Μοτίβα αγάπης και μοναξιάς.

Το κείμενο που ακολουθεί είναι πραγματικός δυναμίτης.
 Όλοι μας, γονείς, εκπαιδευτικοί (ειδικά αυτοί), παππούδες, γιαγιάδες, έχουμε ανάγκη να το διαβάσουμε ξανά και ξανά. Για να νιώσουμε πιο δυνατοί, για να αντιληφθούμε πώς μπορούμε να βάλουμε το δικό μας λιθαράκι στην προσπάθεια για ένα καλύτερο μέλλον που ν΄αγκαλιάζει όλα τα παιδιά.
 Για να πιστέψουμε πως από τη δική μας μικρή γωνίτσα αληθινά μπορούμε να συνεισφέρουμε ώστε να γίνει ο κόσμος αυτός πιο αληθινός και φιλόξενος: Αυτή η υπέροχη δασκάλα Μαθηματικών έχει τη συνταγή που σώζει ζωές παιδιών.
Glennon Melton:
 Πριν από μερικές βδομάδες, πήγα στην τάξη του Τσέις για ενισχυτική διδασκαλία. Είχα στείλει ένα μέιλ στην δασκάλα του Τσέις ένα βράδυ όπου έγραφα «Ο Τσέις επιμένει πως αυτές οι ασκήσεις που έχει για το σπίτι είναι μαθηματικά – αλλά δεν είμαι σίγουρη ότι τον πιστεύω. Βοήθεια, παρακαλώ». 
Μου απάντησε αμέσως λέγοντας: «Κανένα πρόβλημα, μπορώ να καθίσω μαζί του μετά το σχολείο οποιαδήποτε στιγμή». Κι εγώ της λέω «Όχι, όχι αυτόν. Αυτός το καταλαβαίνει. Εμένα βοηθήστε». Κι έτσι κάπως κατέληξα μπροστά σ’ έναν μαυροπίνακα σε μια άδεια αίθουσα της πέμπτης δημοτικού κοιτάζοντας επίμονα σειρές σχημάτων που για την δασκάλα του Τσέις ήταν «αριθμοί». Στάθηκα λίγο μπροστά στον πίνακα ενώ η δασκάλα του Τσέις κάθισε πίσω μου, βυθισμένη στο γραφείο της και με ήρεμη φωνή προσπαθούσε να με κάνει να καταλάβω τον «νέο τρόπο που διδάσκουμε τη διαίρεση». 
Ευτυχώς για μένα, δεν χρειάστηκε να ξεμάθω πολλά γιατί ποτέ μου δεν κατάλαβα τον «παλιό τρόπο που διδάσκαμε τη διαίρεση». Μου πήρε μία ολόκληρη ώρα να λύσω ένα πρόβλημα, αλλά καταλάβαινα πως η δασκάλα του Τσέις με συμπάθησε έτσι κι αλλιώς. Συνεργάστηκε παλιότερα με την ΝΑΣΑ, κι έτσι προφανώς έχουμε πολλά κοινά. Έπειτα, καθίσαμε για λίγα λεπτά και συζητήσαμε για την διδασκαλία των παιδιών και τι ιερό καθήκον και ευθύνη που είναι. Συμφωνήσαμε πως μαθήματα όπως η ανάγνωση και τα μαθηματικά είναι τα λιγότερο σημαντικά που διδάσκονται σε μια τάξη. 
Μιλήσαμε για την διαμόρφωση μικρών ψυχών που θα συνεισφέρουν σε μια μεγαλύτερη κοινότητα -και μιλήσαμε για το κοινό μας όνειρο να αποτελούνται αυτές οι κοινότητες από άτομα που είναι Ευγενικά και Γενναία πάνω απ’ όλα. Κι έπειτα μου είπε το εξής: Κάθε Παρασκευή απόγευμα, η δασκάλα του Τσέις ζητά από τους μαθητές της να βγάλουν ένα κομμάτι χαρτί και να γράψουν τα ονόματα τεσσάρων παιδιών με τα οποία θα ήθελαν να κάτσουν μαζί την επόμενη εβδομάδα. 
Τα παιδιά ξέρουν ότι αυτές τους οι επιθυμίες μπορεί να πραγματοποιηθούν μπορεί όμως και όχι. Ζητάει επίσης από τα παιδιά να ονομάσουν έναν μαθητή που πιστεύουν ότι ήταν εξαιρετικός «πολίτης» της τάξης. Οι ψήφοι τους παραδίδονται σε αυτήν κατ’ ιδίαν. Και κάθε Παρασκευή απόγευμα, αφού οι μαθητές πάνε σπίτι, η δασκάλα του Τσέις βγάζει αυτά τα χαρτιά, τα τοποθετεί μπροστά της και τα μελετά. Ψάχνει για μοτίβα. 
Ποιον δεν θέλει κανείς να έχει διπλανό; Ποιος δεν ξέρει καν ποιον να ζητήσει για διπλανό; Ποιος περνάει απαρατήρητος και δεν προτείνεται ποτέ; Ποιος είχε ένα εκατομμύριο φίλους την προηγούμενη βδομάδα και κανέναν αυτή τη βδομάδα; Βλέπετε, η δασκάλα του Τσέις δεν ψάχνει καινούργιο διάγραμμα θέσεων ή «εξαιρετικούς πολίτες». Η δασκάλα του Τσέις ψάχνει για μοναχικά παιδιά. Ψάχνει για παιδιά που δυσκολεύονται να επικοινωνήσουν με άλλα παιδιά. Εντοπίζει τα μικρά εκείνα που περνούν απαρατήρητα στην κοινωνική ζωή της τάξης. Ανακαλύπτει ποιων τα προτερήματα περνούν απαρατήρητα από τους συμμαθητές τους. Και εντοπίζει -αμέσως- ποιος διαπράττει και ποιος υφίσταται τη σχολική βία (bullying). 
Ως δασκάλα, γονιός και άνθρωπος που αγαπάει όλα τα παιδιά – θεωρώ ότι αυτό είναι η πιο έξυπνη στρατηγική Νίντζα της αγάπης που έχω δει ποτέ μου. Είναι σαν να παίρνεις την ακτινογραφία της τάξης και να κοιτάς κάτω από την επιφάνεια των πραγμάτων και μέσα στις καρδιές των παιδιών.
 Είναι σαν να βγάζεις χρυσό απ’ το χρυσορυχείο-ο χρυσός είναι αυτά τα μικρά που χρειάζονται λίγη βοήθεια – που χρειάζονται τους ενήλικες να επέμβουν και να τα ΔΙΔΑΞΟΥΝ πώς να κάνουν φίλους, πώς να ζητήσουν από τους άλλους να παίξουν, πώς να συμμετέχουν σε μία ομάδα και πώς να μοιραστούν τα χαρίσματα τους με τους άλλους. Και αυτό αποθαρρύνει τη σχολική βία( bullying) γιατί ο κάθε δάσκαλος γνωρίζει πως το bullying συμβαίνει όταν δεν κοιτάει -και τα παιδιά που το υφίστανται φοβούνται να το μαρτυρήσουν. Μα, όπως είπε -η αλήθεια αποκαλύπτεται σε αυτά τα προσωπικά μικρά χαρτιά. Ενώ η δασκάλα του Τσεις εξηγούσε αυτή την απλή, πανέξυπνη ιδέα -την κοιτούσα με ορθάνοιχτο το στόμα. «Πόσο καιρό χρησιμοποιείς το σύστημα αυτό;» ρώτησα.
 Από τη σφαγή στο λύκειο Κολουμπάιν, είπε. Κάθε Παρασκευή μετά το Κολουμπάιν. Αυτή η υπέροχη γυναίκα παρακολούθησε τι έγινε στο Κολουμπάιν γνωρίζοντας πως ΟΛΗ Η ΒΙΑ ΞΕΚΙΝΑΕΙ ΜΕ ΤΗΝ ΕΛΛΕΙΨΗ ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑΣ. Όλη η εξωτερική βία ξεκινά ως εσωτερική μοναξιά. Παρακολουθούσε την τραγωδία αυτή ΓΝΩΡΙΖΟΝΤΑΣ πως τα παιδιά που δεν τα προσέχει κανείς κάποια στιγμή θα κάνουν οτιδήποτε μόνο και μόνο για να τα προσέξουν. Κι έτσι αποφάσισε να αρχίσει να πολεμάει την βία από νωρίς και συχνά, και με τον κόσμο που είναι κοντά της. Αυτό που κάνει η δασκάλα του Τσέις όταν κάθεται στην άδεια αίθουσα και μελετά αυτές τις λίστες που είναι γραμμένες από τρεμάμενα 11χρονα χέρια είναι να ΣΩΖΕΙ ΖΩΕΣ. Είμαι πεπεισμένη γι’ αυτό. Σώζει ζωές. 
Κι αυτό που έμαθε αυτή η μαθηματικός χρησιμοποιώντας αυτό το σύστημα είναι κάτι που ήδη γνώριζε: πως τα πάντα -ακόμα κι η αγάπη και η αίσθηση του να ανήκεις κάπου-έχουν ένα μοτίβο. Και βρίσκει αυτά τα μοτίβα μέσα από αυτές τις λίστες -σπάει τους κώδικες της προβληματικής επικοινωνίας. Και δίνει στα μοναχικά παιδιά την βοήθεια που χρειάζονται. Γι’ αυτήν, είναι μαθηματικά. Είναι ΜΑΘΗΜΑΤΙΚΑ. Όλα είναι αγάπη -ακόμα και τα μαθηματικά. Εκπληκτικό.
 Η δασκάλα του Τσέις παίρνει σύνταξη φέτος -μετά από δεκαετίες που έσωζε ζωές. Τι ωραίος τρόπος να περάσεις την ζωή σου: ψάχνοντας μοτίβα αγάπης και μοναξιάς, να παρεμβαίνεις κάθε μέρα -και να αλλάζεις την τροχιά του κόσμου μας. 
ΣΥΝΕΧΙΣΤΕ ΝΑ ΔΙΔΑΣΚΕΤΕ, ΠΟΛΕΜΙΣΤΕΣ. Είστε οι πρώτοι που δέχεστε τα πυρά, η πρώτη γραμμή, οι ανιχνευτές προβληματικής επικοινωνίας και η μεγαλύτερη και μοναδική ελπίδα που έχουμε για έναν καλύτερο κόσμο. Αυτό που κάνετε στις τάξεις όταν κανείς δεν παρακολουθεί – είναι η μεγαλύτερη ελπίδα μας. Δάσκαλοι -δασκάλες- έχετε ένα εκατομμύριο γονείς πίσω σας που ψιθυρίζουν όλοι μαζί:«Δεν μας νοιάζουν τα τυποποιημένα τεστ. Μας νοιάζει που μαθαίνετε στα παιδιά μας να είναι Γενναία και Ευγενικά. Και σας ευχαριστούμε. Σας ευχαριστούμε που σώζετε ζωές».


πηγή

 Υπέροχη η δασκάλα!

Υπέροχη Οντότητα!

Αυτή η Γυναίκα αξίζει απόδοση δέους και θαυμασμού.-

Και καταλαβαίνετε για ποιο λόγο το λέω...

Συγκινήθηκα και συγκλονίστηκα, αλλά και ανακουφίστηκα που ανακαλύπτω όλο και περισσότερα υψηλά ποιοτικά άτομα και πνεύματα, που η ζωή τους γίνεται θετικά καθοριστική προς τις ζωές των άλλων.

Χριστίνα οι περισσότερες αναρτήσεις σου, είναι ενδείξεις προς τον όμορφο κόσμο που τόσο πολύ προσπαθεί να αναδείξει αυτός εδώ ο χώρος.
Ευχαριστώ πολύ Χριστίνα μου!

Και μόλις μου έδωσες μια ιδέα.
Θα το εκτυπώσω και θα το μοιράσω σε σχολεία που έχω επαφές.
Θα το κάνω.

Η γνωριμία με τέτοιους ανθρώπους, σε κάνουν να αναρωτιέσαι εσύ τι έχεις προσφέρει, αλλά σε βάζουν και στη διαδικασία να σκέφτεσαι εσύ τι μπορείς να κάνεις από την πλευρά σου.

Είναι παραδείγματα προς μίμηση, αλλά και ενεργοποιητές καλής θέλησης και προσφοράς προς το σύνολο.
Συμμερίζομαι τα συναισθήματα σου 15katerina.  

 

Σημαντική είναι και η κίνηση της γυναίκας που έγραψε το άρθρο και που αργότερα,μεταφράστηκε και διαδόθηκε κι έτσι επαναλαμβάνονται τα μοτίβα και διαμορφώνονται ανά περίσταση.
Κατερίνα,η ιδέα σου,γιατί δική σου είναι,είναι έργο-δράση και μάλιστα εκεί που χρειάζεται περισσότερο.
Όμορφος είναι ο κόσμος γιατί υπάρχουν όμορφες ψυχές.

Άρρητος έγραψε:

Η γνωριμία με τέτοιους ανθρώπους, σε κάνουν να αναρωτιέσαι εσύ τι έχεις προσφέρει, αλλά σε βάζουν και στη διαδικασία να σκέφτεσαι εσύ τι μπορείς να κάνεις από την πλευρά σου.

Είναι παραδείγματα προς μίμηση, αλλά και ενεργοποιητές καλής θέλησης και προσφοράς προς το σύνολο.
Συμμερίζομαι τα συναισθήματα σου 15katerina.  

 

Έτσι ακριβώς..

Είμαι Ελεύθερος;


Αναρτήθηκε από Eos Aurora  //  4 Οκτωβρίου 2014  //  info facts, Top Articles, γιατί άραγε; 


“Αν ενωθώ με τους άλλους θα χάσω την ελευθερία μου. Ένας πνευματικός άνθρωπος μόνος του μπορεί να δουλέψει καλύτερα, Ελεύθερος άνθρωπος παλεύει για την Ελευθερία. Δέκα ελεύθεροι άνθρωποι, ενωμένοι, χάνουν την ελευθερία τους. Εκείνο που χρειάζεται είναι ν’ ακολουθήσεις τον δρόμο σου ως την άκρη. Η αξία του δρόμου είναι να μη σταματήσεις ποτέ!” Ν.Κ.

Αυτή είναι και η Ελευθερία του παίχτη που παίζει για να κερδίσει και όχι για να μην χάσει. Είναι η Ελευθερία στο μοναχικό μονοπάτι του πολεμιστή κι αυτή η Ελευθερία είναι και η Ευτυχία του. «Δείξε μου τον φίλο σου να σου πω ποιός είσαι» το ‘χεις ξανακούσει έτσι; Αν κάνεις παρέα με τσακάλια θα μάθεις πως να τρως ψοφίμια.

Αν κάνεις παρέα με τον αετό θα μάθεις να πετάς. Τόσο απλό. Αλλά αυτό που είναι πραγματικά καταπληκτικό,  είναι πως από τους πλέον ακατάλληλους ανθρώπους που Εσύ έχεις αφήσει να είναι στην ζωή σου, ζητάς συμβουλές, γνώμες, απόψεις, καθοδήγηση, βοήθεια, συμπαράσταση.  Αυτό που εισπράττεις ενώ δεν σε ικανοποιεί πάντα, το δέχεσαι και λες το βαρύγδουπο «Έτσι είναι η ζωή».  Δεν είναι έτσι η ζωή, οι άνθρωποι που συναναστρέφεσαι είναι έτσι και  ΕΣΥ, επιτρέπεις σε ασήμαντους να καθορίζουν τις επιλογές σου, την ζωή σου, την Ελευθερία σου.



«Δεν θα ήθελα να πεθάνω ποτέ. Μ’ ενδιαφέρει η ζωή, ο άνθρωπος -όχι οι άνθρωποι όλοι μαζί.» Ν.Κ.
Ένας Αρμένης ποιητής είπε κάποτε: «Ο πιθηκάνθρωπος ξεκίνησε να γίνει άνθρωπος, αλλά δεν έφτασε ακόμα.» Ν.Κ.
«Με στοίχημα, σε χίλια χρόνια, μπορεί ο άνθρωπος να γίνει ευτυχισμένος! Ένας χωρικός πήρε έναν κόρακα, για να εξακριβώσει αν αλήθεια ζει εκατό χρόνια, μα ο χωρικός πέθανε πρώτος! Έτσι κι εγώ, και χίλια χρόνια αν ζήσω, δεν θα προφτάσω να δω τους ανθρώπους ευτυχισμένους.» Ν.Κ.

« Τα μεγαλύτερα εμπόδια στην ευτυχία του ανθρώπου; Είναι η έλλειψη πίστης σ’ ένα ιδανικό ανώτερο από το Εγώ του. Αν δεν πιστεύει κανείς σ’ ένα πράγμα ανώτερο από τον ΕΓΩ του, δεν μπορεί να είναι ευτυχισμένος.» Ν.Κ.
Οι άνθρωποι στην κατάσταση του ΕΓΩ, δεν είναι σε θέση να αντιληφθούν διαφοροποιημένες ή ταυτόσημες έννοιες. Με αποτέλεσμα να θεωρούν άλλο το “Εγώ” κι άλλο τον εγω-ισμό και άλλο την εγωπάθεια ενώ δεν διαφοροποιούνται, είναι έννοιες ταυτόσημες και συνώνυμες. Από την άλλη ταυτοποιούν έννοιες διαφορετικές με αποτέλεσμα κατά την άποψη του Εγώ, η αγάπη, το σεξ και ο έρωτας να είναι το ίδιο, ενώ δεν είναι. Να θεωρούν και μάλιστα να πιστεύουν κι από πάνω πως, τα αισθήματα και τα συναισθήματα, είναι το ίδιο, ενώ δεν είναι. Πως η ανθρωπομάζα – λαός, όχλος και το Gestalt είναι το ίδιο, ενώ είναι εκ διαμέτρου αντίθετες, έννοιες και καταστάσεις.
Ο άνθρωπος στην κατάσταση του ΕΓΏ –του ασήμαντου εγώ [4] του τέρατος με τα 5.000 κεφάλια- είναι απλά βλάκας και το  μόνο που κάνει είναι, με χιλιάδες λέξεις, που φροντίζει να αλλοιώνει ή να μπερδεύει τον ορισμό τους, για να δικαιολογεί αλλά και να αντέχει, την βλακεία του. Μερικές φορές αυτό το αποκαλεί ‘φιλοσοφία’, άλλοτε ‘αναζήτηση’, ‘επιστήμη’ ή  όπως αλλιώς του ‘ρθει.

Αν πετυχαίνει να βιώσει Ευτυχία ή Ελευθερία, καμία απολύτως σχέση.  Αν δεν είναι ικανός κάποιος να είναι ο ίδιος ευτυχισμένος, τι θα δώσει, τι θα απλώσει γύρω του, μα την μιζέρια και την βλακεία που κουβαλάει [5] γιατί απλά δεν διαθέτει τίποτε άλλο, όπως και ο Αρμένης στην πιο πάνω ιστορία, θα περιμένουμε πολύ, μέχρι οι πιθηκάνθρωποι του Εγώ, να γίνουν άνθρωποι.

Ο Κάρλ Γκούσταβ Γιούνγκ, αναφέρει σε ερευνητικό κείμενο του: «Σύμφωνα με τους Ινδιάνους, οι λευκοί είναι όλοι τρελοί. Μόνο οι τρελοί επιβεβαιώνουν την σκέψη με το κεφάλι τους. Αυτή η παρατήρηση με άφησε έκπληκτο και ρώτησα τον ινδιάνο αρχηγό να μου πει με τί σκεφτόταν αυτός. Μου απάντησε ότι σκεφτόταν με την καρδιά». Σκέφτονται χωρίς το εγώ, χωρίς τις λέξεις του και τα συναισθήματα του.

«Ο πόλεμος θα σταματήσει όταν ο πιθηκάνθρωπος γίνει άνθρωπος! Ο μεγαλύτερος κίνδυνος σήμερα είναι η διάσταση που υπάρχει ανάμεσα στον διανοητικό και στον ηθικό άνθρωπο.Ο διανοητικός άνθρωπος έχει φθάσει στο μαγικό, στο υπεράνθρωπο, ενώ ηθικά είναι ανάπηρος. Όταν αρμονισθούν αυτά τα δύο, τότε θ’ αποκτήσει κι η ανθρωπότητα το ισοζύγιο και θα γίνει ευτυχισμένη. Ο σημερινός άνθρωπος μου θυμίζει τον θηριοδαμαστή που μπήκε στο κλουβί των θηρίων νομίζοντας πως η τίγρη ήταν γυμνασμένη.» Ν.Κ.

Οι έννοιες «πυρηνική σχάση» και «πυρηνική σύντηξη» έχουν διδαχθεί στα σχολεία μας και οι περισσότεροι γνωρίζουν τα στοιχειώδη ως προς αυτές. Οπότε, στο συγκεκριμένο άρθρο δε θ’ αναλύσουμε τους επιστημονικούς όρους αλλά θα επιχειρήσουμε μια φιλοσοφική προσέγγιση αυτής της ιστορίας που, ναι μεν ξεκινάει απ’ τις αρχές του 20^ου αιώνα αλλά υπάγεται σε μια γενικευμένη τάση της ανθρωπότητας τόσο παλιά, όσο και η ίδια η ανθρωπότητα. Η ιστορία μας διδάσκει ότι στις αρχές του 20^ουαιώνα, οι άνθρωποι γνώρισαν τις έννοιες «σύντηξη» και «σχάση».
Στην 1^η περίπτωση «ενοποίηση» ενώ στη 2^η περίπτωση «διάσπαση».
Στην 1^η περίπτωση παράγεται καθαρή ενέργεια ενώ στη 2^η περίπτωση απόβλητα άκρως επικίνδυνα για τον άνθρωπο και το περιβάλλον.
Στην 1^η περίπτωση χρησιμοποιείται ως πρώτη ύλη νερό, που αποτελεί τα 2/3 του πλανήτη ενώ στη 2^η περίπτωση ουράνιο, ένα εξαιρετικά σπάνιο στοιχείο.

Στην 1^η περίπτωση, μέσω της θέρμανσης, ενώνονται οι πυρήνες ελαφρών στοιχείων σε βαρύτερα ενώ στη 2^η περίπτωση έχουμε διαίρεση ενός ατόμου με ιδιαίτερα βαρύ πυρήνα σε δύο, γενικά, πυρήνες ελαφρύτερων στοιχείων.
Η 1^η περίπτωση είναι ο τρόπος που παράγουν ενέργεια τα άστρα ενώ η 2^η περίπτωση είναι ο τρόπος που ΕΠΕΛΕΞΕ να παράγει ενέργεια ο άνθρωπος της Γής! Ω μα τι “πρωτότυπο”! (Σας θυμίζουν τίποτα όλα τα παραπάνω; Μήπως σας έρχεται στο νου το πασίγνωστο πλέον «Διαίρει και Βασίλευε»;) Ας προβληματιστούμε λιγάκι… Γιατί λοιπόν ο άνθρωπος, ενώ γνώριζε και τις δύο έννοιες για παραγωγή ενέργειας, επέλεξε να χρησιμοποιήσει μονάχα τη μια και όχι την άλλη; Σάμπως δε γνώριζε ότι αυτή του η επιλογή είχε πολλά μειονεκτήματα και οδηγούσε σε μόλυνση και καταστροφή; (όπως κάθε διάσπαση – διαχωρισμός…) Ή μήπως “κάποιος” θέλει να διαιωνίζεται καθ’ όλη την ιστορία της Ανθρωπότητας το γνωστό «Διαίρει και Βασίλευε»…

Δεν είσαι το κέντρο του κόσμου, Κανείς μας δεν είναι !!: Αρκεί να απαλλαγούμε κάπως από την αποχαύνωση για να δονήσει το μέλλον μέσα μας. Αρκεί να ανοίξουμε μόνο τα μάτια μας για να διαπιστώσουμε ότι ο άνθρωπος, φορτωμένος με τόσες και τόσες ατέλειες, με το ασήμαντο εγώ του, το τέρας με τα 5.000 κεφάλια να τον διαφεντεύει, δεν μπορεί να είναι και σίγουρα δεν είναι, το τελευταίο και πιο τελειοποιημένο μοντέλο της φύσης.
Αρκεί να το θελήσουμε και να αρχίσουμε να “βλέπουμε” αντί να κοιτάμε σαν αποχαυνωμένοι, για να καταλάβουμε ότι αν μέσα μας μπορέσουμε να δούμε ίχνη από το μέλλον, αυτό το μέλλον θα μπορεί πια να υπάρχει πλασμένο σε κάποιο μέρος, σε κάποια διάσταση, σε κάποιο κλειδί της ίδιας της φυσιολογίας μας, που αυτή τη στιγμή μας διαφεύγει. Αν δεν μπορέσουμε να δούμε αυτά τα ίχνη, αυτό το μέλλον ποτέ δεν θα υλοποιηθεί στον κόσμο της ύλης. Θα εξακολουθήσουμε να ζούμε στον εφιαλτικό πολιτισμό των πόλεων αγνοώντας τον άπειρο κόσμο της φύσης. [3]
Μέσω της ημιβαρβαρότητάς μας στο σώμα και στις επιθυμίες, έχουμε κρυφή πρόσβαση παντού όπου δεν είχε μια ευγενής εποχή και προπαντός πρόσβαση στο λαβύρινθο των ανολοκλήρωτων κουλτουρών και σε κάθε ημιβαρβαρότητα που υπήρξε μέχρι τώρα πάνω στη γη και στο βαθμό που το σημαντικότερο μέρος της ανθρώπινης κουλτούρας μέχρι τώρα ήταν ημιβαρβαρότητα, η «ιστορική αίσθηση» σημαίνει σχεδόν την αίσθηση και το ένστικτο για καθετί, το γούστο και τη γλώσσα για καθετί: πράμα που αποδεικνύει πως είναι μια μη ευγενής αίσθηση.
Για παράδειγμα, απολαμβάνουμε τον Όμηρο και πάλι: Ίσως είναι το ευτυχέστερο προχώρημά μας το ότι ξέρουμε πώς να εκτιμήσουμε τον ‘Όμηρο, που οι άνθρωποι μιας ευγενούς κουλτούρας (όπως οι Γάλλοι του 17 αι., σαν τον Σεντ Εβρεμόν, που τόνε κατηγορούσε για το ευρύ πνεύμα του και σαν τον τελευταίο αντίλαλό τους, τον Βολταίρο) δε μπορούσαν και δε μπορούν να αφομοιώσουν τόσο εύκολα -τον Όμηρο, τον οποίο δύσκολα επέτρεπαν στον εαυτό τους να τον απολαύσουν.


«Ποιο είναι το πολυτιμότερο πράγμα στον κόσμο; Για μένα είναι ο χρόνος. Όπως είπε ο αισθητικός Μπέρναρντ Μπέρενσον, που αποτραβήχτηκε στη Φλωρεντία κι είναι ενενήντα χρονώ, μου έρχεται να κατέβω στο δρόμο και ν’ απλώσω το χέρι μου στους διαβάτες και να τους πω: «Δώστε μου λίγο από το χρόνο που χάνετε.». Ν.Κ.
Ο Χρόνος υπάρχει πάντα όπου υπάρχει η λέξη  “υπάρχει” και “πάντα”. Χωρίς αυτό να σημαίνει πως υπάρχει πάντα. Αυτές οι δύο λέξεις, “υπάρχει” και “πάντα” αλλά και οι λέξεις γενικότερα κάνουν τον χρόνο στην γραμμική του μορφή να υπάρχει. Ο κόσμος των λέξεων και των σκέψεων αλλά και ο τρόπος  που τα χρησιμοποιούμε κάνουν τον χρόνο να υπάρχει. Άλλωστε αυτές είναι που δημιουργούν και τον χρόνο και τον χώρο.

Στον νέο κόσμο ο άνθρωπος είναι αιχμάλωτος του Χρόνου, είναι αιχμάλωτος σε έναν αριθμητικό υπολογισμό ωρών, λεπτών, ετών. Ο χρόνος ποτέ δεν φτάνει και αν κάποια στιγμή έχει λίγο παραπάνω ή δεν ξέρει τι να τον κάνει ή τον σπαταλάει σε ανοησίες. Τα ποιοτικά χαρακτηριστικά του δεν υπάρχουν αλλά και ούτε που ξέρει ο άνθρωπος αν υπάρχει αυτό που δεν έχει. Πάντα έτσι ήταν στο γραμμικό κόσμο του “Εγώ” [4] ο άνθρωπος και όλα τα όντα που συνυπάρχουν μαζί του, οργανικά και ανόργανα, είναι κάτω από την κηδεμονία, την εξουσία και τα καπρίτσια του χρόνου.

Υπάρχει ο χρόνος; Όπως τον αντιλαμβανόμαστε και όπως μας χρησιμοποιεί; “Θέλω να κάνω αυτό ή το άλλο αλλά δεν έχω χρόνο” ή “Δεν προλαβαίνω τρέχω όλη την ώρα” ή “καλή νέα χρονιά” και άλλα τέτοια όμορφα λόγια και σκέψεις σου δίνουν την εντύπωση ότι ο χρόνος υπάρχει. Αλλά η σύγχρονη  επιστήμη και ειδικά η Κβαντική θεωρία αλλά και η θεωρία του Χάους και τα Fractal και εν μέρη η θεωρία της σχετικότητας λένε ότι ο χρόνος όπως τον μετράς καθημερινά είτε τον κυνηγάς είτε σε κυνηγάει, Δεν υπάρχει. Όχι με την έννοια που έχεις μάθει να του δίνεις.

Βοήθησε με να καταλάβω,που κολλάει η ανάρτηση με το αρχικό θέμα;Δένει πουθενά και δεν το βλέπω ή ;;;τι;;

ladosifa έγραψε:

Βοήθησε με να καταλάβω,που κολλάει η ανάρτηση με το αρχικό θέμα;Δένει πουθενά και δεν το βλέπω ή ;;;τι;;

 Η ελευθερία η πραγματική σημαίνει μοναξιά! Είναι ένα μοναχικό μοτίβο κι ένας μοναχικός δρόμος. Αυτός του Πολεμιστή!
Συνάμα δονείται από Αγάπη! Για τη ζωή, τα θαύματά της, τον εαυτό(αν δεν είσαι ο αγαπημένος του εαυτού σου τότε δεν μπορείς να είσαι κανενός!), την ανεξαρτησία της ύπαρξης! Και μια ελεύθερη ύπαρξη, που διαθέτει αυτοεπίγνωση, ανεξαρτησία κι Αγάπη...μπορεί να αλλάξει τον κόσμο ολάκερο!

Σε βοήθησα λοιπόν λιγάκι;
Μήπως όλα συνδέονται μεταξύ τους, αν ακολουθήσεις τη ροή των συνδέσεων;

Όσα μου γράφεις εσύ,ναι τα καταλαβαίνω ως θέση δική σου.
Το κείμενο που παρέθεσες όμως,εξακολουθώ να μην...θα το κοιτάξω πάλι άλλη μέρα ξανά,με πιο καθαρό μυαλό και θα σου πω.

Ποιος είναι ελεύθερος; Υπάρχει γενικός ορισμός στην εσωτερική ελευθερία; Αυτά που κάνουν εμένα ελεύθερο, δεν κάνουν εσένα, τον δίπλα, τον επόμενο.
Κανείς δεν μπορεί να μου δώσει ορισμό της δικής μου ελευθερίας.
Και μιλάω για τον εσωτερικό ορισμό της ελευθερίας.
Όταν ενώνομαι με κάποιους, με αυτούς που αγαπώ, που με αγαπούν, που με δέχονται έτσι όπως είμαι, και, και, και, δεν χάνω την ελευθερία μου.
Συνεργάζομαι, συντροφεύω. 
Και τελικά ελεύθερος είναι αυτός που κάνει αυτό που αγαπάει, που πιστεύει, που νιώθει, που τον χαρακτηρίζει και εκφράζει την ταυτότητα του και τον εαυτό του.
Ελευθερία είναι να είμαι ο εαυτός μου.

Και ένας πνευματικός άνθρωπος μόνος του δεν μπορεί να δουλέψει καλύτερα, αν θα μπορούσε να συνεργαστεί με άλλους πνευματικούς ανθρώπους που θα μπορούσαν να συμπληρώσουν την πνευματικότητα του, τις θεωρίες του.
Ζούμε σ ένα κόσμο γεμάτο από ζωή, πράγματα, οντότητες, ψυχές, πνεύματα, δηλαδή δεν είμαστε μόνοι.
Αν κάνω παρέα με αετό, αν δεν είμαι αετός αλλά άλογο, δεν θα μάθω να πετάω. Θα μάθω όμως να κοιτάζω ψηλά.

Κι ο καθένας μας είναι ένα κέντρο του κόσμου. Όλοι είμαστε κέντρα σημεία, απ τα οποία ξεκινούν πολλές διαδρομές.
Κι όσο για τον χρόνο, ο χρόνος, δηλαδή αυτό που ονομάζουμε εμείς χρόνο, είναι ίσως το βασικότερο μέτρο αντίληψης για τον κόσμο γύρω μας και την λειτουργία του.

Δεν ξέρω ποιος έγραψε το συγκεκριμένο άρθρο, το οποίο αναρτήθηκε από την/τον Eos Aurora. Σε κάποια συμφωνώ, σε κάποια διαφωνώ. Γενικά αυτές οι απόψεις ακούγονται πολύ συχνά τελευταία.
Προσωπικά δεν βλέπω γύρω μου πιθηκάνθρωπους. Βλέπω ανθρώπους που προσπαθούν να ανταπεξέρθουν στο παρών, που ενώ τους λέγεται πόσο σπουδαίοι και μοναδικοί είναι (κι όχι σκλάβοι ενός κατώτερου θεού), βιώνουν μια ύπουλη και πολύπλευρη σκλαβιά και την ανημποριά της κατανόησης για μια αφύπνιση που έρχεται ραγδαία καταπάνω του.
Εδώ πάνω, εδώ γύρω, όλοι εμπλεκόμαστε σε ένα μεγάλο γεγονός. Όλοι κι ο καθένας με τον τρόπο του, με το λίγο, η το πολύ του, είναι ίσος με τον κάθε άλλον γύρω του. Γιατί υπόκειται στους ίδιους φυσικούς και πνευματικούς Νόμους/Δυνάμεις.

Ο άνθρωπος λειτουργεί το 10 ως 12% του εγκεφάλου του στη σημερινή εποχή. Η πορεία αυτού του όντος, είναι το 100%. Είναι κλειδωμένος, σαν έκφραση το λέω αυτό, έχει δηλαδή την τάση να προσπαθεί για περισσότερα, και είναι αυτή η ενστικτώδη ροπή προς το 100%, στο να φτάσει αυτό το επίτευγμα, αυτή την ολοκλήρωση του όντος Άνθρωπος. Κάποιοι προσπαθούν να το εμποδίσουν αυτό, εδώ και χιλιάδες χρόνια. Αλλά δεν είναι αυτό το θέμα συζήτησης.

Τέλος πάντων. Τα ανακάτεψα λιγάκι, το συνηθίζω όπως λέει κάποια ψυχή!

Ωραία τα λες!
Άλλαξες και άβαταρ,βλέπω...

Και η δασκάλα πραγματικά είναι άξια συγχαρητηρίων και θαυμασμού. Είναι ένα παράδειγμα προς μίμηση. Κι αν ο καθένας από τον χώρο του, τον τομέα του, την θέση του, όπου κι αν είναι αυτά, νοιαζόταν για τους γύρω του με τον ίδιο τρόπο, θα ορίζαμε τον τρόπο αλλαγής του κόσμου.

http://www.aoratos-naos.com/t3024-topic  
Ανάρτηση από iam
Άνθρωποι
Εξαιρετικά πλάσματα. Και αρκετά αδικημένα, από την δική μου οπτική σκοπιά.
Το λέω αυτό, γιατί κοιτάζω όλον αυτό τον κόσμο, αυτόν τον παράξενο και γεμάτο ενέργειες και δυνάμεις κόσμο. Και περιμένουν όλοι να προσαρμοστεί ο άνθρωπος, και να ανταπεξέλθει εύκολα. Του ρίχνουν ευθύνες και συνέχεια ακούω κατηγορίες, κριτικές, επικρίσεις, απογοητευτικά σχόλια, για τον τρόπο που χειρίζεται τον κόσμο.
Και λέω Έλεος!

Μονίμως συναγωνίζεται σε συνείδηση και ηθική έναν θεό πανάγαθο, ισχυρό, αναμάρτητο και ένα σωρό άλλες ιδιότητες. Ένα Ον που δεν μπαίνει σε συναγωνισμό, μα και δεν γνωρίζει κιόλας. Και έστω ότι αυτό το ον που ακούει στο τίτλο "Θεός", υπάρχει. Είναι δυνατόν να έχει απαιτήσεις και να τιμωρεί τον άνθρωπο, για όσα δεν του κάνει εύκολα για να καταλάβει; Είναι δυνατόν να τον βάζει σε δοκιμασίες και περιπέτειες για να μπορέσει να κερδίσει μια βασιλεία που δεν γνωρίζει καν;
Δηλαδή, λίγη καθαρή σκέψη.

Θέλω να πω δηλαδή, ότι ένας πανάγαθος, δεν θα έβαζε σε τέτοια διαδικασία τα πλάσματα του.
Πολλά πανούργα μυαλουδάκια όμως, θα το έκαναν, γιατί πραγματικά νομίζουν ότι θα είναι στο αλώβητο και δεν τα πειράζει κανείς.
Αγνοούν την πρώτη δικαιοσύνη που διέπει αυτό το σύμπαν των αρχών και των δυνάμεων, που χρειάζονται την δικαιοσύνη, ίσως όχι τόσο από νομική καθώς πρέπει διάθεση, αλλά από γνώση ότι χωρίς ισορροπία, διακινδυνεύει και το ίδιο να σκορπίσει.

Ίσως όταν ο άνθρωπος ανακαλύψει και πιστέψει τον εαυτό του, να διαπιστώσει ότι το μόνο πράγμα που μπορεί να τον περιορίσει και να τον κάνει αυτό, ή το άλλο, ή το παρακάτω, είναι αυτός ο ίδιος.

Βέβαια κάποιοι προσπαθούν εδώ και χιλιάδες χιλιάδων χρόνια, να τον πείσουν για το αντίθετο. Δεν ξέρω ποιος τους έβαλε όλους αυτούς να οργανώσουν ένα τέτοιο καταστροφικό έργο. Και νομίζω ότι τώρα πια, ούτε κι οι ίδιοι θα θυμούνται. Και γι' αυτό βλέπουμε κι ακούμε ανά διαστήματα να μιλάνε για ανώτερες φυλές και ισχυρότερα είδη που προσπαθούν να κυριαρχήσουν επί της ανθρωπότητας. Πολύ πιθανόν, δεν γνωρίζω, δεν είμαι σίγουρος, δεν μπορώ να αποκλείσω τίποτα.
Έστω όμως ότι είναι έτσι όπως τα λένε. Σκέφτομαι και λέω: Τι τους εμποδίζει τόσες χιλιάδες χρόνια να το καταφέρουν;
Η ψυχή του ανθρώπου; Ναι σίγουρα. Αλλά όχι μόνο.

Το τραγικό σε όλα αυτά, θα ήταν ο άνθρωπος να μην έχει εχθρούς άλλους, παρά τον ίδιο του τον εαυτό. Τους φόβους που έφτιαξε ο ίδιος και τους έδωσε υπόσταση και ύλη.
Έτσι, έ! Όπως και να το κάνουμε, το δημιούργημα δεν μπορεί να υπερπηδήσει τον δημιουργό, έστω και αν προσωρινά δείχνει έτσι.

Αιθηρόη κάνεις τα πάντα για να πείσεις τον άνθρωπο να ανακαλύψει και να πιστέψει στον εαυτό του. Δεν ασχολείσαι καν με τους υποτιθεμένους εχθρούς του, ή έστω και τους υπαρκτούς, τους υλικούς τουλάχιστον, και δεν τον τρομοκρατείς με όλα αυτά που χρησιμοποιούν όλοι οι άλλοι. Τυχαίο;
Η λύση για όλα τα του ανθρώπου, βρίσκεται στον ίδιο τον άνθρωπο.
Ο ίδιος είναι η ερώτηση, κι ο ίδιος είναι η απάντηση. Ο ίδιος είναι το πρόβλημα, κι ο ίδιος είναι η λύση. Είναι η κλειδαριά, μα είναι και το κλειδί. Η πόρτα, μα και ο δρόμος.

Αιθηρόη, πάντα μου άρεσαν οι γρίφοι, τα κρυπτόλεξα, οι κώδικες, οι αποκωδικοποιήσεις, τα κρυφά νοήματα, κείμενα, λέξεις, τα παράδοξα και τα πρόσθετα γράμματα, οι εικόνες και οι περιγραφές που κρύβουν λέξεις και οι λέξεις που κρύβουν αριθμούς, μα και αντίστροφα. 
Έχω εκστασιαστεί!

ladosifa έγραψε:

Ωραία τα λες!
Άλλαξες και άβαταρ,βλέπω...

 

ΚΩΣΤΑΝΤΙΝΟΣ έγραψε:

ladosifa έγραψε:

Ωραία τα λες!
Άλλαξες και άβαταρ,βλέπω...

 

Τι κακίστρω που είμαι..

Τώρα αυτό είναι δήλωση παγίδα; Χα χα χα! Όχι Χριστίνα, και βέβαια δεν είσαι!

...καλά,τότε είμαι στριμμενοαντεροξεροκέφαλη μουλαροαλόγα!Έφτιαξα ένα μπουκέτο από τα στολίσματα της Αριστέας.

ΚΩΣΤΑΝΤΙΝΟΣ έγραψε:

Ποιος είναι ελεύθερος; Υπάρχει γενικός ορισμός στην εσωτερική ελευθερία; Αυτά που κάνουν εμένα ελεύθερο, δεν κάνουν εσένα, τον δίπλα, τον επόμενο.
Κανείς δεν μπορεί να μου δώσει ορισμό της δικής μου ελευθερίας.
Και μιλάω για τον εσωτερικό ορισμό της ελευθερίας.
Όταν ενώνομαι με κάποιους, με αυτούς που αγαπώ, που με αγαπούν, που με δέχονται έτσι όπως είμαι, και, και, και, δεν χάνω την ελευθερία μου.
Συνεργάζομαι, συντροφεύω. 
Και τελικά ελεύθερος είναι αυτός που κάνει αυτό που αγαπάει, που πιστεύει, που νιώθει, που τον χαρακτηρίζει και εκφράζει την ταυτότητα του και τον εαυτό του.
Ελευθερία είναι να είμαι ο εαυτός μου.

 

Ιστοριούλες περί εαυτού κι ελευθερίας ή ελευθερίας του εαυτού...

α) Ο Τ. ούτε που κατάλαβε για πότε τον άρπαξαν και τον μπουζούριασαν μες τοχαμό, τα δακρυγόνα και τον πανικό που επικράτησε στη διαδήλωση. "Γαμώτο μου και ούτε μια πέτρα δεν πέταξα, πρώτη φορά κατέβηκα στο δρόμο και κόιτα τι έπαθα!" σκεφτόταν στριμωγμένος μέσα στο τροχοφόρο κλουβί που τον μετέφερε στα κεντρικά της μπατσαρίας, μαζί με άλλα νεαρά αγόρια και κορίτισ, κάποια από αυτά με μώλωπες και αίμα στο πρόσωπο.
 Στα κεντρικά, του φέρθηκαν σαν να ήταν κοινός εγκληματίας και του κακοφάνηκε. Σκεφτόταν πως όταν τελειώσει με την ειδικότητάτουως γιατρός δεν θα 'ταν άσχημα τελικά, όπως τον συμβούλευε κι ο άνεργος πλέον πατέρας του ελέω μνημονιακής "ανάπτυξης", να γυρέψει δουλειά σε μια άλλη χώρα. Όπου υπήρχε ακόμη στοιχειώδης σεβασμός στα δικαιώματα των ατόμων και της ελευθερίας τους στην επιλογή και το δικαίωμα εργασίας και έκφρασης. Αυτά που η "ελεύθερη αγορά" στραγγάλιζε με ύπουλο και βάναυσο τρόπο, στο όνομα της...ελευθερίας.
 Ξαφνικά ένας ένστολος που φαινόταν συνομήλικός του, τον σκούνηξε στον ώμο και τον έβγαλε από τις σκέψεις του:
- Με θυμάσαι ρε τσόγλανε; του είπε με μάτια που γυάλιζαν
-Μα...εσύ δεν είσαι ο Κ., που ήμασταν συμμαθητές στο δημοτικό; Άλλαξες! Έγινες μπ...ήθελα να πω αστυνομικός; Θυμάμαι που ήσουν ένα πολύ καλό και ήσυχο παιδί, σχεδόν δεν σε πρόσεχε κανείς! Ε...μα γιατί με βρίζεις όμως; Σου είχα κάνει κάτι μήπως;
Η σφαλιάρα από το βαρύ χέρι του πρώην συμμαθητή του ήταν τόσο δυνατή που του άνοιξε τη μύτη, συνοδευόμενη με τα λόγια καταπιεσμένου μίσου χρόνων:
- Έγινα μπάτσος!Ναι ρε! Για να είμαι ελεύθερος να βουλώνω κάτι στόματα σαν το δικό σου! Ώστε δεν με πρόσεχε κανείς τότε; Τώρα όμως σου τράβηξα την προσοχή έτσι; Μεγάλωσα βλέπεις και βρήκα τον εαυτό μου!

β) Η Λ. κοίταξε με λαγνεία ανέμεικτη με έρωτα στα μάτια τον Χ. και του είπε:
- Σε αγαπώ τόσο πολύ κι ας είμαστε τόσο διαφορετικοί! Το ξέρεις και ξέρω πως δεν σου είμαι αδιάφορη! Αλλιώς δεν θα μου έκανες έρωτα με τόσο πάθος. Χαίρομαι που το προκάλεσα να συμβεί αυτό. Θέλω να είμαστε μαζί, δεν είμαι ο εαυτός μου τελευταία, σε σκέφτομαι συνέχεια..
Ο Χ. την κοίταξε με ένα θλιμμένο χαμόγελο και της είπε με απαλή φωνή:
- Κακώς που δεν είσαι ο εαυτός σου, μην κάνεις εκπτώσεις για κανέναν, ούτεγια εμένα. Μου αρέσεις πάρα πολύ κι αυτό φάνηκε όπως καταλαβαίνεις, αλλά ως εκεί...'Όπως το είπες είμαστε πολύ διαφορετικοί. Θα είμαι ειλικρινής, θέλω να είμαι ο εαυτός μου πάντα. Δεν είμαι ερωτευμένος μαζί σου και δεν το θεωρώ να είμαστε μαζί σωστό. Είμαι μόνο 23 χρονών και θέλω να γνωρίσω κι άλλες γυναίκες, δεν νιώθω έτοιμος να δεσμευτώ. Ίσως γιατί έχω μια δική μου αντίληψη περί ελευθερίας που δεν ταιριάζει καλώς ή κακώς με τη δική σου, απ'όσο έχω καταλάβει το λίγο καιρό που σε ξέρω. Μου άρεσε ό,τι συνέβη μαζίσου, αλλά καλύτερα να τραβήξει ο καθένας το δρόμο του, γιατί δεν είναι σωστό το να συνεχίσουμε τις στενές επαφές μια κι εσύ νιώθεις έτσι κι εγώ όχι.
Η Λ. τον κοιταξε με οργή, έμοιαζε έτοιμη να του χιμήξει σαν αγριόγατα:
- Να τη χέσω την αντίληψή σου περί ελευθερίας. Και την ειλικρίνειά σου!Δεν τελειώσαμε τ'ακούς;
Λίγες μέρες μετά έκανε απόπειρα αυτοκτονίας, τη γλίτωσε(δεν κάνεις κάθετες τομές στις φλέβες αν θες να πεθάνεις στ'αλήθεια), ανακατεύτηκαν σόγια, φίλοι και γνωστοί, έπεσε τεράστια πίεση προς τη μια πλευρά και στο τέλος ο Χ. βρέθηκεπαντρεμένος με τη Λ. Ο Χ. πέθανε μετά από 10 χρόνια από καρκίνο στα έντερα. Λίγο πριν πεθάνει, που τον είδα στο νοσοκομείο μου είπε πως ένιωθε τελείως ξένος με τον εαυτό του. Η Λ. ξαναπαντρεύτηκε έναν καραβανά.

γ) Οι νεαροί σύντροφοι και "συναγωνιστές" είχαν μαζευτεί στη συνέλευση της τοπικής του κόμματος του λαού. Ο Ν. έκανε την πρότασή του επί του θέματος της συζήτησης, που παρέκλινε πολύ από το πνεύμα της ομήγυρης και την ομοφωνία της.
-Τι με κοιτάτε έτσι ρε συντρόφια; Δηλαδή δεν είμαστε ελεύθεροι να εκφράζουμε τουλάχιστον τις απόψεις μας; Δηλαδή υπάρχει τελικά ακόμα κι εδώ αστυνομία σκέψης;
Οι άλλο, οι "σύντροφοι" τον κοίταξαν με βλέμματα αμηχανίας έως απέχθειας. Το λόγο πήρε ο αρμόδιος "καθοδηγητής", που σε κάθε συνέλευση εξέφραζε και μετέφερε τις κατευθυντήριες γραμμές του..κόμματος του λαού.
-Σύντροφε, τι είναι αυτά που λες; Παραφέρεσαι και ζήτα αμέσως συγγνώμη. Όσο για την ιδέα σου; Καλή είναι αλλά ξεφεύγει από τα καλούπια που υπάρχουν για να στηρίζουν τη φυσιογνωμία του κόμματος. Η αλληλεγγύη που μας λες έχει και όρια αν δεν μπορείς να αποκομμίσεις κι έμπρακτα οφέλη! Και ελευθερία είναι να είσαι σε θέση να στηρίζεις και να παίρνεις στήριξη από τους συντρόφους σου στον ταξικό αγώνα ενάντια στο καπιταλιστικό κτήνος.
Ο Ν. δεν άντεξε, τα είχε μαζέψει κι από καιρό με όσα είχε δει και ακούσει:
-Ρε δεν τη θέλω την ελευθερία σας υπό όρους, ούτε το σεχταρισμό σας, ούτε τη συλλογική σας ταξική χολή. Δεν μου κάνετε, τ'ακούτε; Βάλτε τα συντροφιλίκια εκεί που ξέρετε, η δικιά μου ελευθερία δεν έχει σημεία επαφής με τη δικιά σας, θέλει αέρα να αναπνέει καιχώρο να κινηθεί!
Οι πρώην σύντροφοι τον πέταξαν έξω με τις κλωτσιές. Και κυκλοφορησαν και φήμες ότι ήταν και κρυφοφασίστας. εχθρός ταξικός...

Η ελευθερία σημαίνει  πρώτιστα ρήξη. Με πολλούς και πολλά, με όλους κι όλα συχνά. Ακόμη καιμε τον ίδιο τον εαυτό, τις συνήθειες, τα χούγια του, τις εμφυτευμένες από την κοινωνία και την εξουσία και τους ιδεολογικούς μηχανισμούς της πεποιθήσεις του.
Και για να είναι κανείς ελεύθερος δεν πρέπει ποτέ μα ποτέ να στερεί με οποιοδήποτε τρόπο την ελευθερία του άλλου (ψυχολογική βία είναι ας πούμε ένας πολύ αποτελεσματικός τρόπος) και να τσαλαπατά την προσωπικότητά του...

Το κείμενο το κατανόησα,αυτό που ήθελα ήταν να δω την δική σου θέση.
Το ίδιο το κείμενο,καθώς και παρόμοια της συγκεκριμένης ιστοσελίδας,το έχω ξαναδηλώσει,δεν μου αρέσουν.Πραγματικά,πάντα μου βγάζουν κάτι το απίστευτα αρνητικό.Σε μένα.Δική μου άποψη.
Και νομίζω ότι η σύνδεση σου με το αρχικό θέμα,θα πρέπει να είναι στον τίτλο,στην μοναξιά.
Ναι,αλλά αν διάβασες το άρθρο,εδώ μιλάμε για παιδάκια τα οποία απομονώνονται κοινωνικά από άλλα παιδάκια,δεν αναφερόμαστε σε ενήλικες ή ακόμη και εφήβους που μπορούν να επιλέξουν την μοναξιά.
Γενικότερα,θα έλεγα,ότι η μοναξιά έχει αξία όταν την επιλέγεις συνειδητά και όχι όταν σε επιλέγει αυτή.

Μιλάμε για παιδάκια λοιπόν,τα οποία, στην τρυφερή τους ηλικία,νιώθουν σαν παράσιτα,δεν επέλεξαν να είναι μόνα μέσα στο πλήθος και είναι σαν να τα τιμωρούν.

Το κείμενο που παρέθεσες,φωνάζει τον διαχωρισμό:είμαστε εμείς,η ομάδα των εξελιγμένων και είναι οι άλλοι,οι πιθηκάνθρωποι.Αλήθεια γιατί πιστεύουν ότι έχουν εξελιχθεί σε σχέση με τους άλλους;Με ποια κριτήρια;
Μου θυμίζει σχολική τάξη ενηλίκων,με τις γνωστές κλίκες.Γιαυτό αυτή η δασκάλα είναι σπουδαία,σπάει αυτές τις νόρμες των μεγάλων,μαθαίνει το "μαζί".

Μην κάνεις παρέα με τσακάλια,κάνε παρέα με αετούς,δηλαδή,να έχεις από κοντά μόνο τους επίλεκτους για να πάρεις την λάμψη τους,να ανέβεις ψηλά,όμοιοι με τους όμοιους.
Και τα τσακάλια έχουν θέση και έργο σε αυτόν τον κόσμο,ο οποίος,θα ήταν λιγότερος χωρίς αυτά.
Και το "πετάω ψηλά",έχει και την αρνητική του όψη:σας κοιτάω αφ υψηλού,είμαι ανώτερος από εσάς.
Δεν έχει πάντα την έννοια του ελεύθερου πετάγματος και να μην ξεχνάμε ότι και ο αετός,όπως πετάει,για θήραμα ψάχνει και έχει κι αυτός,ανάγκη τους άλλους,αλλιώς θα πέθαινε.
Μοναχικός πολεμιστής δεν γίνεσαι όταν διαχωρίζεις τον εαυτό σου από τους άλλους,γιατί τους θεωρείς κατώτερους σου,ούτε όταν κάνεις παρέα μόνο με αυτούς που θεωρείς ομοίους σου.Αυτό είναι κόμπλεξ και σύνδρομο ανωτερότητας.
Αλλά κάτι τέτοιοι γίνονται σπουδαίοι μόνο όταν χαμηλώσουν τους άλλους.Μόνοι τους,δεν έχουν υλικό.Γιαυτό ανακατεύουν σοφά λόγια άλλων και τα μπλέκουν με τα δικά τους.Αν διαφωνήσεις,είναι σαν να διαφωνείς με τον Νίτσε...έξυπνη τακτική,αλλά δεν με εντυπωσιάζει.
Και συνήθως οι πιο εγωκεντρικοί είναι αυτοί που βροντοφωνάζουν θεωρίες για το ΕΓΩ,με το δάκτυλο πάντα στραμμένο στον άλλον.
Το εγώ,είναι η άγκυρα που χρειάστηκε για να καθίσει η φωτεινή ψυχή σε αυτό το πεδίο.
Με το να το βρίζεις και να το απαξιώνεις δεν το μαθαίνεις,με συνέπεια να μην μάθεις ποτέ τον εαυτό σου.Αντιθέτως,με αυτήν την τακτική,το ενδυναμώνεις και σε κυριεύει.
Δεν είναι τέρας,είναι κομμάτι σου και απαραίτητο εργαλείο.

Είμαστε πλάσματα του "μαζί",θέλουμε τους άλλους,είμαστε οι άλλοι.
Ακόμη και με αυτούς,που γράφουν κάτι τέτοια ή αν δεν τα γράφουν,τα πιστεύουν και με εκνευρίζουν,πάλι αλληλεπιδράμε,με πολλούς τρόπους.

Μου άρεσαν αυτά που έγραψε περί ελευθερίας ο ΚΩΣΤΑΝΤΙΝΟΣ. Αλλά μετά μπερδεύτηκα με τις ιστορίες του christos5d. Τελικά ποιος είναι σωστός, και ποιος όχι;

(απάντηση στην τελευταία ανάρτηση της ladosifa )


Κατ'αρχήν το αν σου αρέσουν ή όχι αυτά τα κείμενα από το συγκεκριμένο σάιτ, σαφώς κι εκφράζει την υποκειμενική σου θέση. Ο καθένας έχει μία θέση, έτσι;αν κι αυτό δεν είναι και τόσο δεδομένο μια και οι περισσότεροι αντικατοπτρίζουν σαν πoλυχρησιμοποιημένα καθρεφτακια τις κυρίαρχες θέσεις-τάσεις-μόδες-αντιλήψεις. Κι αυτό είναι η δική μου θέση και πιστεύω ότι είναι διάχυτο παντού γύρω μου, το βλέπω και στα παιδάκια δυστυχώς, που βιάζονται να μεγαλώσουν και να ενσωματωθούν στα κοπάδια της εθελοτυφλίας κι (αλληλο)εξαπάτησης και αλληλοεξόντωσης. Και αντιγράφουν τα τερτίπια δολιότητας των ενηλίκων κι επιδίδονται σε επιδείξεις και συμπεριφορες κακίας και υπουλίας που σε αφήνει εμβρόντητο. Δες πώς έχει αυξηθεί η βία και ακόμη και η στυγνή εγκληματικότητα, ακόμα και στις μικρές λικίες του δημοτικού. Παγκοσμίως! Δες πόσο οι στρεβλές συλλήψεις δηλητηριάζουν το λόγο(=λογική), τις καρδιές μικρών και μεγάλων: οπαδικό και φυλετικό και θρησκευτικό μίσος, φόβος-φόβος παντού:για τη διαφορετικότητα, για την αντίθεση ενάντια στην προσφιλή θέση, για την ευφυία, για την ακεραιότητα, για την οξυμένη αντίληψη, για το άνεϋ εκπτώσεων κυνήγι της ελευθερίας και τις επιλογές βάσει κριτηρίων που μιλάνε πρωτίστως στην καρδιά, για τους εξωγήινους, για αυτούς που δονούνται σε δονήσεις επιλογών ύπαρξης που φαντάζουν εξωγήινες στα μάτια των αγελαίων μαζάνθρωπων, φόβος για τον ίδιο τον εαυτό. Και μια παράξενη αίσθηση που σε στιγμές σπάνιας ίσως έκλαμψης τον προειδοποιεί(τον εαυτό που αργοπεθαίνει κάτω από τόνους μπάζων και σκουπιδιών) πως ίσως άγεται και φέρεται κι εκπαιδεύεται σαν πιθηκάνθρωπος απ'τους επιτήδειους εκπαιδευτές παντός τύπου.
Λυπάμαι που το λέω! Αλλά όλες οι κινήσεις κι επιλογές και ο τρόπος ζωής του μαζανθρώπου (από τις ακατανόμαστες φρίκες και κτηνωδίες που προκαλεί έως στην αφύσικη σχέση του με το περιβάλλον, την ασφυχτική και βουλιμική απέναντι στη φύση και τη δική του φύση αστικοποίηση, και τις άπειρες εξαρτήσεις του, όπως από μια τεχνολογία όχι ως εργαλείο του αλλά ως μέσο κονιορτοποίησης του μυαλού και αποβλάκωσης και υποταγής της συνείδησης κι απόλυτου ελέγχου του και ζομπιοποίησής του!), όλα αυτά αποδεικνύουν ότι αντιεξελίσσεται ραγδαία!
Εκτός κι αν κάποιος θέλει να αυταπατάται γιατί αυτή η διαπίστωση παραείναι οδυνηρή για την ψυχολογία του...και πιθανώς περιλαμβάνει και τον ίδιο!
Κι αν εγώ θέλω να ξεχυθώ και να ουρλιάξω σαν ελεύθερος λύκος στα ανοιχτά πεδία και να ανακαλύψω τη θεμελιώδη φύση μου σε αρμονία με την ενέργεια που κολυμπάμε μέσα της (και είναι ανεξάντλητη, αναζωγοονητική και αυτοθεραπευτικη-βλέπε Βίλχελμ Ράιχ ή Τέσλα ή Λατσόβσκυ ή Rife-http://www.terrapapers.com/?p=62411- όλοι τους μνημονεύονται στο σάιτ που σε απωθεί και όλοι τους οι μεγάλοι αυτοί δάσκαλοι κι επιστήμονες εξοντώθηκαν από το δολοφονικό επιστημονικό και ιατροφαρμακευτικό κατεστημένο που θέλει άρρωστους κι απόλυτα ελεγχόμενους πληθυσμούς-κοπάδια!), τότε αν δεν μπορώ να αποφύγω τους γύπες και τα τσακάλια και τα ερπετά που μυ κλείνουν με σαδισμό το δρόμο...θα λυγίσω χωρίς να σπάσω. Θα βρω τρόπους να αντιμετωπίσω τη σίγουρα χρήσιμη παρουσία τους απ'τη στιγμή που το να τους κατανοήσω σημαίνει να κατανοήσω και ποιος είmαι εγώ ή ποιος μπορώ να γίνω! Ουρλιάζοντας και πάνω στα κουφάρια τους αν δεν μπορώ να κάνω αλλιώς (τώρα θα πεις ότι υιοθετώ εξτρεμιστικές θέσεις; Χμ! Μία θέση μπορεί να έχει πολλές "αναγνώσεις" σ'έναν κόσμο μη ύλης και ρευστότητας και κοχλάζοντων σχημάτων που χορεύουν μέσα στο υποσυνείδητο!)

Αυτές καλή μου είναι οι δικές μου θέσεις(προς το παρόν δηλαδή, γιατί το ταξίδι μου συνεχίζεται)κι εσύ βεβαίως μπορείς να φέρεις τις αντιθέσεις σου! Όσο για το κείμενο που παρέθεσα; Α!Μα αυτό στηρίζεται στις ρήσεις κι απόψεις κι ενός πολύ μεγάλου συγγραφέα, στοχαστή και πάνω απ'όλα δασκάλου για μικρούς και μεγάλους:του Νίκου Καζαντζάκη! Μεμοτίβα μοναξιάς και αγώνα (τι θα πει "Πολεμιστής"; Κι ένα σαλιγκάρι που διασχίζει τη λεωφόρο για να περάσει απέναντι παρά τις αντικειμενικές δυσκολίες, μήπως δεν είναι πολεμιστής εστιασμένος στο σκοπό του;) και...Αγάπης! Τι είδους αγάπης; Μα στο ανέφερα πιο πριν. Και βέβαια μου άρεσε το αρχικό σου κείμενο για τη δασκάλα εκείνη, Έχω γνωρίσει κι εγώ τέτοια γενναία άτομα. Και μου ήρθε αμέσως στο μυαλό το κείμενο που παρέθεσα ως προέκταση...περί οπτικών και κινήσεων που σπάνε την μεγάλη κλίκα που λυμαίνεται τον κόσμο!

Όσο για τη μοναξιά; Αυτή που προσδιορίζει έτσι περίπου ο Σοπενχάουερ: ο καθένας είναι κοινωνικός στο βαθμό που είναι ασήμαντος!Επέτρεψέ μου να σου παραθέσω κι ένα παλιότερο κείμενό μου:

" Μοναχικοί τραγουδιστές "

 
Κι επειδή είμαι και καλλιτεχνική ίσως φύση κλέινω και με κάποιους στίχους μου:






> Στο βασίλειο των κλώνων

Χιλιομπαλωμένες διάτρητες ατάκες
τυπωμένες στο καρμπόν της κλωνοποίησης.

Και οι τραγελαφικοί κλώνοι τις ανασύρουν
σαν βγαίνουν έξω με περισπούδαστα προσωπεία,
συνευρίσκονται, αλληλοεξαπατώνται, θορυβούν,
όταν στα λόγια τους η επανάσταση ανάβει,
όταν μονίμως επιδίδονται σε κριτική,
σαν φιλοσοφούν με μπόλικη γαρνιτούρα,
καθώς καταναλώνουν και καταναλώνονται,
όταν πρόσωπα ή ιδέες λεν πως ερωτεύονται
και κατ'εξακολούθηση ασχημονούν.

Πίσω από τα λογής μασκαρέματα
καραδοκεί η οσμή πτωμαΐνης
και στην καλύτερη των περιπτώσεων
η αυτάρεσκη μετριότητα των μικρών.

Όμως, πάνω απ'όλα
χώνονται στην ασφάλεια κάποιου μαντριού
που το καθένα του κατέχει κι από μια λύση
που οδηγεί έξω από το λάκκο της κλωνοποίησης.
Κι έτσι λεν πως θα ξυπνήσουν οι άλλοι κλώνοι
μπας κι ελεύθεροι γενούνε άνθρωποι!
Για τους ίδιους δεν τίθεται θέμα!

Μα όταν τα βρίσκουνε σκούρα
αναθεματίζουν τύχες, θεούς και δαιμόνους
που δεν λένε να βάλουν ένα χεράκι
για να ξελασπώσουν τους ευσεβείς δούλους τους.
Ακόμα κι αν είναι
να εγκαταλειφθούν όλοι οι υπόλοιποι...

Πού και πού ωστόσο
μπορεί να τους ταράξει μια ύποπτη αίσθηση
ότι μπορεί κι αυτοί και οι περισσότεροι γύρω τους
να είναι κλώνοι τελικά...

...πρόβατα που συντηρούνται για μαζική σφαγή,
πίθηκοι θλιβεροί που πάνω κάτω χοροπηδούν
πασχίζοντας τα πρότυπα καμώματα να μιμηθούν,
σερνάμενα ψυχρόαιμα καταγής ερπετά,
ή κι όλα αυτά τα θαυμαστά μαζί!

Αλλά ταχέως σπεύδουν να αυτοδιαψευσθούν!

Γιατί τ' απομεινάρια λογικής φωνάζουν
πως πίσω απ'τη διαδικασία αέναης κλωνοποίησης
παραμονεύει ένα κοινό καλούπι
και κάποιοι επιτήδειοι σχεδιαστές.
Με τις δικές τους τις ανεξιχνίαστες βλέψεις.

Μα ποιοι να σπαταλούνται σε συνωμοσίες;
Άλλωστε πάντα οι βασιλιάδες σε τούτα τα βασίλεια
να κάνουν δεν μπορούσαν χωρίς τους υπήκοους..!

Αιθηρόη έγραψε:

Γιατί θα πρέπει να επιλέξεις μεταξύ των δύο;

Εσύ… Πού Είσαι;

Ας είναι…

Δεν είναι θέμα σωστού ή λάθους. Είναι θέμα έκφρασης.

Τα ίδια πράγματα εννοούν και οι δύο, διότι και οι δύο έχουν την ίδια πρόθεση, (δηλαδή την πρόθεση του ορθού και καλύτερου), απλά ο κάθε ένας το εξηγεί και το θεωρεί, σύμφωνα με τον βαθμό κατανόησης και αντίληψης που έχει.

Οπότε δεν μιλάμε για λάθος και σωστό, αλλά τρόπο ανάπτυξης του θέματος.

Ο Κωνσταντίνος έκφρασε πώς νιώθει την ελευθερία για τον ίδιο.

Οι ιστορίες που έδωσε ο Χρήστος, δείχνουν τον τρόπο που κατανοούν οι άνθρωποι την ελευθερία. Μαρτυρούν την ύπαρξη (μάλλον την κατανόηση) ειδών ελευθερίας…

Την «δική» μου και την «δική» σου… ή διαφορετικά, την «δική» μου και των «υπολοίπων».

Η πιο φυσική ελευθερία, βέβαια, (λέω η «πιο» φυσική μέσα σε αυτήν την πραγματικότητα και όχι «η» φυσική), είναι αυτή των παιδιών. Αυτός είναι κι ο λόγος που «καταπιέζονται» με τον τρόπο που λειτουργεί ο κόσμος που επισκέπτονται.

(Όπως αντιλαμβανόμαστε, τα πάντα είναι… αυτό που κατανοούμε και μπορούμε να «δούμε». Μην το κρίνετε ως λάθος αυτό. Απλά τα πάντα μπορούν να είναι τα «πάντα» και όλα μπορούν να είναι «όλα»… ή και τίποτε, από όσα μπορούν να ειπωθούν ποτέ από όλους μας.)

Εδώ πάνω, σε αυτή τη Γη, χιλιάδες χρόνια «παλεύουμε» για την Ελευθερία. (Για την ελευθερία που άλλοι έχουν ορίσει και περιγράψει ως ιδανικό, άξιο πάλης. Ένα ιδανικό που έχει στοιχειοθετηθεί με συγκεκριμένες λέξεις και ορισμούς. Ένα δάχτυλο που δείχνει σε συγκεκριμένη κατεύθυνση, πέρα από τον ίδιο τον εαυτό.)

Χμ…

Όλοι είμαστε ελεύθεροι…

Και όλοι δεν είμαστε…

Ποιος από εσάς έχει γνωρίσει άνθρωπο Ευτυχισμένο, Αληθινά γαλήνιο σε όλες του τις εκφάνσεις;

Όποιος έχει γνωρίσει έναν τέτοιο άνθρωπο, θα μπορούσε να πει πως έχει συναντήσει έναν Ελεύθερο Άνθρωπο.  

Διότι εκείνος, γνωρίζει Ποιος Είναι… και Πού Είναι.

Η πραγματική Ελευθερία, δεν είναι εύκολη πάνω σε αυτήν την Γη και ιδίως αυτόν τον Καιρό.

Χμ…

Είναι μεγάλο επίτευγμα, να μπορείς να βοηθάς και να εργάζεσαι για το καλό όλων.

Όχι μέσα από την θεώρηση προσωπικής οπτικής του «Καλού»… αλλά από παρατήρηση του ίδιου του κόσμου που ζεις, κατανοώντας τι μπορεί να βοηθήσει, ώστε να συνεισφέρεις στην ανάπλαση ενός ομορφότερου κόσμου, στα σημεία εκείνα που είναι για όλους κοινά.

Ένας άνθρωπος που πνίγεται στην θάλασσα, θέλει το χέρι σου ή ένα σωσίβιο. Όχι στεγνά ρούχα.

Ελπίζω να κατανοηθώ σωστά.

Μόνον ένας πραγματικά Ελεύθερος Άνθρωπος - Ον, μπορεί να μιλήσει και να δώσει ορισμό της Ελευθερίας.

Όλα τα υπόλοιπα είναι «Σαν», «Ίσως»…

Σε έναν κόσμο που τα πάντα αποτελούν αντανακλάσεις και σύμβολα μιας Αλήθειας, μιας αλήθειας που απέχει από τον κόσμο των φαινομένων, (εκ Φυσικής συνέπειας), δεν μπορούμε να οδηγούμε με βεβαιότητα σε ορισμούς και περιγραφές.

Ιχνηλατούμε και ψηλαφίζουμε… και μην θεωρηθεί λίγο αυτό. Δείγματα Ελευθερίας είναι… μαρτυρούν μία «κατάσταση».

Διότι η Ελευθερία, είναι μία… κοσμική φυσική «κατάσταση».

Αλλά και πάλι, Στάθη, δεν έχουν σημασία αυτά που λέω.

Εσύ… «Πού» Είσαι…

Έχεις δίκιο. Απλά παρασύρθηκα απ την ιστορία την πρώτη του christo5d, γιατί έτσι όπως είναι γραμμένη επειδή ταιριάζει με τις λέξεις που χρησιμοποίησε ο ΚΩΣΤΑΝΤΙΝΟΣ, με έκανε να αναρωτηθώ μήπως κι ο ΚΩΣΤΑΝΤΙΝΟΣ κι η ελευθερία του, ήταν σαν αυτή του μπάτσου της ιστορίας, ότι έτσι την εννοούσε, άρα ήταν λάθος.
Ξέχασα πάλι το φαινόμενο του χρήστη. Ο χρήστης κάνει κάτι να είναι κακό κι ο χρήστης κάνει κάτι να είναι για καλό.
Αλλά είδες η παγίδα των λέξεων; Δεν μπήκα καν στην διαδικασία να δω γιατί μου άρεσε εξ αρχής αυτό που έγραψε ο ΚΩΣΤΑΝΤΙΝΟΣ, δηλαδή που είμαι εγώ, αλλά φοβήθηκα από την ιστορία του christos5d, μην τυχόν και είμαι η γίνω ο μπάτσος της ιστορίας.
Κι όσο το σκέφτομαι όλο αυτό, τόσο εκπλήσσομαι! Κοίτα τι κάνει ο τρόπος κι η τοποθέτηση, κι η χρήση των λέξεων! Χωρίς την δική σου σκέψη, το χάνεις το παιχνίδι μέσα σου!


Ευχαριστώ όλους σας γι αυτό το μάθημα, κι ιδίως εσένα Αιθηρόη! Ευχαριστώ πολύ!