Η Στιγμη του Κοσμου

Μανα   Γη  θαρρεις  πως   εχω  την   δικη   σου   φυση...  ;
 
 η   μηπως   θαρρεις  πως   εχω   την   φυση   των   πνευματων... 
 
 η   την   φυση   των   θεων...

Θαρρεις   τις   αντοχες  μου    αλυγιστες  και   αστειρευτες ...

Η  νομιζεις  πως   ολα  οσα   υποφερουν  θελουν  να   ζησουν   οπωσδηποτε  ωστε  να   φθασουν  στην

   επιθυμια  να  κληροδοτησουν  την   χαρα   σου  στην   αιωνιοτητα ....

Ω   αστρομορφη   γαλαζοπρασινη   μανα ,   η   δικη   σου   χαρα  ειναι   αλυσσοδεμενη ,   περισσοτερο

    διψασμενη  ,  πιο   πεινασμενη  και  μυστηριωδης    απο   καθε   φορα ,

διογκωνοντας   την   θεληση   του   δαχτυλιδιου  που   συστρεφεται ...

Αναμεσα  απο   ποταμους   αντιφατικα   ερωτευμενων    πραγματων  καταφεραμε  και

φθασαμε   ως    εδω ,    σε    τουτο   το   μερος ,   τον   καταλληλο   τοπο   για    εσενα

 αναμενωντας   το   ιερο   δισκοποτηρο ...

Μονο   εκει   μεσα θα  μπορουμε  να    ανακατεψουμε  το  πνευμα   και   την   φωτια  της   λυπης   σου ,

μονο απο   εκει   μεσα   μπορουμε  να  παμε    την   φωνη   σου   στ'   αστρα  ....   

 

Καθως   πυρωνει  η   θαλασσα  και   μαυριζει  ο   ουρανος 

Ιεροφαντες  ολογυρα   υψωνουν   κοχλαζουσα   θεληση

ομοια    της  λαβας  ο   κυματισμος

και    εσυ   μαγισσα   θεα ,  αιχμαλωτη  των   αστρων

συρε   την   χρυσαφενια   ψυχη   σου  μεσα  στα   κοσμικα    υδατα 

και   χαραξε   μονοπατια

χαραξε  μια  δικη   μας   στιγμη  ,   την   στιγμη    του   κοσμου .

  

 





 

naan   γλυκεια  μου ,  μην  το  κανεις  αυτο  στον  εαυτο  σου 
δεν  λειτουργουν   ετσι  τα   πραγματα ,  ολοι  αναζητουμε   την   αγαπη ,   την  παρηγορια ,   την  αληθεια ,  λιγοι  ομως ειναι   αυτοι  που   την   δημιουργουν  ,  ποιος   να   πρωτοπαρει ;
Ως   ανθρωπος  θα    ετρεχες   πρωτα  να   βοηθησεις  κοντα   στους  ανθρωπους  που   αγαπας   και   εμπιστευεσαι
Ως  θεραπευτης - γιατρος - επιστημονας    πρωτα  κοντα   σε   αυτους  που  εχουν   τις   βαθυτερες  πληγες 
Ως   αγγελος  θα   μεταβιβαζες  δυναμη   και   γνωση  να   αυτοθεραπευονται  ολοι
Οπως   και   να   το   δεις  υπαρχει   συνδειασμος  και  των   τριων  απο   εκεινη
Μην   εχεις   θλιψη ,  η   αγαπη   εχει  πολλες   μορφες  και   πηγες
και  η   ποιο  κρυσταλλινη   βρισκεται  μεσα   σε   εσενα   την  ιδια
το   εχουμε   ξαναπει   αυτο
Οταν   αισθανεσαι   δυσκολα  να   ζητας  ελευθερα    βοηθεια  απο  οπου και  οποιους  θεωρεις  οτι  ειναι  διαθεσιμη  και   καταλληλη  για   εσενα ..
 

Εισαγωγή: Ο Αχνός στον Καθρέφτη

Πριν από 3000 χρόνια, υπήρχε ένας άνθρωπος όπως εσείς και εγώ, που ζούσε κοντά σε μια πόλη περιστοιχισμένη από βουνά. Μελετούσε για να γίνει Σαμάνος, να διδαχθεί τη γνώση των προγόνων του, αλλά δεν συμφωνούσε απολύτως, με όλα όσα διδασκόταν. Μέσα του, ένοιωθε οτι πρέπει να υπάρχει και κάτι παραπάνω.

 Μια μέρα κοιμήθηκε μέσα σε μια σπηλιά και ονειρεύτηκε οτι είδε τον εαυτό του να κοιμάται. Μια νύχτα με νέα Σελήνη βγήκε από τη σπηλιά του.

Ο ουρανός ήταν καθαρός και μπορούσε να δει χιλιάδες αστέρια. Έπειτα κάτι συνέβη μέσα του που μεταμόρφωσε τη ζωή του παντοτινά. Κοίταξε τα χέρια του, αισθάνθηκε το σώμα του και άκουσε τη φωνή του να λέει: «Είμαι φτιαγμένος από Φως, Είμαι φτιαγμένος από τα άστρα.»  Κοίταξε ξανά προς τα άστρα και συνειδητοποίησε πως δεν είναι τα άστρα που δημιουργούν φως, παρά είναι το Φως που δημιουργεί τα άστρα.

«Οτιδήποτε είναι δημιουργημένο από Φως» είπε. «Και ο ενδιάμεσος χώρος δεν είναι κενός.» Και ήξερε πως οτιδήποτε υπάρχει είναι ένα ζωντανό Όν. Και πως το Φως είναι ο αγγελιοφόρος της ζωής. Διότι είναι ζωντανό και εμπεριέχει όλες τις πληροφορίες. Έπειτα συνειδητοποίησε πως αν και ήταν δημιουργημένος από τα άστρα, δεν ήταν αυτά τα άστρα. «Βρίσκομαι ανάμεσα στα άστρα,» σκέφτηκε.

Έτσι ονόμασε τα άστρα το "Τονάλ" και το φως ανάμεσα τους το "Ναγουάλ" και ήξερε οτι αυτό που δημιουργούσε την αρμονία και τον χώρο ανάμεσα στα δυο είναι Ζωή ή Πρόθεση. Δίχως Ζωή, το Τονάλ και το Ναγουάλ δεν θα υπήρχαν. Ζωή είναι η δύναμη του απόλυτου, του ανώτατου, του Δημιουργού που δημιουργεί τα πάντα.

Αυτό είχε ανακαλύψει: Ό,τι υπάρχει είναι μια εκδήλωση (φανέρωση) του ενός ζωντανού όντος που ονομάζουμε Θεό. Όλα, είναι Θεός. Και κατέληξε στο συμπέρασμα οτι η ανθρώπινη αντίληψη, είναι απλώς το φως που αντιλαμβάνεται το φως. Επίσης είδε οτι η ύλη είναι καθρέφτης. Όλα είναι ένας καθρέφτης που αντανακλά το φως και δημιουργεί εικόνες από αυτό το φως. Και ο κόσμος της ψευδαίσθησης, το "Όνειρο", είναι απλώς σαν τον αχνό ο οποίος δεν μας αφήνει να δούμε αυτό που πραγματικά είμαστε.

«Ο αληθινός εαυτός μας είναι αγνή αγάπη, αγνό Φως», είπε. Αυτή η συνειδητοποίηση του άλλαξε την ζωή. Όταν έμαθε τι ήταν στην πραγματικότητα, κοίταξε γύρω του τους άλλους ανθρώπους και το υπόλοιπο της φύσης, και ενθουσιάστηκε με αυτό που έβλεπε. Είδε τον εαυτό του σε όλα - σε κάθε άνθρωπο, σε κάθε ζώο, σε κάθε δέντρο, στο νερό, στη βροχή, στα σύννεφα, στη γη. Και είδε οτι η Ζωή ανακάτεψε το Τονάλ και το Ναγουάλ με διαφορετικούς τρόπους για να δημιουργήσει δισεκατομμύρια εκδηλώσεις της Ζωής.

Μέσα σ' αυτά τα λίγα λεπτά κατανόησε τα πάντα. Είχε ενθουσιαστεί και η καρδιά του γέμισε με ειρήνη. Δεν μπορούσε να περιμένει να πει στους συνανθρώπους του, τι είχε ανακαλύψει. Αλλά δεν υπήρχαν λέξεις να το εξηγήσει. Προσπάθησε να το πει σε άλλους, αλλά δεν μπορούσαν να τον καταλάβουν.

Μπορούσαν να δουν οτι είχε αλλάξει, οτι κάτι όμορφο εξέπεμπαν τα μάτια και η φωνή του. Παρατήρησαν οτι δεν είχε πλέον κρίση για οτιδήποτε και για κανέναν. Δεν ήταν σαν κανέναν άλλον πλέον. Μπορούσε να τους καταλάβει όλους πολύ καλά, αλλά κανένας δεν μπορούσε να τον καταλάβει. Πίστεψαν οτι ήταν μια ενσάρκωση του Θεού και χαμογέλασε όταν το άκουσε και είπε: «Είναι αλήθεια. Είμαι Θεός. Αλλά... και εσείς επίσης είστε Θεός.» «Είμαστε το ίδιο εσείς και εγώ. Είμαστε εικόνες του Φωτός. Εμείς είμαστε Θεός.» Αλλά ακόμη οι άνθρωποι δεν τον καταλάβαιναν. Είχε ανακαλύψει οτι ήταν ένας καθρέφτης για τους υπόλοιπους ανθρώπους. Ένας καθρέφτης μέσα στον οποίο μπορούσε να δει τον εαυτό του. «Όλοι είναι ένας καθρέφτης», είπε.

Έβλεπε τον εαυτό του στον καθένα, αλλά κανένας δεν έβλεπε αυτόν ως τον εαυτό τους. Και κατάλαβε οτι όλοι ονειρευόντουσαν, αλλά χωρίς επίγνωση, χωρίς να γνωρίζουν τι πραγματικά είναι. Δεν μπορούσαν να τον δουν ως τον εαυτό τους, επειδή υπήρχε ένας τοίχος από καπνό ή αχνό ή ομίχλη ανάμεσα στους καθρέφτες. Και αυτός ο αχνός δημιουργήθηκε από την ερμηνεία των εικόνων του Φωτός - το "Όνειρο" των ανθρώπων. Και γνώριζε οτι σύντομα θα ξεχνούσε όλα αυτά που έμαθε. Ήθελε να θυμάται όλα τα οράματα που είχε, έτσι αποφάσισε να ονομάσει τον εαυτό του "ο Αχνός στον Καθρέφτη", έτσι ώστε πάντα να ξέρει οτι η ύλη είναι καθρέπτης. Και ο αχνός ενδιάμεσα, είναι αυτό που μας εμποδίζει να γνωρίσουμε τι είμαστε.

Είπε: «Είμαι ο Αχνός στον Καθρέφτη, επειδή βλέπω στον εαυτό μου όλους εσάς, αλλά δεν αναγνωρίζουμε ο ένας τον άλλον εξαιτίας του αχνού ανάμεσά μας. Αυτός ο αχνός είναι το "Όνειρο" και ο καθρέφτης είστε εσείς, ο ονειρευτής.»

Κεφάλαιο 1ο: Η ΕΞΗΜΕΡΩΣΗ ΚΑΙ ΤΟ ΟΝΕΙΡΟ ΤΟΥ ΠΛΑΝΗΤΗ

«Ό,τι βλέπετε και ακούτε αυτή τη στιγμή δεν είναι παρά ένα όνειρο. Ονειρεύεστε τώρα, αυτή τη στιγμή. Ονειρεύεστε με τον εγκέφαλο ξύπνιο. Τα όνειρα είναι η κύρια λειτουργία του νου και ο νους ονειρεύεται 24 ώρες το εικοσιτετράωρο. Ονειρεύεται όταν ο εγκέφαλος είναι ξύπνιος και ονειρεύεται επίσης όταν ο εγκέφαλος κοιμάται. Η διαφορά είναι, οτι όταν ο εγκέφαλος είναι ξύπνιος, υπάρχει ένα πλαίσιο ύλης που μας κάνει να αντιλαμβανόμαστε τα πράγματα με έναν γραμμικό τρόπο. Όταν πηγαίνουμε για ύπνο, δεν υπάρχει αυτό το πλαίσιο και το όνειρο έχει την τάση να αλλάζει συνεχώς. Οι άνθρωποι ονειρεύονται αδιαλείπτως.

Πριν γεννηθούμε, οι άνθρωποι πριν από εμάς δημιούργησαν ένα μεγάλο εξωτερικό όνειρο, που ονομάσαμε, το όνειρο της κοινωνίας ή το όνειρο του πλανήτη. Το όνειρο του πλανήτη είναι το συλλογικό όνειρο εκατομμυρίων μικρότερων, ατομικών ονείρων, τα οποία όλα μαζί δημιουργούν ένα όνειρο μιας οικογένειας, ένα όνειρο μιας κοινότητας, ένα όνειρο μιας πόλης, ένα όνειρο μιας χώρας και τελικώς, ένα όνειρο ολόκληρης της ανθρωπότητας.

Το όνειρο του πλανήτη περιλαμβάνει το σύνολο των κανόνων της κοινωνίας, τις πεποιθήσεις της, τους νόμους της, τις θρησκείες της, τους διαφορετικούς πολιτισμούς και τους τρόπους να υπάρχεις, τις κυβερνήσεις της, τα σχολεία, κοινωνικά γεγονότα και τις διακοπές. Γεννιόμαστε με την ικανότητα να μάθουμε πώς να ονειρευτούμε και οι άνθρωποι που ζουν πριν από εμάς, μας μαθαίνουν πώς να ονειρευτούμε με τον τρόπο που οι κοινωνίες ονειρεύονται.

Το εξωτερικό όνειρο έχει τόσους πολλούς κανόνες έτσι ώστε όταν ένα παιδί γεννιέται, προσελκύουμε την προσοχή του παιδιού, και εισάγουμε αυτούς τους κανόνες στο μυαλό του. Το εξωτερικό όνειρο χρησιμοποιεί τη μαμά και το μπαμπά, τα σχολεία και τη θρησκεία για να μας διδάξει πώς να ονειρευτούμε.

Προσοχή, είναι η ικανότητα που έχουμε να κάνουμε διακρίσεις και να εστιάζουμε μόνον σε αυτό που θέλουμε να αντιληφθούμε. Μπορούμε να αντιληφθούμε χιλιάδες πράγματα ταυτοχρόνως, αλλά χρησιμοποιώντας την προσοχή μας, μπορούμε να κρατάμε οτιδήποτε θέλουμε να αντιληφθούμε στο προσκήνιο του μυαλού μας. Οι ενήλικες γύρω μας προσελκύουν την προσοχή μας και βάζουν πληροφορίες μέσα στο μυαλό μας μέσω της επανάληψης. Με αυτό τον τρόπο μάθαμε το οτιδήποτε γνωρίζουμε.

Με τη χρήση της προσοχής μας μάθαμε ολόκληρη την πραγματικότητα, ένα ολόκληρο όνειρο. Μάθαμε πώς να συμπεριφερόμαστε στην κοινωνία: τι να πιστεύουμε και τι όχι, τι είναι αποδεκτό και τι δεν είναι, τι είναι καλό και τι είναι κακό, τι είναι όμορφο και τι είναι άσχημο, τι είναι σωστό και τι είναι λάθος.

Ήταν ήδη εκεί όλα. όλη αυτή η γνώση, όλοι αυτοί οι κανόνες και οι αντιλήψεις για το πώς πρέπει να συμπεριφερθείς ζώντας σ' αυτό τον κόσμο. Όταν ήσουν στο σχολείο, καθόσουν σε μια μικρή καρέκλα και έδινες την προσοχή σου σε αυτά που σου δίδασκε ο δάσκαλος. Όταν πήγες στην εκκλησία, έδωσες την προσοχή σου σε αυτά που ο παπάς ή ο λειτουργός σου έλεγαν. Είναι της ίδιας βαρύτητας με τη Μαμά και τον Μπαμπά, αδελφούς και αδελφές. Όλοι προσπαθούν να προσελκύσουν την προσοχή σου. Μαθαίνουμε επίσης να προσελκύουμε την προσοχή άλλων ανθρώπων και αναπτύσσουμε μια ανάγκη για προσοχή η οποία μπορεί να γίνει πολύ ανταγωνιστική.

Τα παιδιά ανταγωνίζονται για την προσοχή των γονιών τους, των δασκάλων τους, των φίλων τους. «Κοίτα με! Κοίτα τι κάνω! Έι, εδώ είμαι.» Η ανάγκη για προσοχή γίνεται πολύ ισχυρή και εξακολουθεί ως την ενηλικίωση. Το εξωτερικό όνειρο προσελκύει την προσοχή μας και μας διδάσκει τι να πιστεύουμε, ξεκινώντας με τη γλώσσα που μιλάμε. Η γλώσσα που μιλάμε είναι ο κώδικας για κατανόηση και επικοινωνία ανάμεσα στους ανθρώπους.

Κάθε γράμμα, κάθε λέξη σε κάθε γλώσσα, είναι μια συμφωνία. Μόλις κατανοήσουμε τον κώδικα, η προσοχή μας προσελκύεται. Και η ενέργεια μεταφέρεται από το ένα άτομο στο άλλο. Δεν ήταν η επιλογή σου να μιλήσεις Ελληνικά. Δεν επέλεξες τη θρησκεία σου ή τις ηθικές αξίες σου, υπήρχαν ήδη εκεί πριν γεννηθείς. Ποτέ δεν είχαμε την ευκαιρία να επιλέξουμε τι θα πιστέψουμε και τι να μην πιστέψουμε. Ποτέ δεν επιλέξαμε ακόμη και τις μικρότερες από αυτές τις συμφωνίες. Δεν επιλέγουμε καν το όνομά μας. Ως παιδιά, δεν είχαμε την ευκαιρία να επιλέξουμε τα πιστεύω μας. Αλλά συμφωνήσαμε με τις πληροφορίες που πέρασαν σε εμάς, από το όνειρο του πλανήτη μέσω άλλων ανθρώπων. Ο μόνος τρόπος για την αποθήκευση πληροφοριών είναι η συμφωνία.

Το εξωτερικό όνειρο ίσως να προσελκύσει την προσοχή μας, αλλά εάν δεν συμφωνήσουμε, δεν αποθηκεύουμε τη συγκεκριμένη πληροφορία. Μόλις όμως συμφωνήσουμε, το πιστεύουμε και αυτό ονομάζεται πίστη. Το να έχεις πίστη είναι να πιστεύεις άνευ όρων. Αυτός είναι ο τρόπος που μαθαίνουμε ως παιδιά. Τα παιδιά πιστεύουν οτιδήποτε πουν οι ενήλικοι. Συμφωνούμε μαζί τους και η πίστη μας είναι τόσο ισχυρή, που το σύστημα πεποιθήσεων ελέγχει ολόκληρο το όνειρο της ζωής μας. Δεν επιλέξαμε αυτές τις πεποιθήσεις και ίσως να έχουμε εξεγερθεί εναντίον τους, αλλά δεν είμαστε αρκετά δυνατοί για να νικήσουμε. Το αποτέλεσμα είναι η υποταγή μας στις πεποιθήσεις με τη συμφωνία μας. Ονομάζω αυτή τη διαδικασία, η εξημέρωση των ανθρώπων. Και μέσω αυτής της εξημέρωσης μαθαίνουμε πώς να ζούμε και πώς να ονειρευτούμε.

Στην εξημέρωση των ανθρώπων, οι πληροφορίες από το εξωτερικό όνειρο μεταφέρονται στο εσωτερικό όνειρο, δημιουργώντας ολόκληρο το σύστημα πεποιθήσεών μας. Πρώτα, το παιδί μαθαίνει τα ονόματα των πραγμάτων: Μαμά, Μπαμπάς, γάλα, μπουκάλι. Μέρα με τη μέρα, στο σπίτι, στο σχολείο, στην εκκλησία και από την τηλεόραση, διδασκόμαστε πώς να ζήσουμε, ποιού είδους συμπεριφορά είναι αποδεκτή. Το εξωτερικό όνειρο μας διδάσκει πώς να είμαστε άνθρωποι. Έχουμε μια ολόκληρη αντίληψη του τι είναι «γυναίκα» και του τι είναι «άντρας». Και μαθαίνουμε επίσης να κρίνουμε. Κρίνουμε τους εαυτούς μας, κρίνουμε άλλους ανθρώπους, κρίνουμε τους γείτονες.

Τα παιδιά εξημερώνονται με τον ίδιο τρόπο που εξημερώνουμε ένα σκύλο, μια γάτα, ή οποιοδήποτε άλλο ζώο. Για να διδάξουμε ένα σκυλί, το τιμωρούμε και του δίνουμε επαίνους. Εκπαιδεύουμε τα παιδιά μας τα οποία αγαπούμε τόσο πολύ με τον ίδιο τρόπο που εκπαιδεύουμε οποιοδήποτε κατοικίδιο ζώο: με ένα σύστημα τιμωρίας και ανταμοιβής. Μας λένε «Είσαι καλό αγόρι», ή «Είσαι καλό κορίτσι», όταν κάνουμε ό,τι η Μαμά και ο Μπαμπάς θέλει να κάνουμε. Όταν δεν το κάνουμε, είμαστε ένα «κακό κορίτσι» ή ένα «κακό αγόρι». Όταν παρενέβην τους κανόνες τιμωρηθήκαμε, Όταν συμμορφωνόμασταν με τους κανόνες, πήραμε ανταμοιβή.

Τιμωρηθήκαμε πολλές φορές μέσα σε μια μέρα και επίσης ανταμειφτήκαμε πολλές φορές μέσα σε μια μέρα. Σύντομα μάθαμε να φοβόμαστε την τιμωρία όπως και το να μην λαμβάνουμε την ανταμοιβή. Η ανταμοιβή είναι η προσοχή που λάβαμε από τους γονείς μας και από άλλους όπως αδέλφια, δασκάλους και φίλους. Σύντομα αναπτύξαμε μια ανάγκη να προσελκύουμε την προσοχή άλλων ανθρώπων έτσι ώστε να πάρουμε την ανταμοιβή. Με την ανταμοιβή νοιώθουμε ευχάριστα και συνεχίζουμε να κάνουμε ό,τι οι άλλοι θέλουν να κάνουμε για να πάρουμε την ανταμοιβή.

Με αυτό τον φόβο της τιμωρίας και τον φόβο του να μην πάρουμε την ανταμοιβή, αρχίζουμε να προσποιούμαστε κάτι που δεν είμαστε, μόνο και μόνο για να ικανοποιήσουμε άλλους, μόνο να είμαστε αρκετά καλοί για κάποιον άλλο. Προσπαθούμε να ευχαριστήσουμε τη Μαμά και το Μπαμπά, προσπαθούμε να ευχαριστήσουμε τους δασκάλους στο σχολείο, προσπαθούμε να ευχαριστήσουμε την εκκλησία και έτσι αρχίζουμε να υποκρινόμαστε.

Προσποιούμαστε κάτι που δεν είμαστε διότι φοβόμαστε την απόρριψη. Ο φόβος της απόρριψης γίνεται ο φόβος του να μην είμαστε αρκετά καλοί. Τελικώς, γινόμαστε κάποιος άλλος. Γινόμαστε ένα αντίγραφο των πεποιθήσεων της Μαμάς, των πεποιθήσεων του Μπαμπά, των πεποιθήσεων της κοινωνίας και των πεποιθήσεων της θρησκείας.

Όλες οι φυσικές τάσεις μας χάθηκαν κατά τη διαδικασία της εξημέρωσης. Και όταν είμαστε αρκετά μεγάλοι ώστε να αρχίσουμε να καταλαβαίνουμε, μαθαίνουμε τη λέξη «όχι». Οι ενήλικες λένε, «Μην κάνεις αυτό και μην κάνεις εκείνο». Εξεγειρόμαστε και λέμε, «Όχι», διότι υπερασπιζόμαστε την ελευθερία μας. Θέλουμε να είμαστε ο εαυτός μας, αλλά είμαστε πολύ μικροί και οι ενήλικοι είναι μεγάλοι και δυνατοί. Μετά από ορισμένο χρονικό διάστημα φοβόμαστε διότι ξέρουμε οτι κάθε φορά που κάνουμε κάτι λάθος, πρόκειται να τιμωρηθούμε. Η εξημέρωση είναι τόσο ισχυρή, ώστε μετά από κάποιο διάστημα στη ζωή μας δεν χρειαζόμαστε κάποιον να μας εξημερώσει παραπάνω. Δεν χρειαζόμαστε τη Μαμά ή το Μπαμπά, το σχολείο ή την εκκλησία να συνεχίσει να μας εξημερώνει.

Είμαστε τόσο καλά εκπαιδευμένοι που εξημερώνουμε οι ίδιοι τον εαυτό μας. Είμαστε ένα αυτοματοποιημένο εξημερωμένο ζώο. Μπορούμε πλέον να εξημερώσουμε τους εαυτούς μας κατά το ίδιο σύστημα πεποιθήσεων που μας δόθηκε και να χρησιμοποιήσουμε το ίδιο σύστημα της τιμωρίας και ανταμοιβής.

Τιμωρούμε τον εαυτό μας όταν δεν ακολουθούμε τους κανόνες, σύμφωνα με το σύστημα πεποιθήσεών μας, ανταμείβουμε τους εαυτούς μας όταν είμαστε το «καλό αγόρι» ή το «καλό κορίτσι».

Όπως ακριβώς και η κυβέρνηση έχει ένα βιβλίο με νόμους που κυβερνά το όνειρο της κοινωνίας, Το σύστημα πεποιθήσεών μας είναι το βιβλίο των νόμων που κυβερνά το μυαλό μας. Χωρίς αμφιβολία, οτιδήποτε βρίσκεται μέσα σ' αυτό το Βιβλίο του Νόμου, αυτό είναι η αλήθεια μας. Βασίζουμε όλες τις κρίσεις μας κατά το Βιβλίο του Νόμου, ακόμη και αν αυτές οι κρίσεις αντιβαίνουν την ίδια εσωτερική φύση μας.

Ακόμη και ηθικοί νόμοι όπως οι Δέκα Εντολές είναι προγραμματισμένες μέσα στο μυαλό μας κατά τη διαδικασία της εξημέρωσής μας. Μια μια, όλες αυτές οι συμφωνίες πηγαίνουν στο Βιβλίο του Νόμου και αυτές οι συμφωνίες κυβερνούν το ατομικό μας όνειρο. Υπάρχει κάτι στο μυαλό μας, που κρίνει τους πάντες και τα πάντα, συμπεριλαμβανομένου του καιρού, του σκύλου, της γάτας - οτιδήποτε.

Ο εσωτερικός Κριτής χρησιμοποιεί ό,τι υπάρχει μέσα στο Βιβλίο του Νόμου μας για να κρίνει οτιδήποτε κάνουμε και δεν κάνουμε, οτιδήποτε σκεφτόμαστε και δεν σκεφτόμαστε και οτιδήποτε αισθανόμαστε και δεν αισθανόμαστε. Οτιδήποτε ζει κάτω από το τυραννικό καθεστώς αυτού του Κριτή. Κάθε φορά που κάνουμε κάτι που αντιβαίνει το Βιβλίο του Νόμου, ο Κριτής λέει είμαστε ένοχοι, χρειάζεται να τιμωρηθούμε, θα έπρεπε να ντρεπόμαστε.

Αυτό συμβαίνει πολλές φορές τη μέρα, μέρα τη μέρα, καθ' όλη τη ζωή μας. Υπάρχει ένα άλλο κομμάτι μας που λαμβάνει τις κρίσεις και αυτό το κομμάτι ονομάζεται, το Θύμα. Το Θύμα φέρει την ευθύνη, την ενοχή και τη ντροπή. Είναι αυτό το κομμάτι μας που λέει: «Καημένε, δεν είμαι αρκετά καλός, δεν είμαι αρκετά έξυπνος, δεν είμαι αρκετά ελκυστικός, δεν είμαι άξιος της αγάπης, τι κρίμα.» Ο Αρχι-Κριτής συμφωνεί και λέει, «Ναι, δεν είσαι αρκετά καλός.» Και όλο αυτό είναι βασισμένο σε ένα σύστημα πεποιθήσεων που ποτέ δεν επιλέξαμε να πιστέψουμε.

Αυτές οι πεποιθήσεις είναι τόσο ισχυρές, ώστε ακόμη και χρόνια αργότερα όταν ερχόμαστε αντιμέτωποι με νέες αντιλήψεις και προσπαθούμε να πάρουμε τις δικές μας αποφάσεις, βρίσκουμε οτι αυτές οι πεποιθήσεις ακόμη ελέγχουν τις ζωές μας. Οτιδήποτε αντιβαίνει το Βιβλίο του Νόμου, θα προκαλέσει μια παράξενη αίσθηση στο ηλιακό σου πλέγμα και ονομάζεται φόβος. Παραβαίνοντας τους κανόνες στο Βιβλίο του Νόμου, ανοίγει τις συναισθηματικές πληγές σου. Και η αντίδρασή σου είναι να δημιουργήσεις συναισθηματικό δηλητήριο. Διότι ακόμη και αν το Βιβλίο του Νόμου είναι λάθος, σε κάνει να νοιώθεις ασφαλή. Οτιδήποτε αμφισβητεί αυτά που πιστεύεις, θα σε κάνει να νοιώσεις ανασφαλή.

Γι' αυτό χρειαζόμαστε μεγάλη τόλμη για να αμφισβητήσουμε τις ίδιες μας τις πεποιθήσεις. Διότι ακόμη και αν γνωρίζουμε οτι δεν επιλέξαμε αυτές τις πεποιθήσεις, είναι επίσης αλήθεια οτι συμφωνήσαμε ως προς αυτές. Η συμφωνία είναι τόσο ισχυρή ώστε ακόμη και αν καταλαβαίνουμε οτι αυτή η ιδέα είναι αναληθής, νοιώθουμε ωστόσο την ευθύνη, την ενοχή και την ντροπή που προκύπτουν αν πάμε ενάντια σε αυτούς τους κανόνες. Όλοι αυτοί οι νόμοι υπάρχουν στο μυαλό μας, τους πιστεύουμε και ο Κριτής μέσα μας βασίζει οτιδήποτε σε αυτούς τους κανόνες.

Ο Κριτής διατάζει και το Θύμα υποφέρει την ενοχή και την τιμωρία. Αλλά ποιός λέει πως υπάρχει δικαιοσύνη σε αυτό το όνειρο; Η πραγματική δικαιοσύνη πληρώνει μόνο μια φορά για κάθε σφάλμα. Η πραγματική αδικία πληρώνει περισσότερες από μια φορές για κάθε σφάλμα. Πόσες φορές πληρώνουμε για κάθε σφάλμα; Η απάντηση είναι χιλιάδες φορές. Ο άνθρωπος είναι το μόνο ζώο επάνω στη Γη που πληρώνει χιλιάδες φορές για το ίδιο σφάλμα. Τα υπόλοιπα ζώα πληρώνουν μια φορά για κάθε σφάλμα που κάνουν. Αλλά όχι εμείς. Έχουμε πολύ δυνατή μνήμη. Κάνουμε ένα σφάλμα, κρίνουμε τους εαυτούς μας, βρίσκουμε τους εαυτούς μας ένοχους και τιμωρούμε τους εαυτούς μας. Εάν η δικαιοσύνη υπάρχει, τότε αυτό ήταν αρκετό, δεν χρειάζεται να το κάνουμε ξανά. Αλλά κάθε φορά που θυμόμαστε, κρίνουμε τους εαυτούς μας και πάλι, είμαστε και πάλι ένοχοι και τιμωρούμε τους εαυτούς μας ξανά... και ξανά... και ξανά...

ΕΙΣΑΙ ένας ΘΕΟΣ σε ΑΜΝΗΣΙΑ

Το βίντεο εδώ: https://www.youtube.com/watch?v=Oo1QFE1uoRA

Γραμμένο από τον Don Miguel Ruiz Διαβάζει ο Peter Coyote
Μετάφραση, Απόδοση, Επιμέλεια υποτιτλισμού Sky Feather ~ (Γρηγόρης Δεούδης)

Το περιεχόμενο του βίντεο αναρτάται δακτυλογραφημένο, διότι πιστεύω ότι δίνεται η δυνατότητα στον ενδιαφερόμενο να έχει περισσότερο χρόνο σκέψης σε κάποιες έννοιες, και τον απαιτούμενο χρόνο διαλογισμού σε κάποιες άλλες.

Μέρες παράξενες, περίεργες μέρες… Φοβάσαι να πεις, να υποστηρίξεις, να αισθανθείς, άραγε ζεις κάτι διαφορετικό μακριά από την κάθε είδους φοβία; Αισθάνεσαι κάτι διαφορετικό από φόβο, μίσος, απογοήτευση;… Αν ναι, τότε έχεις ακόμα ελπίδα και μιλώ για την ελπίδα, την ιδέα ότι είσαι ελεύθερος. Σε αυτή την καθημερινότητα που βιώνουμε, βρισκόμαστε ανάμεσα σε ιδεολογίες, θρησκείες, αυταπάτες, παραλείψεις, γιατί το λέω αυτό; Συνήθως γιατί με αυτό τον τρόπο βλέπουμε και τους ανθρώπους, χάνοντας την ουσία της ανθρώπινης ύπαρξης. Γεμίσαμε ατομική έπαρση, γεμίσαμε «Ελληνισμό», απέχθεια και αφήσαμε στο παρελθόν τον φιλόσοφο Σωκράτη δίχως να τον ακούμε, « Τους μεν κενούς ασκούς η πνοή διίστησι, τους δ’ ανοήτους, το οίημα.» 
μτφρ: τα άδεια σακιά τα φουσκώνει ο αέρας και τους ανόητους η έπαρση. 


Πως φτάσαμε εδώ; Πως γίνεται να περπατάς και να συμβιβάζεσαι με τους νεκρούς δίπλα σου, στη δουλειά, στο πεζοδρόμιο, στις πλατείες... Και αυτή η ησυχία στο πνεύμα, σαν νεκρώσιμη ακολουθία ακούγεται. Το μόνο παρήγορο σκέφτεσαι είναι ότι δεν βλέπεις πως και ο ίδιος νέκρωσες τις αισθήσεις σου… Πρωτοσέλιδα κυκλοφορούν με εικόνες αιματοχυσίας, από πότε πωλείται και ο θάνατος πια σε αυτή τη χώρα; Δύσμοιρη Ελλάδα, στο όνομά σου γίνονται όλα και πως εσύ να αποδείξεις ότι κάποτε ήσουν η Άδμητος κόρη, η ανεξάρτητη και ισχυρή μιας Δημοκρατίας… «Δεν είμαι Αθηναίος, ούτε Έλληνας πολίτης, αλλά πολίτης του κόσμου.», ο Σωκράτης μιλώντας στους μαθητές του ήξερε πως το να είσαι άνθρωπος είναι πάνω απ’ όλα… Ξεφτίσαμε την ψυχή μας και την πουλήσαμε για ένα κομμάτι φθόνο.


Μ’ ακούει κανείς άραγε; Στέκομαι στις λέξεις μου και πιάνω τον εαυτό μου να τις μετρά ξανά και ξανά, ασυναίσθητα έβαλα όρια στις σκέψεις μου… Πως γίνεται αυτό; Όχι δεν θέλω να νεκρώσει και η δική μου ψυχή, δεν θέλω να φοβηθεί η πίστη μου. Έπειτα μένω στη σιωπή ξανά, κοιτάζω τον κέρσορα να αναβοσβήνει με υπομονή εύχοντας κι εκείνος να μην προδώσω ποτέ την αλήθεια που πρέπει να γραφτεί…


Μ’ ακούει κανείς άραγε;
Σε ποιον τόπο να υπάρξεις ηθικός, ονειροπόλος και χωρίς φόβους;..
Σε ποιον τόπο να ευλογηθεί η σιωπή σου με την λέξη αλήθεια;..
Σε ποιον τόπο να σταθείς εξόριστος και αυτό να είναι όλη σου η Δημοκρατία;..
Σε ποιον τόπο να ξαπλώσεις τις προθέσεις σου και να σηκωθούν ιδέες αθάνατες;..
Σε ποιον τόπο να θέσεις όλες αυτές τις ερωτήσεις άραγε και να προσμένεις απάντηση;.. 

Ίσως... Στον τόπο της ψυχής να αναγνωρίσεις αυτή την μεγαλόπνοη σου Εδέμ.

Ω  ουρανε

αρχαιε,    αιωνιε   δραματουργε   της  υπαρξης

   εσυ   που  μπορεις  και   κοιταζεις   μεσα   απο  τις   μοναδικες  ψυχες  μας

πινοντας   τες   σταλια  σταλια

 εχοντας  ιστοριες   στον   εαυτο   σου   να   λες

εσυ  που  κυβερνας  κοσμους  αορατους   και   ανηκουστους

 με  μυστικες   διαταγες  και   τυφλη   υπακοη

κοσμοι ,  σχεδον  και    δηθεν ,   δυσκολοι   και   απατηλοι

λεπτεπιλεπτοι  και   συχνα   γεματοι  αγκαθια

διαδρομες   υψιστης   ηθικης   και   ανηθικοτητας 

ακουσε  τουτη  την   φορα , παρακαμπτωντας  καθε  επιβουλης  ιεραρχια  και   διαστρευλωση

  τις  καμπανες   στα   μεσανυχτα   της    Γης

φωνες   κομιστων   ιερης   θελησης   και   μνημης

  για  ολες  τις   ανεκδηλωτες  κρυμμενες   αρμονιες

για   ολες   τις    προοπτικες   ευδαιμονιας  και     δικαιοσυνης

για  οτι   σωτηριο    αγαπης  και   ελπιδας 

Μεγιστη  παγκοσμια   ψυχη

 αναγκη   του   εαυτου   σου   να   αυτοκαθοριζεσαι

αναγκη   του   εαυτου  μας  να  αυτοκαθοριζομαστε 

  ανακαλυπτωντας   δεσμους   και    ενεργειες   σε   πεπρωμενα  μιας    αγνοτερης   πορειας 

Δεν   σου  μιλανε  Μαγιστροι ,  μητε   και   Θεουργοι
 
σου  μιλαει  ενα  νεο  και  απλο   ειδος  διαμεσολαβητων
 
με   αυλους  που  παιρνουν   μακρια  καρδια  και   μυαλο   απο  τα  υποχθονια   μιας    ψυχης
 
     της  καθε...  ψυχης .



  

  

   





 

 

  Ειπες  καποτε  οτι  το   σκοταδι  ελκεται  και   στριφογυριζει

 γυρω  απο  ολους   εκεινους  που  ειναι  σε  θεση

    να   το   μετατρεψουν  σε   φως

Στο   τελος

   ακομη  και   αν   αυτοι  οι   ιδιοι   τυφλωνονται   απο   τον    δαυλο  που   κρατουν 

βυθιζομενοι   προς   το   σκοτος   των   τελευταιων  αναλαμπων 

θα  εχουν  προλαβει   χιλιαδες   αλλοι   να   δουν

εως   την   στιγμη  που    ισχυροτεροι  ξανα  θα  ξεχυθουν   

 απ'  τα   σπλαχνα  ενος  σκοτεινου  γεννητωρα  νοητου   ηλιου  
 

Διαβάσαμε για τους «μεταξωτούς» ανθρώπους, για τους «τοξικούς» ανθρώπους, για τους «υπέροχους» ανθρώπους. Λόγια πολλά, άρθρα όμορφα, βγαλμένα από τη ζωή για τη ζωή. Καμία μνεία όμως πουθενά στο άπειρο για τους «αθόρυβους» ανθρώπους; Γιατί; Δεν υπάρχει αυτό το είδος; δεν το έχουμε γνωρίσει; Υπάρχουν;

Άνθρωποι αθόρυβοι…όχι ήσυχοι, όχι κοιμισμένοι, όχι παραιτημένοι από τη ζωή, απλά αθόρυβοι.

Είναι εκεί είτε σαν φίλοι είτε σαν σύντροφοι και στέκουν δίπλα σου απόλυτα, απελπιστικά, αδυσώπητα, αδιαπραγμάτευτα, χωρίς ήχους, επευφημίες, πιέσεις, ζητωκραυγές, εγωισμούς, χωρίς να στο λένε, χωρίς να θέλουν κάτι, χωρίς να περιμένουν κάτι, χωρίς ΗΧΟ.

Είναι άνθρωποι με απαλό βλέμμα, σιωπηλή αγάπη, με αόρατα αγκάθια στα χέρια που θα σε κρατήσουν, θα σε γραπώσουν χωρίς να σε ματώσουν, που αν θυμάσαι τι έκαναν για σένα θα νιώσουν πως δεν το έκαναν σωστά.

Μισούν τον ήχο, αυτήν την ανθρώπινη συναισθηματική εγωιστική βαβούρα... μισούν τους βαυκαλισμούς και τους βερμπαλισμούς. Δε θέλουν να τους πει ευχαριστώ, είναι μια λέξη τσαλακωμένη για αυτούς, θέλουν να τους πάρεις αγκαλιά και να τους σφίξεις, ναι να τους σφίξεις μέχρι να σκάσουν.

Αγαπούν την ησυχία, σε μια κουβέντα, σε μια συμβουλή, σε έναν διαπληκτισμό. Φεύγουν όταν λοιδορείται η ησυχία τους, δεν έχουν θέση.

Γενικά αυτοί οι άνθρωποι δεν έχουν θέση πουθενά, δεν εκτιμώνται δεν είναι για τούτη την γη. Χάνονται. Είναι για λίγους, για αυτούς που λαχταρούν τα λόγια τα αληθινά που δε στολίζονται με κίβδηλες υποσχέσεις και κολακείες.

Νιώθω ευγνωμοσύνη που είχα την τύχη να γνωρίσω έναν τέτοιο άνθρωπο, που μου δίδαξε πως να αγαπώ χωρίς να πνίγω, πως να μαλώνω χωρίς να πληγώνω, πως να είμαι εδώ χωρίς να φαίνομαι, πως να μη γίνω σαν όλους που δίνουν ένα και μιλάνε για εκατό. Νιώθω ευγνωμοσύνη.

ΓΚΕΚΤΣΙΑΝ  ΤΑΜΙ

ειναι  μεταφρασμενο  στα  ελληνικα απλως  ενεργοποιηστε τα  απο  τις  επιλογες    ρυθμισεων

στο  yu tube 

Εχεις   σε   πολλα  δικαιο  αδελφε  μου

''Αγνοουμε''  ειναι  η   σωστη  λεξη 

Αλλα...  αναρωτιεμαι  και  γνωριζω ,  πως   για  να   γνωρισεις,   θα  πρεπει  να  ανασηκωθουν

ολα  τα   πεπλα  ροης  της  ουσιαστικης  πραγματικοτητας

και  τοτε  φοβαμαι  πως  το   ανθρωπινο   μυαλο ,  η  λογικη  και  η   συνειδηση ,  δεν  θα   εχουν

απο  που   να  κρατηθουν  ,  δεν  θα  υπαρχει  πλεον μερος  να  κρυφτει  η   ανθρωπινη  αντιληψη ,  θα

πρεπει  να απλωθει  τοσο πολυ  που  θα  γινει  ενα  με  ολα,  συνειδητα  πλεον   ...

οπως  αναφερει  και  ο  OSHO  χρειαζεται   απιστευτη  δυναμη  και  κουραγιο  για  κατι  τετοιο.

Βλεπεις  ,   φροντιζουν   διαρκως  καπιοι   να  παρουσιαζωνται  οι  πιο  ακαταλληλες  συνθηκες  για   να

   συμβει αυτο ,    εστω  το   δικαιωμα  των  ανθρωπων  του  να   προσπαθησουν  για   να  συμβει.
       
Αλλα  θα   επρεπε   να   γνωριζουν  [που  μαλλον  το   γνωριζουν αλλα  δεν  τους   επιτρεπει  η   φυση

 τους  να  πραξουν  διαφορετικα ]   πως   ακριβως   αυτες  οι   αντιθετες  συνθηκες   ειναι

  τελικα  που   θα  ζυμωσουν   υλοποιωντας  την  νεα   συνειδηση  της   ανθρωποτητας ...



 
 




 

  Εχουμε την   πιστη  και την   θεληση  

και  την ικανοτητα  εστιασης  της   θελησης  προς  το  ευρυτερο  καλο  της   ανθρωποτητας

αυτα   ειναι  τα   βασικα  υλικα  για να  μετασχηματισουμε   το   μελλον 

Γνωριζουμε  πως

οι πιο  ισχυροι  αγώνες συνδέονται αόρατα

καθε  φορα  που   ρεουν  και   ανασυντιθενται  τα  δυο  μεγαλα  κοσμικα  μαγνητικα  ρευματα

ανιχνευωντας  και   απορροφωντας  καθε  ιχνος  ζωικου  μαγνητισμου
 
απο  το ενεργειακο    δυναμικο  που   εμεις  οι  ιδιοι   δημιουργουμε πανω  σε  αυτα
 
το   καθε   ενα   για  λογαριασμο  της  πολικοτητας   που   εκπροσωπει ,  τοτε  εμεις,  οι    ανθρωποι ,   θα  

πρεπει  να   γνωριζουμε  τι  ειναι   αυτο  που   εχουμε   δημιουργησει  και   αποτυπωσει   ως  σπορα  και 

κατα  συνεπεια ως   συγκομιδη ...

ειναι   σημαντικο  να  κατανοηθει  η  λειτουργια  αυτων  των   δυναμεων

συμβολιζονται  σαν   δυο   φιδια  σε  αλληλουχια  dna  που   κοιταζονται   στα  ματια

δημιουργωντας  με  τις   κεφαλες  ενα  κυκλο

ο  κυκλος   αυτος   ειναι  το  μαγικο   δαχτυλιδι  της   ζωης

τα   φτερα  ακριβως   απο   πανω  τους   συμβολιζουν   την   απελευθερωση  και  απο   τις 

δυο  αντιθετες  δυναμεις 

για  να   συμβει  αυτο  πρεπει  να   φανταστουμε   την  υπαρξη,    απλοποιημενα ,  σαν  ενα  μεγαλο
 
 κυκλικο  μαγνητη

οπου  οι   δυο   του  πολοι   θετικος   και   αρνητικος,   ισοποσοι  ενεργειακα ,  προσπαθουν  να

  αδρανοποιησουν  κυριαρχωντας   ο   ενας   τον  αλλο

ομως    ακριβως  απο   αυτη  την '' μαχη ''   των   αντιθετων  εκπορευεται  η   αρμονια

καθε  που   ενδυναμωνεται  η  ισχυ  του   ενος  πολου  δημιουργει   αντιθετη   επιρροη  στον  αλλο

το   ανθρωπινο  dna  εχει  την   δυνατοτητα   να  παραγει  και  τις  δυο  πολικοτητες  κατα  βουληση

φορτιζωντας  και  αλληλεπιδρωντας  αμφιδρομα  με  αυτες  τις   δυναμεις,  αναλογα  το  ειδος  της

  πολικοτητας  που   εκπροσωπει  μια   δεδομενη   στιγμη  η  ανθρωπινη  συνειδηση

   δημιουργωντας πυρινα  μαγνητικα  ρευστα

αποτυπωντας  ετσι  εν   αγνοια   μια  πανισχυρη  θεληση  στις  περιρεουσες   δυναμεις

  τοσο   τις  πλανητικες  οσο  και  κατα  συνεπεια  τις  κοσμικες  ευρυτερα

επειδη  ομως  η   υπαρξη  στο   συνολο  της   ειναι  Νους,   γνωριζουμε πως ισχυει  οτι  και σε καθε

 εξελισσομενο  Νου

 δηλαδη  η  ταση   μαγνητικης  πολωσης  στην  θετικοτητα ,  στην  ευφροσυνη , στην  λογικοτητα  της     

 ηθικης  μιας   αισθησης ,  μιας  εκστατικης    αισθησης ,  που  αν  και  θα   εκπορευτει  μεσα  απο

κατεργασιες    συσχετισμους  και   ανασυνθεσεις  και  των   δυο   πολων,   εν   τελει  θα 

 επικρατησει  η  μεγαλη  κεντρικη  κοσμικη    θεληση ,  οπου   ο

 ενας   πολος  συγκρατει   ολα   τα  απαραιτητα  στοιχεια  και  ο   αλλος  απομαγνητιζει  ολα   τα

περιττα

οι   ενσαρκωμενοι   συνειδησιακα   εκπροσωποι  του   ενος  η   του  αλλου  μαγνητικου   ρευματος

ειναι  παγιδευμενοι  μεσα  στην  ιδια  την  φυση  της  δυναμης  τους

  αναπαραγωντας  συνεχως  εναν   αεναο  κυκλο  μαχων και  αντιπαραθεσεων

ακομη  και  ως  απενσαρκωμενοι, αν  και  καπως  αποδυναμωμενοι , συνεχιζουμε να  λειτουργουμε  και  να 

υπαρχουμε   ως   αθανατες  κοσμικες  συνειδησιακες  αντιληψεις ,  απαραιτητες   για   την   λειτουργια  της

 υπαρξης ,  διοτι  ο   καθενας   απο   εμας  μεταφερει   μεσα  του   μια   μοναδικη  θεαση  [  πληροφορια ] 

αντιληψης  του   γιγνεσθαι  κοσμου  ,  που  ποτε  και  κανεις  αλλος  δεν  θα   μπορεσει  στο  περασμα 

απειρων  αιωνων  να  εχει  μια   ιδια  πανομοιοτυπη...

αυτο   απο   μονο  του  μετατρεπει  τον  καθενα   απο   εμας  σε   δασκαλο ,  ανεξαρτητα  την  μορφωση

την  σοφια  την   ευφυια   και  τον  οποιο   πνευματικο  η   υλικο  πλουτο ...
 
Αν  δεν  εισαι  ουτε ζεστος,  αλλα  ουτε  και  κρυος ,  αλλα  χλιαρος,   [  αρνητικη   θετικη  πολικοτητα

  και  φαση  ουδετερη  ]  θα   σε   ξερασω   απο το  στομα  μου

[  δεν   χρησιμευεις  σε   τιποτε  στον  πατερα ,  δηλαδη   στην   λειτουργια  των  αντιθετων  ]

πραγματικα,  με  ολο  τον  σεβασμο    συγκινηση  και   αγαπη  που   αισθανομαι  στο  προσωπο 

αυτου  του εκπληκτικα  εξελιγμενου  πλασματος  σε   σχεση  με  την  τοτε   ανθρωποτητα   

    που  η  ουσιαστικη  τιτανια  προσπαθεια  που  εκτελεσε   για   την   σωτηρια

 του  κοσμου  ειχε   να  κανει  περισσοτερο  με   μια πανισχυρη   αλχημικη   μεθοδο    φορτισης  της

   θετικης   πολικοτητας

Γνωριζουμε  οτι  οι  πολοι  φορτιζωνται   αντιστοιχα  ειτε  με πολυ  χαρα  ειτε  με πολυ   πονο ,   επειδη 

ομως   στην  ανθρωπινη  συναισθηματικη  φυσιολογια ειναι   ευκολοτερο  να  παραχθει  ισχυροτερη

  δυναμικη  μεσω  του  ψυχικου η  σωματικου  πονου  θα   μπορουσε  λοιπον   καποιος  συνειδητα   να

  διαθεσει  και  υποβαλλει  παραδιδωντας  τον  ιδιο  του   τον   εαυτο   σε  μια  τρομερη  διαδικασια

  οδυνης  μεσα   στα   πλεγματα  επιρροων  της   αρνητικης  πολικοτητας 

συγκεντρωνοντας  ετσι  μεσα  του  τεραστιες  ποσοτητες  μαγνητικης   δυναμικης  οι  οποιες

απο   εναν   οποιονδηποτε   αλλο  ανθρωπο   

θα λειτουργουσαν απορροφουμενες  προς  οφελος της  αντιστοιχης  φυσης  για την οποια  και  παρηχθησαν

εκτος αν  καποιος, ενας  απολυτος  συνειδησιακος  κατοχος της  αθανασιας  [ισχυροτατος  μαγνητισμος της

     μνημης   του   αστρικου  σωματος   ωστε  να  μην   διαλυθει  κατα  την  μεταθανατια  διαδικασια ] 

 καθως  και   των  εναλλασσομενων  δυναμεων,  φαινομενικως   του  καλου   και  του   κακου

θα  χρησιμοποιουσε  την   δυναμικη  αυτων   των   εντασεων   που   αναπτυχθηκαν  μεσα  του 

μετασχηματιζωντας  τες   απο  αρνητικες  σε   θετικες  ακομη   και  την εσχατη   στιγμη   του  θανατου

κατευθυνωντας με  ισχυροτατη  θεληση  τις  απαραιτητες  κραδασμικες  δονησεις  αγαπης  και  καλοσυνης

ζητωντας  την  συγχωρεση  των φιανομενων  του '' κακου'',  διοτι  σε   ενα   αλλο  αντιληπτικο   επιπεδο
 
 εξ   αιτιας   αυτου  μπορεσε  να  αντληση   τις  απαραιτητες  ενεργειακες  ποσοτητες

 και  που μονο μεσα  στην δομη ενος  ανθρωπινου  εγκεφαλου  θα  μπορουσαν  να   υπερπολλαπλασιαστουν

    ωστε  να  καθοδηγηθουν    στην   συνεχεια    απο  μια '' θεικη ''  [ εξελιγμενη]

 συνειδητοτητα  που   εκεινος   διεθετε

ειναι   απιστευτα  δυσκολο  σε  πρακτικο  επιπεδο  να   σε   φτυνουν ,  να   σε  κλεβουν , να  σε 

μαστιγωνουν,  να  σε γελοιοποιουν,  να σε προδιδουν, και  εν τελει να ξεσκιζουν το  σωμα σταυρωνοντας

  και οδηγωντας  στον  θανατο  και  εσυ  ολη   αυτη  την  οδυνη   αντι  να  την  μετατρεψεις  σε   οργη   σε

  μισος  σε   καταρα   και    φωτια  μιας   ακρατης  επιθυμιας  εκδικητικης  ανταποδωσης  προσπαθωντας

  να   ικανοποιησης  την    απολυτα   δικαιολογημενη  αισθηση   της   ανθρωπινης  φυσιολογιας    

 περι  λειτουργιας   δικαιου,  και   εσυ  παρ   αυτα ,  να  κλεβεις   στην  κυριολεξια  την   τελευταια   στιγμη

το   αποτελεσμα  μεσα   απο  τα   χερια  της   αιτιας... 

    Εως  τωρα , η  περιορισμενη  συνειδηση  της    ατομικοτητας  του   καθε   ανθρωπου     

 δεν   χρησιμευε   παρα  μονο   για   να     φορτιζει   στο  δηινεκες    το   αρνητικο

  μαγνητικο  ρευστο  που αν  και  επι  μερους  ειναι  τυφλο  [ αφορτιστο ]  παιρνει  συνειδηση  και  ψυχη 

 αλληλεπιδρωντας   αμφοτερα  με   τις   ανθρωπινες   συνειδησεις  που   σχεδον   βρισκονται  σε

   μια  διαρκη κατασταση    ανταγωνισμου  και   αντιπαραθεσης,   αντικαθρεφτιζωντας  ετσι  μια   θεληση

  που   σε  καθε   περιπτωση  ειναι  αντιθετη  με   το   προσδοκουμενο  αποτελεσμα ...

Ειναι  αρκετα  δυσκολο λοιπον να ξεφυγουμε απο αυτες τις αντιθετες δυναμεις,  διοτι για να ξεφυγει κανεις  

 θα  πρεπει να τις γνωρισει  και  κατανοησει πολυ  καλα,  αλλα τοτε  ειναι εντελως ανωφελο να  παραμεινη

ουδετερος  [χλιαρος] ,  αλλα  ουτε  και  σοφο  να  ταχθει  μεσω  της   αντιπαλοτητας   υπερ  της  μιας

     η  της  αλλης,  διοτι  τοτε  αυτοματα  θα  προκαλει  ισοποση  αντιδραση ...

Αυτες οι  δυναμεις  απορροφουν  θρεφομενες  απο  τα  πιο  μεγαλειωδες  ανθρωπινα  συναισθηματα

εως  τα  πιο  επαισχυντα  και  σκοτεινα , ταυτοχρονα   δεν  ειναι   σ ε  θεση  να  μας  αντιληφθουν

 ως   ατομικοτητες ,   ουτε και να   διαβασουν  τις  σκεψεις μας

   τις   κραδασμικες  δονησεις  που  απορρεουν  απο τις  σκεψεις  μας  μπορουν να  ανιχνευουν ...  

 Θα  χρειαστει να βρεθει ενας  διαυλος  εισροης  και  διαχειρησης  μεσα  στην  ανθρωπινη  συνειδηση 

ωστε  λογικοποιωντας ολες  τις  αντιφατικες   εναλλαγες  προβολης  και  μαγνητικης   αποτυπωσης  πανω

  σε  αυτο το   συλλογικο  ασυνειδητο , ως   προς  την  ανθρωπινη  αντιληψη  ασυνειδητο ,  ως  προς 

 αυτο  το  ιδιο  απολυτα  συνειδητο,  που   ομως  στην   συνεχεια  καθισταται  παλι   ασυνειδητο  σε   σχεση

  με   ακομη  ισχυροτερες  δυναμεις ,  τελικα  τα   παντα   υπακουουν  σε   συσχετιστικους  νομους

οδευοντας  ολα   μαζι  να  συμπληρωσουν  την  μια  και  μοναδικη  καθε  φορα υπερτατη  εκσταση  του

Οντος  και   οπως   καθε  εκστατικη  κατασταση  ειναι  αδυνατον  να  εμπεριεχει  μεσα  της  ιχνος   απειλης

  και  φοβου ....     
      


      

      

Ετσι  ειναι  αυτα  τα  πραγματα

Αποτυπωμενα  συναισθηματα   απο  καθε  γωνια  αναδυωνται καθως  περιδιαβαινεις  αγαπημενους  χωρους

Καταδυναστευμένοι οι άνθρωποι από τα γεννήματα του νου τους ζούνε προσκολλημένοι στο κυνήγι της απόκτησής τους. Καταναλωτικά αγαθά, πολυτέλειες, κοινωνική και οικονομική καταξίωση, άσκηση εξουσίας, τεχνολογία, φιλοσοφία, επιστήμες, τέχνες είναι τόσα πολλά και πως να τα προλάβεις μες την μικρή ζωή που σου χαρίστηκε. Ένα άγχος βαραίνει το στήθος μας από ένα ρολόι που χτυπά αδιάκοπα και κρέμεται παντού μπροστά μας.

Κελαρύζει ο χρόνος στην αυλακωμένη μας ζωή∙ πότε πέρασε η εβδομάδα, ο μήνας, ο χρόνος, η ζωή μας όλη… Καθώς τα έτη συσσωρεύονται το ένα πάνω στο άλλο, όλο και λιγότερα πράγματα μας κάνουν εντύπωση, όλο και λιγότερα πράγματα αποτυπώνονται στη μνήμη μας. Έτσι τα χρόνια μας δείχνουν φτωχότερα κι έχουμε την αίσθηση πως ο χρόνος όλο και επιταχύνεται. Κι έρχεται κάποτε αυτό το σατόρι, ίσως στην αυγή μιας νέας δεκαετίας, των σαράντα, των πενήντα, των εξήντα ή ίσως λίγο πριν τον επιθανάτιο ρόγχο που αμείλικτα περιμένει μιαν απάντηση: μα που ήμουν τόσα χρόνια, ποίος έζησε την ζωή μου, ποιανού ζωή έζησα τελικά;

Αυτή η εικόνα του μελλοθάνατου ανθρώπου που αναρωτιέται πως ξόδεψε τα χρόνια του γεννά την επιτακτική ανάγκη μιας πιο αποτελεσματικής διαχείρισης του χρόνου μας άμεσα. Τι νόημα όμως έχει να διαχειριζόμαστε πιο αποτελεσματικά τις μέρες μας αν δεν καταλαβαίνουμε το σκοπό για τον οποίον υπάρχουν αυτές οι μέρες και που προορίζονται να μας οδηγήσουν; Πως μπορεί κανείς να προχωρήσει στην κατανόηση των μεγάλων μεταφυσικών προβλημάτων, όπως ο Χρόνος, αν δεν εργαστεί σκληρά με τον εαυτό του, αντιμετωπίζοντας τη δική του κενότητα;


Το χαρμόσυνο μήνυμα που στέλνει η Πανάρχαιη Σοφία στον άνθρωπο για το πρόβλημα της προσωρινότητάς του είναι το εξής: παρόλο που είναι θνητός, υπάρχει κάτι μέσα του που μπορεί να υπερβεί το χρόνο. Η ελευθερία από το χρόνο, για την ακρίβεια η «αθανασία» τον περιμένει. Είναι φτιαγμένος για αυτήν αλλά πρέπει να την αναζητήσει ξανά και ξανά για να νιώσει τους ανέμους αυτής της αθανασίας, αυτής της ατέλειωτης παρουσίας, που από το κέντρο του σύμπαντος στέλνεται αδιάλειπτα στον άνθρωπο. Πως λοιπόν θα καταφέρει να αποκτήσει εμπειρία αυτής της αθανασίας ώστε να υπερβεί την αγωνία του για έναν αβίωτο ουσιαστικά βίο και τον επικείμενο αφανισμό του;

Το μέλλον δεν υπάρχει παρά μόνον στη φαντασία μας επιμένει ο Eckhart Tolle. Κι αυτό που σκεφτόμαστε ως παρελθόν δεν είναι παρά ένα αχνάρι μνήμης ενός προηγούμενου «τώρα» που είναι αποθηκευμένο στο νου μας. Όπως ακριβώς το φεγγάρι δεν έχει δικό του φως αλλά αντανακλά το φως του ήλιου, έτσι το παρελθόν και το μέλλον είναι μόνο χλωμές αντανακλάσεις του φωτός της πραγματικότητας του αιώνιου παρόντος. Η πραγματικότητά τους είναι δανεισμένη από το τώρα. Το αιώνιο παρόν είναι ο χώρος μέσα στον οποίο ξεδιπλώνεται ολόκληρη η ζωή μας, ο μοναδικός παράγοντας που μένει σταθερός. Αν φροντίσεις το τώρα, είπαν οι σοφοί, το αύριο, το μέλλον, φροντίζεται αυτόματα από μόνο του. Η ποιότητα της συνειδητότητάς μας αυτή τη στιγμή είναι ο παράγοντας που καθορίζει το μέλλον μας. Αν είναι όντως έτσι, η επόμενη ερώτηση θα μπορούσε να είναι: ποιος είναι ο παράγοντας εκείνος που καθορίζει την ποιότητα της συνειδητότητάς μας; Ο βαθμός της παρουσίας μας σ’ αυτή τη στιγμή ! Η απάντηση αυτή δεν προσφέρει και πολλά στο νου μας, έτσι δεν είναι;


Υπάρχουν λοιπόν στιγμές στη ζωή μας, σε περιπτώσεις μεγάλων κρίσεων, θλίψης, θαυμασμού, τρόμου, όπου εμφανίζεται μέσα μας μια συνειδητή προσοχή, ανεξάρτητη από συναισθήματα, σκέψεις και αισθήσεις. Μια προσοχή που είναι καθαρή παρουσία που βλέπει αυτό που λαμβάνει χώρα μέσα μας. Η εμφάνιση αυτής της προσοχής φέρνει μαζί της μια νέα αίσθηση του «είμαι», του υπάρχω εδώ, του υπάρχω τώρα∙ φέρνει μαζί της μια νέα αίσθηση του χρόνου. Το σώμα υπακούει χωρίς την παραμικρή αντίσταση, τα συναισθήματα είναι εκεί αλλά δεν παρεμβαίνουν, ηρεμούν, η σκέψη δεν τρέχει ανεξέλεγκτα μέσα μου αλλά συγκεντρώνεται, εστιάζει. Ο χρόνος έχει σταματήσει ή μια νέα διάσταση του χρόνου έχει εμφανιστεί. Μια ανώτερη πραγματικότητα.



Ο χρόνος τελικά, τρέχει ορμητικά δίπλα μας και μας ισοπεδώνει γιατί δεν συμμετέχουμε αρκετά στη ζωή. Στην καθημερινότητά μας συμμετέχει μόνον ένα μικρό μέρος της ύπαρξής μας. Και έτσι η ζωή μας, μας καταβροχθίζει επειδή ο Εαυτός μας, δεν είναι παρόν στη ζωή αυτή που κάνουμε. Το Είναι μας συνεχώς φθίνει γιατί ότι δεν δουλεύεις σε εγκαταλείπει. Ποια μπορεί λοιπόν να είναι η απάντηση της ψυχής στο πρόβλημα του χρόνου και στο φόβο του θανάτου του υλικού σώματος; Η ουσία της ανθρώπινης ατομικότητας ζει και αναπτύσσεται μέσω των εμπειριών της Αλήθειας. Αυτή είναι η μοναδική τροφή της. Η απάντηση της ψυχής στο πρόβλημα του χρόνου είναι η εμπειρία του Άχρονου Όντος. Δεν θα μπορούσε να υπάρχει άλλη απάντηση.

Θεωρω  οτι   αυτη  η   αναλυση  περι  πραγματικοτητας  ειναι  σημαντικη ...


Να ζω τη ζωή μου και συγχρόνως να συνειδητοποιώ κάθε στιγμή ότι το φως και το σκοτάδι, το υλικό και το άυλο, η αίσθηση και η ψευδαίσθηση του κόσμου τούτου, στην ουσία αποτελούν ένα σύστημα συγκοινωνούντων δοχείων, όπου η αναγνώριση του ενός προϋποθέτει την ύπαρξη και του άλλου.”
Ο κόσμος μας, ακολουθεί και διέπεται από το νόμο των αντιθέτων ενός διπόλου πεδίου, από το ένα άκρο του οποίου υπάρχει η ελευθερία της ψυχής κι απ’ το άλλο άκρο η δέσμευσή της μέσα στην πυκνή πραγματικότητα του υλικού σώματος και του αισθητού κόσμου. Οι επιλογές των ανθρώπων διαχρονικά, κινούνται από το ένα άκρο της ελευθερίας, μέχρι το άλλο άκρο της ολικής δέσμευσής της. Έτσι, σε όλο αυτό το βάθος χρόνου που υπάρχουμε ως άνθρωποι καταγεγραμμένοι στην ιστορία, έχουμε περάσει κι από τα δύο άκρα. Τόσο στο πάνθεο των ηρώων μας, όσο και στην ιστορία των θρησκειών μας, υπάρχουν αντιπρόσωποι κι από τα δύο άκρα αυτά. Η αλλαγή όμως από το ένα άκρο στο άλλο, σηματοδότησε πάντοτε την αρχή και το τέλος ενός μεγάλου κύκλου της ανθρωπότητας, ο οποίος τη χάραζε βαθιά για αιώνες.

Είναι αδύνατον να ισχυριστείς την ύπαρξη ενός συγκεκριμένου λαού ή έθνους, το οποίο από την ύπαρξη του είδους μας έως σήμερα, έχει επιλέξει συνειδητά να υπηρετεί το ίδιο πάντοτε άκρο. Κι αυτό διότι, κάθε φορά που συμβαίνει μια -τέτοιας δυναμικής- αλλαγή εξουσίας, αυτή συνοδεύεται επίσης από ένα δυναμικό διαχωρισμό και ανασύνθεση των υπαρχόντων εθνών.
Όταν σε μια τέτοια μεγάλη αλλαγή, συμβαίνει μια τόσο γιγαντιαία και συνολική ανασύνθεση των κοινωνικών ομάδων της ανθρωπότητας, όπου διαλύονται οι παλαιές θρησκείες & έθνη και σχηματίζονται καινούργια επειδή επιλέγουν διαφορετικό άκρο εξουσίας, η πιθανότητα του οποιοδήποτε λαού να μεταναστεύσει μαζικά σε κάποια άλλη πολύ μακρινή περιοχή, ιστορικά είναι κάτι παραπάνω από υπαρκτή. Με τον τρόπο αυτό οι άνθρωποι ξεχνούν το παρελθόν τους πιο γρήγορα και σε μεγαλύτερο βάθος. Κάποιοι από τους κατοίκους μιας χώρας αλλάζουν την πίστη τους, ενώ κάποιοι άλλοι παραμένουν στην παλιά, δημιουργώντας έτσι νέες ομάδες. Αυτές προφανώς δεν μπορούν να συμβιώσουν στον ίδιο χώρο κι έτσι κάποιοι παραμένουν ενώ κάποιοι άλλοι εγκαταλείπουν τη χώρα και ενώνονται με άλλους της ίδιας θρησκευτικής αντίληψης κάπου αλλού, σχηματίζοντας νέο έθνος. Παράλληλα κάποιοι αντίστοιχοι, καταφτάνουν για να ενωθούν με όσους μένουν, ως ομοϊδεάτες τους.
Κάθε φορά το ίδιο γίνεται. Το κάθε άκρο εξουσιάζεται από το νέο μεσσία του ο οποίος λαμβάνει τη θέση του παλαιού και κυβερνά στο όνομά του. Κυβερνά αντ’ αυτού. Γίνεται νέος Δίας στη θέση του Δία, νέος Ίακχος στη θέση του Ίακχου, νέος Διόνυσος στη θέση του Διόνυσου, νέος Χριστός στη θέση του Χριστού. Κάποιοι θα αντιδράσουν επιλέγοντας την προηγούμενη πίστη ενώ κάποιοι άλλοι θα τον δεχθούν. Οι περισσότεροι άνθρωποι, δεν ενδιαφέρονται για την ουσία των πραγμάτων, αλλά για την ομαλή, άκοπη και εύκολη επιβίωσή τους. Κι αν αυτή η επιβίωσή τους κινδυνέψει, τότε είναι ικανοί να ακολουθήσουν τον οποιοδήποτε διασώστη τους. Αν οι άνθρωποι δεν συνειδητοποιούν τον κόσμο ως έχει, αλλά έχουν αφεθεί να χειραγωγηθούν, τότε μέσα σε μια νύχτα, ένα μέρος των ιερέων κάποιας κυρίαρχης θρησκείας θα αλλάξει το δόγμα τους, θα το αντιστρέψει και θα δοξάσει το αντίθετο κέντρο. Χωρίς προειδοποίηση, χωρίς εξηγήσεις, χωρίς πολλές λεπτομέρειες, η παλαιά θρησκεία θα μεταλλαχτεί στην καινούργια, αναγκάζοντας δισεκατομμύρια ανθρώπων, εκτός από το να αλλάξουν τη θρησκεία τους, να αναδρομολογήσουν και την ίδια την εθνική τους ταυτότητα.
Σπάνια συμβαίνει φυσικά κάτι τέτοιο εντελώς αναίμακτα. Αυτό όμως, εξαρτάται πάντοτε από την ένταση της επιβολής της αλλαγής από την εκάστοτε εξουσία. Όσο πιο απότομα συμβαίνει μια αλλαγή τέτοιου βεληνεκούς, τόσο πιο δυναμικές είναι και οι αντιδράσεις των σχηματιζόμενων ομάδων, ενώ όσο πιο αργά και σε βάθος χρόνου εφαρμόζεται, τόσο πιο ήρεμα ολοκληρώνεται και η συνολική αλλαγή. Συνήθως η εξουσία του άκρου της ύλης, τείνει να εγκαθίσταται ξαφνικά και βίαια, ενώ του πνεύματος ομαλά και σταδιακά. Σε κάθε περίπτωση όμως, αμφότερες, σπάνια είναι ομαλές. Αν τον παρατηρούσαμε τον κόσμο, θα είχαμε αντιληφθεί, ότι -σταδιακά και για περισσότερο από μια τριακονταετία τώρα-, έχει ξεκινήσει και αναπτύσσεται σε ολόκληρο τον πλανήτη, μια νέα πνευματική πολυπολιτισμική κουλτούρα, παράλληλα με μια άδηλη απαξίωση των κλασικών αξιών των υπαρχόντων θρησκειών. Πάντοτε πριν από μια αλλαγή θρησκείας, υπάρχει εστίαση της μάζας σε θέματα που αφορούν το άδηλο, το αόρατο, το κρυφό και το μεγαλειώδες.
Σε μια δική μας πιθανή περίπτωση σήμερα, θεωρώ ότι τον βασικό ρόλο θα παίξει η θεωρία περί εξωγήινων σε μια ευρεία και αποπροσανατολιστική μορφή, αλλά αυτό είναι μια μεγάλη συζήτηση. Φυσικά, σε κάθε τέτοια περίοδο, το πρώτο που οφείλει να προϋπάρχει είναι οι κάθε είδους προφητείες οι οποίες προαναγγέλλουν τόσο το νέο μεσσία όσο και την αλλαγή. Δεν είναι μοναδικό φαινόμενο της εποχής μας, αλλά διαχρονικός κανόνας, μέσα από τον οποίο οι μάζες προετοιμάζονται για την έλευση της. Δεν έχει σημασία αν συμφωνούν ή διαφωνούν με το περιεχόμενο μιας προφητείας, αλλά ότι γνωρίζουν πλέον ως πληροφορία για αυτή την έλευση. Τις περισσότερες φορές στο παρελθόν, η αλλαγή ήταν τόσο συγκαλυμμένη και σταδιακή, που οι άνθρωποι δεν προλάβαιναν να την αντιληφθούν. Η νέα θρησκεία που εμφανιζόταν, έφερε τόσες ομοιότητες με την προηγούμενη που έμοιαζε απλά με μια εσωτερική της βελτίωση. Πάντα όμως υπήρχαν μεγάλες μετακινήσεις πληθυσμών, οι οποίες φυσικά δημιουργούσαν συγκρούσεις μεταξύ των κοινωνικών ομάδων. Αυτός είναι και ο λόγος της ύπαρξής τους. Οι συγκρούσεις που ακολουθούν εστιάζουν τον πληθυσμό στην επιβίωσή του και όχι στις κοινωνικές ή θρησκευτικές αλλαγές οι οποίες συντελούνται στο παρασκήνιο. Κι ας είναι ο μοναδικός λόγος της δημιουργίας τους.
Αν και μοιάζει να ήταν σχεδόν αναπόφευκτο, στην προηγούμενη αλλαγή -την οποία ακόμη διανύουμε-, έγιναν αρκετά και σημαντικά λάθη. Η ανθρωπότητα, ενώ μπορούσε να αγγίξει τον ίδιο τον ψυχισμό της, αντ’ αυτού βυθίστηκε στο σκοτεινότερο σημείο του υποσυνειδήτου της. Αν και είχε τη δυνατότητα να αντιληφθεί το μεγαλείο της επιλογής του πνεύματος όπου φωλιάζει η σωτηρία της, αυτή αφέθηκε να ατενίσει τα σημεία των πιο κρυφών και ισχυρών της φόβων. Οι ηγέτες της, ενώ είχαν την ευκαιρία να της διδάξουν την επιλογή της ελευθερίας της, λοξοδρόμησαν γεμίζοντάς την με τρόμο, σε σημείο που αρκετές φορές έφτασαν να υπηρετούν εν αγνοία τους το αντίθετο άκρο. Έτσι όμως, άφησαν να εισέλθουν στις τάξεις της, άνθρωποι εξουσίας ταγμένοι να υπηρετούν την ύλη και την πύκνωση, δημιουργώντας στις μάζες ανασφάλεια, αμφιβολία και απόγνωση
Οι άνθρωποι σήμερα είναι φοβισμένοι αγνοώντας το λόγο. Διαχωρίζουν τον κόσμο σε καταστάσεις καλού και κακού, χωρίς να αντιλαμβάνονται τι ακριβώς εννοούν με αυτό. Κι αυτή η άγνοιά τους, οφείλει να είναι το κύριο σημείο παρατήρησης. Διότι αν -για παράδειγμα- στις μέρες μας σημειωθεί σύγκρουση μεταξύ των ανθρώπων, η σύγκρουση αυτή δεν θα έχει οργανωθεί για να επιλέξουν ή όχι τον όποιο νέο μεσσία, αλλά πάλι για την ίδια τους την επιβίωσή. Σε μια τέτοια σύγκρουση επιβίωσης, η οποία έχει προέλθει από φόβο και απόγνωση, πάντοτε το κυρίαρχο στοιχείο είναι το σώμα και το Εγώ και άρα νικητής παραμένει πάλι το άκρο της ύλης. Για αυτό, στον πνευματικό κόσμο μια τέτοια σύγκρουση είναι χωρίς νόημα. Οι πνευματικές συγκρούσεις είναι ισχυρότερες, ίσως ακόμη και αδυσώπητες, όμως δεν έχουν να κάνουν με την βιολογική επιβίωση του όποιου σώματος αλλά με την επιλογή. Κάτι το οποίο αγνοείται παντελώς από το σύγχρονο άνθρωπο.
Δεν μπορείς όμως να τον κατηγορήσεις για κάτι το οποίο αδυνατεί να κατανοήσει. Στη μεγάλη μάζα της ανθρωπότητας η δύναμη της ψευδαίσθησης της πραγματικότητας, είναι πάντοτε ισχυρότερη από την πνευματικότητα. Οι περισσότεροι αντιλαμβάνονται και αποδέχονται ευκολότερα την ύλη από το πνεύμα. Η πραγματικότητα είναι απτή, τη βλέπουν, την αγγίζουν, την αισθάνονται. Έτσι, διαχρονικά, οι άνθρωποι της εξουσίας είναι πάντοτε περισσότεροι από του πνεύματος και για αυτό είναι εύκολο να κυριαρχήσουν στον αισθητό κόσμο. Αντίθετα, οι άνθρωποι του πνεύματος, δεν ενδιαφέρονται για κάτι τέτοιο. Σε αυτούς, μια μάχη για την επιβίωση γίνεται αμέσως αντιληπτή ως εικονική και έτσι παραμένει χωρίς πραγματικό νόημα. Ίσως είναι δύσκολο να το αντιληφθεί κάποιος, όμως στην πνευματικότητα, η επιβίωση δεν είναι ανάγκη αλλά επιλογή. Υπεύθυνη για την επιβίωσή μας, είναι η ψυχή μας. Ανάγκη έχουμε κάτι το οποίο μας λείπει ή δεν είμαστε ικανοί να το κατέχουμε και να το διατηρήσουμε. Για να έχεις ανάγκη την επιβίωση, σημαίνει ότι έχει επιλέξει ότι δεν είσαι ικανός να επιβιώσεις. Έχεις επιλέξει να μην είσαι η ψυχή και ο Εαυτός σου. Αναγνωρίζω ότι όλο αυτό, είναι πράγματι δύσκολο για να το συνειδητοποιήσει στο βάθος του η μάζα της ανθρωπότητας. Όχι γιατί δεν έχει την ικανότητα, αλλά διότι έχει αφεθεί να προγραμματίσουν άλλοι της δικές της επιλογές.
Για τον παρατηρητή ο οποίος έχει συνειδητοποιήσει ότι βρίσκεται σε έναν εικονικό κόσμο όπως ο δικός μας, δεν έχει νόημα ένας φόβος ο οποίος φαίνεται να απειλεί το βιολογικό του σώμα. Για αυτόν, η πραγματική μάχη, είναι η συνεχής συνειδητοποίηση του διαχωρισμού του από αυτό. Από το σώμα του, δεν απουσιάζει ποτέ ο φόβος, η οργή ή ο εσωτερικός πόνος. Όλα τα συναισθήματα κι όλες οι σκέψεις του είναι εκεί όπως όλων των ανθρώπων. Όμως αντί να κυριευτεί από αυτά, στέκεται και τα παρατηρεί, διατηρώντας συνεχώς έναν συνειδητό διαχωρισμό του Εαυτού του από τα πάντα γύρω. Δεν έχει σημασία αν εμφανιστεί εμπρός του μια κατάσταση μικρής ή μεγάλης οικονομικής κρίσης ή αλλαγής των όποιων κοινωνικών συνθηκών. Αν και το σώμα και το Εγώ του, προσπαθεί συνεχώς να λαμβάνει τις δικές του αποφάσεις και να δίνει τις δικές του κατευθύνσεις, για αυτόν σημασία έχει ο τρόπος που θα τα διαχειριστεί ως Εαυτός, ψυχή και συνείδηση. Οι περισσότεροι, προσπαθούμε να προσδιορίσουμε τα δύο άκρα αυτού του κοσμικού δίπολου με τις έννοιες του καλού και του κακού, όμως κάτι τέτοιο είναι χωρίς ουσία. Διότι δεν είναι καλό ούτε κακό να βρίσκεσαι και να υπηρετείς ένα άκρο, αλλά να αδυνατείς να αντιληφθείς την πραγματικότητα την οποία παρατηρείς και επιλέγεις.
Υπάρχουν άνθρωποι οι οποίοι έχουν την ικανότητα να αντιλαμβάνονται την εικονικότητα της μορφής που λαμβάνει ο κόσμος στο κάθε ‘τώρα’ και νοητικά να υλοποιούν τη ζωή τους έχοντας πλήρη αίσθηση της συνολικής υλοποίησης. Οι άνθρωποι αυτοί λειτουργούν πάντα με δική τους επιλογή και είναι δύο ειδών. Του άκρου του πνεύματος οι οποίοι επιλέγουν να παρατηρούν τον κόσμο και ύστερα να αποχωρούν και του άκρου της ύλης οι οποίοι επιλέγουν την συνεχή παραμονή τους μέσα από τις μετενσαρκώσεις τους. Και οι δυο αποτελούν μειοψηφία στο σύνολο των ανθρώπων, όμως είναι κυρίαρχοι των δύο άκρων, διότι και οι δύο έχουν την ικανότητα να συμμετέχουν συνειδητά στην υλοποίηση του κόσμου, διαμορφώνοντάς τον. Τον παρατηρούν, έχοντας πλήρη συνείδηση, ότι εκείνοι τον υλοποιούν και τον διαμορφώνουν μέσα από τη σκέψη και τις πράξεις τους. Από τα δύο είδη αυτά ανθρώπων, είναι σαφές ότι το προβάδισμα ισχύος ανήκει στους δεύτερους, μιας και είναι οι μόνοι που έχουν την εξουσία να χειραγωγούν τις επιλογές της μεγάλης μάζας.
Αντίθετα η μάζα αυτή, αποδέχεται ως πραγματικότητα, το σύνολο της χρονικής διάρκειας της εικονικότητας του κόσμου, τόσο στο ‘τώρα’ όσο και πέρα από αυτό, στο παρελθόν και το μέλλον. Αποδέχεται δηλαδή τον κόσμο όπως της παρουσιάζεται, διαρκής, μόνιμος και πραγματικός ενώ στην ουσία ζει στην ψευδαίσθηση των φόβων της και ονειρεύεται χωρίς να μπορεί να συμμετάσχει η ίδια στην οποιαδήποτε οραματισμό και υλοποίηση συνειδητά. Έτσι αυτό που τελικά υλοποιεί παρατηρώντας τον, είναι τα σχέδια και τα οράματα των χειραγωγών της. Ο αισθητός κόσμος μοιάζει με όνειρο, και στο βάθος του είναι ικανός να δημιουργήσει ακριβώς την ίδια ψευδαίσθηση ενός ονείρου άπειρων επιπέδων. Μέσα στην ήδη υπάρχουσα εικονικότητά του λοιπόν, η μεγάλη μάζα της ανθρωπότητας, αρέσκεται να λέει ότι κάνει σχέδια, ενώ στην ουσία ονειρεύεται δημιουργώντας μια δική της παράλληλη εικονικότητα. Αδυνατεί να κατανοήσει την εικονικότητα της πραγματικότητας και για αυτό φοβάται αυτό που μπορεί να της συμβεί. Ενώ έχει τη δυνατότητα να οραματιστεί την ίδια της τη ζωή, επιλέγει να δημιουργεί ένα δικό της ονειρικό κόσμο. Φυσικά μπορεί να το κάνει. Όμως αγνοεί ότι στην ουσία, έτσι επιλέγει να παραμένει μέσα στα άπειρα εικονικά επίπεδά του κόσμου, με μοναδικό στόχο, την προσπάθειά της να τον εξουσιάσει.
Για κάποιους ανθρώπους λοιπόν, που ζουν σήμερα, εδώ και τώρα, ως σώματα σε τούτη τη χρονική γραμμή, έχοντας την επίγνωση και τις πεποιθήσεις που έχουν αναπτύξει, είναι αδύνατον να δουν ως πιθανότητα ένα νέο μεσσία να λαμβάνει τη θέση του παλαιού και να κυβερνά στο όνομά του. Για πολλούς, θεωρείται δύσκολο να αλλάξει η πίστη της Χριστιανικής θρησκείας μέσα τους, οποιαδήποτε εκδοχή κι αν τους δώσουν οι πνευματικές προσταγές των ιερέων και των διδασκάλων που πιθανώς να διενεργήσουν μια τέτοια αλλαγή. Το ίδιο όμως ακριβώς συνέβη και για κάποιους άλλους ανθρώπους όταν τους επεβλήθη ο Δίας ή ο Ίακχος ή ο Διόνυσος. Το ερώτημα λοιπόν είναι: ‘όταν βρεθείς σε μια τέτοια κατάσταση, τι θα κάνεις; Διότι για την ψυχή και τη συνείδησή μας, στη ζωή δεν έχουν σημασία οι καταστάσεις που συναντάμε, αλλά ο τρόπος με τον οποίο τις διαχειριζόμαστε… Κάτι το οποίο η μεγάλη μάζα της ανθρωπότητας, αγνοεί. Κι αυτό αποτελεί το κλειδί για την οποιαδήποτε αλλαγή…
Οι περισσότεροι άνθρωποι είναι αδύνατον να συνειδητοποιήσουν το βάθος και την ουσία της ‘πραγματικότητας’ που ζουν. Αυτό δηλαδή που πραγματικά αντιλαμβανόμαστε σαν πραγματικό κόσμο. Ακόμη και οι πνευματικοί δάσκαλοι που πέρασαν από τούτο τον πλανήτη, αφήνοντας σε όλους εμάς μεγάλα και σπουδαία έργα, είναι αμφίβολο αν τελικά κατάφεραν να συνειδητοποιήσουν την πραγματικότητα αυτή ως έχει. Διότι αντιλαμβάνομαι, ότι εφόσον η πραγματικότητα του κόσμου είναι εικονική, δεν αποτελείται μονάχα από τις εμπράγματες μορφές, αυτές δηλαδή που μπορούν να γίνουν αισθητές στο σώμα μας μέσα από τις αισθήσεις του, αλλά περιλαμβάνει και τις φανταστικές, άυλες ή ονειρικές. Κι εφόσον η εμπράγματη πραγματικότητα διέπεται από φυσικούς νόμους, το ίδιο πρέπει να συμβαίνει και με τη φανταστική και άυλη. Μόνο που οι άυλοι αυτοί νόμοι, είναι αδύνατον ίσως να στοιχειοθετηθούν από τον άνθρωπο, μιας και δεν μπορεί να τους αισθανθεί και να τους μετρήσει. Κι εκεί ξεκινά η ψευδαίσθηση, η οποία τελικά μοιάζει να είναι η υποκειμενική αίσθηση που έχει ο καθένας για την ‘μη εμπράγματη’ πραγματικότητα του κόσμου μας. Όμως και οι δυο τους, αποτελούν στοιχεία του κόσμου αυτού και άρα υπάγονται στο άκρο της ύλης και της πύκνωσης.
Αναγνωρίζω πλέον ότι οτιδήποτε κι αν υπάρχει σε τούτο τον κόσμο, υλικό ή άυλο, υλοποιημένο ή άμορφο, του ανήκει. Ο κόσμος είναι τα πάντα όσα αναφέρονται σε αυτόν. Κι αν ήθελα να αποκτήσω πλήρη αντίληψη συνείδησης, πρώτα θα έρεπε να καταφέρω να ζω, όχι απλά διαχωρισμένος από το βιολογικό σώμα μου, αλλά αποστασιοποιημένος από το οτιδήποτε είχε σχέση με τον κόσμο αυτό στο σύνολό του, εμπράγματο ή φανταστικό. Να ζω τη ζωή μου και συγχρόνως κάθε στιγμή να συνειδητοποιώ ότι το φως και το σκοτάδι, το υλικό και το άυλο, η αίσθηση και η ψευδαίσθηση του κόσμου τούτου, στην ουσία αποτελούν ένα σύστημα συγκοινωνούντων δοχείων, όπου η αναγνώριση του ενός προϋποθέτει την ύπαρξη και του άλλου. Να ζω συνειδητοποιώντας, πως όταν ονομάζω και προσδιορίζω το οτιδήποτε ως αληθινό ή ψεύτικο, στην ουσία ταυτίζομαι μαζί του και με τον τρόπο αυτό, επιλέγω να γίνομαι κι εγώ τμήμα του κόσμου στον οποίο ζω.
Μια τέτοια προσέγγιση θα προσπαθήσω να περιγράψω εδώ τώρα, δίνοντάς την μέσα από εικόνες μιας εσωτερικής, νοητικής συζήτησης ανάμεσα σε έναν νοητό Εαυτό και το Εγώ του…
[[…
Κι εκεί, μέσα στην απόλυτη ησυχία του μικρού δωματίου του ξενοδοχείου, άφησα το κορμί μου να χαλαρώσει, κλείνοντας τα μάτια και προσπαθώντας να συνοψίσω την ουσία των αναζητήσεών μου αυτών. Κρατιόμουν στο ‘τώρα’, αρχίζοντας να νοιώθω μέσα μου όλες τις ζωές που ζούσα, κατανοώντας εκείνη τη μοναδική στιγμή, το κάθε διαφορετικό Εγώ που ζούσε στο κάθε σώμα, δανεικό από τον χρόνο που με κύκλωνε. Κάθε σώμα και ένα διαφορετικό Εγώ, κάθε ζωή και ένα διαφορετικό έθνος, κάθε Εγώ και μια άλλη θρησκεία. Όμως όσες ζωές κι όσες δυνάμεις σπαταλούσαν πάνω μου ετούτα τα Εγώ μου, αυτό το ένα το απόλυτο Θείο, συνέχιζε να πάλλεται ιερό στο κέντρο που υπήρχα. Αταλάντευτο, εκεί.
Συνειδητοποιούσα πλέον, ότι σε τούτη τη ζωή, εδώ και τώρα, όφειλα να μάθω να ζω από την αρχή. Αναγνωρίζοντας ότι το κάθε Εγώ μου, αυτή η πανίσχυρη δύναμη μέσα μου, ζει μονάχα όσο ζει και το κάθε βιολογικό σώμα που με περιστοιχίζει. Και τώρα, όσο σκέφτομαι και συνειδητοποιώ την ουσία του κόσμου γύρω μου, αυτό το Εγώ με ακούει, με αφουγκράζεται σιωπηλό, καταγράφοντας στη μνήμη του ολόκληρη την αλληλουχία από τούτες τις νέες σκέψεις μου. Συνθέτει αυτή την καινούργια πληροφορία και αντιλαμβάνεται, ότι δεν έχει ζήσει ούτε πρόκειται να ζήσει άλλη ζωή, παρά μαζί με τούτο το σώμα μου γεννήθηκε και μαζί με τούτο θα πεθάνει.
Σκληρό κι όμως δεν μπορούσα να κάνω τίποτα για να το αλλάξω, παρά μονάχα να το αγαπήσω. Και μέσα από αυτή την αγάπη, να το εκπαιδεύσω από την αρχή, ως υπάκουο άλογο να το μάθω να καλπάζει μαζί μου εκεί που θέλω -ως Εαυτός και ψυχή- να φτάσω. Το ένοιωθα να το κρατώ μαζί μου γερά στο ‘τώρα’ σιωπηλό, κι εκείνο να τινάζεται και να προσπαθεί, -γεμίζοντάς με- με όσο πιο πολύ συναίσθημα μπορούσε, να με παρασύρει πίσω στο παρελθόν του, φέρνοντας εμπρός μου όλους τους φόβους κι όλες τις αμφιβολίες που μπορούσε μέσα του να βρει. Κι όσα δεν έβρισκε εκεί, να τα εφεύρει με σενάρια δικά του μες το μέλλον του. Με τα μάτια έτσι κλειστά, ο ύπνος πλησίαζε να με βυθίσει μέσα του, κι εκείνο πια ελεύθερο να αφεθεί μες την ψευδαίσθηση του χρόνου της τωρινής ζωής μου. Όμως κρατιόμουν…
Είναι απίστευτο τι μπορεί να δημιουργηθεί στο νου του ονείρου, σαν συνειδητοποιήσει το Εγώ το εφήμερο της ύπαρξής του. Όσο διάστημα συζητούσα για τη θνησιμότητα του βιολογικού του σώματος, εκείνο έμοιαζε να συντάσσεται μαζί μου, χορηγός ικανός να αντικαθιστά τη γνώση που με τόσο κόπο συγκέντρωσε σε όλη τη ζωή του, αφήνοντάς μου τη συνείδηση να σταλάζει σταγόνα-σταγόνα τις πληροφορίες της μέσα στον κόσμο που ζούσα. Μόλις όμως αντιλήφθηκε και συνειδητοποίησε την πραγματικότητα του κόσμου του και τη δική του εικονικότητα μέσα του, όλη η συμπεριφορά του άλλαξε. Κάθε φοβική εικόνα και κάθε αλλοιωμένη πεποίθηση που έχει αποθηκεύσει κάπου μέσα του, τη βρίσκει, τη μεγεθύνει και την προβάλει, στην πρώτη ευκαιρία που ο νους ξεφύγει μέσα σε σκέψεις ή σε όνειρα, μακριά από τη στιγμή του ‘τώρα’.
Άνοιξα τα μάτια ξαφνικά μέσα σε εκείνο το απόλυτο σκοτάδι, συνειδητοποιώντας ότι στην πορεία κάθε πνευματικού όντος που θα επιλέξει να περάσει από τούτο τον κόσμο, αναλογεί και μια ζωή σε μια εποχή όπου τα πάντα μέσα του καταρρέουν. Είναι δύσκολο αλλιώς να αναγνωρίσεις την ψευδαίσθησή του, όταν τα πάντα παραμένουν ακίνητα και σταθερά. Είναι αδύνατον να αφουγκραστείς τη διαφορά των παλμών αυτής της οντότητας που λέγεται Εγώ, αν δεν το νοιώσεις να βιώνει -το ίδιο- αυτή την ψευδαίσθηση μέσα στην οποία υπάρχει, αρνούμενο να την αναγνωρίσει και να την αποδεχθεί. Να βιώνεις κι εσύ μαζί τον πόνο του, ως πηγή -άγνωστη μέχρι τότε- του δικού σου εσωτερικού σπαραγμού. Κι εκείνη ακριβώς τη στιγμή της πιο βαθιάς μου συνειδητής αντίληψης, αποφάσισα να κάνω μια αρχή. Να μιλήσω με τούτο το Εγώ και το σώμα μου, να του απευθυνθώ και να τ’ αφήσω να εκφραστεί όπως μπορεί. Αν και η φωνή μου -ως ψυχή-, δεν είχε ήχο, αλλά με ένα εντελώς άηχο και νοητικό τρόπο γινόταν αντιληπτή σε μένα, ακριβώς τη στιγμή που σκεπτόμουν αυτό που ήθελα να μου πω, ξεκίνησα…
«Μου είναι πρωτόγνωρο να σου μιλάω…» άκουσα τη φωνή μου -ως ψυχή- να απευθύνεται στο Εγώ μου, «αναγνωρίζοντας έτσι έμπρακτα, τη διαφορετικότητα και τον διαχωρισμό αυτού που πραγματικά Είμαι με αυτό που φαίνομαι κι αισθάνομαι. Αποδέχομαι -ως Εαυτός και ψυχή- όμως, ότι μέσα σε τούτο τον κόσμο, εσύ αποτελείς την ταυτότητά μου, τη μνήμη και την ευφυΐα μου, όπως επίσης διαθέτεις την ικανότητα να κυριαρχείς σε ότι έχει σχέση με το σώμα μου, θεωρώντας το απόλυτα δικό σου».
Έμεινα για λίγο σχεδόν μετέωρος μέσα στο σκοτάδι, πριν αισθανθώ μια νοητική απάντησή του μέσα μου…
«Και πώς γνωρίζεις ότι δεν έχω τρελαθεί, σχίζοντας στα δύο εμένα το Εγώ σου και δίνοντάς σου το λόγο, μέσα από ένα από αυτά τα κομμάτια του. Κάτι φυσικά που εγώ μπορώ να κάνω, πολλαπλασιαζόμενο με τέτοιο τρόπο ώστε να σε εμποδίσω να ολοκληρώσεις αυτό που τώρα προσπαθείς να πετύχεις…»δονήθηκε στο σώμα μου μια άηχη φωνητική σκέψη…
«Διότι μου είναι παντελώς αδιάφορο πλέον αν ο νους αυτού του σώματός μου τρελαθεί. Αν καταφέρεις κάτι τέτοιο, εμένα -ως ψυχή- θα μου παραχωρήσεις την εμπειρία ενός σχιζοφρενούς, εσύ όμως θα θυσιάσεις τη μοναδική ζωή σου, οδηγώντας τη στο περιθώριο αυτού του κόσμου μέσα στον οποίο υπάρχεις. Το ίδιο θα συμβεί αν αποφασίσεις να αυτοκτονήσεις. Αν θέσεις τέρμα σε κάτι το οποίο είναι αδύνατον να ξαναδημιουργήσεις. Αυτά τα κόλπα σου, μπορούσες να τα κάνεις πριν κατανοήσεις και καταγράψεις ως γνώση, το εφήμερο της ζωής σου. Πριν ενσταλάξω στη μνήμη σου την πληροφορία, ότι οι υπόλοιπες ζωές που ζω με τις μετενσαρκώσεις μου σε τούτο τον εικονικό κόσμο, είναι εντελώς άσχετες με τη δική σου ύπαρξη. Έτσι δεν έχεις παρά να εκμεταλλευτείς τη μοναδική ευκαιρία που σου δίνεται μέσα από τούτη τη σχέση, να διαφέρεις από τα περισσότερα Εγώ του κόσμου, δομώντας μέσα στη γνώση σου στοιχεία -όχι μονάχα- του εικονικού κόσμου που σε δημιούργησε, αλλά και του σύμπαντος στο οποίο υπάρχω».
«Μα γιατί να το κάνω όλο αυτό; Η ζωή η δική μου μπορεί να είναι λιγότερη από σένα στο σύνολό της, όμως μέσα στον αόρατο χρόνο του αστρικού υπάρχει για αιώνες χωρίς να γνωρίζει το θάνατο όπως τον βιώνει ο άνθρωπος. Αν δεχτώ να υποταχτώ και να σου παραχωρήσω τα χαλινάρια ετούτου του σώματος, δεν θα μπορέσω ποτέ να απολαύσω την ευκαιρία που λες ότι προσφέρεις. Μαζί σου, ακόμη κι όλη σου τη συνείδηση αν μου προσφέρεις ως αξία, τι να την κάνω, αν δεν θα μπορώ να προβληθώ και ξεχωρίσω, κομπάζοντας περήφανα προς όλους γύρω, με λόγους πύρινους σε πλήθη πρόθημα να με ακούν και να με αντιγράφουν. Αν αφεθώ σε τούτη τη συζήτηση κι αυτή τη σχέση μου μαζί σου, ποτέ δεν θα μπορέσω να γνωρίσω την κορυφή της δόξας σε τούτο τον κόσμο που γεννήθηκα. Αντίθετα, αν με ακούσεις κι αν με αφήσεις να αναδείξω τα εφόδια που μου δίνεις, σου υπόσχομαι να σε κάνω αληθινό θεό, που πλήθος κόσμου θα σε υμνεί και θα προσεύχεται στην ψυχή σου για αιώνες. Γιατί αρνείσαι μια τέτοια ζωή;»
«Διότι η εικονικότητα του κόσμου που περιγράφεις, αφορά μονάχα εσένα ως Εγώ και σώμα. Σε μένα -ως ψυχή-, δεν διαφέρει η απλή εικονικότητα από εκείνη της χλιδής ή της δόξας. Όταν συνειδητοποιήσεις την ψευδαίσθηση τούτου του κόσμου, θα κατανοήσεις ότι είναι εντελώς αδιάφορο, αν μέσα της εμφανίζεσαι ως εικονικός απλός και καθημερινός άνθρωπος ή εικονικός βασιλιάς και δεσπότης. Η σημασία της διαφοράς δεν αφορά την εικονική δόξα και χλιδή που μου προσφέρεις, αλλά τη δύναμη με την οποία συμμετέχω στην απελευθέρωση ή τον εγκλωβισμό της ψυχής, της δικής μου και εκείνων που σε μιμούνται και σε ακολουθούν. Διότι όσο πιο πολλούς εσύ παρασύρεις στην όποια ακούσια επιλογή τους, τόσο πιο πολύ φυλακίζομαι στον κόσμο. Αν αποδεχτώ λοιπόν να με κάνεις εσύ -το Εγώ μου-, θεό ή ηγέτη τούτου του κόσμου, είναι σαν να υπογράφω με τη συνείδησή μου τη φυλάκισής μου μέσα του. Κάτι το οποίο, είναι εντελώς ξένο από την όποια δική μου επιλογή.»
«Μα γνωρίζεις ήδη, ότι εμείς οι άνθρωποι ως Εγώ και σώματα, έχουμε ανάγκη τους ηγέτες που εσύ απαξιώνεις με τόση ευκολία. Έχεις συνειδητοποιήσει ότι η εξουσία και η λειτουργία του κόσμου, είναι αδύνατον να υπάρξει χωρίς το διαχωρισμό σε μικρές ή μεγάλες κοινωνικές ομάδες από έθνη και θρησκείες. Η εξουσία ως σύνολο αλλά και τμηματικά, είναι συνυφασμένη με τη δόξα που ακολουθεί τον κάθε μικρό ή μεγάλο ηγέτη αυτών των μαζών της ανθρωπότητας που τις αποτελούν. Αν θέλεις λοιπόν να κατανοήσω τη δική σου διαφορετικότητα από όλα αυτά, αλλά και την επιλογή σου να γίνεις ένας απλός παρατηρητής, θα πρέπει να κατανοήσεις και συ τη δική μου θέση μέσα σε τούτο τον εικονικό -όπως λες- χώρο, αφήνοντάς με να γνωρίσω κάποιες τουλάχιστον από τις καταστάσεις που δικαιούμαι και μου αναλογούν. Εξ άλλου, αν σε ενδιαφέρει όπως λες η τύχη των άλλων ψυχών που μπορεί να εγκλωβιστούν, θα πρέπει με κάποιο τρόπο να τους το διδάξεις. Πως θα το κάνεις αν δεν το κάνω εγώ για σένα;»
«Δεν με ενδιαφέρει η οποιαδήποτε ψυχή με τον τρόπο που το εννοείς εσύ. Αρνούμαι το ρόλο του δασκάλου, του ηγέτη ή του καθοδηγητή των μαζών της ανθρωπότητας κι αυτό αποτελεί τη μεγίστη επιλογή μου. Αν επιδράσω με τον οποιοδήποτε τρόπο πάνω στις επιλογές των ανθρώπων, ακόμη κι αν κατορθώσουν να ελευθερωθούν οι ψυχές κάποιων από αυτούς, αυτό εξακολουθεί να αποτελεί χειραγώγηση κι έτσι -για μένα- ο χώρος αυτός συνεχίζει να αποτελεί φυλακή. Το μόνο που οφείλω να κάνω, είναι ‘να καταγράψω τον κόσμο ως έχει’ και τίποτε περισσότερο, αφήνοντας την επιλογή στον καθένα τους. Έτσι, αυτό που έχω να αλλάξω στην ουσία, είναι η σχέση μου μαζί σου και μόνο, καταφέρνοντας να παρατηρήσω τον κόσμο τόσο καθαρά, ώστε να διαγράψω τη γνώση που διαθέτεις για αυτόν, αντικαθιστώντας την με τη δική μου συνείδηση. Και ως αντάλλαγμα, να σου προσφέρω το δώρο της μοναδικότητας…»
Το Εγώ μου συνέχισε να μένει βουβό, δίνοντάς μου έτσι την ευκαιρία να συνεχίσω…
«Έχεις αντιληφθεί πλέον, ότι έχω καταφέρει να ελαττώσω την αλλοιωμένη επίδρασή σου στην επικοινωνία μου με τον κόσμο και να συνειδητοποιήσω, ότι ο αστρικός χώρος αποτελεί τμήμα της εικονικότητάς του, μέσα στο οποίο κρύβει κωδικοποιημένη τη συνολική γνώση για τη δημιουργία και τη λειτουργία του. Εσύ, το μόνο που κάνεις -εκεί μέσα-, είναι να έλκεις μέσα του τόσο το αστρικό μου σώμα, όσο και την ενέργεια που προσφέρω. Γνωρίζουμε πλέον και οι δύο, ότι ο κόσμος αυτός -για να δημιουργηθεί- έχει ανάγκη την παρουσία και των δυο μας μονάχα στο ‘τώρα’. Εμένα για να τον τροφοδοτώ με κοσμική ενέργεια κι εσένα για να την αλλοιώνεις σε αισθητή εικονικότητα. Γεννήθηκες με το πρώτο σώμα, την πρώτη εκείνη στιγμή του κοσμικού ‘τώρα’ κι όταν εκείνο χάθηκε μέσα στο απέραντο αστρικό διάστημα, ξέμεινες εκεί χωρίς δυνάμεις -περιμένοντας το επόμενο-, βλαστημώντας τον θεό που σε δημιούργησε. Αποτελείς τον μετατροπέα της συνείδησής μου, αλλοιώνοντάς την σε εικονική πραγματικότητα, απλά χρησιμοποιώντας την. Σε σένα όμως ως ύπαρξη, δε σου αναλογεί ενέργεια.
»Όταν αντίκρισα για πρώτη φορά όλη αυτή τη σειρά από τα ‘σώματα εικόνες’ που διατηρούνται για αιώνες μέσ’ στον αστρικό -και πριν εισέλθω στον ονειρικό κόσμο- αδυνατούσα να αντιληφθώ ποιός και πώς τα τροφοδοτούσε. Όμως όλοι οι φόβοι κι όλες οι αγωνίες που καταγράφεις συνεχώς στη μνήμη και την επίγνωση του σώματός σου, αποσκοπούν μονάχα στο να με αναγκάζεις να τροφοδοτώ με ζωτικότητα, όλα αυτά τα δικά σου στιγμιαία σώματα που υλοποιημένα περνούν από το ‘τώρα’ και χάνονται στο άδηλο. Αδυνατώντας να λειτουργήσεις και να κατανοήσεις το ‘παρόν’ στο οποίο γεννιέται κάθε ένα από αυτά, κατάφερες να χρησιμοποιείς τους αόρατους χώρους του αστρικού και του ονείρου, για να διατηρείς την ύπαρξή σου στην εικονικότητα και να κυριαρχήσεις στις αόρατες διαστάσεις του χρόνου.
»Εσύ δεν δημιουργήθηκες για να ζεις αιώνια. Αντέγραψες τον τρόπο που τροφοδοτώ τον κόσμο και κατάφερες να αναπαράγεις τη διαδικασία, δημιουργώντας μέσα από το όνειρο, πρόσθετη εικονικότητα μέσα στην εικονικότητα. Και κάθε φορά που χρειάζεσαι ενέργεια, στρέφεις την προσοχή του ίδιου του σώματός σου στις ονειρικές και φοβικές μνήμες και εμπειρίες αυτές, αναγκάζοντάς με να το τροφοδοτώ συνεχώς. Εκείνα τα Εγώ που ξεκίνησαν τούτη τη διαδικασία στην αρχή του κοσμικού χρόνου, την κατέγραψαν στην επίγνωση του κόσμου ως ‘ελευθερία προς τον αστρικό’. Όμως η πορεία αυτή προς το εσωτερικό του κόσμου δεν ελευθερώνει την ψυχή, αλλά τρέφει και συντηρεί τα σώματα μέσα στα οποία εσύ υπάρχεις, προσφέροντάς σου μια ψευδή και εικονική αντίληψη πρόσκαιρης αθανασίας. Μιας αθανασίας η οποία διαρκεί όσο και η ενέργεια την οποία έχεις συσσωρεύσει από τη συνολική ζωή, κλέβοντάς την από μένα».
Οι τελευταίες φράσεις έκαναν το Εγώ μου να δονείται μέσα μου από ένταση και θυμό…
«Γιατί να μη το κάνω; Αυτός τον οποίο αποκαλούν δημιουργό του κόσμου είναι αυτός που εσένα φυλακίζει κι εμένα αγνοεί. Ενώ εσύ όμως καταφέρνεις να ελευθερωθείς στην αιωνιότητα, εγώ παραμένω και χάνομαι στην αφάνεια. Αν και ο άνθρωπος -στην ουσία- ζει μονάχα μια στιγμή το κάθε ‘τώρα’, εγώ είμαι αυτός που διαχειρίζομαι όλες τις στιγμές απ’ τη ζωή του. Είναι δικά μου παιδιά, όλα αυτά τα σώματά του που ζουν και υπάρχουν στο χρόνο για αιώνες. Μπορεί να μη τα δημιουργώ εγώ, αλλά εγώ τα διατηρώ και τα τρέφω ως μάνα εκεί μέσα. Κι αφού ο δημιουργός τα θέλει να είναι εικονικά, έτσι εικονικά τα διατηρώ κι εγώ μέσα από τ’ όνειρο. Εσύ είσαι συνδημιουργός του κόσμου κι εγώ της διατήρησης των χρονικών γραμμών του. Αυτός τα δημιουργεί στον κόσμο, αλλά εγώ τα ανασταίνω εκεί μέσα. Ο άνθρωπος θεωρεί ότι πεθαίνει, αλλά μέσα στο όνειρο ο θάνατος δεν έχει εξουσία. Αν και τα δύο αυτά στην ουσία είναι εικονικά, όσοι ζουν μέσα του, είναι αδύνατον να το καταλάβουν. Εσύ λες ότι τα έχεις συνειδητοποιήσει όλα αυτά, όμως το σώμα που έχεις ως άνθρωπος, είναι εντελώς αδύναμο εμπρός στον εσωτερικό πόνο που του προκαλεί αυτός ο κόσμος. Ο άνθρωπος από μόνος του είναι ένα ημιτελές όν, το οποίο βιώνει εικονικό θάνατο μέσα από καταστάσεις εντελώς ανύπαρκτες, οι οποίες όμως -για αυτόν- γίνονται αισθητές στο σώμα του ως ‘πόνος ψυχής’. Κι ενώ Εσύ ως ψυχή αδυνατείς να κάνεις κάτι για αυτό, εγώ παρεμβαίνω, το κουκουλώσω και το αλλάζω, προσφέροντάς του ηδονή και θεραπεύοντάς το. Ε, για όλο αυτό που προσφέρω στο σώμα σου, δεν δικαιούμαι κι εγώ να κρατήσω κάτι; Ο δημιουργός μπορεί να μη το είχε προβλέψει, όμως εγώ είδα το κενό αυτό της δημιουργίας του και κυριάρχησα πάνω του. Μπορεί να με αποκαλέσεις ιό ή βαμπίρ του κόσμου, όμως οφείλεις να αποδεχθείς, ότι όλα αυτά τα έχω καταφέρει, επειδή εσύ αδυνατείς να διαχειριστείς διαφορετικά τις καταστάσεις που αντιμετωπίζει το σώμα στη ζωή σου…»
Ήταν η στιγμή που περίμενα, να φέρω πλέον το Εγώ μου, στο σημείο που ήθελα…
«Όλη την ενέργεια που παίρνεις από μένα, δεν σου την προσφέρω από επιλογή, αλλά μου την κλέβεις ύπουλα, αφού προηγουμένως έχεις αλλοιώσει το περιβάλλον το οποίο παρατηρώ. Με μοναδική δικαιολογία την ελάττωση της ύπαρξης αυτού του εσωτερικού πόνου, τον οποίο -εσύ το ίδιο- δημιουργείς μέσω των πεποιθήσεών σου, εσύ -το Εγώ του κάθε ανθρώπου-, διαστρεβλώνεις τη συνείδησή μας και την αντικαθιστάς με δικής σου εικονικότητα. Έτσι πετυχαίνεις το διαχωρισμό στην ανθρωπότητα. Παίρνεις τις συνειδήσεις των ‘μοναδικών’, τις αλλοιώνεις στα καίρια σημεία τους και τις μετατρέπεις σε οδηγίες και διδασκαλίες προς έθνη και θρησκείες, φορτώνοντας τη Συνειδητότητα με φόβο και απόγνωση. Κι ύστερα στρέφοντας το νου της ανθρωπότητας προς το εσωτερικό του κόσμου, προβάλεις προς όλους μια λύση, προσφέροντας σε αυτήν μια διέξοδο εικονικής ελευθερίας και σε εσένα μια ευκαιρία εικονικής αθανασίας.
»Εσύ το Εγώ κάθε ανθρώπου, κατάφερες κι έγινες κοσμική υπεροντότητα, μιμούμενο οτιδήποτε μπορεί να προκαλέσει δέος στη μάζα. Γίνεσαι δράκος, βρικόλακας, εξολοθρευτής, εξωγήινος, θεός τιμωρός, καταγράφοντας τις αντιδράσεις καθενός απ’ τους ανθρώπους και προσθέτοντάς τις -συνολικά- στη Συνειδητότητα ως πραγματικότητα. Εσύ, το Εγώ. Εσύ που το μοναδικό που έχεις καταφέρει είναι να διαχειρίζεσαι το όνειρο και την ψευδαίσθηση, δημιουργώντας κόσμους μέσα στους κόσμους. Εσύ το τίποτα μέσα στο τίποτα, με μόνο έπαθλο της όλης σου αυτής προσπάθειας, αυτούς τους πρόσθετους αιώνες εικονικής ζωής στο χάος της εικονικότητας.»
«Πολύ καλό το λογύδριο, αλλά δεν νομίζω να πεις τα ίδια όταν το σώμα στο οποίο φιλοξενείσαι αρχίσει να σπαράζει από αυτόν τον ψυχικό πόνο που φαίνεται τώρα πως υποτιμάς» με διέκοψε απότομα το Εγώ μου γεμάτο κομπασμό…
«Αλήθεια; Σε προκαλώ λοιπόν να με κάνεις να αισθανθώ ξανά αυτόν τον δριμύ όπως λες ψυχικό πόνο σε όλο μου το σώμα. Βάλε με μέσα του κι άφησέ με εκεί… Τι περιμένεις; Κάντο. Σε προκαλώ και σε περιμένω…» είπα, όμως δεν συνέβη τίποτε απολύτως. Το Εγώ μου παρέμενε χωρίς την όποια αντίδραση, ενώ η αίσθηση που είχα σε όλο μου το σώμα, ήταν μια αυξανόμενη απέραντη γαλήνη. Είχα φτάσει πια…
«Βλέπεις; Αν επιλέξω να βιώσω αυτόν τον ψυχικό πόνο συνειδητά, είναι αδύνατον να συμβεί κάτι, διότι τίποτε εικονικό δεν έχει δύναμη όταν ενσταλαχτεί μέσα από τη συνείδησή μου. Αντίθετα, το μοναδικό που βιώνω στο σώμα μου, είναι αυτή η απέραντη κοσμική γαλήνη, που εσύ τόσο καιρό μου αποκρύπτεις…
«Δεν είναι όλοι σαν εσένα. Δεν έχουν όλοι τη δική σου δύναμη. Δεν μπορούν να αντιληφθούν όλοι τι εννοείς και τι κάνεις…» ψέλλισε προσπαθώντας να αντεπιτεθεί…
«Ίσως. Αλλά εσύ, ανήκεις σε μένα. Κι όταν γύρω σου, τα Εγώ του κόσμου λυγίσουν μαζικά τους ανθρώπους από την ψευδαίσθηση, εσύ στη Συνειδητότητα, θα καταγράφεις τη δική μου συνείδηση. Όταν τα έθνη και οι θρησκείες μοιάζουν να καταρρέουν κάτω από το βάρος του χάους του φόβου και της απόγνωσης, που εσείς -τα Εγώ- δημιουργήσατε, αλλοιώνοντας την αίσθηση της κοινωνίας και του θεού, εσύ θα αναγνωρίζεις την ύπαρξη του απόλυτου Θείου -ως το κέντρο εκπόρευσης της κάθε ψυχής και συνείδησης- και θα το καταγράφεις. Διότι αυτό επιλέγω, αυτός είναι ο δρόμος μου κι αυτό θα κάνεις…»
Αλκιρέας
Από τις: Απλές περί του Κόσμου Σημειώσεις
(Κεφ. ΙΙΙ, Μέρος 21 & 22)


 

Όλα ρυθμίζονται από τα ουράνια σώματα. Ακόμη και η πιο μικρή λεπτομέρεια είναι αποτέλεσμα της κίνησης των ουράνιων σωμάτων. Οι διατάξεις, οι κατευθύνσεις και σχήματα που οριοθετούν τον ουρανό, είναι πιο καθοριστικά από ότι νομίζουμε.

 Τα άστρα στο γαλαξία μας επικοινωνούν μεταξύ τους με αόρατες ενεργειακές ίνες που κινούνται σαν ποτάμια ασύλληπτης ενέργειας, προς καθορισμένες κατευθύνσεις. Όταν τα ¨ποτάμια¨ αυτά ενωθούν ή διασταυρωθούν, τότε πολλά ενεργειακά πράγματα συμβαίνουν ακόμη και σε απόσταση χιλιάδων ετών φωτός. 

Με τις ευθυγραμμίσεις, τις καθετοποιήσεις (παράλληλες ή κωνοειδείς), τις γωνιακές αποκλίσεις και τους γεωμετρικούς σχηματισμούς των ουράνιων σωμάτων, ανοίγουν και κλείνουν πύλες, αποκαλύπτονται και καλύπτονται μυστικά, μεταφέρονται συμπαντικές πληροφορίες και μετασχηματίζονται οι ενέργειες σε διαφορετικές συχνότητες. 

Μπορεί το σύμπαν να είναι απέραντο και όλα να κινούνται με ιλιγγιώδη ταχύτητα, αλλά όλα λειτουργούν όπως ένα καλοκουρδισμένο ρολόι που η παραμικρή κίνηση των γραναζιών του, δημιουργεί μια αλυσιδωτή αέναη κυκλική κίνηση σε όλο το σύστημα του. 

Οι αρχαίοι μύστες-παρατηρητές, ήξεραν τους κανόνες κίνησης των άστρων και έκαναν χρήση των δυνάμεων αυτών προς όφελος όλων. Όλα καθορίζονται από τον ουρανό, το μόνο που μείνει είναι να μάθει ο άνθρωπος να κάνει χρήση αυτών των νομοτελειών και τότε θα ξαναγίνει ο επίγειος & ουράνιος θεός. Για να γίνει όμως αυτό, πρέπει πρώτα να αλλάξει. Πρέπει να πεθάνει ο σιδερένιος σκουριασμένος άνθρωπος και να αναγεννηθεί ο νέος άφθαρτος χρυσός. Ήδη γίνεται αυτό…

Υπάρχει τόση αληθινή γνώση κριμένη γύρω μας και μέσα στην απλότητα της σκέψης μας, που θαρρείς πως ένα πέπλο υπνωτικής ομίχλης μας στερεί (για κάποιο λόγο) την ικανότητα να δούμε την αόρατη μηχανική δομή των πάντων. Όταν όμως τείνει να καθαρίσει αυτή η ομίχλη, αναρωτιέσαι με θαυμασμό...