Το σώμα μας στη μαγεία...

Έ­να α­πό τα πα­ραγ­γέλ­μα­τα των Πυ­θα­γο­ρεί­ων α­πα­γό­ρευε να τρυ­πούν ί­χνη α­πό πα­τη­μα­σιές αν­θρώ­πων

με καρ­φί ή με μα­χαί­ρι. Έ­να άλ­λο ζη­τού­σε να σβή­νουν τ' α­πο­τυ­πώ­μα­τα που ά­φη­νε η χύ­τρα στη στά­χτη,

ό­ταν τη σή­κω­ναν α­πό την ε­στί­α. Κι έ­να τρί­το συ­νι­στού­σε, ό­ταν κά­ποιος ση­κω­νό­ταν α­πό το κρε­βά­τι,

ν' α­πα­λεί­φει α­πό το στρώ­μα τ' α­πο­τυ­πώ­μα­τα του σώ­μα­τός του.

O Πυ­θα­γό­ρας υ­παι­νισ­σό­ταν, πως πρέ­πει ό­χι μό­νο την α­γε­ρω­χί­α να ε­ξα­φα­νί­ζου­με,

αλ­λά κι α­πό την ορ­γή μας να μην α­φή­νου­με κα­νέ­να ί­χνος, ε­ξα­λεί­φο­ντας ο­ποια­δή­πο­τε μνη­σι­κα­κί­α.

Ε­νι­σχύ­ει την ά­πο­ψή του Πυθαγόρα ο Κλήμης και με βι­βλι­κά χω­ρί­α,

ό­πως εί­ναι η φρά­ση α­πό την Προς Ε­φε­σί­ους ε­πι­στο­λή του Παύ­λου,

που ο­ρί­ζει να μη βρί­σκει η δύ­ση του ή­λιου τους χρι­στια­νούς ορ­γι­σμέ­νους

(στο σο­λω­μι­κό Διά­λο­γο λέ­ει ο Φί­λος του Ποι­η­τή, που τον βλέ­πει ορ­γι­σμέ­νο:

«Θυ­μή­σου τα λό­για της Θεί­ας Γρα­φής: να μη σ' εύ­ρει θυ­μω­μέ­νον ο ή­λιος ο­πού πέ­φτει»...).

Ο Κλή­μης μνη­μο­νεύ­ει και χω­ρί­ο α­πό την Έ­ξο­δο,

σύμ­φω­να με το ο­ποί­ο ο Θε­ός δί­νει ε­ντο­λή στους «υ­ιούς του Ισ­ρα­ήλ» να μην ε­πι­θυ­μούν τη γυ­ναί­κα του πλη­σί­ον τους,

ή το σπί­τι του, το χω­ρά­φι, το κο­ρί­τσι, το βό­δι, το γά­ι­δα­ρό του, ό­ποιο άλ­λο ζώ­ο έ­χει ο γεί­το­νας.

Η ορ­μή της ε­πι­θυ­μί­ας, υ­πο­στη­ρί­ζει ο Κλή­μης, εί­ναι ι­κα­νή να ε­ξου­σιά­σει και την ή­με­ρη ψυ­χή α­κό­μα.

Αυ­τό λοι­πόν, κα­τά τον Κλή­με­ντα, συμ­βου­λεύ­ει υ­παι­νι­κτι­κά ο Πυ­θα­γό­ρας

λέ­γο­ντας ν' α­πα­λει­φθούν τα ση­μά­δια του κορ­μιού απ' το κρε­βά­τι,

εν­νο­ώ­ντας πως ο σω­στός άν­θρω­πος (έ­τσι θα ή­θε­λε τον κα­λό χρι­στια­νό ο Κλή­μης)

ο­φεί­λει να μη θυ­μά­ται την η­μέ­ρα, μό­λις ση­κω­θεί α­πό το κρε­βά­τι, κα­νέ­ναν «ο­νει­ρωγ­μόν» (ο­νεί­ρω­ξη!)

«την εν νυ­κτί η­δο­νήν».

Και σχε­τι­κά με την ορ­γή θα πει ξα­νά πως πρέ­πει να δια­λύ­ει τις «ζο­φε­ρές» φα­ντα­σί­ες του

ο κα­λός χρι­στια­νός με το φως της α­λή­θειας, πα­ρα­θέ­το­ντας έ­να α­κό­μα χω­ρί­ο α­πό τους Ψαλ­μούς τώ­ρα,

πως εί­ναι ε­πι­τρε­πτό να ορ­γί­ζε­ται κα­νείς, χω­ρίς ό­μως και να α­μαρ­τά­νει («ορ­γί­ζε­σθε και μη α­μαρ­τά­νε­τε»).

Ε­πέ­μει­να ο­πωσ­δή­πο­τε στη σε­λί­δα αυ­τή του Κλή­με­ντα για­τί, ό­πως θα δει στη συ­νέ­χεια ο α­να­γνώ­στης,

έ­χει κά­νει ε­δώ μιαν υ­πε­ρερ­μη­νεί­α ή, α­πλώς, μια πα­ρερ­μη­νεί­α,

κα­θώς βρέ­θη­κε πα­ρα­σάγ­γες μα­κριά α­πό το αρ­χι­κό, πραγ­μα­τι­κό νό­η­μα των πυ­θα­γό­ρειων ρή­σε­ων.

Αυ­τές δεν εί­ναι άλ­λο πα­ρά προ­τρο­πές μα­γι­κής συ­μπε­ρι­φο­ράς, μα­γι­κής πρα­κτι­κής,

που σ' έ­ναν αρ­χα­ϊ­κά συ­μπε­ρι­φε­ρό­με­νο κό­σμο α­πο­σκο­πούν στο να προ­στα­τεύ­ουν τα μέ­λη μιας κοι­νό­τη­τας

α­πό την ε­πή­ρεια της συ­μπα­θη­τι­κής μα­γεί­ας.

Να σας θυμίσω στην Παλαιά διαθήκη, την εμμονή του γράφοντα,

να μην πλησιάζουν γυναίκες σε περίοδο έμμηνου ρήσης.

Να μην έρχονται σε επαφή με ό,τιδήποτε μπορεί να λερώθηκε από το αίμα της γυναίκας.

Δεν είναι διόλου τυχαίο.

Η τόζα, είναι από τα ισχυρότερα φίλτρα για δέσιμο άνδρα.

Αλλά και άκρως επικίνδυνο, αν αυτός ο άντρας δεν αισθάνεται τίποτα για την γυναίκα που τελεί αυτή την πράξη.

Συ­μπα­θη­τι­κή μα­γεί­α λοιπόν, υ­πάρ­χει, ό­ταν κά­ποιος ε­πι­διώ­κει με διά­φο­ρους τρό­πους

να με­τα­δώ­σει έμ­με­σα μιαν ε­νέρ­γεια σε κά­ποιον που θέ­λει να βλά­ψει ή και να τον κά­νει να τον α­γα­πή­σει:

δί­πλα στα «μί­ση­θρα» υ­πάρ­χουν και τα «φίλ­τρα»...).

Αν έ­χει λοι­πόν κά­ποιος έ­να ρού­χο ή κι έ­να κομ­μά­τι α­πό αυ­τό ή έ­να φυ­σι­κό στοι­χεί­ο

(π.χ. τού­φα μαλ­λιών) α­πό το σώ­μα ε­κεί­νου, που θέ­λει να τον ε­πη­ρε­ά­σει μα­γι­κά,

πι­στεύ­ει πως ό,τι θα κά­νει σ' αυ­τό που κα­τέ­χει, θα με­τα­βι­βα­στεί και στο ί­διο το σώ­μα ο­λό­κλη­ρο.

Ο Φρέ­ι­ζερ, μι­λώ­ντας για τη συ­μπα­θη­τι­κή μα­γεί­α πα­ρα­τη­ρεί πως αυ­τή δεν τε­λεί­ται κατ' α­νά­γκην

μό­νο με την εν­διά­με­ση ε­νέρ­γεια του εν­δύ­μα­τος ή α­να­το­μι­κών με­ρών.

Δρα και με τα ί­χνη που α­φή­νουν οι άν­θρω­ποι πά­νω στην άμ­μο ή το χώ­μα του ε­δά­φους.

Ι­θα­γε­νείς στη ΝΑ Αυ­στρα­λί­α πι­στεύ­ουν πως εί­ναι δυ­να­τό να κου­τσα­θεί κά­ποιος,

αν βά­λουν στα α­πο­τυ­πώ­μα­τα των πο­διών του γυα­λιά, κάρ­βου­να, μυ­τε­ρά κό­κα­λα.

Σε ί­δια αί­τια α­πο­δί­δουν και τους ρευ­μα­τι­σμούς.

Οι Μα­ο­ρί πι­στεύ­ουν ό­τι μπο­ρούν να κά­νουν με­γά­λο κα­κό σ' έ­ναν ε­χθρό,

αν πά­ρουν χώ­μα απ' το ση­μεί­ο ό­που τα πό­δια του ά­φη­σαν τα ί­χνη τους

και το βά­λουν σ' έ­ναν τό­πο ιε­ρό και κά­νουν πά­νω απ' αυ­τό σχε­τι­κή τε­λε­τή.

Α­νά­λο­γες δο­ξα­σί­ες και συ­νή­θειες δη­μο­σιεύ­ει ο Φρέ­ι­ζερ α­πό την Ια­πω­νί­α, τη Βιρ­μα­νί­α, την Ιν­δί­α,

την Α­φρι­κή, ό­που ε­πί­σης ε­φαρ­μό­ζε­ται η «μα­γεί­α των α­πο­τυ­πω­μά­των».

Κά­πο­τε και για κα­λό σκο­πό: Στη Β. Α­με­ρι­κή, η γυ­ναί­κα που ε­πι­θυ­μεί να κά­νει α­φο­σιω­μέ­νον σ' αυ­τή

τον ά­ντρα της ή τον ε­ρα­στή της παίρ­νει χώ­μα α­πό ε­κεί που δια­γρά­φο­νται

τα ί­χνη της πα­τη­μα­σιάς του δε­ξιού πο­διού του, το α­να­κα­τεύ­ει με λί­γες τρί­χες α­πό τα μαλ­λιά του

και τα κά­νει έ­να πα­κε­τά­κι, που το έ­χει μα­ζί της, σε ά­με­ση ε­πα­φή με το δέρ­μα της.

Και η Ευ­ρώ­πη δεν υ­στε­ρού­σε. Στο Με­κλεμ­βούρ­γο πί­στευαν, ό­τι αρ­κεί να μπή­ξεις

έ­να καρ­φί στο ί­χνος πα­τη­μα­σιάς ε­νός προ­σώ­που, για να το κου­τσά­νεις.

Α­ντί­στοι­χές μαρ­τυ­ρί­ες έρ­χο­νται α­πό τη Γαλ­λί­α, την Αγ­γλί­α και αλ­λού.

Στην Ε­σθο­νί­α έ­παιρ­ναν το μέ­τρο της πα­τη­μα­σιάς μ' έ­να ρα­βδί, που το έ­θα­βαν στη συ­νέ­χεια,

υ­πο­νο­μεύ­ο­ντας μ' αυ­τό τον τρό­πο την υ­γεί­α του ά­ντρα ή της γυ­ναί­κας,

στους ο­ποί­ους α­νή­καν τα ί­χνη των πο­διών.

Στους νό­τιους Σλά­βους έ­να κο­ρί­τσι παίρ­νει χώ­μα απ' τα ση­μά­δια που ά­φη­σαν τα ί­χνη τους

τα βή­μα­τα του α­γα­πη­μέ­νου της, γε­μί­ζει με το χώ­μα αυ­τό μια γλά­στρα και φυ­τεύ­ει μέ­σα έ­να λου­λού­δι,

που πι­στεύ­ουν ό­τι εί­ναι α­μά­ρα­ντο. «Ό­πως αν­θί­ζει αυ­τό το χρυ­σα­φέ­νιο λου­λού­δι,

σύμ­βο­λο α­θα­να­σί­ας, έ­τσι και η α­γά­πη των νέ­ων αν­θρώ­πων ο­λο­έ­να με­γα­λώ­νει και διαρ­κεί για πά­ντα».

Δει­σι­δαι­μο­νί­ες αυ­τού του εί­δους υ­πήρ­χαν και στην Αρ­χαί­α Ελ­λά­δα, γρά­φει ο Φρέ­ι­ζερ.

Έ­λε­γαν π.χ., ό­τι το ά­λο­γο που βα­δί­ζει πά­νω στ' α­χνά­ρια ε­νός λύ­κου πα­θαί­νει α­γκύ­λω­ση α­μέ­σως

(Αι­λια­νός, Πε­ρί ζώ­ων ι­διό­τη­τος). Στο ση­μεί­ο αυ­τό α­να­φέ­ρει και το πυ­θα­γό­ρειο πα­ράγ­γελ­μα

που α­πα­γο­ρεύ­ει το τρύ­πη­μα των ι­χνών α­πό πα­τή­μα­τα αν­θρώ­πων.

Πιο πέ­ρα ο Φρέ­ι­ζερ ση­μειώ­νει ε­πί λέ­ξει: «Αν και τα ί­χνη των πο­διών εί­ναι πιο ο­ρα­τά,

δεν α­πο­τε­λούν ε­ντού­τοις και τα μό­να που α­φή­νει το σώ­μα κι ε­πι­τρέ­πουν στη μα­γεί­α

να α­σκή­σει τη δρά­ση της πά­νω σ' έ­να ά­το­μο».

Οι ι­θα­γε­νείς της νο­τιο­α­να­το­λι­κής Αυ­στρα­λί­ας πι­στεύ­ουν α­κό­μα ό­τι μπο­ρούν να πλη­γώ­σουν

κά­ποιον χώ­νο­ντας κομ­μά­τια αιχ­μη­ρά α­πό γυα­λιά κ.λ.π. στην α­πο­τύ­πω­ση που ά­φη­σε έ­να ξα­πλω­μέ­νο σώ­μα.

Με­ρι­κές φο­ρές χτυ­πούν μ' έ­να μυ­τε­ρό ρα­βδί α­πό βε­λα­νι­διά το μέ­ρος ό­που έ­χει κα­θί­σει κά­ποιος,

τον ο­ποί­ο θέ­λουν να τι­μω­ρή­σουν. Ι­θα­γε­νείς του Tuméo, νη­σιού της Γερ­μα­νι­κής Γου­ϊ­νέ­ας,

α­πα­λεί­φουν τα ση­μά­δια α­πό το κά­θι­σμά τους στο έ­δα­φος,

για­τί φο­βού­νται μή­πως κά­ποιος τους κά­νει μά­για.

«Έ­τσι μπο­ρού­με να κα­τα­λά­βου­με το νό­η­μα του πυ­θα­γό­ρειου πα­ραγ­γέλ­μα­τος που συ­νι­στού­σε,

ό­ταν κά­ποιος ση­κω­νό­ταν α­πό το κρε­βά­τι του, να α­πα­λεί­φει α­πό το στρώ­μα την α­πο­τύ­πω­ση του σώ­μα­τος»

(«ταρ­ρά­τειν α­να­στά­ντας εξ ευ­νής τα στρώ­μα­τα»).

«Ο κα­νό­νας αυ­τός, σχο­λιά­ζει ο Φρέ­ι­ζερ, εί­ναι α­πλώς μια πα­λαιά προ­φύ­λα­ξη ε­να­ντί­ον της μα­γεί­ας,

μέ­ρος ε­νός ο­λό­κλη­ρου κώ­δι­κα δει­σι­δαι­μο­νι­κών α­πο­φθεγ­μά­των,

που οι αρ­χαί­οι α­πέ­δι­δαν στον Πυ­θα­γό­ρα, μο­λο­νό­τι αυ­τά ή­ταν στην πραγ­μα­τι­κό­τη­τα οι­κεί­α

στους βαρ­βά­ρους προ­γό­νους των Ελ­λή­νων πο­λύ πριν α­πό την ε­πο­χή του φι­λο­σό­φου αυ­τού».

Ο ί­διος τέ­λος α­να­φέ­ρει και το άλ­λο α­πό­φθεγ­μα του Πυ­θα­γό­ρα για το σβή­σι­μο των α­πο­τυ­πω­μά­των

της χύ­τρας στη στά­χτη, ση­μειώ­νο­ντας ό­τι η ί­δια συ­νή­θεια μαρ­τυ­ρεί­ται και α­πό την Κα­μπό­τζη

(αν δεν το έ­κα­ναν αυ­τό, το σπί­τι κιν­δύ­νευε να πει­νά­σει α­πό έλ­λει­ψη τρο­φής,

κατ' ε­πί­δρα­ση βέ­βαια της συ­μπα­θη­τι­κής μα­γεί­ας).