Για την Κατερίνα

Ένα μικρό καράβι σε πέλαγα βαθιά...
Με θάλασσες γαλάζιες και ουράνια πορφυρά...

Το κύμα να είναι χάδι ο αέρας σύντροφος...
Γοργόνες απ το πλάι, δελφίνι ο οδηγός...

Όνειρο στο πανί σου, ελευθερίας σημαία...
Πυξίδα η ψυχή σου, με αστέρια η προκυμαία...

O Ορίζοντας χρυσάφι, δρόμος αστραφτερός...
Και της καρδιάς τραγούδι, o γλυκός συνοδηγός...

Μακρύ να έχεις ταξίδι, στων χρόνων την σχισμή...
Και η άγκυρα που θα βρεις, λευκή κρυστάλλινη...

Ένα μικρό καράβι, σε πέλαγα συμπαντικά...
Κι εσύ παιδί των άστρων, να φτάσεις στα ανείπωτα...

~~~~~~~~~

Γνώριμος δρόμος...
Είναι κάθε δρόμος που τελειώνει...

Ώριμος πόνος...
Ο πόνος που κουράστηκε να ζει...

Δάκρυ αλμυρό...
Από το αίμα έκλεψε αλμύρα...

Αλλόκοσμες σκέψεις...
Αναθυμιάσεις εξορίας, ανάμνησης παλιάς...

Αρχή και τέλος...
Τα μόνα που δεν όρισα ποτέ μου...

Το ενδιάμεσο δικό μου...
Το γέμισα με επιλογές χαράγματα...

Το απόσταγμα ζεστό...
Αυτό είναι που γυρεύω τάχα;

Άραγε εδώ γίνομαι;
Η μήπως την μορφή μου διαπιστώνω;

Υγρό που στάζει...
Με ξόδεψα στην γη που αγάπησα...

Χώμα υγρό...
Με πότισα στους πόρους της καρδιάς της...

Όσα μου έδωσε...
Στα μυστικά απόκρυφα αρχεία της ψυχής...

Μια ευχή παράσημο...
«Είθε στους δρόμους της ουσίας σου να πορευθείς»...

Αιθηρόη 18/12/2009

Καλό ταξίδι....

~~~~~

Το άσπρο της λήθης...
Το μαύρο της αρχής...
Το κόκκινο που σε ορίζει...
Το πράσινο να σε κινεί...
Το κίτρινο να διαψεύδει...
Το μπλε να ανοίγει...
Το μοβ έχει φτερά...
Πορτοκαλί οι σκέψεις...

1-2-3-4-5-6-7-8-9.......1570...254.898....

Παντού και πουθενά...
Ποτέ του δεν τελειώνει...

Πάνω η αναζήτηση...
Όλα όσα βρίσκεις κάτω...
Κινείσαι νιώθεις δεξιά...
Δημιουργείς στα αριστερά σου...

Ευθεία είναι ο χρόνος σου...
Και όμως κύκλους κάνεις...

Μες στην αγάπη το καλό...
Και το κακό είναι λάθος...
Βάρος η μνήμη μα κι οδηγός...
Η λήθη σε επαναλαμβάνει...

Το άσπρο της λήθης...
Το μαύρο της αρχής...
Το κόκκινο που σε ορίζει...
Το πράσινο να σε κινεί...
Το κίτρινο να διαψεύδει...
Το μπλε να ανοίγει...
Το μοβ έχει φτερά...
Πορτοκαλί οι σκέψεις...

1-2-3-4-5-6-7-8-9.......1570...254.898....

Παντού και πουθενά...
Ποτέ του δεν τελειώνει...
Αιθηρόη

~~~

πολυ ομορφο πολυ συγκινητικο
μακαρι η κατερινα να εχει να καλο ταξιδι στους νεους κοσμους που ταξιδευει στα αγνωστα νερα
και να ξερει οτι εμεις δεν την ξεχναμε...
αλαφροίσκιωτος


NTYLAN TOMAS
1914-1953

""Χωρίς να είμαστε τίποτ' άλλο παρά μόνο άνθρωποι, περπατήσαμε μέσ' απ' τα δέντρα
Φοβισμένοι, αφήνοντας τις λέξεις μας να είναι τρυφερές
Από φόβο μήπως ξυπνήσουμε τις κουρούνες,
Από φόβο μήπως έρθουμε
Αθόρυβα μέσα σ' έναν κόσμο φτερών και κραυγών.

Αν ήμασταν παιδιά, ίσως να σκαρφαλώναμε,
Θα πιάναμε τις κουρούνες να κοιμούνται, και δεν θα σπάγαμε ούτε κλαράκι,
Και, μετά το μαλακό ανέβασμα,
Θα τινάζαμε τα κεφάλια μας πιο πάνω απ' τα κλαριά
Για να θαυμάσουμε την τελειότητα των άστρων.

Πέρα απ' τη σύγχυση, όπως συμβαίνει συνήθως,
Και τον θαυμασμό για όσα ο άνθρωπος γνωρίζει,
Πέρα απ' το χάος θα 'ρχόταν η μακαριότητα.
Αυτό, τότε, είναι ομορφιά, είπαμε,
Παιδιά που με θαυμασμό κοιτάζουν τ' αστέρια,
Είναι ο σκοπός και το τέλος.
Χωρίς να είμαστε τίποτ' άλλο παρά μόνο άνθρωποι, περπατήσαμε μέσ' απ' τα δέντρα.""
Δεν θαπω τίποτα άλλο σήμερα! Όχι σήμερα.
maggisoyla

~~~~~~~

Οφείλω στην Κατερίνα, που αν και χαμογελούσε με τις πικρόχολες σκέψεις, στο αυθόρμητο της καρδιάς της έσταξαν αηδιαστική ειρωνεία... και πόνεσε...

Δεν πείραξε κανέναν.
Δεν πρόσβαλε ποτέ κανέναν.
Δεν υποτίμησε κανέναν.
Είχε άπλετο σεβασμό για όλους και όλα.
Αυθόρμητη χαρά για όσα τις διέγειραν τον νου.
Μάτια παιδικά και μέσα της φάνταζαν όλα πιο μεγάλα κι όμορφα.
Δεν πείραξε κανέναν...

Και όμως...

«Άνθρωπε»...
Σηκώνεις το δάχτυλο και δείχνεις γελώντας ειρωνικά.
Αναρωτιέμαι όμως... επειδή δεν ακούγεται ο κρότος της σφαίρας της σκέψης σου, θαρρείς πως σκοτώνεις λιγότερο... άνθρωπε;
Φοράς την μάσκα και παίζεις ρόλους στο στημένο θέατρο του μυαλού σου...
Αναρωτιέμαι όμως... ακόμα κι αν δεν διακρίνουν οι θεατές το πρόσωπο σου, δεν γνωρίζεις εσύ ποιος είσαι... άνθρωπε;
Έχει αγκυλώσει ο λαιμός σου και το βάρος του κρανίου αβάσταχτο...
Αδυνατείς να δεχτείς πως τα άστρα λάμπουν στον ουρανό.
Αναρωτιέμαι όμως... επειδή εσύ ασθενείς να σηκώσεις το κεφάλι και να απλώσεις ψηλά την ματιά σου, θαρρείς είναι ανόητοι αυτοί που μιλούν για τα αστραφτερά του ουρανού;

Ο καθένας βλέπει αυτό που έχει μέσα του και κατανοεί όσα αντέχει και μπορεί να επεξεργαστεί. Και αυτό δεν είναι κακό. Άθλιο είναι να είσαι βότσαλο και να χλευάζεις τους πλανήτες, διότι απλά δεν τους χωράει το μέγεθος σου.

Και πόσο μεγαλείο υπάρχει αλήθεια... άνθρωπε! Εκείνος ο «μικρός» και «ανόητος» άνθρωπος, σε κατανοεί και σε συγχωρεί και δακρύζει λυπημένος για την πίκρα και τον εγωισμό της καρδιάς και δήθεν γνώσης σου, την στιγμή που εσύ... άνθρωπε... τάχα έχεις τα μάτια ανοιχτά και κατέχεσαι από ευφυΐα και σέρνεσαι για να αποδείξεις την ανύπαρκτη υπεροχή σου, φτύνοντας χολή και φθόνο.

Τι κρίμα αλήθεια...
Τι κρίμα, κάθε φορά που χάνουμε την ευκαιρία για να αποδειχτούμε όντα μεγαλόπρεπα αυτού του σύμπαντος...
Τι κρίμα, κάθε φορά που πληγώνουμε ανέντιμα και χυδαία, κρυμμένοι πίσω από ένα ψευδώνυμο, με την σιγουριά του αθέατου...
Έτσι νομίζεις...

Θαρρείς δεν φαίνεσαι;
Έτσι θαρρείς;

Τι κρίμα αλήθεια...

Ό,τι κι αν «φορέσεις», η μυρωδιά δεν φεύγει. Εκεί είναι. Κολλημένη πάνω στο δέρμα σου, φτιαγμένο από τους καιρούς για να αναγνωρίζεσαι από εκείνους που πρέπει.

Κάνε κάτι...

Αρκετό έδαφος έχασες.

Δεν ξεγελάς.
Με τα αποστηθίσματα και τις μιμήσεις Δεν Γίνεσαι... Δεν Είσαι.

Κανένα ψέμα δεν θα γεμίσει την μοναξιά σου... άνθρωπε...
Κανένα ψέμα δεν θα σου δώσει ανάστημα...
Αν δεν «Είσαι»... δεν «Γίνεσαι»...

Κάνε κάτι...

...ο καθένας βλέπει αυτό που έχει μέσα του...
Ο καθένας, θεωρεί και κρίνει με τις συνήθειες που έχει.
Ό,τι γνωρίζει ο καθένας από τον εαυτό του, αυτό και αντιλαμβάνεται.

Έχω ξαναπεί...
Αν ένας κλέφτης συναντούσε έναν άγιο, θα έβλεπε μόνο τις τσέπες του.

Καταφέρνουμε ταξίδια στο διάστημα...
Και μας είναι ανέφικτος ο περίπατος στα βάθη της ψυχής...

Μαζεύτε τα καρφιά σας και καρφώστε με αυτά φτερά στις πλάτες σας.

Συνωμότες και φθαρμένοι από τη πλαστή τροφή... ουκ ολίγοι!
Χώνονται κάτω από τα χαλιά και κουλουριάζονται στις τρύπες καραδοκώντας την ευκαιρία που θα χύσουν στον αέρα την μπόχα της κρυφής χολής, της μίζερης φτώχιας του νου τους.

Οι καιροί άλλαξαν...
Αφουγκράσου... άνθρωπε...
Αφουγκράσου... οι άνεμοι άλλαξαν πορεία... δυνάμωσαν...
Αφουγκράσου...

Μόλις άρχισε...

Αιθηρόη

~~~~~~~~~~~~

Και όχι μόνο στην Κατερίνα Αιθηρόη μου! Σε ευχαριστώ!
Δεν μπορώ να το πιστέψω! Είναι συγκλονιστικό όταν ξέρεις κάποιον έστω και με αυτό τον τρόπο .
Έκλαψα για την Κατερίνα . Ήταν πολύ γλυκιά. Καλό ταξίδι Κατερίνα μου τρυφερή!
Κατερίνα μας ελπίζω να γελάς εκεί που είσαι! Και να είσαι σε μέρη που ονειρεύτηκες.
Σου στέλνω λουλούδια πολλά!
ρομαντική

~~~~~~~

Καλό ταξίδι κορίτσι μου! Πες ένα καλό λόγο για μας μήπως και ελαφρύνουμε την ψυχή μας κορίτσι μας!
Κι εγώ χάρηκα που σε γνώρισα έστω και λίγο.
Πανος

και εγω....