To καλό για το τέλος.

τι θέλω να πω..


Τον γνωρίζω τον κόσμο της αυστηρής δυαδικής επιλογής. Αισθάνομαι οτι τον γνωρίζω αρκετά κι ας με εκπλήσσει πολλές φορές. Στέκομαι και το θαυμάζω. Λέω , επιτέλους να και το καλύτερο από εμένα. Μπορεί να είναι και λάθος.
Αλλά όλα είναι λάθος...
Πώς να φανεί το σωστό;
Αναγνώρισα πολλά αυτές τις μέρες.
αναγνώρισα  οτι κανείς δεν είναι τέλειος..
                                                                                             

αναγνώρισα ..σαν δεν ντρεπόμαστε...

αφού μπορούμε ακόμα να κοιταζόμαστε..

                                                                     


αναγνώρισα  και την αδυναμία επέκτασης .. εσύ;
("αγαπητέ.. το πομποτ τελει μπαταρία, που είναι η δυναμική της ελεύθερης ενέργειας; Άρα δεν σας άφησε τίποτα.. στο βιλαμπαχο ακόμα πλένουνε.εεε..." απόσπασμα ραδιοκυματικης επικοινωνιας αγνωστου ταυτοτητος..)

και έτσι έπιασα την ματαιότητα και πάλι..


Τέλος πάντων.. πολλοί και ΑΞΙΟΙ Ανθρωποι.. ή εκπτωτοι άγγελοι, ίσως και απλοί θνητοι (σίγουρα θνητοι, απλοί δεν ξέρω..)κινησαν να γυρίσουν πίσω στους άλλους , όπως τους ερμήνεψε ο Πλάτων,και να πουν και σε αυτους οτι παρά την ματαιότητα του κόσμου αυτού. ο μοναδικός δρομος ειναι να γυρίσεις πίσω, για όσο και όσο. για πάντα και ποτέ

Σοφες οι παροιμιες.. μπρος γκρεμος και πισω ρεμα.
αλλά
εδώ που τα λέμε
και τον Καποδίστρια θα τον είχαμε αν είχε δεχτεί να φυγαδευτεί. Προτίμησε όμως να παραμείνει ως επικό παράδειγμα, κάτι που αισθάνομαι οτι ο ίδιος το επέλεξε, παροτι θα μπορουσε να είχε ζήσει στο Παρι και απ΄κει να δίνει κατευθυντήριες διόδους επαναπροσδιορισμού του Γένους.
 (ΕΓΩ ΟΤΑΝ ΛΕΩ ΓΕΝΟΣ , ΕΝΟΟΩ ΟΛΑ ΤΑ ΓΗΙΝΑ ΟΝΤΑ, παρα τις διαφορές μας λόγω της δυαδικότητας και της ελευθερης βουλησης στην επιλογη)

Παρολα αυτά, ο αγαπητος μου Καποδίστριας, γνώριζε οτι αυτή η επιλογη , θα ήταν μια κατώτερη απόδοση του Αυθεντικού Αμνού. Το ήξερε.

Σκληρός αυτός ο Κόσμος. Θα ήταν ακόμα πιο σκληρός αν ήταν ΜΟΝΟ ΓΙΑ ΜΙΑ ΦΟΡΑ..

οπότε, είπε να είναι πιο γλυκός και γίνηκε για πολλές.


Και τότε, έτσι κάπως,  γινανε όλα λάθος και κάθε φορά θα κάνω το σωστό, μαμα θα δεις.. δωσε μου μια χάρη ακόμα...
Αν όμως η Ανάγκη είναι αυτή που προσδιορίζει την ΚΙΝΗΣΗ .. τοτε αλήθεια είναι δύσκολο αν όχι ακατόρθωτο, να καταλαβει ο ΚΑΘΕΙΣ (παρασυρθηκα, ζητω συγνωμη).. οτι επαναπροσδιορίζοντας την Αναγκη , αλλάζουμε την Κίνηση. Είναι τόσο απλό, όμως η ελεύθερη Βούληση στον Κόσμο της Δυαδικότητας , δεν υφίσταται παρα μόνο , μονομερως και ως άφ(αιρ)εση αμαρτιων.Διαιρει και Βασίλευε.

Όταν λοιπόν η Ανάγκη προσδιορίζει την ΑΡΧΗ, το ΕΝΑ, τότε σαφώς και όλα είναι λάθος, οταν κανεις δεν θελει να αναλαβει το μεριδιο ευθυνης που του αναλογει και να παύσει να πλάθει ήρωες,εκτελεστές των Αναγκων του, γιατί το σωστό είναι και φαίνεται, όπως μπορεί ο καθένας να είναι ένας μικρός τύρρανος, έτσι μπορεί να είναι και ένας μικρός  ήρωας.

Για αυτό αδερφέ μου σου λέω,

    


σε πολλους εχω δωσει την θεση και αυτοι την πηραν ευχαριστως, οι περισσοτεροι, δυστηχως..

Για αυτό αδερφέ μου, επειδή μου άφησες να δω  το καλυτερο για τελος


Οι οπαδοί και οι φανατισμένοι , χάνονται
Οι συνοδοιπόροι ποτέ,
πρώτα από όλα πορεύονται σε ιδιες οδούς.  εχω να σου πω

nnan έγραψε:

Για αυτό αδερφέ μου, επειδή μου άφησες να δω  το καλυτερο για τελος


Οι οπαδοί και οι φανατισμένοι , χάνονται
Οι συνοδοιπόροι ποτέ,
πρώτα από όλα πορεύονται σε ιδιες οδούς.  εχω να σου πω

Πώς να σιωπήσω όταν εισπράττω ένα τέτοιο ανεμοφύσημα;
 
Έστω και για μία και μοναδική μα πολύτιμη ωστόσο φορά, θα παραβώ την απόφασή μου (και θα αφήσω λίγο στην άκρη αυτά που μου απορροφούν το χρόνο και την ενέργεια αλλά νοηματοδοτούν όσο τίποτε άλλο τη ζωή μου-δεν θέλω να επεκταθώ περισσότερο) και σαν αερικό θα φυσήξω μέσα από τις χαραμάδες για να σου πω κι εγώ ότι…
 
 Πέρα από τη δυαδικότητα γινόμαστε ο τρίτος και τέταρτος και νιοστός δρόμος!
Δράση κι αντίδραση δεν υφίστανται χωρίς τον καταλύτη ή καταλύτες…
 
Πέρα από την οχλαγωγία και τα συνθήματα τα ηρωικά γινόμαστε οι ατομικότητες που επιλέγουν την Κίνηση (και τη μοναξιά που τη συνοδεύει) και οι αντιήρωες που επιλέγουν άλλοτε τους ψιθύρους για να μην καούμε από τον αχό του πλήθους, άλλοτε τα μισόλογα όταν οι ακέραιες έννοιες αξίζει να αναδειχτούν σε προσωπική αναζήτηση όποιου την «ψυλιάζεται» κι άλλοτε τη σιωπή όχι γιατί είναι χρυσός αλλά γιατί είναι ο μόνος τρόπος γνήσιας επικοινωνίας.
 
Μερικές φορές όμως ξεπέφτουμε και στη φλυαρία όχι γιατί μας αρέσουν τα πολλά λόγια αλλά γιατί ακόμα δεν λέμε να καταλάβουμε ότι τα λόγια γίνονται φτώχεια και σπατάλη όταν οι συχνότητες στις ατμόσφαιρες της δυαδικότητας και των συνθημάτων της είναι μονότονες και γι’αυτό υπνωτικές και παγ-ι-ωμένες.
Και έτσι μοιάζουμε συχνά με κωμικοτραγικούς Δον Κιχώτηδες που θέλουν να τα βάλουν με όλους και όλα και τρώνε τα μούτρα τους πάνω σε πεζούλια τα οποία πέρασαν για ρέοντα ποτάμια και σε μαντρότοιχους που τους πέρασαν για πύλες εξόδου σε κόσμους όπου οι δράκοι (και τα δρακόφιδα) δενέχουν ισχύ πλέον πάνω στους ταξιδευτές του θαυμαστού…  
 
Όμως ακόμα κι έτσι…
Οι έγνοιες μας και η παραξενιά της φύσης μας και η «δυσκολία» ή δυσφορία που εισπράττουν συχνά οι άλλοι όταν μας προσεγγίζουν και η αρχέγονη χαρά που νιώθουμε όταν με το μυαλό μας (και όχι μόνο) δραπετεύουμε από την ψευδαίσθηση μιας κάλπικης «Ανάγκης» και αφουγκραζόμαστε τις δονήσεις του Πλέγματος και γινόμαστε κοινωνοί έστω και για λίγο στην ατέρμονη ροή πληροφοριών…
 
…αυτά και πολλά άλλα είναι αυτά που μας κάνουν εσένα κι εμένα καλή μου συνοδοιπόρους! Ακόμα κι αν τραβάμε τελείως διαφορετικούς φαινομενικά δρόμους.
Η πραγματική μας πατρίδα είναι ο χρόνος και οι δονήσεις που βιώνουμε σε κάθε γωνιά του χώρου που απλώνεται ως το άπειρο σαν τον άχρονο χρόνο!
Ποιος ξέρει; Ίσως κάποια στιγμή συγκλίνουν οι δρόμοι μας, για να κάνουμε από κοινού και τη σούμα όσων συλλέξαμε ως τώρα και να ετοιμαστούμε και για τα άλλα που πάντα είναι εκεί…
 
Τίποτα δεν τελειώνει γιατί τίποτε δεν έχει αρχίσει ακόμη!
 
Καλή μας νύχτα γιατί αύριο είναι μια νέα μέρα-μια νέα αρχή, ακόμα κι αν νομίζεις πως βρίσκεσαι στα ίδια, γιατί τίποτα δεν είναι το ίδιο και τίποτε δεν είναι συνηθισμένο αν εσύ επιλέξεις να το βλέπεις έτσι κι όλα τα θαύματα συμβαίνουν κάθε στιγμή. Τομεγαλύτερο; Ότι είμαστε ακόμα ζωντανοί και μιλάμε γι’αυτά που μιλάμε και νιώθω ένα συγκρατημένο(;) χαμόγελο να ζωγραφίζεται στο πρόσωπό σου, σωστά;
 
Κι αυτό για σένα καλή μου nnan, άλλωστε έχεις καταλάβει ότι οι στίχοι με βοηθούν να εκφραστω καλύτερα, αν κι όχι  πάντα με επιτυχια, τουλάχιστον προσπαθώ όποτε το κρίνω:

Και εσύ ioessa m' καρδούλα μου  



Σας αγαπώ τόσο πολύ
που και η Γης
κουνήθηκε κάτω απ τα πόδια μου
Και η Χαρα μου ήταν μεγάλη
όπως και το χαμόγελο μου
και έτσι, σήμερα λοιπόν πήγα στο δάσος

χαχαχ  με ένα πορτοκαλί σκουφι
και ένα μικρό καλάθι χαχα
και εκει ηταν ένας σκύλος... τι σκύλος λύκος!
και με έδιωξε

είχα δυο σακουλίτσες με χόρτα, μέχρι εκείνη την στιγμή μαζεμένα
και αυτος ήρθε και με έδιωξε!
Με γρίλλισε , με φοβέριξε οτι θα με κυνηγησει και οτι θα με φαει,
και στην ουσία μου έλεγε..

Πορτοκαλοσκουφιτσα.. το καλαθάκι σου και σ αλλη παραλια
μου δειξε και το δοντάκι του,αυτό του ματιου, αλλά του ματιου του Κύκλωπα...
Παναγίτσα μου, πάλι καλά που δεν με έφαγε   χεχεχεχε


Φίλε μου ανιχνευτή σε εκτιμω πολύ , για μενα εισαι μια ψυχική συνάντηση από αυτες που χρειαζομουν και θα ήθελα να συναντώ στην πορεία της ζωής μου, ευχαριστώ. Αισθάνθηκα λύπη και απουσία και ενιωσα καλυτερα λεγοντας το.