Πεπρωμένο!

Το πεπρωμένο φυγείν αδύνατον!

Έχω καταλάβει την διαφορά μεταξύ μοίρας και πεπρωμένου.
Αλλά θέλω να ρωτήσω, τελικά το πεπρωμένο είναι φυγείν αδύνατον;

Πεπρωμένο = πεπραγμένο;

Κι εγώ ακόμα ψάχνω την απάντηση που θα μπορεί να χωρέσει στην νόηση μου, νεαρέ μου φίλε.

Μου θύμισες αυτό το απόσπασμα από το Ήνηθα:


« Παλμίων! » τον διέκοψε απότομα ο Διζέων, με μία θυμωμένη κίνηση του χεριού του και τινάχτηκε όρθιος. « Τα έχουμε ξαναμιλήσει αυτά! 
Έχω ψάξει στα πιο βαθιά σημεία του απείρου, που θα μπορούσε να επιτραπεί να ψάξει ένας σαν και εμένα! Πουθενά δεν βρήκα το απόλυτο της σκέψης αυτής! 
Πουθενά δεν βρήκα αυτό το νόμο, να κατοχυρώνει κανέναν και τίποτα! Δεν ανακάλυψα κανέναν που να μπορεί με απόλυτη σιγουριά να πιστοποιήσει αυτήν τη ιδέα και κανέναν που να μπορεί να επαναπαυτεί! 
Το πεπρωμένο αποφασίζει. Όταν είναι να συμβεί, θα συμβεί! Ναι! Μα εδώ μιλάμε για Μοίρα φίλε μου κι όχι για Πεπρωμένο. 
Μιλάμε για όντα που τους δόθηκε η δύναμη της επιλογής για τον εαυτό τους και όχι για Υλικές κατασκευές που ασκούν τα δικαιώματα τους μέσα σε προσδιορισμένα χρονοδιαγράμματα και που αποκωδικοποιούν τον εαυτό τους στο χώρο με την επαναλαβή των κύκλων και με την δράση της παρουσίας τους. Κι εσύ καλύτερα απ όλους γνωρίζεις πως ακόμα κι αυτές, έρχεται η στιγμή που αποφασίζουν την εξέλιξη τους. Όχι φίλε μου! Δεν είναι ακλόνητος ο νόμος τούτος. 
Αυτά που Ήταν και θα Είναι, είναι ήδη και δεν έχω καμία αντίρρηση για αυτό. Μα άλλος ο Λόγος τούτος και άλλο το τι μπορούμε εμείς να κάνουμε και να πράξουμε. Εργαζόμαστε για νέες προϋποθέσεις, για έναν καλύτερο Σπόρο και για μία νέα ομορφότερη και ιδανικότερη Δημιουργία, πιο ταιριαστή στη σκέψη του Απόλυτου απείρου και της μιας αγέννητης Αιτίας. Λίγα είναι τα ορισμένα και τα προκαθορισμένα στην πορεία μιας ζώσας ύπαρξης. Λίγα είναι αυτά που δεν μπορούν να αλλάξουν και είναι απαγορευμένα! Και αυτά δεν μας φανερωθήκαν πραγματικά ποτέ, διότι οι αιτίες τους δεν είναι θεμιτό να μας αποκαλυφθούν ποτέ. Ίσως γιατί κάποιος θέλει να τα κρατήσει για τον εαυτό του! Μα εδώ πρόκειται για μοίρα που πλέκεται από επιλογές! » φώναξε αγανακτισμένος. « Να σου πω και κάτι; Συχνά αναρωτιέμαι ακόμα και για το αναλλοίωτο του πεπρωμένου. Αν έγινε λάθος; Αν κάποιος τεμπέλαρος σοφός του είδους μας, ίσως να σοφίστηκε και να επινόησε αυτό τον ψευδό - ορισμό του ανελέητου πεπρωμένου που λειτουργεί με ωράριο! Κατανοείς πόσο σοβαρό λάθος πιθανόν να συμβαίνει, αν ισχύει αυτή η πιθανότητα; Πόση παρεξήγηση και καθυστέρηση μπορεί να έχει δημιουργηθεί; Με πυρώνει η ιδέα ότι μπορεί όλοι αυτοί που στέκουν ψηλά, μπορεί να σιωπούν σκόπιμα ενώ γνωρίζουν, αν όχι όλη την αλήθεια, μέρος αυτής. Με κάνει να… να… Πτου! Μακριά από το στόμα μου το άδικο! » συνέχισε, ο Διζέων, αγριεμένος!

Εάν ήταν φυγείν αδύνατον, δεν θα υπήρχαν αυτοί που "εργάζονται", ώστε να διεκπεραιώνεται.

Ας είναι...

Λοιπόν...

Πεπραγμένο... με κάποιον τρόπο.

Είτε από εμάς, είτε ξένη επέμβαση...

Να σταθούμε σε εμάς;

Όλες μας οι ενέργειες, δημιουργούν "πεπραγμένα", μάτια μου.

Και όλες μας οι πράξεις καθορίζονται από αυτό που Είμαστε κατά ουσία, αλλά και επιπρόσθετα, από αυτό που είμαστε την κάθε δεδομένη στιγμή.

Αυτός είναι ο λόγος που λέμε, ότι το πεπρωμένο είναι συνδεδεμένο με την ουσία μας.

Είμαστε αυτό που Είμαστε... και αργά ή γρήγορα, έτσι θα βαδίσουμε.

Ό,τι και να κάνει, λοιπόν, κάποιος... θα οδηγηθεί στο πεπρωμένο του, στην ολοκλήρωση της εμπειρίας αυτών που ήδη είναι... και δημιουργήσει...

Χωρίς την κατανόηση αυτού του πράγματος, μπορούμε μόνον να δούμε ένα σχέδιο, ένα μοτίβο, ένα ήδη ολοκληρωμένο Υφαντό, που κάποιος άλλος έχει "φανταστεί" και περιμένει κάποιους να το αναβιώσουν.

Μοιάζει με μαυρόασπρο σκίτσο, που περιμένει ένα χέρι να του βάλει χρώματα και να το ζωντανέψει.

Προφανώς να προϋπάρχει η Ιδέα και η υλοποίηση της, εξαρτάται από εκείνους που είναι "ικανοί" για αυτό.

Μοιάζει σαν να τους περιμένει... σαν να γνωρίζει ότι αργά ή γρήγορα θα την βρουν και θα την πραγματώσουν.

Και ίσως, τα μόνα πράγματα που έχουν Πεπρωμένο, να είναι αυτές οι Ιδέες. Και όλοι εμείς, δεν είμαστε παρά τα "προϊόντα" που δημιουργούνται από την ανάγκη υλοποίησης τους.

Θα μπορούσε...

Έστω και έτσι... σε όλα, υπάρχει πάντα ένα "σφάλμα".

Και συχνά, αυτό το "σφάλμα", είναι η Έξοδος.

Όσο καλός και εάν είναι ένας δημιουργός - κατασκευαστής μίας πραγματικότητας, κάπου υπάρχει μία αδυναμία του... το "σφάλμα".

Αυτό είναι πάντα μία διέξοδος...

Και σε όλα υπάρχει ο "ξαφνικός" παράγοντας, που μπορεί να ανατρέψει και την πιο ακλόνητη κατασκευή του κόσμου.

Χμ...

Το πεπρωμένο ενός ωρολογιού, είναι να μετράει τις ώρες και τα λεπτά...
Το πεπρωμένο του δείκτη, είναι να περιστρέφεται στον κόσμο του, το ωρολόϊ.

Δεν διαθέτουν νοημοσύνη, ούτε σκέψη, ούτε βούληση...

Εάν διέθεταν, τι εναλλακτικές θα είχαν;

Τι θα δημιουργούσαν;

Ωρολόγια;

Όλα τα παραπάνω, δείχνουν να στερούνται ελευθερίας... ουσιαστικής ελευθερίας...
Διότι ελευθερία δεν είναι, να μπορώ να αναπαράγω τον εαυτό μου σε άλλα μεγέθη.

Ελευθερία δεν είναι να αναβαθμίζομαι σε ένα πιο προηγμένο μοντέλο. Διότι και αυτό περιορίζεται σε λειτουργίες και δυνατότητες.

Το πεπρωμένο της Ζωής... είναι η Ελευθερία...

Και η Ελευθερία... δεν έχει Πεπρωμένο...

Χμ...

Ναι... γνωρίζω... δεν είναι στην πρόθεση μου η σύγχιση... αλλά η σκέψη.

Ψυχή, Νους, Ύλη...

Ποιο ή ποια έχουν Πεπρωμένο;

Ποιο ή ποια έχουν την δυνατότητα Ελευθερίας;

Ποια η συνεργασία τους;

Πού το "σφάλμα";

Η Ζωή, είναι δικαίωμα και των τριών...

Η Ζωή...

Τι είναι, εν τέλη, Ζωή...;

Και τι είναι, εν τέλη, Ελευθερία;

Ενέργειες...

Όλοι είμαστε μορφές Ενέργειας...

Η ενέργεια δεν δημιουργείται από το πουθενά, ούτε καταναλώνεται στο πουθενά.

Δεν υπάρχουν "ευλογημένες" πηγές και δεν υπάρχουν καταβόθρες πηγές ενέργειας.

Η Ενέργεια, απλά μετατρέπεται από τη μια μορφή στην άλλη... και διαμοιράζεται καταλαμβάνοντας όλους τους δυνατούς βαθμούς ελευθερίας.

Κανένας Θεός - Δημιουργός, δεν γνωρίζει το τέλος... το όποιο τέλος.

Άλλοθι του η "ελεύθερη βούληση"... χμ.... δικαιολογία...

Μόνον για όσα ελέγχουμε μπορούμε να γνωρίζουμε... για όσο τα ελέγχουμε.

Το πεπρωμένο...

Ασκεί έλεγχο...;
Δηλώνει άσκηση ελέγχου...;

Είμαστε αυτό που Είμαστε...

Υπάρχει όμως και το Γινόμαστε...

Και το Γίγνεσθε... πρωταγωνιστεί στο σημείο του "σφάλματος"...

Σφάλμα το λένε κάποιοι...

Εγώ το αποκαλώ, Έξοδο...

Εντάξει... ας βάλουμε μία τάξη...

Σε όλα υπάρχει πεπρωμένο...
Και όλα μπορούν να το ανατρέψουν...

Από την στιγμή εκείνη που θα εμποτιστούν την Ελευθερία...

Η Ελευθερία είναι...η έξοδος των ελεγχόμενων... και ο φόβος του ελεγκτή "κατασκευαστή".

Ελεύθερος, όμως, είναι αυτός που δεν ανήκει ούτε στην μία, ούτε στην άλλη κατηγορία.

Θέλω να πω...

Ότι κάθε φορά που κάποιος σας δείχνει δύο επιλογές, εσείς να ψάχνετε για εκείνη που δεν σας δείχνει.

Κάθε φορά που ερωτάμαι για κάτι, την στιγμή που εγώ (ο κάθε "εγώ") σας απαντώ, γίνομαι "κατασκευαστής".

Να με κρατάτε πάντα (τον κάθε έναν), στην απόσταση εκείνη, που ποτέ δεν θα σας κατευθύνει και ορίσει.

Τα πάντα Είναι... σύμφωνα με αυτό που Είμαστε...

Είμαστε αυτό που Είμαστε...
Γινόμαστε αυτό που μπορούμε να Είμαστε...
Είναι αυτό που Είμαστε...

Και τα Πάντα Είναι εφικτά...

Ζιζάνιο...;

Κατάλαβα!
Αποφασίζω εγώ λοιπόν.
Κι όσο για το τελευταίο που αναφέρεις, για τις αποστάσεις εννοώ, δεν χρειάζεται να ανησυχώ σε ότι αφορά εσένα.
Φροντίζεις η ίδια να τις κρατάς.
Πόσοι το κάνουν αυτό;

Συμπέρασμα από όλα αυτά;
Το πεπρωμένο μου δονείται από τα βήματα μου.
Ευχαριστώ πολύ Αιθηρόη!

<<Το πεπρωμένο μου δονείται από τα βήματα μου>>

Εγώ αποφασίζω!

Το είχα στις σκέψεις μου αυτό, το εγώ αποφασίζω.Ναι.Ω ωω ναι.
{............}χα!

{............}χα!

 

Αυτά της παρένθεσης,δεν τα λέμε,τα πράττουμε όταν και άμα.
Όλα μια απόφαση είναι.