Εσώστροφος ΦΟΒΟΣ-2 Δρόμοι

Επισκέπτης

Αναφέρομαι σε μία συγκεκριμένη κατηγορία Φόβου,που είναι αποτέλεσμα ισχυρού αισθήματος αυτεπίγνωσης και υπερευαισθησίας απέναντι στο περιβάλλον. Μιλάω συγκεκριμένα για όσους φόβους εμφανίζονται ως συνθήκες,πρόσωπα,λόγια , οι οποίοι λόγω κάποιας παλιάς ισχυρής αρνητικής ανάμνησης, είναι σαν να έχουν δημιουργήσει μια Κασέτα και να επανενεργοποιούνται σε ανάλογες συνθήκες,και αν επικρατούν παράγουν δυσάρεστα συναισθήματα εσώστροφης φύσης (ντροπή,ενοχές,αμηχανία,αδυναμία,αυτοκριτική) και ένα γενικότερο άθλιο αίσθημα απώλειας εαυτού.Συνήθως είναι φόβοι κοινωνικής φύσης και εμφανίζονται στα πλαίσια συνύπαρξης.

Τι μπορώ να κάνω για να σπάσω αυτήν την αλυσίδα?

Τρόποι αντιμετώπισης υπάρχουν,και θα διακρίνω δύο βασικές τακτικές,οι οποίες αντιμετωπίζουν τον Φόβο αλλά αναπτύσσουν διαφορετικά στοιχεία και έχουν άλλες επιδιώξεις.

Ο ένας τρόπος θα λέγαμε ότι είναι Νοητικός-υπό την έννοια ότι διατηρείται το υποκειμενικό στοιχείο του εγώ- και αφορά την συνειδητοποίηση ότι όσο ισχυρός κι αν φαίνεται ότι είναι ο φόβος,και όσο άβολα και αν νοιώθουμε στην σκέψη του,αυτό είναι ψευδαίσθηση,είναι αποτέλεσμα μιας καλά ριζωμένης σκέψης που γεννήθηκε σε μια αρχική ανάμνηση με κακή τροπή και μας καθιστά ως Θύματα.Παίζουμε μερικές φορές τόσο συχνά την Κασέτα αυτή στο κεφάλι μας,που το πιστεύουμε ότι είμαστε Θύματα ,δυστυχώς τα δυσάρεστα εσώστροφα αισθήματα αυτεπίγνωσης είναι αρκετά αληθοφανή,και παράγουν συνεχώς παθητικά μοτίβα συμπεριφοράς που τα συντηρούν. Όμως με την συνειδητοποίηση αυτή,αν κάποιος καταλάβει ότι όσο και αν νοιώθει έτσι,φταίει η κασέτα που παίζει συνέχεια στο μυαλό του,μπορεί να αποταυτίσει τον εαυτό του και να αλλάξει τους ρόλους.Διότι διακρίνει ότι το βασικό πρόβλημα είναι η έλλειψη αυτοπεποίθησης. Με την ενδοαποκάλυψη των ρόλων και την απόρριψή τους,και την ανάπτυξη της αυτοπεποίθησης,μέσω θετικών μυνημάτων ,και αντιδραστικότητα(με την έννοια της άρνησης της συμμετοχής πλεον στην κασέτα αυτή) ,νοιώθει κανείς λιγότερο δεσμευμένος και μπορεί να αναπτύξει επιθετική (καλώς εννοούμενη) συμπεριφορά που καταργεί την συνθήκη του φόβου,ο οποίος εφόσον το υποκείμενο δεν φοβάται πια,άμεσα ή σταδιακά αποδομείται(αρχικά ίσως φοβάται κιόλας γιατί αιφνιδιάζεται) μαζί με τις εκφράσεις του. Ο δρόμος αυτός,φανερά επικεντρώνεται στην ανάπτυξη Αυτοπεποίθησης(παράγοντας του Εγώ) και η επιτυχής αντιμετώπιση του κάνει κάποιον να νοιώθει Δύναμη,επομένως θα μπορούσα με επιφυλάξεις να πω ότι είναι κάτι σαν Αρσενικός τρόπος.Είναι αφενώς πολύ δελεαστικός,γιατί με την επιτυχή αντιμετώπιση των εκδηλώσεων και την συντριβή των εσώστροφων αισθημάτων αυτοκριτικής,νοιώθει κάποιος σαν να ανακαταλαμβάνει τον εαυτό του από κάποιον εισβολέα που τον χειριζόταν μέσω της δικής του ματιάς.

Ο άλλος τρόπος είναι Πνευματικός(εννοώντας ότι αντιμετωπίζεται σε πιο εσωτερικό επίπεδο,το μέσο αντιμετώπισης δεν είναι συστατικό του εγώ) .Αυτός ο τρόπος έχει πολύ ενδιαφέρον γιατί είναι σαν επιβεβαίωση της ύπαρξης της ενέργειας και της Υπερσυνείδησης που μας συνδέει όλους και μας "ακούει" αν συντονιστούμε.Συνήθως κατά την γνώμη μου,είναι για πιο ισχυρούς Φόβους. Δεν είναι εδώ απαραίτητη η συνειδητοποίηση του Φόβου,και πως αυτός δημιουργείται.Κάποιος επιλέγει ένα Στοιχείο ισχυρότερο από αυτό του Φόβου,να τον συνοδεύει/προστατεύει.Είτε αυτό είναι Αύρα,ή Πνεύμα,ή Προσωπικότητα,ή Θεός ή οτιδήποτε ,χρησιμοποιείται ξεκάθαρα η φαντασία.Η επανάληψη της σκέψης αυτής δημιουργεί αίσθηση ότι τον συντροφεύει κάτι ισχυρότερο από τον Φόβο,του δημιουργεί ένα αίσθημα Ασφάλειας ((γι αυτό θα έλεγα-με επιφυλάξεις πάντα- ότι είναι κάτι σαν τρόπος της Θηλυκής Ενέργειας).Μέχρι που στο τέλος το υποκείμενο το πιστεύει. Συνήθως,όταν κάποιος νοιώθει Ασφάλεια απέναντι στον Φόβο,σταματάει αφενός να τον φοβάται(με παθητικό τρόπο,με άγνοια και ψυχρότητα απέναντι στις εκδηλώσεις του,όχι με ενεργητικό όπως στην πρώτη περίπτωση)και αφετέρου,σταματάει να τον Παρατηρεί γιατί η απειλή του δεν είναι πλέον επίφοβη.Συνήθως,εχω δει ότι με την παύση της παρατήρησης ,δεν υπάρχει ανακατανομή των ρόλων όπως στην πρώτη περίπτωση,αλλά ο Φόβος και η εκδήλωσή του(είτε είναι άνθρωπος,ή κατάσταση)σταδιακά απομακρύνεται και βρίσκεται πάντα κατά περίεργο τρόπο και με "τυχαίους" τρόπους σε Απόσταση,και ακόμα και αν έρθει έχει ήπιο πρόσωπο-ίσως διότι πλέον διαισθάνεται Ισορροπία- ,σαν πραγματικά κάτι να σε φυλάει από αυτόν. Eίναι πιο δυσκολος,γιατί επειδή βασίζεται στα αρχικά στάδια σε κάτι που μοιάζει με ψευδαίσθηση(ενώ ο πρώτος είναι σίγουρα πιο "επιστημονικός και στέρεος) είναι πιο δύσκολο να τον συναισθανθεί κάποιος,χρειάζεται πίστη στην φαντασία, και μεγαλύτερο άδειασμα "χώρου"

Και οι 2 τρόποι φυσικά δεν είναι δεδομένοι,και για να έχουν αποτέλεσμα απαιτούν συνοχή σκέψης και επάναληψη τους μέσα στην συνείδηση,μέχρι να ταυτιστεί με τα εκάστοτε δεδομενα που την ισχυροποιούν απέναντι στον Φόβο.Η ματιά είναι καθαρά υποκειμενική, και ίσως ημιτελής και με αρκετά λάθη. Αλλά είμαι σίγουρος ότι θα βοηθήσει όσους έχουν κάποιου είδους υπερευαισθησία και τους κάνει εύκολα να νοιώθουν κάποιον ή κάποια κατάσταση να τους ελέγχει με ψυχαναγκαστικό τρόπο,καθώς και μένα μαζί που μαθαίνω κάτι αλλά μετά αφήνομαι

Επισκέπτης

sunligth

Η σοφοτερη μεθοδος ελεγχου ολων των μηχανισμων δομησης της ανθρωπινης υπαρξης

ειναι αρχικα η πληρης αποδοχη και η επανασυνθεση τους στους σωστους ορισμους .

Εχουμε μιλησει για ορισμενες [ οχι ολες ] τις ιδιοτητες της ψυχης

και για οσες κληρονομει απ ευθειας απο την πηγη, αλλα και για ορισμενες επικτητες

που προσκολουνται αναγκαστικα κατα την διαδικασια της ενεργειακης    συμπηκνωσης της

στον αισθητο κοσμο λειτουργωντας μεσα σε ενα υλικο σωμα .

Το οτι τις συνειδητοποιουμε και τις αναλυουμε, [ αυτες του αισθητου κοσμου ] δεν σημενει

οτι ειμαστε και σε θεση να τις διαγραψουμε , οπως τον φοβο παραδειγμα , οχι οτι δεν ειναι

εφικτο , αλλα χρειαζονται υπερ-ανθρωπες προσπαθειες και τρομερη καταναλωση ενεργειας.

Ταυτοχρονα ολα αυτα πρεπει να συμβουν εκει 'εξω' και εκει 'μεσα' σε ενα υλικο σωμα το οποιο

διεπεται απο τους ιδιους νομους που οριζουν και αυτες τις επικτητες ιδιοτητες της ψυχης .

Ετσι η ορθη αποδοχη τους, ειναι και ο καλυτερος τροπος διαχειρησης    τους .

Το οτι αποδεχομαι κατι που ειναι μερος της υλικης φυσης μου , σημενει   οτι το εχω

εντοπισει και αρα μπορω να το ελεγξω , να το περιορισω , οπως στην περιπτωση της καθε φοβιας.

Λοιπον σταματω εδω.

θα πω μια ιστορια , υπηρχε ενας τυπος ο οποιος μεταξυ ολων των αλλων φοβοταν

πολυ τον θανατο , φοβοταν τοσο πολυ που εμαθε

τα παντα για αυτον ... τα παντα ομως ... την ιδια περιοδο που ερευνουσε

σχετικα με αυτο το θεμα αρχισε να ερωτευεται την ιδια την μητρα του θανατου , δηλαδη την

ζωη , αλλα την ζωη των αιτιων και οχι μονο των φαινομενων ...

Αιτια στην αιτια, σιγα σιγα , διεισδησε   γνωρισε και ερωτευτηκε ολοκληρη την υπαρξη

την γνωρισε και την αγαπησε τοσο πολυ που καποια   στιγμη θελησε να ''τσεκαρει ''

την ορθοτητα και την νοητικη στερεοτητα αυτης της σχεσης.

Μεσω της αλληλεπιδρασης λοιπον με την κοσμικη συνειδητοτητα ''κατεβασε '' εντελως

συνειδητοποιημενα , εμφανιζωντας και βιωνωντας καθε του επικτητο φοβο, εναν προς εναν , ξανα

και ξανα , μεχρι να τους εξουδετερωσει εντελως , να διαγραψει καθε ενεργειακη και αλλοιωμενη

πληροφορια τους, η οποια ειχε προκυψει αποκλειστικα απο την ανακλαση της ψυχης του με

τους ''αλλους '' αλλα και με τον αισθητο υλικο κοσμο .

Οπως αντιλαμβανεσαι σε εναν τετοιο ανθρωπο στο τελος, δεν ειχαν μεινει και πολλα να φοβαται.

Καποια   στιγμη αποφασισε να αντιμετωπισει τον ενα και μοναδικο υπερτατο φοβο , αυτον

του θανατου , την ιδια στιγμη που αγαπουσε τρελα την ζωη .

Η συνειδητοτητα λοιπον του ''κατεβαζε '' με διαφορους τροπους ευκαιριες - προκλησεις

εφοσων εκεινος το ζητουσε.

καθε φορα λοιπον που βιωνε την ανασα του θανατου , εκεινη την τρομερη αισθηση του

αμετακλητου χαμου , συνειδητοποιουσε οτι η αισθηση ηταν τοσο ισχυρη, που προδιδε

καθε ειδους εμπιστοσυνη γνωση και αγαπη που ειχε δημιουργηθει μεσα του απεναντι

στο Υπατο Ον .

Εκεινος, εστω και νικημενος , ξεφευγε παντοτε    απο αυτην την νοητικη αντιπαραθεση , ναι ,

νοητικη , οι ισχυροτερες μαχες ειναι νοητικες και αποκλειστικα μοναχικες .

Ομως για ενα τετοιο ανθρωπο αυτο ηταν προδοσια, εσχατη προδοσια πρωτα στην ιδια του

την ψυχη και κατα προεκταση στην ψυχη του παγκοσμιου Νου.

Ετσι αρχιζε να προετοιμαζεται για μια τελευταια αναμετρηση , ωσπου καποια νυχτα

στις 4 τα ξημερωματα , στις 4 του 4ου μηνος , ''ξυπνωντας ''   εκεινος ηταν εκει

αθορυβος και αποκοσμος , δεν μπορεις να εκλιπαρισεις , δεν μπορεις να ικετεψεις

εισαι ολομοναχος , οχι με ενα πλασμα , αλλα με μια εννοια , μια κατασταση

που την ιδια στιγμη μεσα της περικλειει τα παντα και τιποτα , μια κατασταση που σε

αναγκαζει να αποδεχθεις την απολυτη παυση δραστηριοτητας και διαλυσης του εγω

ομως   βαθεια μεσα σου δεν γνωριζεις τι ειναι αυτο που σε ωθει να

αποδεχθεις η να αντισταθεις . Ενα διψασμενο και ανεκπληρωτο εγω που φοβαται τον

αφανισμο του ; η ενα ηττοπαθη και κουρασμενο εγω που απλως ''αφηνεται''

νομιζωντας πως εαν αποσυρθει απο τον αισθητο κοσμο θα ησυχασει ;

Υποπτευομαι οτι ο συγκεκριμενος ανθρωπος κατα την   διαδικασια αυτη ειχε ηδη

προλαβει και θανατωσει νοητικα   αυτος ο ιδιος τα εγω, γνωριζωντας πως τα εγω

σχηματιζονται απο διαθλασμενες πληροφοριες της ψυχης με τον αισθητο κοσμο

και μια αλλοιωμενη πληροφορια, δεν μπορει παρα να εξαγει και αλλοιωμενα συμπερασματα.

Ετσι εμεινε μονη της η ψυχη , να παρατηρει νοητικα τον θανατο , κανενα συναισθημα ,

καμια μεταβολη , καμια ταραχη , καμια αγωνια , καμια αποδοχη καμια αρνηση

επιτελους , η απολυτη νικη , ποιου ;

μα της ψυχης φυσικα , εναντι τινος αυτη η νικη ; μα προς τον ιδιο της τον εαυτο

   ο οποιος λειτουργουσε εως εκεινη την στιγμη αλλοιωμενα μεσα απο ενα αισθητο σωμα .

Τι εχει κανει στην πραγματικοτητα με ολο αυτο η ψυχη ; εχει επαναπροσδιορισει ανακτωντας

μια πληροφορια σε ενα απο τα ενεργειακα λειτουργικα της αρχεια , και γιατι ειναι τοσο

σημαντικο εφοσων μια τετοια πληροφορια ειδη υπαρχει στα αρχεια της ; διοτι εχει καταφερει

την μεταφορα αυτης της πληροφοριας στο υλικο σωμα της και κατα προεκταση στον

υλικο αισθητο κοσμο , και με ποιον αλληλεπιδρα ο αισθητος κοσμος ; μα με ολους τους

''αλλους '', και οι αλλοι ; μα με την κοσμικη συνειδητοτητα , ε και ;

Απλως, ανακτωντας η ψυχη τις φυσικες της ιδιοτητες και δυνατοτητες μεσα στον αισθητο

κοσμο , περιοριζει κατα ενα πολυ μεγαλο βαθμο , την στρευλωμενη αλληλεπιδραση μαζι της

την ''βοηθαει '' δηλαδη η καθε ατομικη ψυχη , εξαγωντας και στελνωντας της , οσο το

δυνατον ορθοτερες και μη αλλοιωμενες πληροφοριες , και τι συμβαινει τοτε ;

Λαμβανωντας η μεγαλη συνειδητοτητα αυτες τις πληροφοριες ειναι σ ε θεση

να υλοποιηση ''κατεβαζωντας'' μια πραγματικοτητα στον αισθητο κοσμο στα προτυπα των

κληρονομημενων ιδιοτητων της ψυχης, οπως της πιστης , της ακεραιοτητας , της δικαιοσυνης

της ισσοροπιας , και της αγαπης προς καθε τι ομορφο , και οχι σε αντιδιαστολη με τις επικτητες

ιδιοτητες   τις οποιες ανακτα αποκλειστικα απο τον κοσμο των νοητικων αντιθετων , οπως η

αμφιβολια , η αδικια και η ταπεινωση εν μεσω του φοβου της προσπαθειας επιβιωσης ,εν μεσω του

φοβου της απορριψης απο την αλληλεπιδραση με τους ''αλλους '' , εν μεσω του φοβου

ολων των ανεκπληρωτων επιθυμιων και επιβεβαιωσεων του εγω .

Επισκέπτης

Σε διάβασα αρκετές φορές για να σε παρακολουθήσω σωστά και να κατανοήσω τους συσχετισμούς μέσα σε όλες αυτές τις έννοιες .Και θα σε διαβάσω κι άλλες..αλλά νομίζω πώς καταλαβαίνω !

Επισκέπτης

Η πραγματικότητα,ως βίωμα ,καθώς και οι φόβοι, αν κατάλαβα καλά είναι τα μυνήματα,οι απεσταλμένοι της συλλογικής ψυχής προς την πεπερασμένη ατομική,για να τις παρουσιαστούν οι δοκιμασίες που η ίδια έχει διαμορφώσει,οι συνθήκες που η ίδια παράγει στα εσώτερά της, κατά την υλοποίησή της στον φυσικό κόσμο.

Για να τις υπερβεί,δεν είναι αρκετή η εμπιστοσύνη ή η ταύτιση με το συναίσθημα,καθώς αυτό είναι ένα υποκειμενικό στοιχείο της πεπερασμένης ατομικής συνείδησης.

Όμως,απ' ότι κατάλαβα δεν αρκεί ούτε η άρνηση του εγώ και η διάλυση των φόβων,του υποκειμενικού στοιχείου, για να υπάρχει ουσιαστική σύμπλευση με την Συνείδηση.

Άρα ο καλύτερος τρόπος αν κατάλαβα καλά κατά την άποψή σου είναι μια ισορροπία?Η αποδοχή της ύπαρξη των φόβων ως δείκτες ορίων,και η ανάπτυξη επίγνωσης τους σε σημείο να διαχειρίζεται το πνεύμα τις στρεσογόνες αυτές καταστάσεις,με τρόπο τέτοιο ώστε να υπάρχει αποταύτιση από το εγώ..και ως εκ τούτου η δυνατότητα για αποφυγή επιπλέον τριβών μεταξύ των εσωτερικών εγώ στον καθένα,καθώς και αποφυγή της τριβής των εγώ αυτών με τα υπόλοιπα ατομικά εγώ του κόσμου εγώ,δίχως να υπάρχει η ολοκληρωτική του άρνηση του Εγώ,πέρα από κατανόηση ,πράυνση και περιορισμού του?Κατάλαβα καλά?

Ο κεντρικός παράγοντας της σκέψης αυτής είναι ότι τα υπόλοιπα εγώ,οι 'άλλοι' όπως λες,που συμμετέχουν στην ύπαρξη των φόβων του υποκειμενικού εγώ,λειτουργούν ως αγγελιοφόροι της συνείδησης προς την ατομική ψυχή για να την ενημερώσουν για το τι θρέφει και προσελκύει ενεργειακά μέσα της...Επομένως η ατομική ψυχή δεν πρέπει να στρέφεται στο εγώ της κατά τις στιγμές αυτές,το οποίο παράγει μόνο επιπλέον συναισθηματικές τριβές που απομακρύνουν από την συνολική Εικόνα,αλλά πρέπει να αντιλαμβάνεται τον ενεργειακό ρόλο που έχουν οι εκάστοτε φορείς των μυνημάτων και των φόβων αυτών.Αλλά οι αγγελιοφόροι αυτοί δεν είναι απαραίτητο όπως ξέρουμε να είναι συνειδητοποιημένοι,δεν ζούμε σε κόσμο Πνευμάτων,μπορεί να μην έχουν καμία επίγνωση της δράσης τους..Αλλά παρόλα αυτά ,ακόμα και μέσω κατώτερων δονήσεων,πρεσβεύουν τέτοιου είδους μυνήματα,μέχρι να καταλάβει και να καθαρίσει η ατομική ψυχή τις δικές της χαμηλές δονήσεις που δημιουργήθηκαν κατά την γείωση. Εγώ βρίσκω την ιδέα αυτή εξαιρετική και σε αυτήν επιθυμώ να βασίζομαι,και αυτήν ψάχνω ακόμα και όταν υπάρχει η αίσθηση απομάκρυνσης από την ολικότητα ,ωστόσο με αυτά τα δεδομένα προκύπτει ένα ερώτημα:

Αν η Συνείδηση πραγματικά έχει την δύναμη,μέσω της ολικότητάς της,να δημιουργεί και να στέλνει μυνήματα,στο εκάστοτε κομμάτι της για την εξέλιξή του,χρησιμοποιώντας ως διάμεσα άλλα -ακόμα και ασυνείδητα,βαθιά εν υπνώσει- κομμάτια της,τότε ποιό είναι το νόημα της επίγνωσης?Ποιο είναι το νόημα του να αναπτύσσει κανείς επίγνωση,αν η συνείδηση μοιράζει ρόλους προς την τελειότητα με τέτοια μαεστρία,ώστε ακόμα και τα εκάστοτε μέρη της εν μέσω ασυνειδησίας να συμμετέχουν σε έργο προς ολοκλήρωση?

Εκτός άμα αυτό οφείλεται,στο ότι αντιπροσωπεύουν δικούς μας φόβους,οι οποίοι είναι βαθιά στο υποσυνείδητο.Γι αυτό και η εμφάνισή τους στον φυσικό κόσμο,αποκαλύπτεται μέσω εντελώς ασυνείδητου φορέα.

Όμως,παρόλο το συναρπαστικό της υπόθεσης-έχω ξαναφτάσει σε αυτό ακριβώς το σημείο- ενέχει το πρόβλημα ότι μπορεί κανείς,εφόσον είναι κομμάτι και ταυτόχρονα η Πηγή η ίδια,να αισθάνεται υπεύθυνος για οτιδήποτε βλέπει γύρω του, απ όπου και αν προέρχεται αυτό.Είναι αυτό δυνατόν?

Επισκέπτης

πραγματικα, στο εχω ξαναπει , εισαι υπεροχος ...

χαιρομαι αφανταστα που αγγιξες τον πυρηνα της υποθεσης

θα μιλησουμε συντομα ...

Επισκέπτης

Απειρος Νους, απειρες αισθησεις , απειρος ελεγχος , απειρη ευθυνη .

Ολα , απο το ποιο μικρο σωματιδιο τεινουν να αναπτυσσονται με αυτη την σειρα

δομωντας και ανασχηματιζωντας συνεχως εναν και μοναδικο Νου.

Ρωτησες αν εχουμε ευθυνη , ναι εχουμε , και ειναι τοσο αναλογη οσο αναλογη ειναι

και η ικανοτητα προσβασης μας στις διαστασεις αυτου του Νου .

Πεφτει βαρυ αυτο που λεω αλλα ειναι η πραγματικοτητα .

Το οτι γνωριζεις σημενει οτι πρεπει να ελεγξεις , αλλα για να ελεγξεις πρεπει να δρασεις

αλλα για να δρασεις πρεπει να εχεις σχηματισει παλι ενα εγω , εστω αναβαθμισμενο και

προσαρμοσμενο στις απειρες ιδιοτητες της παγκοσμιας ψυχης .

Θελω να γραψω πολλα αλλα .....

ισως αυριο ....

Επισκέπτης

Σε καποια σου Νοητικη στιγμη , αναρωτηθηκες εαν ο αισθητος υλικος κοσμος ειναι   ο

πραγματικος , και πως το matrix να ειναι εν τελει το κατασκευασμα αποκλειστικα ενος Νου .

Αυτο το ερωτημα εμπεριεχει μια αληθεια και ενα ψεμα .

Τι ειναι ομως πραγματικο μεσα σε ενα εγκεφαλο , μεσα σε ενα Νου ;

Τα δισσεκατομυρια νευρωνικων δυκτιων ; οι βιοχημικοι μηχανισμοι απειρων νευρικων συναψεων ;

το οξυγονο; το αιμα ; τι;

Ναι πραγματι ειναι   ολα αυτα καταληγεις , εφοσων τα αγγιζω τα αισθανομαι τα παρατηρω να

λειτουργουν μεσα στους αλλους αλλα και μεσα στον ιδιο μου το εαυτο .

Ναι αλλα αυτο που παρατηρει και αλληλεπιδρα με τον   αισθητο υλικο κοσμο

ειναι το προιον των δρασεων αυτου   του κοσμου και οχι αυτος καθ αυτος ο στερεος κοσμος.

Ο στερεος κοσμος λειτουργει ως αποθηκη ενος προιοντος , ως   σκληρος δισκος αποθηκευσης

πληροφοριων , και ειναι   στερεος και αισθητος διοτι τον αναγκαζει η ιδια αυτη πληροφορια να

στερεοποιειται , αλλωστε   αυτη τον εχει   δημιουργηση   και   φυσικα τον ελεγχει.

Αν και βρισκονται σε αρρηκτη κατασταση διασυνδεσης φορεας και πληροφορια

εν τουτοις αυτο που θα οριστει ως πραγματικο θα ειναι η ιδια η πληροφορια και οχι

ο φορεας της .

Με αυτη την λογικη ομως ,    θα αναρωτηθουμε οτι καθε ατομικος Νους   που παραγει

πληροφορια η ιδια αυτη η πληροφορια αποτελει και την απολυτη πραγματικοτητα του , αρα

που προκυπτει το matrix   σε ενα τετοιο Νου ;

Ας   αναλυσουμε λοιπον τι ειναι matrix .

Στον παγκοσμιο   Νου , ο χρονος και ο   χωρος δεν υφιστανται, ουτε

και η δαιρεση του σε επι μερους τμηματα , λειτουργει αχρονα και ακαριαια

καθως ομως ρεει η συνεχως εξελισσομενη συνειδητοτητα του, δαπανα τεραστια ποσα

ενεργειας και πληροφοριας    αναδιπλωνοντας    και   υλοποιωντας   εναν εμφανιζομενο εκεινη

την στιγμη αισθητο κοσμο, πανω στον οποιο προσκρουει και αλληλεπιδρα ταυτοχρονα μαζι του .

Η ιδια αυτη συνειδητοτητα επειδη μεταφερει οπως ειπαμε ισχυροτατες ενεργειες και

πληροφοριες, κατα την προσκρουση της στο εμφανιζομενο αισθητο κοαμο , ξανα ενα μερος της

πληροφοριας της αυτοδιασπαται υλοποιωντας αισθητηρες - μορφες , οπως το ζωικο και

ανθρωπινο ειδος παραδειγμα , ενα ειδος που ενω ομως εχει αριστες και πληρεις πληροφοριες

και ιδιοτητες κατα την ενεργειακη του φυση , κατα την υλοποιηση του ομως σε αισθητη

μορφη, ''χανει'' ενα σημαντικοτατο μερος αυτων και τις χανει για τον απλουστατο

λογο οτι μονο ετσι μπορει να συμβαλει ως την επι μερους εποπτευουσα συνειδηση

στην στερεοποιση του αισθητου κοσμου, οντας και ο ιδιος φτιαγμενος απο αναλογη

πληροφορια και υλικο.

Συνεπως, μια υλοποιημενη μορφη , ειδη εχει χασει ενα μεγαλο μερος της πληροφοριακης

πραγματικοτητας της, οπως ο χρονος για παραδειγμα , ενω δεν υφισταται χρονος η μορφη

τον ''εφευρισκει '' , και ειναι τοσο αναλογη η ταχυτητα του οσο ειναι και η νοημοσυνη

παρατηρησης αυτης της μορφης.

Η κοσμικη συνειδητοτητα ρεει με την ταχυτητα του φωτος επι το τετραγωνο , αρα με ομοια

ταχυτητα υλοποιει και τον αισθητο κοσμο , αρα μεσα στην απιστευτα ταχυτατη ροη της

αντιληψης της ειναι αδυνατον να βιωσει στο συνολο της η ιδια τον κοσμο ως στερεο, διοτι σε

αυτες τις ταχυτητες τα παντα ειναι ενεργεια , ετσι τι κανει; ενα πληροφοριακο μερος της

συνειδητοτητας της αποτυπωνεται πανω στον αισθητο κοσμο, εφοσων οπως ειπαμε αυτος ο

κοσμος ειναι προιον αυτης της συνειδητοτητας, μια νοητικη της κατασκευη , αυτη λοιπον

η αποσπασμενη πληροφορια παραγει στην συνεχεια μια μορφη, η οποια τι κανει αυτη η

η μορφη με την   περιορισμενη νουμοσυνη και ιδιοτητες της ; σταθεροποιει τον κοσμο , πως τον

σταθεροποιει ; μα με ολα εκεινα τα παλμικα σηματα αλληλεπιδρασης που στελνει και λαμβανει

σαν ρανταρ , τα οποια προσκρουουν πανω στην ροη της συνειδητοτητας    και επιστρεφουν σε

αυτην εντελως αλλοιωμενα δινωντας την αισθηση του χωρου του χρονου και της στερεης

υλης ...

καταληγωντας θα μπορουσαμε να υποθεσουμε με πανισχυρη λογικη , οτι ο ''στοχος''

της κοσμικης συνειδητοτητας ειναι κατα την υλοποιηση των αισθητων κοσμων της

να καταφερνει να ''κατεβαζει '' οσο το δυνατον περισσοτερες και αυτουσιες αντιληπτικες

και συνειδησιακες ιδιοτητες της , κατι τετοιο οπως αντιλαμβανεσαι δημιουργει αμφιδρομα

μια ελκτικη ταση , οσο ο αισθητος κοσμος συμπεριλαμβανομενων και των μορφων ''λαμβανει''

ολο και περισσοτερες πληροφοριακες και συνειδησιακες ιδιοτητες , αποκτα δηλαδη προσβαση

σε αυτες, τοσο η αισθηση αντιληψης της πραγματικοτητας του θα πλησιαζει και θα ελκεται

προς αυτην της παγκοσμιας ψυχης και τοσο η παγκοσμια ψυχη με αυτον τον τροπο

θα μπορει να εξελισσεται και   συνειδησιακα να αισθανεται ...







και την απολυτη πραγματικοτητα του

Επισκέπτης

Φίλε emmanouil ευχαριστώ για την φαιά ουσία που δαπανάς για να μου εξηγήσεις,

Παρά το γεγονός ότι στις πρώτες αναγνώσεις τα κείμενά σου είναι εξαιρετικά δύσκολα,εν τούτοις όταν καταφέρνω να τα κατανοήσω απαντάνε σε σημαντικό βαθμό ταυτοχρόνως σε πολλα επιμέρους ερωτήματα,καθώς και στο κύριο Ερώτημα που συνθέτουν όλα αυτά μαζί..

Εφόσον ο φορέας είναι ένα σύνολο συμπυκνωμένων πληροφοριών,έχει "εν δυνάμει" την δυνατότητα να ανασυνθέτει τον εαυτό του στην συνειδητοποίηση αυτή,καθώς και την Συνολική Πληροφορία -στον βαθμό που του αναλογεί ίσως - .

Πάντως,η Συνολική Πληροφορία ,συμφωνα με αυτά που λες είναι ουσιαστικά Πλήρης,διότι εφόσον δεν την διέπει στην ολότητά της ο Χρόνος-όπως τα πεπερασμένα κομμάτια της- είναι ήδη Ενωμένη ,απλά εμείς βιώνουμε κάποιες μεμονωμένες Στιγμές που αφορούν το σημείο που υπάρχει ακόμα -υποκείμενη στον Χρόνο- ρευστότητα.

Δηλαδή είμαστε ένας Παρατηρητής που παρατηρεί τον εαυτό του μέσω περιορισμένων και πεπερασμένων εκδηλώσεων,που όμως ενέχουν η κάθε μία ξεχωριστά-σε διαφορετικό βαθμό ίσως- την δυνατότητα προσέγγισης της συνολικής πληροφορίας της ύπαρξης.

Θα εκφράσω ένα ερώτημα όμως, το οποίο ίσως είναι υπερβολικά θεωρητικό-ή ενδεχομένως κάπως χαζό- παρ'όλα αυτά θέλω να το κάνω.

Η αντιδιαστολή μεταξύ της Ολότητας και των Μερών της,είναι η ιδιότητα της Συνοχής,και από την άλλη η ιδιότητα του Πεπερασμένου,του Εγώ,της ατομικής ύπαρξης.Πώς είμαστε τόσο σίγουροι ότι σε αυτήν την κοσμική διαδικασία,που βιώνουμε τώρα ότι είναι τόσο βέβαιη η έκβαση προς την Υπερσυνείδηση?Είναι τόσο βέβαιη η διαδικασία προς την συστολή,προς την επανασύνθεση?

Δεν υπάρχει πιθανότητα,η Κοσμική καρδιά,ο Παρατηρητής,η Συνείδηση,σε αυτήν την διαδικασία,την κάθοδο στην ύλη και την αυτοπαρατήρηση-αλληλεπίδραση, να έχει χάσει τον δρόμο της πνευματικής ταυτότητας του Συνόλου,και να υπερισχύσουν οι πιθανότητες ανάπτυξης των εκάστοτε διαχωριστικών στοιχείων προς μια αυτόνομη εξέλιξη,και αυτή η πραγματικότητα ,η Διάσπαση να είναι τελικά πιθανή εξίσου με μια πιθανή Επιστροφή?

Ίσως να υπάρχουν παράλληλα σαν ενδεχόμενα και το κάθε Μέρος να έχει δυνατότητα επιλογής..

Επισκέπτης

   Εφόσον ο φορέας είναι ένα σύνολο συμπυκνωμένων πληροφοριών,έχει "εν δυνάμει" την δυνατότητα να ανασυνθέτει τον εαυτό του στην συνειδητοποίηση αυτή,καθώς και την Συνολική Πληροφορία -στον βαθμό που του αναλογεί ίσως - .

Πάντως,η Συνολική Πληροφορία ,συμφωνα με αυτά που λες είναι ουσιαστικά Πλήρης,διότι εφόσον δεν την διέπει στην ολότητά της ο Χρόνος-όπως τα πεπερασμένα κομμάτια της- είναι ήδη Ενωμένη ,απλά εμείς βιώνουμε κάποιες μεμονωμένες Στιγμές που αφορούν το σημείο που υπάρχει ακόμα -υποκείμενη στον Χρόνο- ρευστότητα.

Δηλαδή είμαστε ένας Παρατηρητής που παρατηρεί τον εαυτό του μέσω περιορισμένων και πεπερασμένων εκδηλώσεων,που όμως ενέχουν η κάθε μία ξεχωριστά-σε διαφορετικό βαθμό ίσως- την δυνατότητα προσέγγισης της συνολικής πληροφορίας της ύπαρξης.

Εδω σε αυτα τα λογια σου ειναι ολη η ουσια

απλως να συμπληρωσω πως στην ολοτητα ενος Νου μπορει να θεωρηθει η πληροφορια πληρες

μονο μεσα απο την επι-γνωση αυτης , αρα η επι-γνωση θεωρειται ως δομικο συστατικο του

συμπαντος, και αρα του μεγα Νου και κατα προεκταση του καθε μορφοποιημενου Νου.

Ομως , την ιδια στιγμη αυτη ακριβως η επι-γνωση της πληροτητας

[ οσο αφορα εναν νου ατομικης διανοιας ]

ειναι και αυτη που οριζει και οδηγει στην συνειδητοποιηση οτι εφοσων εκ της σκοπιμως

φυσεως της περιορισμενης ικανοτητας του να λαμβανει τη συνολικη πληροφορια

απο τον Νου της υπαρξης οριοθετει αυτοματα και ενα matrix μεσα

στην ιδια την επι-γνωση αυτου του ατομικου Νου .....

Matrix δηλαδη μπορει να ορισουμε , μεσω της επι-γνωσης , ωστε να συνειδητοποιησουμε

οτι η νοητικη    ικανοτητα μας επιτρεπει μονο ορισμενα ποσα ληψεως πληροφοριων

απο την νοητικη πραγματικοτητα της κοσμικης συνειδησης , συνεπως αυτη η περιορισμενη

και αλλοιωμενη απο τις αισθησεις και την νοηση μας ''ληψη '' πραγματικοτητας , αν και

εμεις την εκλαμβανουμε ως βεβαιη και στερεη, εν τουτοις ως προς την πραγματικοτητα του

κοσμικου Νου αποτελει μια ψευδαισθηση .

Εκει   εξω , στις διαστασεις αυτου του Κοσμικου Νου , δεν υπαρχει τιποτε απο την λογικη μας

ουτε χρονος, ουτε χωρος , ουτε μυρωδιες , ουτε εικονες , ουτε σχηματα , ουτε χρωματα ,ουτε υλη

μονο εννοιες , αποκλειστικα εννοιολογικα σχηματα και αισθησεις , απειρες νοητικες αισθησεις .

» Ο ΦΟΒΟΣ!
» Φόβος...
» Φοβος
» "Θόρυβος"... "Φόβος"...
» θρησκεία... και φόβος