Gracias a la vida

Διαφωνώ!!!!
Κάποτε μου πε η Αιθηρόη ότι δεν ήρθατε στη ζωή για να περνάτε απαρατήρητοι κι αθόρυβα και να κ΄ανετε όσο πιο πολύ θόρυβο γίνεται!!! Κάπως έτσι δηλαδή. κι ο έρωτας κάνει θόρυβο και ξυπνάει τη καρδιά κι όσα είμαστε και δε το χαμε καταλάβει. Σαν αυτό που γραψε η ioessa. Ανακαλύπτεις αντοχές και πλευρές αθέατες δικές σου. Στο κάτω κ΄ατω της γραφής καλύτερα να χτυπιέσαι σα ταμπούρλο παρά να σέρνεσαι από την ατονία και το τίποτα.

ioessa έγραψε:

Κοριτσάκι μου !!!

Πόσο ταιριάζει!!Πόσο ταιριάζει και στον ναό...
Για εκείνες τις ξένες ψυχές τις τόσο οικείες που συναντάμε,(σε μένα τουλάχιστον συγκεντρώθηκαν στον ναό),μα κυρίως και για τον ίδιο μας τον ''εαυτό'',που μέσα από το κομμάτι εκείνο της μνήμης του παλεύει να αναγνωριστεί,να επανασυνδεθεί.
Κάποια πρόνοια ή ο φόβος της παράνοιας,σχηματίζει μια άτυπη συμφωνία να παραμείνουν ξένα τα πιο γνώριμα.
Φταίει κι αυτό το νερό που ήπιαμε,κάτι βάζουν μέσα,αμνησιομόρια,ληθοκύτταρα...την επόμενη φορά να θυμηθούμε να μην ξεχάσουμε..πάλι.


Deep Purple - Perfect Strangers

Μπορείς να θυμηθείς;
Να θυμηθείς το όνομά μου;
Κι όμως μέσα από την ζωή σου πηγάζω.
Σε χίλιους ωκεανούς έρευσα.
Ένα κρύο,παγωμένο πνεύμα,
Ολόκληρη η ζωή μου,
εγώ είμαι η ηχώ από το παρελθόν σου.

Επιστρέφω την ηχώ από ένα σημείο του καιρού.
Μακρινά πρόσωπα λάμπουν,
χιλιάδες πολεμιστές που γνώρισα
και γέλιο,όταν τα πνεύματα εμφανίζονται.

'Όλη η ζωή σου,σκιές μιας άλλης μέρας.

Κι αν με ακούς να μιλώ στον αέρα,
πρέπει να κατανοήσεις
ότι πρέπει να παραμείνουμε
Εντελώς ξένοι.

Ξέρω ότι πρέπει να παραμείνω
μέσα στο σιωπηλό πηγάδι της θλίψης.

Μια ασημένια κλωστή κρέμεται από τον ουρανό,
αγγίζει παραπάνω από όσο μπορείς να διακρίνεις.

Η φωνή των καιρών μέσα στο μυαλό σου,
πονά με τον θάνατο της νύχτας.
Πολύτιμη ζωή,τα δάκρυά σου χάνονται με την βροχή που πέφτει.

Εντολή-Ευχή-Λαχτάρα:

Λάμψε εσύ,τρελό διαμάντι

Θυμήσου όταν ήσουν νέος, έλαμπες σαν τον ήλιο!
Λάμψε εσύ,τρελό διαμάντι.
Τώρα υπάρχει ένα βλέμμα στα μάτια σου,σαν μαύρες τρύπες στον ουρανό.
Λάμψε εσύ,τρελό διαμάντι.
Πιάστηκες στα διασταυρωμένα πυρά της παιδικότητας και του στερεώματος της δόξας,
σκορπισμένος στην ατσαλένια αύρα.
Έλα,εσύ,στόχε γέλιου απόμακρου,
έλα,εσύ-ξένε,
εσύ-θρύλε,
εσύ-μάρτυρα
και ΛΑΜΨΕ!

Έψαξες για το μυστικό πολύ νωρίς
Έκλαψες για το φεγγάρι.
Λάμψε,εσύ,τρελό διαμάντι.
Απειλούμενος από σκιές τη νύχτα και εκτεθειμένος στο φως.
Λάμψε εσύ,τρελό διαμάντι.
Λοιπόν,ξέφτισες το καλωσόρισμα σου με τυχαία ακρίβεια
ίππευσες πάνω στην ατσαλένια αύρα
Έλα,εσύ,αιθεροβάμων,
εσύ,προφήτη των οραμάτων,
έλα εσύ ζωγράφε,
εσύ αυλητή και λάμψε !
.....................
Κανείς δεν ξέρει πού βρίσκεσαι,
Πόσο κοντά ή πόσο μακριά.
Λάμψε εσύ,τρελό διαμάντι.
Στρώσε εσύ,περισσότερα επίπεδα
και θα έρθω να σε συναντήσω εκεί.
Λάμψε εσύ,τρελό διαμάντι.
Και,στην σκιά των χθεσινών μας θριάμβων,θα απολαμβάνουμε
Και θα πλέουμε πάνω στην ατσαλένια αύρα.
Έλα εσύ,μικρέ,
Νικητή και ηττημένε,
Έλα,εσύ, ανθρακωρύχε της αλήθειας και της ψευδαίσθησης
και ΛΑΜΨΕ!!!!

Γεννήθηκα..γεννήθηκες;
Τότε,μπορείς να κατορθώσεις να πεθάνεις μόνο μια φορά;
Μα,μέσα στην μια ζωή άπειροι θάνατοι...πεθαίνεις και ξαναγεννιέσαι..ξανά και ξανά.
Η διαφορά με τους άλλους κύκλους,είναι πως δεν πίνεις το νερό της λήθης,η μνήμη κρατά τον πόνο της σαν το μωρό στην αγκαλιά της,κι εσύ μωρό-μα,σου λείπει το δώρο της άγνοιας[δώρο;].
Ούτε αγνός,ούτε καθαρός,πεθαίνεις σε μια ζωή-ένα βρέφος στο σώμα που φθείρεται,σέρνεσαι,ξανα-μπουσουλάς πάλι από την αρχή,να μάθεις τα βήματα που θα σε ορίσουν,πάνω στην ίδια κακοτράχαλη γραμμή της παλάμης,γιατί μην ξεχνάς,κάποτε εσύ την χάραξες.
Σηκώθηκες;Περπάτα!



Γεννήθηκα στο βλέφαρο του κεραυνού,
σβήνω κυλώντας στα νερά.
Ανέβηκα στην κορυφή της συννεφιάς
σαλτάροντας με τις τριχιές
του λιβανιού,
πήρα το δρόμο της σποράς.

Κοιμήθηκα στο προσκεφάλι
του σπαθιού,
είχα τον ύπνο του λαγού.
Αγνάντευα την πυρκαγιά
της θεμωνιάς
αμίλητος την ώρα της συγκομιδής,
πήρα ταγάρι ζητιανιάς.

Αντάμωσα τον χάρο της ξερολιθιάς,
το άλογο στ' αλώνι να ψυχομαχεί,
πήρα ταγάρι ζητιανιάς.

Μέθοδος εκτόνωσης..gracias ta ntouvaria

Αυτός στο βίντεο αν ξαναδιαμαρτυρηθεί για πονοκέφαλο εμένα να με....... αυτό! Δε μου λες γιαβρί μου......Το χεις χαμ'ενο έτσι;;;; Ερχεσαι εσυ να σου κάνω εγω τη μια η την άλλη θεραπεία; ΕΕΕΕΕΕΕΕ;;;;; Ερχεσαι; Όχι βέβαια!!!! Πως τη προτείνεις κυρά μου; Εεεεεε;;;;
Ωχ! Το χω!!! Θα πάω να θεραπεύσω τους 300 με τη μέθοδο του βίντεο!!!! Πειράζει τα λόγια να τα λέω στα ποντιακά; Θα λέω τα λόγια της τριγώνας και ΚΛΑΤΣ!!! Και δώστου πάλι τρυγώνα...ΚΛΛΛΑΑΑΤΣ!!! Το αλέυρι δε ξέρω τι είναι.....απ αυτό που φουσκώνει η για όλες τις χρήσεις; Αυτό δε διευκρινίζει το βίντεο... Τρελή!

maggisoula έγραψε:

Αυτός στο βίντεο αν ξαναδιαμαρτυρηθεί για πονοκέφαλο εμένα να με....... αυτό! Δε μου λες γιαβρί μου......Το χεις χαμ'ενο έτσι;;;; Ερχεσαι εσυ να σου κάνω εγω τη μια η την άλλη θεραπεία; ΕΕΕΕΕΕΕΕ;;;;; Ερχεσαι; Όχι βέβαια!!!! Πως τη προτείνεις κυρά μου; Εεεεεε;;;;
Ωχ! Το χω!!! Θα πάω να θεραπεύσω τους 300 με τη μέθοδο του βίντεο!!!! Πειράζει τα λόγια να τα λέω στα ποντιακά; Θα λέω τα λόγια της τριγώνας και ΚΛΑΤΣ!!! Και δώστου πάλι τρυγώνα...ΚΛΛΛΑΑΑΤΣ!!! Το αλέυρι δε ξέρω τι είναι.....απ αυτό που φουσκώνει η για όλες τις χρήσεις; Αυτό δε διευκρινίζει το βίντεο... Τρελή!

Χαχαχαχα...η πρώτη μέθοδος είναι αυτό-θεραπευτική,άμα αποτύχει,γιατί ή αλήθεια είναι πως μετά τα 10 πρώτα χτυπήματα,ξεχνάω τις πολύπλοκες οδηγίες,τότε ναι,έρχομαι!!Με τα ποντιακά,θα στρώσω,θα γίνω καλά,το πιστεύω...
Αλεύρι σκέτο,όχι αυτό που φουσκώνει,μην πάρουν άλλο τα μυαλά μου αέρα.

Η χώρα της απόγνωσης,άγρια κατοικία...
Πως να χωρέσει η ψυχή σε αυτό το στενό ρούχο;
Μικρό το σκαρί και η μηχανή της βάρκας,μεγάλη.
Πιέζεται,στενεύουν τα βήματα,ασφυκτιά,δίχως το οξυγόνο της.
Είμαστε εδώ και συνεχίζουμε...αλλά ας μην πλανιόμαστε με κοινά λόγια,όταν είσαι ξένος σε ξένο τόπο,καμία παρηγοριά πέραν αυτής της Ελευθερίας...μέχρι τότε,
Ανάσα..άκου τον Άνεμο...κλέψε μια ανάσα,ένα διάλειμμα είναι απαραίτητο,φέρνει την ανάμνηση του αδέσμευτου,της ελεύθερης ύπαρξης,της ορμής..
Τελικά,δεν είναι η αμνησία που τσακίζει,αλλά οι μνήμες που ξετρυπώνουν από τα φεγγίσματα της ψυχής.




Αμνησία
Δεν ξεσηκώνομαι, δεν ψάχνω, δεν ξεσπάω
δεν προχωράω πίσω ή μπροστά
και όλα αυτά που θέλω να αγαπάω
δεν μ' ανατριχιάζουν πια

Γύρω μου οι σκιές έχουν παγώσει
και έχω μείνει με το χέρι απλωμένο
τί ήθελα να κάνω έχω ξεχάσει
θα περιμένω
θα περιμένω
θα περιμένω
ώσπου να θυμηθώ
θα περιμένω

Λιώνουν τα μάτια μου στο φως της τηλεόρασης
με νανουρίζει μια στριμμένη μελωδία
όσοι περνάν τη χώρα της απόγνωσης
παθαίνουν αμνησία

Δεν απορώ, ούτε καταλαβαίνω
πως συνεχίζω να υπάρχω μ' όλα αυτά
θέλω να βγω από εδώ μέσα και όμως μένω
σε μια ομίχλη που ναρκώνει την καρδιά

Γύρω μου το τζαμί έχει σπάσει
και έχω μείνει με το βλέμμα καρφωμένο
τι ήθελα να δω έχω ξεχάσει
θα περιμένω
θα περιμένω
θα περιμένω
ώσπου να θυμηθώ
θα περιμένω

Λιώνουν τα μάτια μου στο φως της τηλεόρασης
με νανουρίζει μια στριμμένη μελωδία
όσοι περνάν τη χώρα της απόγνωσης
παθαίνουν αμνησία

Άπνοια-Active Member
Τόσα χρόνια σεργιανάμε στα όμορφα με το ίδιο εισιτήριο
και κανείς βαλτός δε μας ρώτησε ούτε και ζήτησε να τ’ ακυρώσει.

Τόσα χρόνια μόνο κομπιασμένες κατηγόριες ξεθάβονται από το λησμονητήριο
κι η ντροπή βουλιάζει τον απόηχο μες στο ψέμα να μεστώσει

Tόσα χρόνια αφοσιωμένα και στη φωτιά καλά κατεργασμένα,
φήμες ανεπίγραφες και ανεξόφλητα δάνεια
υπόγεια διαδρομή, επίγεια τα επίορκα και σκεβρωμένα
σκόρπιοι αντίλαλοι που πνίγονται στην άπνοια.

Κοίτα εκεί ψηλά τα χαμοπούλια
κάνουν κύκλους συνέχεια πάνω απ’ τα υπολείμματα
φύλλο δεν κουνιέται φίλος δε μιλιέται.

Κοίτα εκεί ψηλά, ξέμεινε μόνη της η Πούλια
να ικετεύει το αχάριστο σκοτάδι για δυο του Αυγερινού φεγγίσματα
φως γεννιέται – εχθρός αρνιέται.

Κοίτα εκεί στο βάθος, γίναν βουνά οι αναμνήσεις
κι εσύ ένας ξένος για όσα λευτέρωσες άθικτα μυστικά
στιγμές απαρνημένες – ρωγμές δειλοσκαμένες.

Κοίτα μπροστά σου οι απόντες σέρνονταν εκεί που πας να περπατήσεις
ατέλειωτη ξεφτίλα με χίλια αποσιωπητικά
σιωπές προσταγμένες, ζωές προταγμένες.

Κοίτα πίσω σου λάμψεις από κανονιές που δεν άκουσες
και νοιώσε τις μνήμες που σβήνουν πίσω απ’ τις φωταψίες
βουβή κοσμωδία – βουβή κωμωδία.

Κοίτα μέσα σου στα ανομολόγητα, αν δε παράκουσες
πένητες άρχοντες που σε γεμίζουν υποψίες
ζεις κοροϊδία και παίζεις τραγωδία.

Αν τα δες όλα και νιώθεις ένα βήμα απ’ τον γκρεμό,
σύρε και πέσε μόνος σου χωρίς σταματημό. ·
Γιατί είναι νύχτα σπάνια – νύχτα μ’ άπνοια.



!!!!!!!!!!! Στίχο-στίχο...Μέχρι το κόκκαλο...!!!!!!

Και από τα κόκαλα πιο μέσα...έπαθα με την Άπνοια...πως;πως;
Συλλαμβάνουν οι καλλιτέχνες μέσα από την έμπνευση υλικό από τις νόες μας,μα να είναι μόνο αυτό;
Ή μήπως...μήπως δεν είμαστε μόνοι;
Ναι,δεν εξηγείται διαφορετικά,δεν γίνεται...στίχο-στίχο να το πάρεις,δεν είναι απλά ένα τραγούδι ακόμη,είναι καλώδια αόρατα που μας ενώνουν..
Όχι,μόνοι δεν είμαστε..κάποιος ακούει τις σιωπηλές κραυγές της εσωτερικής απόγνωσης και τις μετουσιώνει σε ήχο-φωνή-διαμαρτυρία και τους ευχαριστώ γιαυτό.

[ξανα πάτα το Play-ωραίες εικόνες με το Σέλας]


Πούλια και Αυγερινός

estranged=αποξενωμένος,απομακρυσμένος,σε διάσταση.

Οι κούνιες είναι άδειες,όπως η χαμένη παιδική αθωότητα.'Ολοι ψάχνουν τον άντρα,οι φακοί τους μέσα στο σκοτάδι φανερώνουν ένα τέρας στον τοίχο,το οποίο είναι ένα παιδικό παιχνίδι.Τον άντρα δεν θα τον βρουν,γιατί είναι ένα παιδί που κρύβεται από τον μεγάλο του εαυτό.
Η δόξα,το κοινό,μάτια που ζητάνε την πλαστή λάμψη του να φωτιστούν,καταξίωση,επιτυχία.Όλα όσα ζήτησε και η νεανική καρδία,γερνά.Ξέχασε τον αρχικό σκοπό της εκκίνησης του,στην πορεία,σκέπασε η ματαιοδοξία,την αγνότητα της αρχικής πρόθεσης.
Μα ο ανώτερος εαυτός,δραπετεύει από τα εγκόσμια δεσμά,στρέφεται στο νερό,την κάθαρση,τον ψυχικό φορέα.
Κανείς δεν μπορεί να τον σώσει.
Σπίτι...στα υλικά μεγαλεία η ψυχή δεν κατοικεί,αποξενώνεται από το επίπλαστο περιβάλλον.
Λευκό παντού,όσα λευκά ενδύματα και να φορέσουν οι μεγάλοι και να τα περάσουν όλα λευκά,η αγνότητα είναι στο εσωτερικό τους παιδί,το οποίο,διαχωρίζουν,απομονώνουν και φέρουν σε διάσταση.Τα παιδιά μένουν μόνα τους,το παιχνίδι κόβεται.
Το έμβλημα του δελφινιού με την τρίαινα πάνω στο όχημα της Γης,η υπενθύμιση.
Κατακλύζει το όχημα του επίγειου ουρανού.
Το δελφίνι είναι η ''ψυχή'' του.
Προβάλλεται στην οθόνη ως η αποκάλυψη όλων όσων εκδήλωνε μέσα από το εργαλείο του,την μουσική.Ο μουσικός ηχεί μηνύματα και το πλήθος αδιάφορο.
Το δελφίνι τον ακολουθεί,σε κάθε πορεία του,το πλησιάζει περισσότερο στα μεταξύ διαλείμματα της ματαιοδοξίας και της πλάνης του,μα οι δρόμοι τους είναι παράλληλοι.
Κατεβαίνει από τον ψηλό θρόνο της έπαρσης,καταρρακώνεται και σπάει.

Το κομμάτι του που έθρεψε,του πήρε τα πάντα,αχόρταγο και αδηφάγο,διαχωρίστηκε η ψυχή,αποξενώθηκε,αποκολλήθηκε και έχασε τον εαυτό του.
Το κομμάτι αυτό είναι η ψευδαίσθηση.
Η ψευδαίσθηση δεν είναι το σπίτι,ο στόχος και το αποτέλεσμα,είναι το πεδίο που επιλέχτηκε για έναν λόγο και σκοπό και όταν αποκτά υπόσταση πάνω από αυτόν τον σκοπό,νικά.
Μα,είναι μια πλαστή δικαιολογία μιας και αφέθηκε από επιλογή να εξουσιάσει και να ορίσει.
Δεν έχει την δύναμη από μόνη της,τίποτα παραπάνω από αυτήν που της δόθηκε.
Η καταιγίδα πλησιάζει,τα κύματα ψηλώνουν να τον καταπνίξουν,το κρίσιμο σημείο έφτασε.
Η ισορροπία χάθηκε.
Η τελική μάχη της απόφασης,τι θα υπερισχύσει;Τι θα πεθάνει;
Γιατί το ανόμοιο της ψυχής,ζητά να τον κατασπαράξει,να κυριαρχήσει.


Τελευταίο,το όχημα του ωκεανού.Πλησιάζει..
Βουτάει στην απέραντη θάλασσα,στον απόκοσμο ωκεανό μέσα του,αναζητά το σπίτι του.
Δεν δέχεται σωσίβιο και σωτηρία από τους άλλους.
Μόνος...δική του η σύζευξη με τα κομμάτια του,η ένωση τους από τον διαχωρισμό.
Δική του η ανάσα που πρέπει να κρατήσει στα σωθικά του,δικές του οι αντοχές.
Αυτήν την φορά,ή θα σωθεί ή θα χαθεί.
Και τότε,συναντά τα δελφίνια,αποκτά διαύγεια,η αίσθηση τώρα είναι η αλήθεια του,εντοπίζει το δικό του δελφίνι ανάμεσα στα άλλα.
Το παράλληλο,είναι τώρα,ένα,μαζί,αδιαχώριστο.
Και το εργαλείο πραγμάτωσης του,η μουσική,αναδύεται από τον βυθό...θυμάται την πρωταρχική του αιτία..
Επιλέγει την ζωή.Νικητής!!!!
Και τώρα,δέχεται βοήθεια,να συνεχίσει την διαδρομή του.
Αφήνει στον βυθό την υπενθύμιση της πορείας του,εκεί που κάποτε θα επιστρέψει.
Μέχρι τότε,το δελφίνι θα είναι τώρα κοντά του.
Συμφιλιώθηκαν.
Μαζί-αδιαχώριστα.
'Ενα.

 

:hg:

ΓΙΑ ΤΗ LADOSIFA DEVA

 


 


Βαγγέλης Φάμπας

1.

Σωκράτης Μάλαμας

Σαν νά ’ταν σήμερα το χτες,
και αύριο το τώρα
έτσι, βουβά, λικνίζεται
του χρόνου η αιώρα

Στέκω στο σύνορο μπροστά
που νύχτα δεν διαβαίνεις
γιατί ξυπνούν φωνές του χτες
που δεν καταλαβαίνεις

Δεν έχει νόημα να ζητάς
στο σύννεφο μην κλάψει
στον ήλιο μη φιλήσει τη σκιά
στον άνεμο μην τρέξει.

Ήταν εχθές, ήταν μετά
ή μήπως είναι τώρα
όταν το σύννεφο έκλαιγε
κι ο άνεμος χυμούσε
όταν ο ήλιος φίλαγε
σκιά π’ αναριγούσε;

Εύχομαι να ’μαι έτοιμος
όταν θα έρθει η ώρα
για να διαβώ το σύνορο
να σπρώξω την αιώρα,

Κι ας σηκωθεί ο άνεμος
το σύννεφο ας κλάψει
φτάνει ο ήλιος να φιλήσει τη σκιά
η μνήμη να φωνάξει.

Εύχομαι να είμαι έτοιμη να περάσω το σύνορο,να φωνάξει η μνήμη...
Ευχαριστώ πολύ!

(DYLAN THOMAS) - Έξουσιάζοντας Το Θάνατο Με Ποίηση

Κι ο θάνατος δεν θάχει πια εξουσία.

Γυμνοί οι νεκροί θα γίνουν ένα

Με τον άνθρωπο του ανέμου και του δυτικού φεγγαριού

Όταν ασπρίσουν τα κόκκαλά τους και τριφτούν τ' άσπρα κόκκαλα

θάχουν αστέρια στον αγκώνα και στο πόδι

Αν τρελλάθηκαν η γνώση τους θα ξαναρθεί,

Aν βούλιαξαν στο πέλαγος θ' αναδυθούν

Αν χάθηκαν οι εραστές δεν θα χαθεί η αγάπη

Κι ο θάνατος δεν θαχει πια εξουσία.

Κι ο θάνατος δεν θάχει πια εξουσία

Όσους βαθειά σκεπάζουν οι στροφάδες των νερών

Δεν θ' αφανίσει ανεμοστρόβιλος

Κι αν στρίβει ο τροχαλίας κι οι κλειδώσεις ξεφτίζουν

Στον τροχό αν τους παιδεύουν δεν θα τους συντρίψουν

Στα σπασμένα τα χέρια τους θαναι η πίστη διπλή

Κι οι μονόκεροι δαίμονες ας τρυπούν το κορμί

Χίλια κομμάτια θρύψαλα κι αράγιστοι θα μείνουν

Κι ο θάνατος δεν θάχει πια εξουσία.

Κι ο θάνατος δεν θάχει πια εξουσία

Ας μη φωνάζουν πια στο αυτί τους γλάροι

Ας μην σπάζει μ' ορμή στο γιαλό τους το κύμα

Εκεί που εν' άνθι φούντωνε δεν έχει τώρα ανθό

Να υψώσει την κορφή του στης βροχής το φούντωμα

Τρελλοί, μπορεί, και ξόδια, ψόφια καρφιά, μα δές

Φύτρα των σημαδιών τους, να, σφυριές οι μαργαρίτες

Ορμούν στον ήλιο ωσότου ο ήλιος να καταλυθεί,
Κι ο θάνατος δεν θάχει πια εξουσία

   Υπέροχη ποίηση-κι ό θάνατος δεν θα έχει πια εξουσία!!!






Kαζαντζάκης :Απόσπασμα από το βιβλίο ‘’Ο Βίος και η Πολιτεία του Αλεξη Ζορμπά’’
 
 
…‘’Θυμήθηκα κάποιο πρωί που ‘χα πετύχει σ’ ένα πεύκο ένα κουκούλι πεταλούδας, τη στιγμή που έσκαζε το τσώφλι κι ετοιμάζονταν η μέσα ψυχή να προβάλει.
Περίμενα, περίμενα, αργούσε κι εγώ βιαζόμουν’ έσκυψα τότε απάνω της κι άρχισα να τη ζεσταίνω με την ανάσα μου.
Τη ζέσταινα ανυπόμονα, και το θάμα άρχισε να ξετυλίγεται μπροστά μου, με γοργό ρυθμό παρά φύση ρυθμό.
Το τσώφλι άνοιξε όλο, η πεταλούδα πρόβαλε.
Μα ποτέ δεν θα ξεχάσω την φρίκη μου : τα φτερά της έμεναν σγουρά, αξεδίπλωτα, όλο της το κορμάκι έτρεμε και μάχουνταν να τα ξετυλίξει, μα δε μπορούσε’ μάχουμουν κι εγώ με την ανάσα μου να τη βοηθήσω
Του κάκου’ είχε ανάγκη από υπομονετικό ωρίμασμα και ξετύλιγμα μέσα στον ήλιο, και τώρα πια ήταν αργά.
Η πνοή μου είχε ζορίσει την πεταλούδα να ξεπροβάλει πριν της ώρας, ζαρωμένη κι εφταμηνίτικη.
Βγήκε αμέστωτη, κουνήθηκε απελπισμένη, και σε λίγο πέθανε στην απαλάμη μου.
Το πουπουλένιο κουφάρι της πεταλούδας θαρρώ πως είναι το μεγαλύτερο βάρος που έχω στη συνείδησή μου.
Και να, σήμερα κατάλαβα βαθιά : είναι θανάσιμο αμάρτημα, να βιάζεις τους αιώνιους νόμους’ έχεις χρέος ν’ ακολουθάς τον αθάνατο ρυθμό μ’ εμπιστοσύνη.
Α! να μπορούσα, έλεγα, τον καινούριο ετούτο χρόνο, να ρύθμιζα έτσι, χωρίς υστερικές ανυπομονησίες, τη ζωή μου !
…ας ήταν να πετούσε πάντα μπροστά μου και να μου δείχνει το δρόμο !
…Κι έτσι μία πεταλούδα που πρόωρα πέθανε, να βοηθήσει μιαν αδερφή της, μιαν ανθρώπινη ψυχή,
να μη βιάζεται και να προφτάσει να ξετυλίξει με αργό ρυθμό τις φτερούγες !
 
 

Παγκόσμια ημέρα...

Δύο μάσκες,μια να γελά και μια να κλαίει;να θρηνεί ή μάλλον...έχει την έκφραση-εμένα έτσι μου μοιάζει-του ανθρώπου που συναντά άλλη μια φρικτή παραδοχή της ταλαιπωρίας του,είναι σαν να απορεί,γιατί;πόσο ακόμα;
Αλλά ας την πούμε δράμα την δεύτερη μάσκα.
Κωμωδία και Δράμα.
Και στην ζωή,κυριαρχεί το τραγελαφικό μοτίβο,μέσα στην τραγωδία το γέλιο ή και το γελοίο.
Αυτό που σε κάνει να γελάς,όχι από χαρά...
Εκείνη την στιγμή που αναρωτιέσαι αν υπάρχει περισσότερος πάτος από τον πάτο στον οποίο ήδη βρίσκεσαι.
Κι έτσι στα πατώματα,όπως είσαι αναγνωρίζεις δύο δρόμους πάλι,ο ένας η παράδοση,παραδίνομαι,δεν παλεύω άλλο.Ο άλλος είναι μια κρυφή επιλογή της τρέλας.
Κι αν διαλέξεις τον άλλον,γελάς,γελάς όχι γιατί κάτι σου φάνηκε αστείο...


Γελάς και μια δυνατή υπόσχεση σφραγίζεις μέσα σου...θα κάψω τις μάσκες,θα πάρω αυτήν την πέτρα που την στύβουν κάποιοι και θα την πετάξω στην θάλασσα.
Αυτή η πέτρα και οι κάποιοι που την στύβουν,έγινε ετοιμοπαράδοτη ατάκα στα χείλη φίλων.
Θα σπάσω το  ποτήρι με το μισοάδειο-μισογεμάτο.Το απόλυτο τεστ της κατάταξης μας.
Από εδώ οι αισιόδοξοι και από εκεί οι απαισιόδοξοι.
Απαισιόδοξος ή διψασμένος;
Αισιόδοξος ή συμβιβασμένος με το λίγο;
Η κούπα της ζωής όφειλε να ήταν  γεμάτη και ξέχειλη για όλους,χωρίς παζάρια.
Το παιχνίδι αυτό κουράζει,απλά και μόνο επειδή το είπαν παιχνίδι.
Και η κούραση είναι απόφαση.
Και το γέλιο είναι η τρέλα και η τρέλα μου είναι αθεράπευτη,δραπέτευσε από την ζυγαριά που κρατά τις ισορροπίες.


Θα είμαι κάπου εδώ..


Κι εσύ,να με κοιτάς από το παράθυρο.
Μην μιλάς..με εξαντλείς..μόνο να ρωτάς 

ΝΑ ΡΩΤΑΣ  Βασίλης Ν.Τριανταφυλλίδης 
Να ρωτάς
για ’κείνους που βγαίνουν στο φως
και κραυγάζουν
Για τους υποτελείς της ιστορίας
που πυροβολούν αδιακρίτως.
Για τους ανθρώπους των σπηλαίων
που κατέλαβαν τα υψηλά δώματα
και απειλούν δαίμονες και Θεούς.
Να ρωτάς για όλους εκείνους
που λιποτάχτησαν
για όλους εκείνους που έδωσαν τη μάχη
και την έχασαν.
Για τους σιδηροδέσμιους
και τους απελεύθερους
για τους ομήρους
και τους αιχμαλωτισθέντες
για τους ριψάσπιδες
και τους ήρωες
που παρελαύνουν υπό τα όμματα όλων ημών
των ιεροργούντων την πλάνη της ιστορίας.
Να ρωτάς
για τα τωρινά και τα μελλούμενα
για την ευθανασία των ιδεών
την έννοια της απώλειας
την φυγομαχία της μεγάλης Θεότητας
που λούφαξε στην κιβωτό
αναμένοντας
την πλημμυρίδα των ανθρώπων.
Και έτσι να αναμένεις κι εσύ
τη μεγάλη βροχή
που θα αποπλύνει ως θεία δίκη
ως διαλείπουσα υστεροφημία
την εσχάτη αμαρτία των επαναστατών
και των κρατούντων.
Δε θα υπάρξει το αύριο
όπως το γνώριζες
και οι άλλες μέρες που θα ξημερώσουν
θα έχουν το χρώμα της γλώσσας του φιδιού
το γκριζοπράσινο της σήψης
και το βαλτώδες του φόβου.
Ούτε πάλι θα υπάρξει το χτες που γνώριζες,
εκείνο που σε δίδαξαν οι ασχήμονες
στο κρυφό σχολειό
του καταναγκασμού και της άγνοιας.
Να χαίρεσαι, όμως
που επέρχεται επιτέλους η αρχή
και επανατοποθετεί στα βάθρα
τους ακρωτηριασμένους ανδριάντες της ηθικής
και της αξιοπρέπειας…
Δε σου ταίριαζε εσένα αυτή η διαδρομή
κι ούτε κανένας από τους  ηγήτορες
και τους διδασκάλους σου άξιζε.
Άλλους ουρανούς και άλλα όνειρα
είχες εναποθέσει μες στο μυαλό σου
άλλα είχες περιφρουρήσει
μέσα στη σκέψη σου.
Να ρωτάς λοιπόν,
για τους απόντες και τους υπάρχοντες
για τους οιωνούς και τις προφητείες,
για τα υποσχόμενα και προγεγραμμένα,
για τα πολλαπλά και τα ελάχιστα…


…Και να μην περιμένεις απάντηση.




Μια βραδιά που ο Χάρρυ Κλύνν,καρφί μετά από το γέλιο,σαν Βασίλης Τριανταφυλλίδης,απάγγειλε αυτό το ποίημα.