Ανεπιφύλακτα

Ποια είναι η θέση μας σε τούτον εδώ τον κόσμο; Θέση όχι απλώς κριτική όπως διαλέγουν οι κάθε λογής «ιδεολόγοι», είτε αυτοί αυτο-αποκαλούνται «αριστεριστές», είτε «οικολόγοι», είτε «αναρχικοί» κ.λπ. Είναι πολύ πιο εύκολο να μετράς τα άσχημα αυτού του κόσμου κι αν ακόμα δεν τα βρεις όλα θα καταφέρεις να βρεις τουλάχιστον μερικά απ’ αυτά. Ο καθένας μπορεί να θεωρεί στην συνέχεια τον εαυτό του «προοδευτικό» και «αγανακτισμένο», υιοθετώντας κιόλας παράλληλα κάποιες από τις προσφερόμενες έτοιμες λύσεις και ν’ αρχίσει να ρίχνει ευθύνες στους άλλους, θεωρώντας μάλιστα εαυτόν και ομοϊδεάτες απόλυτα «καθαρούς». Μία τρομακτική ηθική αποσύνθεσης και παρακμής, εντελώς αόρατη για εκείνους που την κουβαλούν, αποτελώντας μάλλον οι ίδιοι το χειρότερο προϊόν της. 
Στην πραγματικότητα δεν υπάρχουν ιδεολογίες. Στην πραγματικότητα υπάρχει μόνο εκείνο που ο καθένας κουβαλάει μέσα του. Το λάθος του Πλάτωνα να ξεχωρίζει το «Είναι» από το «Γίγνεσθαι», ακόμα το πληρώνουμε όλοι μας, ας μην λησμονάει λοιπόν κανείς ότι στην ουσία αποτελεί και αυτός όχι απλώς ψηφίδα αυτού του άρρωστου κόσμου, αλλά και όργανο αναπαραγωγής του. Όλοι μας, μηδενός εξαιρουμένου, κουβαλάμε το μερίδιό μας από την αρχή του Μηδενός, κοινώς από την κοπριά αυτού του κόσμου. Ακόμα και απαρνούμενοι τους γονείς τους, οι νέοι αδυνατούν ν’ απαρνηθούνε και την όλη ανατροφή τους, δηλαδή την νοοτροπία που έχει βαθιά μέσα τους αγκιστρωθεί. Αυτή ακριβώς η ανα-τροφή είναι που φέρνει τον καθένα μας στο σημείο που ΣΗΜΕΡΑ βρίσκεται.
Το να βγαίνει κανείς και να λέει «μετανιώνω για εκείνο που ήμουν» δεν τον αποσπά κιόλας από τα ανελέητα πλοκάμια αυτής ακριβώς της ηθικής της αποσύνθεσης και της παρακμής. Το να «μετανοεί» κάποιος, σημαίνει όχι μόνον ότι αλλάζει γνώμη και θέση, αλλά επίσης και ότι καταδικάζει τις προηγούμενες, άρα και τμήματα αυτού του ίδιου του έως σήμερα εαυτού του. Με άλλα λόγια, σημαίνει αδυναμία ενός λογικού όντος να σταθεί στο ύψος των πράξεών του. Ο Χριστιανισμός, πνιγμένος μέσα στην μνησικακία του, φυσικά χαίρεται από την κατάντια του ανθρώπου που συντριμμένος «χύνει δάκρια μετανοίας» και την επικροτεί. 
Όμως μόνο μία εξ ολοκλήρου νέα πράξη πρέπει να χαιρετίζεται, αφού μόνον αυτή είναι που καλείται να προωθήσει τις αντιλήψεις και τις σκέψεις ακόμα παραπέρα. Η αρχαιοελληνική ρίζα κι ερμηνεία: μετα-νόηση, μετά την νόηση. Τι άραγε μπορεί να υπάρξει μετά την Νόηση, εκτός από μία ΑΠΟΛΥΤΩΣ ΚΑΙΝΟΥΡΓΙΑ Νόηση; Μόνον αποφεύγοντας να λιώσει ανάμεσα στις Συμπληγάδες της ηθικής της αποσύνθεσης και της παρακμής, γίνεται  κάποιος περισσότερο λεύτερος, αλλά και με αντίληψη πολύ πιο καθαρή ως προς την εσωτερική και εξωτερική όρασή του.
Η διαφοροποίηση δεν περιορίζεται στον ενστερνισμό ή την απλή υιοθέτηση κάποιας α ή β ιδεολογίας, και σε καμμία περίπτωση δεν μπορεί να πραγματοποιηθεί μέσα από αυτά. Δεν μπορούμε να καθαρίσουμε έτσι εύκολα και φτηνά με τον Εαυτό μας. Ο σωστότερος ορισμός που θα μπορούσε να δοθεί σε κάθε είδους ιδέα είναι «μία σύλληψη – έμπνευση που ωστόσο συνεχώς εξελίσσεται». 
Να γιατί μεγάλοι άνθρωποι του ιστορικού παρελθόντος δεν αισθάνθηκαν ποτέ τους την ανάγκη ν’ αναιρέσουν κάτι που είπαν στο παρελθόν, ακόμα και αν η καινούργια σκέψη τους φαινόταν να έρχεται σε ρήξη ή αντίθεση με κάποια ή κάποιες παλαιότερες. Και αυτό συμβαίνει γιατί η όλη τους βιογραφία μαρτυρεί, αν σοβαρά διερευνηθεί, μία γενικότερη ΠΟΡΕΙΑ, πέρα από τις και ενάντια στις κοντόφθαλμες, αδιέξοδες και μίζερες λογικές τού να βγαίνει κανείς και να ουρλιάζει υστερικά «να ’το ! να ’το ! αντιφάσκεις !».  
 Η ανοιχτή, γνήσια και πάνω από όλα πραγματική ρήξη με την υποτίθεται «αντικειμενική» πραγματικότητα και την εξαθλιωμένη καθημερινή ζωή, είναι πάρα πάρα πάρα πάρα πολύ βαθιά. Περισσότερο όμως από ο,τιδήποτε άλλο, προϋποθέτει την υποψία έστω περί της ύπαρξης μίας Άλλης Πλευράς. Μίας Άλλης Πλευράς που ωστόσο πολλές φορές αποκαλύπτεται ακόμα και τυχαία.

... θα σε προδώσω μου χεις πει

για να αγαπάς το σφάλμα,

θα σε προδώσω μου χεις πει

για να αγαπάς τα πάντα,