Δωμάτιο για τα νεύρα...πολεμικές τέχνες....

Το Αϊκίντο είναι μια σύγχρονη μη αγωνιστική ιαπωνική πολεμική τέχνη η οποία αναπτύχθηκε στις αρχές του 20ου αιώνα από τον Μοριχέι Ουέσιμπα (1883-1969). Στα Γιαπωνέζικα, Αϊκίντο σημαίνει "ο τρόπος/δρόμος της αρμονίας με την δύναμη της φύσης". Το Αϊκίντο προέρχεται από το παραδοσιακό
μπούντο της Ιαπωνίας (μπούντο: ο τρόπος/δρόμος των πολεμικών τεχνών).
Οι σωματικές τεχνικές του Aikido περιλαμβάνουν κυρίως πτώσεις και ακινητοποιήσεις, αλλά μεγάλη έμφαση δίνεται στον επιτιθέμενο (uke) ώστε να μάθει να απορροφά την τεχνική για να μπορεί να πέφτει χωρίς να τραυματίζεται. Έτσι αναπτύσσεται στον uke ηρεμία, ευκινησία και ευαισθησία ενώ, παράλληλα επιτρέπεται στον αμυνόμενο (tori) να εκτελέσει πλήρως την τεχνική. (περισότερες πληροφορίες & φιλοσοφία στα Αγγλικά)
Ο ιδρυτής του Αϊκίντο, Μοριχέι Ουέσιμπα υπήρξε αυθεντία σε αρκετές παραδοσιακές Ιαπωνικές πολεμικές τέχνες συμπεριλαμβανομένου του τζουτζίτσου και της τέχνης του σπαθιού.
Άνοιξε το δικό του dojo το 1930 και ξεκίνησε την αναζήτηση της αληθινής σημασίας του μπούντο σαν δρόμου της πνευματικής καλλιέργειας των ανθρώπων. Ήδη μετά την συμμετοχή του στους πολέμους της πατρίδας του στις αρχές του 20ου αιώνα, είχε εδραιώσει την αντίθεσή του στη χρήση των πολεμικών τεχνών για καταστρεπτικούς σκοπούς.
Ανέπτυξε ένα εξαιρετικά αποτελεσματικό και δυναμικό είδος αυτοάμυνας, που βασίζεται περισσότερο σε μία αυξημένη συνείδηση του σώματος του αμυνόμενου αλλά και του επιτιθέμενου, παρά στην δύναμη. Από πολύ νωρίς στους μαθητές του συμπεριλαμβανόταν η ελίτ του Ιαπωνικού στρατού και ναυτικού. Ο "ό σένσεϊ" (ο μεγάλος δάσκαλος) έχαιρε ευρέως σεβασμού και εκτίμησης και αναγνωρίστηκε σαν μία από τις μεγαλύτερες αυθεντίες των πολεμικών τεχνών στη νεότερη Ιαπωνική ιστορία.
Διαλέξεις του Chiba sensei

Η ιστορία του shito ryu karate do
1889
Στις 14 Νοεμβρίου γεννήθηκε ο ιδρυτής του Σιτορίου Καράτεντο Κένβα Μαβούνι στην πόλη Σούρι της Οκινάβα.
1899
Ως πρώτη επαφή με τις πολεμικές τέχνες του Κένβα, θεωρείτε η συνάντηση με τον Δάσκαλο Ματακίτσι Μορίχιρο του Τοματί-τε, απο τον οποίο έμαθε τα Ναϊφαντσι (Σοντάν, Νιντάν, Σαντάν).
1902
Ο Κένβα συναντά τον Δάσκαλο Άνκο Ιτόσου του Σουρί-τε, και μαθητή του Σόκον Ματσουμούρα. Από τότε ο Κένβα άρχισε να μαθαίνει την τεχνοτροπία του Σουρί-τε από τον Δάσκαλο Ιτόσου. Ο Κένβα συναντά τον Τσότζουν Μιγιάγκι. Η φιλία τους διάρκισε όλη τη ζωή τους.
1907
Μετά την αποφοίτηση του από το λύκειο, Ο Κένβα διορίστηκε Δάσκαλος του Καράτε-τζούτσου στο σχολείο της πόλης Νάχα.
1908
Λόγο της φιλίας του με τον Μιγιάγκι, ο Κένβα έγινε δεκτός από τον Δάσκαλο Κάνρυο Χιγκαόννα, και άρχισε να μαθαίνει την τεχνοτροπία του Νάχα-τε.
1910
Ο Κένβα γράφτηκε στην ακαδημία της αστυνομίας. Εκεί έμαθε Κέντο και Τζούντο. Κατά την διάρκεια της υπηρεσίας των 10 ετών, τοποθετήθηκε σε διάφορα μέρη ως επιθεωρητής και έτσι έμαθε διάφορες πολεμικές τέχνες. Ριούκιου Κομπούντο από τον Δάσκαλο Αραγκάκι, Σάϊ-τζούτσου από τον Δάσκαλο Σινχάτσι Ταβάντα, Μπό-τζούτσου από τον Δάσκαλο Σουέκγι, λίγα κάτα του Λευκού Γερανού Κούνγ-φου από τον Δάσκαλο Γκόκενκι. Το Καράτε άρχισε να διδάσκεται ως επίσημο μάθημα της γυμναστικής στα σχολεία.
1913
Ο Κένβα διορίστηκε στο τμήμα επιθεωρητών της αστυνομίας στην πόλη της Νάχα.
1915
Ο Κένβα πήρε το δίπλωμα από τον σενσέϊ Κάνρυο Χιγκαόννα.
1916
Ο Κένβα μετατρέπει τον κήπο του σπιτιού σε ντότζο. Μέσα σε ένα μήνα ο αριθμός των μαθητών έφτασε στους πένηντα.
1918
Ο Κένβα μαζί με τον Μιγιάγκι οργάνωσε μία κοινώτητα του Καράτε-τζούτσου. Τα μέλη της σχολής ήταν Γκισίν Φουνακόσι, Τσότζουν Όσιρο, Τσόσιν Τσιβάνα, Άνμπουν Τοκόυντα, Σίνπαν Τζόμα, Σέϊτσο Τακούμουρα, και Χόκο Ισικάβα. Αυτά τα μέλη οργάνωσαν το Μπουτόκου-Καϊ, ο Γκισίν Χουνακόσι ως πρόεδρος, και ο Κένβα Μαμπούνι με τον Τσότζουν Μιγιάγκι ως αρχιεκπαιδευτές. Ο Κένεϊ γεννήθηκε τον Φεβρουάριο ως πρωτότοκος υίος του Κένβα.
1924
Ο Κένβα αποσύρθηκε από την αστυνομία. Άρχισε να διδάσκει το Καράτε στα διάφορα κολέγια.
1925
Τον Οκτώβριο ίδρυσε την λέσχη της μελέτη του Οκινάβα Καράτε. Ο Κένβα άνοιξε το πρώτο ντότζο της εκμάθησης του Καράτε-τζούτσου, το οποίο ήταν ανοιχτό για όλο το κοινό. Οι εκπαιδευτές του ντότζο ήταν Τζουχάτσου Κυόντα, Τσόγιού Μοτόμπου, Τσόμο Χανάσιρο, Τσότζου Όσίρο, Τσόσιν Τσιμπάνα καθώς επίσης και ο Γιού Ξιάν Γκί του Κινέζικου Κένπο. Οι αρχιεκπαιδευτές ήταν Κένβα και Μιγιάγκι. Ο Κένβα δίδαξε τα κάτα των Σουρί-τε, Ναχά-τε, Τομάρι-τε και κάτα απο άλλα συστήματα.
1927
Ο Κένβα συναντά τον Τζιγκορό Κάννο ο οποίος επισκέφτηκε την Οκίναβα για τα εγκαίνια του ντότζο για τους κατόχους των βαθμών σε Τζούντο.
1928
Ο Κένβα μετακομίζει στην Οσάκα. Οργανώνει πολλές επιδείξεις, αρχίζει τα σπασήματα.
1931
Ο Κένβα ιδρύει την Μεγάλη Ιαπωνική Οργάνωση του Καράτεντο.
1934
Ο Κένβα αγόρασε ένα σπίτι στην Οσάκα, και άνοιξε το ντότζο. Έκδοσε κάποια βιβλία. Ονόμασε το σύστημά του ως Σιτορίου, έγινε ο ιδρυτής του.
1952
Στις 23 Μάϊου Ο Κένβα πεθαίνει σε ηλικία 62 ετών
Πηγή απο http://www.hapkidocrete.gr/el/history/shitoryukaratedohistory

Η ευπρέπεια στις πολεμικές τέχνες
Συγγραφέας:
kyoshi Πολυχρονόπουλος


Όταν ο δάσκαλος προσπαθεί να εξηγήσει στον αρχάριο μαθητή έννοιες όπως η ευπρεπής συμπεριφορά που πρέπει να τον διακρίνει μέσα και έξω από το ντότζο, αντιμετωπίζει αρχικά μια επιφυλακτικότητα. Πώς η ευπρέπεια βοηθάει τον μαθητή να αναπτυχθεί και τι μορφές παίρνει; Η ανάγκη για σωστή συμπεριφορά είναι σπάνιο φαινόμενο στον δυτικό μαθητή των πολεμικών τεχνών ιδιαίτερα σ' αυτόν που είναι συνηθισμένος να ρωτάει: "γιατί το κάνω αυτό;", "τι θα με ωφελήσει όλη αυτή η συμπεριφορά;", "δεν είναι περιττά όλα αυτά τα διαδικαστικά;".

Είναι αρκετά απλό να εξηγήσεις στους μαθητές του αϊκίντο το λόγο για τον οποίον δεν μπορούν να χειρίζονται αληθινά σπαθιά (κατάνα) μέσα στο ντότζο ευθύς εξ' αρχής. Ομοίως οι μαθητές του κουνγκ φου φαίνεται να κατανοούν τον κίνδυνο στη χρήση της πλατιάς σπάθας (κουόν ντάο), όπως και οι μαθητές του καράτε τον κίνδυνο των έξι κλασσικών όπλων του κομπούντο της Οκινάβας. Εκπαιδευμένοι ή ανεκπαίδευτοι, οι περισσότεροι άνθρωποι δέχονται το γεγονός ότι τα όπλα είναι επικίνδυνα. Εάν ο μαθητής δεν είναι αρκετά εκπαιδευμένος και προσεκτικός στην άοπλη τέχνη, είναι επικίνδυνος για τον εαυτό του και του άλλους. Οπλισμένος δε με κάποιο κοφτερό όπλο ο κίνδυνος πολλαπλασιάζεται κατά πολύ. Ένας εκπαιδευτής μπορεί εύκολα, να δώσει στον αρχάριο μαθητή να κατανοήσει τα παραπάνω.
Δεν συμβαίνει όμως το ίδιο με έννοιες όπως η ευπρέπεια.

Ένα ερμηνευτικό λεξικό ορίζει την "ευπρέπεια" ως: α) Το τι είναι κοινωνικά αποδεκτό στη συμπεριφορά και στην ομιλία. β) Φόβος να προσβάλλεις συμβατικούς κανόνες συμπεριφοράς, γ) Οι συνήθειες και οι τρόποι συμπεριφοράς πολιτισμένης κοινωνίας. Τα άτομα που αρχίζουν να ασκούνται σε πολεμικές τέχνες είναι συνήθως νεαρά στην ηλικία και στις περισσότερες περιπτώσεις έχουν άγνοια για οποιονδήποτε κώδικα συμπεριφοράς διαφορετικό από αυτόν που επικρατεί στο σπίτι τους ή στο σχολείο τους. Θεωρούν ακατανόητη τη φράση του Ginchin Funakoshi ιδρυτή του Shotokan Karate-do: "Η αληθινή φύση του budo δεν βρίσκεται στη διάκριση μεταξύ νίκης και ήττας, αλλά στην τελειοποίηση του χαρακτήρα του ασκούμενου." Για να πραγματοποιηθεί κάτι τέτοιο θα πρέπει ο μαθητής να καταλάβει την ιδιαίτερη ιεραρχία του ντοτζο, τους ασυνήθιστους και παράξενους πολλές φορές κανόνες που είναι ουσιώδεις για την ασφαλή εκμάθηση μιας πολεμικής τέχνης, καθώς και να αναπτύξουν τον τρόπο συμπεριφοράς που οδηγεί στην σωστή ανάπτυξη της σχέσης δασκάλου και μαθητή.

Δείχνουμε στον αρχάριο μαθητή ότι αν κρατάει του ώμους του χαμηλωμένους κατά την εκτέλεση μιας γροθιάς, κάνει τη γροθιά αυτή δυνατή και μειώνει τις περιπτώσεις αυτοτραυματισμού. Οι περισσότεροι μαθητές που έρχονται στο ντότζο να μάθουν καράτε θέλουν να αποκτήσουν δυνατές γροθιές και καταλαβαίνουν ότι για να αποκτήσουν αυτή την ποιότητα πρέπει να εκτελούν γροθιές συνεχόμενα, με ασφάλεια για πολύ καιρό. Χρειάζονται τη συμβουλή του εκπαιδευτή, επειδή είναι εμφανές στην αρχή ότι ξέρει περισσότερα πάνω στην τέχνη και θέλουν να μάθουν αυτά που ξέρει. Επίσης δεν είναι πολλοί οι μαθητές που φροντίζουν να υποκλίνονται σωστά αλλά οι περισσότεροι από αυτούς καταλαβαίνουν την ανάγκη να υποκλίνονται από συνήθεια με το σωστό τρόπο και στις σωστές στιγμές. Οι μαθητές υποκλίνονται επειδή τους λέμε να το κάνουν και μόνο μετά από μεγάλο χρονικό διάστημα υποκλινόμενοι γίνονται δεκτικοί και αντιλαμβάνονται την καινούργια γνώση. Οι μαθητές που αρνούνται να μάθουν τον ενδεδειγμένο τρόπο συμπεριφοράς του ντότζο και ρωτούν συνέχεια γιατί πρέπει να συμπεριφέρονται έτσι μπορούν να πάρουν την εξής απάντηση: Αν δεν μπορείς να καταλάβεις τους πραγματικούς λόγους για ευπρεπή συμπεριφορά τότε προσπάθησε να καταλάβεις και να ικανοποιηθείς με τους εξής λόγους:

• Θα σε κάνει δυνατότερο μαθαίνοντας σου υπομονή και δείχνοντας σου ότι υπάρχει κάτι βαθύτερο για το οποίο πρέπει να παλεύεις στην προπόνηση σου.
• Θα κάνει τη προπόνηση σου ασφαλέστερη θυμίζοντας σου συνέχεια ότι πρέπει να σέβεσαι το χώρο προπόνησης και τους συνασκουμένους σου οι οποίοι σε βοηθούν να συνεχίσεις να αναπτύσσεσαι.
• Θα πρόσκεισαι ευνοϊκά απέναντι στη δάσκαλο σου ο οποίος θα είναι θετικός
στο να σε διορθώνει και να σου δείχνει καινούριες τεχνικές.
• Θα σε αφυπνίσει με το να σε αναγκάσει να παρατηρείς τα δικά σου
συναισθήματα και συμπεριφορά, κάτι που με το πέρασμα του χρόνου θα σε οδηγήσει να αποκτήσεις μεγαλύτερη αντίληψη για το περιβάλλον σου και τους άλλους ανθρώπους.

Αυτό δε το τελευταίο είναι πολύ σημαντικό στην κατανόηση των πολεμικών τεχνών. Κάθε κίνηση εθιμοτυπίας λειτουργεί με τον ίδιο τρόπο που λειτουργεί και η άσκηση στα κάτα ή στη βασική τεχνική. Στο παραδοσιακό budo η εφαρμογή ή ο σκοπός των κάτα καθόριζε την μορφή που θα έπαιρναν. Υπάρχουν αρκετοί λόγοι που πρέπει κάποιος να τα μαθαίνει: πολλές κινήσεις γίνονται για μυϊκή ανάπτυξη ή για την ανάπτυξη τεχνικής. Εκπαιδεύουν καθορισμένες μυϊκές ομάδες που ενεργοποιούνται σε δύσκολες μαχητικές θέσεις ή διδάσκουν στον μαθητή κάποιες φυσικές αρχές που αργότερα θα εφαρμοστούν στην προπόνηση. Η ακολουθία των κινήσεων, αν εκτελούνται σωστά, διδάσκει επίσης μαχητική μεθοδολογία και τεχνική και γυμνάζει τον μαθητή με αποτέλεσμα τη βελτίωση της υγείας του. Η ανεπτυγμένη και σφαιρική μεθοδολογία της εκπαίδευσης του budo δίνει την ικανότητα στον ασκούμενο να αναπτύσσει πολλαπλά, τις πνευματικές και σωματικές του ικανότητες με αποτέλεσμα να είναι αφυπνισμένος απέναντι στον εαυτό του, το περιβάλλον και τους άλλους.

Η υπόκλιση λοιπόν προς τους παλαιότερους είναι ένδειξη σεβασμού προς την ιεραρχία του ντότζο. Επιτρέπει επίσης στον αρχαιότερο μαθητή για λίγο να παρατηρήσει την εμφάνιση και τη στάση μας. Μιας και όλοι που βρίσκονται παραπάνω από μας στην ιεραρχία μπορούν να μας βοηθήσουν, πρέπει να τους δίνουμε την ευκαιρία. Ελάχιστοι μαθητές αναγνωρίζουν το σωστό τρόπο να σταθούν απέναντι από τον sensei με εξαίρεση στην αρχική και τελική τελετή του μαθήματος. Παρ' όλο που οι δυτικές συνήθειες επαινούν και προτρέπουν έναν ευθύ, ανήσυχο και περίεργο μαθητή την ώρα της εκπαίδευσης, τα πράγματα είναι πολύ διαφορετικά στην εκπαίδευση των ιαπωνικών πολεμικών τεχνών. Κατά τη διάρκεια μιας συζήτησης έξω από το μάθημα ο μαθητής ποτέ δεν παίρνει το θάρρος να καθίσει ώστε να κοιτάει τον δάσκαλο ευθέως. Αυτός ή αυτή θα καθίσει όχι ακριβώς μπροστά, αλλά λίγο πλάγια, έτσι ώστε ο sensei να μπορεί να τον/την παρατηρήσει. Με αυτό τον τρόπο δίνεται η ευκαιρία στον sensei να παρατηρεί το μαθητή όσον αφορά την εμφάνιση του, τη συμπεριφορά του και στάση του. Η παραδοσιακή στάση προϋποθέτει ότι ο μαθητής έχει εμπιστοσύνη στον εαυτό του, ώστε να μπορεί να υποβάλλεται σε τέτοιου είδους μεταχείριση. Αυτό είναι άλλωστε απαραίτητο ώστε να μπορεί κάποιος να γίνει καλός μαθητής.

Η υπόκλιση είναι μόνο ένας τρόπος της ευπρέπειας που λαμβάνει χώρα μέσα στο ντότζο. Υπάρχουν βέβαια πολλές πράξεις που δεν μπορούν να χαρακτηριστούν ευπρεπείς και πρέπει να αποφεύγονται. Το τι πρέπει και τι δεν πρέπει, δεν είναι κάτι που γράφεται, αλλά κάτι που μαθαίνεται με την προσεκτική παρατήρηση. Όλα αυτά πάντως πηγάζουν φυσικά από μια στάση ταπεινότητας και επιθυμίας για μάθηση και για θετική συμπεριφορά.

Το να είναι κάποιος καλός μαθητής θεωρείται πάντα προϋπόθεση για να γίνει ένας καλός δάσκαλος. Ένας από τους σκοπούς των πολεμικών τεχνών είναι να αναπτύξει ανθρώπους που όχι μόνο θα έχουν τη σωστή τεχνική αλλά θα μεταβιβάζουν αργότερα την ουσία και το νόημα του budo διαμέσου των λόγων και των πράξεων τους. Αφού η ταπεινότητα και η ικανότητα να βελτιώνεσαι με την πάροδο του χρόνου είναι χαρακτηριστικά του καλού μαθητή και δασκάλου, αυτά είναι και τα χαρακτηριστικά που παρατηρεί και προωθεί ένας δάσκαλος προς τους μαθητές.

Μερικοί μαθητές ξεχνιούνται πολλές φορές στη δίψα τους για μάθηση. Πλησιάζουν τον δάσκαλο και ζητούν να διδαχθούν καινούρια ύλη. Εκτός του ότι κάτι τέτοιο αποτελεί δείγμα κακής συμπεριφοράς, δείχνει και φτωχή κρίση, αφού ο μαθητής σπάνια έχει πράγματι εμπεδώσει την ύλη που του έχουν διδάξει στο ντότζο. Μιας και ο δάσκαλος έχει μεγαλύτερη εμπειρία, έχει την ικανότητα να δει και να αντιληφθεί τα αδύνατα σημεία του μαθητή στην τεχνική αλλά και στο χαρακτήρα, πράγμα που ο μαθητής δεν μπορεί. Για τον δάσκαλο ο μαθητής που δεν παλεύει να εμπεδώσει την ύλη που του έχει διδάξει, δείχνει αχάριστος και ανειλικρινής στην αφοσίωση του στις πολεμικές τέχνες ή ίσως αρκετά εγωιστής με αποτέλεσμα να μην συνειδητοποιεί ότι δεν έχει βελτιωθεί.

Ο πραγματικός σκοπός της εκπαίδευσης στο budo είναι να μας καλλιεργήσει αυτό που μας διακρίνει ως ανθρώπινα όντα, τον πολιτισμό μας. Budo σημαίνει: "να σταματήσεις δύο σπαθιά πριν τη σύγκρουση" και δεν είναι τελικά μια τέχνη πολέμου, αλλά μια τέχνη αποφασιστικότητας και συμβιβασμού που οδηγεί στην ένωση με τη φύση και την αρμονία, η εκπαίδευση στο budo είναι μία συνεχής άσκηση συμβιβασμού. Στη σχέση μεταξύ του uke και του tori, στην ισορροπία μεταξύ δύναμης και τεχνικής, ακόμα και στην κατανόηση των ορίων μας. Ο σωστός συμβιβασμός για μεγάλα χρονικά διαστήματα μας προπονεί στο να συνειδητοποιήσουμε την ένωση μεταξύ του σώματος μας και του πνεύματος μας, στο να ενεργούμε σύμφωνα με τις αρχές της φύσης. Δημιουργεί υγιή σχέση μεταξύ του uke και του tori, καθώς ο καθένας καταλαβαίνει τη σπουδαιότητα του άλλου στην προπόνηση, και οδηγεί στην ένωση μεταξύ μαθητή και δασκάλου. Το αποτέλεσμα αυτών των παραγόντων είναι ένα αρμονικό κλίμα προπόνησης το οποίο βοηθάει τη γρήγορη και σωστή εκμάθηση και το οποίο μαθαίνει στο μαθητή να ενεργεί με τον σωστό τρόπο, στη σωστή στιγμή και στο σωστό χώρο, Αυτές είναι και οι σωστές συνθήκες για να εφαρμοστούν οι αρχές του budo. Είναι η σωστή στάση που ο μαθητής πρέπει να μεταφέρει και έξω από το ντότζο και να εναρμονίζεται με το περιβάλλον.

Η κατανόηση αυτών των ιδεών απαιτεί μεγάλο χρόνο εκπαίδευσης και μερικοί μαθητές ποτέ δεν καταλαβαίνουν ότι οι πολεμικές τέχνες είναι κάτι παραπάνω από πολεμικές κινήσεις. Ο συνεπής μαθητής που θέλει να μάθει αληθινό budo όμως, πρέπει να κάνει περισσότερα από την απλή φυσική προπόνηση στις τεχνικές και στην εφαρμογή τους. Ο μαθητής πρέπει να κάνει περισσότερα από το να περιμένει έως ότου του υποδείξουν πώς πρέπει να συμπεριφερθεί σε συγκεκριμένες καταστάσεις. Αντίθετα πρέπει να προσπαθεί να συμπεριφέρεται σωστά σε όλες τις καταστάσεις και να καταλαβαίνει γιατί μερικές συμπεριφορές είναι σωστές και άλλες όχι, έως ότου η ταπεινή και βέλτιστη πράξη γίνει δεύτερη φύση του. Στο budo, η ενεργητικότητα και αποφασιστικότητα ενός καλού μαθητή αντανακλούν εσωτερικά. Στου καθενός τις σκέψεις και τα αισθήματα, καθώς και εξωτερικά στη σκληρή φυσική προπόνηση. Το απρόσμενο κέρδος που αποκτά κανείς αναπτύσσοντας τη σωστή στάση και συμπεριφορά, είναι ότι στην πραγματικότητα αυτό βοηθάει στη βελτίωση της τεχνικής του, υποβάλλοντας τον νου σε θετικές σκέψεις με αποτέλεσμα να αυξάνει την αντίληψη του.

Η αυξημένη αντίληψη οδηγεί τον μαθητή στο να προπονείται καλύτερα και ασφαλέστερα έτσι ώστε τελικά να αποκτά ψυχοσωματική ισορροπία. Η ισορροπία είναι σημαντική στη φυσική τεχνική για να επιτρέψει την καθαρή και συνεχόμενη κίνηση. Η ισορροπία μεταξύ προπόνησης και ανάπαυσης προστατεύει από τραυματισμούς και η ισορροπία μεταξύ των αποτελεσματικών μαχητικών τεχνικών στις οποίες ασκούμαστε καθώς και η κατανόηση για έλεγχο και πνευματική ανάπτυξη μας επιτρέπει να ωριμάζουμε σαν πολιτισμένα μέλη της κοινωνίας μας. Αντί να ενεργούμε τυχαία ή εσκεμμένα καταστρεπτικά, μπορούμε να προσανατολίζουμε τις προσπάθειες μας σε διευθύνσεις βελτίωσης του χαρακτήρα. Το χρέος μας σαν πολίτες του κόσμου να βοηθάμε όλους τους ανθρώπους να αναπτύσσονται και να ευδοκιμούν, μπορεί να πραγματωθεί μέσα από την εκπαίδευση στις πολεμικές τέχνες και την έκφραση τους σε όλες τις πτυχές της ζωής μας.

Naginata….Ιαπωνική πολεμική τέχνη που παραδοσιακά χρησιμοποιούσε η τάξη των σαμουράι και κυρίως των γυναικών σαμουράι. Με μια ιστορία που κρατά το παρελθόν της βαθιά ριζωμένο εδώ και μια χιλιετία, αποτελούσε ένα από τα πιο ισχυρά όπλα απέναντι στους ιππείς και το πεζικό, την εποχή του πολέμου. Το συγκεκριμένο όπλο που χρησιμοποιείται, αποτελείται από μια μακριά ξύλινη λεπίδα μ’ ένα καμπυλωτό σπαθί στην άλλη του άκρη.

Μερικά από τα στυλ που συναντά όποιος ασχολείται με την τέχνη αυτή είναι:

• Tendo Ryu Naginata-jutsu
  
• Jiki-shinkage Ryu Naginata-jutsu (στη Χαβάη)
  
• Jiki-shinkage Ryu Naginata-jutsu (στην Ιαπωνία)
  
• Toda-ha Buko Ryu Naginata-jutsu
  
• Katori Σιντοϊσμός Ryu Naginata-jutsu & Higo Koryu Naginata-jutsu
  

Πηγή απο http://www.mart-art.gr/frontend/article.php?aid=59&cid=41

Judo

Ju-Jutsu
Γροθιές, λακτίσματα, ρίψεις και κινήσεις που οδηγούν στο κλείδωμα του αντιπάλου κρύβουν οι τεχνικές που πρέπει να μάθουν όσοι θέλουν ν’ ασχοληθούν με το ζίου ζίτσου. Πρόκειται για μια ιδιαίτερα πολύπλοκη ιαπωνική τέχνη. Σκοπός να ελεγχθεί ο «απέναντι» είτε στο έδαφος είτε σε όρθια θέση.

Την τέχνη αυτή αγαπούσαν ιδιαίτερα οι σαμουράι ενώ μιλάμε για την πιο παλιά μαζί με το σούμο τέχνη της Ιαπωνίας. Πάνω από 2.500 χρόνια.

Οι πρώτοι λοιπόν που επιδόθηκαν στη μορφή αυτή μάχης είναι οι BUSHI της χώρας του Ανατέλλοντος Ηλίου. Δηλαδή όπως προαναφέραμε οι σαμουράι πολεμιστές. Την έμαθαν και την προχώρησαν σε τέτοιο στάδιο που έφτασε στο σημείο ν’ αποτελεί τη βάση για πολλές άλλες πολεμικές τέχνες. Κάποιες από αυτές είναι το Αικίντο, το Kenpo και του Τζούντο.

Kobudο

Οι παραδοσιακές πολεμικές τέχνες διαχωρίζονται στις gendai budo (μοντέρνες) και koryu budo ή kobudo (δηλαδή αρχαίες). Οι πρώτες αναφέρονται στις τέχνες που δημιουργήθηκαν μετά το 1868, μια εποχή εκσυγχρονισμού για την Ιαπωνία ενώ οι δεύτερες αναφέρονται στα συστήματα πριν απ’ τη συγκεκριμένη περίοδο.

Η λέξη από μόνη της χωρίζεται στο ko δηλαδή αρχαίο και στο budo, δηλαδή πολεμική τέχνη ή μονοπάτι ή τρόπος. Αρχαίο πολεμικό μονοπάτι λοιπόν…

Τα στυλ που συναντά κανείς σε αυτήν την τέχνη ακολουθούν τις παραδόσεις που αναπτύχθηκαν τ’ αρχαία χρόνια. Σύμμαχοι είναι και μια σειρά όπλων όπως: Bo (κοντάρι), Kama (δρεπάνια), Tonfa, Nunchaku, Sai, αλλά και άλλα είδους όπλα όπως Naginata (δόρυ με πελέκι), Kusari-Gama (δρεπάνι και αλυσίδα), shuriken (ρίψεις λεπίδων) κ.α.
Το Kobudo-Ryu, δηλαδή το αρχαίο στυλk δεν συμφωνούν με το σύστημα βαθμολόγησης και κατάταξης Kyu – Dan. Στη συγκεκριμένη τέχνη ο διαχωρισμός γίνεται διαφορετικά. Οι αρχάριοι ξεκινούν με το Sho-den (εισαγωγικό επίπεδο), προχωρούν στο chu-den (μεσαίο επίπεδο), στο oku-den (προχωρημένο επίπεδο σπουδών) και όλ’ αυτά πιστοποιούνται με το menkyo kaiden (πιστοποιητικό μαεστρίας).

Επιπλέον πολλά στυλ kobudo επιλέγουν να διατηρούν μια μυστικότητα για τις μεθόδους τους, γι αυτό και δέχονται μαθητές μετά από παρότρυνση κάποιου άλλου
-εγγυημένου προσώπου- για τον καινούριο μαθητή.

Ninjutsu ή Ninpo. Σε αυτήν την μορφή ιαπωνικής πολεμικής τέχνης το μυστικό είναι η στρατηγική, οι τακτικές που πρέπει να μάθει ασκούμενος και η ασυμβίβαστη μέθοδος στην οποία εξασκούνταν οι shinobi , γνωστοί και ως ninja. Αρχικά μάλιστα εξασκούνταν κρυφά αφού κανείς, εκτός απ’ τους νίντζα, δεν γνώριζε για την ανάπτυξη αυτής της τέχνης.

Το ninjutsu ,ηλικίας 800 ετών, στηρίζει την ερμηνεία του στα ιδεογράμματα που έχουν χρησιμοποιήσει οι Ιάπωνες. Το "nin" αποτελείται από δύο γράμματα. Το "ha" που σημαίνει η άκρη του σπαθιού ενώ το "kokoro" που σημαίνει καρδιά ή ψυχή. Μαζί και τα δύο ερμηνεύονται ως μυστικότητα, υπομονή, ενθάρρυνση. Jutsu, σημαίνει τέχνη ή τεχνική.

Ποια είναι όμως η ιστορία της τέχνης αυτής; Ο θρύλος θέλει το ninjutsu ν΄ αναπτύσσεται από τους νίντζα σε μια προσπάθεια να επιβιώσουν τις δύσκολες εποχές των πολιτικών αναταραχών στην Ιαπωνία. Τότε που οι σαμουράι θεωρούνταν επίγειοι Θεοί. Έτσι οι μέθοδοι που τελειοποίησαν οι «πατέρες» της τέχνης, οι οποίοι μάλιστα φρόντιζαν να εξωθούν τους εαυτούς τους στα άκρα, είναι συγκέντρωση πληροφοριών και τεχνικές αποφυγής εντοπισμού, μεταμφίεση, απόδραση, κρυφτό, παρασκευή εκρηκτικών και δηλητήριου καθώς και τοξοβολία.

Μάλιστα λέγεται ότι η τέχνη αυτή βασίστηκε σ’ ένα Κινεζικό στρατιωτικό έγγραφο, γραμμένο απ’ τον στρατηγό Sun Tzu και το οποίο ονόμαζε η Τέχνη του Πολέμου. Γι αυτό και ικανότητες που έχουν σχέση με την κατασκοπεία και τις πολιτικές απόπειρες δολοφονίας, ήταν ιδιαίτερα χρήσιμες την εποχή που κυριαρχούσε η φεουδαρχία στην Ιαπωνία.

Στη συγκεκριμένη τέχνη 18 ικανότητες, 18 τομείς εκπαίδευσης αποτελούν τον οδηγό των αρχών πάνω στις οποίες βασίζεται η επιτυχία.

Seishin-teki kyōkō (πνευματική λεπτότητα, ευγένεια)
Taijutsu (άοπλη μορφή μάχης)
Kenjutsu (μάχη με σπαθί)
Bōjutsu (μάχη με ραβδί)
Shurikenjutsu (εκτόξευση αστεριών)
Sōjutsu (μάχη με λόγχη)
Naginatajutsu ( μάχη με naginata, ειδικό ξίφος)
Kusarigamajutsu (μάχη με kusarigama)
Kayakujutsu ( εκρηκτικά)
Hensōjutsu (μεταμφίεση)
Shinobi-iri (μέθοδοι αθόρυβων εισβολών)
Bajutsu ( ιππευτική δεινότητα)
Sui-ren (εκπαίδευση στο νερό)
Bōryaku (μέθοδοι τακτικής)
Chōhō (κατασκοπεία)
Intonjutsu (τεχνικές απόδρασης)
Tenmon (μετεωρολογία)
Chi-mon (γεωγραφία)

Για να καταφέρει όμως κάποιος να διακριθεί σε όλ’ αυτά ήταν σημαντικό η εκπαίδευση να ξεκινά σχεδόν ταυτόχρονα με τα πρώτα του βήματα. Από μωρό δηλαδή. Μέσα από παιχνίδια που σχεδιάστηκαν ειδικά γι αυτό το σκοπό, τα παιδιά απ’ τα πρώτα κιόλας χρόνια της ζωής τους, μάθαιναν άοπλη μάχη, ξιφασκία, καμουφλάζ, αποδράσεις και άλλα.

Στις μέρες μας υπάρχουν αρκετές σχολές ninjutsu. Η Νεοninja για παράδειγμα, είναι ένας όρος που αναφέρεται στις μοντέρνες σχολές που ισχυρίζονται ότι διδάσκουν στοιχεία ίδια με αυτά που δίδασκαν και οι νίντζα της Ιαπωνίας.
Πηγή απο http://www.mart-art.gr/frontend/article.php?aid=71&cid=41

Jodo

Πηγή απο http://www.mart-art.gr/frontend/article.php?aid=73&cid=41

Kyudo

Σήμερα το kyudo είναι ιδιαίτερα δημοφιλές. Διδάσκεται σε σχολές (kyudoho), στα σχολεία και σε πολιτιστικά κέντρα.

Πηγή απο http://www.mart-art.gr/frontend/article.php?aid=52&cid=41

Sumo

Εικόνα του 1861 που απεικονίζει έναν παλαιστή του σούμο να απωθεί έναν ξένο άνδρα.

2.500 χρόνια πριν. Τότε γράφτηκε η ιστορία των ιαπωνικών νησιών, τότε και η ιστορία του σούμο. Οι θεοί Τεκιμινακάτα και Τακεμιζακούτσι αναμετρήθηκαν σ’ έναν ανεπανάληπτο αγώνα στις ακτές του Σμιάνε Κεν. Ο πρώτος θεός έχασε κι ο Τακεμιζακούτσι με τον ιαπωνικό λαό, πήρε τον έλεγχο του αρχιπελάγους .
Πρόκειται ίσως για την πιο σημαντική ιαπωνική μορφή μάχης. Μια τέχνη που έχει καταφέρει να γράψει με ανεξίτηλο μελάνι στιγμές που έχουν σημαδέψει την πορεία της χώρας και που οι Ιάπωνες την θεωρούν αν και «υπερήλικη», μοντέρνα μορφή τέχνης.

Ιλια έχει πολλά βιντεάκια στο you tube ριξε μια ματια...

Ευχαριστώ αγγελάκι μου