3. Η Δύναμη των Λέξεων

Οι Ελληνικοί Μαγικοί Πάπυροι, οι PGM είναι ένα σύνολο από πάπυρους μαγικών επικλήσεων,
συλλεγόμενοι από τον Jean d' Anastaisi στις αρχές του 1800 στην Αίγυπτο.
Ο Hans Deiter Betz, στην εισαγωγή του στη νεώτερη αγγλική μετάφραση,
σκέπτεται ότι αυτοί οι πάπυροι μπορεί να είχαν βρεθεί σε μια βιβλιοθήκη τάφων ή ναών
και οι πιο αρχαίοι πάπυροι μπορεί να ήταν η συλλογή ενός ατόμου στις Θήβες.

Οπωσδήποτε, η ακριβής προέλευση για των PGM είναι άγνωστη.
Ο Betz δηλώνει ότι μέσω των λογοτεχνικών πηγών είναι γνωστό ότι ένας αριθμός από μαγικά βιβλία
με μαγικές επικλήσεις συλλέχθηκαν στους αρχαίους χρόνους, τα περισσότερα από τα οποία ήταν κατεστραμμένα.
Έτσι, οι PGM είναι μια πολύ σημαντική πηγή για τις από πρώτες πληροφορίες για τις μαγικές πρακτικές στην αρχαία Μεσόγειο.

Οι μαγικές επικλήσεις των PGM καλύπτουν την κλίμακα των μαγικών πρακτικών από τις εναρκτήριες ιεροτελεστίες
για αιώνια ζωή ως τις μαγικές επικλήσεις για την αγάπη και θεραπευτικές ιεροτελεστίες.
Οι περισσότεροι από τους παπύρους είναι Ελληνικοί και Λαϊκοί με ερμηνείες στην Παλαιά Κοπτική
και χρονολογούνται μεταξύ του 2ου αιώνα π.Χ. και του 5ου αιώνα μΧ.
Οι μαγικές επικλήσεις καλούν Ελληνικές, Αιγυπτιακές, Εβραϊκές, Γνωστικές και Χριστιανικές θεότητες.

Δύο από τις πιο ενδιαφέρουσες πτυχές αυτών των κειμένων είναι η πρακτική της ταύτισης του εαυτού
με τη θεότητα και η χρήση των μαγικών βοών στην εκτέλεση των μαγικών τελετουργιών.
Σε πολλές από τις μαγικές επικλήσεις, ο ασκών λέγεται να χρησιμοποιήσει την έκφραση
«Είμαι» μαζί με ένα συγκεκριμένο όνομα θεότητας να εξουσιοδοτήσει ή να εργαστεί με την μαγική επίκληση.
Σε έναν τέτοιο πάπυρο, για παράδειγμα, μια μαγική επίκληση για να γίνει κάποιος αόρατος,
δηλώνει «είμαι ο Άνουβις, είμαι ο Όσιρ-Φρε, ......είμαι ο Όσιρις που ο Σεθ κατέστρεψε». (6. PGM I, 140, 195. )
Η χρήση της συγκεκριμένης μαγικής γλώσσας σε αυτά τα κείμενα, οι Μαγικές Βοές, είναι άφθονη.
Οι περισσότερες από αυτές τις λέξεις θεωρούνται ανερμήνευτες από τους μελετητές που εργάζονται με τους παπύρους.
Οι λέξεις της δύναμης στις ταυτίσεις αποτελούνται από τις μακριές σειρές φωνηέντων, όπως α εε ηηη ιιι οοοοο κλπ,
μόνο ή με ειδικά ονόματα θεοτήτων ή δαιμόνων που είναι παλίνδρομες και σημαντικά εκτενής.

Η ακριβής προφορά αυτών των Μαγικών Βοών ήταν βασική στην επιτυχία των μαγικών επικλήσεων.
Δεδομένου ότι τα αιγυπτιακά επικήδεια κείμενα προσδιορίζουν σαφώς τον αποθανόντα με τη θεότητα
και η δύναμη των λέξεων και της γλώσσας, είναι ένα κυρίαρχο χαρακτηριστικό γνώρισμα της Αιγυπτιακής μαγείας.
Αυτές οι έννοιες που βρέθηκαν στους PGM εμφανίστηκαν να παρέχουν
μια πιθανή σύνδεση μεταξύ της Αρχαίας Αιγυπτιακής και Ελληνικής μαγείας.

Σε όλη την επικήδεια λογοτεχνία της Αρχαίας Αιγύπτου, από τα κείμενα των πυραμίδων
ως τη Βίβλο των Νεκρών, υπάρχουν άφθονα στοιχεία ότι Αρχαίοι Αιγύπτιοι σκέφτηκαν
ότι τα ανθρώπινα όντα θα μπορούσαν να γίνουν θεότητες.

Σε αυτά τα κείμενα, ο Θεός Όσιρις προσδιορίζεται σαφώς με τον αποθανόντα.
Ο αποθανών θα πλοηγήσει επιτυχώς το ταξίδι στη μετά θάνατον ζωή όπως ο Όσιρις.

Με τη γνώση των ονομάτων όλων των εμπλεκόμενων στη μετά θάνατον ζωή και την εγκατάσταση
μιας σύνδεσης με μια θεότητα που είχε επιτύχει ήδη σε αυτήν την σφαίρα, ο αποθανών προετοιμάστηκε καλά για το ταξίδι.

Οι λέξεις, προφορικές ή γραπτές ήταν όχι μόνο σύμβολα, αλλά πραγματικότητες που παρουσιάστηκαν
με τα ιερογλυφικά και κράτησαν την ιδιαίτερη αντήχηση με τη μαγική δύναμη και τα περισσότερα
από τα επικήδεια κείμενα γράφτηκαν έτσι, με ιερογλυφικά.

Ωστόσο, υπάρχουν αναφορές στις Μαγικές Βοές στο Αρχαίο Ελληνικό υλικό εκτός από τους PGM.
Αρχικά, είναι τα Εφέσια Γράμματα, απόκρυφα γράμματα που εγγράφηκαν δήθεν,
στο άγαλμα της Αρτέμιδος στην Έφεσο χρησιμοποιήθηκαν προφορικά και γράφτηκαν για να αποτρέψουν το κακό.
Ένας πίνακας από μόλυβδο χαραγμένος με τα Εφέσια Γράμματα χρονολογείται τον 4ο αιώνα π.Χ.
και είπαν πως είναι για να χρησιμοποιηθεί προφορικά σαν μια μαγεία αποτροπής ενώ περπατούν σε έναν κύκλο γύρω από νεόνυμφους.
Στην παγκόσμια μαγεία του Εμπεδοκλή, "δεν υπάρχει τίποτε που να μην είναι δραστήριο και ενσυνείδητα ζωντανό".
Για τον Εμπεδοκλή "κάθε τι, ακόμα και οι λέξεις μίλησαν μέσω ενός ανθρώπου που κατανόησε πως είχε ύπαρξη,
νοημοσύνη και συνείδηση για ότι δικό του". Αυτή η ιδέα εμφανίζεται να είναι κοντά
στις Αιγυπτιακές ιδέες πως οι λέξεις δεν είναι σύμβολα, αλλά πραγματικότητες.

Ο Ορφέας θεράπευσε το ανθρώπινο πάθος με ποιήματα και τη λύρα, ενώ ο Πυθαγόρας
μπόρεσε να εξυμνήσει τις μαθητείες του στον ύπνο και να θεραπεύσει το σώμα και την ψυχή μέσω των μουσικών λέξεων.

Για τον πραγματικό συντάκτη του PGM, η έννοια της μαγικής δύναμης της γλώσσας θα μπορούσε να είναι πολύ ισχυρή πράγματι,
βγαίνοντας από και τις Αιγυπτιακές και από τις Ελληνικές μαγικές παραδόσεις.

Η χρήση των Μαγικών Βοών συνεχίζεται στα πιο πρόσφατα Κοπτικά κείμενα.
Για μια μαγική επίκληση που επικαλείται μια "φοβερή δύναμη για να εκτελεστεί κάθε επιθυμία" ο ασκών πρέπει να πει:
"Σε επικαλούμαι. ..... που είσαι προσφωνημένος με το Μέγα Μυστικό Όνομα ....».
Οι μαγείες του φωνήεντος βρίσκονται επίσης σε αυτά τα Κοπτικά κείμενα σε χαρακτηριστικές μορφές του PGM.

Οι Μαγικές Βοές επίσης αναφέρονται στους Χρησμούς των Χαλδαίων, οι οποίοι είναι σύγχρονοι με τα PGM
και εμφανίζονται να είναι ένα εσώτερο τμήμα του θεοσοφικού τελετουργικού. Σύμφωνα με τους Χαλδαίους, η ψυχή,
στην κάθοδό της στο σώμα συλλέγει τις ακάθαρτες ουσίες. Μέσω των θεουργικών ιεροτελεστιών,
η ψυχή μπορεί να επανέλθει, να αντιμετωπίσει το Θείο και να καθαριστεί αυτών των ακαθάρτων ουσιών
και να επιτύχει την αθανασία. Οι Μαγικές Βοές επικαλούνται τα βοηθητικά πνεύματα που θα βοηθήσουν
την ψυχή για να ανέλθει χωρίς φόβο στον Άδη. Οπωσδήποτε, ακόμα κι αν το πέρασμα στην αιωνιότητα είναι ο στόχος,
ο ταύτιση του εαυτού με τη θεότητα δεν δηλώνεται και μόνο η ψυχή μπορεί να επιτύχει μια τέτοια θέση.

Ο Ιάμβλιχος, που περιγράφει τη δυσκολία των Ερμητικών από τα Αιγυπτιακά στα Ελληνικά λέει,
"...γιατί η ίδια η ποιότητα των ήχων και ο τόνος της ομιλίας των αιγυπτιακών λέξεων περιέχει μέσα του την δύναμη των εν λόγω πραγμάτων".
Ο Betz βρίσκει μια περίπλοκη συγχώνευση από Ελληνικά, Αιγυπτιακά και Εβραϊκά στοιχεία στα κείμενα.
Αυτό που μπορούμε να δούμε στις Μαγικές Βοές είναι μια γενική και διαδεδομένη αρχαία μεσογειακή μαγική πρακτική.

Οι περαιτέρω ερωτήσεις που υποβάλλονται σχετικά με τις Μαγικές Βοές είναι,
τι ήταν οι πιθανές οδοί της μαγικής επικοινωνίας μεταξύ της Αιγύπτου και της Ελλάδας τον 4ο αιώνα πΧ,
όπου τα πιο αρχικά στοιχεία των συγκεκριμένων μαγικών λέξεων βρίσκονται στα Εφέσια γράμματα,
τι στοιχεία υπάρχουν των συγκεκριμένων Μαγικών Βοών, εκτός των φωνηέντων,
στην αιγυπτιακή μαγική πρακτική πριν από τους PGM και αν η συγκεκριμένη μορφή προέρχεται από τις ελληνικές έννοιες,
γιατί είναι οι Μαγικές Βοές στους PGM σχολιάστηκαν σε παλιά Κοπτικά σε πολλές μαγικές επικλήσεις
όπου το κύριο σώμα του κειμένου είναι στα ελληνικά;

Τελικά, η αξίωση ότι οι ρίζες της Ευρωπαϊκής μαγείας μπορούν να επισημανθούν στην Αιγυπτιακή μαγεία,
εμφανίζεται ιδιαίτερα ύποπτη όσον αφορά τις έννοιες που συζητούνται.
Οι αιγυπτιακές ιδέες και οι πρακτικές της ταύτισης του εαυτού με τη θεότητα δεν φαίνονται να είναι συμβατές
με τις Ελληνικές αντιλήψεις της σχέσης μεταξύ των ανθρώπων και των θείων κόσμων.
Μέσω των Μαγικών Βοών υπάρχουν στοιχεία μιας γενικευμένης μαγικής παράδοσης στην Αρχαία Μεσόγειο
από την οποία η ευρωπαϊκή παράδοση μπορεί να βγει σιγά-σιγά, αλλά όχι συγκεκριμένα από την Αίγυπτο.

Η Ελληνική γλώσσα, αποτελεί ένα ισχυρό πνευματικό οικοδόμημα. Πάνω της έχουν πατήσει οι επιστήμες του ανθρώπου και μέσα της φυλάει μυστικά μυστικών.

Χμ… ίσως φανεί άστοχο, αλλά παιδί μου θύμιζε το μαγικό τσαντάκι του φέλιξ (το θυμάστε αυτό το κόμικς;), όπου από μέσα της μπορούσε να βγάζει ότι χρειαζόταν.

Δεν υπάρχει απάντηση (σε ερώτηση που μπορεί να σκεφτεί ή φανταστεί ανθρώπου νους), που να μην περιέχεται μέσα σε αυτή την Γλώσσα.

Και το πιο σπουδαίο της; Είναι αστείρευτη! Δεν έχει όρια και μπορεί να αναπαράγει τον εαυτό της ξανά και ξανά και ξανά!