Τα παλιοσίδερα..

emmanouil έγραψε:

Μια μέρα ο σοφός γέροντας τους συγκέντρωσε όλους γύρω του και τους είπε!
-«Σήμερα, θα σας χαρίσω αυτό που σας υποσχέθηκα!
Ένα εργαλείο για να καλλιεργήσετε τις ζωές της ανθρωπότητας! Την ιερότερη λέξη των αχράντων Ελληνικών μυστηρίων! Τον όρο «ΜΕΤΥΛΕΥΣΙΣ»! Δείτε τη και πείτε τη φωναχτά για να την ακούσετε! Πολύ λίγοι θα τη θυμούνται, ακόμη κι αν τη διαβάσουν, ακόμη κι αν την ακούσουν, ακόμη κι αν την φωνάξουν! Αυτοί που θα μείνουν όμως με χαραγμένη τη λέξη αυτή μέσα στη μνήμη τους, θα«φέρουν» το εργαλείο της αιωνιότητας! Διότι «μετύλευσις» σημαίνει: «η συνειδητή υλοποίηση των επόμενων ζωών μου»! Σπείρετε την κι αφήστε τη να καρποφορήσει! Ανήκει στους Έλληνες! Και μόνο αυτοί θα τη διαχειριστούν τους επόμενους αιώνες!»


-Δάσκαλε μοιάζει με αυτό που λένε κάρμα;
-«Όχι φυσικά!
Μετύλευσις παιδί μου, είναι η Ελληνική ιερή διαδικασία μύησης στη συμπαντική δημιουργία! Η συνειδητή επίδραση των ενεργειών μας, στην υλοποίηση-μορφοποίηση της ζωή μας! Σε αυτή που ζούμε τώρα αλλά και των επόμενων, όπου και όπως αυτές υπάρξουν! Μια επίδραση που μεταβάλλει συνειδητά της ροής της ενέργειάς μας μέσα στα σύμπαντα όλων των διαστάσεων που αίρουμε κι υπάρχουμε! Η ενεργός συμμετοχή μας στην συνειδητότητα του κόσμου!


-Και πως γίνεται αυτό Δάσκαλε;
-«Ο Ανώτερος Εαυτός μας είναι η μητρική ενέργεια που συμμετέχοντας στη ροή της συνειδητότητας διασπείρεται στο σύμπαν για να ενεργήσει και να αντλήσει εμπειρίες-πληροφορίες τις οποίες θα αφομοιώσει και θα διαβιβάσει στην πηγή του!
Η μητρική αυτή ενέργεια μπορεί να είναι μονοδιάστατη (σε ένα χώρο-χρόνο-σώμα) ή πολυδιάστατη (σε πολλαπλά τα παραπάνω, τα έχω ξαναπεί , ξέρεις)!
Όταν η ενέργεια αυτή "εμφυτεύεται" μέσα στο χώρο του χρόνου, γίνεται σε μια μόνο στιγμή! Και οι διορθώσεις (αυτό που λένε κάρμα) αστραπιαία γίνεται, δεν μεσολαβεί χρόνος δηλαδή ανάμεσα στις ζωές (όπου είναι αυτές)! Η "εμφύτευση αυτή όμως, αν συμβαίνει σε χώρους ελεύθερης βούλησης όπως ο χώρος ο δικός μας δέχεται ισχυρές μεταβολές! Δεν είναι σίγουρο οτι θα γίνει αλλά είναι δυνατόν να γίνει! Επαφίεται στη δική μας βούληση! Όλη αυτή η διαδικασία στους περισσότερους γίνεται υποσυνείδητα! Δεν συμμετέχουν ενεργά παρά μόνο δέχονται τις τροποποιήσεις που γίνονται σχεδόν αυτόματα λόγω των ενεργειών τους (πράξεων).

Η Μετύλευση λοιπόν είναι αυτή ακριβώς η διαδικασία! Αλλά συνειδητή! Αυτό δηλαδή που στις ανώτερες διαστάσεις συμβαίνει αστραπιαία αλλά σε μας μεσολαβούν χρόνια και εμπειρίες με αυτόματη λειτουργία του υποσυνείδητου, μπορεί να γίνει συνειδητά! Υπάρχει δυνατότητα δηλαδή να "φέρεις" το συνειδητό σου Σώμα-Εγώ, σε κατάσταση τέτοια ώστε να επικοινωνείς συνειδητά με την πρωταρχική σου ενέργεια, τον Ανώτερο εαυτό και να επιδράς πάνω στη συμπαντική ύπαρξή σου αιώνια, μέσω της μετύλευσης!
Έχεις την αίσθηση πια της αιωνιότητας! Κατανοείς δηλαδή τον τρόπο που το θετικό και το αρνητικό επηρεάζουν τις πεποιθήσεις σου σε βάθος γραμμικού χρόνου με αποτέλεσμα να ζεις συνειδητά! Έχοντας επίγνωση των ενεργειών σου στο Τώρα και υλοποιώντας τον Εαυτό σου ενεργά συμμετέχοντας στη δημιουργία!
Είναι η Ελληνική θεώρηση του κόσμου γύρω μας και μέσα μας! Είναι η πεμπτουσία της ανθρώπινης εμπειρίας! Είναι το κλειδί αυτής της αλήθειας που ξεχωρίζει τη "στάση" από τη "ροή"!!!!»

ΚΑΛΗΣΠΕΡΑ εμανουηλ αυτο ειμαι περιεργος
απο ποιο κειμενο ειναι οι πηγη
ειμαι περιεργος ποιος το γραφη 
μετυλευσης πρωτη φορα το ακουω
δεν εχει σημασια 
αληθεια αυτο το πιστευης που γραφη το κειμενο
γιατι εμεναμου γενησε καποιες αποριες 
ποια οι διαφορα ελληνων απο αλλους λαους
γιατι και αλλη λαοι να μην βιωνουν μετυλευση?

υπαρχη διαφορα ψυχων αλλον λαον απο τους ελληνες
σε αυτο σχηματησα γνωμη αλλα ρωταω να δω τη πιστευη ο συγραφεας
του παρακατου κειμενου

Όμορφη λέξη , Μανωλιό.

Την έχω συναντήσει στο παρελθόν και πάλι.Πολύ όμορφη.Μακάρι να μπορούσα να ευρυνω τις δυνατότητες μου,
είναι πολύ μηδαμινή η κατανόηση μου απέναντι στην Δύναμη της.

Ευάγγελε, φίλε μου, ο χρόνος μετράει μόνο εμας και τις διαστάσεις μας. Στο Άχρονο όλα υπάρχουν στο τώρα.δεν υπάρχει ούτε πριν, ούτε μετά. Μεγάλη Αγνότητα, πόσο μικρούλα αισθάνομαι απέναντι της.. (και με τίποτα δεν σκέφτομαι αυτούς που τριγυρνούν μέσα στην μπιγκ μπαμπολε ζώντας)(ασυναρτησία..)
Και Βαγγέλη μου, δεν εννοεί τους Έλληνες που βλέπεις, αλλά τον πρωταρχικό σπόρο.


..σμιλευμα,


 αυτό.

Αυτό είναι Μανωλιό :)

η διαδικασία της αποδέσμευσης.
Θα έπρεπε να ειναι ο εσωτερικός σκοπός όλων μας.

Πράγματι, αλλά σε άλλη φάση γιατί τώρα, πέρα του εσωτερικού σκοπού, υπάρχει ο εξωτερικός.

Που λέει ότι , για να συνεχίσει η προσπάθεια αποδέσμευσης
θα πρέπει πάντα να υπάρχει η "επόμενη". Ελεύθερη Βούληση.
Ο Πλάτωνας το είπε καθαρά: (σε απλά ελληνικά)

Άπαξ και βγείς απ' την σπηλιά
το καλύτερο που έχεις να κάνεις
είναι να πας πάλι μέσα..

Παράδοξο.

Ο Αντόνιο Λούτσιο Βιβάλντι (Antonio Lucio Vivaldi, 4 Μαρτίου 1678 - 28 Ιουλίου 1741), γνωστός και με το προσωνύμιο il Prete Rosso (= ο κοκκινομάλλης παπάς) λόγω του χρώματος των μαλλιών του, ήταν Ιταλός συνθέτης, (μουσουργός), δεξιοτέχνης βιολιστής και ιερέας της εποχής του Μπαρόκ. Θεωρείται από τους σημαντικότερους συνθέτες της εποχής του και ο δημοφιλέστερος του κλασσικού μπαρόκ, καθώς με τη μουσική του επηρέασε πλήθος συνθετών τόσο της γενιάς του, μεταξύ των οποίων, τους Γιόχαν Σεμπάστιαν Μπαχ, Γκέοργκ Φίλιπ Τέλεμαν, όσο και τους μετέπειτα.
Στα πιο γνωστά έργα του περιλαμβάνονται δεκάδες κοντσέρτα για βιολί - μια ενότητα των οποίων αποτελούν τις περίφημες "Τέσσερις Εποχές"- και άλλα όργανα, πάνω από 40 όπερες και πλήθος άλλων έργων θρησκευτικής μουσικής.

Ο Τζοβάννι Μπαττίστα (Giovanni Battista, ο πατέρας του) ήταν ένας από τους ιδρυτές του Sovvegno dei musicisti di Santa Cecilia του οποίου πρόεδρος ήταν ο Giovanni Legrenzi, ένας διάσημος συνθέτης του μπαρόκ και maestro di cappella (διευθυντής της χορωδίας) στην Βασιλική του Αγίου Μάρκου. Εικάζεται λοιπόν (και είναι πολύ πιθανό) ο Legrenzi να δίδαξε τα πρώτα μαθήματα σύνθεσης στον νεαρό Βιβάλντι. Ο Walter Kolneder, ειδικός από το Λουξεμβούργο, διέκρινε στοιχεία – επιρροές από το ύφος του Legrenzi στην πρώιμη δουλειά του συνθέτη Laetatus sum (RV Anh 31, σύνθεση το 1691 σε ηλικία 13 ετών του συνθέτη). Και ο πατέρας του Βιβάλντι πρέπει επίσης να συνέθετε: το 1689 μια όπερα ονόματι La Fedeltà sfortunata αναφέρεται να έχει συντεθεί από τον Τζοβάννι Μπαττίστα Ρόσσο (Giovanni Battista Rosso), όνομα με το οποίο ο πατέρας του συνθέτη φαίνεται πως συμμετείχε στην ίδρυση του Sovvegno dei musicisti di Santa Cecilia: το «Rosso» (κόκκινος) λογικά αναφέρεται στο χρώμα των μαλλιών του, ένα οικογενειακό χαρακτηριστικό.

Η κατάσταση υγείας του Βιβάλντι ήταν από τη γέννησή του κακή. Τα συμπτώματα (strettezza di petto – σφίξιμο στο στήθος) που εμφάνιζε κατευθύνουν προς μια μορφή άσθματος. Αυτό του δημιούργησε προβλήματα στην εκτέλεση σε πνευστά όργανα, αλλά δεν τον εμπόδισε σίγουρα να μάθει να παίζει βιολί όπως και να συνθέτει. Στην ηλικία των 15 ετών –το 1693– ξεκίνησε να μελετά προκειμένου να γίνει ιερέας. Χειροτονήθηκε ιερέας το 1703 σε ηλικία 25 ετών και σύντομα του απέδωσαν το υποκοριστικό «Il Prete Rosso» (ο κόκκινος παπάς) εξαιτίας του χρώματος των μαλλιών του. Σύντομα μετά τη χειροτόνησή του, το 1704, απαλλάχθηκε από την τέλεση της Θείας Λειτουργίας εξαιτίας της επιδείνωσης της υγείας του. Τέλεσε τη Θεία Λειτουργία ως ιερέας λίγες μόνο φορές, ενώ παρόλο που ανακλήθηκε από τα λειτουργικά του καθήκοντα, παρέμεινε ιερέας.

Αρκετά έργα του συνέθεσε για το γυναικείο μουσικό σχήμα του Ospedalle della Pietà, το οποίο ουσιαστικά ήταν ένα ορφανοτροφείο για εγκαταλειμμένα παιδιά και στο οποίο ο Βιβάλντι εργάστηκε στις περιόδους 1703 – 1705 και 1723 – 1740.

Τον Σεπτέμβριο του 1703, ο Βιβάλντι διορίστηκε ως δάσκαλος βιολιού (maestro di violino) στο ορφανοτροφείο Pio Ospedalle della Pietà στη Βενετία. Εκτός από φημισμένος συνθέτης, ο Βιβάλντι επιπλέον ήταν και βιρτουόζος του βιολιού: Ο Γερμανός αρχιτέκτονας Johann Friedrich Armand von Uffenbach αναφέρθηκε σε αυτόν ως «[...]ο φημισμένος συνθέτης και βιολιστής[...]» και φέρεται να είπε ότι «Ο Βιβάλντι εκτέλεσε ένα σόλο κομμάτι εξαιρετικά και στο τέλος προσθέτοντας έναν ελεύθερο αυτοσχεδιασμό [μια καντέντσα] με εξέπληξε πλήρως, για αυτό και θεωρώ πολύ απίθανο ότι κάποιος έχει ποτέ παίξει ή πρόκειται ποτέ να παίξει με τέτοιον τρόπο». Ο συνθέτης ξεκίνησε να εργάζεται για το ορφανοτροφείο στην ηλικία των 25 ετών και για τα επόμενα 30 χρόνια συνέθεσε τις κυριότερες δουλειές του εργαζόμενος εκεί. Εκείνη την εποχή στη Βενετία υπήρχαν τέσσερα παρόμοια ιδρύματα, τα οποία χρηματοδοτούσε η πολιτεία, με αποστολή την παροχή ασύλου και εκπαίδευσης σε παιδιά ορφανά, εγκαταλειμμένα ή παιδιά των οποίων οι οικογένειες δεν μπορούσαν να τα υποστηρίξουν. Τα αγόρια μάθαιναν μια τέχνη και στην ηλικία των 15 έπρεπε να φύγουν από το ίδρυμα, ενώ τα κορίτσια διδάσκονταν μουσική με τα πιο προικισμένα να παραμένουν και να αποτελούν μέλη της αναβιωμένης ορχήστρας και χορωδίας του Ospedale.

Οι σχέσεις του με τις εκάστοτε διοικήσεις του ορφανοτροφείου ήταν συχνά τεταμένες. Προκειμένου να διατηρηθεί κάποιος δάσκαλος στη θέση του, τα μέλη του συμβουλίου κάθε χρόνο έπαιρναν τη σχετικά απόφαση με μυστική ψηφοφορία. Έτσι το 1709 με μία ψήφο επιπλέον εναντίον του (7 κατά και 6 υπέρ) ο Βιβάλντι εκδιώχθηκε και για τον επόμενο χρόνο δούλεψε ως ελεύθερος μουσικός. Το 1711 ωστόσο το συμβούλιο αντιλαμβανόμενο την αξία του ως δασκάλου της μουσικής τον επαναπροσέλαβε. Το 1711 δε, ανελίχθηκε στη θέση του mestro di concerti γεγονός που τον καθιστούσε υπεύθυνο για κάθε είδους μουσική δραστηριότητα του ιδρύματος.

Όπως αρκετοί συνθέτες της εποχής, έτσι και ο Βιβάλντι πέρασε τα τελευταία του χρόνια με πολλές οικονομικές δυσκολίες. Οι συνθέσεις του δεν τύγχαναν της ίδιας εκτίμησης όπως κάποτε στη Βενετία˙ τα μεταβαλλόμενα μουσικά γούστα του κοινού γρήγορα κατέστησαν τις συνθέσεις του εκτός εποχής. Ο συνθέτης έτσι αναγκάστηκε να πουλήσει μεγάλο αριθμό των χειρογράφων του σε εξευτελιστικές τιμές προκειμένου να χρηματοδοτήσει το ταξίδι του στη Βιέννη το 1740. Οι λόγοι για την αναχώρησή του είναι ασαφείς αλλά διαφαίνεται ότι μετά τη συνάντησή του με τον αυτοκράτορα Κάρολο Στ΄, ήλπιζε στην ανάληψη της θέσης του συνθέτη στην αυτοκρατορική αυλή. ταξιδεύοντας προς τη Βιέννη φέρεται να έκανε μια στάση στο Γκρατς προκειμένου να επισκεφθεί την Άννα Τζίρο.

Φαίνεται επίσης ότι ο Βιβάλντι πήγε στη Βιέννη για να παρουσιάσει όπερες αν κρίνουμε από το γεγονός ότι η κατοικία του βρισκόταν δίπλα στο Kärntnertortheater. Σύντομα μετά την άφιξή του στη Βιέννη, ο αυτοκράτορας πέθανε και για κακή του τύχη, ο συνθέτης έμεινε δίχως βασιλική προστασία και σταθερή πηγή εισοδήματος. Ο Βιβάλντι πέθανε πένητας λίγο μετά τον αυτοκράτορα, τη νύχτα μεταξύ 27 και 28 Ιουλίου το 1741 σε ηλικία 63 ετών, εξαιτίας «εσωτερικής λοίμωξης» σε ένα σπίτι ιδιοκτησία μιας χήρας ενός βιεννέζου κατασκευαστή σελών για άλογα. Την 28 του Ιούλη τάφηκε σε έναν απλό τάφο στο νεκροταφείο του νοσοκομείου της Βιέννης.... (Από την ΒΙΚΙ, χρόνια πολλά σου βικακι να ζησεις να σε χαιρομαστε)



Αυτά είναι... στο τέλος πέθανε πάμφτωχος και μόνος...
και μετά ..
ήρθε ο ΜΕΣΑΙΩΝΑΣ... Πάει και αυτή η ιστορία.. Να πούμε μια ακόμα.

ΤΕΣΛΑ
... μπλα μπλα μπλα στο τέλος πέθανε παμφτωχος και μόνος
και μετα
ηρθε ο ΜΕΣΑΙΩΝΑΣ..
Α ναι το ορφανοτροφείο της εποχής του κυρ Αντωνιο απεικονιζεται στον παρακάτω πίνακα...





..και μετα
ηρθε ο ΜΕΣΑΙΩΝΑΣ...