Όταν ήμουνα μικρός θυμάμαι την μάνα μου,
που έλεγε ότι είμαι παράξενος
Ο πατέρας μου διαφωνούσε ριζικά μαζί της
Της έλεγε ότι είμαι πάρα πολύ παράξενος
Είχαν όμως την ελπίδα
πως όταν θα μεγαλώσω, θα στρώσω
Έτσι λέγανε
Όταν πήγα στο δημοτικό, έλυνα τα μαθηματικά,
πάντα σωστά,
αλλά με διαφορετικό τρόπο,
εκνεύριζα τους δάσκαλους, με έλεγαν παράξενο,
όμως με βαριά καρδιά μου έβαζαν 10
Στην έκθεση ιδεών, μου έλεγαν ότι είμαι εκτός θέματος,
έτσι νόμιζαν,
ότι είναι παράξενα αυτά που γράφω,
την μελετούσαν σπίτι τους,
αλλά μου έβαζαν άριστα
παραξενευόμουν που τα παιδιά,
τσακώνονταν στο ποδόσφαιρο
και η μια ομάδα, προσπαθούσε να νικήσει την άλλη
Άσε που μαύριζαν τα πόδια τους απ τις κλωτσιές
Άμα η μια ομάδα νικούσε,
τα παιδιά της άλλης στεναχωριόντουσαν
Γιατί έπαιζαν τέτοια παιχνίδια;
Κάααααποτε που δούλευα,
όλοι ζητούσαν την συμβουλή μου
Μου έλεγαν ότι αυτά τα πράγματα δεν γίνονται,
αλλά έκαναν αυτό που τους έλεγα
Έχω την άποψη, ότι πρέπει να διοικούν,
να κυβερνούν, οι ισχνές μειοψηφίες
Μου λένε, ότι αυτά δεν γίνονται
και ότι είμαι παράξενος
Κάποτε παντρεύτηκα και έκανα δυο παιδιά
Τα παιδιά μου, μου λένε,
ρε μπαμπά πόσο παράξενος είσαι;
Το μόνο πλάσμα που διαφωνεί ότι είμαι παράξενος,
και μου λέει, άσε τους άλλους να λένε,
είναι η γυναίκα μου
Το ΚΣΜΠ, επιμένει στην άποψή της,
ότι κακώς,
πολύ κακώς, κυκλοφορώ ελεύθερος
Πάντως εγώ, γιατί είμαι σίγουρος ότι ζω,
σε μια πολύ παράξενη κοινωνία;