Η Φαντασία... έχει μαγική δύναμη...

Η φαντασία είναι ουσιαστικό παρελκόμενο της θέλησης, ανάλογο με το σκόπευτρο ενός όπλου. Προορισμός της είναι να κατευθύνει καθαρά και αποφασιστικά την θέληση προς ένα αντικείμενο. Το να θέλει κανείς κάτι πολύ, δεν αυξάνει μόνο την επιθυμία του αλλά και την ενέργεια που θα τον βοηθήσει να το επιδιώξει. Εάν θέλουμε κάτι με μισή καρδιά, ή νιώθουμε αμφιβολίες, η ενέργεια μας θα είναι ασθενική και μάλλον θα αποτύχουμε.

Η φαντασία έχει μαγική δύναμη, μπορεί να υλοποιήσει και να από-υλοποιήσει...

Παράδειγμα, η ιστορία του καπέλου που περπατούσε: ένα καπέλο το είχε παρασύρει ο αέρας από το κεφάλι κάποιου ταξιδιώτη και αυτό είχε καταλήξει σε μια κοιλάδα κάτω από τον δρόμο. Από μακριά έμοιαζε με παράξενο πλάσμα και οι χωρικοί που περνούσαν από εκεί φοβούνταν πολύ για να το ερευνήσουν. Τελικά οι φόβοι και οι φαντασιώσεις τους προίκισαν το καπέλο με δική του ζωή και αυτό άρχισε να τριγυρνά σαν ζώο.

Όταν ένας άνθρωπος φαντάζεται, δημιουργεί στην πραγματικότητα μια μορφή στο αστρικό πεδίο ή ίσως και σε κάποιο υψηλότερο πεδίο. Αυτή η μορφή είναι το ίδιο πραγματική και αντικειμενική για τα νοήμονα πλάσματα αυτού του πεδίου όσο το γήινο περιβάλλον για εμάς.

Η φαντασία μπορεί να λειτουργήσει ως αγγελιοφόρος μεταξύ των διαφόρων επιπέδων ύπαρξης. Ο πολιτισμός είναι αυτός που νόθευσε, αποδυνάμωσε την ιδέα μας περί φαντασίας.

Όταν οι κυνηγοί της λίθινης εποχής χαλάρωναν γύρω από την φωτιά τα βράδια και άκουγαν ιστορίες για το κυνήγι ή τις μάχες με τις γειτονικές φυλές, ξαναζούσαν τα γεγονότα αλλά με εντελώς διαφορετική μορφή από την αυθεντική εμπειρία.

Όταν ο σύγχρονος κάτοικος της πόλης χαλαρώνει μπροστά από την τηλεόραση, δεν μπορεί, όσο και να τεντώνει την φαντασία του, να πει ότι ξαναζεί τα γεγονότα που παρακολουθεί. Τα καταναλώνει το ίδιο αδιάφορα καθώς καπνίζει το εκατοστό τσιγάρο του. Έτσι καταλήγει να θεωρεί την φαντασία σαν μία πλαστή πραγματικότητα. Έχει κάνει σύγχυση μεταξύ φαντασίας και πραγματικότητας, οι μακρινοί μας πρόγονοι ποτέ δεν έκαναν αυτό το λάθος.

Ο Πλάτωνας έλεγε πως το βασικό χαρακτηριστικό του ανθρώπου είναι η δύναμη της μνήμης και της φαντασίας του, που πρέπει να την αναπτύξει με τον ίδιο τρόπο που ένας αθλητής αναπτύσσει τους μύες του.

Η φαντασία όταν χρησιμοποιείτε σωστά, έχει την δύναμη να δρα από απόσταση.
Αυτήν την δύναμη την ονόμασαν μαγεία.

Όμως θα ήταν πλήρης παρεξήγηση να πούμε πως η φαντασία αποτελεί την πεμπτουσία της μαγείας.
Η μαγεία δεν λειτουργεί μέχρις ότου χρησιμοποιήσει κανείς ένα συγκεκριμένο φυσικό νόμο. Κι αυτός είναι γνωστός ως νόμος των Αντιστοιχιών.

Η φαντασία μπορεί να λειτουργήσει ως αγγελιοφόρος μεταξύ των διαφόρων επιπέδων ύπαρξης. Ο πολιτισμός είναι αυτός που νόθευσε, αποδυνάμωσε την ιδέα μας περί φαντασίας.

Όταν οι κυνηγοί της λίθινης εποχής χαλάρωναν γύρω από την φωτιά τα βράδια και άκουγαν ιστορίες για το κυνήγι ή τις μάχες με τις γειτονικές φυλές, ξαναζούσαν τα γεγονότα αλλά με εντελώς διαφορετική μορφή από την αυθεντική εμπειρία.

Όταν ο σύγχρονος κάτοικος της πόλης χαλαρώνει μπροστά από την τηλεόραση, δεν μπορεί, όσο και να τεντώνει την φαντασία του, να πει ότι ξαναζεί τα γεγονότα που παρακολουθεί. Τα καταναλώνει το ίδιο αδιάφορα καθώς καπνίζει το εκατοστό τσιγάρο του. Έτσι καταλήγει να θεωρεί την φαντασία σαν μία πλαστή πραγματικότητα. Έχει κάνει σύγχυση μεταξύ φαντασίας και πραγματικότητας, οι μακρινοί μας πρόγονοι ποτέ δεν έκαναν αυτό το λάθος.

Ο Πλάτωνας έλεγε πως το βασικό χαρακτηριστικό του ανθρώπου είναι η δύναμη της μνήμης και της φαντασίας του, που πρέπει να την αναπτύξει με τον ίδιο τρόπο που ένας αθλητής αναπτύσσει τους μύες του.

Η φαντασία όταν χρησιμοποιείτε σωστά, έχει την δύναμη να δρα από απόσταση.
Αυτήν την δύναμη την ονόμασαν μαγεία.