Λογισμικό του Κακού

Άγνωστο. 
*Θα μπορούσαν φυσικά να συζητηθούν ιδιότητές του*

   Κάποτε-κάπου,κίνδυνος*φυσικός ή συναισθηματικός*.Το Λογισμικό του Κακού πηγάζει από κάποια ρίζα φόβου. Ο φόβος δεν είναι παρά ένα συναίσθημα. Δεν είναι κακός,ούτε ταυτίζεται με το Κακό. Ωστόσο, μια μη-αντιμετωπίσιμη ψυχική ποσότητα άγχους που άφησε η αρχική Ρίζα,αποθηκεύεται ως εσωτερικό ίχνος φόβου. Ατόφια καθώς μένει-μη επιλύσιμη-διαιωνίζεται εντός,και περιστρέφεται μέσα στην συνείδηση έλκοντας την Προσοχή της μέσω της μνήμης -η συνείδηση το αποκαλεί συνειρμικά χιλιάδες φορές αλλά εξαιρετικά γρήγορα,χωρίς να το καταλαβαίνει πάντοτε-.
   Αυτή η περιφορά  όσο δεν γίνεται επιτυχώς επεξεργάσιμη,συνεχίζεται και γίνεται πυκνότερη.Δημιουργείται ασυναίσθητα ένας άτυπος εσωτερικός εκφοβισμός, που δημιουργεί ανορθοδοξίες στην ψυχική ανάπτυξη και συναισθηματικά μπλοκαρίσματα.Ο κίνδυνος υπό την παρουσία της Ιδέας του,αντλεί πόρους από την συνείδηση στην οποία μένει φωλιασμένος, υπενθυμίζοντας της ότι το πραγματικό του Πρόσωπο είναι μη-αντιμετωπίσιμο από εκείνη. Δημιουργείται άτυπα μια θέση μειονεξίας.

   Κάποια στιγμή αυτός ο εγκλωβισμός δημιουργεί θυμό(ειδικά αν το ποσοστό επίγνωσης της ενδότερης διαδικασίας είναι μικρό από την Επιφάνεια-). Αυτός ο Θυμός είναι θετικός ως προς την πρόθεση -ασυναίσθητα ή συνειδητά επιδιώκει την απελευθέρωση από το αντικείμενο του φόβου και τους από τους περιορισμούς που θέτει αυτό στην συνείδηση-  .
   Καθώς ο θυμός-από την φύση του εκρηκτικός,αυξητικός- ενισχύει το δυναμικό της υποκειμενικής θέσης που ακόμα φοβάται, τις δημιουργεί εσωτερικές επιλογές. Οι επιλογές αυτές σύντομα κάποια στιγμή αναπόφευκτα σχηματίζουν εξωτερικά μονοπάτια. Τα εξωτερικά μονοπάτια, οδηγούν σε μια άμεση ή έμμεση συνάντηση με την Ρίζα του Φόβου ή κάποια πανομοιότυπη εκδήλωσή της. Ο απώτερος σκοπός είναι ο μη-φόβος σε αυτήν την συνάντηση/κατάσταση ,ή αν ο θυμός είναι αρκετά Ασυνείδητος ως προς την Πρόθεση , η κυριαρχία προς την κατάσταση του Φόβου.

  Το πρόβλημα είναι ότι ο βαθμός επίγνωσης κάτω από πολύ υψηλές θερμοκρασίες μειώνεται, και είναι τρομερά πιθανό μια συνείδηση να μεταμορφώνεται στον ίδιο της τον φόβο προκειμένου να τον αντιμετωπίσει. Από την υποκειμενική της θέση,πραγματικά νοιώθει ότι πλέον
δεν φοβάται,ή ότι πλέον βρίσκεται σε πλεονεκτική θέση, αλλά οποιαδήποτε άλλη θέση Παρατηρητή κάνει φανερό ότι απλώς αφομοιώθηκε από το  Κακό. Αφομοιώθηκε διότι έχει πλέον την συμπεριφορά του,επομένως δεν έχει πια λόγο να το φοβάται. Όντως,το Κακό σκέφτεται με όρους δύναμης αποκλειστικά .

  Αυτό είναι μία πολύ συχνή,συνηθισμένη διέξοδος , καθώς οι υψηλές θερμοκρασίες της Οργής μειώνουν τρομερά την επίγνωση...αλλά σπάνε τους ανεπιθύμητους αρχικά φραγμούς του Φόβου, ο οποίος με την χαμηλή θερμοκρασία ήταν το ακριβώς αντίθετο-**καταστολή δηλαδή της ανάπτυξης της συνείδησης**-. Η Χαρά που πηγάζει από την εκρηκτικότητα αυτή,κάνει μη-ορατή την αφομοίωση από την Ρίζα, η οποία μόλις απέκτησε και ένα νέο διαθέσιμο πρόσωπο. Το οποίο μάλιστα νοιώθει χαρά στην επιφάνειά του, του είναι μη-ορατή η Αφομοίωση από ακριβώς αυτό που φοβάται, και του είναι μη-ορατή επειδή βγήκε από μια συγκεκριμένη κατάσταση θυματοποίησης. Μπήκε σε μία άλλη,πιο αδιόρατη, η οποία το κάνει να αισθάνεται δύναμη-έπειτα από τα χρόνια χαμηλών θερμοκρασιών- και συχνά μετατρέπεται σε Ασυδοσία.

  Σε ασυδοσία καθώς ,απεγκαθίσταται οτιδήποτε έχει χαμηλή θερμοκρασία **Ντροπή,ενοχές,μετάνοια,δισταγμοί** Η εκφυλιστική  ιδιότητα του Κακού, το καθιστά ικανό να μεταφέρεται σε διάφορα Πρόσωπα. Είναι μη-ορατά σε αυτά, διότι σκέφτονται με όρους δύναμης. Παραβλέπουν ότι η δύναμη είναι δανεική, και προέρχεται από την πνευματική τους αφομοίωση από την αρχική Ρίζα. Η ανίχνευση του κρυμμένου Κακού είναι εύκολη να παρατηρηθεί στην νευρική,ταχεία εναλλαγή των εκφράσεων,σε τρομερά ευέλικτα λεκτικά σχήματα-τα οποία συνήθως είναι σαρκαστικά- και συλλογικά διαθέσιμα.

  Αυτή η ιδιότητα ,έχει ως βασικό στοιχείο την Αυταπάτη. Η τρομερή ικανότητα χαμαιλεοντισμού -που κινητοποιείται από την επιθυμία αποφυγής μιας δυσάρεστης υποκειμενικής θέσης- κάνει την συνείδηση πολύμορφη,εκφυλιστική,πολυδιάστατη και -άμεσα ή έμμεσα- επιθετική.Με πολλαπλάσιο ρυθμό παράγονται νέες σκεπτορροές, νέες ευκαιρίες διασύνδεσης οι οποίες μεταφέρουν εξωτερικά την πίεση για εσωτερική αποφυγή. Όπου βρει νέα νησιά καταπιεσμένου θυμού,ζήλιας,φόβου μέσα -ακόμα και από απλές καθημερινές συζητήσεις- αυξάνει την επιρροή του.Δημιουργεί συνήθως συνάθροιση ατόμων, προκειμένου να υποστηριχτεί η αδιόρατη επιθυμία Αυτο-αποφυγής. Συνήθως το Κακό γίνεται εξωστρεφές και αναζητάει Παρατήρηση,Δύναμη/το παράδοξο είναι ότι με την προσπάθεια αυτή επιδιώκει το ακριβώς αντίθετο--να την (αυτο)αφαιρέσει από κάτι--**Δεν ταυτίζω την εξωστρέφεια με το Κακό** 

  Ασφαλώς το Κακό-αν το θεωρήσουμε Αρχή- πρέπει να παραδεχτούμε ότι είναι συναρπαστικό και ευφυές ως προς τον τρόπο λειτουργίας του. Λέγοντας "Λογισμικό" εννοώ αυτό ακριβώς,δηλαδή τους τρόπους λειτουργίας του. 

  Αυτός ο τρόπος δηλαδή...αρχίζει από την καταπίεση του Φόβου. Του αρχικού συναισθήματος της Ρίζας. Ο Φόβος δεν είναι κακός. Οφείλει να γίνει αισθητός. Όταν ο Φόβος είναι κατακριτέος,μπορεί να πάρει άσχημες μορφές,όμως δεν φταίει εκείνος.Φταίει η μεταχείρισή του από την συνείδηση που τον προβάλλει. Όταν εμφανιστεί ο δευτερογενής θυμός, η επέκταση του Κακού είναι αυξημένη σε πιθανότητα, γιατί το υποκείμενο αντιμετωπίζει την Ρίζα μέσα από αντανάκλαση.Γίνεται θολή,έως αόρατη.Η Ρίζα. Διότι η φυσική πηγή ενθύμησής της-ο Φόβος-δεν είναι εύκολα προσβάσιμη. 

   Πολλές φορές αυτό μπορεί να δημιουργηθεί από την άτυπη πίεση ,που παράγεται από πολλά διαθέσιμα μοτίβα(*Μην φοβάστε, να είστε γενναίοι,να είστε υπερήφανοι,ατρόμητοι* )τα οποία ταυτίζουν τον φόβο με την δειλία.Αποφεύγουν να τον κάνουν αισθητό. Τον φόβο λέω,ότι αποφεύγουν να τον κάνουν αισθητό και αποδεκτό. Η δευτερογενής προσπάθεια επίλυσης-μέσω του θυμού-ψάχνει ασυναίσθητα εξωτερικές ιδέες,αφορμές,καταστάσεις από τις οποίες θα αφομοιωθεί νοητικά. Η εξωτερική αφομοίωση ( κάποιος συλλογικός στόχος πολλές φορές)  συνεχίζει να μεταφέρει την προσοχή προς τα έξω από την μία, απελευθερώνει το φυσικό δυναμικό και την έκφραση από την άλλη. 

   Φυσικά, ούτε ο θυμός είναι κακός. Αλλά στην συγκεκριμένη περίπτωση, δημιουργείται μόνο ως δευτερογενής έκφραση -της μη αποδεκτής κατάστασης- του φόβου. Ο θυμός είναι ενισχυτικός,ανατρεπτικός -**επιδιόρθωση των πραγμάτων θέλει**-  και το να γυρεύει συνειδητά μια συνάντηση με το Κακό,κάνει την ύπαρξη ανταγωνιστική/εχθρική. Η αύξηση φέρνει αύξηση, και για να συμβεί αυτή η κυριαρχία απέναντι στον αόρατο φόβο, θα προβληθεί αυτός σε νέα πρόσωπα. 

    Εν ολίγοις, αυτό ήθελα να πω, ότι η φύση του Κακού διέπεται από την πολλαπλότητα,την ακραία ευελιξία-την τάχιστη αφομοίωση βιοδεδομένων, σκεπτοσχημάτων για λόγους καμουφλάζ- . Οι αλλεπάλληλες ενδορροές αυτές κάνουν αόρατη την Ρίζα του, και βρίσκουν λόγω της ευελιξίας πάντα τρόπο να εκλογικεύσουν όλων των ειδών τις Προθέσεις


   Ο φόβος είναι μία από τις πιθανές εκφάνσεις της συνείδησης και είναι εξίσου χρήσιμος με την χαρά,την λύπη και την ζήλια. Είναι προστατευτικός. Δεν είναι το Κακό. Ο τρόπος λειτουργίας του κακού,το λογισμικό του, ούτε κι αυτός είναι το Κακό. Αλλά αναλύοντάς το μέσα από πεπερασμένες σκέψεις και λέξεις, είναι το μόνο σημείο αναφοράς του.

   Τόσο η διαιώνιση του φόβου,όσο και η φλεγόμενη οργή-με όση Θέληση κι αν είναι οπλισμένη- δεν μπορούν να κάνουν τίποτα στο Κακό. -**Ταπεινή μου άποψη**- . Ένα -θεωρητικά - αδύναμο στοιχείο του κακού ως αρχή είναι η μη-αυτεπίγνωση της Ρίζας που δημιουργεί δίψα για επέκταση. Η μη-αυτεπίγνωση καθιστά εφικτή την μεταστροφή του χωρίς αυτό να το καταλάβει. Οι προθέσεις είναι μη ορατές.

  Απενεργοποίηση.Ίσως ακούγεται μια βαρετή λέξη...Μια ιδέα είναι ότι ενδεχομένως για την μεταστροφή/απενεργοποίηση εκφράσεων του Κακού, να απαιτείται η συνειδητή χρήση των καμουφλάζ του-εννοώντας την ικανότητα για..καμουφλάζ του ασυνείδητου καμουφλάζ! Η ικανότητα για την επικοινωνιακή χρήση των συμπεριφορών του-λέγοντας επικοινωνιακή θέλω να αφαιρέσω τις πράξεις-
[καθώς ασφαλώς μια τέτοια διαδικασία 
θα προκαλέσει κινδύνους για αφομοίωση 
από αυτό, και η φόρτιση με τις πράξεις του 
υπό λάθος εκλογικεύσεις αυτό ακριβώς
θα είχε ως αποτέλεσμα,
την αφομοίωση από αυτό]
   
   Η Απενεργοποίηση προϋποθέτει κάποιο είδος ασυνείδητης μεταστροφής του -μέσω προθετικότητας-άρα και επικοινωνίας μαζί του.Η άμεση σύγκρουση με το κακό κάνει την ύπαρξη ανταγωνιστική, και πολλαπλασιάζει την ικανότητά του για ευελιξία,μεταμόρφωση και πολυμορφία. Φαίνεται να είναι απαραίτητη η ανάπτυξη ακραίας αντοχής και ανοχής, ίσως ώστε να μπορεί η Απενεργοποίηση να μένει εστιασμένη και να ταλαντεύεται με όλες τις ευέλικτες δομές του,χωρίς να φορτίζεται με οργή, χωρίς να είναι ευάλωτη στα παράθυρα που αυτό ανοίγει. Ναι,υπάρχει ο κίνδυνος παθητικότητας. Πρέπει να αποφύγουμε και αυτό, το να είμαστε παθητικοί.
   Έχετε δίκιο ότι όλα αυτά ακούγονται κάπως αφηρημένα. Δεν θα γινόταν αλλιώς.