Ένα μέρος στο δάσος…

Ένα μέρος στο δάσος…

Αυτή η ιστορία μας μιλάει για έναν διάσημο εβραίο ραβίνο: τον Μπάαλ Σεμ Τοβ.

Ο Μπάαλ Σεμ Τομ ήταν πολύ γνωστός μέσα στην κοινότητα του γιατί όλοι τον έλεγαν ότι ήταν ένας άνθρωπος τόσο ευσεβής, τόσο γενναιόδωρος, με τόση αγνή και καθαρή ψυχή, που ο θεός άκουγε τα λόγια του όταν μιλούσε.

Είχε δημιουργηθεί μια παράδοση σ εκείνο το χωριό: Όλοι όσοι είχαν κάποια ανικανοποίητη επιθυμία ή χρειάζονταν κάτι που δεν μπορούσαν να το αποκτήσουν, πήγαιναν να δουν τον Ραβίνο.

Ο Μπάαλ Σεμ Τομ συναντιόταν μαζί τους μια φορά τον χρόνο, τη μέρα που επέλεγε ο ίδιος. Και τους οδηγούσε όλους σε ένα μέρος μοναδικό που γνώριζε, στη μέση του δάσους.

Όταν έφταναν εκεί, λέει ο μύθος, ο Μπάαλ Σεμ Τοβ άναβε μια φωτιά με φύλλα και κλαδιά, μ έναν τρόπο πολύ ιδιαίτερο και όμορφο, και μετά τραγουδούσε κάποια λόγια με πολύ χαμηλή φωνή, σαν να απευθυνόταν στον εαυτό του.

Και λένε….

Πως άρεσαν τόσο πολύ στον θεό εκείνα τα λόγια του Μπαάλ Σεμ Τοβ, πως τον ενθουσίαζε τόσο εκείνη η φωτιά η αναμμένη με εκείνον τον τρόπο, πως αγαπούσε τόσο εκείνη τη συγκέντρωση των ανθρώπων στο δάσος…που δεν μπορούσε να αντισταθεί στην έκκληση του Μπάαλ Σεμ Τοβ και ικανοποιούσε τις επιθυμίες όλων όσοι βρισκόταν εκεί.

Όταν πέθανε ο ραβίνος, ο κόσμος συνειδητοποίησε ότι κανείς δεν γνώριζε τα λόγια που τραγουδούσε ο Μπαάλ Σεμ Τοβ όταν πήγαιναν όλοι μαζί να ζητήσουν κάτι.

Αλλά γνώριζαν το μέρος στο δάσος και ήξεραν πώς να ανάψουν φωτιά,

Μια φορά το χρόνο συνεχίζοντας την παράδοση που είχε καθιερώσει ο Μπάαλ Σεμ Τοβ, όσοι είχαν ανικανοποίητες ανάγκες και επιθυμίες μαζεύονταν σ εκείνο το μέρος στο δάσος, άναβαν φωτιά με τον ίδιο τρόπο που είχαν μάθει από τον γέρο ραβίνο και επειδή δεν γνώριζαν τα λόγια του, τραγουδούσαν οποιοδήποτε τραγούδι ή ψαλμό ή απλά κοιτάζονταν και μιλούσαν για οποιοδήποτε θέμα σε εκείνο το ίδιο σημείο γύρω απ τη φωτιά.

Και λένε…

Πως άρεσε τόσο πολύ στο θεό εκείνη η φωτιά, πως του άρεσε τόσο πολύ εκείνο το μέρος στο δάσος κι εκείνη η συγκέντρωση των ανθρώπων…που αν και κανείς δεν έλεγε τα κατάλληλα λόγια και πάλι ικανοποιούσε τις επιθυμίες όλων όσοι βρίσκονταν εκεί.

Ο χρόνος πέρασε και από γενιά σε γενιά, χάθηκε η σοφία…

Κι εδώ βρισκόμαστε εμείς.
Εμείς δεν ξέρουμε ποιο είναι το μέρος στο δάσος.
Δεν ξέρουμε ποια είναι τα λόγια…

Ούτε και ξέρουμε ν ανάβουμε τη φωτιά όπως το έκανε ο Μπάαλ Σεμ Τοβ…
Ωστόσο, υπάρχει κάτι που σίγουρα ξέρουμε.

Ξέρουμε την ιστορία.

Ξέρουμε το παραμύθι.

Και λένε…

Πως ο θεός αγαπάει τόσο αυτό το παραμύθι,
Πως του αρέσει τόσο αυτή η ιστορία
Που αρκεί κάποιος να τη διηγηθεί
Και κάποιος να την ακούσει

Ώστε Εκείνος ευχαριστημένος,
Να ικανοποιήσει οποιαδήποτε επιθυμία και ανάγκη
Όλων όσοι μοιράζονται αυτή τη στιγμή.


Χόρχε Μπουκάι