Το δέντρο και το σύννεφο._1

Μια φορά κι έναν καιρό ήταν ένα δέντρο. Ένα ψηλό, όμορφο, περήφανο δέντρο στην πλαγιά ενός βουνού, μόνο του.
Είχε ξανθιά φυλλωσιά, πυκνή και στον ήλιο λαμπύριζε. Ήταν φορτωμένο γλυκούς καρπούς...
Ο κορμός του έρεε μέλι, τα άνθη του απέπνεαν το μεθυστικό άρωμά τους, όλοι το αγαπούσαν, το φρόντιζαν και το καμάρωναν.
Οι άντρες ξαπόσταιναν στον ίσκιο του. Τα παιδιά τραμπαλίζονταν στα κλαδιά του, οι κοπέλες στόλιζαν τα μαλλιά τους με τα ανθάκια του,
τα πουλιά χτίζανε χαρούμενες φωλιές στα κλαριά του, τα μικρά ζωάκια βρίσκανε καταφύγιο στον κορμό του,
λογής-λογής έντομα γλυκαίνονταν με τους χυμούς του κι όλοι γεύονταν τους καρπούς του.
Το δέντρο χαμογελούσε με την ευτυχία που χάριζε...
Κι ένα βράδυ του καλοκαιριού, το δέντρο ξύπνησε από το διάβα ενός δυνατού αέρα, αναπάντεχου το δίχως άλλο.
Κοίταξε μ' απορία γύρω του. Κανείς!
Ήταν μονάχα ο αέρας που πέρασε και χάθηκε.
Το δέντρο δεν κοιμήθηκε ξανά. Κοίταξε λυπημένο τις ρίζες του, πάντοτε στην ίδια θέση.
Ένιωσε τα φύλλα του που ανεμίστηκαν κι άρχισε να σιγοκλαίει μες στη νύχτα.
Πεθύμησε κι εκείνο να φύγει κι ας πάει μέχρι το χωριό. Μόνο να φύγει. Να πάει κάπου, κάπου αλλού.
Κι αισθανόταν βαθιά τη θλίψη του, που η μοίρα του το κρατούσε εκεί ριζωμένο. Για πάντα.
Το δέντρο δεν ήπιε ξανά νερό. Δε χάρηκε τις αχτίδες του ήλιου, δεν χαμογέλασε ξανά.
Παρά στεκόταν όρθιο, γεμάτο θλίψη και κοιτούσε πέρα τον άνεμο που πλανιόταν στη φύση...
Σιγά-σιγά τα φυλλαράκια του κύλησαν στη γη και οι καρποί του πήραν να σαπίζουν, το δέντρο μαραινόταν...
Κι εκείνο πιο πολύ απ' όλους ένιωθε το μαρασμό του και υπέφερε. Ήθελε μονάχα να φύγει.
Μα ήταν εκεί. Βαθιά ριζωμένο.
Μια μέρα που γύρω του είχε απλωθεί ένα χαρούμενο και ζωηρό μελίσσι ανθρώπων και ζώων
και απολάμβαναν την ξεχωριστή ομορφιά του, το δέντρο δεν άντεξε την τόση χαρά.
Τραντάχτηκε ολόκληρο, σείστηκε η γης, τα φύλλα και οι καρποί του σκορπίστηκαν χάμω, τα
α αδύναμα κλαριά του τσακίστηκαν, ο κορμός του ράγισε, κινδύνεψε στα δυο να σχιστεί. Κι όλοι τρόμαξαν, φύγανε τρέχοντας μακριά.
Το δέντρο απέμεινε μόνο κι έρημο να κλαίει απαρηγόρητο. Κανείς από τότε δεν ήρθε ξανά κοντά του.
Μα και οι άνθρωποι σαν τύχαινε να περάσουν από τα μέρη του κρατούσαν απόσταση και το κοιτούσαν μ' απορία.
Μια μέρα που ένας ξυλοκόπος από ξένους τόπους ακούμπησε το τσεκούρι του στον κορμό του δέντρου,
εκείνο άρπαξε το τσεκούρι και βάλθηκε να το χτυπάει δυνατά πάνω του. Ο ξυλοκόπος έτρεξε
και πήρε το τσεκούρι από τα μανιασμένα χέρια του δέντρου αλλά το κορμί του είχε λαβωθεί και από τον πόνο λύγισε.
Ο ξυλοκόπος έφυγε τρομαγμένος. Ποτέ ξανά δεν είχε δει δέντρο μόνο του να κόβεται.
Το δέντρο απέμεινε ολομόναχο κι απελπισμένο να θρηνεί τις ρίζες που το κρατούσαν πάντοτε εκεί.
Σκυφτό, μόνο, κατάμονο μαράζωνε μέρα τη μέρα πιο πολύ.
Ένα σύννεφο πέρασε από πάνω του και στάθηκε. Το δέντρο ύψωσε τα μάτια του στον ουρανό
και κοίταξε το σύννεφο με το πιο θλιμμένο βλέμμα του. Το σύννεφο το κοίταγε σιωπηλά, ήρεμο.
-«Σύννεφο, πόσο όμορφη είναι η ζωή σου εκεί ψηλά... Στο πουθενά και στο παντού να πλανιέσαι...» μίλησε το δέντρο κι είπε.
-«Τι έχεις δέντρο μου κι είσαι στεναχωρημένο;» ρώτησε το σύννεφο.
-«Δε βλέπεις; Η μοίρα μου με κρατά εδώ ριζωμένο, ακίνητο στην ίδια γη αιώνια.
Κι εσύ φεύγεις και χάνεσαι, αλλάζεις μορφή κι όλο ταξιδεύεις...» αποκρίθηκε το δέντρο.
Το σύννεφο σιώπησε για μια στιγμή κι έπειτα είπε:
-«Δέντρο, εγώ είμαι ατμός. Δεν υπάρχω. Δεν έχω τόπο. Ο αγέρας μου δίνει την μορφή που εκείνος θέλει.
Κι εγώ πηγαίνω, χωρίς να ξέρω, χωρίς να θέλω που.»
Το δέντρο στάθηκε και συλλογίστηκε τα λόγια του σύννεφου. Το σύννεφο κίνησε νά 'ρθει πιο κοντά στο δέντρο.
-«Μα εσύ σύννεφο είσαι ελεύθερο» παρατήρησε με θλίψη το δέντρο. Το σύννεφο πυκνώθηκε, γίνηκε γκρίζο
κι ήρθε πολύ κοντά στο δέντρο, το τύλιξε σε μια αγκαλιά.
-«Αν ήμουν ελεύθερο θά 'χτιζα μια φωλιά στη γη. Μα δεν είμαι... Μόνο καπνός είμαι» και το σύννεφο άρχισε να κλαίει, να κλαίει, να κλαίει.
Το δέντρο παραδόθηκε με τους κλώνους του στην αγκαλιά και τα πικρά δάκρυα του σύννεφου και φύλλα
κι ανθοί φύτρωσαν στην ερημιά του. Ένας ζηλιάρης άνεμος πέρασε με δύναμη κι έδιωξε το σύννεφο μακριά.
Το δέντρο και το σύννεφο χάθηκαν για πάντα.

sun.gif

---
Να έχετε αγάπη στην καρδιά, φως στο πνεύμα, θάρρος στην ψυχή και αλήθεια στο στόμα.

» Το σύννεφο επιστρέφει._
» Το Δέντρο...
» Δεντρο
» Το δέντρο των ευχών._
» Βρες το γεννεολογικό σου δεντρο!