Φιλοσοφία.

Φιλοσοφία είναι η επιστήμη που ασχολείται με ερωτήματα, προβλήματα ή απορίες που μπορούμε να αποκαλέσουμε οριακά, θεμελιώδη, ή έσχατα, όπως αυτά της ύπαρξης, γνώσης, αξίας, αιτίας, γλώσσας και του νου. Ξεχωρίζει από άλλους τρόπους αντιμετώπισης των παραπάνω προβλημάτων, από την κριτική και γενικώς συστηματική προσέγγιση των θεμάτων και την οικοδόμησή της πάνω σε λογικές εξηγήσεις.

Η λέξη φιλοσοφία ετυμολογικώς είναι σύνθετη και προέρχεται από το αρχαίο ελληνικό φιλείν (αγαπώ) και τη λέξη σοφία, δηλαδή αγάπη για τη σοφία. Τον όρο εισήγαγε ο μεγάλος Προσωκρατικός Φιλόσοφος και Μαθηματικός, Πυθαγόρας. Η φιλοσοφία μάς ανοίγει νέους δρόμους και αναζητά απαντήσεις σε ερωτήματα που πιθανώς ξεπερνούν τις ανθρώπινες γνωστικές δυνατότητες, βοηθώντας στη διερεύνηση των ορίων της ανθρώπινης σκέψης, ακόμα και όταν δεν φτάνει σε κάποιο αποτέλεσμα ο επαγωγικός της προβληματισμός. Δεν θα ήταν λάθος να πούμε ότι φιλοσοφία είναι σκέψη πάνω στην ίδια τη σκέψη και τις δυνατότητες της.

Γενικώς θα μπορούσε να διατυπώσει κανείς ότι φιλοσοφική σκέψη είναι η διανοητική διερεύνηση βαθέων ερωτημάτων για τη σχέση του ανθρώπου με τον κόσμο και τη θέση του σ’ αυτόν. Η φιλοσοφία δεν αρκείται στην ανάλυση της πραγματικότητας του εμπειρικού κόσμου, αλλά διατυπώνει προτάσεις για την αλλαγή του. Ένας φιλόσοφος δεν αρκείται στο να διατυπώσει πώς έχουν τα πράγματα, αλλά προχωρά και σε συγκεκριμένες προτάσεις για το πώς θα μπορούσαν να είναι. Οι εκάστοτε φιλόσοφοι, σύμφωνα με το εννοιολογικό περιεχόμενο που προσάπτουν στη φιλοσοφία, δημιουργούν και το ανάλογο φιλοσοφικό ρεύμα.

Φιλοσοφία είναι η νοητική αναζήτηση των πρώτων αρχών και των πρώτων αιτιών που συνιστούν την πραγματικότητα του νύν παρόντος κόσμου.

Από: http://el.wikipedia.org

Η Φιλοσοφία σηματοδοτεί:

•Έντονη, εσωτερική διάθεση για έρευνα, γνώση, µάθηση.

•Η Φιλοσοφία δε µένει στο επίπεδο της απλής εµπειρίας ή περιέργειας αλλά γίνεται σοβαρή, µεθοδική και συστηµατική ενασχόληση που αποκρυσταλλώνεται σε διάφορες µορφές.


Φιλοσοφία= βασικός τρόπος ζωής του πνεύµατος.


•Η φιλοσοφία είναι η ρίζα όλων των µορφών πνευµατικής δηµιουργίας.

•Η ιστορία της είναι αυτή των φιλοσοφικών συστηµάτων.

•Φιλοσοφείν–θεµελιώδης κατάσταση του ανθρώπου, που ερευνά και αµφισβητεί ακόµα και την ίδια την ιστορία των φιλοσοφικών  συστηµάτων.

•Αµείλικτη κριτική και τεκµηριωµένη αναίρεση είναι η βάση µιας διαλεκτικής πάλης ανάµεσα στο φιλοσοφικό παρελθόν και στο σύγχρονο  στοχασµό.

Φιλοσοφία= βασικός τρόπος ζωής του πνεύµατος.


•Φιλοσοφία υπόθεση όλων: νόηµα του κόσµου, αξία της ζωής, ουσία της ψυχής, ύλη και πνεύµα, παροδικό και αιώνιο.

•Η άρνηση της φιλοσοφίας στην ουσία γίνεται µε φιλοσοφικά επιχειρήµατα! «φιλοσοφία είναι και το να ερευνά κάποιος αν πρέπει να φιλοσοφεί».
 
•Τα φιλοσοφικά προβλήµατα επιδέχονται ποικίλες ερµηνείες, ακόµα και αυτό του ορισµού της φιλοσοφίας.


Τι είναι φιλοσοφία;


•Ο ευγενικός πόθος του φιλοσόφου για την αλήθεια, η χωρίς ιδιοτέλεια αγάπη για τη γνώση «είναι από τις επιστήµες η µόνη ελεύθερη, γιατί  µονάχα αυτή υπάρχει για τον εαυτό της».

•Ουσία του φιλοσοφείν είναι η ελευθερία.

•Φιλοσοφία είναι η αξιοπρέπεια του ανθρώπου, γιατί αυτός που φιλοσοφεί είναι ελεύθερος. Αυτοί που δε στοχάζονται: χειραγωγούνται, αγελάζονται, τρέφονται µε µισές αλήθειες, φανατίζονται, δασκαλεύονται ευκολότερα.

•Πορεία της φιλοσοφίας είναι η πορεία προς την αλήθεια.

•Η φιλοσοφία είναι µια ερωτηµατοθεσία που δεν είναι συµβατή µε τη γνωστική αλαζονεία.

•Η φιλοσοφία ανοίγει το δρόµο προς την αυτογνωσία.


Αντικείµενο της Φιλοσοφίας.


•Αυτογνωσία–τέρµα µιας µεγάλης πνευµατικής αναζήτησης. Αρχή–η εξήγηση της πραγµατικότητας.

•Στόχος–η ουσία, το σταθερό, το αναλλοίωτο, το ανώλεθρο, το άχρονο.

•Η άφθαρτη πρώτη αιτία, ενός άναρχου Είναι.

•Επίπεδα πραγµατικότητας: αισθητή, ψυχική, ιστορική, νοητή, υπερνοητή.

•Αµείλικτα ερωτήµατα: ύπαρξη αντικειµενικής πραγµατικότητας, ουσία, βαθµός γνώσης, αρχή ή πηγή.

•Αρχικά ή έννοια της φιλοσοφίας ταυτιζόταν µε αυτήν της επιστήµης. (Ράσσελ«η φιλοσοφία είναι η επιστήµη των ανώριµων  για την επιστηµονική πραγµάτευση θεµάτων»

•Γλώσσα (αποσαφήνιση εννοιών).

•Γνώση (κύρος, αντικειµενικότητα, όρια, πηγή).

•Η ύπαρξη, ο άνθρωπος.

•Ο ιαξίες (όχι το ον αλλά το δέον).

•Κοινωνία (στόχος και αποστολή της κοινωνικής οργάνωσης, άτοµο-σύνολο).

•Επιστήµη (νόµοι–άχωροι, άχρονοι, καθολικοί(;).

•Το επέκεινα (πίστη-δοκιµασία της γνώσης;).


Οι ρίζες του φιλοσοφικού στοχασµού.


•Στη Φιλοσοφία καθρεπτίζεται η περιπέτεια του ανθρωπίνου πνεύµατος ως πάλη µε το άγνωστο.

•Η µελέτητης ιστορίας της Φιλοσοφίας είναι µελέτη της ίδιας της Φιλοσοφίας(Έγελος).

•Πρόκειται για συνοπτικό σχεδίασµα βασικών γραµµών, χωρίς τη φιλοδοξία να δαµαστεί νοητικά όλη η ιστορία συστηµάτων και θεωριών.


Η γένεση της Φιλοσοφίας.


•Από τη Μίλητο, τον 6ο αιώνα π.Χ. προήλθαν οι πρώτοι που φιλοσόφησαν, που εξήλθαν από το χάος του Μύθου και εισήλθαν στην τάξη του Λόγου.

•Η καλλιέργεια της φιλοσοφίας είναι η σύνταξη σε «κόσµο» των ποικίλων εµπειριών, η προσπάθεια να εξηγηθεί έλλογα το σύµπαν.

•Η άλωση του Μύθου από το Λόγο επισυνέβη «εκτων ένδον».

•Οι µεγάλοι σοφοί δεν ασκούν φιλοσοφία, την προοδοποιούν µόνο.

•Η φιλοσοφία δεν είναι σοφία αλλά έλλογη, συστηµατική, θεωρητική και µεθοδική γνώση.


Η γένεση της Φιλοσοφίας.


•Όµηρος: αντίληψη για τη δηµιουργία του κόσµου από τον Ωκεανό.

•Ορφικοί: οι µυστηριακές και θρησκευτικές τους διδασκαλίες, µόνο σχηµατικά θα µπορούσαν να χαρακτηριστούν ως θεογονία, κοσµολογία και θεολογία.

•Ησίοδος: συγκέντρωση θρησκευτικών δοξασιών για τη Θεογονία του.

•Φερεκύδης: ο πρώτος που λυτρώθηκε από την κηδεµονία του Μύθου.

•Επτά σοφοί: κοινωνικά, ηθικά και πολιτικά προβλήµατα, χωρίς φιλοσοφική τεκµηρίωση. (Κλεόβουλος, Χίλων, Περίανδρος, Πιττακός, Σόλων, Βίας, Θαλής).


Πρακτική φιλοσοφία.

Προβλήµατα και Ερωτήµατα.


 •Το ξεκίνηµα είναι να αναρωτιόµαστε ελεύθερα, χωρίς να ενδιαφερόµαστε για τις θεωρίες που έχουν διατυπωθεί. Με τις θεωρίες µπορεί  κάποιος να συνεχίζει συζητήσεις, όχι, όµως, να τις αρχίζει.

•Μαθαίνουµε τι σηµαίνει φιλοσοφία φιλοσοφώντας, χωρίς αποµιµήσεις που σηµατοδοτούν την κακή φιλοσοφία ή την κακή τέχνη.
•Υπάρχει όµως καθαρή έρευνα;




•Η γλώσσα δεν είναι διά χύτη από θεωρία;

•Μήπως οι συζητήσεις µας δεν είναι τόσο «αθώες»;

•Θέτοντας ερωτήµατα προφυλάσσου µε τη συζήτηση από δογµατικές θέσεις, προκαταλήψεις, δεσµεύσεις.

•Όλα θα κριθούν από τις ερωτήσεις.


Πρακτική φιλοσοφία.


•Τι είναι φιλοσοφικό πρόβληµα; Υπάρχουν άλυτα προβλήµατα; Μπορούµε να τα αναδιατυπώσουµε µε µικρότερες αξιώσεις;

•Ποιες είναι οι σωστές ερωτήσεις; Τι είναι αλήθεια; Τι είναι ελευθερία;

•Στις ανοιχτές ερωτήσεις λείπει η έννοµη τάξη.

•Στον κόσµο των φαινοµένων, όπου όλοι έχουµε τη µανία να ακουγόµαστε παντού, υπάρχει πρωταρχική ανάγκη για περισυλλογή.

Ασκήσεις.


1.Υπάρχει ένας λόγος που λέει ότι ένας τρελός θέτει πιο πολλά ερωτήµατα από αυτά που µπορεί να απαντήσει ένας σοφός. Στην επιστήµη όµως συµβαίνει πιο συχνά να χρειάζεται να είναι κανένας πιο έξυπνος στο να θέτει σωστά ερωτήµατα παρά στο να τα απαντά. Αν στην  επιστήµη είναι εξυπνάδα να θέτει κανένας ερωτήµατα µάλλον παρά να απαντά, ισχύει το ίδιο στην καθηµερινή ζωή και στην πολιτική;

2.Η λύση των φιλοσοφικών προβληµάτων µοιάζει µε το µαγικό ραβδί των παραµυθιών που όσον καιρό βρίσκεται µέσα στο µαγικό κάστρο, µοιάζει και εκείνο µαγικό. Μα αν κάποιος το πάρει και το δει έξω στο φως της ηµέρας, δεν είναι τίποτα παραπάνω από ένα κοµµάτι σίδερο(Wittgenstein).


Τελικά…
Ο πιο καλός τρόπος να µπει κανείς στο χώρο της φιλοσοφίας είναι ν’αρχίσει να καταγίνεται µε προβλήµατα µάλλον παρά µεθεωρίες, να αναρωτιέται ελεύθερα για το καθετί, να συζητεί και τα πιο αυτονόητα πράγµατα.

Ο νους που φιλοσοφεί δηλώνει ότι είναι άγρυπνος.
Η φιλοσοφία είναι ένα είδος εξερεύνησης. Κι εμείς ως ανθρώπινα όντα, δεν μπορούμε να μην φιλοσοφούμε. Κι αυτό γιατί είμαστε περίεργα και εξερευνητικά όντα.

Ωραία η ανάρτηση σου περί φιλοσοφίας.

Ο φιλοσοφος οπως και ο επιστημονας , με τον τροπο του να θετει ερωτηματα που υπαρχουν, αρα δεχονται καποια απαντηση , ουσιαστικα ικανοποιει τις προυποθεσεις μιας προσχηματισμενης διεργασιας λογικων συσχετισμων .  Η γνωση και το φιλοσοφικο ερωτημα , ειναι αναγκασμενα να υπηρετουν  την εσωτερικη υποκειμενικη συνιστωσα της ψυχικης αναγκης για αντισταθμιση στην εσωτερικη ανισορροπια.
 Μια εξαιρετικη διακριση σε εναν τομεα γνωσης , ισως να υποδηλωνει μια μη φυσιολογικη εσωτερικη ισορροπια. Πιθανον λυνοντας ενα "σπουδαιο" εξωτερικο προβλημα να επικεντρωνεται   ετσι η ψυχολογικη προσοχη , ωστε τελικα να  λυνει ενα εσωτερικο μεγαλο προβλημα. Η διαδικασια ειναι αυτοαναφορικη.
Τα ερωτηματα και οι ερμηνειες , διαμορφωνονται ετσι, ωστε να ικανοποιουν την κληση που τους δινουν οι μεταφυσικες προυποθεσεις του εκαστοτε υποκειμενικου παρατηρητη, καθως επισης και το πλαισιο ή πλαισια  συμβασης μιας γλωσσας συμβολισμων για τους σκοπους   επικοινωνιας .
 Τα ερωτηματα εχουν ηδη παρει την τροπη που τους εχει δωσει η συνειδηση μεσα απο τις πολυπλοκοτητες των ψυχικων μηχανισμων . Η απαντηση σε μια τετοια αυτοαναφορικη διεργασια ειναι προδιαγεγραμμενη απο το ασυνειδητο μεσα στο οποιο επωαζονται ιδεες και ροπες, προς καποια συγκεκριμενη κατευθυνση περισσοτερο απο καποια αλλη. 
 Αυτα που αναδυονται στο πλαισιο της συνειδησης δεν ειναι παρα τα μακροχρονια αποτελεσματα εσωτερικων ασυνειδητων επιλογων, ζυμωσεων και υπολογισμων, ενος ατομου που ανηκει ολοκληρωτικα ως ιστορια και δραση σε ενα κοινωνικο συνολο και στους μηχανισμους ερμηνειας του .
 Το ατομο διαμορφωνεται πολλαπλα απο τα περιβαλλοντα και τις ερμηνειες μιας συγκεκριμενης σταθμης πολιτισμου και συνειδησης. Οι εξηγησεις και οι θεωριες , ειναι εξαρτημενες απο τα παραλληλα επιπεδα της εσωτερικης συνοχης που προσφερει η φυση , το περιβαλλον , η μορφωση , η συνειδηση , κτλ.
 Ειναι μυθος οτι θετουμε ερωτηματα με ανεξαρτησια απο το πλαισιο . Και το πλαισιο αυτο δεν ειναι επιλογη μας , αλλα συνεπεια για την υπαρξη την δικη μας και των ερωτηματων μας .

Μα το ζητούμενο όλων των αναζητήσεων, επιστημονικών και μη,  και των φιλοσοφικών στοχασμών, δεν είναι για να γνωρίσουμε κάτι που δεν υπάρχει ήδη στην βαθύτερη γνώση μας, η οποία απλά βρίσκεται σε μη ορατό εσωτερικό πεδίο, και βρίσκεται σε μια παράξενη μορφή λήθης.
Οπότε ναι ξέρουμε ήδη τις απαντήσεις.
Ο σκοπός είναι η απο-κάλυψη, η ανα-κάλυψη. Είναι η ενθύμηση. Είναι η συνειδητοποίηση. Η ενσυνείδηση.

Και δεν νομίζω ότι υπάρχει ισχυρισμός για εσωτερική σκέψη εκτός πλαισίου. Πώς να υπάρξει συλλογισμός για κάτι εκτός του χώρου του οποίου υπάρχει και δρα ένα ον, όποιας μορφής, χώρου, χρόνου;

Ο φιλόσοφος κινείται από την ανάγκη να φτάσει βαθύτερα στην γνώση που δεν είναι απτή από τον καθημερινό τρόπο σκέψης του και δεν επιπλέει στην συνείδηση του ώστε να είναι ορατός, και να φτάσει μακρύτερα από τα όρια που του δίνουν οι ίδιες οι ικανότητες του. Όρια που οφείλονται σε διάφορους λόγους, είτε φυσικούς, είτε πνευματικούς, που οφείλονται στην μέχρι τώρα πνευματική εξέλιξη του, που κι αυτή οφείλεται στα υπάρχων μέσα που του προσφέρει η εποχή στην οποία ζει και εκφράζει τον εαυτό του.

Ναι καπως ετσι λειτουργουν τα πλαισια , αλλα αν ειναι ετσι τοτε ποιος ο λογος να κοινοποιηθει μια εσωτερικη συνισταμενη και εξηγουμαι.
Υπαρχει ενας κινδυνος σε αυτες τις απο-καλυπτικες και αναδυτικες απαντησεις που δεν περιοριζεται μονο απο τα πλαισια των διαφορετικων εσωτερικων κοσμων και επιπεδων συνειδησης , αλλα και απο την ιδια την λειτουργια του λογου.
Ο κινδυνος ειναι οτι αφου αυτες οι απαντησεις ανταποκρινονται σε μια αλλη ταξη πληροφοριας απροσπελαστη απο την κοινη λογικη οπως επισης  και απο τον κοινο παρονομαστη μιας συμβασης που ειναι η κοινη γλωσσα , η καθε προσπαθεια αναδυσης και αποκαλυψης μιας εσωτερικοτητας διαφορετικης ταξης πληροφοριας απο τις δυνατοτητες του συστηματος συμβασης , θα καταληγει παντα σε πολλαπλο εκφυλισμο.
Ο εκφυλισμος θα εχει δυο κυρια σκελη . Το ενα θα αφορα την ατομικη εσωτερικη αληθεια η οποια απο την στιγμη αναδυσης της απο ενα πλαισιο υψηλοτερης πληροφοριακης ταξης και πληροτητας  σε ενα κατωτερο αυτο της εκφρασης και των μεσων που προσφερει αυτη , θα πρεπει να υποστει ως επακολουθο καποιον  εκφυλισμο. Αρα ακομα και για το ιδιο το ατομο που θα φερει στην επιφανεια την εσωτερικη του γνωση, αυτη η γνωση δεν θα ειναι η αυθεντικη και αυτη η γνωση θα ειναι αντιφατικα αυτοαναφορικη.
Αν τωρα το ατομο , αποφασισει να κοινοποιησει αυτη την εσωτερικα αναδυομενη γνωση σε αλλα ατομα διαφορετικης συνειδησιακης και πολιτισμικης σταθμης για τον ελεγχο της αυτοαναφορικοτητας και αντιφατικοτητας που απορρεει απο αυτη , τοτε ο αρχικος εκφυλισμος πρωτου βαθμου σε επιπεδο ατομου, θα αποκτισει εναν δευτερο βαθμο  εκφυλισμου και τελικα το μεταδιδωμενο μηνυμα θα καταληξει εντελως διαφορετικο απο το αρχικο ανεκδηλωτο.
Καταληγωντας λοιπον ,  θεωρω οτι οι βαθυτερες  εσωτερικες αληθειες που μπορει και  να μην ειναι αυτοαναφορικες,  δεν μπορουν να εκδηλωθουν μεσω καποιου πλαισιου λογου ή εκφρασης  και το καλυτερο ειναι μια σιωπη.