Ζωγραφική

Έχει απίστευτη επίδραση πάνω μου αυτή η αποτύπωση της μορφής.
Είναι παραπάνω από ένα πρόσωπο.
Ακτινοβολεί μια υπέροχη ενέργεια.
Την κοιτάω και γαληνεύω,μα..ακόμα κάτι..κάτι..

Τα μάτια.. αυτό το βλέμμα..
Εχει κάτι το οικείο.. το γνώριμο..

Με ενοχλεί το μαντήλι που έχουμε στα μάτια...
Ποτέ δεν  μου άρεσε το παιχνίδι της τυφλόμυγας, όταν ήμουν παιδί..
Με το που με 'δέναν τα μάτια, εγώ πάγωνα.. και δεν έκανα ούτε βήμα..τους χαλούσα το παιχνίδι.. την χαρά..

Ψηλαφούμε.. με αυτά που νιώθουμε.. να βρούμε κάτι γνώριμο..

Οπως αυτό το βλέμμα....

ladosifa έγραψε:

Έχει απίστευτη επίδραση πάνω μου αυτή η αποτύπωση της μορφής.
Είναι παραπάνω από ένα πρόσωπο.
Ακτινοβολεί μια υπέροχη ενέργεια.
Την κοιτάω και γαληνεύω,μα..ακόμα κάτι..κάτι..

Η Αφροδίτη........γιατί έτσι ονομάζει το πίνακα του ο ζωγράφος...............η Αφροδίτη; Τι λέει ο ζωγράφος λοιπόν; Για την ομορφιά που φαίνεται; Η για την ομορφιά που καλύπτει κάτι; Ποιο κάτι εντοπίζεις σίστερ;

Αριστέα....δεν μπορούσες να τα γράψεις λίγες ώρες πρίν..
 καλλά είμαι το κάτι άλλο..

Η Αφροδίτη με τον πόθο στα μάτια.. κι εγώ να αναρωτιέμαι τι μου θυμίζει....

Δεν είδα ότι έγραφε Αφροδίτη απο κάτω...

Κάτι πρέπει να κάνω μ' αυτό το κουσούρι μου.

Διαβάζω ένα βιβλίο.. το βρίσκω υπέροχο..αλλά μην με ρωτήσεις τον τίτλο.. δεν το ξέρω..
Βλέπω μια ταινία.. μπορώ να σου πω απίθανες λεπτομέρειες, αλλά μην με ρωτήσεις πια ταινία ήταν..

Δεν διαβάζω τους τίτλους.....

Το έσωσα;;; Α μπαααα...


Κατα μια έννοια σε όλους μας είναι γνώριμο αυτό το βλέμμα...

Δεν έχει να κάνει με το πίνακα η αντιδραση μου αλλά με τ όνομα. ¨εχω θέμα με την Αφροδίτη. Τσιτώνω ολίγον τι. Ο πίνακας μια χαρά είναι. Αλλά όπου βλέπω κι ακούω γι Αφροδίτη ψάχνω κι από πίσω. Ολόκληρη Τροία έκαψε το κάμωμα της. Τεσπά. Το πάω μακριά και πολύ πίσω.

Με είχες ρωτήσει κάτι πριν καιρό. Ορίστε τι σου εξηγούσα. Πας κατευθείαν στο θέμα. Παραμερίζεις εξηγήσεις κι όλα τα περιττά, και μπαίνεις άμεσα και κατευθείαν στο θέμα. Συχνά οι γύρω σου όμως, θέλουν επίλογο για να καταλάβουν το γιατί της άποψης και σκέψης σου. 

Δεν λέω ότι εσύ έχεις λάθος. Το αντίθετο θα έλεγα, κατά την δική μου άποψη πάντα. Άλλωστε εμένα μου αρέσει πολύ αυτό. Απλά σου δίνω μια πιθανή εξήγηση. 

Συμβαίνει στους ανθρώπους που δεν έχουν να κρύψουν κάτι, αλλά και δεν το επιδιώκουν.

Μμμμμμμμμμναι..............πειράζει που δεν θυμάμαι για τι πράμα μιλάς τωρα;;;;;

Αααααααααααααααα! ¨αστο κατάλαβα! Οκ! Το χω. Πας και θυμάσαι όμως και κάνεις κάτι συνειρμούς απ το πουθενά!!!!

Απλά δεν ξεχνάω τίποτα και παρατηρώ τα πάντα. Και τίποτα δεν είναι απ το πουθενά Αριστέα μου. Όλα έχουν σχέση. Και η παραμικρή λεπτομέρεια δεν είναι τυχαία, και μπορεί να σε οδηγήσει σε μεγάλες αποκαλύψεις.

Συμφωνώ δεν λέω! Αυτές οι λεπτομέρειες είναι που μ έχουν εμένα συνέχεια στη τσίτα και στο πέρα δώθε το εγκεφαλονοητικό! Αλλά επειδή λειτουργώ πολύ και με την όσφρηση τη νοητική...........βάλε κι όλο αυτό που εξήγησες πριν..........τι συμπέρασμα βγάζουμε; Ολο σε περιπέτειες μπλέκομαι. Θα θελα όμως έτσι για λίγο να μαι οκ και να μη μου μυρίζει τίποτα. Αλήθεια το λέω. Γιατι δε μπορώ να κάτσω και στ αυγά μου βλέπεις! Τεσπά. Πάω να μαγειρέψω γιατί θα φαν εμένα μετά! Φιλιά πολλάαααααααααα!!!!!!!!!!

Η ίδια η ζωή είναι μια ατελείωτη περιπέτεια. 
Φιλιά Αριστέα μου!

Κι εγώ με την ''Αφροδίτη'',δεν.
Συμβολίζει την θεά του Έρωτα κτλ κτλ.
Έχει μια σκοτεινή όψη,όμως.
Πάντα θόλωνε τον νου,κυρίως γυναικών,στο να ερωτεύονται λάθος πρόσωπα.
Ένιωθαν έρωτα,γιατί ξύπναγε,με τεχνητό τρόπο,, κάποια αντίστοιχα σημεία που πυροδοτούσαν συναισθήματα.Το αποτέλεσμα ήταν η προδοσία και η καταστροφή.

Ο καλλιτέχνης ονόμασε τον πίνακα του Αφροδίτη,ποια όψη τον επηρέασε,του έρωτα ή της πλάνης αυτού,δεν το γνωρίζω.

Πάντως,απέχει η μορφή,στα δικά μου μάτια,από τον τίτλο.

Ladosifa θα συμφωνήσω σχεδόν με όλα όσα γράφεις.

Με ρωτάς: Το μαντήλι που έχουμε στα μάτια, ποιος το έδεσε, ποιος το διατηρεί εκεί;

Με πήρε πολύ καιρό να καταλάβω ότι εγώ το έδεσα..
Και μην κοιτάς που αντέδρασα έτσι με τον πίνακα.. ήταν λίγο παιδική η αντίδραση μου..

Κατα βάθος, γνωρίζω πολύ καλά ποιος έδεσε τα μάτια μου..και ποιος τα διατηρεί δεμένα..

Δεν μπορούμε να βγούμε κατευθείαν στο φως..
Θα τυφλωθούμε.. σε μικρές δώσεις, για να συνηθίζουμε..

Με ρωτάς: Εχει κάποια χρησιμότητα; Κίνητρα σκοπό;

Εδώ θα με πιάσεις λίγο διαβασμένη.. γιατί συμπτωματικά ασχολήθηκα αρκετά τον τελευταίο χρόνο..
Εχει να κάνει με όσα προανέφερες, με το παιχνίδι της τυφλόμυγας, και τις αισθήσεις μας..

Πριν δυο χρόνια περίπου, διαπίστωσα ότι ότι άρχησα να χάνω την όραση μου..
Η πρώτη μου σκέψη ήταν..: Ερατώ πέρασες τα σαράντα, θα χρειαστείς γυαλιά..

Πήγα στον οφθαλμίατρο, πήρα τα γυαλάκια μου, και το δέχτηκα..

Στην πορεία όμως η κατάσταση χειροτέρεψε..
Δυσκολευόμουν στη δουλεία.. στο διάβασμα..
Αντικατέστησα τους φακούς στα γυαλιά με πιο δυνατούς.. και μου είχαν γίνει πλέον απαρέτητα σε κάθε μου δραστηριότητα..

Αυτό που με ταρακούνησε και με έβαλε σε σκέψεις ήταν, όταν διαπίστωσα ότι άρχησα να χάνω και τις άλλες μου αισθήσεις..την όσφρηση.

Στην δουλειά μου χρησιμοποιώ ένα υλικό καθαρισμού σε μαντιλάκια.. κάτι σαν διαλυτικό, με πολύ έντονη μυρωδιά.
Πάντα με ενοχλούσε.. σε σημείο που όταν τελείωνα το έβαζα σε μια σακουλίτσα και το πέτουσα στα σκουπίδια, γιατι αλλιώς εξακολουθούσα να το αναπνέω στον χώρο.
Κάποια μέρα διαπίστωσα ότι αυτή η μυρωδιά είχε εξασθενήση.. σε σημείο που να μην με ενοχλεί καν..

Τα έβαλα κάτω και προσπάθησα να δω τι συμβαίνει..

Εγω ήμουν η αιτία.
Εγω είχα βάλει αυτές τις αισθήσεις σε καταστολή, για ένα μεγάλο χρονικό διάστημα.. κι επόμενο ήταν να αδρανήσουν με τον καιρό..

Οι εσωτερικές μου ανάγκες είχαν αλλάξει.. άλλες αισθήσεις πήραν το πάνω χέρι.. κι αυτές κοιμήθηκαν..

Τους τελευταίους μήνες, με δική μου προτροπή.. τις έχω επαναφέρει σχεδόν πλήρες..
Δεν χρειάζομαι άλλο τα γυαλιά...

Με αυτόν τον τρόπο, νομίζω απάντησα και στην δεύτερη ερώτηση..

Μου έβαλες πολλές ερωτήσεις, και για να τις απαντήσω όλες, έτσι όπως θέλω θα γράφω μέχρι αύριο..

Με ρωτάς: Κι αν ένα χέρι στο λύσει με τι αντάλαγμα θα το κάνει;

Αφού διαπιστώνω ότι το μαντήλι το έβαλα εγώ στα μάτια μου.. άρα κι εγώ θα ήθελα να το λύσω..

Ισως ο πανικός μου στο παιχνίδι της τυφλόμυγας, να μην ήταν η απώλεια των αισθήσεων.. αλλά ότι έδωσα την δύναμη σε κάποιον άλλον να το κάνει αυτό σε μένα..
Κι ότι έχει να κάνει με  μένα, δεν δέχομαι καμιά συνδιαλλαγη..

Με ρωτάς: Και θα δεις ποιες αλήθειες; Κι απο αυτές πόσες θα αντέξεις;

Αλλη καλή ερώτηση..
Εδώ έχω κολλήσει.. ποια ήμουν στις προηγούμενες ζωές μου;;
Ανδρας.. γυναίκα.. ηρωας.. εγκληματίας.. φονιάς.. θύμα.. θύτης..

Αν τα δω όλα αυτά μπορώ να τα διαχειριστώ;;
Στο ρόλο του θύματος.. πιστεύω ότι θα το παλέψω..
Στο ρόλο του θύτη όμως;;;
Κρύβομαι μέσα στην λήθη καλύτερα..

Με ρωτάς: Κι εν τέλει.. εσύ ποια ματιά ψάχνεις; Ποιο βλέμμα και θέαση; το δικό σου, η κάποιου άλλου;

Την δική μου την ματιά ψάχνω.. αλλά για να είναι ολοκληρωμένη.. θα πρέπει να περάσει απο την ματιά των άλλων..

Χριστίνα ο πίνακας με μαγνήτησε..
Και δεν προσπάθησα να δω με τα δικά σου μάτια..
Αν κι εδώ που τα λέμε, θα ήθελα να ξέρω τι ακριβώς ήταν αυτό που σε τράβηξε σ' αυτήν την μορφή..

Εγώ έχω μια πιο ξεκάθαρη ματιά τώρα..
Για μένα αυτό το βλέμμα κρύβει τον έρωτα.. τον πόθο..
Αλλά όχι με λαγνεία..

Εχει μια καθαρότητα.. και μια λαμπρότητα..

Φιλήδονο βλέμμα. Αυτή τη λέξη έψαχνα. Τη βρήκα εδώ που μιλάει λίγο για τον ζωγράφο.

Ο Ουίλιαμ - Αντόλφ Μπουγκερώ (William Adolphe Bouguereau, Λα Ροσέλ, 30 Νοεμβρίου 1825 – 19 Αυγούστου 1905) ήταν καταξιωμένος Γάλλος ακαδημαϊκός και ζωγράφος του 19ου αιώνα. Εξύμνησε το γυναικείο γυμνό σώμα με τεχνική αρτιότητα, χρησιμοποιώντας ως πρόσχημα μια καλυμμένη μυθολογική θεματολογία.
Τα έργα των ακαδημαϊκών ζωγράφων, ως «μεγάλες μυθολογικές μηχανές» (grandes machines mythologiques), ανταποκρίνονταν στις απαιτήσεις του κοινού της εποχής τους και συνδύαζαν, όπως γράφει ο ιστορικός τέχνης Έντουαρντ Λούσυ-Σμιθ, «την ερωτική διέγερση με την ευπρέπεια». Ο καλλιτέχνης που εκφράζει περισσότερο από κάθε άλλον τη φιληδονία του 19ου αιώνα ήταν ο Μπουγκερώ. Ο πίνακάς του «Νύμφες και Σάτυρος» (1873) αποτελεί χαρακτηριστικό δείγμα του ύφους του. Στο ίδιο ύφος είναι και η μυθολογική σύνθεσή του «Οι Ορειάδες» (1902), όπου απεικονίζονται ερεθισμένοι ερωτικά σάτυροι να παρακολουθούν μια ομάδα από αέρινες γυμνές νύμφες.

 


Αυτοπροσωπογραφία του καλλιτέχνη, 1886

Κατάλαβα.. χαμός γινότανε..
Σαν να λέμε ο Μπερλουσκόνι της εποχής του.