Παραμυθάκια φίλων & Μελών

..... .....

μπλέ πετράδι....παιδικότητα κ ροματισμός...ηλιος κ σελήνη.....

Σε ευχαριστούμε πολύ μελένια μου!

Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΠΟΥ ΔΕΝ ΠΙΣΤΕΥΕ ΣΤΗΝ ΑΓΑΠΗ (μια ιστορία σε δύο μέρη) Μέρος δεύτερο

Έπειτα, μια μέρα, καθώς περπατούσε σε ένα πάρκο, είδε καθισμένη σε ένα
παγκάκι μια όμορφη γυναίκα να κλαίει. Αισθάνθηκε περιέργεια. Αφού
κάθισε δίπλα της, τη ρώτησε αν μπορούσε να τη βοηθήσει. Τη ρώτησε γιατί
έκλαιγε. Μπορείτε να φανταστείτε την έκπληξή ...του,
όταν του είπε ότι έκλαιγε γιατί δεν υπάρχει αγάπη. Της είπε: «Μα είναι
εκπληκτικό - μια γυναίκα που πιστεύει ότι η αγάπη δεν υπάρχει!» Φυσικά,
θέλησε να μάθει περισσότερα γι'αυτήν. «Γιατί πιστεύεις ότι δεν υπάρχει
αγάπη;» τη ρώτησε. «Είναι μεγάλη ιστορία», απάντησε εκείνη.
«Παντρεύτηκα όταν ήμουν πολύ νέα, γεμάτη αγάπη, γεμάτη ψευδαισθήσεις,
γεμάτη ελπίδα ότι θα μοιραζόμουν τη ζωή μου με αυτόν τον άνδρα.
Ορκιστήκαμε πίστη, σεβασμό και τιμή ο ένας στον άλλον, και δημιουργήσαμε
μια οικογένεια. Σύντομα, όμως, όλα άλλαξαν. Ήμουν η αφοσιωμένη σύζυγος
που φρόντιζε τα παιδιά και το σπίτι. Ο σύζυγός μου εξακολουθούσε να
εξελίσσεται στο επάγγελμά του και η επιτυχία και η φήμη του έξω από το
σπίτι ήταν πιο σημαντικά γι' αυτόν από την οικογένειά μας. Χάσαμε τον
αλληλοσεβασμό μας. Πληγώναμε ο ένας τον άλλον, και κάποια στιγμή
ανακάλυψαότι δεν τον αγαπούσα πια, ούτε εκείνος εμένα. »Όμως τα
παιδιά χρειάζονταν έναν πατέρα και με αυτή τη δικαιολογία έμεινα και
έκανα ό,τι μπορούσα για να τον στηρίξω. Τώρα, τα παιδιά μεγάλωσαν και
έφυγαν. Δεν έχω πια καμιά δικαιολογία για να μείνω μαζί του. Δεν υπάρχει
σεβασμός, δεν υπάρχει καλοσύνη. Ξέρω ότι ακόμα και αν βρω κάποιον άλλο,
θα είναι το ίδιο, γιατί η αγάπη δεν υπάρχει. Δεν έχει νόημα να αναζητώ
κάτι πουδεν υπάρχει. Γι' αυτό κλαίω». Φυσικά την καταλάβαινε πολύ
καλά. Έτσι την αγκάλιασε και της είπε: «Έχεις δίκιο, η αγάπη δεν
υπάρχει. Αναζητάμε την αγάπη, ανοίγουμε την καρδιά μας και γινόμαστε
ευάλωτοι, μόνο και μόνο για να βρούμε την ιδιοτέλεια. Αυτό μας πληγώνει,
ακόμα και αν δεν πιστεύαμε ότι θα πληγωθούμε. Δεν έχει σημασία πόσες
σχέσεις θα κάνουμε’ το ίδιο συμβαίνει ξανά και ξανά. Γιατί να
συνεχίσουμενα ψάχνουμε την αγάπη;» Έμοιαζαν πάρα πολύ και γρήγορα
έγιναν οι καλύτεροι φίλοι.Ήταν μια υπέροχη σχέση. Υπήρχε αμοιβαίος
σεβασμός και ποτέ δεν αποπήρε ο ένας τον άλλον. Με κάθε βήμα που έκαναν
μαζί, ήταν ευτυχισμένοι. Δεν υπήρχε φθόνος ή ζήλια, δεν υπήρχε έλεγχος ή
κτητικότητα. Η σχέση τους ολοένα εξελισσόταν. Τους άρεσε να είναιμαζί
γιατί διασκέδαζαν πολύ. Όταν ήταν χώρια, έλειπε ο ένας στον άλλον.
Μια μέρα που ο άνδρας έλειπε εκτός πόλεως, του ήρθε η πιο παράξενη ιδέα.
Σκεφτόταν: «Ίσως αυτό που νιώθω γι αυτήν να είναι αγάπη. Αλλά είναι
τόσο διαφορετικό απ' ό,τι έχω νιώσει στο παρελθόν. Δεν είναι αυτό που
λένε οι ποιητές ή οι θρησκείες, γιατί δεν είμαι υπεύθυνος γι' αυτήν. Δεν
παίρνω τίποτα απ' αυτήν’ δεν έχω την ανάγκη να με φροντίσει’ δεν έχω
την ανάγκη να την κατηγορήσω για τις δυσκολίες που αντιμετωπίζω ή να της
μεταδώσω τον πόνο μου. Περνάμε υπέροχα όταν είμαστε μαζί’ απολαμβάνουμε
ο ένας τη συντροφιά του άλλου. Σέβομαι τον τρόπο που σκέφτεται, που
αισθάνεται. Δεν με φέρνει σε δύσκολη θέση’ δεν με ενοχλεί καθόλου. Δεν
νιώθω ζήλια όταν βρίσκεται με άλλους ανθρώπους’ δεν νιώθω φθόνο μπροστά
στις επιτυχίες της. Ίσως τελικά να υπάρχει η αγάπη, αλλάδεν είναι αυτό
που νομίζουν όλοι». Ανυπομονούσε να επιστρέψει στο σπίτι και να της
μιλήσει, να της πει για την παράξενη ιδέα του. Μόλις άρχισε να μιλάει,
εκείνη του είπε: «Ξέρω ακριβώς για ποιο πράγμα μιλάς. Σκέφτηκα το ίδιο
πράγμα πριν από καιρό, αλλά δεν θέλησα να το μοιραστώ μαζί σου γιατί
ξέρω ότι δεν πιστεύεις στην αγάπη. Ίσως τελικά να υπάρχει η αγάπη, αλλά
δεν είναι αυτό που νομίζαμε». Αποφάσισαν να γίνουν εραστές και να ζήσουν
μαζί, και ήταν καταπληκτικό το γεγονός ότι τίποτα δεν άλλαξε.
Εξακολουθούσε να υπάρχει σεβασμός, συμπαραστέκονταν ο ένας στον άλλον
και η αγάπη ολοένα και άνθιζε. Ακόμα και τα πιο απλά πράγματα έκαναν την
καρδιά τους να τραγουδάει από αγάπη, γιατί ήτανπολύ ευτυχισμένοι. Η
καρδιά του άνδρα ξεχείλιζε από την αγάπη που ένιωθε και μια νύχτα συνέβη
ένα μεγάλο θαύμα. Κοιτούσε τα αστέρια και βρήκε το πιο όμορφο απ' όλα,
και η αγάπη του ήταν τόσο μεγάλη που το αστέρι άρχισε να κατεβαίνει από
τον ουρανό και σύντομα βρέθηκε στα χέρια του. Τότε συνέβη ένα δεύτερο
θαύμα και η ψυχή του ενώθηκε με εκείνο το αστέρι. Ήταν απίστευτα
ευτυχισμένος και ανυπομονούσε να πάει στη γυναίκα και να ακουμπήσει το
αστέρι στα χέρια της για να της αποδείξει την αγάπη του. Μόλις ακούμπησε
το αστέρι στα χέρια της, εκείνη δίστασε για μια στιγμή. Αυτή η αγάπη
ήταν συγκλονιστική’ εκείνη τη στιγμή, το αστέριέπεσε από τα χέρια της
και διαλύθηκε σε εκατομμύρια κομμάτια. Τώρα, υπάρχει ένας ηλικιωμένος
άνδρας που γυρίζει τον κόσμο και ορκίζεται ότι δεν υπάρχει αγάπη. Και
υπάρχει και μια όμορφη ηλικιωμένη γυναίκα στο σπίτι που περιμένει έναν
άνδρα, κλαίγοντας για τον παράδεισο που είχε κάποτε στα χέρια της και σε
μια στιγμή αμφιβολίας τον άφησε να χαθεί. Αυτήείναι η ιστορία του
ανθρώπου που δεν πίστευε στην αγάπη. Ποιος έκανε το λάθος; Θέλετε να
μαντέψετε τι πήγε στραβά; Το λάθος έγινε από την πλευρά του άνδρα που
πίστεψε ότι θα μπορούσε να προσφέρει στη γυναίκα την ευτυχία του. Το
αστέρι ήταν η ευτυχία του και το λάθος του ήταν που την εναπόθεσε στα
χέρια της. Η ευτυχία ποτέ δεν προέρχεται από εξωτερικούς παράγοντες.
Ήταν ευτυχισμένος, γιατί η ευτυχία πήγαζε από μέσα του’ ήταν
ευτυχισμένη, γιατί η ευτυχία πήγαζε από μέσα της. Μόλις, όμως, την
κατέστησε υπεύθυνη για την ευτυχία του, εκείνη έσπασε το αστέρι, γιατί
δεν μπορούσε ναέχει αυτή την ευθύνη. Όσο και να τον αγαπούσε, δεν θα
μπορούσε ποτέ να τον κάνει ευτυχισμένο, γιατί δεν θα μπορούσε ποτέ να
ξέρει τι είχε εκείνος στον νου του. Δεν θα μπορούσε ποτέ να ξέρει τις
προσδοκίες του γιατί δεν θα μπορούσε να ξέρει ταόνειρά του. Αν πάρετε
την ευτυχία σας και την εναποθέσετε στα χέρια κάποιου άλλου, αργά ή
γρήγορα το άτομο αυτό θα την καταστρέψει. Αν δώσετε την ευτυχία σας σε
κάποιον άλλο, μπορεί πάντα να την πάρει μαζί του και να φύγει. Ωστόσο,
αν καταφέρουμε η ευτυχία να πηγάζει μόνο από μέσα μας και είναι
αποτέλεσμα της αγάπης μας, υπεύθυνοι γι' αυτήν είμαστε εμείς. Δεν
μπορούμε ποτέ να καταστήσουμε κάποιον άλλο υπεύθυνο, αλλά όταν
πηγαίνουμε στην εκκλησία για να παντρευτούμε, το πρώτο πράγμα που
κάνουμε είναι να αλλάξουμε δαχτυλίδια. Εναποθέτουμε το αστέρι μας ο ένας
στα χέρια του άλλου, προσδοκώντας να τον κάνουμε ευτυχισμένο. Όσο και
να αγαπάμε κάποιον, όμως, δεν θα μπορέσουμε ποτέ ναγίνουμε αυτό που
θέλει. Αυτό είναι το λάθος που κάνουμε οι περισσότεροι, και μάλιστα
από την αρχή της σχέσης. Στηρίζουμε την ευτυχία μας στον σύντροφο μας,
αλλά δεν λειτουργεί με αυτόν τον τρόπο η σχέση. Δίνουμε υποσχέσεις που
δεν μπορούμε νατηρήσουμε και προκαλούμε οι ίδιοι την αποτυχία μας.

Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΠΟΥ ΔΕΝ ΠΙΣΤΕΥΕ ΣΤΗΝ ΑΓΑΠΗ (Μία ιστορία σε δύο μέρη) Μέρος πρώτο

Ο Άνθρωπος Που Δεν Πίστευε στην Αγάπη ΘΕΛΩ ΝΑ ΣΑΣ ΔΙΗΓΗΘΩ ΜΙΑ ΠΟΛΥ
ΠΑΛΙΑ ΙΣΤΟΡΙΑ για έναν άνθρωπο που δεν πίστευε στην αγάπη. Ήταν ένας
συνηθισμένος άνθρωπος, σαν κι εμάς, αλλά αυτό που τον διαφοροποιούσε
ήταν ο τρόπος σκέψης του: πίστευε ότι δεν υπάρ...χει
αγάπη. Φυσικά, είχε αποκτήσει μεγάλη εμπειρία προσπαθώντας να βρει την
αγάπη και είχε "μελετήσει" τους ανθρώπους γύρω του. Είχε περάσει μεγάλο
μέρος της ζωής του αναζητώντας την αγάπη, μόνο και μόνο για ε ανακαλύψει
ότιδεν υπάρχει. Όπου και να πήγαινε αυτός ο άνθρωπος, συνήθιζε να
λέει ότι η αγάπη δεν είναι παρά μια επινόηση των ποιητών, μια επινόηση
των θρησκειών για να χειραγωγούν τον αδύναμο νου των ανθρώπων, για να
τους ελέγχουν και να τους κάνουν να πιστεύουν. Έλεγε ότι η αγάπη δεν
είναι πραγματική και γι' αυτό τολόγο κανένας δεν θα μπορούσε ποτέ να τη
βρει, ακόμη και αν την έψαχνε. Ο άνθρωπος αυτός ήταν εξαιρετικά
ευφυής και πολύ πειστικός. Είχε διαβάσει πλήθος βιβλίων, είχε πάει στα
καλύτερα πανεπιστήμια και είχε γίνει ένας σεβαστός σοφός. Μπορούσε να
σταθεί σε οποιοδήποτε δημόσιο χώρο, μπροστά σε οποιοδήποτε είδος
ανθρώπων, και η συλλογιστική του ήταν εξαιρετικά ισχυρή. Έλεγε ότι η
αγάπη μοιάζει με ναρκωτικό’ μας «φτιάχνει», αλλά δημιουργεί μια ισχυρή
ανάγκη. Μπορούμε να εθιστούμε στην αγάπη, αλλά τι θα συμβεί όταν πάψουμε
να παίρνουμε την καθημερινή μας δόση; Όπως ακριβώς και με τα
ναρκωτικά,χρειαζόμαστε την καθημερινή μας δόση. Συνήθιζε να λέει ότι
οι περισσότερες σχέσεις μεταξύ εραστών μοιάζουν με τη σχέση ανάμεσα σε
έναν τοξικομανή και στο άτομο που τον προμηθεύει. Αυτός με τη μεγαλύτερη
ανάγκη μοιάζει με τον τοξικομανή και αυτός με τη μικρότερη, με τον
προμηθευτή. Αυτός με τη μικρότερη ανάγκη ελέγχει ολόκληρη τη σχέση. Η
δυναμική αυτή είναι ολοφάνερη γιατί σε μια σχέση, συνήθως, υπάρχει αυτός
που αγαπάει περισσότερο και αυτός που δεν αγαπάει, που απλώς
εκμεταλλεύεται αυτόν που χαρίζει την καρδιά του. Αν παρατηρήσουμε τον
τρόπο που χειραγωγούν ο ένας τον άλλον, τις δράσεις και τις αντιδράσεις
τους, θαδιαπιστώσουμε ότι πραγματικά θυμίζουν τον προμηθευτή και τον
τοξικομανή. Ο εξαρτημένος, αυτός που έχει τη μεγαλύτερη ανάγκη, ζει
μέσα σε διαρκή φόβο ότι δεν θα καταφέρει να πάρει την επόμενη δόση
αγάπης η ναρκωτικού. Σκέφτεται: «Τι θα κάνω αν με αφήσει;» Αυτός ο φόβος
τον κάνει εξαιρετικά κτητικό. «Είναι δικό μου!» Γίνεται ζηλότυπος και
απαιτητικός εξαιτίας του φόβου του. Ο προμηθευτής είναι σε θέση να
ελέγχει και να χειραγωγεί αυτόν που χρειάζεται το ναρκωτικό, δίνοντάς
του περισσότερες, λιγότερες ή καθόλου δόσεις. Αυτός που έχει τη
μεγαλύτερη ανάγκη παραδίδεται ολοκληρωτικάκαι θα κάνει τα πάντα
προκειμένου να αποφύγει την εγκατάλειψη. Ο άνδρας συνέχιζε, εξηγώντας
σε όλους γιατί δεν υπάρχει η αγάπη. «Αυτό που οι άνθρωποι ονομάζουν
"αγάπη" δεν είναι παρά μια σχέση φόβου που βασίζεται στον έλεγχο. Πού
είναι ο σεβασμός; Πού είναι η αγάπη που ισχυρίζονται ότι νιώθουν; Δεν
υπάρχει αγάπη. Τα νεαρά ζευγάρια, ενώπιον της απεικόνισης του Θεού,
ενώπιον της οικογένειας και των φίλων τους, δίνουν πλήθος υποσχέσεις ο
ένας στον άλλον: να ζήσουν μαζί για πάντα, με αγάπη και αλληλοσεβασμό,
να συμπαραστέκονται ο ένας στον άλλον τόσο στις εύκολες όσο και στις
δύσκολες στιγμές. Υπόσχονται να αγαπούν και να τιμούν ο ένας τον άλλον’
και οι υποσχέσεις δεν έχουν τέλος. Το εκπληκτικό είναι ότι τις πιστεύουν
πραγματικά. Ωστόσο, μετά το γάμο -μια εβδομάδα, ένα μήνα ή μερικούς
μήνες αργότερα-μπορείτε να διαπιστώσετε ότι καμιά από αυτές τις
υποσχέσεις δεν έχει τηρηθεί. »Αντίθετα, διεξάγεται ένας πόλεμος για
την απόκτηση ελέγχου που θα αναδείξει ποιος θα χειραγωγήσει ποιον. Ποιος
θα είναι ο προμηθευτής και ποιος ο εξαρτημένος; Ανακαλύπτετε μερικούς
μήνες αργότερα ότι ο σεβασμός πουορκίζονταν ο ένας στον άλλον έχει
εξαφανιστεί. Μπορείτε να δείτε τη μνησικακία, το συναισθηματικό
δηλητήριο, το πώς πληγώνουν ο ένας τον άλλον σιγά - σιγά, και η
κατάσταση ολοένα επιδεινώνεται μέχρι που δεν ξέρουν πότε έπαψαν να
αγαπιούνται. Μένουν μαζί γιατί φοβούνται τη μοναξιά, τις απόψεις και τις
κρίσεις των άλλων, αλλάκαι τις δικές τους κρίσεις και απόψεις. Πού
είναι, λοιπόν, η αγάπη;» Ισχυριζόταν ότι είχε δει πολλά ηλικιωμένα
ζευγάρια που είχαν ζήσει μαζί τριάντα, σαράντα ή πενήντα χρόνια και ήταν
πολύ υπερήφανα γι' αυτό. Όταν, όμως, μιλούσαν για τη σχέση τους, αυτό
που έλεγαν ήταν: «Επιζήσαμε του συζυγικού βίου». Αυτό σημαίνει ότι ο
ένας από τους δύο παραδόθηκε στον άλλον’ κάποια στιγμή, εγκατέλειψε την
προσπάθεια και αποφάσισε να υπομείνει τον πόνο. Αυτός με τη δυνατότερη
θέληση και τη μικρότερη ανάγκη κέρδισε τον πόλεμο, αλλά πού είναι η
φλόγα που ονομάζουν αγάπη; Αντιμετωπίζουν ο ένας τον άλλον ως κτήματους:
«Είναι δική μου». «Είναι δικός μου». Ο άνδρας συνέχιζε να εξηγεί
όλους τους λόγους για τους οποίους πίστευε ότι δεν υπάρχει αγάπη και
έλεγε: «Τα έχω κάνει όλα αυτά. Δεν θα επιτρέψω πια σε κανέναν να
χειραγωγεί τον νου μου και να ελέγχει τη ζωή μου στο όνομα της αγάπης».
Τα επιχειρήματά του ήταν πολύ λογικά και είχε πείσει πολλούςανθρώπους με
τα λόγια του. Η αγάπη δεν υπάρχει.

Γεια σου ΑΝεμώνη!