ΝΥΜΦΕΣ

""Oι Νύμφες είναι τριών ειδών: 1) Ναϊάδες, δηλαδή Νύμφες των ποταμών, των πηγών και των κρηνών και είναι οι πιο γνωστές, 2) Ορεστιάδες, που κατοικούσαν στα βουνά όπου υπάρχουν πηγές και 3) Δρυάδες ή Αμαδρυάδες, δηλαδή Νύμφες των μοναχικών δέντρων και των λιβαδιών και ταυτίζονταν με τις Μελίες.Οι Ναϊάδες κατοικούσαν μέσα σε σπηλιές, που βρίσκονταν κοντά σε νερό ή μέσα σ' αυτό, κάτω από την επιφάνεια των ποταμών. Μέσα στις σπηλιές τους απολάμβαναν τις χαρές του έρωτα με τον Ερμή ή τους Σιληνούς. Ζούσαν όσο και οι πηγές, κοντά στις οποίες κατοικούσαν: όταν στέρευαν εκείνες, οι Ναϊάδες έσβηναν. Το ίδιο συνέβαινε με τις Αμαδρυάδες -που το όνομά τους σημαίνει "δέντρο και γυναίκα ταυτόχρονα"- τα πεύκα, τα έλατα και οι δρυς άρχιζαν να μεγαλώνουν με το που άρχιζε η ζωή μιας Νύμφης. Ήταν δέντρα δυνατά και ζούσαν για πολλά χρόνια, ενώ οι θνητοί απαγορευόταν να τα αγγίξουν με τσεκούρι.
Ο λόγος ήταν ότι θεωρούνταν δέντρα ιερά και τα ιερά άλση που σχημάτιζαν ήταν χώροι αφιερωμένοι στους θεούς. Όταν ερχόταν η ώρα της Νύμφης να πεθάνει, μαραινόταν πρώτα το δέντρο της μέσα στη γη. Κάποτε μια Νύμφη, εκεί που χόρευε με τις όμοιές της, χλόμιασε παρατηρώντας τη βελανιδιά της να κουνιέται πέρα δώθε. Άφησε το χορό γεμάτη ανησυχία· πολύ γρήγορα χάλασε η φλούδα, έπεσαν τα κλαδιά και ταυτόχρονα η ψυχή της Νύμφης πέταξε, αποχαιρετώντας το φως του Ήλιου. Οι Νύμφες, όταν βρέχει, χαίρονται, γιατί τρέφονται τα δέντρα, ή κλαίνε, όταν οι βελανιδιές χάνουν τα φύλλα τους.
Για τις Ναϊάδες, ιδιαίτερα, υπάρχουν πολλοί μύθοι, που αφορούν τις ερωτικές τους περιπέτειες. Έλεγαν ότι κάποτε ο Ύλας, σύντροφος του Ηρακλή, πλησίασε σε μια πηγή, για να γεμίσει την υδρία του. Εκεί συνήθιζαν να μαζεύονται οι Νύμφες και να τραγουδούν ύμνους στην Άρτεμη ολονυχτίς. Ο Ύλας είχε φτάσει ακριβώς την ώρα που οι Νύμφες άρχισαν να συγκεντρώνονται και μια απ' αυτές, η Εφυδάτια, που κατοικούσε μέσα στην πηγή, σήκωσε το κεφάλι της και τον αντίκρισε. Θαμπώθηκε από τη θεϊκή του ομορφιά και τον ερωτεύτηκε. Εκείνος, σκυμμένος είχε βουτήξει την υδρία του μέσα στο νερό, χωρίς να υποπτεύεται πως κάποιος τον παρακολουθεί με προσοχή. Η Νύμφη θέλησε ν' αρπάξει την ευκαιρία και να τον φιλήσει· τον αγκάλιασε από το λαιμό και τον τράβηξε μαζί της στο βυθό. Οι σύντροφοί του έψαξαν να τον βρουν, μα δεν μπορούσαν με κανένα τρόπο να εξηγήσουν την εξαφάνισή του. Πολύ γνωστές επίσης ήταν οι ιστορίες των ερώτων των Νυμφών με βοσκούς, που συνήθως έβοσκαν τα πρόβατά τους στις όχθες των ποταμών. Έπειτα οι Νύμφες έφερναν στον κόσμο γιους θνητούς, αλλά σοφούς και γενναίους.
Εξίσου ονομαστές ήταν οι ιστορίες για τους έρωτες του Απόλλωνα με Νύμφες και ιδιαίτερα η ιστορία της Δάφνης. Ο θεός την πολιορκούσε με μεγάλη επιμονή, χωρίς επιτυχία. Μόλις του δόθηκε η κατάλληλη ευκαιρία, άρχισε να την κυνηγάει. Τη στιγμή που ήταν έτοιμος να την αρπάξει, η Δάφνη παρακάλεσε απεγνωσμένα τη μάνα της, τη Γαία, να τη βοηθήσει. Τότε, πραγματικά, άνοιξε η γη και κατάπιε τη Δάφνη, ενώ στη θέση της φύτρωσε ένα φυτό που πήρε το όνομά της.
Μια άλλη Νύμφη, η Ωκυρρόη, κόρη ενός ποταμού της Σάμου, επιχείρησε να φύγει με μια βάρκα από το νησί, για να γλιτώσει από τα χέρια του θεού. Μάταια όμως προσπαθούσε, γιατί ο Απόλλωνας μεταμόρφωσε το βαρκάρη που τη μετέφερε σε ψάρι και τη βάρκα της σε βράχο.
Σύμφωνα με την παράδοση, οι Νύμφες ήταν γνωστές τροφοί πολλών και σημαντικών θεών ή ηρώων· ήταν δηλαδή εκείνες που αναλάμβαναν την ανατροφή τους, όταν βρίσκονταν σε πολύ μικρή ηλικία. Τους θήλαζαν και αποτελούσαν τις αντικαταστάτριες των μανάδων τους. Πρώτα πρώτα, ο ίδιος ο Δίας ανατράφηκε απ' αυτές στην Κρήτη. Ακολουθούν η Ήρα, η Περσεφόνη, ο Ερμής, ο Πάνας και ο Διόνυσος. Από τότε οι Νύμφες αποτελούν μέλη του Διονυσιακού θιάσου, μαζί με τους Σατύρους. Ακόμη, η θεά Αφροδίτη είχε εμπιστευθεί τον Αινεία, το γιο της, στις Νύμφες του τρωικού βουνού Ίδη. Στις Ναϊάδες απέδιδαν διάφορες ιδιότητες: έλεγαν πως μπορούσαν να κάνουν τα νερά μιας πηγής ιαματικά, γι' αυτό και συχνά πρόσφεραν οι θνητοί θυσίες προς τιμή τους. Οι πιο ονομαστές περιπτώσεις Ναϊάδων με παρόμοιες ικανότητες βρίσκονταν στην Πελοπόννησο και τη Σικελία· εκεί, στις θερμές πηγές της Ιμέρας, έλεγαν ότι πήγαινε ο Ηρακλής για ν' ανανεωθεί η δύναμή του.
Πίστευαν ακόμη πως οι Ναϊάδες είχαν ιατρικές θεραπευτικές ικανότητες, κυρίως λόγω της σχέσης τους με τον Απόλλωνα, καθώς και το χάρισμα να προφητεύουν τα μελλούμενα. Για την ακρίβεια, επικρατούσε η αντίληψη πως ήξεραν να ερμηνεύουν τη θέληση της ανώτερης θεότητας· η Ερατώ τις επιθυμίες του Πάνα ή η Δάφνη αυτές της Γαίας. Στο σπήλαιο Σφραγίδιο του βουνού Κιθαιρώνας υπήρχε μαντείο των Νυμφών, ενώ πολλοί θνητοί, προικισμένοι με μαντικές ικανότητες, έλεγαν πως τις ικανότητές τους τις είχαν λάβει από κείνες. Επίσης, θεωρούνταν μητέρες πολλών σοφών θνητών, μάντεων και γιατρών, όπως η Χαρικλώ του Τειρεσίας, η Φιλύρα του Χείρωνα και η Κορωνίδα, μάνα του Ασκληπιού.Οι Νύμφες λατρεύονταν σε πολλά μέρη σ' όλη την Ελλάδα, δεν υπήρχαν όμως ναοί αφιερωμένοι σ' αυτές. Οι θυσίες προς τιμή τους γίνονταν κοντά σε πηγές ή μέσα σε σπηλιές. Ο Οδυσσέας και οι κάτοικοι της Ιθάκης τις τιμούσαν με εκατόμβη, δηλαδή θυσία εκατό βοδιών. Συχνή ήταν και η ύπαρξη των βωμών τους μέσα σε ιερά άλλων θεών.Όμως οι Νύμφες δεν είχαν δράση πάντοτε ευεργετική για τους θνητούς κι υπήρχαν φορές που προκαλούσαν μεγάλο κακό. Αν, για παράδειγμα, τύχαινε να δει κανείς μια Νύμφη την ώρα που έκανε το λουτρό της μέσα στην πηγή, έχανε τα λογικά του. Ήταν, όμως, και γενικότερα ικανές να προκαλέσουν σύγχυση του νου στους θνητούς και να τους κάνουν τρελούς. Οι άνθρωποι που καταλαμβάνονταν από έκσταση κι ενθουσιασμό, έφευγαν από τα σπίτια τους και πήγαιναν στα βουνά, όπου κρύβονταν μέσα σε σπηλιές.
Οι Νύμφες έχουν επιζήσει στη λαϊκή μας παράδοση μέχρι σήμερα· είναι οι γνωστές μας νεράιδες, που ζουν στα βουνά, στις νεραϊδοσπηλιές και τις νεραϊδόβρυσες. Θεωρείται πάντοτε επικίνδυνο να τις συναντήσει κανείς, αφού υπάρχουν ακόμη οι μύθοι για τους "νεραϊδοπαρμένους", όπως ήταν ο Ύλας στην αρχαιότητα. Μόνο οι σαββατογεννημένοι και "αλαφροΐσκιωτοι" μπορούν να τις αντιλαμβάνονται και να τις βλέπουν να χορεύουν.Τελειώνοντας, αξίζει να τονίσουμε για μια φορά ακόμη το ότι οι Νύμφες λατρεύονταν ως στοιχεία των πηγών και των ποταμών, δηλαδή γενικότερα του νερού. Η σημασία του νερού ως δύναμη ζωής και γονιμότητας είναι μεγάλη και ζωτική σε μια μεσογειακή χώρα, όπως είναι η Ελλάδα. Το νερό είναι πηγή ζωής και βοηθά την ανάπτυξη και αναζωογονεί κάθε ζωντανό οργανισμό. Γι' αυτό και η αντίληψη για τις Νύμφες διευρύνθηκε ακόμη περισσότερο: έφτασαν να τις θεωρούν πνεύματα της βλάστησης, θέλοντας έτσι να συμβολίσουν γενικότερα την οργιαστική δύναμη της φύσης. Κι όπως το νερό τρέφει τα πάντα, έτσι και οι Νύμφες θεωρούνταν τροφοί των φυτών, των ζώων και των ανθρώπων.""
http://papasavas.blogspot.com/2007/04/blog-post_85...

Ντιάνα ή Χαμποντέ(Habonde,Dame Abonde) νεράϊδα.Ξεχασμένη Θεότητα που έχουν πάψει πλέον να λατρεύουν.Εμφανιζόταν σαν μια πανέμορφη γυναίκα με μαύρα λαμπερά μακριά μαλλιά και φορούσε στο κεφάλι της εναν κύκλο με ενα αστέρι που ήταν σύμβολο που έδειχνε πως ήταν η βασίλισσα των νεράϊδων της Γαλλίας.Την λάτρευαν ανάβοντας φωτιά και τραγουδούσαν και χόρευαν γύρω απο την φωτιά για να τους ευλογήσει η Θεά.Έδινε πλούτοι και ευλογούσε τους πιστούς τις με καλές σοδιές...Αλλοι βέβαια έλεγαν πως εμφανιζόταν τα βράδια σε αυτούς που θα πέθαιναν.

Νύμφες
Οι Νύμφες ήταν κατώτερες θεότητες, που ασχολούνταν με το να επιβλέπουν καθετί που ομορφαίνει και ζωογονεί τη φύση.

Οι αρχαίοι Έλληνες πίστευαν ότι οι όμορφες αυτές κοπέλες είχαν τη δύναμη να εμπνεύσουν τους θνητούς να προφητεύουν και γράφουν ποιήματα. Γι' αυτό οι ποιητές λέγονταν νυμφόληπτοι.

Κατοικούσαν στις κορφές των βουνών, στα ποτάμια, στα ρυάκια, στις πηγές, στα δάση, στις κοιλάδες, στις σπηλιές, στα δέντρα και συνόδευαν τους διάφορους θεούς. Τραγουδούσαν γλυκύτατα τραγούδια και τα δάση και τα βουνά αντηχούσαν απ' τις φωνές τους, όταν έπαιζαν.

Οι Νύμφες είχαν διάφορα ονόματα, ανάλογα με τον τόπο, όπου κατοικούσαν.

Έτσι ήταν οι Ωκεανίδες, οι κόρες του Ωκεανού, οι Νηρηίδες, οι κόρες του Νηρέα, οι Ποταμηίδες, οι νύμφες των ποταμών. Οι Ναϊάδες, Νηρηίδες, Υδριάδες, Κρηναίες, Πηγαίες, Λιμνάδες, Ελειονόμοι (των ελών) ήταν νύμφες των γλυκών νερών. Ορεστιάδες ή Ορειάδες ήταν οι νύμφες των βουνών και των σπηλαίων, ενώ εκείνες που κατοικούσαν στα δάση, στα άλση, στους δρυμούς και στις κοιλάδες λέγονταν Αλσηίδες, Ναπαίες, Αυλωνιάδες. Τέλος οι Νύμφες των δέντρων λέγονταν Αμαδρυάδες ή Δρυάδες και Αδρυάδες και των οπωροφόρων Μηλίδες ή Μηλιάδες.

Εκτός απ' αυτές, υπήρχαν και οι Yάδες, νύμφες του Υετού (βροχής), επτά στον αριθμό. Και τελευταιες οι Πλειάδες, και οι Νυσιάδες
Οι αρχαίοι τις λάτρευαν παντού στην Ελλάδα και
τους πρόσφεραν θυσίες με πρόβατα, κατσίκες, μέλι και λάδι.

Οι Νύμφες ήταν γυναικείες μορφές θεϊκής καταγωγής, νεαρές στην ηλικία, που ζούσαν μέσα στην άγρια φύση, τριγύριζαν στα βουνά, συνοδεύοντας την Άρτεμη και παίζοντας μαζί της. Ήταν όλες τους πανέμορφες, η Άρτεμη όμως ξεχώριζε με τη θωριά της ανάμεσά τους. Υμνούσαν με τις γλυκιές φωνές τους τους Ολύμπιους θεούς και ιδιαίτερα τον πατέρα του Πάνα, τον Ερμή. Μαζί τους χόρευε και η Αφροδίτη, μαζί με τις Χάριτες, όπως λέει ο Όμηρος, στο βουνό Ίδα, στην Τροία. Άλλοτε το χορό τους τον οδηγεί ο ίδιος ο θεός Απόλλωνας. Οι Νύμφες θεωρούνταν γενικά κάτι μεταξύ θεών και θνητών, όχι καθαυτό θεές. Δεν ήταν αθάνατες, ζούσαν όμως πάρα πολύ και τρέφονταν με αμβροσία.

Γενικά, επικρατούσε η αντίληψη πως ήταν κόρες του Δία. Άλλοι, πάλι, τις θεωρούσαν κόρες ποταμών. Έτσι, κάθε περιοχή είχε τα ποτάμια της και καθένα απ' αυτά είχε γεννήσει τις Νύμφες της περιοχής αυτής, λ.χ. ο ποταμός Πηνειός ήταν ο πατέρας των Νυμφών της Θεσσαλίας και ο ποταμός Ξάνθος ήταν ο γεννήτορας των Νυμφών της Τροίας. Πολύ συχνά εκείνες έδιναν τα ονόματά τους στις κοντινές πόλεις, όπως έγινε με τη Νύμφη Σπάρτη, που ήταν κόρη του ποταμού Ευρώτα.

Ήταν κατεξοχήν πνεύματα του γλυκού νερού και βρίσκονταν στα ποτάμια, στις πηγές και μέσα στα βουνά από τα οποία πήγαζαν ποτάμια. Συνόδευαν πάντα το νερό, τονίζοντας έτσι τη μεγάλη του σημασία για την ύπαρξη ζωής. Χωρίς αυτό ούτε βλάστηση, ούτε γονιμότητα υπάρχει. Μέσω λοιπόν της ζωογόνας δύναμης του νερού οι Νύμφες εξαπλώθηκαν στα βουνά και στα δάση και συνδέθηκαν με τη βλάστηση. Αυτός είναι και ο λόγος για τον οποίο θεωρούνται κόρες του Ωκεανού ή άλλων ποταμών.

Έτσι οι Νύμφες κατέληξαν να είναι τριών ειδών: 1) Ναϊάδες, δηλαδή Νύμφες των ποταμών, των πηγών και των κρηνών και είναι οι πιο γνωστές, 2) Ορεστιάδες, που κατοικούσαν στα βουνά όπου υπάρχουν πηγές και 3) Δρυάδες ή Αμαδρυάδες, δηλαδή Νύμφες των μοναχικών δέντρων και των λιβαδιών και ταυτίζονταν με τις Μελίες.Οι Ναϊάδες κατοικούσαν μέσα σε σπηλιές, που βρίσκονταν κοντά σε νερό ή μέσα σ' αυτό, κάτω από την επιφάνεια των ποταμών. Μέσα στις σπηλιές τους απολάμβαναν τις χαρές του έρωτα με τον Ερμή ή τους Σιληνούς. Ζούσαν όσο και οι πηγές, κοντά στις οποίες κατοικούσαν: όταν στέρευαν εκείνες, οι Ναϊάδες έσβηναν. Το ίδιο συνέβαινε με τις Αμαδρυάδες -που το όνομά τους σημαίνει "δέντρο και γυναίκα ταυτόχρονα"- τα πεύκα, τα έλατα και οι δρυς άρχιζαν να μεγαλώνουν με το που άρχιζε η ζωή μιας Νύμφης. Ήταν δέντρα δυνατά και ζούσαν για πολλά χρόνια, ενώ οι θνητοί απαγορευόταν να τα αγγίξουν με τσεκούρι.

ΝΥΜΦΕΣ ΚΑΙ ΝΕΡΑΙΔΕΣ
Οι μυθολογικές νύμφες ήταν παρθενικές θεότητες της φύσης που ζούσαν μέσα ή κοντά στις πηγές, τις κρήνες, ή στα ρυάκια (και λεγόντουσαν Ναϊάδες), στις κοιλάδες και στους λειμώνες (και λεγόντουσαν Ναπαίες), στα όρη (Ορειάδες), ή στα δάση, τα δέντρα τα άλση (Δρυάδες και Αμαδρυάδες). Ωκεανίδες λεγόντουσαν οι νύμφες που ζούσαν στις πηγές και θεωρούνταν κόρες του Ωκεανού ενώ Νηρηίδες λεγόντουσαν αποκλειστικά οι νύμφες της θάλασσας. Σαν τοπικές θεότητες, είχαν και κάποιες ειδικές ονομασίες, ανάλογα με τον τόπο διαμονής τους. Έτσι οι νύμφες της Δωδώνης λεγόντουσαν Δωδωνίδες, της Νύσης λεγόντουσαν Νησιάδες κτλ.

Οι Νύμφες αποκαλούνταν επίσης κόρες του Δία. Είχαν το χάρισμα της μαντείας και ενέπνεαν ενθουσιασμό στους ποιητές και τους μουσικούς. Οι ποιητές και οι μουσικοί αυτοί ονομάζονταν νυμφόληπτοι. Οι νύμφες δεν ήταν αθάνατες αλλά ζούσαν πολλά χρόνια χωρίς να γερνάνε ποτέ. Λατρεύοντας τις οι άνθρωποι τους προσέφεραν γάλα, κατσίκια, πρόβατα, ελαιόλαδο και κρασί. Οι νύμφες στην τέχνη παρασταίνονται σαν ωραίες γυναίκες. Τα αρχαία χρόνια παρασταίνονταν ντυμένες, ενώ αργότερα γυμνές ή ελαφρά ντυμένες. Συχνά παρασταίνονταν να κρατάνε στα χέρια τους υδρία ή κόγχη, όρθιες ή γονατιστές, να πίνουν νερό ή να ξεκουράζονται κοντά σε πηγή, να παίζουν ή να χορεύουν. Κάποιες φορές παρασταίνονταν μαζί με άλλους θεούς, τον Πάνα, τον Απόλλωνα, τον Ερμή ή ακόμη και με τις Χάριτες. Θεωρούνταν δε, συγγενείς με τις Ώρες αλλά και τις Χάριτες.

Στην νεότερη Ελληνική παράδοση, την θέση των Νυμφών την πήραν οι Νεράιδες. Η ονομασία Νεράιδες προήλθε από αυτή των αρχαίων Νηρηίδων. Θεωρείτο πως κατοικούσαν σε υγρά σπήλαια (Νεραϊδόσπηλα), σε όρη, σε ιαματικές πήγές και γενικότερα σε έρημες και απρόσιτες περιοχές. Αποτελούσαν δε έναν άλλο, ανώτερο από αυτόν των ανθρώπων, κόσμο. Νυμφεύονταν αρσενικά πνεύματα, τους Νεράιδους.

Η ομορφιά τους ήταν τόση ώστε την λέξη Νεράιδα την χρησιμοποιούμε ακόμη και σήμερα για να εκφράσουμε μεγάλη καλλονή. Ωστόσο σε πολλές παραδόσεις οι Νεράιδες αναπαριστούνται με πόδια κατσίκας ή γαϊδουριού, πράγμα που αποδεικνύει την σύγχυση των Νεράιδων με τα δαιμόνια.

Οι Νεράιδες, όπως και οι Νύμφες των αρχαίων, πλένονται τα μεσάνυχτα στα νερά των πηγών, και κανείς δεν πρέπει να τολμήσει να πλησιάσει στις πηγές ή να πιει απ' το νερό τους, για να μη γίνει νεραϊδοπαρμένος (ή νυμφόληπτος). Στην αρχαιότητα μάλιστα με τον όρο νυμφόληπτος περιέγραφαν και τον τρελό. Μετά το λουτρό, οι Νεράιδες καλωπίζονται στα σπήλαια ή δίπλα στα ρυάκια. Την νύχτα χορεύουν κι όποιοι τις δουν είτε χάνουν τα λογικά τους είτε παθαίνουν επιληψίες.

Οι Νεράιδες εξασκούν την επιβλαβή τους δύναμη κυρίως το μεσημέρι και «λαβώνουν» όσους ανθρώπους περνούν από τον τόπο που μένουν οι Νεράιδες. Αρπάζουν τους νέους και τα παιδιά και τους μεταφέρουν στα σπήλαια για να ζήσουν μαζί με αυτές. Οι Νεράιδες μπερδεύονται στους θρύλους του λαού με τις Άρπυιες όπως δηλώνει και η πρόληψη ότι όταν πνέει σφοδρός άνεμος οφείλεται στο πέρασμα των Νεράιδων.

Οι Νεράιδες, όπως και οι αρχαίες Νύμφες, υφαίνουν πολύ λεπτό ύφασμα, πολλές φορές παντρεύονται θνητούς ή και θνητοί αρπάζουν με μαγικά τεχνάσματα Νεράιδες, ακριβώς όπως η Ωκεανίδα Θέτις από τον Πηλέα, πατέρα του Αχιλλέα. Οι Νεράιδες έχουν πολλές ομοιότητες και με τις Μοίρες, αφού έχουν επίδραση στα νεογνά, αλλά και με τις αρχαίες θεότητες που είχαν σχέση με τον τοκετό. Τέλος οι Νεράιδες διατήρησαν πολλά χαρακτηριστικά των Μελιών νυμφών της αρχαιότητας, οι οποίες γεννήθηκαν από την Γη και από το αίμα των γεννητικών οργάνων του Κρόνου και ήταν σκληρές και κακοποιοί.


ΝΥΜΦΕΣ ΚΑΙ ΝΕΡΟ
Γνωρίζουμε τη μεγάλη σημασία που είχε το νερό κατά την αρχαιότητα στη ζωή, αλλά και στα ανάκτορα του κάτω κόσμου. Για το λόγο αυτό πρόσφεραν αγγεία που σχετίζονταν με το νερό.

Σε γνωστό επίγραμμα μάλιστα, υπάρχει προτροπή προς τον νεκρό να πιει νερό από την πηγή της Μνημοσύνης, όπως λέει χαρακτηριστικά και όχι της Λήθης, για να θυμάται τους οικείους του.

Στο νεκροταφείο στις Αλές, έχουμε πρόχου τοποθετημένη στο ύψος της κεφαλής, ενώ στο χέρι του νεκρού κύπελλο, γεγονός που σχετίζεται με τις δοξασίες περί νερού. Υδροδόχα αγγεία έχουμε και σε τάφους από τη Χαλκίδα, Ερέτρια, Ανθηδώνα, Ριτσώνα και άλλες περιοχές της Εύβοιας.

Μια ειδική κατηγορία αγγείων είναι οι λουτροφόροι που τοποθετούνταν ως σήμα του τάφου και συνόδευαν νεαρά άτομα και κυρίως όχι ύπανδρα. Η λουτροφόρος χρησιμοποιούνταν για τη μεταφορά του νερού, για το λουτρό του γάμου.

Σε διάφορες περιοχές δε, υπήρχαν ιερές πηγές για την άντληση του νερού, προκειμένου για το γαμήλιο λουτρό που αναφέραμε ήδη. Οι αρχαίοι συγγραφείς αλλά και οι λεξικογράφοι αναφέρονται στη διπλή χρήση των λουτροφόρων (δηλαδή στους φέροντες την υδρία): μεταφορά του νερού για το γαμήλιο λουτρό αλλά και τοποθέτηση τους πάνω σε τάφους.

Με το νερό και τις πηγές συνδέονται και οι νύμφες (μία από αυτές ήταν και η Αρέθουσα) οι οποίες ήταν προστάτισσες του γάμου. Για το λόγο αυτό οι νιόπαντροι συνήθιζαν να αφιερώνουν σε αυτές τη λουτροφόρο που είχαν χρησιμοποιήσει κατά το γαμήλιο λουτρό.

Αντίθετα οι μνηστευμένοι προ του γάμου τους αφιέρωναν στις νύμφες μικρά αγγεία. (προτέλεια).
Συνέχεια και αναβίωση του εθίμου αποτελεί ο Κλήδονας και το αμίλητο νερό που παίρνουν τα νεαρά κορίτσια από την πηγή στη γιορτή του Αη-Γιάννη του Κλήδονα τον Ιούνιο.

Το σύγχρονο αυτό έθιμο του τόπου μας σχετίζεται με όλα όσα τελούνταν πριν την αφιέρωση των μικρών αγγείων στις νύμφες.

ΟΙ ΝΥΜΦΕΣ
Οι Νύμφες, λέγεται ότι γεννήθηκαν από τις σταγόνες αίματος του Ουρανού. Άλλοι λένε ότι ήταν κόρες του Ωκεανού, άλλοι του Διός, άλλοι ότι γεννήθηκαν από τα δέντρα και του ποταμούς.

Ήταν μεν θεές, αλλά θνητές! Ζούσαν πολλές χιλιάδες χρόνια και ήταν προστάτιδες της φύσης και εκπροσωπούσαν μέρη της.

Είναι προστάτιδες των ποιμένων, των ποιμνίων, των βουνών, των δασών, των σπηλαίων, των δέντρων, των πεδιάδων, των λιμνών, των θαλασσών, των ποταμών, των πηγών, των φυτών, των ζώων.

Χωρίζονταν στις Ουράνιες Νύμφες ( Μούσες, Ώρες, Χάριτες), τις Εναέριες (Εργάζονταν στον αέρα, εναέρια πνεύματα) , τις Επίγειες ((Ορειάδες, Λειμωνιάδες, Ναπαίες, Αλσηιτίδες, Δρυάδες, Αμαδρυάδες, Αγριάδες, Επιμελίδες, Χλωρίδες, Ανθούσες), και τις Έφυδρες (Νηρηίδες, Ποταμίδες, Αιμνιάδες, Λιμνάδες, Ναίδες, Κρηνίδες, Πηγαίες, Ωκεανίδες).

Οι πιο γνωστές Νύμφες είναι:

Αγνώ, Αδράστεια, Αίγλη, Αίξ, Ακακαλίς, Αλκινόη, Αλεξιρρόη, Αμάλθεια, Αναξιβία, Ανθρακία, Ανθηδών, Άργη, Αργιόπη, Αργυρά, Αρέθουσα, Αρκαδία, Αρχιρρόη, Ασία, Αστυόχη, Άωρα, Βαλτή, Βάτεια, Βιθυνίς, Βιστονίς, Βολίνα, Βρεττία, Βρίσα, Βυγολίς, Γαλάτεια, Γαραμαντίς, δαυλίς, Δάφνη, Δηιόπεια, Δία, Δίκτη, Διοπάτρια, Διόπεια, Δρυάς, Δρυμώ, Δρυόπη, Δωδώνη, Δωρίππη, Εθημέρα, Ειδοθέα, Ελίκη, Ερατώ, Έρκυνα, Εσπερίς, Ευνίκη, Ευνόστα, Ευρυδίκη, Ευρύτη, Αφυδατία, Εχεναίς, Ηγητορία, Ηγνατία, Ηχώ, Θαλία, Θάλπουσα, Θειώσα, Θέμις, Θηραμένη, Θίσβη, Θοώσα, Ιδαία, Ίδη, Ιθώμη, Ιμαλία, Ιόπη, Ιοφώσα, Ίππα, Ίσσα, Ιφθίμη, Καβειρώ, Καλαθαία, Καλλιστώ, Κάλβη, Κασσωτίς, Κασταλία, Κίρρα, Κλαία, Κλείς, Κλεοδώρα, Κλεοχάρεια, Κλέουσα, Κλονία, Κλυμένη, Κλυτία, Κνωσσία, Κορωνίς, Κραταιίς, Κυάνη, Κυδίππη, Κυλήνη, Κυμοδάκεια, Κυμοπόλεια, Κυνόσουρα, Κυρήνη, Κωρυκεία, Λαοθόη, Λιγέα, Λιλαία, Λιμνατία, Λωτίς, Μαλίς, Μελανίππη, Μελία, Μενδηίς, Μίδεια, Μυρτώεσσα, Νέδα, Νίκαια, Νομία, Οινηίς, Οινόη, Ολβία, Ορθρυίς, Ορνέα, Ορφνή, Ορσηίς, Παρειά, Πασιθέα, Πασιφάη, Πεισιδίκη, Περίβοια, Περιστερά, Πίτυς, Πλωτώ, Πολυξώ, Πραξιδίκη, Ρήνη, Σαγγαρίτις, Σαλμακίς, Σινόη, Σταφυλή, Σύμη, Συλλίς, Σύριγξ, Τιθωρέα, Τριτωνίς, Υάλη, Ύβρις, Φάσις, Φερωνία, Φιγαλία, Φιλία, Φιλονόμη, Φιλύρα, Φρίξα, Χαρικλώ, Χελώνη, Χησιάς, Χρονοφύλη, Χρύση, Ψαλάκανθα, Ώρα.


---
Να έχετε αγάπη στην καρδιά, φως στο πνεύμα, θάρρος στην ψυχή και αλήθεια στο στόμα.

ΟΙ ΝΗΡΗΙΔΕΣ
Οι Νηρηίδες, ήταν κόρες του Νηρεύς. Είχαν απόλυτη δύναμη στην Θάλασσα και έλεγχαν την δύναμη της, την ταραχή της, την γαλήνη της.

Τις ονόμαζαν και Δωρίδες, διότι δεν ξεχώριζαν τις κόρες του Νηρέα από τις κόρες τις Δωρίδας, οι οποίες ήταν 16.

Ο Νηρεύς,, γιός του Πόντου και της Γης, ήταν θεός θαλάσσιος και κύριος των ανέμων. Ήταν μάντης αλάνθαστος. Γυναίκα του πήρε την Δωρίδα, κόρη του Ωκεανού, από την οποία απέκτησε 50 κόρες.

Οι Νηρηίδες - Δωρίδες ήταν:

Αγανή, Ακταία, Αλία, Αλιμήδη, Αμφιτρίτη, Αυτονόη, Γαλάτεια, Γαλήνη, Γλαύκη, Γλαυκοθόη, Γλαυκονόμη, Δηιάνειρα, Δηρώ, Διώνη, Δυναμένη, Δωρίς, Δωτώ, Ερατώ, Ευαγόρα, Ευάρνη, Ευδώρα, Ευκράτη, Ευλιμένη, Ευμόλπη, Ευνίκη, Ευπόμπη, Ηιόνη, Θαλία, Θέτις, Θεμιστώ, Ιόνη, Οπποθόη, Ιππονόμη, Ισαίη, Καλυψώ, Κητώ, Κραντώ, Κυματολήγη, Κυμοθόη, Κυμώ, Λαομέδεια, Λειαγόρα, Λιμνώρεια, Λυσσιάνασσα, Μελία, Μελίτη, Μενίππη, Ναυσιθόη, Νεόμηρις, Νημερτή, Νησαία, Νησώ, Πανόπη, Πασιθέα, Πιόνη, Πληξαύρα, Πολυμένη, Πολυνόη, Ποντοπόρεια, Προνόη, Πρωτομέδεια, Πρωτώ, Σαώ, Σπειώ, Φέρουσα, Ψαμάθη.


ΝΙΚΑΡΕΤΗ η Κορίνθια .Αναφέρεται από τον Ν. Χατζηδάκι ως "ΤΗΣ ΓΕΩΜΕΤΡΙΑΣ ΘΕΡΑΠΑΙΝΙΣ". Την αναφέρει ακόμα και ο Ε. Σταμάτης. Από τους αρχαίους συγγραφείς την μνημονεύει ο Στοβαίος. Κατά τον Ν. Χατζηδάκι, στην Νικαρέτη οφείλεται η επαναδιατύπωσις και η απόδειξις του θεωρήματος : "ΠΑΝΤΟΣ ΤΡΙΓΩΝΟΥ ΜΙΑΣ ΤΩΝ ΠΛΕΥΡΩΝ ΠΡΟΣΕΚΒΛΕΙΘΕΙΣΗΣ, Η ΕΝΤΟΣ ΓΩΝΙΑ ΕΚΑΤΕΡΑΣ ΤΩΝ ΕΝΤΟΣ ΚΑΙ ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΓΩΝΙΩΝ ΜΕΙΖΩΝ ΕΣΤΙ".