Από τα παιδιά της νύχτας! Και μόνο για τα παιδιά της νύχτας.

Κι αν σκοτεινιάζει το βλέμμα μου, είναι από τις μνήμες. Κι απ' αυτά που ακούω και βλέπω. Κι από αυτά που θέλω να πω και δεν μπορώ.
Κάποτε κάποιος θα το κάνει. Κάποιος θα το κάνει. Κάποιος που δεν θα είναι ορκισμένος. Κάποιος ελεύθερος.

Αυτές οι μνήμες φίλε Αθάνωρ, κάποιες στιγμές τις νιώθω κι εγώ μέσα μου. Δεν λέω ότι έχουμε τις ίδιες. Λέω ότι είναι κάποιες μνήμες που δεν έχεις εικόνες, αλλά έχεις την αίσθηση από κάτι άλλο που ναι μεν είναι δικό σου, αλλά ψάχνεις στα συρτάρια σου και δεν βρίσκεις κανένα στοιχείο γι αυτές. Δεν ξέρω αν είναι μνήμες, η ονειρεύομαι ξυπνητός και φαντάζομαι. Είναι παράξενες. Από που έρχονται; Γιατί έχεις το αίσθημα της μνήμης αλλά όχι κάτι που να σε πηγαίνει ακριβώς σε αυτή. Σου έρχεται μια μυρωδιά, είναι τόσο οικεία και γαμώτο δεν μπορείς να θυμηθείς τι σου θυμίζει! Είναι παράξενες πραγματικά γιατί κάποιες φορές πάω στο μπάνιο και κοιτάζομαι στο καθρέφτη, κι είναι το βλέμμα μου όλο αγωνία. Και άγνωστο. Το αναγνωρίζω αλλά δεν θυμάμαι από που.
Και τότε αυτές τις στιγμές θέλω να κλάψω. Και δεν ξέρω γιατί!! Ναι εντάξει είμαι άντρας. Ε και λοιπόν; Δεν ξέρω αν με καταλαβαίνεις;

Έτσι νιώθω και τώρα αυτή τη στιγμή.

markos έγραψε:

Αυτό το τραγούδι δεν ξέρω τι λέει αλλά μου φέρνει κόμπο στο λαιμό. Η μουσική του; Πολύ τρυφερή.

ΠΕΛΑΣΓΟΣ έγραψε:

markos έγραψε:

Αυτό το τραγούδι δεν ξέρω τι λέει αλλά μου φέρνει κόμπο στο λαιμό. Η μουσική του; Πολύ τρυφερή.

Δεν ξέρω αν είναι σωστή η μετάφραση που βρήκα
Τελευταίος χορός
Ω γλυκό μου βάσανο,
Γιατί να μαλώνουμε αφού θα ξαναρχίσεις
Δεν είμαι παρά ένα τίποτα
Χωρίς αυτόν είμαι λίγο προβληματισμένη
Περιπλανιέμαι μόνη στο μετρό
Ένας τελευταίος χορός
Για να ξεχάσω τη μεγάλη μου δυστυχία
Θέλω να ξεφύγω, όλα να ξαναρχίσουν
Ω γλυκό μου βάσανο
Ανακατεύω τον ουρανό, την μέρα, τη νύχτα
Χορεύω με τον άνεμο, με τη βροχή
Λίγο αγάπη, μια σταγόνα μέλι
Και χορεύω, χορεύω, χορεύω, χορεύω, χορεύω, χορεύω
Και μέσα στο θόρυβο, τρέχω και φοβάμαι
Είναι η σειρά μου;
Έρχεται ο πόνος...
Μέσα σε ολόκληρο το Παρίσι, με εγκαταλείπω
Και πετώ μακριά, πετώ, πετώ, πετώ, πετώ
Μόνο ελπίδα...
Σε αυτόν τον δρόμο η απουσία σου...
Όσο κι αν προσπαθήσω, η ζωή μου χωρίς εσένα δεν είναι παρά ένα αστραφτερό ντεκόρ
Ανακατεύω τον ουρανό, την μέρα, τη νύχτα
Χορεύω με τον άνεμο, με τη βροχή
Λίγο αγάπη, μια σταγόνα μέλι
Και χορεύω, χορεύω, χορεύω, χορεύω, χορεύω, χορεύω
Και μέσα στο θόρυβο, τρέχω και φοβάμαι
Είναι η σειρά μου;
Έρχεται ο πόνος...
Μέσα σε ολόκληρο το Παρίσι, με εγκαταλείπω
Και πετώ μακριά, πετώ, πετώ, πετώ, πετώ
Σε αυτό το γλυκό βασανιστήριο.
Που πλήρωσα όλες τις προσβολές του
Άκου πόσο μεγάλη είναι η καρδιά μου
Είμαι ένα παιδί του κόσμου
Ανακατεύω τον ουρανό, την μέρα, τη νύχτα
Χορεύω με τον άνεμο, με τη βροχή
Λίγο αγάπη, μια σταγόνα μέλι
Και χορεύω, χορεύω, χορεύω, χορεύω, χορεύω, χορεύω
Και μέσα στο θόρυβο, τρέχω και φοβάμαι
Είναι η σειρά μου;
Έρχεται ο πόνος...
Μέσα σε ολόκληρο το Παρίσι, με εγκαταλείπω
Και πετώ μακριά, πετώ, πετώ, πετώ, πετώ

Σε ευχαριστώ πολύ ladosifa!

Σαν Θάλασσα είσαι για μένα Αιθηρόη. Γιατί την λατρεύω την θάλασσα. Γι αυτό!

Κ. Π. Καβάφης, «Φωνή απ’ την Θάλασσα»
Βγάζει η θάλασσα κρυφή φωνή —
φωνή που μπαίνει
μες στην καρδιά μας και την συγκινεί
και την ευφραίνει.
Τραγούδι τρυφερό η θάλασσα μας ψάλλει,
τραγούδι που έκαμαν τρεις ποιηταί μεγάλοι,
ο ήλιος, ο αέρας και ο ουρανός.
Το ψάλλει με την θεία της φωνή εκείνη,
όταν στους ώμους της απλώνει την γαλήνη
σαν φόρεμά της ο καιρός ο θερινός.
Φέρνει μηνύματα εις ταις ψυχαίς δροσάτα
η μελωδία της. Τα περασμένα νειάτα
θυμίζει χωρίς πίκρα και χωρίς καϋμό.
Οι περασμένοι έρωτες κρυφομιλούνε,
αισθήματα λησμονημένα ξαναζούνε
μες στων κυμάτων τον γλυκόν ανασασμό.
Τραγούδι τρυφερό η θάλασσα μας ψάλλει,
τραγούδι που έκαμαν τρεις ποιηταί μεγάλοι,
ο ήλιος, ο αέρας και ο ουρανός.
Και σαν κυττάζεις την υγρή της πεδιάδα,
σαν βλέπεις την απέραντή της πρασινάδα,
τον κάμπο της πούναι κοντά και τόσο μακρυνός,
γεμάτος με λουλούδια κίτρινα που σπέρνει
το φως σαν κηπουρός, χαρά σε παίρνει
και σε μεθά, και σε υψώνει την καρδιά.
Κι αν ήσαι νέος, μες σταις φλέβες σου θα τρέξη
της θάλασσας ο πόθος· θα σε ’πη μια λέξι
το κύμα απ’ τον έρωτά του, και θα βρέξη
με μυστική τον έρωτά σου μυρωδιά.
Βγάζει η θάλασσα κρυφή φωνή —
φωνή που μπαίνει
μες στην καρδιά μας και την συγκινεί
και την ευφραίνει.
Τραγούδι είναι, ή παράπονο πνιγμένων; —

H ΘΑΛΑΣΣΑ
Έχω ανάγκη τη θάλασσα γιατί με διδάσκει:
δεν ξέρω αν μου δίνει μουσική ή συνείδηση:
Δεν γνωρίζω αν είναι κύμα μονάχα η πλάσμα βαθύ
ή μονάχα βραχνή φωνή η θαμβωτική εικασία
ιχθύων και καραβιών.
Γεγονός είναι ότι και κοιμισμένος ακόμα
με κάποιο μαγνητικό τρόπο
κυκλοφορώ
στην παγκοσμιότητα των κυμάτων.
Δεν είναι μονάχα τ’ αλλοιωμένα κοχύλια,
σα ν’ ανάγγελνε κάποιο αργό θάνατο
τρεμουλιάρης πλανήτης,
όχι, με τη λεπτομέρεια ανοικοδομώ την ημέρα,
με μια ριπή αλατιού το σταλακτίτη,
και με μια κουταλιά τον άπειρο θεό.
Διατηρώ ό, τι με δίδαξε.
Τον αγέρα, τον αδιάκοπο άνεμο, το νερό και την άμμο.
Μοιάζει ελάχιστο για τον νέο
που ‘ρθε εδώ να ζήσει με τις πυρκαγιές του,
αυτός ο παλμός όμως που κατερχόταν
κι ανέβαινε στην άβυσσο του,
το ψύχος του γαλάζιου που κροτάλιζε καιγόμενο,
και η στείρωση του άστρου,
το τρυφερό ξεκαθάρισμα του κύματος
που σπαταλάει το χιόνι με τον αφρό,
η ειρηνική κι ασάλευτη εξουσία
σαν πέτρινος θρόνος στα βάθη,
αντικαταστήσανε τον περίβολο
που μεγάλωνε η πεισματάρικη θλίψη,
συσσωρεύοντας λησμονιά,
κι άλλαξε ξάφνου η ύπαρξη μου:
Προσχώρηση στην καθάρια κίνηση.
ΠΑΜΠΛΟ ΝΕΡΟΥΔΑ



«Τραγουδούσε πέρα απ’ την ευφυΐα της θάλασσας.
Το νερό ποτέ δεν έπαιρνε σχήμα στο μυαλό ή τη φωνή.
Σαν ένα ολότελα σωμάτινο σώμα, που ανεμίζει
τα άδεια του μανίκια• κι ωστόσο η μιμική του κίνηση
αποτελούσε επίμονη κραυγή, προκαλούσε επίμονα μια κραυγή
που δεν ήταν δική μας, αν και την εννοούσαμε.
Κραυγή εξωανθρώπινη, του αληθινού ωκεανού.
Η θάλασσα δεν ήταν μάσκα.
Ούτε κι εκείνη.
Το νερό και το τραγούδι δεν ήταν σύμφυρμα ήχων
ακόμη κι αν ό, τι τραγουδούσε ήταν ό, τι άκουγε
μια και ό, τι τραγουδούσε αρθρωνόταν λέξη τη λέξη.
Ίσως γιατί σε όλες της τις φράσεις αναδευόταν
το λίκνισμα του νερού και το αγκομαχητό του ανέμου.
Όμως ακούγαμε εκείνην, όχι τη θάλασσα.
Γιατί εκείνη ήταν η δημιουργός του τραγουδιού που τραγουδούσε.
Η θάλασσα, πάντα μαντιλοδεμένη, στο φέρσιμό της τραγική
ήταν μονάχα ένας τόπος που πλάι του βάδισε για να τραγουδήσει».
(απόσπασμα του ποιήματος «Η ιδέα της τάξης στο Κη Γουέστ», του Γουάλας Στίβενς, )

Και να γράψω κι αυτό το μικρό του Σεφέρη:

“Εγώ είμαι ο τόπος σου,
ίσως να μην είμαι κανείς
αλλά μπορώ να γίνω αυτό που θέλεις”
(Γ.Σεφέρης-”Επί σκηνής” Δ΄)

Είσαι και γίνεσαι κάτι διαφορετικό για τον καθένα μας. Δεν ξέρω πως γίνεται και δεν ξέρω γιατί γίνεται, αλλά έτσι σε αναγνωρίζουμε μέσα μας , ο καθένας σαν κάτι διαφορετικό και σαρωτικό στα παλάτια της καρδιάς μας. Πολλά έχεις πει. Κι έχεις γράψει.

Είμαι εδώ…
Είμαι παντού…
Κι έχω κι αλλού να πάω…
Είμαι πολλές…
Είμαι καμιά…
Πολλές είναι να γίνω…


Μα όλα...
Από Εκεί έως Εδώ...
Και από Εδώ έως Εκεί...

Τα Πάντα, στο Παν...

Όλα...

Για να είμαι δίπλα σου...

Έως εκεί φτάνω...

Για να Είμαι!



«…θα με πάρεις αγκαλιά;»
«Ναι…»
«Χωράω;»
«Ό,τι αγαπώ χωράει…»
«Μα είμαι βράχος!»…
«…Θα γίνω βράχος λοιπόν…»



Ότι και να είσαι, όποια και να είσαι, όσα και να είσαι, όπου και να είσαι, όπως και να είσαι σ αγαπώ πολύ! Πάρα πολύ, γιατί είσαι εσύ, γιατί είσαι έτσι όπως είσαι και όπως με άφησες μόνη μου να σε ανακαλύψω, και γιατί μου έδωσες χωρίς να σου ζητήσω, Γιατί δεν ζήτησες ποτέ ποτέ τίποτα, και γιατί μου έδωσες περισσότερα απ όσα θα ζητούσα ποτέ, και γιατί μαζί σου κι από σένα, και με σένα έγινα καλύτερη .

Τα είπα και χόρτασα!  

Ελενα μου! Σ άγγιξε κι εσε΄να η αγάπη εδώ; Τι ωραία!

Είμαι εδώ…
Είμαι παντού…
Κι έχω κι αλλού να πάω…
Είμαι πολλές…
Είμαι καμιά…
Πολλές είναι να γίνω…


Μα όλα...
Από Εκεί έως Εδώ...
Και από Εδώ έως Εκεί...

Τα Πάντα, στο Παν...

Όλα...

Για να είμαι δίπλα σου...

Έως εκεί φτάνω...

Για να Είμαι!



«…θα με πάρεις αγκαλιά;»
«Ναι…»
«Χωράω;»
«Ό,τι αγαπώ χωράει…»
«Μα είμαι βράχος!»…
«…Θα γίνω βράχος λοιπόν…»


¨οποιος ψάχνει βρίσκει! Και μ άρεσαν αυτά που ξεχώρισες. Ελπίζω να είσαι καλά κοριτσάκι μου! Μη μας ξεχνάς!

Οι ιδέες και τα οράματα είναι σαν τα καρφιά. Όσο πιο δυνατά τα χτυπάς, τόσο πιο βαθιά χώνονται.
Ευχαριστώ Αθάνωρ.

Αθάνωρ έγραψε:

Τώρα νιώθω άβολα. Τι έγινε κυρίες μου; Προκάλεσα τόση αναστάτωση; Χα χα! Δεν έχασα την γοητεία μου!

Χα χα! Αριστέα! Λυπάμαι αλλά δεν θα σε ευχαριστήσω.

Να σοβαρευτώ όμως λίγο.
Έγραψα κάτι από επιθυμία να αφήσω κάτι με πολύ αγάπη. Ήταν λόγια δυνατής αγάπης. Δεν έχω τρόπο να τα φτιάχνω ροζ τα λόγια μου. Τα αφήνω στο χρώμα τους. Κι εσείς από ένα κείμενο αγάπης και προσωπικής έμπνευσης, το κάνατε εστία διαμάχης.
Τελειώνει εδώ.

Έγραψα για ένα πρόσωπο που αγαπώ, θαυμάζω, λατρεύω, σέβομαι, εκτιμώ, τιμώ, αγαπούσα, θαύμαζα, λάτρευα, σεβόμουν, εκτιμούσα, τιμούσα, θα αγαπώ, θα θαυμάζω, θα λατρεύω, θα σέβομαι, θα εκτιμώ, θα τιμώ, σε αυτή την ζωή, και στην άλλη, και στην άλλη και αεί! Είναι σε αυτό που λέτε εσείς κύτταρο. Είναι στο κύτταρο μου. Όμως αυτό το κύτταρο που δεν το βλέπει κανένα μάτι ανθρώπου, και κανένα μικροσκόπιο. Ενώ αντίθετα κάποιες ψυχές μπορούν και το βλέπουν διά γυμνού οφθαλμού. Με αυτές τις ψυχές το μοιράστηκα. Τις υπόλοιπες δεν τις ανάγκασα, ούτε τις προσκάλεσα. Γιατί δημιουργήθηκε θέμα; Θα μπείτε σε ρεμπετάδικο και θα κάνετε καβγά γιατί δεν παίζουν ροκ; Την ταμπέλα δεν την είδατε; Τότε λυπάμαι γιατί ή θα χορέψετε ζειμπέκικο, ή θα αλλάξετε μαγαζί. Το γλέντι όμως δεν σταματάει.

Και κάτι ακόμα. Υπάρχουν όρκοι που δεν τιμούν εσένα που τον δίνεις, αλλά αυτόν που στο ζητάει. Και υπάρχουν όρκοι nnan, που δεν είναι ούτε αδυναμία, ούτε δέσμευση. Είναι δύναμη, είναι βεβαιότητα, κι είναι τρόπος να δηλώνεις την θέση σου. Γενικότερα ότι πιστεύεις σαν οντότητα είναι μια μορφή όρκου.
Δεν σας το έμαθε κανείς. Γι αυτό τους καταπατάτε δεκάδες φορές κάθε μέρα. Το είμαι, το Είμαι! Το Είμαι κι αυτό όρκος είναι με κάποιο τρόπο, και τον καταπατάτε εκατοντάδες φορές κάθε μέρα. Θα βγάλετε ετημογορία για τον δικό μου όρκο; Τέτοιες νοοτροπίες με κάνουν να ισχυροποιώ καθημερινά τον όρκο μου. Γιατί θέλω να προστατέψω ότι αγαπώ.
Ότι ήταν να ειπωθεί ειπώθηκε.

Αριστέα να τραγουδήσω, ή να γράψω;

Κι ο αδελφός μου είχε ορκιστεί στον τάφο των γονιών μας, ότι θα με προσέχει. Τον κράτησε μέχρι τέλους. Έτσι απλά το λέω.
Αθάνωρ καλησπέρα. Εσύ γνώριζες τον Λέωντα; Μου τον θυμίζεις λίγο στον τρόπο σου.

Κι εκείνος γελούσε πολύ. Κι έλεγε κι αυτός την φράση, ότι ήταν να πω το είπα! Και ξέραμε όλοι ότι δεν υπάρχει περίπτωση να μπει πάλι σε κουβέντα για το ίδιο θέμα. Αφού όταν του ζητούσα κάτι, και μου έλεγε όχι, κι εγώ επέμενα και γινόταν ολόκληρο σίριαλ κουβέντας, πάντα ευχόμουν μην τον ακούσω να μου λέει, ότι ήταν να πω το είπα. Ήταν η μόνη περίπτωση που δεν θα μπορούσα να παλέψω μια επιθυμία μου.
Δυο φορές μου την είχε πει όλες κι όλες. Μία γιατί ήθελα να σταματήσω το σχολείο για να τον βοηθήσω, κι εκείνος δεν με άφησε, και μία όταν ήθελα να πάω να μάθω να οδηγώ μηχανή.
Δεν έμαθα ποτέ.

Καλό βράδυ. Και μου άρεσε πολύ αυτό που έγραψες για το πρόσωπο που αγαπάς.

Αθάνωρ έγραψε:

Μόλις πέσει η νύχτα, εκείνη αναπνέει βαθιά.
Στέκεται όρθια με το κεφάλι σκυφτό και με τα μάτια κλειστά.
Προσεύχεται; Εύχεται; Ανησυχεί;
Μήπως κλαίει σιωπηλά; Μήπως η κούραση την πονά;

Δεν μιλάει. Σηκώνει το βλέμμα της. Είναι βλέμμα που καίει.
Καίνε και τα ρουθούνια μας στην εκπνοή.
Κοιτάζει. Χαμογελάει στα μάτια μας που την ρωτάνε.
Δεν την ρωτάνε μόνο Τρελένονται!

Κι εκείνη χαμογελάει.
"Όλα καλά." ψιθυρίζει με μια φωνή που μοιάζει με νύχτα.

Φοράει τις μπότες.
Χτυπάει τα πόδια δυνατά σα να καρφώνει στα πέλματα το βήμα της.
Σφίγγει την ζώνη της σφιχτά στο δαχτυλίδι του κορμιού της, σα να θέλει να δεθεί στον σκελετό της.

Φοράει την πανοπλία της ψυχής.
Σφίγγει τις γροθιές σα να θέλει να κατεβάσει αίμα. Ξυπνάει τα νεύρα της.

Φτάνει στην πόρτα.
Την ανοίγει κι αφουγκράζεται τους δρόμους.
Ποιον θα πάρει απόψε;
Πάντα ξέρει.

Μόλις πέσει η νύχτα εκείνη βγαίνει.
Κανείς δεν την προσέχει.
Άνεμος γίνεται. Θρόϊσμα. Ψίθυρος. Κραυγή. Χάδι. Λαβή. Ανάσα δροσερή. Λάβας πνοή.

Γονατίζει ο δρόμος. Σκύβουν τα δέντρα. Χαμηλώνουν τ' άστρα.

Κρύο; Βροχή; Γύρω της. Όχι πάνω της.

Βαδίζει. Τρέχει. Ακούει. Παρατηρεί. Οσφρίζεται. Τίποτα δεν της ξεφεύγει.

Κρύβονται τ' αγριόσκυλα.
Περάσματα ανοίγει. Την νιώθουν οι θνητές καρδιές. Την νιώθουν τ' άσαρκα μάτια.
Γίνεται ανακούφιση. Γίνεται φόβος.

Απλώνει το μήνυμα.
Στους δρόμους βγήκε πάλι!

Κι η νύχτα σωπαίνει ήσυχα.

Έρχεται.
Η πόρτα ανοίγει.
Κάθονται κι οι καρδιές.
Χαμογελάει. Δεν μιλάει. Σκύβει το κεφάλι. Προσεύχεται; Εύχεται; Ανησυχεί;
Μήπως κλαίει σιωπηλά; Μήπως η κούραση την πονά;

Δεν μιλάει. Σηκώνει το βλέμμα. Βλέμμα που καίει.
Καίνε τα ρουθούνια μας στην εκπνοή.
Κοιτάζει. Χαμογελάει στα μάτια μας που ρωτάνε.

"Σσσσσσ" ψιθυρίζει με την φωνή της νύχτας.

Βγάζει την ζώνη.
Δροσίζουν τα μάτια της.
Βγάζει τις μπότες.
Καίνε τα πόδια της. Τα νεύρα καίνε. Γέμισαν.
Ψάχνουν γη. Χώμα.
Ακούραστη. Μετράει το κοντάρι στα χέρια της. Παίρνει ζωή.
Κι αναμετριέται με την ψυχή της την ατίθαση. Κι η γη οργιάζει απ' το πάθος της.

Βασίλισσα κρυμμένη στις σκιές. Άγνωστη. Φύλακας. Άγνωστος. Κρυμμένη σε ονόματα και μύθους. Ξακουστή σε ουράνιους θρύλους.

Ας πούμε ότι ήταν όνειρο. Ή μήπως αλήθεια;
Χα χα!
Δεν τραγουδάω μόνο. Γράφω και κάτι τρελά για να ξεκοιλιάζω όσα δεν λέγονται αλλιώς.
Κι αν σκοτεινιάζει το βλέμμα μου, είναι από τις μνήμες. Κι απ' αυτά που ακούω και βλέπω. Κι από αυτά που θέλω να πω και δεν μπορώ.
Κάποτε κάποιος θα το κάνει. Κάποιος θα το κάνει. Κάποιος που δεν θα είναι ορκισμένος. Κάποιος ελεύθερος.

Καλό σας ύπνο λοιπόν.

I See Fire ♪ ♪


Σειρά μου.

Πολύ ωραίο! Αθάνωρ γενικά μου αρέσει ο τρόπος σου, αυτός που σε χαρακτηρίζει.

Μακάρι να υπάρχουν τέτοιοι φύλακες και να τους προστατεύουν οι δυνάμεις. Ο κόσμος ακόμα τους χρειάζεται. Κι εύχομαι να έρθουν μέρες που δεν θα είναι απαραίτητοι.

Πραγματικά δεν κατάλαβα γιατί δημιουργήθηκε τόση ένταση. Ούτε κατάλαβα τον λόγο που βιάστηκε η nnan να αρνηθεί ότι γνώρισε την Αιθηρόη. Με ξάφνιασε αυτό. Προσωπικά στεναχωριέμαι που δεν την έχω γνωρίσει από κοντά όπως κάποιοι αγαπημένοι μου φίλοι εδώ.
Εκτός κι αν αυτή η αντίδραση δηλώνει ακριβώς αυτό, στεναχώρια και δυσαρέσκεια που δεν την γνώρισες nnan. Συγνώμη που το θέτω έτσι, αλλά το προτιμώ από το να σκεφτώ ότι υπάρχει ανειλικρίνεια μεταξύ μας.

Τέλος πάντων δεν θα επιμένω, και συγνώμη αν ανακατεύομαι. Απλά μου αρέσει να λέω αυτό που σκέφτομαι. Η ειλικρίνεια είναι ο καλύτερος τρόπος επικοινωνίας, και καθαρίζει την εσωτερική μας ατμόσφαιρα.

Μου άρεσε το ποίημα του Αθάνωρ. Έχει ένα μυστήριο που σε κάνει να σκέφτεσαι και να αναρωτιέσαι.
Άλλωστε μου αρέσει να παροτρύνω τους ανθρώπους να γράφουν ποίηση. Η ποίηση μαρτυράει την τέχνη της σκέψης της ψυχής.

Συμφωνώ μαζί σου Κατερίνα κι είναι ωραίο να μιλάμε ειλικρινά. Μην αλλάξεις σ αυτό. Ακόμα και σε μένα οταν με βλέπεις κάπως εκτός......μη διστάσεις. Και μη στεναχωριεσαι για την Αιθηρόη. Ποτέ δε ξέρεις πως και ποτε θα κάτσει. Και δες κάτι σου στειλα.

Το μονο προβλημα που είχα , ηταν ενας συγκεκριμενος στίχος. Ο επίλογος. Τα υπολοιπα ειναι συμπερασματα των υπολοιπων.
Και αν με ενοχλει , το οτι δεν εχω γνωρισει την Αιθηρόη; Μερικές φορές, ναι. Αλλά δεν είναι δουλειά μου. Πιο πολύ με χαλάει που έχασα τις φιλεναδες μου.

Δεν επιθυμω να σας ενοχλω αλλο , αφου ενοχλει και  προκαλει η παρουσια μου και το κατι αντιθετο που μπορει να σας πω. Ουτε εχω να πω κατι αλλο.
Καλη σας μερα

Ή μαλλον εχω να πω κατι αλλο..
Ricardo, θα το συνεχισεις για πολυ αυτο; Δεν προκειται να σε ξανανοχλησω, σου ζητησα συγνωμη και απο σενα και απο τους φιλους σου. Και κυριως, δεν προκειται να σε ενοχλησω, ξανα, παρα μονο αν μου απευθυνεις το λογο και μπορω να απαντησω.

nnan έγραψε:

Το μονο προβλημα που είχα , ηταν ενας συγκεκριμενος στίχος. Ο επίλογος. Τα υπολοιπα ειναι συμπερασματα των υπολοιπων.
Και αν με ενοχλει , το οτι δεν εχω γνωρισει την Αιθηρόη; Μερικές φορές, ναι. Αλλά δεν είναι δουλειά μου. Πιο πολύ με χαλάει που έχασα τις φιλεναδες μου.

Δεν επιθυμω να σας ενοχλω αλλο , αφου ενοχλει και  προκαλει η παρουσια μου και το κατι αντιθετο που μπορει να σας πω. Ουτε εχω να πω κατι αλλο.
Καλη σας μερα

Ή μαλλον εχω να πω κατι αλλο..
Ricardo, θα το συνεχισεις για πολυ αυτο; Δεν προκειται να σε ξανανοχλησω, σου ζητησα συγνωμη και απο σενα και απο τους φιλους σου. Και κυριως, δεν προκειται να σε ενοχλησω, ξανα, παρα μονο αν μου απευθυνεις το λογο και μπορω να απαντησω.

Τι θες να πεις με το ''θα το συνεχίσεις για πολύ αυτό;''

Γιατί να μην απαντήσει ο ίδιος;

Γιατί δεν είναι θέμα που απευθύνεται μόνο σε εκείνον.
Αν δεν εξηγήσεις τι εννοείς,εγώ δηλαδή πως να το λάβω αυτό;

Ο ίδιος μπήκε και είπε,τέλος,άρα πως το συνεχίζει εφόσον δεν συμμετέχει σε αυτό;Μέσω άλλων;Και γιατί πιστεύεις εξ αρχής ότι ξεκίνησε κάτι;

Σας είπα οτι εφοσον σας ενοχλει η παρουσια μου θα σας ελαφρυνω απο αυτην.
Η Κατερινα με ρωτησε. Μαλλον πρεπει να πω και τη λεξη τελος. Τελος.

nnan έγραψε:

Σας είπα οτι εφοσον σας ενοχλει η παρουσια μου θα σας ελαφρυνω απο αυτην.
Η Κατερινα με ρωτησε. Μαλλον πρεπει να πω και τη λεξη τελος. Τελος.

Μα,γιατί;Κακό είναι να ρωτάμε όταν κάτι δεν το καταλαβαίνουμε;
Τι έπαθες;Τι είδες και σε πείραξε;δεν βγάζω άκρη

Αλλά αμα δεν θες να απαντήσεις σε μένα,πάω πάσο.

Να σαι καλα

Για τι ακριβώς με κατηγορείς αξιότιμη nnan;

Για την σιωπή σου. Δεν δέχεσαι την συγνώμη μου;

nnan με ζήτησες. Ήρθα.
Σου έχω δώσει την εντύπωση ανθρώπου που παίζει με τις λέξεις;

Ξεκαθάρισα ότι υπολογίζω την άγνοια σου σε κάποια πράγματα που δεν σε αφορούν και δεν σε περιέχουν, και δεν έδωσα συνέχεια.

Δεν ζήτησα την συγνώμη σου, ούτε την οφείλεις.

Απλά κράτα στο πίσω μέρος του μυαλού σου, ότι δεν μπαίνω στο μικροσκόπιο κανενός.

Επέτρεψε μου να αποχωρήσω γιατί δεν μου περισσεύει χρόνος σήμερα.

δεν ειναι δικια μου δουλεια