Νύμφες & Αμαδρυάδες...

Στενά συνδεδεμένος ο άνθρωπος με την φύσι, σε παλαιότερες εποχές σεβόταν και εκτιμούσε τα ζώα και τα φυτά που τον βοηθούσαν στην επιβίωσί του.

Κατανοούσε την αμοιβαία εξάρτησι όλων των βασιλείων της ζωής και το κάθε τι έπαιρνε θέσι στην συνείδησί του, ανάλογα με την χρησιμότητά του. Έδιδε σ' αυτά υπόστασι, τα θεωρούσε ζώντες οργανισμούς, εκφράσεις ενός ενιαίου συνόλου, και πολλές φορές τούς επέδιδε θεϊκές ιδιότητες.
Θεοί παίρνουν μορφή δένδρων για να πλησιάσουν τον έρωτά τους, άνθρωποι τιμωρήθηκαν να ζήσουν σαν φυτά για το παράπτωμά τους ή δένδρα, όπως η Ιερή Βαλανιδιά της Δωδώνης, είναι το ενδιάμεσο μέσον μεταξύ θνητών και αθανάτων.

Τα δένδρα, πολύ κοντά στον άνθρωπο, έτοιμα να τον ξεκουράσουν ή να τον προστατεύσουν από τον ήλιο ή την βροχή, με την καθημερινή επαφή μαζί τους, έγιναν αφορμή να γεννηθούν θρύλοι και παραδόσεις γύρω απ' αυτά, που ακόμα και σήμερα εντυπωσιάζουν.

Στα δάση και στα νερά επίστευαν ότι κατοικούσαν οι Νύμφες, κόρες του Διός και ακόλουθες της Αρτέμιδος.
Μία κατηγορία Νυμφών, τις οποίες ωνόμαζαν Αμαδρυάδες, κόρες του Ουρανού, αρχαιότερες από τις κόρες του Διός, θεωρούσαν ότι ήσαν ταυτισμένες με την ζωή των δένδρων. Μόλις κάνη την εμφάνισί του ένα δενδράκι, μια Αμαδρυάδα, έλεγαν, το αναλαμβάνει, το προστατεύει και μοιράζεται την μοίρα του. Όταν το νερό του Ουρανού ποτίζει τα δένδρα, οι Αμαδρυάδες είναι χαρούμενες, αντίθετα, όταν τα δένδρα χάνουν τα φύλλα τους, οι Νύμφες πενθούν.
Ο Καλλίμαχος στον Ύμνο της Δήλου αναφέρει ότι η Νύμφη μιας βελανιδιάς έχει αγωνία για το δένδρο της, που το εκτύπησε ο κεραυνός.

Οι άνθρωποι ισχυρίζονταν ότι οι Αμαδρυάδες πέθαιναν ταυτόχρονα με τα δένδρα και τις θεωρούσαν όντα που μπορούσαν να διαδραματίσουν ρόλο μεσάζοντα ανάμεσα στους θεούς.
Σε ωρισμένες μυθικές παραδόσεις διατηρήθηκε η ανάμνησις Αμαδρυάδων που είχαν παρακαλέσει κάποιον ήρωα για να σώση το δένδρο τους ή μνημονεύεται η τιμωρία που έπληξε τους ανθρώπους οι οποίοι είχαν κόψει ένα δένδρο, περιφρονώντας τις παρακλήσεις της Νύμφης.

Τέτοιοι μύθοι είναι του Ροίκου, του Οξύλου και της Δρυόπης.
Ο Ροίκος είναι ο ήρωας μιας ερωτικής περιπέτειας με τις Αμαδρυάδες.
Υπήρχε μια δρυς, τόσο γέρικη, λέγει ο μύθος, που ήταν έτοιμη να πέσει.

Ο Κένταυρος Ροίκος έβαλε τους δούλους του να την στηρίξουν με πασσάλους και να την φροντίσουν. Μ' αυτή την ενέργεια ο Ροίκος έσωσε την ζωή των Αμαδρυάδων, που η ύπαρξίς τους ήταν συνδεδεμένη με την ύπαρξι της βελανιδιάς.

Για να τον ευχαριστήσουν οι Νύμφες, του πρόσφεραν την αμοιβή που θα ζητούσε. Εκείνος εζήτησε την αγάπη τους και εκείνες δέχθηκαν. Του επέστησαν όμως την προσοχή ότι δεν θα δέχονταν καμμία απιστία από την πλευρά του.

Σύνδεσμος ανάμεσά τους ωρίσθηκε μία μέλισσα που θα έκανε χρέη αγγελιαφόρου. Μια ημέρα λοιπόν η μέλισσα πήγε να συναντήση τον Ροίκο για να του μεταφέρη το μήνυμα των Νυμφών. Ο Ροίκος όμως, την στιγμή που τον ευρήκε η μέλισσα, έπαιζε πεσσούς. Απασχολημένος με το παιγνίδι την δέχθηκε πολύ άσχημα. Η μέλισσα τον ετσίμπησε στα μάτια και ο Ροίκος τυφλώθηκε.
Αντίθετα η Νύμφη Χρυσοπέλεια, που ζούσε στην Αρκαδία, νυμφεύθηκε τον σωτήρα της και έκαναν ένδοξους απογόνους.

Μια ημέρα, λέγει ο μύθος, που ο Αρκάδας κυνηγούσε σε μια περιοχή της Αρκαδίας, είδε μία βαλανιδιά έτοιμη να την παρασύρη ο χείμαρρος. Η Νύμφη Χρυσοπέλεια που κατοικούσε στο δένδρο τον ικέτευε να την σώση.
Πράγματι, ο γενναίος Αρκάδας έκαμε ένα φράγμα, για να αποτρέψη το ρέμα μαζί του και του εχάρισε δύο γιους, τον Έλατο και τον Αφείδαντα, τους προγόνους του Αρκαδικού γένους.

Ένας άλλος ευτυχισμένος γάμος ήταν του Οξύλου. Ο γιος του Ορείου, νυμφεύθηκε την Αμαδρυάδα αδελφή του και απέκτησε μαζί της Νύμφες που είχαν ονόματα: Η Καρία, η Βάλανος, η Κρανία, η Μορέα, η Αιγείρα και η Πτέλα, καθώς και την ¶μπελο και την Συκή. Τα ονόματά τους μας θυμίζουν δένδρα που είναι γνωστά και σε μας σήμερα.

Μια ιστορία με Αμαδρυάδες συνδέεται με τον Θεό Απόλλωνα και τον έρωτά του με την θνητή Δρυόπη.
Η Δρυόπη ήταν η μοναχοκόρη του βασιλέως Δρύοπος και εφύλασσε στο όρος Οίτη τα κοπάδια του πατέρα της. Συνήθιζε να πηγαίνη κάθε μεσημέρι σε μια πηγή που κατοικούσαν Νύμφες, έτσι έγινε φίλη με τις Αμαδρυάδες. Οι νύμφες τις έμαθαν ύμνους και χορούς που αγαπούσαν οι Θεοί.

Κάποια ημέρα που η Δρυόπη εχόρευε έναν θεϊκό χορό, την είδε ο Απόλλων και την ερωτεύθηκε. Για να την πλησιάση, μεταμορφώθηκε σε χελώνα. Οι φίλες της μόλις είδαν την χελώνα άρχισαν να παίζουν μαζί της. Κάποια στιγμή η Δρυόπη πήρε τον μεταμορφωμένο στα γόνατά της. Αμέσως ο Απόλλων πήρε την μορφή φιδιού και ενώθηκε μαζί της.

Τρομαγμένη η Δρυόπη επέστρεψε στο σπίτι της αλλά δεν είπε κουβέντα για αυτό που της συνέβη. Σε λίγο καιρό ο γιος του Οξύλου, ο Ανδραίμων, την εζήτησε σε γάμο και η κοπέλα δέχθηκε. Έτσι η Δρυόπη έφερε στον κόσμο ένα γιο, τον ¶μφισσο, που όταν ενηλικιώθηκε, ίδρυσε στους πρόποδες της Οίτης μια πόλι που της έδωσε το όνομα του βουνού.

Σε μεγάλη ηλικία, όταν η Δρυόπη είχε πάει να προσφέρη θυσία στις Αμαδρυάδες, τις παλιές συντρόφισσές της, κοντά στο ιερό του Απόλλωνος, που είχε ιδρύσει ο γιος της, οι Αμαδρυάδες από φιλία γι' αυτήν την έκαμαν Αμαδρυάδα. Σε εκείνο το μέρος εφύτρωσε μια ψηλή λεύκα και ξεπήδησε μια πηγή στο έδαφος.
Μια παραλλαγή του μύθου αναφέρει ο Οβίδιος, την εποχή που ο γιος της Δρυόπης ήταν ακόμη μωρό, η νέα μητέρα πήγε στο βουνό, κοντά σε μια λίμνη με διάφανο νερό, για να προσφέρη θυσία στις Νύμφες. Δίπλα στην πηγή ήταν ένα δένδρο με γυαλιστερά φύλλα και έκοψε μερικά για να διασκεδάση το παιδί της.
Αγνοούσε ότι το δέντρο αυτό ήταν το μεταμορφωμένο σώμα της Νύμφης Λωτίδας. Έτρεξε αίμα από τα κλασιά και η Νύμφη, μέσα στον θυμό της, μετεμόρφωσε την Δρυόπη σε ένα παρόμοιο δένδρο.
Όσες κοπελλες, απερίσκεπτα, διηγήθηκαν την σκηνή της μεταμορφώσεως, μεταμορφώθηκαν και οι ίδιες σε πεύκα.

Πολλά δένδρα είναι συνδεδεμένα με παρόμοιες μυθοπλασίες και η κάθε περίπτωσις είναι μία ιστορία που ξετυλίσσεται για να μας μεταφέρη συμβολικά τις ιδιότητες του δένδρου ή του άνθους και να μας σηματοδοτήση την χρησιμότητά του