Καθώς το καλοκαίρι οδεύει προς το τέλος του κι εγώ δραπετεύω για λίγες μέρες προς εξερεύνηση ιδιαίτερων περιοχών & παράλληλη ενδοσκόπηση, σκέφτομαι κάποια πράγματα όπως: 1ον:πόσο προβλέψιμοι είμαστε στον τρόπο διασκέδασης(καμία σχέση με την αρχαιοελληνική άποψη περί "ψυχαγωγίας")- 2ον:πόσο αυτοματοποιημένοι είμαστε(εντάσσοντας και τον εαυτό μου βέβαια μέσα σ αυτό) & πόσο εξαρτημένοι από τις (εμφυτευμένες έξωθεν)συνήθειές μας- 3ον:εντέλει στις λεγόμενες διακοπές μας απ'ο την υποτιθέμενη ρουτίνα μιας ψυχοφθόρας πραγματικότητας (στην οποία συναινέσαμε συνειδητά ή ασυνείδητα) θέλουμε να ξεφύγουμε απο τι? Τον απογοητευτικά επαναλαμβανόμενο(και συμβιβασμένο)εαυτό μας? Και πώς θα συμβεί αυτό? Με μερικές μέρες ραστώνης στην παραλία, στην ταβέρνα, στην αξιοποιημένη τουριστικά-παραμορφωμένη ύπαιθρο, στο παραθαλάσσιο μπαρ? Και μετά πάλι στο κυνήγι της επιβίωσης, της υποταγής στον καλοκουρδισμένο εαυτό μας, στις(και με το νόμο πλέον) παράλογες & πολλές φορές ασφυχτικές απαιτήσεις μιας αντιπαθητικής(σε πολλές περιπτώσεις επιεικέστατος αυτός ο χαρακτηρισμός) εργοδοσίας?
Αυτός θα ναι ο κύκλος της ζωής μας? Είμαστε τόσο ευπρόβλεπτοι και στη δουλειά μας(όπου τις περισσότερες φορές η λέξη δημιουργικότητα απουσιάζει επιδεικτικά) και στις (ελάχιστες πλέον)"διακοπές" μας απ αυτήν? Μήπως το διάστημα αυτό που δραπετεύουμε για λίγο από τη δουλική μας ρουτίνα θα ταν πολύ ιδιαίτερο & ωφέλιμο να εκπλήξουμε τον ίδιο μας τον εαυτό κάνοντας κάτι κόντρα στις γνωστές μας συνήθειες Και ανακαλύπτοντας μέρη όχι και τόσο δημοφιλή ως τουριστικούς προορισμούς, αλλά απαράμιλλης ομορφιάς και ξεχωριστής ενέργειας?(ερχόμενοι κοντά στις δικές μας ιδιαίτερες ενέργειες). Μήπως αυτό που μας λείπει τελικά πιο πολύ απ όλα είναι η απλότητα & η ΣΙΩΠΗ?(Μακριά δηλ. από τους θορύβους της δήθεν πολιτισμένης μας εποχής και πιο κοντά στη ΦΩΝΗ που έρχεται βαθιά από μέσα μας και ποτέ δεν μας προδίδει, γιατί ξέρει ποιοι είμαστε και τι χρειαζόμαστε πραγματικά...)
Να'στε όλοι καλά και θα τα ξαναπούμε σύντομα! Δεν σας ξέρω, αλλά σας νιώθω κοντά μου!