Ινδική μυθολογία

ΙΝΔΙΚΗ ΜΥΘΟΛΟΓΙΑ


Όπως κάθε Πανθεϊστική θρησκεία , έτσι και η ινδική αναγνωρίζει τον Θεό μέσα σε όλοι την δημιουργία , και όχι έναν θεό δημιουργό ξεχωριστό από το έργο του.
Η ινδική θρησκεία έχει , άλλωστε δυο μορφές ξέχωρες : την επιφανειακή ειδωλολατρία , και την υψηλή αφαίρεση ιδεών που κρύβονται κάτω από την εικόνα .

Στην Αρχαία Ινδία μυριάδες θεοί και θεές στριμώχνονται στο πάνθεον των ινδών στις Βέδες ( ιερό βιβλίο ), που με πολλή φροντίδα διαφύλαξαν οι Βραχμάνες .

Η πρώτη γνώση αυτών των δοξασιών είναι η γνώση ενός και μόνο θεού , που έχει το όνομα Βράχμα .Ο βράχμα λένε οι Βέδες , είναι το κατά εξοχήν ον , που αποκαλύπτεται και φανερώνεται στην ευδαιμονία και την χαρά . Ο κόσμος είναι το όνομα του , η εικόνα του , όμως αυτή η πρώτη ύπαρξη , που περιέχει μέσα της όλο το παν , είναι η μόνη αληθινή ουσία .Όλα τα φυσικά αντικείμενα έχουν αιτία τους τον Βράχμα , για αυτόν δεν υπάρχουν όρια , ούτε στον χρόνο , ούτε στον χώρο , είναι αιώνιος και άφθαρτος , είναι η ψυχή του κόσμου και η ψυχή του κάθε όντως χωριστά .

Το σύμπαν προέρχεται από τον Βράχμα , υπάρχει μέσα στον Βράχμα , και θα ξαναγυρίσει μέσα στον Βράχμα .
Ο Βράχμα υπάρχει από μόνος του , είναι η μορφή της γνώσης , και η μορφή του κόσμου δίχως τέλος . Όλοι οι κόσμοι δεν αποτελούν παρά ένα μαζί του , επειδή είναι η θέληση του . Αυτή η θέληση η αιώνια βρίσκεται μέσα σε κάθε πράγμα , σε όλα τα πράγματα . Φανερώνεται στην δημιουργία , στην διατήρηση και την καταστροφή , στην κίνηση , στις μορφές του χρόνου και του χώρου .

Απορροφημένος από την ίδια του την ουσία , ο Βράχμα έμεινε για καιρό βυθισμένος στον διαλογισμό , πριν αποφασίσει να δημιουργήσει τον κόσμο .
Η πρώτη εμφάνιση του οντος , η μητέρα όλων των όντων που δημιουργηθήκανε και το ( αυγό του κόσμου , σύμβολο που είναι τυλιγμένο με ένα φίδι ) γεννήθηκε από την ένωση του Βράχμα και της Μάγιας ( αυταπάτη ).
Η βούληση του Βράχμα φανερώνεται με τρία λειτουργήματα αισθητά που ανήκουνε στους θεούς της τριάδας ( Τριμούρτη ) .

Ο Βράχμα είναι η δημιουργός δύναμη , είναι το σύμβολο της γης .
Ο Βισνού είναι το νερό που γονιμοποιεί , η ανανεωτική αρχή που ενσαρκώνεται στην συνεχεία των αιώνων , για την σωτηρία του κόσμου .
Ο Σίβα , είναι η φωτιά που καταστρέφει και αναπαράγει , αλλά είναι και συγχρόνως και η ζωή και ο θάνατος , το φως και το σκοτάδι , το καλό και το κακό .
Αυτοί οι θεοί , η τριάδα αναπαριστάται με την μορφή ενός σώματος , με τρία κεφάλια .

Η Παρασάκτη , η σύζυγος του Βράχμα είναι η ζωή , που η φυσική της σύσταση είναι η ψυχή ,που λατρευότανε στις Ινδίες με διάφορα ονόματα, ( Μεγάλη μητέρα , Συμπαντική μητέρα , η Μητέρα των θεών και των ανθρωπον ) .
Η Παρασάκτη , ενσαρκώνεται και διαιρείτε στην Τριμούρτη , σαν σύζυγος του Βράχμα με όνομα Σαρασβάτη , σαν σύζυγος του Βισνού με όνομα Λάκμη ή Ιρη , και σαν σύζυγος του Σίβα με όνομα Βαχβάνη , Παραβάτη ή Γκάγγα .

Σύμφωνα με την Ινδική φιλοσοφία , τούτος ο κόσμος μας δεν είναι παρά μια καθαρή φαντασία ,μια αυταπάτη , που η πρωταρχική του αιτία είναι η θέληση του Βράχμα , και η δευτερεύουσα αιτία η θέληση της Μάγιας , μητέρας της αυταπάτης και όλων των όντων .