Ανεπιφύλακτα

Επισκέπτης

και αν σου πω ότι έτσι νιώθω ;
ότι έτσι αισθάνομαι πως παλεύω να σε νικήσω ;

Θεέ Εαυτέ μου ;

Επισκέπτης

Ο Λιαντίνης όταν ζούσε και δίδασκε είχε πει: Το μηδέν, μόνο από τον εαυτό του νικιέται.

Μιλούσε προφανώς για το θάνατο, για την ορμή προς το θάνατο, που είπε και ίδιος.
Μιλούσε για το θάνατο που έρχεται σιγά – σιγά, όχι με δύναμη που μπορείς να κατανοήσεις λόγο της ορμής.
Μιλούσε για την επιστροφή στην μήτρα του παραδείσου όπου δεν υπάρχουν τα βάσανα του κόσμου.

Υποστήριξε, πως αυτή η δύναμη είναι πραγματική και μας επιτίθεται, αλλά καθώς λειτουργεί εναντίον μας εμείς αναπτύσσουμε αμυντικούς μηχανισμούς μέσα μας που τη σπρώχνουν και δεν τις το επιτρέπουν, διαφορετικά εάν δεν το κάναμε θα αυτοκτονούσαμε όλοι.

Και μάλιστα με φυσικό τρόπο, καθώς οι περισσότερες αυτοκτονίες είναι αφύσικες. Είχε κρατήσει βαθιά μέσα του τα λόγια του Κυρίλοφ ¨Αυτοκτονία είναι να αυτοκτονήσεις χωρίς να υπάρχει λόγος¨ στους ¨Δαιμονισμένους¨ του Ντοστογιέφσκι.

Είχε πει όμως μέσα στο έργο του ο Ντοστογιέφσκι, ότι όποιος επιζητεί την υπέρτατη ελευθερία, αυτός πρέπει να έχει τη τόλμη να σκοτώσει τον εαυτό του και ότι όποιος το τολμά να το κάνει είναι θεός, μα κανένας δε το κάνε ακόμα ούτε μια φορά. (Δαιμονισμένοι Α, 115)

Τελικά, δηλαδή, πότε νικιέται ένα ολόκληρο μηδενικό, ένα στρογγυλό μηδενικό, μια Αξία χωρίς αρχή και τέλος;
Πότε η υπεροχή της ελευθερίας του ανθρώπου αποδεικνύεται αυτοκτονώντας;
Επειδή πέρασα ανάμεσα από πολλές σκέψεις μου βασανιστικές το τελευταίο μεγάλο διάστημα, με αποκορύφωση την 1η του μηνός, εκείνο που κατανόησα από εμένα και απαντώ στη σκέψη του Λιαντίνη, είναι πως για να μην υπάρχει μια επαναλαμβανόμενη διαδρομή, όπως ο κύκλος του μηδέν.

Ωφέλιμο θα είναι να αποδεσμευτούμε από την εικονική οπτική της κάτοψης του μηδέν και να επιδιώξουμε να το αντικρίσουμε από απόσταση και με προοπτική, αναδεικνύοντας το σε περισσότερα από 3 επίπεδα και τότε θα αντικρίσουμε ότι έτσι το μηδέν στην ουσία του είναι μια σπείρα.

Μια σπείρα ανέλιξης, ανάδειξης, δύναμης ζωής, προσπάθειας και γέννησης.
Πώς θα εναποτεθούν αυτά μέσα στον καθένα μας αν δεν προσπαθήσουμε να κατανοήσουμε να γίνουμε αυτό που είμαστε;
Όπως το είπε και ο Άναρχος:
¨Αν δεν καώ, εγώ
Αν δεν καείς εσύ
Αν δεν καούμε εμείς¨
Πως θα γενούνε τα σκοτάδια λάμψη;
Αν όταν στην πάλη σου με το "σκοτάδι" σου δε καείς, η Φλόγα σου δε θα αναδείξει δρόμους σε σένα στον ίδιο ή ακόμη και άλλους ..., να σε γνωρίσεις πραγματικά;

Στις μέρες που ήμουν στις σκέψεις μου προχθές, πήγα και ανέσυρα ένα μήνυμα που έλαβα από μια σπουδαία Ύπαρξη και φίλο, μου είπε : ¨Το έργο το ανθρώπου και η δράση του, οι πράξεις και ο λόγος του, δεν πρέπει να υποτιμούνται. Από κανέναν, ούτε από τον ίδιο. Είναι προσβολή σε ότι έχει προϋπάρξει, σε όσα έχει εναποθέσει την τιμή του και ουσίας του, σε όσα επίλεξε, σε όποιους δεσμεύθηκε και σε όσους τα μοιράστηκε.¨

Πέραν αυτού, για μένα, λόγος δεν υπάρχει.

Ανεπιφύλακτα - Σελίδα 8 40615-2560x1600

Επισκέπτης

Ηλιόδωρος έγραψε:

Τόσο απλά... όσο και μαγικά...

Επισκέπτης

Επισκέπτης

Επισκέπτης

Ρένος Αποστολίδης, περί παιδείας ...

Επισκέπτης

ΑΚΡΙΒΩΣ!

Επισκέπτης

Μπέρτολντ Μπρεχτ: «Ο άνθρωπος είναι χρήσιμος πολύ…Μόνο που έχει ένα ελάττωμα, ξέρει να σκέφτεται»

Ανεπιφύλακτα - Σελίδα 8 Frasconi-obit3-articleInline

Αυτοί που βρίσκονται ψηλά
Θεωρούνε ταπεινό
Να μιλάς για το φαΐ
Ο λόγος; Έχουνε κι όλας φάει
Οι ταπεινοί αφήνουνε τον κόσμο
Χωρίς να’χουνε δοκιμάσει κρέας της προκοπής
Πώς ν’αναρωτηθούν πού’θε έρχονται
Και πού πηγαίνουν
Είναι τα όμορφα δειλινά τόσο αποκαμωμένοι
Το βουνό και την πλατειά τη θάλασσα
Δεν τά’χουν ακόμα δει
Όταν σημαίνει η ώρα τους
Αν δεν νοιαστούν οι ταπεινοί
Γι’αυτό που είναι ταπεινό
Ποτέ δεν θα υψωθούν
Το ημερολόγιο
Δεν δείχνει ακόμα την ημέρα
Όλοι οι μήνες, όλες οι ημέρες
Είναι ανοιχτές
Κάποια απ’ αυτές θα σφραγιστεί
Μ’ έναν σταυρό
Οι εργάτες φωνάζουν για ψωμί
Οι έμποροι φωνάζουν γι’αγορές
Οι άνεργοι πεινούσαν
Τώρα πεινάνε κι όσοι εργάζονται
Αυτοί που αρπάνε το φαΐ απ’ το τραπέζι
Κηρύχνουν τη λιτότητα
Αυτοί που παίρνουν όλα τα δοσήματα
Ζητάνε θυσίες
Οι χορτάτοι μιλάνε στους πεινασμένους
Για τις μεγάλες εποχές που θα’ρθουν
Αυτοί που τη χώρα σέρνουνε στην άβυσσο
Λες πως η τέχνη να κυβερνάς το λαό
Είναι πολύ δύσκολη για τους ανθρώπους του λαού
Ανεπιφύλακτα - Σελίδα 8 Brecht

Αυτοί που βρίσκονται ψηλά λένε
Πόλεμος και ειρήνη
Είναι δυο πράγματα ολότελα διαφορετικά
Όμως η ειρήνη τους και ο πόλεμός τους
Μοιάζουν όπως ο άνεμος κι η θύελλα
Ο πόλεμος γεννιέται απ’ την ειρήνη τους
καθώς ο γιος από την μάνα
έχει τα δικά της απαίσια χαρακτηριστικά
ο πόλεμός τους σκοτώνει
ό,τι άφησε όρθιο η ειρήνη τους
Όταν αυτοί που είναι ψηλά
Μιλάνε για ειρήνη
Ο απλός λαός ξέρει
Πως έρχεται ο πόλεμος
Όταν αυτοί που είναι ψηλά
Καταριούνται τον πόλεμο
Διαταγές για επιστράτευση
Έχουν υπογραφεί
Στον τοίχο με κιμωλία γραμμένο
Θέλουνε πόλεμο
Αυτός που το΄χε γράψει
Έπεσε κι όλας
Αυτοί που βρίσκονται ψηλά λένε
Να ο δρόμος για τη δόξα
Αυτοί που είναι χαμηλά λένε
Να ο δρόμος για το μνήμα
Τούτος ο πόλεμος που έρχεται
Δεν είναι ο πρώτος
Πριν απ’ αυτόν γίνανε κι άλλοι πόλεμοι
Όταν ετέλειωσε ο τελευταίος
Υπήρχαν νικητές και νικημένοι
Στους νικημένους ο φτωχός λαός
Πέθαινε απ’ την πείνα
Στους νικητές ο φτωχός λαός
Πέθαινε το ίδιο
Σαν θα’ρθει η ώρα της πορείας
Πολλοί δεν ξέρουν
Πως επικεφαλής βαδίζει ο εχθρός τους
Η φωνή που διαταγές τους δίνει
Είναι του εχθρού τους η φωνή
Εκείνος που για τον εχθρό μιλάει
Είναι ο ίδιος τους ο εχθρός
Νύχτα
Τ’ανδρόγυνα ξαπλώνουν στο κρεβάτι τους
Οι νέες γυναίκες θα γεννήσουν ορφανά
Στρατηγέ το τανκς σου
Είναι δυνατό μηχάνημα
Θερίζει δάση ολόκληρα
Κι εκατοντάδες άνδρες αφανίζει
Μόνο που έχει ένα ελάττωμα
-χρειάζεται οδηγό
Στρατηγέ το βομβαρδιστικό
Είναι πολυδύναμο
Πετάει πιο γρήγορα απ’ τον άνεμο
Κι απ’ τον ελέφαντα σηκώνει βάρος πιο πολύ
Μόνο που έχει ένα ελάττωμα
-χρειάζεται πιλότο
Στρατηγέ ο άνθρωπος είναι χρήσιμος πολύ
Ξέρει να πετάει
Ξέρει και να σκοτώνει
Μόνο που έχει ένα ελάττωμα
-ξέρει να σκέφτεται
Μπέρτολντ Μπρεχτ-”Γερμανικό Εγχειρίδιο Πολέμου”
(Ποιήματα του Σβέντμποργκ, 1939)

Επισκέπτης

και ἐγένετο το πομποτ...

Επισκέπτης

Επισκέπτης

- Καρράσκο: "Αν εσύ είσαι τρελός, εγώ δε θα σ΄αφήσω να τρελάνεις κι εμάς. Τη ζωή πρέπει να τη βλέπουμε όπως είναι πραγματικά."

- Θερβάντες: "Όπως πραγματικά είναι... Ξέρεις πόσα χρόνια περιπλανιέμαι στην πραγματικότητά σας; Ξέρεις πόσες φορές έχω δει τη ζωή όπως είναι πραγματικά; Τόσες όσες δεν μπορείς να φανταστείς. Πόνος, εξαθλίωση, πείνα και απίστευτη σκληρότητα. Είδα ανθρώπους να ταπεινώνονται τόσο, που να αναρωτιούνται γιατί γεννήθηκαν. Είδα φίλους μου να πεθαίνουν μέσα στην απελπισία. Ξέρεις τι έβλεπα στο βλέμμα τους την τελευταία τους στιγμή; Σύγχυση. Μια τεράστια απορία πλανιόταν στα μάτια τος. Γιατί; Δεν νομίζω ότι ρωτούσαν γιατί πεθαίνουν, αλλά γιατί έχουν ζήσει...
Όταν η ίδια η ζωή είναι τόσο παράλογη, ποιος μπορεί να πει τι είναι τρέλα και τι είναι λογική; Ίσως τρέλα μπορεί να είναι, το να εγκαταλείπουμε τα όνειρά μας. Να γινόμαστε πρακτικοί, νομίζοντας ότι μπορούμε να δούμε την "πραγματικότητα". Ίσως αυτό να είναι τρέλα. Να ψάχνουμε θησαυρούς εκεί που σωρεύονται σκουπίδια. Ίσως η πολλή λογική να είναι τρέλα. Και τι μεγαλύτερη τρέλα απ' όλες, να βλέπεις τη ζωή όπως είναι και όχι όπως θα έπρεπε να είναι."

Της Ψυχής τα "Μύθια"

Ανεπιφύλακτα - Σελίδα 8 574684_820056741344063_672070573_n

Ανεπιφύλακτα - Σελίδα 8 574684_820056741344063_672070573_n

Επισκέπτης

Επισκέπτης

Ηλιόδωρος έγραψε:: Υπέροχο!!! Καλά Ηλιόδωρε δεν θα το πιστέψεις! Αυτό άκουγα χθες το βράδυ και σκεφτόμουν να το βάλω στον Ναό αλλά τελικά το άφησα! Απίστευτο!
Χαίρομαι για πολλά πράγματα!

Επισκέπτης

Όλη μου η ζωή υπήρξε μία σειρά
από ατέλειωτες συναρπαστικές περιπέτειες.
Από Δύση σε Ανατολή,
από Ανατολή σε Βορρά,
από Βορρά σε Νότο.
Από την τάξη στο χάος,
από το χάος στο πέταγμα
και ξανά στην τάξη.
Περιπέτειες που σχετίζονταν άμεσα με την επιβίωση
και την πνευματική μου εξέλιξη
και κάθε φορά μου διαμόρφωναν
έναν τρόπο να σκέφτομαι και να ζω.

Κάποτε μάλιστα ήταν τόσο καταιγιστικές,
που δεν προλάβαινε να πάρει τέλος η μία
και είχε ήδη αρχίσει η άλλη...

Και εγώ συνέχεια άλλαζα...
Και μόλις έβλεπα φως,
άρχιζα να προετοιμάζομαι για το επόμενο σκοτάδι.
Και μόλις έφτανα στο τέρμα της αβύσσου
φαινόταν και πάλι παρήγορο το φως.

Μέχρι που κάποια στιγμή έφτασα πια
να το προσέχω αυτό το φως.
Και αμέσως σχεδόν,
θαρρείς και ήρθε θεόσταλτος άγγελος
και κουβάλησε στα φτερά του
το φορτίο της ψυχής μου
και με σήκωσε ψηλά.

Τόσο, που για μια στιγμή
μπόρεσα να τα δω όλα από το σωστό ύψος
Και με μιας οι ταραχώδεις περιπέτειες,
οι δεκάδες στόχοι,
οι αέναες αναζητήσεις,
οι αμέτρητοι πνευματικοί δρόμοι,
το κομματιασμένο μικρό μου εγώ,
όλα έγιναν Ένας δρόμος.
Δρόμος μακρύς και καθαρός.

"Ας είναι εδώ το τέλος των ταξιδιών"
μου φάνηκε τότε πως είπε ο Άγγελος.
Κάποτε πρέπει να ενηλικιώνεται η ψυχή.
Και είναι πια η ώρα για την ενηλικίωσή σου!"

Και όσο διασχίζαμε με τον Άγγελό μου τους Ουρανούς,
όσο περνούσαμε μέσα από τους ανέμους,
όσο πετούσαμε πέρα απ'τα σκιερά βουνά
και πανω απ τις γαλάζιες θάλασσες,
απαρνιόμουν, απαρνιόμουν
με όλη τη δύναμη της ψυχής μου
τη μάταιη σοφία αυτού του Κόσμου...

Κι ύστερα το ταξίδι στους Ουρανούς τελείωσε.
Μαζί και τα ταξίδια τόσων χρόνων.
Και ο Άγγελος σαν να με απόθεσε απαλά
στο Μεγάλο Ωκεανό...Και χάθηκε.
Και τότε έκλαψα με δάκρυα συντριβής και ευτυχίας,
καθώς το ένιωσα για πρώτη φορά
πως το Αληθινό Ταξίδι
της Ζωής μου μόλις άρχιζε...

Από: 999Elaia's Step on Earth

Επισκέπτης

Δεν δείχνει τίποτα, είναι μόνο 29 δευτερόλεπτα!
Γιατί;