Θέλετε να αντιδράσετε στο μήνυμα; Φτιάξτε έναν λογαριασμό και συνδεθείτε για να συνεχίσετε.
H Ψυχή... το Εργαστήριο του Κόσμου...
Και ο Νους... ο Αλχημιστής των Πάντων... και η Αλήθεια, οδηγός!
Είθε στους δρόμους της ουσίας σου να πορευθείς και στα μυστικά απόκρυφα αρχεία της ψυχής σου...Είναι άπειρες οι κατευθύνσεις στο Άπειρο Σύμπαν…Το ταξίδι μαγικό και ατελείωτο…Έχεις πολλά να χαρτογραφήσεις…
Σχετικά με την Υπέρτατη Αλήθεια θα παρατίθεται απόσπασμα αρχαίου κειμένου σε σύγχρονη απόδοση:
Η νύχτα σκόρπιζε τη γαλήνη της πάνω στην πόλη των Αθηνών. Μόνο ο νεαρός Διοκλής αγρυπνούσε. Πλανιότανε ανήσυχος στους κήπους του Ακάδημου, στάθηκε μπρος στο άγαλμα της Παλλάδος Αθηνάς, και ψιθύρισε:
Δέσποινά μου γνώρισε μου την ύπατη Αλήθεια, την αλήθεια των αληθειών, την ψυχή κάθε πράγματος για να προσφέρω σ’ αυτήν θυσία την Ζωή μου. Απ’ την ψυχή του σε κατάσταση έκστασης ανέβαινε η ικεσία του.
Και ακούστηκε η απάντηση: - Διοκλή, Διοκλή, θέλεις να γνωρίσεις την υπέρτατη αλήθεια, την μόνη εκείνη που είναι η ψυχή του κόσμου και η ουσία όλων των πραγμάτων. Μάθε πως ως τώρα κανείς από τους απόγονους του Δευκαλίωνα δεν την είδε χωρίς τους πέπλους που την κρύβουν αιωνίως απ’ τα μάτια των ανθρώπων. Ίσως πληρώσεις ακριβά την παράτολμη επιθυμία σου. Είμαι πρόθυμη να σε βοηθήσω, αν χάριν της Αλήθειας απαρνηθείς τα πάντα, κι αυτή τη δόξα που είναι το υπέρτατο δώρο των Θεών.
- Δέχομαι είπε ο Διοκλής.
- Όμως δεν θα την δεις αμέσως. Κάθε τόσο, μια νύχτα σαν την σημερινή θα σε φέρνω κοντά της. Σε κάθε εμφάνιση της θ’ αφαιρείς έναν πέπλο της και θα το ρίχνεις πίσω σου.
Έτσι κι’ έγινε. Μια νύχτα πήρε η θεά της σοφίας τον Διοκλή και πέταξε πάνω σ’ ένα άγνωστο βουνό που άγγιζε τον ουρανό. Στην κορυφή του διέκρινε ο Διοκλής μια μορφή σκεπασμένη με τόσο πολλούς και πυκνούς πέπλους ώστε δεν διακρινόταν καθόλου. Μόνο μια αλλόκοτη και μυστηριώδης λάμψη ακτινοβολούσε ελαφρά γύρω της.
- Να η Αλήθεια, είπε η Αθηνά. Βλέπεις ότι οι ακτίνες της χύνουν φως και μέσα απ’ τους πέπλους της. Την ασθενή αυτή λάμψη της ατενίζουν στη γη τα μάτια των σοφών…….
Με την προτροπή της Θεάς ο Διοκλής τράβηξε ένα πέπλο και τον έριξε πίσω του. Περισσότερο φως ακτινοβόλησε στα μάτια του.
Κι’ άλλη μια τέτοια νύχτα, άλλος πέπλος ξέφυγε απ’ τα χέρια του, ενώ η αλήθεια φωτίστηκε λαμπρότερη μπροστά του.
Κι’ άλλες φορές, άλλους πέπλους, ατενίζοντας την Αλήθεια, τράβηξε απ’ το σώμα της. 0 Διοκλής γερνούσε και γινότανε όλο και σοφότερος. Τον θαύμαζαν οι συμπολίτες του. Του πρότειναν να γίνει στρατηγός τους να τους προστατεύει απ’ τους εχθρούς τους.
Δεν δέχθηκε και είπε: « ο πιο επίμονος εχθρός σας είναι ο εαυτός σας, (ο εγωισμός μας και οι πλάνες μας). Ήρθε τέλος η νύχτα που η Θεά τον πήρε για τελευταία φορά στο βουνό και τον απόθεσε αντίκρυ στην Αλήθεια. - Κοίταξε, του είπε, οι πέπλοι που πετούσες πίσω σου, ήταν οι πόθοι κι οι ελπίδες σου που φεύγανε.
Πλησίασε ο Διοκλής την ακτινοβόλα μορφή. Η λάμψη της έκανε να τρέμουν τα βλέφαρα του. Με τα γεροντικά του χέρια τράβηξε τον τελευταίο πέπλο. Σαν από κεραυνό κτυπήθηκαν τα μάτια του γέροντα.
- Αθηνά, Αθηνά. Τίποτα δεν είναι, κάτω απ’ τον πέπλο και δεν βλέπω πια!
Κι’ η Θεά απάντησε: - Η λάμψη της σου τύφλωσε τα μάτια και η τελευταία πλάνη σου ότι θνητός άνθρωπος μπορεί ν’ ατενίσει την αλήθεια γυμνή πέταξε μακριά.
- Δέσποινα, αφού πια δεν θα μπορέσω να ατενίσω την υπέρτατη αλήθεια, στείλε μου τουλάχιστον τον ελευθερωτή θάνατο.
Τον ευσπλαχνίστηκε η Θεά και του είπε με γλυκύτητα. - Σου τον στέλνω Διοκλή και μαζί του σου στέλνω μια τελευταία ελπίδα. Όταν ο θάνατος σου φέρει την γαλήνη, θα μπορέσεις να ατενίσεις τη λάμψη εκείνη που τύφλωσε τα μάτια σου όταν ζούσες.
Το πιο πάνω θαυμάσιο κείμενο αποδεικνύει περίτρανα πως οι πέπλοι που σκοτίζουν την Αλήθεια είναι οι πλάνες μας, δηλαδή οι ψευδείς δοξασίες και τα πάθη μας. Αυτά μας εμποδίζουν να μπούμε στο ιερό της Αληθείας και να αντικρίσουμε το άπλετο φως Της.
Είθε φίλοι μου να απαλλαγούμε από αυτά τα καλύμματα (τις πλάνες μας) και να αντικρίσουμε το ΦΩΣ της υπέρτατης αληθείας!
Τα κείμενα των αρχαίων μας προγόνων είναι ένας αστείρευτος θησαυρός γνώσης που η ορθοδοξία κατέκαψε, για να απογυμνώσει την έγγραφη ελληνική παράδοση και να καταστήσει ως μοναδική πηγή «σοφίας» την εβραϊκή παράδοση και τα κείμενα του ιερατείου.
Αν είχε διασωθεί η ελληνική γραμματεία, τα εβραιοχριστιανικά κείμενα θα ωχριούσαν μπροστά στην αλήθεια της.
Βεβαίως θα αντιτείνει κανείς πως διασώθηκαν σχεδόν όλα τα έργα του Αριστοτέλη και του Πλάτωνα. Οι μεγάλοι διανοητές μέσα σε αυτά τα κείμενα αναφέρουν την λέξη «ο Θεός», εννοώντας το θείον.
Οι χριστιανοί εξέλαβαν το σημείο αυτό ως ένδειξη μονοθεϊσμού των συγγραφέων. Ευτυχώς, εξαιτίας αυτής της παρανόησης, τα θαυμάσια κείμενα γλίτωσαν την πυρά και σήμερα αποτελούν περίλαμπρο κτήμα της ανθρωπότητας. Ποιο άραγε θα ήταν το πνευματικό επίπεδο την ανθρωπότητας αν είχαν διασωθεί όλα τα φιλοσοφικά και τα επιστημονικά κείμενα της ελληνικής γραμματείας;…..
ΔΙΟΚΛΗΣ, Περίφημος γιατρός από την Κάρυστο. Έζησε τον 4ο π.Χ. αιώνα και ήταν γιος του γιατρού Αρχίδαμου.
Ο Πλίνιος τον αναφέρει ως έναν από τους θεμελιωτές της ιατρικής, αμέσως μετά τον Ιπποκράτη.
Ο Διοκλής είναι ο πρώτος γιατρός που έγραψε στην αττική διάλεκτο, πράγμα που σημαίνει ότι με την μορφή των δημοσιευμάτων του είχε ανώτερες επιδιώξεις. Έγραψε πολλά συγγράμματα ανατομίας, δηλητηριάσεων, γυναικείων νόσων, πυρετών, πέψης, ιατρικών βοτάνων, επιδέσμων, πυρός και αέρος και για άλλα θεατρικά θέματα.
Κύρια έργα του αναφέρονται τα «Υγιεινά προς Πλείσταρχον» και ένα θεραπευτικό έργο «Πάθος, αίτια, θεραπεία». Το «περί ανατομικής» βιβλίο του θεωρείται το παλιότερο ελληνικό έργο περί ανατομίας.
Alicetwiligh
Ηλικία : 35 Τόπος : ΕΛΛΆΔΑ Ημερομηνία εγγραφής : 13/03/2017 Αριθμός μηνυμάτων : 74
Θέμα: Απ: Ανεπιφύλακτα Παρ 20 Οκτ - 19:37:42
Έτσι είναι ακριβώς πολλά τα έκαψαν και ανθρώπους έκαψαν και τώρα δεν μας καίνε όμως εάν τολμησουμε κάτι να πούμε μας λένε τρελούς... Εντελώς άσχετο όμως τι έχεις να πεις για τον Σωρα ?? Βασικά όταν μπορέσεις γράψε μου στο hung outs είτε στο Gmail. Ακριβώς η αλήθεια που σκοπιμα μας εκρυψαν και το Βυζάντιο κανείς από τους Αυτοκρατορες δεν ήταν αληθινοί Ελληνες... Δεν ξέρω εάν φταίνε μόνο οι αποστατες που τους βοηθάνε οι Αννουνακοι ίσως φταίξσμε και μόνοι μας είναι εύκολο ο άνθρωπος να ξεγελαστει.... Εάν σου κάνουν από μωρό πλύση εγκεφάλου δεν είναι εύκολο να ξεφύγεις δεν ξέρω εάν βοηθάει κάτι που ξέρουμε να το μεταδωσουμε στους άλλους με κάποιο τρόπο....
Στάλθηκε από την εφαρμογή Topic'it
Επισκέπτης Επισκέπτης
Θέμα: Απ: Ανεπιφύλακτα Πεμ 9 Νοε - 17:04:12
Δεν Υπάρχει…Ένας!!!… ένας…που να…
Πόσες φορές δεν έχουμε ακούσει την αγανακτισμένη αυτή φράση… Πόσες φορές δεν την έχουμε διατυπώσει εμείς οι ίδιοι… Αναζήτησή… Αναζήτησή ενός καθημερινού Μεσσία, για να βάλει τα πράγματα στη απόλυτη τάξη… Να τιμωρήσει αυτούς που θεωρούμε κακούς… Να δικαιώσει την επίκλησή μας. Λέγοντας κάποιος την φράση… ” βρε…δεν βρίσκεται ένας “, αυτόματα δηλώνει, ότι αποκλείει τον εαυτό του, και αφού ψάχνει για κάποιον άλλον, σημαίνει ότι αυτός δεν είναι μέσα στους υποψήφιους… Αυτός λοιπόν ο ” Ένας”, είναι βέβαιο, ότι δεν είναι ενιαίος στην περιγραφή για όλους… Άλλος τον θεωρεί με γιγαντιαία δύναμη, με ισχυρή πυγμή που θα κατατρόμαξε τους κακούς, άχρηστους, μέτριους και επικίνδυνους…και με “μαγικά ” θα άλλαζε τα πάντα… Άλλος τον φαντάζεται δυναμικό και άοπλο, όπως ο Χριστός που πέταξε έξω από το Ναό τους εμπόρους… Άλλος σαν μια μιλιταριστική δύναμη που μαζί με άλλους πολλούς δικούς του, θα επέβαλλε, αυτό που εμείς οι υπόλοιποι επιθυμούμε… Άλλος πάλι φαντάζεται έναν Μεγαλέξανδρο, έναν Βοναπάρτη, έναν Μέγα Κωνσταντίνο…που να εκτελεί τις επιθυμίες του. Ίσως οι επώνυμοι επαναστάτες, σαν τον Σπάρτακο, ή τον Τσε Γκεβάρα, να ενίσχυσαν αυτή την επιθυμία… αν και πιο ήπιες προσωπικότητες, όπως ο Γκάντι ή ο Μαντέλα, να πέτυχαν περισσότερα ή διαχρονικότητα απ ότι οι οπλοφορούντες προηγούμενοι. Αναζητείται λοιπόν ο “Ένας”… Μονότονο θέμα Αγανάκτησης… Ψάχνουμε παγιωμένα, ασαφώς, ΑΥΤΟΝ, που πρέπει να έχει προδιαγραφές που δεν διατυπώνουμε, αλλά συμφωνούμε, ότι δεν διαφωνούμε στην ανάγκη της αναζήτησης… Και φτάνει η στιγμή…που τον βρίσκουμε!!! Ο πανηγυρισμός της ανακάλυψης και η Κοινωνική αγιοποίηση που γεννά την πολιτική μας υποταγή, υποστέλλοντας το πάθος μας, δίνει την θέση του στην έπαρση των απαιτήσεων… Αυτά βέβαια για λίγο χρόνο… Όσο να ευχηθούμε καλώς τον “Έναν “… να δηλώσουμε οπαδοί του, να χειροκροτήσουμε την μοναδικότητά του και να συγχωρήσουμε τα πρώτα λάθη…γιατί ναι μεν είναι ο “ένας” που περιμέναμε, αλλά είναι άπειρος ακόμα και θα μάθει ή ακόμα χειρότερα η μοναδικότητά του μας εντυπωσιάζει και σκεφτόμαστε…γιατί αυτός και όχι εγώ… Προσπερνάμε τόσο γρήγορα αυτήν την περίοδο “χάριτος” και αμέσως μετά…αρχίζει η μονότονη γκρίνια… Να!!! δες και αυτός σαν τους άλλους, τους προηγούμενους… Τα ίδια… Ανίκανος και αυτός, σαν τους άλλους… Όλοι είναι ίδιοι… Έτσι ξεκινά η περίοδο της απομείωσης της προσωπικότητας, της δυναμικής, της αγνότητας του ” Ένας “… και κυρίως η καχυποψία, ότι πίσω από κάθε “εναν ” βρίσκεται ένας άλλος …”ένας”… αφανής και επικίνδυνος, πιο ισχυρός από τον δικό μας εμφανή ” έναν”… και τον κάνει “ότι θέλει “… Αφυδατώνεται το “Όραμα” Συρρικνώνεται η “Ελπίδα” ο “Ένας” γίνεται μείον ένα…και μηδενίζεται… Και πάλι κάπως έτσι αρχίζει η αγανακτισμένη ευχή… ” βρε…δεν βρίσκεται ενας”… Δεν είναι τυχαίο… ότι ο πραγματικά ” ένας”, ισχυρός, έξυπνος πολυμήχανος βασιλιάς, αρχηγός νικητής… Ο Οδυσσέας… όταν τον ρώτησε ο Πολύφημος, πως τον λένε… ποιος είναι… δεν είπε “ένας”… Είπε Κανένας !!!
Πολυ μου αρεσε αυτο που εγραψες Ηλιοδωρε , πολυ ...!!!
Επισκέπτης Επισκέπτης
Θέμα: Απ: Ανεπιφύλακτα Τρι 14 Νοε - 16:28:44
Ο πληγωμένος νους
(DON MIGUEL RUIZ)
Θέλω να φανταστείτε ότι ζείτε σε έναν πλανήτη όπου όλοι πάσχουν από την ίδια δερματική ασθένεια εδώ και δύο ή τρεις χιλιάδες χρονιά. Ολόκληρο το σώμα τους είναι καλυμμένο με μολυσμένες πληγές που προκαλούν πόνο όταν κάποιος τις αγγίζει. Φυσικά, πιστεύουν ότι αυτή είναι η κανονική φυσιολογία του δέρματος. Ακόμη και τα βιβλία ιατρικής αυτού του πλανήτη αναφέρονται στη συγκεκριμένη ασθένεια ως κάτι το φυσιολογικό. Όταν οι άνθρωποι γεννιούνται, το δέρμα τους είναι υγιές, αλλά στα τρία με τέσσερα χρόνια αρχίζουν να εμφανίζονται οι πρώτες πληγές. Όταν πια βρίσκονται στην εφηβεία, έχουν πληγές σε όλο τους το σώμα.
Μπορείτε να φανταστείτε πώς θα συμπεριφέρονται μεταξύ τους αυτοί οι άνθρωποι; Όταν συναναστρέφονται ο ένας τον άλλο, πρέπει να προστατεύουν τις πληγές τους. Σπάνια αγγίζουν το δέρμα των άλλων, γιατί προκαλεί πολύ πόνο. Αν αγγίζατε το δέρμα κάποιου κατά λάθος, θα ήταν τόσο επίπονο που θα σας άγγιζε αμέσως κι εκείνος για να σας εκδικηθεί. Παρ’ όλα αυτά, το ένστικτο της αγάπης είναι τόσο ισχυρό που είστε διατεθειμένοι να πληρώσετε το υψηλό αυτό τίμημα του πόνου για να έχετε σχέσεις με τους άλλους.
Τώρα φανταστείτε ότι μια μέρα γίνεται ένα θαύμα. Ξυπνάτε και το δέρμα σας έχει θεραπευτεί εντελώς. Δεν έχει πληγές και δεν πονά στο άγγιγμα. Αισθάνεστε υπέροχα που το δέρμα σας είναι υγιές και που μπορείτε να το αγγίζετε και να έχετε την αίσθηση της αφής. Μπορείτε να φανταστείτε να έχετε υγιές δέρμα σε έναν κόσμο όπου όλοι οι άλλοι πάσχουν από μια δερματική ασθένεια; Δεν μπορείτε να τους αγγίξετε, γιατί τους πονάτε, και κανείς δεν σας αγγίζει, γιατί υποθέτει ότι θα σας πονέσει.
Αν μπορείτε να τα φανταστείτε όλα αυτά, ίσως αντιλαμβάνεστε ότι αν κάποιος έρθει από άλλον πλανήτη στη γη, θα έχει μια παρόμοια εμπειρία με τους ανθρώπους. Αλλά δεν είναι το δέρμα μας που είναι γεμάτο πληγές. Ο επισκέπτης μας θα διαπιστώσει ότι είναι ο ανθρώπινος νους που πάσχει από μια ασθένεια που ονομάζεται φόβος. Όπως ακριβώς και με το μολυσμένο δέρμα, το συναισθηματικό σώμα μας είναι γεμάτο πληγές, οι οποίες περιέχουν συναισθηματικό δηλητήριο. Οι εκδηλώσεις της ασθένειας του φόβου είναι ο θυμός, το μίσος, η λύπη, η ζήλια και η υποκρισία. Αποτέλεσμα της ασθένειας είναι όλα τα συναισθήματα που κάνουν τους ανθρώπους να υποφέρουν.
Όλοι πάσχουν από την ίδια ψυχική ασθένεια. Μάλιστα μπορούμε να πούμε ότι αυτός ο κόσμος είναι ένα τεράστιο ψυχιατρείο. Όμως, αυτή η πνευματική ασθένεια υπάρχει εδώ και χιλιάδες χρόνια και τα βιβλία της ιατρικής, της ψυχιατρικής και της ψυχολογίας την περιγράφουν ως κάτι το φυσιολογικό. Τη θεωρούν φυσιολογική, αλλά εγώ σας λέω ότι δεν είναι.
Όταν ο φόβος γίνεται υπερβολικός, ο λογικός νους αρχίζει να χάνει τον έλεγχο και δεν μπορεί να αντέξει όλες τούτες τις δηλητηριασμένες πληγές. Στα βιβλία ψυχολογίας αυτό ονομάζεται ψυχασθένεια. To αποκαλούμε σχιζοφρένεια, παράνοια, ψύχωση, αλλά όλες αυτές οι ασθένειες προκαλούνται όταν ο λογικός νους είναι τόσο τρομαγμένος και οι πληγές τόσο επίπονες που του είναι καλύτερο να διακόψει την επαφή με τον εξωτερικό κόσμο.
Οι άνθρωποι ζουν συνεχώς με τον φόβο ότι θα πληγωθούν και αυτό δημιουργεί παντού δραματικές καταστάσεις. Ο τρόπος με τον οποίο αλληλεπιδρούμε μεταξύ μας είναι τόσο επίπονος συναισθηματικά που θυμώνουμε, ζηλεύουμε, φθονούμε ή λυπόμαστε χωρίς κανέναν προφανή λόγο. Ακόμη και το να πούμε «Σ’ αγαπώ» μπορεί να είναι τρομακτικό. Όμως, ακόμη κι αν οι συναισθηματικές αντιδράσεις είναι επίπονες και τρομακτικές, συνεχίζουμε να κάνουμε σχέσεις, να παντρευόμαστε και να φέρνουμε στον κόσμο παιδιά.
Για να προστατέψουμε τις συναισθηματικές μας πληγές, και επειδή φοβόμαστε μην πληγωθούμε, δημιουργούμε στο μυαλό μας κάτι πολύ περίπλοκο: ένα τεράστιο σύστημα άρνησης. Σε αυτό το σύστημα γινόμαστε ειδικοί στα ψέματα. Λέμε τόσο περίτεχνα ψέματα στον εαυτό μας που τελικά τα πιστεύουμε. Δεν συνειδητοποιούμε καν ότι λέμε ψέματα, και μερικές φορές ακόμη και όταν το καταλαβαίνουμε, δικαιολογούμε και συγχωρούμε το ψέμα για να προστατέψουμε τον εαυτό μας από τον πόνο των πληγών μας. Όταν συνειδητοποιείτε πως όλοι γύρω σας έχουν συναισθηματικές πληγές γεμάτες δηλητήριο, μπορείτε εύκολα να αντιληφθείτε τι σχέσεις μπορεί να αναπτύσσουν οι άνθρωποι σε αυτό που οι Τολτέκοι αποκαλούν όνειρο της κόλασης. Σύμφωνα με τους Τολτέκους, όσα πιστεύουμε για τον εαυτό μας και όλα όσα γνωρίζουμε για τον κόσμο είναι ένα όνειρο. Αν ανατρέξετε σε οποιαδήποτε θρησκευτική περιγραφή της κόλασης, είναι ίδια με την ανθρώπινη κοινωνία, με τον τρόπο που ονειρευόμαστε. Η κόλαση είναι ένας τόπος βασάνων, φόβου, πολέμου και βίας, επίκρισης και αδικίας, ένας τόπος παντοτινής τιμωρίας. Οι άνθρωποι συγκρούονται μεταξύ τους σαν να είναι αρπακτικά της ζούγκλας-άνθρωποι γεμάτοι επικρίσεις, ενοχές και συναισθηματικό δηλητήριο – φθόνο, θυμό, μίσος, λύπη, πόνο. Δημιουργούμε όλους αυτούς τους μικρούς δαίμονες στο μυαλό μας γιατί έχουμε μάθει με το όνειρό μας να φέρνουμε την κόλαση στη ζωή μας.
Καθένας μας δημιουργεί ένα προσωπικό όνειρο, όμως όλοι μαζί δημιουργούμε ένα συλλογικό, εξωτερικό όνειρο, το όνειρο της ανθρωπότητας. Το εξωτερικό Όνειρο, ή το Όνειρο του Πλανήτη, είναι το συλλογικό όνειρο δισεκατομμυρίων ανθρώπων. Το μεγάλο Όνειρο περιλαμβάνει όλους τους κοινωνικούς κανόνες, τους νόμους, τις θρησκείες, τις διάφορες κουλτούρες και τους τρόπους ύπαρξης. Όλες αυτές οι πληροφορίες που βρίσκονται αποθηκευμένες στο μυαλό μας είναι σαν χιλιάδες φωνές που μας μιλούν ταυτόχρονα. Οι Τολτέκοι το αποκαλούν μιτότε.
Ο πραγματικός μας εαυτός είναι αγνή αγάπη- είμαστε Ζωή. Ο πραγματικός μας εαυτός δεν έχει καμία σχέση με το Όνειρο, αλλά το μιτότε δεν μας αφήνει να δούμε την πραγματική μας φύση. Όταν δείτε το Όνειρο από αυτή την οπτική και αν έχετε συνείδηση της πραγματικής σας φύσης, θα καταφέρετε να διακρίνετε την ανόητη συμπεριφορά των ανθρώπων, που πλέον, θα σας φαίνεται αστεία. Αυτό που για άλλους είναι ένα τρομερό δράμα, για σας γίνεται κωμωδία. Βλέπετε τους ανθρώπους να υποφέρουν για κάτι ασήμαντο που δεν είναι καν πραγματικό. Αλλά δεν έχουμε άλλη επιλογή. Γεννιόμαστε και μεγαλώνουμε σε αυτή την κοινωνία, και μαθαίνουμε να είμαστε σαν όλους τους άλλους και συναγωνιζόμαστε στην ανοησία.
Φανταστείτε ότι επισκέπτεστε έναν πλανήτη όπου όλοι έχουν διαφορετικό συναισθηματικό νου. Συμπεριφέρομαι πάντα με χαρά, αγάπη και γαλήνη. Τώρα φανταστείτε ότι μια μέρα ξυπνάτε και βρίσκεστε εδώ, σε αυτόν τον πλανήτη, και δεν έχετε πια συναισθηματικές πληγές. Δεν φοβάστε να είστε ο εαυτός σας. Ό,τι κι αν πει κάποιος για σας, ό,τι κι αν κάνει, δεν το παίρνετε προσωπικά και δεν σας πληγώνει. Δεν χρειάζεται να προστατεύετε πια τον εαυτό σας. Δεν φοβάστε να αγαπήσετε, να μοιραστείτε, να ανοίξετε την καρδιά σας. Όμως, κανείς άλλος δεν είναι σαν εσάς. Πώς μπορείτε να αλληλεπιδράτε με άτομα που είναι συναισθηματικά πληγωμένα και γεμάτα φόβο;
Πράγματι ανεπιφύλακτα, για κάθε ερευνητή, πόσο μάλλον για όσους αναζητούν αλήθειες...
Επισκέπτης Επισκέπτης
Θέμα: Απ: Ανεπιφύλακτα Πεμ 14 Δεκ - 14:02:01
Λοιπόν, προσπάθησα να επιστρέψω στην στιγμή... σε εκείνη τη στιγμή που ήρθα, που άνοιξα τα μάτια μου, ΤΟΤΕ..., ... δε μπορώ να σας το περιγράψω, μόνο να σας πω, πως όλο μου το κοιλιακό σύμπλεγμα ήρθε σε μια τεράστια «αναστάτωση»! Φοβερή «εσωτερική» αναστάτωση & μια ΕΚΠΛΗΚΤΙΚΗ εμπειρία, είχα καιρό να νιώσω έτσι...
Έχει επεξεργασθεί από τον/την Ηλιόδωρος στις Τετ 18 Ιουλ - 20:05:55, 1 φορά
Επισκέπτης Επισκέπτης
Θέμα: Απ: Ανεπιφύλακτα Παρ 5 Ιαν - 19:44:29
Πλανητική ευθύνη
Επισκέπτης Επισκέπτης
Θέμα: Απ: Ανεπιφύλακτα Τρι 30 Ιαν - 23:35:12
Μία πλούσια κυρία ρώτησε: “ Πόσo κάνουν τα αυγά; ” Ο γέρος πωλητής απάντησε: “ 30 λεπτά το ένα αυγό, κυρία ”
Του είπε: “ Θα πάρω 10 αυγά για 2,50 Ευρώ ή αλλιώς θα φύγω ”. Ο γέρος πωλητής απάντησε: “ Εντάξει, πάρτε τα στην τιμή που θέλετε. Και ίσως μου φέρει γούρι η επίσκεψη σας, γιατί σήμερα δεν έχω πουλήσει ούτε ένα μέχρι τώρα. ”
Η κυρία πήρε τα αυγά και έφυγε έχοντας την αίσθηση πως κέρδισε. Έβαλε τα αυγά στο διθέσιο αυτοκίνητο της και πήγε στο απέναντι εστιατόριο με τη φίλη της. Εκεί, παρήγγειλαν ό, τι τους άρεσε. Και παρόλο που πήραν πολλά πιάτα, έφαγαν λίγο και άφησαν τα υπόλοιπα στο τραπέζι. Στη συνέχεια, ζήτησε τον λογαριασμό. Ήταν €37,30 και έδωσε €40,00 λέγοντας στον σερβιτόρο να κρατήσει τα ρέστα.
Αυτό το περιστατικό ήταν αρκετά φυσιολογικό για τον σερβιτόρο, αλλά έδειχνε επώδυνο για τον φτωχό πωλητή αυγών που τις κοιτούσε από μακριά.
Το θέμα είναι: Γιατί δείχνουμε πάντα την δύναμη μας όταν βλέπουμε έναν φτωχότερο άνθρωπο; Και γιατί γινόμαστε απλόχεροι σε όσους δεν έχουν και τόσο ανάγκη την γενναιοδωρία μας;
Κάποτε διάβασα κάπου: Ο πατέρας μου αγόραζε απλά πράγματα από φτωχούς πλανόδιους σε ακριβή τιμή παρόλο που δεν τα χρειαζόταν. Μερικές φορές μάλιστα, συνήθιζε να τους πληρώνει πολύ παραπάνω. Με παραξένεψε αυτή η συνήθεια του και έτσι τον ρώτησα: “ Γιατί το κάνεις αυτό; “ Τότε ο πατέρας μου απάντησε: " Παιδί μου, αυτό που κάνω είναι μια πράξη φιλανθρωπίας τυλιγμένη με αξιοπρέπεια ".
Επισκέπτης Επισκέπτης
Θέμα: Απ: Ανεπιφύλακτα Τετ 31 Ιαν - 20:30:39
εξαιρετικο ...!!!
Επισκέπτης Επισκέπτης
Θέμα: Απ: Ανεπιφύλακτα Παρ 2 Μαρ - 11:33:07
"...ΜΠΟΡΟΥΜΕ να γίνουμε κάτι καλύτερο, στην προσπάθεια να ΓΙΝΟΥΜΕ αυτό...."
Επισκέπτης Επισκέπτης
Θέμα: Απ: Ανεπιφύλακτα Δευ 5 Μαρ - 15:41:42
Βράζω Κυρά μου...
πολύ ....
Vater mit seinem Sohn wurde heute von den Soldaten Erdogans und terroristischen Gruppen in der Region Afrin vor den Augen der stummen Welt getötet اب مع ابنه تم قتلهم اليوم على ايدي جنود اردوغان والمجموعات الارهابية في منطقة عفرين امام اعين العالم الاخرس
Ο πατέρας με τον γιο του σκοτώθηκε σήμερα στην περιοχή afrin από τους στρατιώτες του Ερντογάν και των τρομοκρατικών ομάδων στην περιοχή
Έχει επεξεργασθεί από τον/την Ηλιόδωρος στις Τετ 18 Ιουλ - 20:09:26, 1 φορά
Επισκέπτης Επισκέπτης
Θέμα: Απ: Ανεπιφύλακτα Παρ 25 Μάης - 12:29:14
νν
Απλά εστίασε στο σύνολο όλων αυτών των εμπειριών
που έχουν δημιουργήσει αυτό το πλάσμα/ον/άνθρωπο απέναντί σου,
πόσα κατανοείς;
Σε πόσα διαφέρεις;
Τι εισπράτεις απ αυτή τη σύνδεση;
Πόσο θες να βοηθήσεις;
Πόσο άσχημα νιώθεις που «βλέπεις» τα μυστικά του;
Πως αντέχεις το πόνο του;
Πως κατανοείς, το πως αντέχει τη ζωή του;
Που είναι η δική σου Αλήθεια που αφήνεσαι να νιώθεις;
Επισκέπτης Επισκέπτης
Θέμα: Απ: Ανεπιφύλακτα Παρ 1 Ιουν - 13:02:08
Επισκέπτης Επισκέπτης
Θέμα: Απ: Ανεπιφύλακτα Δευ 2 Ιουλ - 22:35:07
Η ζωή, παιδί μου, είναι επτά φορές να πέφτεις κι οκτώ να σηκώνεσαι
Αγαπημένε μου άνθρωπε, πόσο καλά τα καταφέρνεις. Σε παρακολουθώ κρυμμένη, από μακριά, θέλω να γνωρίζω κάθε σου κίνηση πια. Και βλέπω πόσο προχωράς. Έπεσες απότομα, το ξέρω. Μη σε παίρνει από κάτω. Πάρε το χρόνο σου κι απόλαυσε το. Δεν πειράζει που και που να βρίσκεις τον εαυτό σου στα πατώματα. Αρκεί αυτό να γίνεται συνειδητά. Κουράστηκες, μπούχτισες, η ψυχή και το σώμα σου πια χρειάστηκαν ένα διάλειμμα. Μη βυθίζεσαι στη θλίψη όμως. Δέξου το. Είναι απόλυτα φυσιολογικό. Κι αν θες να ξέρεις, αυτό είναι το πιο υγιές βήμα για μια μεγάλη άνοδο. Αυτό που βιώνεις, τη στιγμή που το βιώνεις είναι συναίσθημα. Αγάπησέ το. Σου έχω πει άπειρες φορές να αρπάζεις από τα μαλλιά τη ζωή ετούτη που σου χαρίστηκε. Κι αυτό αφορά όλες τις πτυχές της. Η θλίψη, ο θυμός και η απογοήτευση είναι κι εκείνα συναισθήματα, χρήσιμα, αν όχι όμορφα. Αναγκαία σίγουρα, για να επιβιώσεις. Γιατί λοιπόν είσαι έτοιμος να τα παρατήσεις; Εσύ δεν είσαι εκείνος ο δυνατός άνθρωπος που με τα ίδια μου τα μάτια βλέπω τόσο καιρό να αγωνίζεται; Ξεκουράσου, ξάπλωσε στα «πατώματά» σου για λίγο. Ο παππούς μου πάντα έλεγε «Η ζωή, παιδί μου, είναι επτά φορές να πέφτεις κι οκτώ να σηκώνεσαι». Πάρε μια βαθιά ανάσα και μόλις νιώσεις έτοιμος, σήκω. Όλα τα όμορφα σε περιμένουν για να τα ζήσεις. Όλα τα εμπόδια σε περιμένουν για να τα περάσεις. Άλλωστε, αν δεν βουτήξεις στην θάλασσα, κολύμπι δεν θα μάθεις. Πέσε. Σήκω. Ζήσε. Μόνο να θυμάσαι. Πριν σηκωθείς πάρε και λίγη φόρα. Ούτως ή άλλως, εσύ ξέρεις από ανηφοριές! Βίωσε όλα σου τα συναισθήματα με πάθος και κατανόηση.
«Εισάκουσε με, τέκνο του ασπιδοφόρου Διός, που ξεπήδησες από την πηγή του γεννήτορα και από την κορυφή της σειράς, αντρόψυχη, ασπιδοφόρα, μεγαλοδύναμη, κόρη του ισχυρού πατέρα, Παλλάδα, Τριτογένεια, χρυσόκρανη εσύ που κραδαίνεις το δόρυ, εισάκουσέ με. Δέξου, δέσποινα, τον ύμνο με διάθεση ευμενή και μην αφήσεις ποτέ έτσι τα λόγια μου στο έλεος των ανέμων, εσύ που άνοιξες τις θεοπάτητες πύλες της σοφίας και δάμασες τα φύλλα των χθόνιων Γιγάντων που πολέμησαν τους θεούς. εσύ που αποφεύγοντας τον πόθο του ερωτοχτυπημένου Ηφαίστου διαφύλαξες το αδάμαστο χαλινάρι της παρθενίας σου. Εσύ που στον αιθέρα έσωσες ακέραιη την καρδιά του βασιλέα Βάκχου, ο οποίος κάποτε σπαράχτηκε από τα χέρια των Τιτάνων, και την πήρες και την έφερες στον πατέρα, για να ξαναγεννηθεί στον Κόσμο ένας νέος Διόνυσος από την Σεμέλη σύμφωνα με τις άρρητες βουλές του πατέρα. Εσύ που το τσεκούρι σου, αφού έκοψε σύρριζα τα θηριώδη κεφάλια, σταμάτησε τη γένεση των παθών της παντεπόπτριας Εκάτης. Εσύ που αγάπησες τη σεβαστή δύναμη των αρετών που αφυπνίζουν τους θνητούς. Εσύ που στόλισες ολόκληρη τη ζωή με πολύμορφες τέχνες βάζοντας μέσα στις ψυχές νοητική δημιουργία. Εσύ που έλαβες την Ακρόπολη στην ψηλόκορφο βράχο, σύμβολο, δέσποινα της κορυφής της μεγάλης σου σειράς. Εσύ που αγάπησες την αντροθρέφτρα γη, τη μητέρα των βιβλίων, αντιστεκόμενη στον ιερό πόθο του πατραδελφού σου, και έδωσες στην πόλη να έχει το όνομα και την ευγενή σοφία σου. Εκεί, κάτω από τις παρυφές της κορφής του βουνού έκανες να βλαστήσει μια ελιά, σημάδι της μάχης ολοφάνερο για τους μεταγενέστερους. Τότε με την καθοδήγηση του Ποσειδώνα ένα τεράστιο κύμα που σηκώθηκε από την θάλασσα έπεσε πάνω στους απογόνους του Κέκροπα, πλήττοντας τα πάντα με τα πολυτάραχα νερά του.
Εισάκουσέ με, εσύ που ακτινοβολείς αγνό φώς από το πρόσωπο σου. Δώσε μακάριο λιμάνι σε μένα που περιπλανιέμαι περί γαία, δώσε στην ψυχή μου αγνό φως, σοφία και έρωτα από τους ιερούς μύθους σου. Έμπνευσε στον ερωτά μου τόση και τέτοια δύναμη, ώστε από τους κόλπους της γης να με τραβήξει και πάλι προς τον Όλυμπο, στην κατοικία του πατέρα σου. Κι αν κάποιο βαρύ σφάλμα της ζωής μου με δαμάζει – γιατί γνωρίζω ότι μαστίζομαι από πολλές, κάθε φορά διαφορετικές, ανόσιες πράξεις, τις οποίες διέπραξα με ασύνετο θυμό – , λυπήσου με, θεά με την γλυκιά βουλή, Σώτειρα των θνητών, και μη με αφήσεις να γίνω λάφυρο και έρμαιο των τρομερών Ποινών πεσμένο στο έδαφος. Γιατί καυχιέμαι ότι ανήκω σε σένα. Δώσε στα μέλη μου σταθερή και αβασάνιστη υγεία, και διώχνε τις αγέλες των πικρών νόσων που λειώνουν τη σάρκα, ναι ικετεύω, βασίλισσα, και με το αθάνατο χέρι σου σταμάτα όλη την αθλιότητα των μαύρων πόνων. Δώσε στο ταξίδι της ζωής μου ήπιους ανέμους, παιδιά, σύζυγο, κλέος, λατρευτή χαρά, πειθώ, συζητήσεις με φίλους, εύστροφο νου, δύναμη εναντίον των εχθρών, εξέχουσα θέση μεταξύ του λαού. Εισάκουσέ με, εισάκουσε με, βασίλισσα. Ενώπιον σου προσέρχομαι με θερμές ικεσίες λόγω επιτακτικής ανάγκης. Κι εσύ εισάκουσέ με με ευμένεια. -
Επισκέπτης Επισκέπτης
Θέμα: Απ: Ανεπιφύλακτα Δευ 23 Ιουλ - 14:00:12
Επισκέπτης Επισκέπτης
Θέμα: Απ: Ανεπιφύλακτα Σαβ 1 Σεπ - 12:26:34
Επισκέπτης Επισκέπτης
Θέμα: Απ: Ανεπιφύλακτα Σαβ 8 Σεπ - 8:44:33
Katerina2002
Ημερομηνία εγγραφής : 25/10/2015 Αριθμός μηνυμάτων : 7
Θέμα: Απ: Ανεπιφύλακτα Σαβ 15 Σεπ - 14:12:40
Η αληθινή φύση μας δεν δεσμεύεται από πουθενά...εκδηλώνεται σε κάθε Τώρα μας, σε κάθε αλληλεπίδραση με τους γύρω μας...φτάνει να την αφήσουμε ελεύθερη να εκφραστεί, φτάνει να ξεχάσουμε τον ρόλο μας...φτάνει να ζούμε και να αλληλεπιδρούμε με επίγνωση και να εκδηλώσουμε όποια αλήθεια μας αποκαλύφθηκε...είμαστε εκφάνσεις του Είναι. Δεν γεννιόμαστε αληθινά ούτε πεθαίνουμε αληθινά κι εισερχόμαστε σ' αυτό τον κόσμο των φαινομένων για διασκέδαση... μαθαίνουμε τον Χώρο μας, κινούμαστε μέσα σε αυτόν και ανακαλύπτουμε πάλι Εμάς...μέσα σε κάθε μας κίνηση, σε κάθε μας μικρή ή μεγάλη στιγμή, σε κάθε μας λύπη ή χαρά, σε κάθε μας γέλιο ή δάκρυ...φτάνει να ζήσουμε την Ζωή, να την λατρέψουμε και να χορέψουμε με μας και τους ανθρώπους μας. Μαθαίνουμε να μοιραζόμαστε τις εμπειρίες μας με κείνους που μας ενδιαφέρει και βρίσκονται στην ζωή μας... να εξερευνήσουμε και προπαντός να μάθουμε πως ν' αγαπήσουμε πάλι και πάλι... Γιατί, η εξέλιξή μας είναι μέσα στη Ζωή...όχι κρυμμένοι σε μια γωνιά του Χώρου μας, ακίνητοι ή προσκολλημένοι σε κάθε "αλήθεια" που θεωρούμε πως ανακαλύψαμε. Η ίδια η Ύπαρξη μας καλεί στον χορό της...η κάθε γνώση μας πρεπει να εκδηλώνεται με Σοφία, με αγάπη προς όλους. Μα πρώτιστα...στον ίδιο μας τον εαυτό.
Επισκέπτης Επισκέπτης
Θέμα: Απ: Ανεπιφύλακτα Τρι 18 Σεπ - 19:16:59
Δάσκαλος: Έχω τρεις αρχές που θυμάμαι και ακολουθώ: Η πρώτη είναι η ευσπλαχνία, γιατί από αυτή έρχεται το κουράγιο. Η δεύτερη είναι η λιτότητα, γιατί σε κάνει γενναιόδωρο. Η Τρίτη είναι η ταπεινότητα, γιατί σε οδηγεί στην αρχηγία.
Μαθητής: Παράξενες αρχές. Πώς να τις κρατήσω και να τις ακολουθώ; Στη μνήμη;
Δάσκαλος: Όχι νεαρέ μου, όχι στη μνήμη … αλλά στις πράξεις σου.
Επισκέπτης Επισκέπτης
Θέμα: Απ: Ανεπιφύλακτα Πεμ 20 Σεπ - 11:34:53
Εντροπία: Ένας κρυμμένος κόσμος
Την μέρα που γνώρισα για πρώτη φορά την έννοια της εντροπίας, ένα κρυμμένο μέρος του κόσμου φανερώθηκε ξαφνικά μπροστά μου.
Γράφοντας αυτό το άρθρο στόχος μου είναι να σε ξεναγήσω σε αυτό το μέρος και έπειτα να σε αφήσω μόνο σου να ανακαλύψεις τα μυστικά του.
Θα αποφύγω τα σκληροπυρηνικά μαθηματικά.
Σου το υπόσχομαι.
Μια σύντομη εισαγωγή
Οι ορισμοί για την έννοια της εντροπίας ποικίλλουν, καθώς ποικίλλει και η εφαρμογή της. Από την θερμοδυναμική εντροπία ως την εντροπία του Shannon κανείς μπορεί να διαβάσει ορισμούς οι οποίοι είναι φαινομενικά διαφορετικοί μεταξύ τους.
Η βάση τους όμως είναι μια και κοινή. Εντροπία ονομάζουμε το μέτρο της αταξίας ή αβεβαιότητας σε ένα σύστημα. Με πιο απλά λόγια, εντροπία ονομάζουμε τον λόγο που το σπίτι μας συνεχώς τείνει να αποδιοργανωθεί, το σώμα μας συνεχώς γερνάει, η σχέση μας με οικογένεια, φίλους και ετερον ήμισυ τείνει συνεχώς να χαλάσει -αν δεν αναλάβουμε δράση.
Η εντροπία μοιάζει λοιπόν να είναι σχεδόν συνώνυμη με την έννοια του χάους. Θα μπορούσαμε να πούμε ότι είναι ο ρυθμός που ένα σύστημα οδεύει προς το χάος, την αποδιοργάνωση.
Ένας συνταξιδιώτης στην ζωη
Η εντροπία υπάρχει πάντα και παντού. Κάθε στιγμή κάθε ημέρας, καλούμαστε να έρθουμε αντιμέτωποι μαζί της. Είναι ο λόγος που όταν ένας άνθρωπος μένει αδρανής, αρχίζει και μαραζώνει.
Το άθροισμα λοιπόν της εντροπίας και της αδράνειας είναι κατά μία έννοια ο θάνατος. Συνεπαγωγικά, είναι ο λόγος που ένας άνθρωπος ενεργεί -αν βέβαια έχει βούληση να ζήσει.
Το άθροισμα λοιπόν της δράσης και της εντροπίας είναι κατά μια έννοια η ανάπτυξη.
Η ανάπτυξη είναι συνώνυμο της ζωής. Ο Αριστοτέλης έβλεπε την εντροπία με τα μάτια του πνεύματος του όταν είπε το “Αγαθά κόποις κτώνται”. Το υπέρτατο αγαθό, η ευδαιμονία απαιτεί κόπο, ενέργεια, δράση.
Απαιτεί μια δύναμη αντίθετης κατεύθυνσης και μεγαλύτερου μέτρου από αυτήν που ασκεί η εντροπία στην ζωή μας. Η εντροπία είναι ένας φίλος καρδιακός, ένας φίλος που ανιδιοτελώς βρίσκεται συνεχώς στο πλευρό μας και μας δείχνει τον δρόμο στην ζωή.
Όσο εμείς τον αγνοούμε, τόσο περισσότερο αυτός παλεύει για να μας ξαγρυπνήσει.
Ο ψίθυρος και το χάδι, γίνεται σκούντηγμα και σιγανή φωνή.
Το σκούντηγμα και η φωνή σπρώξιμο και ουρλιαχτό.
Τα νιούτον και τα ντεσιμπέλ αυξάνονται με τον καιρό.
Κάθε φορά όμως μας λέει την ίδια πρόταση, με σταθερό ρυθμό: “Ξύπνα, ξύπνα φίλε, ξύπνα, μια στιγμή είναι η ζωή αν τα μάτια δεν ανοίξεις, θα την χάσεις και αυτή.”
Οι αγεφύρωτες σχέσεις είναι αυτές που έχουν φέρει τα μπλοκαρίσματα στη ζωή μας. Κάθε μου σχέση είναι μία γέφυρα επικοινωνίας.
Έχουμε αναφερθεί πολλές φορές στις σχέσεις μας γενικά και ειδικά. Κάθε άνθρωπος έχει σχέσεις στη ζωή του πολλές, διάφορες και διαφορετικές. Αυτός είναι άλλωστε και ο πραγματικός λόγος της ύπαρξής μας, οι σχέσεις μας με τους άλλους, με οδηγό την απλότητα και μόνο. Όμως εμείς στη ζωή μας βάλαμε μπροστά την ύλη και τις σχέσεις μας, τις έχουμε συνδυάζει με την ύλη. Η ύλη είναι η αιτία αξιολόγησης και των βασικών προβλημάτων μας ως προς κάθε μας σχέση.
Ποιες είναι οι βάσεις για τις σχέσεις μας? Πώς μπορούμε να βάλουμε την αρμονία σε κάθε σχέση ? Όταν καταλάβουμε ότι σε κάθε σχέση μας, με κάθε άνθρωπο έχουμε ταυτόχρονα εκείνη τη στιγμή δύο ρόλους. Ο ένας ρόλος μας είναι ο δάσκαλος και ο άλλος ο μαθητής. Σε κάθε μας σχέση είμαστε και τα δύο ταυτόχρονα. Όταν καταλάβουμε ότι αυτός είναι ο ρόλος μιας σχέσης, να μάθουμε και να διδάξουμε τότε έρχεται η απόλυτη αρμονία. Το κακό δημιουργείται γιατί εμείς προσπαθούμε πάντα να έχουμε όλοι μας μόνο έναν ρόλο με τους άλλους δίπλα μας, αυτόν του δάσκαλου. Για έναν παράξενο λόγο θεωρούμε τους εαυτούς μας καλύτερους σε…, έτσι πάντα προωθούμε μόνο τον δάσκαλο. Με αποτέλεσμα ο μαθητής μας, να μένει πίσω στο μάθημα- μαθήματα, ...εμείς δηλαδή. Στη διαδρομή αυτή διδάσκω – διδάσκομαι δεν υπάρχει ηλικία, δεν θεωρούμε τη μάθηση ίδιον της ηλικίας. Δηλαδή έναν μικρότερό μας δεν γίνεται να τον θεωρήσουμε ανώριμο, απλώς γιατί δεν είναι. Στη διαδρομή που βρίσκεται έχει την ανάλογη γνώση που του χρειάζεται έτσι απλά. Τα 11 χρόνια που δίδασκα στα παιδιά εκείνα με γέμισαν με τη σοφία τους και θεωρώ ότι ήταν οι σπουδαιότεροι δάσκαλοί μου, από ότι ήμουν εγώ για εκείνα. Αυτή είναι η γοητεία της διαδρομής μιας σχέσης, όταν δεν θέσεις σαν όρο ή όριο την ηλικία, αλλά ψάχνεις πάντα να βρεις τον πλούτο της προσωπικότητας αυτής που έχεις μπροστά σου, για να διδαχτείς. Για να μπορέσουμε να διδαχτούμε από μία σχέση, το πρώτο που πρέπει να κάνουμε είναι να φύγουμε σε απόσταση από το «εγώ ξέρω» και να μπούμε στον δρόμο «θέλω να μάθω» ή ποιο καλά «θέλω ΝΑ σε μάθω». Δεν υπάρχει άνθρωπος δίπλα μας που να μην έχει να μας δώσει πλούτο από το είναι του, όπως κι εμείς έχουμε να του δώσουμε από τον δικό μας, αρκεί να του επιτρέψουμε. Φυσικά να επιτρέψουμε στο «δούνε και λαβείν» και από τις δύο μεριές εκείνη τη στιγμή. Παρακαταθήκη στις σχέσεις δεν υπάρχει. Όταν δομηθεί η ουσία του διδάσκω- διδάσκομαι τότε η πληρωμή γίνεται αυθημερόν και στη στιγμή.
Οι σχέσεις μας γεμίζουν με σκουπίδια, όχι γιατί δεν έχουν δομή για εξέλιξη, αλλά γιατί εμείς κλειδώσαμε μόνο στον έναν ρόλο ή του διδασκάλου ή του μαθητή. Ο μόνο «διδάσκαλος», ως ρόλος, είναι συνήθως απαιτητικός και εξουσιαστικός, επικριτικός, επιβλητικός, φυσικά εκεί που νιώθει ότι έχει το προβάδισμα. Ο μόνο «μαθητής», είναι συνήθως υποτακτικός, με χαμηλή αυτοεκτίμηση και πάντα θεωρεί τον εαυτό του κατώτερο και ότι δεν μπορεί να «φτάσει» τους άλλους. Με αποτέλεσμα να υπομένει και να υπομένει, να καταπίνει και να μην νιώθει ποτέ καμία αξία για τον εαυτό του. Αυτός που νιώθει μόνο δάσκαλος, θα έρθει η ζωή να τον βάλει στη θέση της μάθησης και θα του παρουσιάζει μπροστά του «προβλήματα» - μαθήματα, συνήθως υλικού περιεχομένου, για να καταφέρει να επιστρέψει στον διπλό ρόλο διδάσκαλος- μαθητής. Με σκοπό κάποια στιγμή να καταφέρει να γεφυρώσει με την ολοκλήρωση τις σχέσης του. Ενώ στον μόνο «μαθητή», η ζωή θα του δίνει προβλήματα υγείας για να αποφασίσει να εκτιμήσει τις δυνατότητές του, να αγαπήσει αυτό που είναι με σκοπό να φτάσει κι εκείνος στον δρόμο του «διδάσκω». Ο διδάσκαλος μοιάζει και νιώθει ότι μόνο δίνει, ενώ ο μαθητής μόνο παίρνει. Ο μαθητής είναι παθητικός, ενώ ο δάσκαλος ενεργητικός. Η αρμονία τελικά είναι να βρούμε τους μαθητές δίπλα μας και να τους επιτρέψουμε να μας διδάξουν, τότε η γέφυρά μας, θα γεμίσει με αγάπη. Αν είσαι μαθητής βρες τρόπο να διδάξεις, νιώσε σιγουριά για πάρα πολλά πράγματα που έχεις και που κάνεις σωστά και με αγάπη. Το περιβάλλον σου σε εκτιμά, απλώς ήρθε η ώρα να το αναγνωρίσεις κι εσύ στον εαυτό σου.
Τώρα αν σε κάποιες σχέσεις είμαστε δάσκαλοι και σε κάποιες άλλες μαθητής και αυτό δεν είναι ισορροπία. Γιατί στη μία περίπτωση δημιουργούμε κτηματικές συμπεριφορές και στην άλλη ακουμπάμε επάνω στους ανθρώπους με φόβο και ανασφάλεια. Οπότε ο δρόμος για την αρμονία, είναι εκείνη τη στιγμή στη σχέση να είμαστε και οι δύο ρόλοι. Τότε όλα γεμίζουν εκτίμηση, σεβασμό και αγάπη. Η ηλικία δεν είναι παράγοντας γνώσης ή αγνωσίας. Αυτό το νομίζουμε εμείς. Κάθε ηλικία έχει τεράστιο πλούτο εσωτερικής γνώσης και αυτή είναι η σπουδαιότερη Πηγή γνώσης. Γιατί κάθε άνθρωπος δίπλα μας έχει την Θεϊκή Υπόσταση μέσα του και αφήσουμε την εσωτερική γνώση να εκδηλωθεί θα μας δώσει την απόλυτη πληρότητα. Κανένας λοιπόν δεν είναι ανώριμος ή ώριμος, οι συνθήκες τον οδηγούν να λειτουργήσει και να βγάλει στην επιφάνεια γνώση ή αγνωσία. Αν δεν βγάλει ένας άνθρωπος καμία γνώση είναι είτε γιατί νιώθει ανασφάλεια και μειονεκτικά ή γιατί εμείς δεν τον θεωρούμε «άξιο» να μας διδάξει.
Είμαι μαθητής- δάσκαλος λοιπόν σε κάθε μου σχέση και όταν αυτό το θέσω σε εφαρμογή η μαγεία αρχίζει να ξετυλίγει το ωραιότερο κουβάρι της και δημιουργεί την πιο ζεστή «κουβέρτα». Μια «κουβέρτα» γεμάτη θαλπωρή.
Είθε στους δρόμους της ουσίας σου να πορευθείς και στα μυστικά απόκρυφα αρχεία της ψυχής σου... 
Είναι άπειρες οι κατευθύνσεις στο Άπειρο Σύμπαν… Το ταξίδι μαγικό και ατελείωτο… Έχεις πολλά να χαρτογραφήσεις… 
Πεμ 19 Οκτ - 13:32:37
