Το παραμύθι θέλει τόλμη, φαντασία δημιουργική και καρδιά παιδική

Κάποιες "αλανιάρες" από την αφεντιά μου σκέψεις (με αφορμή το μικρό κομψοτέχνημα που προηγήθηκε):
η ζωή μπορεί (και θα έπρεπε) να σφύζει από μαγεία! Από χρώματα, παιχνιδιάρικη διάθεση (κι ένα αγαπημένο μου μότο, που συστήνω ανεπιφύλακτα σε κάθε εκπαιδευτικό είναι "να παίζεις σαν να μαθαίνεις και να μαθαίνεις σαν να παίζεις"), από αγάπη και ζεστασιά ψυχής, από όμορφες μυρωδιές, από ταξίδια ανεμπόδιστα και αλληλεπίδραση μεταξύ των ανθρώπων με ανοιχτό μυαλό και κατανόηση και σεβασμό, από αγόρια και κορίτσια που χαίρονται το δώρο του έρωτα, από χαμογελαστές κι αγαπημένες παρέες, από αχνιστές καρδιές και απλωμένα χέρια όχι για να αρπάξουν ή να ζητιανέψουν αλλά για να αγγίξουν και να συνδράμουν τον Άλλον. Το παραμύθι θέλει τόλμη (το κυριότερο γνώρισμα των ηρώων του!), φαντασία δημιουργική και καρδιά παιδική για να ριζώσει στις ζωές των ανθρώπων και με το μαγικό του ραβδάκι να τις μεταμορφώσει. Για να ζούμε εμείς καλά και ανθρώπινα και αυτοί που μας θέλουν μίζερους, σκυφτούς και τρελαμένους, για να μας ξεζουμίζουν από κάθε ζωτικό χυμό και πνοή ζωής, να σκάσουν με πάταγο στο χώμα! Και να μας αδειάσουν τη γωνιά σαν το γίγαντα που γκρεμοτσακίστηκε από τη φασολιά του άφοβου Τζακ.

σχόλιο από το σάιτ που βρήκαμε το βίντεο:
" Lila : μια γλυκιά ταινία μικρού μήκους για τη ζωή Ο Carlos Lascano έφτιαξε μια ταινία μικρού μήκους, τη Lila, για την καθημερινότητα, τη ζωή γενικότερα, και τον τρόπο που τη βλέπει η ζωγράφος-πρωταγωνίστρια. Η Lila φαντάζεται και βάζει τα δικά της χρώματα, δίνει τη δική της 'πινελιά', τη δική της τροπή, σε όσα βλέπει γύρω της, με ιδιαίτερα συγκινητικό και γλυκό κλείσιμο. Ένα φιλμάκι για τη ζωή και την οπτική, τη στάση και τις δυνατότητες που έχει ο καθένας, με στοιχεία κινουμένων σχεδίων."

Το είδαμε στο ΠΑΡΑΜΥΘΙ-ΠΑΡΑΜΥΘΙ και...το λατρέψαμε! 
Και μια μικρή συνεισφορά από εμάς: 

https://youtu.be/qh3ZehztHMo


(τα παραπάνω δημοσιεύτηκαν αρχικά στον "προσωπικό μας "ιπτάμενο δίσκο": http://dreamerwithacause.blogspot.gr/)

ΥΓ: καλή μας nnan αφιερώνουμε όλα τα παραπάνω σ'εσένα!

25 Οκτ 2012

Ο Μπομπ Σφουγγαράκης πρωθυπουργός

Επειδή η κατάθλιψη δεν είναι καλό πράγμα -και επειδή τα αποθέματα των φαρμακείων σε λεξοτανίλ έχουν εξαντληθεί- ο Γελωτοποιός αποφάσισε να σας διασκεδάσει με μία από εκείνες τις ιστορίες του, που όταν τελειώνουν ψάχνεις να βρεις λεκτικές ντομάτες (μην πετάτε τις κυριολεκτικές, δύσκολους καιρούς ζούμε) για να τον «επιβραβεύσεις».

Καταρχάς ας δώσουμε λίγες πληροφορίες για τους πρωταγωνιστές της ιστορίας, σε περίπτωση που δεν έχετε παιδιά ή δεν τα αφήνετε να βλέπουν αμερικάνικα καρτούν.

Ο Μπομπ Σφουγγαράκης Τετραγωνοπαντελονής είναι ένα
μεταλλαγμένο σφουγγάρι που ζει στο Βυθό του Μπικίνι, στο μέρος όπου οι ΗΠΑ συνηθίζουν να κάνουν πυρηνικές δοκιμές.
Είναι πολύ καλό σφουγγάρι (πως λέμε «καλό παιδί»;) και λατρεύει τη δουλειά του. Ως ψήστης δουλεύει, σε φασφουντάδικο, αλλά κάθε πρωί σηκώνεται χαμογελώντας και ετοιμάζεται τραγουδώντας: «Πάω στη δουλειά, πάω στη δουλειά».


Ο καλύτερος φίλος του είναι ο Πάτρικ Αστέρης, ο οποίος είναι αστερίας. Ο Πάτρικ δε δουλεύει, αλλά δε χρειάζεται αφού το σπίτι του είναι φτιαγμένο από άμμο. Είναι πιο ηλίθιος από τον Άδωνις, αλλά κάποιες φορές έχει εκλάμψεις εξυπνάδας, όπως ο Ραταπλάν.

Οι άλλοι κάτοικοι του Μπικίνι είναι εξίσου μεταλλαγμένοι και φυσιολογικοί, όπως ο κύριος Καβούρης, ο ιδιοκτήτης του φασφουντάδικου που αγαπάει μόνο τα λεφτά, ο Καλαμάρης, ο ταμίας του φασφουντάδικου που διαρκώς γκρινιάζει γιατί δεν κατάφερε να γίνει διάσημος κλαρινετίστας, η Σάντυ, η σκιουρίνα από το Τέξας, και άλλοι πολλοί που δε θα μας απασχολήσουν σε αυτή την ιστορία γιατί αυτοί δεν κέρδισαν το βραβείο.




Η ιστορία μας αρχίζει όταν ο Μπομπ κερδίζει σε ένα διαγωνισμό ένα υποβρύχιο εισιτήριο για δύο άτομα. Προορισμός; Η ηλιόλουστη Ελλάδα.

«Που είναι αυτή η Ελλάδα, Μπομπ;» ρωτάει ο Πάτρικ.
«Δεν ξέρω, Πάτρικ, αλλά πρέπει να είναι πολύ ωραία... Κοίτα!»
Και του δείχνει μια καρτ-ποστάλ με τον Παρθενώνα, με μαγευτικές παραλίες, με ανθρώπους που χαμογελάνε και ένα τραπέζι γεμάτο νοστιμιές.
Του Πάτρικ του τρέχουν τα σάλια.

Μετά από μια μεγάλη –και βαρετή- διαδρομή οι δύο κάτοικοι του Μπικίνι φτάνουν στην παραλία της Θεσσαλονίκης, τη μέρα της παρέλασης.

Βγαίνουν από το Θερμαϊκό λουσμένοι στο πετρέλαιο και στα απόσκατα.

«Κοίτα, Πάτρικ, παρέλαση», φωνάζει ο Μπομπ και τρέχει προς το δρόμο. (Μη με ρωτήσετε πως ένα σφουγγάρι αναπνέει έξω από το νερό, εδώ μιλάει και δουλεύει σε φασφουντάδικο, η αναπνοή του σας πείραξε;)

Στέκονται απέναντι από την εξέδρα των επισήμων ανάμεσα σε ανθρώπους που βρίζουν και μουντζώνουν τους επίσημους.
«Έλα, Πάτρικ, χαιρέτα κι εσύ», λέει ο Μπομπ.
«Δε μου φαίνονται και πολύ χαρούμενοι, Μπομπ».
«Α, Πάτρικ, που πήγε η ταξιδιωτική σου διάθεση; Έτσι δείχνουν τη χαρά τους οι Έλληνες.»

Αφού ξεκινάνε να μουντζώνουν κι αυτοί αντικείμενα αρχίζουν να εκτοξεύονται προς τους επίσημους. Μερικές διμοιρίες των ΜΑΤ επιτίθενται στο πλήθος ρίχνοντας χειροβομβίδες κρότου-λάμψης και ασφυξιογόνα.
«Βεγγαλικά, Πάτρικ!» λέει ο Μπομπ.

«Αααα. Ωραία...»

Τα ΜΑΤ χτυπάνε ένα κορίτσι κι εκείνο πέφτει αιμόφυρτο δίπλα στους αγαθούς κατοίκους του Μπικίνι. Ο κόσμος τρέχει πανικόβλητος να ξεφύγει.
«Μπομπ, μου φαίνεται ότι δεν είναι παρέλαση», λέει ο Πάτρικ κοιτώντας την αιμόφυρτη κοπέλα που την ποδοπατούν δυο Ματατζήδες.








«Μάλλον, έχεις δίκιο, Πάτρικ... Τρέξε!»

Προσπαθούν να ξεφύγουν ώσπου βλέπουν από την άλλη μεριά να έρχονται κάμποσοι μαυροφορεμένοι και κοντοκουρεμένοι νεαροί.
«Ορίστε, Πάτρικ, ήρθαν τα στρείδια να μας βοηθήσουν.»
Τα «στρείδια» όμως άλλο σκοπό έχουν στο νου τους. Αρχίζουν να καταστρέφουν τους πάγκους των μικροπωλητών.

Ο Πάτρικ βλέπει όλα τα φαγητά (καλαμπόκια, ποπ κορν, κουλούρια, μαλλί της γριάς, ξηρούς καρπούς κα) να πέφτουν κάτω και εξοργίζεται.
«Όχι!» φωνάζει. «Δε θα σας αφήσω να καταστρέφετε το φαΐ!»

Τους επιτίθεται και εκείνοι, μόλις βλέπουν ένα ροζ αστερία μαινόμενο, τρέπονται σε φυγή. Οι αστυνομικοί προσπαθούν να βοηθήσουν τους συντρόφους τους χτυπώντας τον Πάτρικ. Εξοργισμένος ο Μπομπ ανεβαίνει στην εξέδρα και φωνάζει:

«Φτάνει!» Όλοι γυρνάνε να τον κοιτάξουν. «Μα τι πάθατε όλοι σας; Νόμιζα ότι οι Έλληνες είστε χαμογελαστοί άνθρωποι και πολιτισμένοι. Νόμιζα ότι είστε οι απόγονοι εκείνων των σπουδαίων που έχτισαν τις πυραμίδες. Και τι βλέπω; Μίσος, καταφρόνια, πόλεμο...»
Και συνεχίζει με έναν εκπληκτικό λόγο που θα ζήλευαν ο Μάρτιν Λούθερ Κινγκ και ο Δημοσθένης.


(Διάλειμμα για διαφημίσεις:


«Βαρεθήκατε να σκουπίζετε το σπίτι σας; Βαρεθήκατε να σφουγγαρίζετε και να συμμαζεύετε όλη μέρα; Βαρεθήκατε να ξεσκονίζετε, να πλένετε πιάτα και να απλώνετε τα ρούχα στο μπαλκόνι;
Τώρα υπάρχει λύση.

Με μόλις 300 ευρώ χρέος η Τράπεζα Πειραιώς σας παίρνει το σπίτι.
Και δε θα χρειαστεί να ανησυχήσετε ξανά για την καθαριότητα.

ΤΡΑΠΕΖΑ ΠΕΙΡΑΙΩΣ: Φροντίζει για σας, χωρίς εσάς.

Τέλος διαφημιστικού διαλείμματος.)



Όταν τελειώνει το λόγο του όλοι κλαίνε. Ο Παπούλιας του δίνει το χέρι. Οι αστυνομικοί έχουν αφήσει τις ασπίδες τους κάτω. Ο κόσμος τον χειροκροτάει. Τα «στρείδια» συνεχίζουν να τρέχουν.

Τα νέα διαδίδονται γρήγορα. Από τη Θεσσαλονίκη ξεκινάει ένα κίνημα συναδέλφωσης των πολιτών -και αποθέωσης του Μπομπ Σφουγγαράκη Τετραγωνοπαντελονή.

Όλοι οι Έλληνες του ζητάνε να θέσει υποψηφιότητα για πρωθυπουργός.

«Μα δεν μπορεί», λέει ο G.A.Papandreou σε κάποιο κανάλι. «Είναι Αμερικάνος.»
«Μα δεν μπορεί», λέει ο Σαμαράς σε κάποιο άλλο. «Πως θα γίνει πρωθυπουργός; Η μόνη δουλειά που έχει κάνει στη ζωή του είναι ψήστης.»
«Μα δεν μπορεί», λέει ο Τσίπρας, «είναι νέος και άπειρος.»
«Μα δεν μπορεί», λέει η Παπαρήγα, «είναι πράκτορας του καπιταλισμού, όπως αυτός προωθείται από τα αμερικανικών συμφερόντων κανάλια, προκειμένου να αλλοιώσει την ταξική συνείδηση των παιδιών εν τη γενέσει, παράγοντας με αυτόν τον τρόπο...» (και άλλα πολλά που δε χωράνε στο παρόν κείμενο)
«Μα δεν μπορεί», λέει ο Σημίτης, «είναι κίτρινος.»
«Μα δεν μπορεί», λέει ο Μιχαλολιάκος, «είναι ηλίθιος.»
«Μα δεν μπορεί», λέει ο Καμμένος, «είναι τετράγωνος.»
«Μα δεν μπορεί», λέει η Ντόρα, η μικρή εξερευνήτρια, «είναι καρτούν.»
«Μα δεν μπορεί», λέει ο Βενιζέλος, «έχει αμύθητη περιουσία.» (Αυτό ήταν συκοφαντία).
«Μα δεν μπορεί», λέει ο Κουβέλης, αλλά ξεχνάει τι άλλο ήθελε να πει.


Όλα τα κανάλια του κάνουν πόλεμο, αλλά ο κόσμος δε βλέπει τίποτα άλλο από παιδικές εκπομπές.

Οι εφημερίδες του κάνουν πόλεμο, αλλά ο κόσμος διαβάζει μόνο κόμικς.
Το ΔΝΤ, η ΕΕ και οι λοιποί καλοθελητές του κάνουν πόλεμο, αλλά οι Έλληνες περνάνε τον ελεύθερο χρόνο τους στις «παιδικές χαρές» παίζοντας με τα παιδιά τους.

Οι εκλογές γίνονται και το κόμμα του Μπομπ Σφουγγαράκη Τετραγωνοπαντελονή κερδίζει την αυτοδυναμία με 288 έδρες (τις υπόλοιπες τις μοιράζονται ο Αστερίξ και ο Λούκι Λουκ).

Ο Μπομπ διορίζει τον Πάτρικ υπουργό οικονομικών και η πρώτη του απόφαση είναι:
«Δωρεάν παγωτό για όλους!»

Παραδόξως η Ελλάδα γεμίζει τουρίστες που φέρνουν τα παιδιά τους για να φάνε παγωτό και να παίξουν στις παιδικές χαρές που δημιουργούνται σε κάθε πλατεία.

Ο Μπομπ -συγνώμη- ο πρωθυπουργός, αποφασίζει να αλλάξουμε νόμισμα και να έχουμε κομμάτια από κοχύλια αντί για ευρώ. Αμέσως η οικονομία ανακάμπτει και οι τράπεζες χρεοκοπούν, αφού ο καθένας μπορεί να πάει σε μια παραλία και να μαζέψει κοχύλια.

Και κανείς, πλέον, δεν παίρνει αγχολυτικά, αφού κανείς δε βλέπει ειδήσεις, όλοι τρώνε όσα παγωτά θέλουν και δεν υπάρχουν τράπεζες, τρόικες και ευρά. Μόνο κοχύλια και παιδικές χαρές.

Και –για να ακολουθήσουμε το παράδειγμα του Αισώπου- αυτό είναι το ηθικό δίδαγμα της ιστορίας:

Ακόμα και ένας ηλίθιος ήρωας καρτούν θα τα κατάφερνε καλύτερα από το Σαμαρά.
 (Από  [url= http://sanejoker.info/] http://sanejoker.info/[/url])



 Υποσημείωση...
τα ονόματα αλλάζουν
 οι πράξεις  παραμένουν ίδιες. Και έτσι πολλές φορές αναρωτιέμαι αν όντως ο χρόνος κυλάει ή αν είναι απλώς ένα νούμερο κι αυτός.

Αφήστε λοιπόν  τις "μάχες" στο δρόμο  


κι αρχίστε τις "μάχες" στο σπίτι σας,  εντός σας. Ανοίξτε την καρδιά σας και προστατέψτε τα παιδιά.
 Το εσωτερικό τείχος γκρεμίστε και τότε όλα τα κάστρα του Κόσμου θα πέσουν.

Παραθέτω, ως ερέθισμα για μια σειρά από σκέψεις μέσα σε σκέψεις, το παρακάτω κείμενο του καλού μου φίλου "Ένοικου ανάμεσα στους Κόσμους", ύστερα κι από τη σύμφωνη γνώμη του ιδίου:

Ψάχνοντας τη..ζωή

Ο αναζητητής κοντοστάθηκε μπροστά στο πληκτρολόγιο για μια στιγμή. Είχε αφιερώσει τόσο πολύ χρόνο στα ταξίδια και στο διάβασμα όλων αυτών που τον ενδιέφεραν, σα να επιθυμούσε διακαώς να χαρτογραφήσει το Μεγάλο Λαβύρινθο και να φωτίσει κάθε σκοτεινή και παράξενη και ανεξήγητη γωνία και διαδρομή. Ανακαλύπτοντας τις εξόδους για "αλλού", που ήξερε ότι επιτελούσαν κι αμφίδρομο ρόλο: αποτελούσαν και εισόδους του Μυστηρίου στο δικό του κόσμο, που ήξερε ότι και αυτός ήταν στην ουσία ένα ανεξερεύνητο μέρος! Το οποίο έβριθε από μυστήρια και μυστικά που δεν αποκάλυπταν εύκολα τα μυστικά τους! Τι μπέρδεμα αλήθεια! Αλλά μήπως αυτό δεν είναι και το πιο γοητευτικό, παρά τους κινδύνους που εγκυμονεί; Να ακολουθήσεις τα βήματα που οδηγούν έξω από τις δημοφιλείς διαδρομές και συνηθισμένους τουριστικούς προορισμούς ή οδηγούς. Να τραβήξεις τα πέπλα, να κοιτάξεις κάτω από την επιφάνεια, να διαβάσεις σωστά τα σύμβολα και να ακολουθήσεις τη ροή τους μέσα στο χωρόχρονο. Και έξω από αυτόν. Αλλά..

Ο αναζητητής ένωθε πως κάτι του έλειπε, σαν κάτι να είχε ξεχάσει στην επίπονη, μοναχική και συχνά επώδυνη πορεία. Γι'αυτό και στράφηκε στο πληκτρολόγιο, μη ικανοποιούμενος από όλες τις ερμηνείες και προσεγγίσεις που είχαν να του προσφέρουν όλοι οι συμβατικοί κι αντισυμβατικοί και ευφυείς άνθρωποι που γνώρισε στα ταξίδια του και οι σοφοί, οι παράξενοι, οι αγωνιστές, οι με το δικό τους μοναδικό τρόπο συνηθισμένοι και οι άγιοι άνθρωποι με τους οποίους συνδιαλεγόταν μέσα από αγαπημένες σελίδες. Μέσα από τη μόνη αθανασία που ένιωθε ότι υπάρχει για τα ανθρώπινα πλάσματα, όσες υπερβάσεις κι αν πέτυχαν στη ζωή τους, όσο εξελιγμένα και αν είχαν καταφέρει να γίνουν: το έργο, τα μηνύματα που άφησαν πίσω τους και οι αφηγήσεις που παρέδωσαν ως πολύτιμη παρακαταθήκη σε αυτούς που θα έρχονταν.

Κι έτσι, αν και δεν είχε τις καλύτερες σχέσεις με το πληκτρολόγιο -πάντα το αντιμετώπιζε ως αναγκαίο κακό, ως εργαλείο που μπορούσε να χρησιμοποιήσει χωρίς να το θεοποιήσει στην πορεία των αναζητήσεών του- εντούτοις πληκτρολόγησε τη φράση διστακτικά:
"τι είναι ζωή;"
Ήταν περίεργος να συλλέξει τις απαντήσεις της Αχανούς Βάσης Δεδομένων.

Μα και πάλι, πέρα από κάποιες ρήσεις και αποφθέγματα και γνωμικά που ήδη γνώριζε, πέρα από τίτλους τραγουδιών και ταινιών που περιείχαν τον όρο "ζωή" και έτσι θυμήθηκε και μια ιταλική ταινία του Ρομπέρτο Μπενίνι που του είχε αφήσει μια γλυκόπικρη αίσθηση και πέρα από ονόματα επώνυμων και διάσημων θηλυκών -από μοντέλα και ηθοποιούς έως "γυναίκες των γραμμάτων" με το όνομα "Ζωή"- δεν βρήκε κάτι να τον καλύπτει.

Ο αναζητητής σηκώθηκε από την καρέκλα με μια διάθεση που ακροβατούσε ανάμεσα στη δυσάρεστη αίσθηση του εξερευνητή που έχει ανακαλύψει πολλούς θησαυρούς αλλά έχει χάσει κάτι προσωπικό με την υποψία ανεκτίμητης αξίας. Και του ταξιδευτή που έχει ταξιδέψει σε πάρα πολλά μέρη -και η αλήθεια είναι ότι είχε βρεθεί σε πολλά γεωγραφικά μήκη και πλάτη για να αφουγκραστεί τους παλμούς του κόσμου και να αδράξει τις διαφορετικές δονήσεις των ενοίκων του- αλλά ποτέ δεν μπορούσε να πει ότι δεν καιγόταν από τη λαχτάρα να βιώσει ακόμη πιο πολλά ερεθίσματα και να μάθει μυριάδες άλλα πράγματα.. Κι ας είχε ταξιδέψει τόσο όσο λίγοι άνθρωποι είχαν αρπάξει την ευκαιρία -ο αναζητητής δεν πίστευε στην τύχη παρά μόνο στις επλογές που δημιουργούν ευκαιρίες και προοπτικές- κι ας είχε διαβάσει βιβλιοθήκες ολόκληρες.

Γι'αυτό και τώρα ένιωθε κάπως εκνευριστικά αμήχανος. Αν κάποιος τον ρωτούσε τι σημαίνει ζωή, θα δυσκολευόταν έως και θα αδυνατούσε να δώσει μια καλή ή έστω και διπλωματική απάντηση για να καλύψει τη δυσκολία του. Άλλωστε ποτέ δεν του άρεσαν οι διπλωματικές απαντήσες, τις θεωρούσε χυδαιότητα που ταίριαζε σε ευτελείς και ανάξιους εμπιστοσύνης ανθρώπους, όπως οι επαγγελματίες πολιτικοί ή οι δικηγόροι. Αλλά και πάλι δεν θα μπορούσε να αποφύγει να απαντήσει ή μήπως αυτό θα ήταν απόδειξη διπλωματικής υπεκφυγής σε μια τόσο απλή ερώτηση; ή μήπως ήταν Η Ερώτηση; η πιο δύσκολη ν'απαντηθεί;
Καθώς όλοι ή έστω πολλοί με στοιχειώδη ευφυία και γνώσεις και εμπειρίες θα μπορούσαν να πουν κάποια πράγματα, ανάλογα και με την υποκειμενική "οπτική τους γωνία", για το "τι δεν είναι ζωή", αλλά στην ερώτηση "τι είναι τελικά ζωή..;"
Υπάρχει μια αντικειμενική απάντηση σε αυτό; Και ποιος ορίζει τι είναι αντικειμενικό όταν ο καθένας βιώνει την πραγματικότητα μέσα από το δικό του.."σπασμένο κομμάτι" του "καθρέφτη", που ποτέ δεν συγκολλείται γιατί ή είναι παρα πολλά τα κομματάκια ή κάποια απαραίτητα μέρη έχουν χαθεί σα να μη θέλουν να..βρεθούν!

Και τότε το χτύπημα του τηλεφώνου τον τράβηξε βίαια έξω από τον προσωπικό λαβύρινθο των σκέψεών του.
-Παρακαλώ;
-Έλα θείε! ακούστηκε η φωνή του 9χρονου ανηψιού του, που τόσο λάτρευε, σα να ταν δικό του παιδί.
-Τι κάνεις αγορίνα μου;
Ο αναζητητής ένιωσε τις αχτίδες από το ακουστικό να φωτίζουν το μοναχικό δωμάτιό του μαζί με αυτόν. Ο ίδιος είχε επιλέξει να μην κάνει οικογένεια, γιατί είχε αποφασίσει πως ήθελε όσο γινόταν περισσότερο ελεύθερο χρόνο για τις αναζητήσεις του κι εξάλλου ίσως να παραήταν παράξενος για να μπορέσει να στεριώσει με μία σύντροφο.
-Λέω να με φέρει ο μπαμπάς από το σπίτι σου να δούμε καμιά ταινία από αυτές τις πολλές και καλές που έχεις και μετά να μου πεις καμιά από τις περίεργες αλλά τόσο ωραίες ιστορίες που ξέρεις να λες!
-Θα το'θελα πολύ αγόρι μου, αλλά ξέρεις είμαι λίγο κουρασμένος σήμερα και..
Η φωνή του μικρού ακούστηκε βουτηγμένη στο παράπονο και δονούμενη την ίδια στιγμή από εκείνη την ακατανίκητη αύρα που εκπέμπουν τα παιδιά και λέγεται "δεν σηκώνω όχι για απάντηση":
- Αμάν βρε θείε! Έχω τόσο πολύ καιρό να σε δω και μου χεις λείψει! Εσύ δεν έλεγες ότι οι πιο ωραίες στιγμές είναι αυτές που οι άνθρωποι που αγαπούνται είναι μαζί; Ε, λοιπόν θέλω να με πάρεις και μια αγκαλίτσα, γιατί.. η ζωή είναι μια αγκαλιά! Ωπ! Δεν ξέρω πάλι πως μου'ρθε αυτό! Μάλλον εσύ φταις με όλα αυτά που μου λες και μ'αρέσει ν'ακούω.

Το ακουστικό έπεσε από το χέρι του αναζητητή! Καθώς ένιωσε εκείνη τη στιγμή ο πιο θαλασσοπνιγμένος άνθρωπος του κόσμου. Και την ίδια στιγμή ο πιο τυχερός..

Ο Ένοικος...