τι νιωθει για τον αποκολουμενο Σατανα ή Διαβολο και τι πιστευει,αν πιστευει και τι νιωθει για το Θεο του Ιεχωβα και για το Θεο ολων......αυτο μου θυμισε κατι το οποιο ειχα διαβασει...πως ειμαστε μια σκεπτομορφη..και οι ισχυροτεροι Θεοι που πιστεουμε ειναι δημιουργημα της ανθρωπινης φαντασιας

Κατερινάκι μου χαίρομαι πολύ για σένα ...δεν ξέρεις πόσο!!! χαίρομαι αληθινά που ξαναβρήκες την Κατερίνα μην την ξαναχάσεις ποτε !!!Μακάρι κάποια στιγμή να έχω την χαρά να την γνωρίσω και εγώ αλλά αυτό είναι άλλο θέμα .. έτσι και αλλιώς μέσα από τις λέξεις της νιώθω ότι ένα κομμάτι της το έχω γνωρίσει , μου το έχει χαρίσει και της είμαι ευγνώμων ...

Δεν θα πω τίποτα άλλο.. μονό ένα μεγάλο ευχαριστώ στον Πανό που άνοιξε αυτό το μικρό παράθυρο για να ακουστούν όλα αυτά ...Αριστεία μην ζητάς συγγνώμη είπες όλα όσα όλοι σκεφτήκαμε απλά εσύ τα λες με τον δικό σου απολαυστικό τρόπο!!!!

Πριν καποιο καιρο ειχα ρωτησει την Αιθηροη ποιος ειναι ο πραγματικος Θεος..εψαχνα στις διαφορες θρησκειες και εντοπιζα τις ομοιτητες τους προσπαθουσα να βρω την πιο σωστη....μα τι μεγαλο λαθος! και ειναι πραγματι πολυ χαζο αφου ο ανθρωπος εχει θεοποιηση την φαντασια του και τους κοπους του...αυτη η απαντηση σου Αιθηροη ηταν απ τις πιο ομορφες για μενα και ακομα με βοηθαει να καταλαβαινω πολλα ξαναδιαβαζοντας την:

Χτυπάς το χέρι σου. Δεν πονάει μόνο εκείνο το σημείο διότι ο πόνος διαχέεται σε όλο σου το σώμα. Άρα το χέρι που είναι δικό σου κομμάτι, είσαι εσύ.
Μπορείς να μου πεις τώρα ποιο από όλα τα άκρα σου, δεν είσαι εσύ; Μπορείς να αποφασίσεις ποιο πόδι ή ποιο χέρι, δεν είσαι εσύ;

Προσπαθείς να βρεις ποιος Θεός είναι ο αληθινός; Αν είναι αυτός των Χριστιανών; Των Ιουδαίων; Των Βουδιστών; Των Ισλαμιστών; Των Ινδουιστών; των Ινδιάνων; Των αρχαίων προγόνων;

Και εγώ σου λέω, κανένας από αυτούς! Αλλά και ταυτόχρονα μπορώ να σου πω, πως ο καθένας μπορεί να είναι μια ιδέα, έκφραση που προσπαθεί να πλησιάσει μία αμυδρή υποψία του τι είναι Θεός. Λόγω του ότι όλη αυτή η προσπάθεια προέρχεται από ανθρώπους, το αποτέλεσμα είναι ατελές, άστοχο, και μηδαμινό σε σχέση με την αλήθεια. Την αλήθεια εκείνη, που μπορεί η ψυχή να αρπάξει φευγαλέα για μια στιγμή, ίσως δύο, την ώρα εκείνη που θα την καταλάβει η έμπνευση της δημιουργίας και γίνεις ένα με αυτήν.

Η κάθε θρησκεία, αποτελεί ένα κομμάτι της γνώσης αυτής που μας οδηγεί να κατανοήσουμε περισσότερο εμάς αλλά και ένα μέρος αυτού που λέγεται Δημιουργό Σύμπαν. Η κάθε θρησκεία προσθέτει κάτι για την κατανόηση αυτής της Συνείδησης και Δύναμης που έχουμε ονομάσει Θεό, διότι δεν γνωρίζουμε πώς αλλιώς να το αποκαλέσουμε.

Και όταν μιλάω φυσικά εδώ για θρησκεία, δεν αναφέρομαι στο «καταστατικό» που έχουν δημιουργήσει Γραμματείς και Φαρισαίοι εθνών και κοινωνιών, όπου έχουν φτιάξει και προσαρμόσει τον ανάλογο δικό τους Θεό, έτσι ώστε να ανταποκρίνεται στις ανάγκες και δυνάμεις που χρειάζονται οι εκάστοτε ιερείς και ισχυροί για να ελέγχουν, να χειραγωγούν και να μπορούν να οδηγούν τις μάζες. Αυτές οι θρησκείες δεν με αφορούν και τις θεωρώ ως το μεγαλύτερο ψέμα της ανθρωπότητας. Θρησκεία και άνθρωπος, έχουν καταντήσει ένα παζάρι ανταλλαγών και λαδώματος.

Αν βγάλουμε λοιπόν από την μέση τους αντιπροσώπους και τις εντολές τους, και κρατήσουμε το καθαρό και ατόφιο, αυτό που θα απομείνει είναι….;

Τον Θεό που ψάχνεις, δεν θα τον βρεις σε κανένα βιβλίο, σε καμία ιστορία, σε κανένα παρελθόν, σε καμία διεύθυνση, πίσω από κανένα όνομα.

Χμ….. δεν μπορώ να σου δώσω την απάντηση που γυρεύεις για σένα.
Μπορώ όμως να μοιραστώ μαζί σου….. τον δικό μου Θεό.

Ο δικός μου Θεός….
Μικρός Θεός…
Μέγας Θεός…
Μεγέθη δεν τον ορίζουν…
Σύντροφος δίκαιος ελεύθερος…
Και ποιητής του ονείρου…

Πραματευτής των πάντων μου…
Διαιτητής εντός μου…
Τροφός της αναζήτησης…
Ο εμπνευστής του απείρου…

Φίλος πιστός στις μάχες μου…
Παρατηρεί δεν φράζει…
Και όπως γνωρίζει να σιωπά…
Γνωρίζει και να μιλάει…

Δεν απαιτεί έχει υπομονή…
Είναι εκεί και περιμένει…
Δεν απειλεί δεν κρύβεται…
Δεν τάζει εφιάλτες…

Δεν νοιάζεται για τάματα…
Δεν παζαρεύει ουσίες…
Δεν περιορίζει με εκφοβισμούς…
Σκιάχτρα αυτός δεν στήνει…

Η αγάπη είναι ο τρόπος του…
Και η ψυχή ο τόπος…
Έρχεται και με συναντά…
Και συζητά και παίζει…
Να μοιραστεί τις σκέψεις μου…
Να ακούσω τις δικές του…
Να διαφωνήσουμε έντονα…
Δούλους αυτός δεν έχει…

Ο δικός μου Θεός…
Δεν κρύβεται…
Μου δίνεται τόσο όσο αντέχω…
Την διάνοια μου την μετρά…
Και ανάλογα μου δίνει…

Λιγότερος δεν γίνεται…
Χαμένο το περίσσιο..
Με της ψυχής μου αναλογεί…
Μην σπάσει το δοχείο…

Ο δικός μου Θεός…
Μικρός Θεός…
Μέγα Θεός…

Του το έχω να μου λέει…
« Όταν το ον προσεύχεται…
Γεννιέται ένας θεός…
Αλίμονο στο νου αυτό…
Που αλόγιστα ζητάει…

Σε αυτό που εσείς πιστέψατε…
Δώσατε την ισχύ σας…
Εσείς θεογονίσατε…
Ανύπαρκτους αφέντες…
Και από δημιουργοί που ήσασταν…
Σαν δούλοι μπουσουλάτε…

Τους φόβους κάνατε δαίμονες…
Τους κόπους σας θεούς…
Και διαχειριστές του όλου σας…
Ορίσατε όμοιους σας…

Μικρούς εάν σας ήθελα…
Δεν θα σας είχα σκέψη…
Δεν θα σας χώραγα στο νου…
την γνώση του απείρου…

Δεν θα άντεχε στην νόηση…
η εικόνα όλου του Κόσμου…
Δεν θα κοιτάζατε ψηλά…
Και στης ψυχής τα βάθη…
Δεν θα είχε η αγάπη δύναμη…
κι ο έρωτας δημιουργία…

Να αμφισβητείς σαν ποιητής…
Τόλμησε σαν ζωγράφος…
Σαν ηθοποιός δοκίμασε…
Κατανόησε τους ρόλους…
Σαν τον πολεμιστή υπεράσπισε…
Το θράσος της ψυχής σου…
Σαν σιδεράς επίμονος…
Δάμασε τις δυνάμεις…
Σαν τον σοφό ονειρευτή…
Ξεκίνα από εκεί που παύεις…
Και σαν τον μέγα οραματιστή…
Άνοιξε τα Φτερά σου…

Τους χάρτες που θα πορευτείς…
Εσύ μόνο ορίζεις…
Δική σου η επιλογή…
Κι εσύ συνδημιουργός μου…

Μέσα στην πίστη κρύβεται…
Το μυστικό το Μέγα…
Τις όποιες αντιρρήσεις σου…
Εδώ είμαι… φώναξε με…»

Ο δικός μου θεός….
Της ψυχής μου ο τρελός…
Της ανάγκης φωνή…
Ο δικός μου θεός…

ημουν σιγουρος πως αυτο το θεμα με τις απαντησεις της Αιθηροης δεν θα αργουσε να γεμισει τη πρωτη σελιδα μα 7 ωρες ειναι ρεκορ.αυτο δειχνει ποσοσημαντικη εισαι Αιθηροη για μας και ποσο αγαπαμε το λογο σου που τοσο περιτεχνα με μαγια εχεις πλεξει, μαγια που αγγιζουν καθε ψυχη .το μονο που μπορω να πω ειναι.... ευχαριστω για οσα μοιραζεσαι με μας!

Ευχαριστώ για όσα νιώθετε, σκέφτεστε, νιώθετε, πιστεύετε!

Ευχαριστώ τόσο μα τόσο πολύ!

Άραγε γνωρίζετε ό,τι δεν είμαι εγώ, αλλά εσείς όλα αυτά που νιώθετε;

Όλος αυτός ο χώρος είναι περισσότερο δικός σας.

Εσείς τον προκαλείτε και εσείς τον δημιουργείτε και τον κάνετε όπως είναι, με κάθε σας σκέψη, συναίσθημα, απορία, άποψη, παρουσία.

Άρα.... συγχαρητήρια για το δημιούργημα σας._



---
Να έχετε αγάπη στην καρδιά, φως στο πνεύμα, θάρρος στην ψυχή και αλήθεια στο στόμα.

"" Μάτια μου γλυκά…
Κατ΄ αρχάς, χαρά μου, εδώ δεν υπάρχει κάποια ομάδα ή κοινότητα.
Φίλοι και περαστικοί. Μόνο φίλοι και περαστικοί.
Και ποτέ να μην ρωτάς αν «σε δέχονται». Εσύ θα πρέπει να «τους δέχεσαι» και να συμμετέχεις ή μοιράζεσαι.
Εσύ τοποθετείς τον εαυτό σου και εσύ ξέρεις αν και που ανταποκρίνεσαι και αγγίζεσαι.

Η γιαγιά σου έτσι πίστευε, έτσι έλεγε.
Ό,τι δεν καταλάβαιναν και ήταν έξω από τα φυσικά πράγματα που γνώριζαν, τους φόβιζε.
Και ό,τι τους φόβιζε, το απέδιδαν στον σατανά. Και είχαν αρκετή βοήθεια για να έχουν αυτή την άποψη, από αρκετούς δήθεν αντιπροσώπους θεού και ουρανών.
Δεν φταίνε οι άνθρωποι. Δεν φταίει η γιαγιά σου. Ευθύνη μεγάλη έχουν οι άλλοι.
Αυτοί που ήθελαν και θέλουν όλη την δύναμη και την κυριαρχία δική τους.
Η δική μας ευθύνη έρχεται, όταν επαναπαυόμαστε στην άγνοια και επιτρέπουμε σε άλλους να χειρίζονται το μυαλό μας.

Κάποτε πολλούς αιώνες πριν, όλα αυτά που θεωρούν οι άνθρωποι διαβολικά, ήταν μέρος της ζωής τους, είτε από ένστικτο είτε από γνώση. Ήταν πιο κοντά στην Φύση και οι αισθήσεις τους πιο αρμονικά ρυθμισμένες στο χώρο τους τον ορατό και τον αόρατο.

Ψάξε να βρεις για την περίοδο του σκοτεινού μεσαίωνα. Θα καταλάβεις πολλά.

Επειδή όμως θα ξεφύγω πάλι και θα πω πολλά, ας πάμε στο δικό σου θέμα.

(Εσύ τι νομίζεις; Αν μιλούσε η γιαγιά σου για τα θαύματα του Χριστού, θα έλαμπε το πρόσωπο της. Γιατί μεγάλωσε με αυτή την πίστη. Αν την μάθαινε ξαφνικά σήμερα, θα μιλούσε πάλι για διαβολικά πράγματα. Όπως έκαναν οι άνθρωποι τότε. Κι αυτό πάλι γιατί ιερείς και φαρισαίοι έτσι τους μάθαιναν. )

Άσχετα με τι σου λέω εγώ όμως, η γιαγιά σου και άσχετα με τι θα σου πει ο οποιοσδήποτε άλλος,
εσύ έχεις χρέος να ψάξεις μόνη σου. Θα σου πάρει χρόνο, ίσως χρόνια για να κατασταλάξεις σε σκέψεις,
που και αυτές κάθε μέρα, κάθε φορά, θα αλλάζουν καθώς θα γεμίζει ο νους σου με νέα δεδομένα.
Και να μην φοβάσαι να αλλάζεις. Να μην αγκιστρώνεσαι πουθενά και σε τίποτα και σε καμία πεποίθηση.
Να απλώνεσαι. Να ανοίγεις κάθε στιγμή τα όρια σου. Και να μην δέχεσαι τίποτα έτσι απλά.
Εσύ θα ψάχνεις και εσύ θα αποφασίζεις για το δικό σου μυαλό και πίστη. Ακούς; Εσύ!

Η καρδιά σου, το ένστικτο σου, νιώθει πιο είναι το σωστό για σένα. Το όμορφο. Το αληθινό.
Αυτό και μόνο αυτό θα εμπιστευτείς. Ακόμα κι εγώ μπορεί αυτά που σου λέω να είναι ανοησίες ή λάθος.
Αν ακούσεις πραγματικά μέσα σου (και να ακούς κάθε φορά που σου λέει κάποιος κάτι),
θα ξέρεις αν συμφωνεί η ψυχή σου με αυτό, ή όχι.
Από εκεί και πέρα…..
Σε όλα αυτά που περιέχει το τεστ….. εσύ βλέπεις να υπάρχει κάτι διαβολικό; Διακρίνεις πουθενά κάτι κακό; Κάτι που να βλάπτει κάποιον; Ή εσένα;

Σκέψου μόνη σου.

Μάθε πρώτα τον εαυτό σου. Όσα μπορείς για όλα αυτά που νιώθεις εσύ. Γιατί πραγματικά τον εαυτό μας, δεν τον μαθαίνουμε ποτέ.
Αλλά γνώρισε τι είναι αυτά που σου συμβαίνουν. Σε φοβίζουν τώρα γιατί δεν τα γνωρίζεις.
Δώσε χρόνο στον εαυτό σου. Μην βιαστείς. Παρατήρησε καρδούλα μου και νιώσε.
Μην αφήσεις τον εαυτό σου όμως, σε κανενός τα χέρια, να σε χειριστεί και να σε κατευθύνει.
Ό,τι χρειαστείς να συζητήσουμε, είμαι εδώ. Και για ό,τι νιώθεις άβολα, στείλε μου email.

Και πάλι σου επαναλαμβάνω, όλα θα τα ψάχνεις. Εντάξει;

Εδώ είμαι, να το ξέρεις.""

Απάντηση του αόρατου ναού

""Η αλήθεια είναι, πως βλέπουμε όλο και περισσότερους ανθρώπους να αγγίζονται από το μεταφυσικό. Την προέκταση, της μέχρι τώρα γνωστής και απτής για τους ανθρώπους, πραγματικότητας. Βέβαια, είναι και οι εποχές τέτοιες, όπου οι άνθρωποι μπορούν να μιλούν πιο ελεύθερα. Διότι όλα αυτά, υπήρχαν και δεν έπαψαν ποτέ.

Γνωρίζετε πόσοι άνθρωποι κατέληξαν σε ψυχοφάρμακα, διότι είχαν ανεπτυγμένες τις αισθήσεις τους και μπορούσαν να αντιλαμβάνονται το πέρα από το αποδεκτό της φύσης; Τους έχουν τοποθετήσει στην ομάδα των τρελών. Ή των δαιμονισμένων. Το να διαφοροποιούνται οι αισθήσεις ενός ανθρώπου και να αντιλαμβάνεται διαφορετικά, ή και επιπλέον, κάποια πράγματα, δεν σημαίνει πως έχει παραισθήσεις.

Έχω ξαναπεί, πως επειδή κάποιος έχει αχρωματοψία και αδυνατεί να δει τα υπόλοιπα χρώματα, δεν σημαίνει πως αυτά δεν υπάρχουν.

Η ενέργεια του πλανήτη έχει αλλάξει. Είναι σαν να έχουν γίνει πιο εύθραυστα τα όρια, τα τείχη που διαχωρίζουν τον έναν κόσμο από τον άλλον και ταυτόχρονα πιο ευαίσθητες οι αισθήσεις του ψυχικού ανθρώπου, με αποτέλεσμα να είναι πιο προσβάσιμο το «αόρατο».

Και γνωρίζω πόσο η άγνοια τρομάζει. Όπως γνωρίζω πως πολλοί «ειδήμονες», εκμεταλλεύονται την άγνοια αυτή, είτε για να ελέγξουν είτε για να τραφούν.

Θα ψάξω να βρω κάποια βιβλία, σελίδες, χώρους που μπορείτε να ψάξετε και να αντλήσετε πληροφορίες. Όποια πληροφορία και να παίρνετε, θα την σκανάρετε, συγκρίνετε και φιλτράρετε με το πιο αλάθητο μέσο που έχετε:
Την ψυχή σας!

Ο νους μπορεί να κάνει λάθος, διότι λειτουργεί βάση των…..οδηγιών χρήσης, που σχηματίστηκαν καθ΄ όλη την διάρκεια της ως τώρα ζωής σας. Η ψυχή όμως, ξέρει, νιώθει και σας μιλάει.

Σε κάθε τι που ανακαλύπτετε, αρπάξτε την πρώτη στιγμιαία αίσθηση και σκέψη που λαμβάνετε. Δεν κρατάει πολύ, γι αυτό να είστε πάντα παρών, στην αναζήτηση σας και στην είσοδο μιας πληροφορίας. Σημειώστε την μέσα σας, ή έστω σε ένα χαρτί. Μετά βάλτε τα χέρια σας βαθιά, σκάψτε, ανοίξτε και βρείτε πάλι αυτή την πρώτη αίσθηση-σκέψη-εντύπωση. Δέστε τι υπάρχει και με την ησυχία σας μετά, δουλέψτε το με τις αισθήσεις σας και νιώστε πώς ανταποκρίνεται μέσα σας.

Να θυμάστε: ό,τι σας είναι «βαρύ» και σας «σφίγγει», δεν είναι για εσάς. Δεν είναι δικό σας. Ό,τι είναι «ελαφρύ» και σας εμπνέει και λειτουργεί ως σπίθα χαράς, είναι ο δρόμος σας και είναι ασφαλής.

Εδώ είμαι… ""

"" kirka:
Είναι το σημάδι πως δεν βαδίζεις στο δρόμο σου. Είναι η εσώτερη ανάγκη για να αλλάξεις. Είναι η θύμιση του ότι δεν κάνουμε αυτό για το οποίο ήρθαμε.
Η ψυχή σκουντάει και σου λέει «θυμήσου!». Ψάξε, σκάλισε μέσα σου τις τάσεις σου, τις κλίσεις σου, τι σε διεγείρει νοητικά-πνευματικά-ψυχικά, τι σε έλκει. Ασχολήσου.
Ψάξε γύρω σου, γιατί κάπου εκεί είναι κάτι που θα σου δώσει το στίγμα σου.
Ψάξε και πίσω σου, κάτι που διέκοψες ξαφνικά και έπαυσε. Βυθίσου μέσα σου και βρες την βαθύτερη επιθυμία σου, εκείνο το γνώριμο-οικείο που θα σου δώσει ξαφνικά έμπνευση και ανάσα.
Άσε τον εαυτό σου ελεύθερο, ξέχνα για λίγο όλα όσα έμαθες να είσαι και άγγιξε το ξεχασμένο παιδί μέσα σου. Φαντάσου πως βρίσκεσαι σε ένα πολυόροφο κτίριο. Ψάξε παντού, μέχρι και το υπόγειο. Κάπου θα βρίσκεται παρατημένο ένα παιδί, ακουμπισμένο σε κάποια γωνία. Πλησίασε το προσεχτικά. Κυριολεκτώ.

Όσο για το πού ανήκεις….. εκεί που νιώθεις ολοκληρωμένη. Εκεί που βρίσκεις όλους τους λόγους για να είσαι βαθιά καλά. Θα το καταλάβεις, όταν νιώσεις πως δεν χρειάζεσαι τίποτα άλλο και δακρύσεις έστω και από νοσταλγία. Διότι από την στιγμή εκείνη, θα γνωρίζεις πού θα επιστρέψεις, ή πού έχεις να πας.

Ποια είσαι; Κομμάτια από αυτό θα βρεις στα αυθόρμητα σου, στα κρυφά της σκέψης και του ονείρου σου που ποτέ δεν μοιράστηκες.
Και μην απογοητευτείς αν δεν έχεις όλες τις απαντήσεις. Αυτή η ζωή, αρκεί για να αρχίσεις. Και μην τρομάζεις με αυτό που λέω. Έστω και ένα κομμάτι να βρεις, την αρχή, είναι ένα σπουδαίο κομμάτι που θα σου αλλάξει τα όρια και την άπλα μέσα σου.

Μην προσπαθήσεις με την λογική. Απλά νιώσε.

Δεν είναι εύκολο, το γνωρίζω. Θέλει πολύ δουλειά και χρόνο για να αναγνωρίσουμε όλα όσα δεν είμαστε, όσα δεν είναι δικά μας, όλα όσα αποκτήσαμε από συνήθεια, επαναλλαβή, πρέπει, δήθεν.
Όλα όσα δεν είμαστε αλλά νομίζουμε, διότι νομίζουν οι άλλοι.

Ένα παιδί γιεννιέται χωρίς καμία συνείδηση του εαυτού του.
Το πρώτο πράγμα που αντιλαμβάνεται, είναι ο «άλλος».
Φυσικό είναι.
Διότι τα μάτια ανοίγουν προς τα έξω, τα χέρια ανοίγουν προς τα έξω και αγγίζουν άλλους, τα αυτιά ακούνε άλλους, η μύτη οσφραίνεται το έξω. Όλες οι αισθήσεις είναι ανοιχτές προς τα έξω.
Και το έξω, το φαίρνουμε μέσα και το κάνουμε δικό μας.
Πρώτα συνειδητοποιούμε το Εσύ, τον άλλον και μετά από λίγο, σε σύγκριση με τον άλλον, αποκτούμε επίγνωση του εαυτού μας.
Πρόκειται δηλαδή για μία εξ αντανακλάσεως επίγνωση.
Ένα παιδί δεν έχει επίγνωση του ποιος είναι, αλλά έχει επίγνωση της μητέρας του και τι σκέφτεται εκείνη για αυτό. Αν η μητέρα χαμογελάει, αγκαλιάζει το παιδί, το φιλάει, τότε εκείνο νιώθει καλά με τον εαυτό του.
Μέσω της αναγνώρισης και της ανταπόκρισης, δηλαδή, του άλλου, μαθαίνουμε να «νομίζουμε» τον εαυτό μας.
Γινόμαστε αυτό που σκέφτονται οι άλλοι για εμάς.

Αντανακλούμε τις γνώμες των άλλων. Και χανόμαστε σε έναν εαυτό, που φτιάχτηκε κομμάτι κομμάτι από την κάθε γνώμη του κάθε ανθρώπου που υπήρχε γύρω μας σε όλα τα χρόνια της ζωής μας.
Είναι δύσκολο έργο λοιπόν να βρούμε ποιοι είμαστε.
Αλλά αξίζει ο κόπος. ""

qwertyuiop1
Καλέ μου τις περισσότερες φορές δεν βλέπουμε αυτά που υπάρχουν γύρω μας.

Περιμένεις να είναι εύκολο να δεις κάτι που θεωρείς ήδη πως ανήκει σε άλλο κόσμο;

Η μαγεία δεν είναι έμφυτη, έτσι όπως το εννοείς.

Ούτε είναι θέμα κληρονομικότητας.
Η μαγεία δεν είναι μια ελιά που την έχει η γιαγιά και θα την έχει και η εγγονή.

Η Μαγεία είναι μια βαθιά γνώση, χωρίς όρια και τέλος και απεριόριστη στην έκφραση της.

Σπίθα αυτής εν-περιέχεται μέσα στον καθένα μας, η οποία εκφράζεται ανάλογα και ξεχωριστά, ή και καθόλου.

Αλλά….

Χμ....

Μέσα σε ένα σπόρο μηλιάς, περιέχεται ένα ολόκληρο δέντρο, με τους καρπούς της.
Για να φτάσει στη στιγμή που θα ολοκληρώσει τον εαυτό της,
θα χρειαστεί να ζήσει τις εμπειρίες πολλών πολλών ημερών.

Μέχρι που θα στέκει περήφανη γεμάτη προσφορά.

Αν αυτό το σπόρο, τον αφήσεις σε ένα κουτάκι, δεν θα γίνει ποτέ μηλιά.
Θα μείνει απλά ένας σπόρος.
Και στις δύο περιπτώσεις, θα εξακολουθεί να είναι μια μηλιά.
Δεν θα μπορούσε ποτέ να γίνει κάτι άλλο.

Ψάξε πρώτα να βρεις μέσα σου αυτά που ψάχνεις να βρεις έξω… ""

"" anarxe:
Δεν χρειάζεται να μου εξηγείς. Άλλο θέμα δεν ήθελα να απλώσει δημόσια γιατί δεν έπρεπε.

Η ουσία της μαγείας;
Η ουσία της, η πηγή της: είναι η ίδια η ζωή. Το γνωρίζεις.
Είναι μια πλευρά πραγματικότητας. Είναι ένας τρόπος δημιουργίας. Είναι ένας αθέατος κόσμος διότι μπορούμε να ορίσουμε πράξεις για την επίτευξη της, αλλά αδύνατον να δούμε πώς δρα, την διαδικασία, την πορεία και τις «εξισώσεις» που τελούνται κατά την «εντολή» μιας πραγμάτωσης.

Το βασικό εργαλείο…
Χμ… θα σου πω το εξής:
Η Μαγεία δεν είναι κάτι στο οποίο μπορείς να θέσεις όρια και να πεις: «Λοιπόν η μαγεία είναι 1 – 2 – 3 – 9 πράγματα, ξεκινάει εκεί και τελειώνει εδώ, αυτός είναι ο τρόπος και κανένας άλλος, αφορά αυτό και όχι αυτό, μπορείς εσύ κι εσύ αλλά όχι αυτός.»
Η ποιότητα της Μαγείας, έχει να κάνει με τον χαρακτήρα και την ποιότητα αυτού που την εξασκεί. Όταν την εξασκεί ο Θεός (και καταλαβαίνεις τι εννοώ όταν λέω Μαγεία, μην επαναλαμβάνομαι!) είναι ασύλληπτη! Ντρέπομαι ακόμα και να εκφράσω άποψη, διότι για να κάνω κάτι τέτοιο χρειάζομαι θεϊκή γλώσσα και λόγο.
Όταν την εξασκούν άνθρωποι, τα επίπεδα της είναι πολλά, διαφορετικά και χαρακτηρίζονται από την ουσία του χρήστη - του μελετητή, κατά την ηθική, αντίληψη και ποιότητα του.

Τελικά νομίζω, πως η απάντηση σε αυτό που γυρεύεις είναι, πως μαγεία είναι η «τέχνη της σκέψης.»
Μην το σκεφτείς απλά όπως ακούγεται. Μπες πιο βαθιά.

Μια ανώτερη «Σκέψη» δημιούργησε το Σύμπαν. Και το Σύμπαν είναι έτσι όπως είναι, εξ αιτίας αυτής της Σκέψης. Τι Οντότητα - Ύπαρξη – Αιτία είναι αυτή που έπλασε, σκηνοθέτησε και αναπαρήγαγε ένα τέτοιο Τρομερά Θαυμάσιο έργο;

Γι αυτό λέω…… Η Τέχνη της Σκέψης. ""

"" Απλά..... σκέψη....

Η Μαγεία έχει να κάνει, από άποψη δύναμης – ποιότητας – ηθικής – διάρκειας – έκφρασης – κατανόησης – πράξης - , με την τέχνη της σκέψης.

Μήπως δεν είμαστε και εμείς οι ίδιοι η έκφραση και η απόδειξη της τέχνης της σκέψης που εξασκούμε;
Ο ίδιος μας ο εαυτός, δεν είναι αποτέλεσμα των σκέψεων μας;
Πόσο καλά και με ποιες ποιότητες εξασκούμε αυτή την «τέχνη», αποδεικνύεται από την ίδια μας την ζωή.
Γι αυτό χρειαζόμαστε γνώσεις. Για να κάνουμε την τέχνη μας τελειότερη. Με αποτέλεσμα να γίνεται η ζωή μας καλύτερη και σε πρακτικό, αλλά και σε εσωτερικό επίπεδο.

Κάποτε με ρώτησε η «γιαγιά» μου η Αιθηρόη (και κακώς την λέω έτσι, γιατί αν την γνωρίζατε μόνο γιαγιά δεν θα σας θύμιζε!): «Τι είναι πιο εύκολο, να θυσιάζεσαι ή να κάνεις αυτό που σ ευχαριστεί;»
Κι εγώ είχα ήδη περάσει κάποια χρόνια μακριά από εκείνη και το χωριό.
Της απάντησα λοιπόν, πως πιο δύσκολο είναι να κάνω αυτό που με ευχαριστεί.
Εκείνη κατάλαβε και με αγκάλιασε παρηγορώντας με για όλα αυτά που ήταν η αιτία αυτής της απάντησης μου και μου είπε: «Μπορεί να σου πήραν τις μπογιές και το χαρτί, αλλά κοίτα γύρω σου πόσο χώρο και πόσα εργαλεία έχεις για να ζωγραφίζεις! Εσύ θα βρεις τον τρόπο. Όταν ο νους σου αγαπάει αυτά που αγαπάει η καρδιά σου και αυτά τα δύο αγαπούν αυτά που είναι η ψυχή σου, τότε η ζωή σου, θα είναι έργο τέχνης και σημείο αναφοράς! Προσάρμοσε την τέχνη σου στη ζωή σου. Η σκέψη σου, να είναι έτσι όπως σου αρέσει να ζεις.»

Δεν θα μπορούσε να το πει καλύτερα.... ""

""

Ασφαλώς….
Να το κάνεις εσύ καλύτερα. Πάντα υπό την προϋπόθεση ότι γνωρίζεις, φυσικά.
Άκου… κι εγώ λέω πως γνωρίζω.
Θα ήμουν πιο σωστή και πιο ακριβής όμως, αν έλεγα πως Πιστεύω.
Ανά πάσα στιγμή όμως, θα μπορούσε να συμβεί κάτι, που να ανατρέψει κάποια δεδομένα που έχω για να στηρίζω αυτή μου την πίστη.

Το άσχημο είναι η σκόπιμη παραπλάνηση που προκαλεί κάποιος, για τους όποιος λόγους.
Το να πιστεύω, να γνωρίζω (βάση των πεποιθήσεων που έχω μέσα μου και τις όποιες έως τώρα αποδείξεις)
πως κάτι είναι έτσι και δεν είναι αλλιώς, αλλά εγώ σκόπιμα να μην δίνω την αλήθεια (αυτή που πιστεύω ως αλήθεια),
αυτό είναι ανήθικο και ανέντιμο με πρόθεση.
Το να πράττω κάτι γιατί έτσι πιστεύω πως είναι σωστό και αληθές,
αλλά λόγω του ότι μου λείπουν κάποια δεδομένα-πληροφορίες-γνώση κτλ.,
στην πραγματικότητα κάνω λάθος, δεν με κάνει ανέντιμο ούτε ψεύτη.
Και επειδή έχω καταλάβει σε τι αναφέρεσαι, γιατί είδα κάποιες κινήσεις, να σου θυμίσω… εσένα.
Θεωρώ πιο φυσικό, να έχεις ανοιχτό βλέμμα και όχι κριτική διάθεση και μάλιστα αρνητική-επιθετική.
Διότι γνωρίζεις και έχεις βιώσει πράγματα.
Οι περισσότεροι ξέρεις τι κάνουν; Κοιτούν το φαινόμενο κι ανάλογα με το αν εξυπηρετεί-ησυχάζει-ταράζει-δικαιολογεί ή αντιβαίνει στην δική τους πράξη-συνείδηση-ηθική , χτυπούν το σφυράκι και δηλώνουν «Κακό!» - «Καλό»!
Κανείς δεν ψάχνει να βρει και να εξηγήσει, τι προηγήθηκε πριν την δημιουργία του φαινομένου.

Και για να το κλείσω το θέμα: Ας δούμε τη γνώση, σαν ένα πάζλ.
Ένα κομματάκι κατέχει ο καθένας μας. Βάζω εγώ το δικό μου, εσύ το δικό σου, ο δίπλα το δικό του.
Αν κοιτάξεις όλα μαζί τα κομμάτια ενωμένα, σαν σύνολο, αποκτάς μια πλήρη εικόνα. Αν το κάθε κομματάκι, το κοιτάς ξεχωριστά και μόνο του, το αυτονόητο είναι να το διαπιστώσεις ως ελλιπή, μισό, λάθος, ανακριβές. Δεν είναι όμως!
Ένα κομματάκι δεν είναι το πάζλ. Όλα μαζί όμως είναι.
Ο καθένας λοιπόν, προσφέρει από αυτό που γνωρίζει και έχει μέσα του.
Καλό; Κακό;
Χμ...
Ας έχουμε ανοιχτή καρδιά και νου, για να το αναγνωρίσουμε.

Όταν βγαίνεις για ψώνια, εσύ δεν επιλέγεις το προϊόν;

Ελπίζω να είμαι κατανοητή.
Προσπαθώ τουλάχιστον. ""

""

Ευχαριστώ για την παρατήρηση σας και τον θετικό λόγο σας.
Όσο γι αυτό που ρωτάτε, πέστε μου σας παρακαλώ:
Εσείς θα δίνατε ποτέ σε παιδί να παίξει με ένα αναμμένο κερί, μέσα σε μία πυριτιδαποθήκη;

Όχι.
Ασφαλώς το "όχι", δεν σημαίνει πως θεωρώ ανόητα τα παιδιά. Το τελείως αντίθετο.

Όμως για να μπορείς να κάνεις σωστή χρήση (σε οτιδήποτε!), πρέπει να γνωρίζεις τα πάντα γύρω από αυτό, ξεκινώντας από την πρωταρχική ιδέα έως και την τελική πράξη (το καλό αλλά και το κακό που θα μπορούσε να προκαλέσει).
Μα το πιο σημαντικό από όλα, είναι πως πρέπει να υπάρχει στον χρήστη, ο σεβασμός προς την ζωή, το σύμπαν, τον άνθρωπο, την φύση (από την πιο μικρή ως την πιο μεγαλειώδη έκφραση της) και στην συμπαντική ιεραρχία δυνάμεων.

Ένας ηλεκτρολόγος, θεωρώ πως δεν θα πρέπει ποτέ να χειρουργήσει. Απαραίτητο όμως να γνωρίζει καλά την τέχνη του για να κάνει το καλύτερο δυνατόν σε αυτό που καλείται.
Σε έναν μπογιατζή, δεν θα έδινα σπάνια χρώματα και πινέλα για να μου ζωγραφίσει ένα τοπίο. Θα του έδινα με μεγάλη χαρά το λευκότερο λευκό και τις ομορφότερες μπογιές για να βάψει ένα σπίτι.
Και…. Σε έναν Θεό δεν θα είχα να δώσω τίποτα και σίγουρα δεν θα ήταν στον αόρατο ναό. ""

""

aetheria
Η γνώση και η σοφία, δεν είναι φιλοδοξία. Είναι η τάση της ψυχής και πάντα ανάλογα την ουσία.
Αν αναζητάτε κάποιον μύστη στην Ιερή Τέχνη που θα υπηρετεί με ευλάβεια, δεν θα τον βρείτε εδώ.
Για όλους εσάς που δεν μπορείτε να γίνεται σαν εμένα, δεν υπάρχει ελπίδα, αν δεν καταλάβετε πως δεν θέλετε να είστε σαν εμένα, διότι πρέπει να γίνετε όχι ΣΑΝ εσάς, αλλά να ΓΙΝΕΤΕ «ΕΣΕΙΣ»!
Καμία Αιθηρόη δεν είναι καλύτερη από έναν υδραυλικό, όταν αυτό που χρειάζεστε είναι ένας υδραυλικός!

Και ο κάθε δάσκαλος, έχει ένα σημαντικό χρέος. Να μην βλάψει τον μαθητή. Και για να το κάνει αυτό, πρέπει να γωρίζει πόσα αντέχει να νοήσει ένας μαθητής. Πόσα μπορούν να τον βοηθήσουν, για να γίνει το περισσότερο που αντέχει να γίνει.

Άλλος ο σπόρος της υπέροχης λεβάντας, κι άλλος ο σπόρος μιας ελιάς. Όσο και να ποτίσεις μια λεβάντα, δεν θα φτάσει το ύψος της ελιάς. Και όσο και να ποτίσεις μια ελιά, δεν θα δώσει το άρωμα της λεβάντας.

Μα για όλα αυτά, ο πρόθυμος δάσκαλος, όποιος και αν είναι αυτός, χρειάζεται την ειλικρίνια του μαθητή.

Από εκεί και πέρα…. Δεν έχω δείξει νομίζω, πως είμαι αντίθετη σε όσα αναφέρεις

anarxos
Εσύ απάντησε μου σε αυτό.
Πόσοι ενδιαφέρονται για την κατανόηση;

Όλοι βγάζουν δίπλωμα οδήγησης.
Πόσοι από αυτούς είναι σωστοί οδηγοί, με την κυριολεκτική έννοια της λέξεως;

call
Αυτό που εννοώ, είναι ότι όλοι είμαστε εδώ γιατί έχουμε ανάγκη να δώσουμε, να πάρουμε, να μοιραστούμε.""

"" Δεν γνωρίζω τι ακριβώς θέλατε να κάνετε και τι εννοείς να ασχοληθείτε με την μαγεία.

Αν εκείνη νιώθει πως δεν μπορεί να ασχοληθεί, θα ήταν καλό να ακολουθήσει το ένστικτο της. Με κάποιο τρόπο η ψυχή της, της δηλώνει πως δεν είναι αυτός ο δρόμος της και ο τρόπος της. Δεν σημαίνει πως κάτι είναι κακό. Σημαίνει όμως πως δεν είναι για εκείνη. Υπάρχουν πολλοί τρόποι για να βοηθάει κάποιος τους άλλους, όταν αυτός νιώθει να είναι ο σκοπός του. Ποιοι είναι αυτοί για τον καθένα, εξαρτάται από τις δυνατότητες του καθενός.

Η λέξη μαγεία, συχνά τρομάζει, διότι έχει ταυτιστεί με μυτερά καπέλα και κακάσχημες μάγισσες που κάνουν ένα σωρό βδελυρές τελετές κτλ κτλ.

Δεν είναι αυτή η Μαγεία. Δεν είναι ξόρκια και δεν είναι χορός γύρω από την φωτιά σε ξέφωτο. Όπως μαγειρική δεν είναι ένα τηγάνι και δύο μάτια αυγά.

Το θέμα είναι πως η φίλη σου δεν νιώθει καλά και ο φόβος της ή ανησυχία της για τους όποιους λόγους, παρουσιάστηκε στο σώμα της και στο όνειρο της. Και αυτό είναι ένας λόγος να μην ασχοληθεί με την μαγεία, αν και δεν ξέρω, επαναλαμβάνω, τι θέλατε να κάνετε. Όπως και να έχει, για να είναι καλά και ήσυχη μέσα της, να ακολουθήσει τον τρόπο εκείνο που της είναι πιο οικείος και την κάνει να νιώθει πιο ήσυχη στην συνείδηση της. ""

""

Πολύ όμορφα kirka!

Nα συμπληρώσω και εγώ:

Ο Πλάτωνας στον Τίμαιο μιλάει για τα 4 στοιχεία. Ο κόσμος και η ζωή φτιάχτηκαν από 4 στοιχεία: τη φωτιά (και όσα αντιπροσωπεύει αυτή), το νερό (και όσα αντιπροσωπεύει αυτό), τον αέρα (και όσα αντιπροσωπεύει αυτό) και τη γη (και όσα αντιπροσωπεύει αυτή), σε συγκεκριμένες αναλογίες για να σχηματίσουν την κάθε διαφορετική μορφή «ύλης» στο σύμπαν. Η αναλογία, στην οποία αναφέρθηκα πριν, είναι συγκεκριμένα το πέμπτο στοιχείο που κρατάει ενωμένα τα υπόλοιπα. Είναι ο αιθέρας, η ψυχή, η αίσθηση της ζωής, το πυρ της ζωής, η έλξη, η διάνοια που συγκροτεί και διαχωρίζει, ο χώρος αυτός που επιπλέουν τα στοιχεία.

Ο σκοπός λοιπόν των αλχημιστών, ήταν να ανακαλύψουν αυτή την αναλογία που είχε τον ρόλο αυτόν όπου κατά την παρουσία της, να δημιουργείται μια ξεχωριστή μορφή ζωής.

«Δώσε μου την ακριβή αναλογία όλων των πραγμάτων και θα σου πω την φύση της ψυχής.»

Αυτός είναι ο πυρήνας της Αλχημείας.

Όσο για το ότι η «μαγειρική» είναι το κλειδί: Η μαγειρική είναι η τέχνη των συνδυασμών.""