21 Μαρτίου η γιορτή του θερινού Ηλιοστάσιου!

Αρχίζει επισήμα η Άνοιξη !
Να ανθίσουμε σαν τα λουλούδια και να ευωδιάζουμε σαν αυτά !





Κατά τους αρχαίους Έλληνες, αυτή είναι η ώρα επιστροφής της Περσεφόνης
από τον Άδη στη Γη και τη μητέρα της, τη Δήμητρα. Αυτή είναι η αρχή της
Άνοιξης. Στην αστρονομία, ισημερία ονομάζεται η μέρα κατά την οποία
έχουμε χρονικά ίση μέρα και ίση νύχτα. Το φαινόμενο αυτό οφείλεται στον
αέναο «χορό» της Γης γύρω από τον εαυτό της και τον Ήλιο.

Επειδή ο
άξονας περιστροφής της Γης δεν είναι κάθετος στο επίπεδο περιφοράς της,
η διάρκεια τόσο της μέρας όσο και της νύχτας μεγαλώνει ή αντίθετα
μικραίνει. Ωστόσο, δύο φορές τον χρόνο, μία ως αρχή της Άνοιξης και μία
ως αρχή του Φθινοπώρου, η Γη παίρνει τέτοια θέση που οι ακτίνες του
Ήλιου πέφτουν κάθετα στον ισημερινό, εξισώνοντας ακριβώς τη μέρα και τη
νύχτα. Από το εαρινό ισημερινό σημείο και μετά, ο Ήλιος φαίνεται
καθημερινά να σκαρφαλώνει όλο και πιο πάνω στο βόρειο ημισφαίριο του
ουρανού. Οι μέρες μεγαλώνουν, οι νύχτες μικραίνουν, με αποτέλεσμα και ο
καιρός να γίνεται όλο και πιο θερμός. Όταν ο Ήλιος αγγίξει το βορειότερο
σημείο τότε αρχίζει και πάλι να «βουτά» σιγά-σιγά προς τον ισημερινό.
Και κάπως έτσι πραγματοποιείται ο ακούραστος κύκλος των τεσσάρων εποχών.


Η ημερομηνία της εαρινής ισημερίας δεν είναι σταθερή. Η πρώτη
μέρα της άνοιξης καταγράφεται μεταξύ της 19ης Μαρτίου και της 21ης
Μαρτίου. Η ημερολογιακή αυτή διαφορά οφείλεται σε δύο βασικούς λόγους.
Αρχικά, κάθε έτος δεν έχει ακριβώς τις ίδιες μέρες (π.χ. δίσεκτα έτη).
Επιπλέον, η ελλειπτική τροχιά της Γης σε συνδυασμό με την βαρυτική έλξη
των υπολοίπων πλανητών αλλάζουν διαρκώς τον προσανατολισμό μας απέναντι
στον Ήλιο. Αν και έχει διαμορφωθεί η κοινή πεποίθηση ότι παραδοσιακά η
Άνοιξη αρχίζει στις 21 Μαρτίου, στην πραγματικότητα, όπως δείχνουν τα
στατιστικά στοιχεία, στη διάρκεια του 20ού αιώνα αυτό συνέβη μόνο στα 36
από τα συνολικά 100 έτη, κυρίως στις αρχές και τα μέσα του προηγούμενου
αιώνα. Στην Ευρώπη η τελευταία φορά που η άνοιξη μπήκε στις 21 Μαρτίου
ήταν το 2007, ενώ η επόμενη θα αργήσει πολύ, αφού θα ξανασυμβεί το 2102.


Η εαρινή ισημερία είναι επίσης η αφετηρία μέτρησης για τον
προσδιορισμό του εορτασμού της Ανάστασης του Χριστού από την θρησκεία
μας. Σύμφωνα με τον Κανόνα της Νίκαιας, εορτάζουμε την Ανάσταση την
πρώτη Κυριακή μετά την πρώτη πανσέληνο από την εαρινή ισημερία. Η αιτία
της ημερολογιακής διαφοράς μεταξύ του εορτασμού της Ανάστασης από
Ρωμαιοκαθολικούς και Ορθοδόξους, ωστόσο, έχει ενδιαφέρον:

Η
διαφορά του εορτασμού της μέγιστης εορτής της Ορθοδοξίας μεταξύ
Ανατολικής και Δυτικής Εκκλησίας δεν προήλθε από τον καθ’ημάς ορισμό της
εαρινής ισημερίας βάση του παλαιού – Ιουλιανού ημερολογίου, όπως
συμβαίνει ενίοτε, ούτε από τυχόν διαφορετικό τρόπο υπολογισμού του, αλλά
από τον εσφαλμένο προσδιορισμό της εαρινής πανσελήνου δια του 19ετούς
κύκλου του Μέτωνος ο οποίος στην εποχή μας παρουσιάζει συσσωρευμένο
σφάλμα περίπου 5 ημερών.

Το 2013, ο εορτασμός του Πάσχα μεταξύ
των δύο Εκκλησιών θα διαφέρει και πάλι καθώς η μεν Καθολική Εκκλησία θα
το εορτάσει στις 31 Μαρτίου, η δε Ορθόδοξη στις 5 Μαΐου.

Το 2013
λοιπόν, η πρώτη πανσέληνος μετά την εαρινή ισημερία της 21ης Μαρτίου θα
συμβεί την Τετάρτη 27 Μαρτίου και επομένως το Πάσχα παρά των
Ρωμαιοκαθολικών θα εορτασθεί μετά 4 ημέρες δηλ. την αμέσως επόμενη
Κυριακή της πανσελήνου, στις 31 Μαρτίου.

Η Ανατολική Εκκλησία
θεωρώντας ως εαρινή ισημερία την 3η Απριλίου, (σύμφωνα με το Ιουλιανό
ημερολόγιο), “βλέπει” μέσω του Μετωνικού κύκλου ως πρώτη εαρινή
πανσέληνο την Τρίτη 30 Απριλίου και τοποθετεί το Πάσχα στις 5 Μαΐου.
(Παρά το ότι η πραγματική πανσέληνος θα συμβεί 5 ημέρες ενωρίτερα, την
Πέμπτη 25 Απριλίου και κατά συνέπεια θα μπορούσε το Πάσχα να εορτασθεί,
έστω και παρά το αστρονομικό λάθος του Ιουλιανού, στις 28 Απριλίου).
Ουσιαστικά λοιπόν, το επόμενο Πάσχα θα εορτασθεί τη δεύτερη Κυριακή μετά
τη δεύτερη εαρινή πανσέληνο.

Καλή Άνοιξη και Καλή Ανάσταση σε όλους τους Έλληνες!

ΠΗΓΗ:http://www.eleysis-ellinwn.gr/el/articles/arxaia_ellada/arxaioi_ellines/earini_isimeria_h_proti_mera_tis_anoixis.html

Και αυτό ειναι καλό άρθο




Τρίτη, 20 Μαρτίου 2012

Η ΕΑΡΙΝΗ ΙΣΗΜΕΡΙΑ








ΦΥΣΙΚΕΣ ΕΟΡΤΕΣ. ΤΙ ΕΙΝΑΙ ΟΙ ΦΥΣΙΚΕΣ ΕΟΡΤΕΣ
Οι
δυο ισημερίες (φθινοπωρινή και εαρινή) και οι δυο τροπές του Ηλίου
(χειμερινή και θερινή) αποτελούσαν και αποτελούν ημέρες με ιδιαίτερη
σημασία σ’ όλα τα μυσταγωγικά τάγματα που λειτούργησαν από αρχαιοτάτων
χρόνων, γιατί γνώριζαν την ιδιαίτερη σημασία τους στην εξέλιξη των
ουσιών της Φύσεως. Οι γιορτές αυτές ονομάζονται «φυσικές γιορτές» επειδή συνδυάζονται με τα αντίστοιχα τέσσερα φυσικά γεγονότα, τις τροπές και τις ισημερίες, που αποτελούν τους τέσσαρες εξελικτικούς σταθμούς μέσα στον ετήσιο κύκλο της εξελικτικής πορείας των ουσιών της Φύσεως.
Ο Θείος Ορφεύς ήταν ο πρώτος ο οποίος καθιέρωσε τον εορτασμό των φυσικών εορτών.
Υπήρξε
ο πρώτος μέγας μυσταγωγός δηλαδή ο πρώτος άνθρωπος του οποίου η
διανόηση δια του μήκους των ακτίνων του έφθασε τα όρια των άλλων
υπέρτερων κόσμων και άντλησε από εκεί την θεία γνώση, η οποία δίνει την
δυνατότητα στα νοητικά όντα να εξελιχθούν και να εισέλθουν στους χώρους
των αθανάτων και στην θεία μακαριότητα.
Τα
Ελληνικά μυστήρια γενικά αποκάλυπταν ότι μετά την διαμόρφωση της
μητέρας Γης και την σύσταση των μορφών της επιφανείας της, παρήχθη με
την συνδρομή των ακτίνων του Θείου Ηλίου η ψυχή της, η οποία υπήρξε ο
συντελεστής των ζωικών μορφών που εξελίχθηκαν μέχρι της συστάσεως του
ανθρωπίνου όντος.
Η
ψυχή μέχρι να διαμορφωθεί σε Ον διανοούμενο και δυνάμενο να εκδηλώσει
πλήρη αισθήματα πέρασε τέσσαρες καταστάσεις. Συγκεκριμένα στην αρχή
πέρασε το στάδιο της καλλιέργειας των προς γονιμοποίηση ιδεών, κατόπιν
το στάδιο της εκδήλωσης των ιδεών αυτών, στην συνέχεια το στάδιο της
εναρμόνισης των ιδεών αυτών προς τις αντίστοιχες της θείας Φύσεως και
τέλος το στάδιο της μεταμόρφωσης των ιδεών αυτών σε καρπούς που να
μπορούν να διατηρήσουν τον τύπο του ανθρωπίνου οργανισμού.
Οι Πυθαγόρειοι
τελούσαν τέσσαρες γιορτές τον χρόνο που γινόντουσαν κατά τις δυο
ισημερίες και κατά τις δυο τροπές του Ηλίου σε εκδήλωση λατρείας προς
την Φύση γιατί πίστευαν ότι η προς την Φύση λατρεία είναι η θειοτέρα όλων.
Σχετικά ο ίδιος ο Πυθαγόρας έλεγε: «Η
προς την Φύση λατρεία περιλαμβάνει και τα κατά μέρος αυτής και το
πνεύμα αυτής. Αντίθετα λατρεία προς πρόσωπο χωρίζει αυτό από την Φύση
και το μειώνει. Λατρεύομε, έλεγε, τους Θεούς ως κύριους των δυνάμεων της Φύσεως και όχι ως ατομικά εγώ αυτής. Τα ατομικά εγώ της Φύσεως τιμούμε μόνο για τα έργα τους».
Η ΕΑΡΙΝΗ ΙΣΗΜΕΡΙΑ (ΑΠΟΚΤΗΣΗ ΤΗΣ ΣΟΦΙΑΣ)
Εαρινή
ισημερία έχουμε την 20η Μαρτίου. Κατά την ημερομηνία αυτήν ο Ήλιος
εισέρχεται στον αστερισμό του Κριού και έτσι εισερχόμαστε αστρονομικά
στην εποχή της άνοιξης.
Η
Εαρινή Ισημερία του Ηλίου συμβολίζει τον θάνατο των παθών της τιτανικής
φύσεως του ανθρώπου και την εκδήλωση της αρετής και την απόκτηση της
ΣΟΦΙΑΣ. Ιερό δράμα της εξελικτικής πορείας της φύσεως που θα του
εξασφαλίσουν τον θρίαμβό των επί του νόμου του θανάτου και την ανάστασή
του στις πνευματικές φύσεις του πνευματικού κόσμου αθανάτων.
Οι
Ορφικοί συμβόλιζαν την εαρινή ισημερία με τον θάνατο του Διονύσου του
Ζαγρέως και την εκ νέου γέννησή του με την παρέμβαση της Θεάς Αθηνάς (δηλαδή του σοφού πνεύματος) από την φύση του Ολυμπίου Διός ως Διονύσου του Άνθιου, οοποίος κατόπιν μεταμορφώνεται στον Διόνυσο τον Ελευθερέα
δηλαδή τον ελευθερωτή των ανθρωπίνων ψυχών εκ των δεσμών της ύλης και
της εν γένει υλοβαρούς τους φύσεως. Έτσι ο Διόνυσος ο Ζαγρεύς από χθόνια
θεότητα μεταμορφώνεται σεουράνια θεότητα, τον Διόνυσο τον Ελευθερέα.
Την ημέρα της εαρινής ισημερίας οι Ορφικοί τελούσαν συμπόσια τα λεγόμενα ΩΜΟΦΑΓΙΑ κατά τα οποία θυσίαζαν τον Διονυσιακό Ταύρο.
Αλλά ποίος ήταν ο ΔιονυσιακόςΤαύρος; Με
την αλληγορία αυτήν ο θείος Ορφέας έκρυψε επιμελώς μια μεγάλη αλήθεια
που μόνο άκρως μεμυημένοι στα Ορφικά μυστήρια μπορούσαν να κατανοήσουν.
Επί του σημείου αυτού μόνον τα εξής ολίγα μπορούν να λεχθούν: Ο ΔΙΟΝΥΣΟΣείναι τέκνο του θεού Διός. Ο ΤΑΥΡΟΣ είναι μία εκ των πτυχών του Νόμου του Φάνητος, ο οποίος αφομοιωθείς στην φύση του Διός,
έδωσε στον Δία τις πνευματικές εξουσίες του Ουρανού (αυτό εικονίζει την
θεοποίηση). Ένα από τα τέκνα του θεού Διός φέρει ως σύμβολό του τον
Ταύρο και εκείνος από τους Μύστες των Ορφικών μυστηρίων που θα γνώριζε
και θα εκτιμούσε αυτό το τέκνο του θεού Διός θα εννοούσε και την
συμβολική έννοια του Ταύρου. Ο
συνδυασμός του Διονύσου και του Ταύρου αποτελούν την βάση της μεγάλης
αποκαλυφθείσης αλήθειας του θείου Ορφέα, γιατί αποτελούν την λύση του
προβλήματος περί της αθανασίας της ανθρώπινης ψυχής.
Η τρίτη μύηση στα Ορφικά μυστήρια λάμβανε χώρα κατά την εαρινή ισημερία
του ηλίου. Ο χρόνος από της μυήσεως αυτής μέχρι την επομένη μύηση που
ελάμβανε χώρα κατά την θερινή τροπή του Ηλίου ήταν ο χρόνος κατά τον
οποίο ο μυούμενος έπρεπε να εκδηλώσει αρμονική ιδεολογία ανάλογη προς τα
εκδηλούμενα χρώματα των ανθέων αυτής της εποχής ως και αρμονική
αισθηματολογία ανάλογη προς τα αρώματα των ανθέων αυτής της εποχής. Κατά
τους Ορφικούς τα αρώματα και τα χρώματα αυτής της εποχής αναπαριστούν
την βαίνουσα προς αποθέωση ανθρώπινη ψυχή η οποία απέβαλε το έρεβος και
προορίζεται πλέον σε θεία πνευματική ανάσταση και την τέλεια αθανασία.
Στα Ελευσίνια μυστήρια η εαρινή ισημερία συμβολιζότανε με την απελευθέρωση της Περσεφόνης από το βασίλειο του Πλούτωνα (που είναι χθόνια θεότητα). Την απελευθέρωσή της την πραγματοποιεί ο Διόνυσος ο Ελευθερέας (που είναι ουράνια θεότητα), ο οποίος την μεταφέρει στον Όλυμπο δηλαδή την μεταμορφώνει σε Ουράνια θεότητα. Ο συμβολισμός αυτός των Ελευσίνιων μυστηρίων, δείχνει και την περαιτέρω δράση των πνευματικών οντοτήτων.
Επίσης
θεωρούσαν ότι η εαρινή ισημερία αντιπροσωπεύει τον θάνατο του τιτανικού
οργανισμού των ανθρωπίνων ψυχών, την μεταμόρφωσή τους και την
αναγέννησή τους στις πνευματικές φύσεις του πνευματικού κόσμου. Οι
Ελευσίνιοι τελούσαν την γιορτή των Παναθηναίων ενώ παράλληλα γινόντουσαν
τελετές και εσωτερικά που όμως δεν μας είναι γνωστές.
Η
περίοδος από την εαρινή ισημερία μέχρι την θερινή τροπή του Ηλίου
συμβολίζει την περίοδος της αναγεννήσεως και μεταμορφώσεως των
ανθρωπίνων ψυχών στις πνευματικές φύσεις του πνευματικού κόσμου ως και
της προετοιμασίας τους για τον πλήρη αποχωρισμό τους από το έρεβος. Στο
φυτικό επίπεδο είναι η εποχή της μεταμορφώσεως της βλαστήσεως και της
εκδηλώσεως των ανθέων και των χρωμάτων αυτών.
Οι Ορφικοί,
το χρονικό διάστημα που μεσολαβούσε μέχρι την επόμενη μύηση, το
θεωρούσαν ως απαραίτητο για να εκδηλώσει ο μυούμενος αρμονική ιδεολογία
όπως είναι αρμονικά εκδηλωμένα τα χρώματα των ανθέων της εποχής αυτής.
Κατά
τους μύστες της Ελευσίνας, η εποχή που περιλαμβάνεται μεταξύ εαρινής
ισημερίας και θερινής τροπής του Ηλίου είναι η περίοδος κατά την οποία
το ανιστάμενο πνεύμα έρχεται στην αποθέωση.