ΔΕΝ ΕΧΩ ΘΕΜΑ (ποτέ δεν είχα...)

Επισκέπτης

ΜΑΘΗΜΑτικά

Ο(ι) τρόπος να μαθαίνεις. Ξεκινάς από το σημείο και όσο πιο πολύ το πλησιάζεις, αυτό αποκαλύπτεται ως Δύο άλλα..
Από κάπου όμως πρέπει να ξεκινά κανείς, έστω και αν πρέπει να τραβήξει το πρέπει όσο δεν πάει άλλο..
Ειλικρινά δεν γνωρίζω αν το φώς είναι πιο δυνατό από το σκοτάδι, άμα το πιάσω, θα καταλήξω στον Ήλιο, το Βοριά και την κάπα του Βοσκού.Αρλούμπες.
Σημασία έχει ότι είναι το ΙΔΙΟ νόμισμα.
Θα ξεκινήσω όμως ένα κύκλο. (Δεν υποχρεώνω κανέναν να ακολουθήσει)

ΜΑΘΗΜΑΤΙΚΑ ΓΕΩΜΕΤΡΙΑ ΑΡΜΟΝΙΑ ΑΣΤΡΟΝΟΜΙΑ

Επισκέπτης

Επισκέπτης

Επισκέπτης

Επισκέπτης

http://thesecretrealtruth.blogspot.com/2012/01/blog-post_2158.html

Επισκέπτης

Πλάτων Τίμαιος 47 c
συγγενει̂ς
[47c] ἐκείναις οὔσας, ἀταράκτοις τεταραγμένας, ἐκμαθόντες δὲ καὶ λογισμω̂ν κατὰ φύσιν ὀρθότητος μετασχόντες, μιμούμενοι τὰς του̂ θεου̂ πάντως ἀπλανει̂ς οὔσας, τὰς ἐν ἡμι̂ν πεπλανημένας καταστησαίμεθα. φωνη̂ς τε δὴ καὶ ἀκοη̂ς πέρι πάλιν ὁ αὐτὸς λόγος, ἐπὶ ταὐτὰ τω̂ν αὐτω̂ν ἕνεκα παρὰ θεω̂ν δεδωρη̂σθαι. λόγος τε γὰρ ἐπ' αὐτὰ ταυ̂τα τέτακται, τὴν μεγίστην συμβαλλόμενος εἰς αὐτὰ μοι̂ραν, ὅσον τ' αὐ̂ μουσικη̂ς
[47d] φωνῃ̂ χρήσιμον πρὸς ἀκοὴν ἕνεκα ἁρμονίας ἐστὶ δοθέν. ἡ δὲ ἁρμονία, συγγενει̂ς ἔχουσα φορὰς ται̂ς ἐν ἡμι̂ν τη̂ς ψυχη̂ς περιόδοις, τῳ̂ μετὰ νου̂ προσχρωμένῳ Μούσαις οὐκ ἐφ' ἡδονὴν ἄλογον καθάπερ νυ̂ν εἰ̂ναι δοκει̂ χρήσιμος, ἀλλ' ἐπὶ τὴν γεγονυι̂αν ἐν ἡμι̂ν ἀνάρμοστον ψυχη̂ς περίοδον εἰς κατακόσμησιν καὶ συμφωνίαν ἑαυτῃ̂ σύμμαχος ὑπὸ Μουσω̂ν δέδοται: καὶ ῥυθμὸς αὐ̂ διὰ τὴν ἄμετρον ἐν ἡμι̂ν καὶ χαρίτων
[47e] ἐπιδεα̂ γιγνομένην ἐν τοι̂ς πλείστοις ἕξιν ἐπίκουρος ἐπὶ ταὐτὰ ὑπὸ τω̂ν αὐτω̂ν ἐδόθη.

[απόδοση στα νεοελληνικά]
Η εξοικείωση με τις ουράνιες κινήσεις, μας επιτρέπει να κατανοούμε την σύμφυτη ορθότητα των μαθηματικών τους σχέσεων, οπότε μπορούμε να διορθώνουμε την πλάνη των εσωτερικών μας κινήσεων, μιμούμενοι τις απλανείς θεϊκές τροχιές.
Τα ίδια ισχύουν και για την φωνή και την ακοή. Οι θεοί μας τις δώρισαν για τον ίδιο σκοπό (όπως για την όραση) και για τις ίδιες αιτίες. Ο έναρθρος λόγος είναι προφανές ότι εξυπηρετεί αυτόν τον σκοπό, συμβάλει δε αποφασιστικά στην εκπλήρωση του. Το ίδιο όμως ισχύει και για το μέρος εκείνο της μουσικής που χρησιμοποιεί φωνή και προσφέρεται στην ακοή - γιατί μας έχει δοθεί χάριν της αρμονίας. Η αρμονία περιέχει περιφορές συγγενείς προς τις τροχιές της ψυχής μας. Αυτός λοιπόν που επικαλείται τις Μούσες με σύνεση δεν προσφεύγει στην αρμονία (μουσική) επειδή θέλει να επιτύχει αλόγιστη (χωρίς λογική) ηδονή, όπως όλοι νομίζουν, αντιθέτως η αρμονία (μουσική) μας έχει δοθεί από τις Μούσες ως σύμμαχος στην προσπάθεια μας να επιβάλουμε τάξη στην διαταραγμένη κίνηση της ψυχής και να την φέρουμε σε αρμονία με τον εαυτό της (την υλική υπόσταση του ανθρώπου, το σώμα). Για τον ίδιο σκοπό οι Μούσες μας έδωσαν ως βοηθό τον ρυθμό, γιατί οι περισσότεροι άνθρωποι χαρακτηρίζονται από έλλειψη μέτρου και έχουν ελάχιστη χάρη.

αποκωδικοποίηση:

1. μας ενημερώνει ότι τα ουράνια σώματα κινούνται βάση μαθηματικών αλγόριθμων

2. μας ενημερώνει ότι εμείς οι άνθρωποι είμαστε μικρογραφία του Σύμπαντος.

3. μας ενημερώνει ότι αν έχουμε απόκλιση από την αρμονία του Σύμπαντος πρέπει να εναρμονιστούμε με αυτό, άρα οδηγός για την ορθότητα μας είναι το σύμπαν, άρα κάποιο κλειδί για την υγεία βρίσκεται εκεί.

4. μας ενημερώνει ότι η όραση είναι μέσον εκμάθησης, και ότι η ακοή παίζει κάποιο αντίστοιχα σοβαρό ρόλο

5. μας ενημερώνει ότι ο έναρθρος λόγος παίζει κάποιον πολύ σημαντικό ρόλο, μέσω της φωνής και της ακοής. Όλα αυτά μας δόθηκαν ως δώρο για να μπορέσουμε να ακολουθήσουμε την αρμονία του Σύμπαντος με ότι αυτό συνεπάγεται.

6. μας ενημερώνει ότι υπάρχει συνάρτηση μεταξύ της αρμονίας (μουσικής) μέσω του ήχου και του ανθρώπου

7. μας ενημερώνει ότι μέσω της αρμονίας (μουσικής) ο άνθρωπος δύναται να φέρει σε ισορροπία και την ψυχή και το σώμα

8. να γιατί στα μεγάλα αρχαία θέατρα (μεγάφωνα προς το Σύμπαν) υπήρχαν Ασκληπιεία, στα οποία θεράπευαν και το σώμα και την ψυχή με ήχους

9. Παλμός - Παλλάδα Αθηνά - Σοφία

10. "μελέτες έχουν δείξει ότι η επίδραση του ήχου επάνω στην ύλη έχουν δείξει ότι όσο υψηλότερη είναι η συχνότητα του κύματος (που δημιουργεί η δόνηση) τόσο πιο πολύπλοκα είναι τα γεωμετρικά σχήματα δημιουργούν τα μόρια του υλικού που υπόκεινται στην ενέργεια του. Με άλλα λόγια όταν μια πηγή δονεί ένα υλικό τότε το υλικό τείνει να συντονιστεί με την συχνότητα της πηγής.

4 αδελφές επιστήμες κατά τον Πυθαγόρα με σειρά από εδώ προς το Σύμπαν: 1. Μαθηματικά (αριθμοί) 2. Γεωμετρία (σχήματα) 3. αρμονία (μουσική) 4. αστρονομία (νόμου που διέπουν τα αστέρια)

σκεφτείτε λοιπόν αντίστροφα αυτό που λέει το βίντεο, και θα δούμε τις 4 αδελφές επιστήμες να υπάρχει η μια μέσα στην άλλη με οδό από το Σύμπαν προς τα κύτταρα μας, δηλαδή: το Σύμπαν δονείται (αστρονομία), στέλνει κύματα άρα ήχο (αρμονία-μουσική), τα οποία όσο υψηλότερη συχνότητα έχουν τόσο πολυπλοκότερα σχήματα (Γεωμετρία) δημιουργούν στα κύτταρα μας, και όλα τα παραπάνω υπόκεινται σε μαθηματικούς αλγόριθμους.

ΠΗΓΗ: Συμπαντικός Παλμός και Πυθαγόρας...!! http://thesecretrealtruth.blogspot.com/2012/01/blog-post_2158.html#ixzz2B9hkoJm6

Επισκέπτης

ΑΣΤΡΟΝΟΜΙΑ ΑΡΜΟΝΙΑ ΓΕΩΜΕΤΡΙΑ ΜΑΘΗΜΑΤΙΚΑ (αριθμοί)

Επισκέπτης

Απόσπασμα από http://users.sch.gr/kassetas/ed0math23.htm

Το «πάρτι» έγινε στο σπίτι του Euler. Ήταν έτος 1748 και είχαν προσκληθεί και οι πέντε. Ο Ινδός «Μηδέν», ο παγκόσμιος «Ένα» ο πανάρχαιος Έλληνας π, και οι δύο Ευρωπαίοι, ο e και ο i. Βλέπεις ο Leonhard Euler – οι Έλληνες τον λένε Όιλερ – ήταν και ο νονός των τριών από τους πέντε. Τους κάλεσε για να τους προτείνει μία δομή στην οποία θα μπορούσαν και οι πέντε να συγκατοικήσουν.

( ο αφηγητής ο οποίος εμφανίζεται ως «εκείνος» είναι ένας «μαθητής του κάποτε «που όταν μεγάλωσε δεν έγινε μαθηματικός. Έγινε φυσικός, αλλά δεν έπαψε να σαγηνεύεται από τα μαθηματικά και από την ιστορία της οικοδόμησης των επιστημονικών ιδεών )

ο ινδός « Μηδέν »

Για «εκείνον» ο αριθμός Μηδέν «ήταν και δεν ήταν» αριθμός. Όταν ήταν μικρός και μάθαινε να μετράει άρχιζε πάντα με το ένα, δύο τρία, τέσσερα . . και συνέχιζε.

Αργότερα τον Μηδέν τον φαντασίωνε σαν ένα ΑΟΡΑΤΟ ΠΛΑΣΜΑ μόνο βέβαια όταν τον έβαζε να παίζει τον ρόλο του προσθετέου. Στο πάρτι με τα αθροίσματα –στο οποίο μαζεύονταν όλοι οι αριθμοί και αλληλεπιδρούσαν μόνο με το να προστίθενται – ο Μηδέν ήταν ο αόρατος που κυκλοφορούσε στους διαδρόμους συμφιλιωμένος με τη μοναξιά του αν και συχνά τον άκουγες να ψιθυρίζει « είμαι άχρηστος, είμαι ένα μηδενικό» και ήταν σίγουρο ότι δεν είχε καμιά δυνατότητα να επηρεάσει κανέναν.

Όταν όμως τον έφερνε στο μυαλό του να λειτουργεί ως ΠΑΡΑΓΩΝ ο Μηδέν γινόταν ένας ΕΞΟΛΟΘΡΕΥΤΗΣ, ένας ανάλγητος TERMINATOR, και στο πάρτι με τα γινόμενα – στο οποίο μαζεύονταν οι αριθμοί για να πολλαπλασιαστούν μεταξύ τους –όσο και να χτύπαγε το κουδούνι δεν του άνοιγαν.

Όταν με τη φαντασία του τον έκανε ΔΙΑΙΡΕΤΗ ήξερε ότι έκανε κάτι το εντελώς απαγορευμένο. Κι όταν ο Μηδέν χτύπαγε το κουδούνι για να πάρει μέρος στο πάρτι που έκαναν οι αριθμοί και φλέρταραν διαιρούμενοι ο ένας με τον άλλον, και δημιουργώντας διάφορα πηλίκα, άκουγαν το χτύπημα και έκαναν ησυχία να μην καταλάβει ότι είναι μέσα γιατί το να διαιρεθείς μαζί του ΑΠΑΓΟΡΕΥΟΤΑΝ, μέχρι που, μια μέρα, μια αριθμός πρότεινε να του ανοίξουν και να δοκιμάσει εκείνη μαζί του ομολογώντας ότι το απαγορευμένο της ασκούσε ακατανίκητη έλξη αλλά πιστεύοντας ότι μια εμπειρία του να διαιρεθεί με τον ΜΗΔΕΝ μπορεί να την έκανε να δοκιμάσει ΓΕΥΣΗ ΑΠΟ ΑΠΕΙΡΟ.

Αρκετά χρόνια αργότερα είχε τελειώσει και το Πανεπιστήμιο είχε ακούσει ότι «τα φωτόνια έχουν μηδενική μάζα ηρεμίας» και είχε στα χέρια και το πτυχίο, την αφόρητα δηλαδή τυπική απόδειξη ότι είναι φυσικός. Και ήταν τότε που αναρωτήθηκε τι είναι σωστό «το να λέμε η ταχύτητα του τάδε αντικειμένου είναι μηδέν; » ή «να λέμε ότι είναι μηδέν μέτρα ανά δευτερόλεπτο ;». Στη γλώσσα δηλαδή των συμβόλων υ = 0 ή υ = 0 m/s . F = 0 ή F = 0 Ν; Διότι εάν ισχύει το « υ = 0 και F = 0» μήπως μας οδηγεί στο υ = F;

Όταν μεγάλωσε για τα καλά και άκουσε ότι τα μεσάνυχτα της 30ης Δεκεμβρίου 1999 «θα γίνει» η αλλαγή του αιώνα και χιλιετίας και ότι η πρώτη Ιανουαρίου του 2000 θα εορταστεί ως πρώτη μέρα του 21ου αιώνα και της τρίτης χιλιετίας, αναρωτήθηκε μήπως «εκείνος» που σκεφτόταν διαφορετικά είχε άδικο. Μπορεί αυτό να το επέβαλε η πανίσχυρη αγορά ο πιο δυνατός ίσως θεσμός στην κοινωνία του σήμερα αλλά το είδε κατάπληκτος ότι το αποδέχθηκαν όλες σχεδόν οι κυβερνήσεις και δισεκατομμύρια άνθρωποι. Και όλα αυτά συνέβαιναν τη στιγμή που ήταν γνωστό ότι από τότε που συγκροτήθηκαν τα ημερολόγια ΠΟΤΕ ΔΕΝ ΥΠΗΡΞΕ ΕΤΟΣ ΜΗΔΕΝ και κατά συνέπεια τα μεσάνυχτα της 30ης Δεκεμβρίου δεν είχαν συμπληρωθεί παρά 1999 χρόνια από την αρχή της χρονολογίας μας. Ένιωσε ότι ανήκει σε μια μειοψηφία αλλά τα πράγματα προχώρησαν προς τα εκεί που είχε τεντώσει το δάκτυλό της η ανυπόμονη βασιλοπούλα αγορά. Αργότερα έμαθε ότι η είσοδος στον εικοστό αιώνα έγινε την 1η Ιανουαρίου του 1901 και πολύ το ευχαριστήθηκε.

Το πρώτο πράγμα που συμβαίνει με τον μηδέν είναι ότι υπάρχουν δύο σχετικά διαφορετικές χρήσεις του. Αντιστοιχεί με άλλα λόγια σε δύο διαφορετικές σημασίες.

Η μία είναι ότι εκείνη που τον θέλει ως δείκτη της κενής θέσης στο σύστημα γραφής των αριθμών. Ο μηδέν είναι δηλαδή σύμβολο αναγκαίο για να δείξουμε ότι το 371 σημαίνει κάτι διαφορετικό από το 3071.

Η δεύτερη χρήση του μηδενός είναι εκείνη που τον βλέπει ως αριθμό , ανάμεσα στον +1 και στον -1. Οι άνθρωποι άργησαν να ανακαλύψουν το μηδέν κι αυτό γιατί ο μηδέν είναι μακριά από κάθε διαισθητικά αποκαλυπτόμενη μαθηματική έννοια. Τα μαθηματικά προβλήματα άρχισαν την καριέρα τους σαν προβλήματα του χώρου της πραγματικής μας ζωής - με ποσότητες που χρειάζεται να τις συγκρίνουμε - και όχι σαν προβλήματα με υψηλό επίπεδο αφαίρεσης. Στην πρώιμη εποχή των μαθηματικών οι αριθμοί – οι οποίοι ούτως ή άλλως υπήρξαν προϊόντα πρωτογενούς Αφαίρεσης- ήσαν συμπυκνωμένη σκέψη με πολύ μεγαλύτερο μερίδιο στην περιοχή του Συγκεκριμένου. Κατ΄ αρχήν έπρεπε να γίνουν τεράστια νοησιακά βήματα για να ΣΚΑΡΦΑΛΩΣΕΙ η ανθρώπινη αφαιρετική Σκέψη από το «5 άλογα» στο «5 πράγματα» κι από κει στο πολύ πιο αφηρημένο «5». Και εξυπακούεται ότι η απάντηση στο ερώτημα «τι είναι αριθμός;» δεν θύμιζε σε τίποτα την απάντηση που επικρατεί σήμερα. Αν οι μακρινοί εκείνοι πρόγονοι ήθελαν να λύσουν το πρόβλημα «πόσα άλογα θα χρειαστούν» ήταν προφανές ότι η απάντηση δεν θα μπορούσε να είναι ούτε μηδέν ούτε μείον τρία.

Οι Βαβυλώνιοι ήταν οι πρώτοι που χρησιμοποίησαν τον μηδέν όχι όμως ως αριθμό αλλά ως δείκτη.

Οι Έλληνες παρά την πρωτοποριακή θεώρηση που έκαναν στα Μαθηματικά δεν είδαν τον μηδέν ούτε ως αριθμό ούτε ως σύμβολο δείκτη για τη θέση των άλλων. Γιατί άραγε; Δύσκολη η απάντηση. Μία απόπειρα απάντησης είναι εκείνη που υποστηρίζει ότι οι τα ελληνικά Μαθηματικά ήταν κατά βάση Γεωμετρία και οι μεγάλες ελληνικές πρόοδοι βασίστηκαν σε αυτήν. Μολονότι στο ευαγγέλιο των ελληνικών Μαθηματικών, στο «Στοιχεία» δηλαδή του Ευκλείδη, εμπεριέχεται ένα «Βιβλίο πάνω στη θεωρία των αριθμών», η όλη θεώρηση βασίζεται πάνω στη Γεωμετρία. Με άλλα λόγια τα ελληνικά Μαθηματικά δεν είχαν ανάγκη να ονοματοδοτήσουν τους αριθμούς τους εφόσον τους έβλεπαν σαν μήκη ευθυγράμμων τμημάτων. Οι αριθμοί που ήταν αναγκαίο να έχουν όνομα ήταν εκείνοι που χρησιμοποιούσαν οι έμποροι και όχι οι μαθηματικοί. Υπήρχαν όμως και εξαιρέσεις και οι εξαιρέσεις αυτές ήταν οι μαθηματικοί αστρονόμοι. Μπορεί ορισμένοι ιστορικοί να υποστήριξαν ότι οι Έλληνες χρησιμοποίησαν το γράμμα όμικρον – αρχικό της λέξης ΟΥΔΕΝ - ως σύμβολο του μηδενός αλλά ο Neugebauer απέρριψε την εικασία υποστηρίζοντας πλην των άλλων ότι οι Έλληνες χρησιμοποιούσαν το όμικρον ως τον αριθμό 70. Πάντως έναν αιώνα μετά Χριστόν, ο Κλαύδιος Πτολεμαίος χρησιμοποιεί το βαβυλωνιακό μηδέν ως δείκτη.

Επισκέπτης

Ο μαθηματικός Τζορτζ Μπουλ (George Boole, 1815-1864)
παρουσίασε το 1847 μια άλγεβρα με μεταβλητές δύο τιμών (που καλούνται "λογικές μεταβλητές" ναι-όχι, άσπρο-μαύρο, true-false 0-1 κτλ).
Σήμερα η άλγεβρα αυτή ονομάζεται άλγεβρα Μπουλ, ή δυαδική άλγεβρα, ή διακοπτική άλγεβρα και έχει βρει ευρεία εφαρμογή στην σχεδίαση του λογισμικού και των κυκλωμάτων των ηλεκτρονικών υπολογιστών, επειδή είναι ιδανική για χειρισμό λογικών συναρτήσεων και πράξεων στο δυαδικό σύστημα.

Ο ηλεκτρονικός υπολογιστής καταλαβαίνει μόνο 0/1.

Μια οχτάδα από το δυαδικό σύστημα του 0/1 είναι το byte (π.χ. 0011.1101).
Αυτή η οχτάδα είναι ένα μικρό μέρος μιας περιγραφής ενός αρχείου.
π.χ. μια εικόνα 1 ΜΒ σημαίνει 1 byte x 1024=1KB x 1024=1MB, σκεφτείτε λοιπόν πόσες οχτάδες σε σειρά υπάρχουν για να περιγράψουν μια εικόνα 1ΜΒ. Σκεφτείτε τώρα πόσες οχτάδες σε σειρά υπάρχουν για να περιγράψουν ένα DVD 4,7 GB.

Όταν κάποιος προγραμματιστής πληκτρολογεί τον κώδικα για το πρόγραμμα που θέλει να φτιάξει, στην ουσία ο υπολογιστής μετατρέπει το κάθε ψηφίο που πληκτρολόγησε σε bytes (π.χ 1010.0011) μέσω του πίνακα ASCII και έτσι καταλαβαίνει ο υπολογιστής τι θέλει να δημιουργήσει ο προγραμματιστής για να το κάνει πράξη. Αντιστοίχως το ίδιο συμβαίνει όταν πχ κάποιος χρήστης γράψει ένα κείμενο στο word.

Αυτός λίγο πολύ είναι ο τρόπος λειτουργίας του ηλεκτρονικού υπολογιστή που όλοι έχουμε στο σπίτι ή στην δουλειά μας. 'Ολοι ξέρουμε λοιπόν ότι ο George Boole βρήκε το δυαδικό σύστημα και κάποιοι άλλοι βασίστηκαν επάνω σε αυτό έφτιαξαν τον ηλεκτρονικό υπολογιστή, είναι όμως έτσι τα πράγματα; ΦΥΣΙΚΑ ΚΑΙ ΟΧΙ...

Ο George Boole ήταν μαθηματικός και φιλόσοφος, δηλαδή είχε ασχοληθεί με δυο 100% αρχέγονες ΕΛΛΗΝΙΚΕΣ επιστήμες, είχε διαβάσει αρχαίους επιστήμονες και φιλοσόφους. Από Πυθαγόρα, Σωκράτη, Πλάτωνα μέχρι τον Αριστοτέλη και την λογική των αντιθέτων. Ο νόμος της δυαδικότητας-αντίθετων είναι ολοφάνερος στα κείμενα τους.
Ο Σωκράτης στους διαλόγους χρησιμοποιεί 100% προγραμματιστική μέθοδο για να αποκαλυφθεί η αλήθεια, και δεν είναι άλλη από την μέθοδο των αντιθέτων, δηλαδή καλού-κακού, δίκαιου-άδικου, δίνοντας δηλαδή τιμές σε καταστάσεις ή γεγονότα με αρνητικό - ή θετικό + πρόσημο (με άλλα λόγια 0/1).

Ο Σωκράτης με το που ξεκινάει τον διάλογο το πρώτο πράγμα που κάνει είναι να ορίζει την έννοια (function=), δίνει τιμές στα γεγονότα ή καταστάσεις με σταθερές (konsts) και μεταβλητές (variables), χρησιμοποιεί if/else πριν καταλήξει στο αποτέλεσμα 0/1. Ο Σωκράτης ήταν ο πρώτος προγραμματιστής διότι γνώριζε τον πηγαίο κώδικα (source code) του ανθρώπινου νου (που αυτόματα τον κάνει και τον πρώτο ψυχαναλυτή-ψυχίατρο) λόγω ότι γνώριζε τον πηγαίο κώδικα (source code) της δημιουργίας (άρα και τον δημιουργό).

ΑΛΛΑ νωρίτερα και απο αυτούς, Η ΙΔΙΑ Η ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΓΛΩΣΣΑ ΜΙΛΑΕΙ ΓΙΑ ΤΗΝ ΔΥΑΔΙΚΟΤΗΤΑ ΤΗΣ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑΣ!!!

Αν αναλύσουμε την λέξη ΜΗΔΕΝ θα βρούμε τις αποδείξεις

ΜΗΔΕΝ=(Ο)ΥΔΕΤΕΡΟΝ -απο όπου πήρε και το σύμβολο 0-
ΜΗ Δ ΕΝ δηλαδή το ΜΗ ΕΝΑ, δηλαδή το αντίθετο του ΕΝΟΣ είναι ΟΥΔΕΤΕΡΟΝ (ΟΥ Δ ΕΤΑΙΡΟΝ) δηλ δεν υπάρχει κάτι άλλο εκτός από το ΈΝΑ και το αντίθετο του, το οποίο αντίθετο του δεν παράγει κίνηση.

Ανακεφαλαιώνοντας λοιπόν, Η λέξη ΜΗΔΕΝ μας φανερώνει την ύπαρξη του ΕΝΟΣ, την ύπαρξη του αντίθετου του που δεν παράγει κίνηση και ότι δεν υπάρχει κάτι άλλο εκτός απο αυτά τα δύο, με άλλα λόγια το "ακίνητον" 0 και το "κινούν" 1 Κατα τον Αριστοτέλη το πρώτο αίτιο, ο Δημιουργός δηλαδή, είναι το ΑΚΙΝΗΤΟΝ ΚΙΝΟΥΝ, δηλαδή ενώ δεν κινείται δημιουργεί κίνηση. Δεν κινείται διότι είναι παντού, και εφόσον δεν κινείται δεν υπάρχει χρόνος, αλλά είναι το πρώτο αίτιο της κίνησης και της δημιουργίας.

θέλετε να το πάμε και παραπέρα;
ο Δημιουργός κατασκεύασε την δημιουργία του με μια μαθηματική ακρίβεια, εξού κι η λέξη αστρο-νομία δηλαδή οι αστέρες (αστήρ=δεν στηρίζεται πουθενά) διέπονται από φυσικούς νόμους, και οι φυσικοί νόμοι στηρίζονται στα μαθηματικά. Το root των μαθηματικών είναι το 0/1...

η γη οι πλανήτες το σύμπαν και εμείς οι ίδιοι υπάρχουμε λόγω του ηλεκτρομαγνητισμού ο οποίος ισορροπεί την πάλη ανάμεσα στην μάζα και την ύλη. Ο ηλεκτρομαγνητισμός είναι δυαδικός, -+ ή 0/1

οι 5 αισθήσεις που έχουμε και αντιλαμβανόμαστε το υπαρκτό στηρίζονται σε 2 βασικές αρχές, την δόνηση και την ύλη.

ΔΟΝΗΣΗ = ΕΝΕΡΓΗΤΙΚΟ = ΑΡΡΕΝ = 1
ΥΛΗ = ΠΑΘΗΤΙΚΟ = ΘΗΛΥ = 0

η λέξη ΜΗΔΕΝ μήπως είναι απόδειξη ότι η Ελληνική γλώσσα είναι απόλυτα μαθηματική άρα και ο δημιουργός αυτής είναι ο ίδιος ο Δημιουργός;
Μήπως η λέξη ΜΗΔΕΝ είναι ένδειξή η ακόμα και απόδειξη ότι οι Έλληνες είναι τα παιδιά του Δημιουργού;

knossopolis channel

http://ellinon-pnevma.blogspot.gr/2010/05/01-george-bool.html

Επισκέπτης

Απο τον Αρχαίο.
Δημοσίευση: 27 Σεπ. 2010
Ανανέωση: 27 Σεπ. 2010

Από τον Κωτσέλη Χαράλαμπο

Τεχνικό Η/Υ και δικτυακών εγκαταστάσεων.

- Στην Αρχαιότητα οι Ελληνες φιλόσοφοι υποστήριζαν ότι δεν υπάχει το «κενό». Υπάρχει όμως «κάτι».Αυτό το «κάτι» το ονόμασαν ΑΙΘΕΡΑ.Ακόμα πίστευαν ότι η ύλη που μας περιβάλει είναι άτμητη , δηλαδή όσο και αν την κομματιάσουν , πάντα θα βρίσκεται ένα κομμάτι τόσο μικρό το οποίο ούτε ένα υπερσύγχρονο ηλεκτρονικό μικροσκόπιο δεν θα είχε την δυνατότητα να το εντοπίσει.Πόσο μάλλον να το κόψει ένα LASER αφού θα ήταν εκατοντάδες φορές μικρότερο απο την εστίαση ενός LASER, που όπως ξέρουμε είναι το «μαθηματικό σημείο».Το σημείο αυτό για τους μαθηματικούς δεν έχει διαστάσεις.!Είναι όμως υπαρκτό.Οι θεωρίες του ΑΙΘΕΡΑ μας γεννούν πολλά ερωτηματικά για την ύλη που μας περιβάλει και για την ανυπαρξία του «κενού».Υπάρχει άραγε το «κενό» ή αλλιώς το «τίποτα» ή για άλλους το «μηδέν» στον δικό μας κόσμο των τριών διαστάσεων;
- Αν φιλοσοφίσουμε λίγο θα καταλήξουμε στο συμπέρασμα ότι αν υπάρχει το «κενό» τότε όλες οι δυνάμεις που μας περιβάλουν παύουν να ενεργούν σε αυτόν τον χώρο αφού δεν υπάρχει.(Στο κενό δεν υπάρχει τίποτα).Εαν θεωρίσουμε ότι το «τίποτα» είναι υπαρκτό , τότε πέφτουμε σε αντίφαση αφού δεν υφίσταται το «τίποτα».Με άλλα λόγια δεν μπορούμε να αποδείξουμε ότι υπάρχει το «μηδέν» αφού είναι «μηδέν».
- Ας φύγουμε όμως απο τις θεωρίες και ας αποδείξουμε στην πράξη ότι το «μηδέν» ή το «κενό» δεν υπάρχει , με παραδείγματα απο όλους τους τομείς της ανθρώπινης Ιστορίας και δραστηριότητας.
- Ας αναφερθούμε στην θρησκεία μας .
Πρίν την δημιουργία του κόσμου , αναφέρεται στην Παλαιά Διαθήκη ότι η γή ήταν άμορφη και ότι πνεύμα Θεού επιφέρετω επί των υδάτων.Πολύ πριν απο την αρχή του κόσμου και του χρόνου υπάρχει «κάτι».! Δεν αναφέρεται πουθενά ότι υπάρχει το «κενό» .Σίγουρα υπήρχε χάος , αλλά αυτό δεν είναι πιστικό ότι δεν υπήρχε «τίποτα».Απεναντίας υπήρχε ο Θεός.Αρα οι θεωρίες του Δαρβίνου δεν έχουν ισχύ , διότι απο το «τίποτα» δεν μπορεί να γεννήθηκε ο κόσμος που μας περιβάλει.Χρειάζεται μια κινητήρια δύναμη.Χρειάζεται «κάτι» να προ-υπάρχει.

- Ας προχωρίσουμε στα μαθηματικά τα οποία είναι μια διεθνής «γλώσσα» κατανόησης ορισμένων γεγονότων και μετρήσεων απο την καθημερινή μας ζωή.
Ας πάρουμε τις πράξεις με το μηδέν ......
1] Η πρόσθεση ενός αριθμού με το μηδέν δίνει πάλι τον ίδιο αριθμό.
(0 + 5 = 5) Δηλαδή αν σε μία ποσότητα προσθέσεις το «τίποτα» θα έχεις πάλι την ποσότητά σου όπως και πρίν την πράξη,αφού δεν προσθέσαμε τίποτα.
2] Η αφαίρεση του μηδενός απο έναν αριθμό μας δίνει και πάλι τον ίδιο αριθμό αφού αφαιρέσαμε «τίποτα». (5 – 0 = 5 ).
3] Ο Πολλαπλασιασμός του μηδενός με έναν αριθμό μας δίνει το μηδέν.
( 0 x 5 = 0 ) Δηλαδή αν πολλαπλασιάσουμε μια ποσότητα με το τίποτα ,φυσικά και θα πάρουμε τίποτα αφού δεν πολλαπλασιάζουμε με κάτι που υπάρχει , αλλά με κάτι που δεν υπάρχει . (Η ιδιότητα του πολλαπλασιασμού είναι η εξής : Αν για παράδειγμα εχουμε την πράξη α x β τότε πολλαπλασιασμός είναι το άθροισμα
α +α +α α+ ...+α με β προσθετέους.Δηλαδή στο παραδειγμά μας , αθροίζουμε το 0 πέντε φορές.Πάλι μηδέν θα πάρουμε.Μην ξεχνάτε ότι ο πολλαπλασιασμός έχει αντιμεταθετική ιδιότητα , δηλάδή α x β = β x α )
4] Η διαίρεση του μηδενός με εναν αριθμό μας δίνει πάλι τίποτα αφού διαιρούμε το «τίποτα» τόσες φορές όσες μας λέει ο διαιρέτης αριθμός.
( 0 : 5 = 0 )

ΠΡΟΣΟΧΗ

Μερικές πράξεις δεν έχουν αντιμεταθετική ιδιότητα όπως η διαίρεση και η αφαίρεση.Ας δούμε εκεί τι γίνεται με το μηδέν.

- Στην αφαίρεση ενός αριθμού απο το μηδέν , έχουμε σαν αποτέλεσμα έναν αρνητικό αριθμό.Τι είναι αυτός ο αρνητικός αριθμός;
Απο το μηδέν ,δηλαδή το «τιποτα» προσπαθούμε να αφαιρέσουμε κάτι.(Αφού το «τίποτα» , το μηδέν δεν υπάρχει, πώς εχουμε την απαίτηση να πάρουμε κάτι;) Αν απο το μηδέν αφαιρέσω το 5 θα πάρω το -5.Δηλαδή παίρνω την ίδια ποσότητα αλλά αρνητική.Υπάρχει άραγε αρνητική ποσότητα; !!!!!!! Αρα παίρνω κάτι (αρνητικό) το οποίο στην ουσία δεν υφίσταται. Καταλειγουμε έτσι στο συμπέρασμα ότι οι αρνητικοί αριθμοί είναι φαταστικοί αριθμοί.Σίγουρα το -5 μπορούμε να το δικαιολογήσουμε ως εξή: Αφού δεν μπορώ απο το «τίποτα» (μηδέν) να αφαιρέσω κάτι , τότε μπορώ να δανειστώ αυτό το κάτι και να το χρωστάω αργότερα.Αρα λοιπόν αφαιρώ απο το 10 το 5 και παίρνω το 5 .Ομως επειδή δανείστικα μία δεκάδα θα χρωστάω το υπόλοιπο της δεκάδας , δηλαδή το -5.
- Η ερώτηση είναι η εξής : ‘καλά ,αφού είναι να δανειστώ για να αφαιρέσω αργότερα τι νόημα έχει η αφαίρεση ενός αριθμού απο το μηδέν ;’
Η αρνητική ποσότητα που παίρνω μου θυμίζει λίγο και την αρνητική μάζα.!!!!!
Τα ηλεκτρόνια και τα αντι-ηλεκτρόνια .Με λίγα λόγια μου θυμίζει την αντι-ύλη.
Μήπως οι αρνητικοί αριθμοί εξηγούν την υπαρξη της ατι-ύλης που μας περιβάλει; !! Και όλα αυτά χάρις στο «τίποτα» (μηδέν).Μην ξεχνάτε πως κάθε αριθμός έχει και τον αρνητικό του.Το μηδέν είναι ταυτόχρονα και θετικός και αρνητικός αριθμός και ανοίκει σε ένα σύνολο αριθμών που ονομάζεται ΚΕΝΟ ΣΥΝΟΛΟ.

-Ας περάσουμε τώρα στην διαίρεση.
Η διαίρεση ενός αριθμού με το μηδέν είναι αδύνατη.ΓΙΑΤΙ;

(Δεν είναι δυνατή η πράξη : 5 : 0 ή ) Οταν ο διαιρέτης αριθμός που μας λέει πόσες φορές να διαιρέσουμε , είναι το μηδέν τότε τι να διαιρέσουμε ; Προσέξτε όμως : Οσο αναφορα τα κλάσματα όταν ο παρανομαστής είναι μικρός και γίνεται μικρότερος τείνοντας στο μηδέν , δηλαδή πάει να γίνει μηδέν (ΠΡΟΣΟΧΗ , δεν γίνεται μηδέν) , τότε όλο το κλάσμα τείνει στο άπειρο.!!!!Με άλλα λόγια το κλάσμα είναι ένας αριθμός που πλησιάζει το άπειρο.Αυτό μου θυμίζει την άπειρη μάζα.
Πότε μια μάζα γίνεται άπειρη; Μα σύμφωνα με την Θεωρία των Κβάντων μόνο κάτι που τρέχει με την διπλάσια ταχύτητα του φωτός αναπτήσει και άπειρη μάζα
Η περίφημη εξίσωση του Καραθοδωρή (του καθηγητού του Αινστάιν) E=mc2 είναι μία μαθηματική απόδειξη περί άπειρης μάζας.
Ολα αυτά βγαίνουν απο ένα κλάσμα που ο παρανομαστής του τείνει στο μηδέν, δηλαδή στο «τίποτα».!!!!!

- Ας περάσουμε τώρα στο πεδίο των Ηλεκτρονικών Υπολογιστών .
Το ευρύ κοινό γνωρίζει οτι οι υπολογιστές μπορούν να καταλάβουν μόνο δύο καταστάσεις: Το μηδέν «0» και το «1», δηλαδή το «δεν περνάει ρεύμα» και το «περνάει ρεύμα».ΑΥΤΟ ΕΙΝΑΙ ΛΑΘΟΣ.
Κανένα ηλεκτρονικό εξάρτημα απο την αντίσταση μέχρι το πιό απλό τσιπάκι δεν δουλεύει χώρις ρεύμα.Το λογiκό μηδέν στους ηλεκτρονικούς υπολογιστές δεν είναι τα 0 volt αλλά τα 1,5Volt.Τα 1,5Volt τα τσιπάκια τα θεωρούν «0»Volt σε σχέση με τα 5Volt που είναι το λογικό «1».Αρα στα ηλεκτρονικά κυκλώματα πάντα έχουμε την ύπαρξη ηλεκτρικού ρεύματος ακόμα και στην περίπτωση των πολύ μικρων ρευμάτων της τάξης του nano (10-9Ampere). ΠΟΤΕ έχουμε 0 Volt σε ένα κύκλωμα ; Μα φυσικά όταν αυτό δεν διαρέεται απο ρεύμα.Με άλλα λόγια δεν δουλεύει τίποτα.

- Ας πάρουμε για παράδειγμα την θερμοκρασία.Υπάρχει το απόλυτο μηδέν στην κλίμακα κελσίου; Φυσικά και υπάρχει θα πούν πολλοί.Ας προσπαθήσουμε να καταλάβουμε τι σημαίνει η φράση : ‘στους 0 βαθμούς κελσίου έφτασε η θερμοκρασία στην Θεσσαλονίκη’ !!!!!
Αν το πάρουμε κυριολεκτικά θα πούμε ότι στην Θεσσαλονίκη δεν έχουμε θερμοκρασία αφού είναι μηδέν.Αραγε η 0 βαθμοί κελσίου τι θερμοκρασία να είναι;
Σίγουρα όμως είναι μηδέν , δηλαδή ανύπαρκτη.Στην προκειμένη περίπτωση χρησιμοποιήσαμε το μηδέν «0» σαν αφετηρία για να ξεχωρίσουμε την ποσότητα των ψυχρών σωμάτων αέρα στην ατμόσφαιρα.Ετσι έχουμε τις θερμοκρασίες πάνω απο το μηδέν «0» και τις θερμοκρασίες κάτω απο το μηδέν.Oι θερμοκρασίες κάτω απο το μηδέν θεωρούνται αρνητικές θερμοκραίες.Τι σημαίνει όμως μια αρνητική θερμοκρασία; Θεωρήσαμε ως θερμοκραία μηδέν την θερμοκρασια εκείνη στην οποία το νερό γίνεται πάγος.Θεωρούμε δηλαδή , πως θερμοκρασίες κάτω απο το μηδέν «0» είναι ψυχρότερες αλλά είναι και αρνητικές συνάμα.ΠΩΣ μπορούμε να το εξηγήσουμε αυτό λογικά; Σίγουρα θεωρήσαμε αυθαίρετα το μηδέν «0» σαν σημείο σύγκρισης.ΓΙΑΤΙ όμως το μηδέν «0» και όχι καποιον άλλον αριθμό; ΓΙΑΤΙ το «τίποτα» μας εκφράζει περισσότερο ;
Γιατι βάζουμε το «τίποτα» πάντα στο κέντρο των μετρήσεών μας και όχι κάτι υπαρκτό;!!!!

-Ας πάρουμε τον χρόνο ως παράδειγμα.
Υπάρχουν στον χρόνο κενά διαστήματα ; Με άλλα λόγια , υπάρχει μηδενικός χρόνος ή χρόνος μηδέν ; Πολλοί επιστήμονες αστροφυσικοί υποστιρίζουν ότι ο χρόνος άρχισε να μετρά απο την στιγμή της Μεγάλης Εκρήξεως.(BIG BANG).
Δηλαδή η χρονική στιγμή μηδέν «0» είναι η στιγμή της μεγάλης εκρήξεως.
Ναι ,αλλά αν αυτό αληθεύει τότε μπορεί κάποιος να μου εξηγήσει τι σημαίνει η Πρό Χριστού εποχή και ή μετά Χριστό εποχή; Εμείς οι Χριστιανοί και οι περισσότεροι λαοί επάνω στην γή θεωρούν την Γέννηση του Θεανθρώπου ώς την χρονική στιγμή μηδέν «0» για να εξηγήσουν την μετά Χριστό εποχή.Ετσι έχουμε τα χρόνια πρίν την Γέννηση μετρώντας τα ανάποδα και τα χρόνια μετά την Γέννηση που τα μετράμε κανονικά .Αρα η χρονική στιγμή μηδέν είναι η στιγμή της Γεννήσεως του Χριστού.Μπορεί όμως κάποιος να υσχυριστεί ότι η χρονική στιγμή της Γεννήσεως δεν υπάρχει ; Μα αφού είναι μηδέν «0» , είναι δηλαδή ανύπαρκτη.Μπρορεί να υπάρξει στον χρόνο ενα μικρό κενό ; Ή πάλι για να κατανοήσουμε κάποια πράγματα βάλαμε σαν σημείο αναφοράς (αφετερία) την Γέννηση του Χριστού ; Πάλι δηλαδή χρησιμοποιείσαμε το «τίποτα» ,τό μηδέν «0».

-Τελικά καταλήγουμε στο συμπέρασμα ότι το μηδέν το έχουμε βάλει στο κέντρο του σύμπαντος.Ισως το μηδέν να μας βοηθήσει να καταλάβουμε καλύτερα το σύμπαν στο οποίο ζούμε.Είναι όμως λίγο περίεργο να χρησιμοποιούμε κάτι που στην ουσία δεν υπάρχει για να κατανοήσουμε κάτι που υπάρχει.

http://www.arxaios.net/texnologia/tech8.html

Επισκέπτης

ΜΗ Δ ΕΝ

Μη Ον Ον... Μείον ; ΟΝ Δ ΟΝ ....

Επισκέπτης

ΔΕΝ ΕΧΩ ΘΕΜΑ (ποτέ δεν είχα...) BETWEEN+MIRRORS

ωραίο παιχνίδι

Τρίτη, 29 Μαΐου 2012
Πόσα είδωλα δίνουν δυο αντικρυστοί καθρέφτες;

Όταν ένα αντικείμενο καθρεφτίζεται σε δυο καθρέφτες ταυτόχρονα, βλέπουμε περισσότερα από ένα είδωλα.

Ο αριθμός των ειδώλων εξαρτάται από τη γωνία που σχηματίζουν μεταξύ τους οι δυο καθρέφτες και μπορεί να υπολογιστεί εύκολα από τον τύπο:

αριθμός ειδώλων = 360/(γωνία μεταξύ των καθρεφτών) – 1

Είναι δύσκολο να εξηγηθεί γιατί...
σχηματίζονται πολλά είδωλα. Με απλά λόγια, οι άξονες συμμετρίας των καθρεφτών λειτουργούν κι αυτοί ως καθρέφτες που καθρεφτίζουν εκ νέου τα αρχικά είδωλα. Όσο πιο μικρή είναι η γωνία μεταξύ των δυο καθρεφτών τόσο περισσότεροι άξονες συμμετρίας σχηματίζονται.

Συμβαίνει ό,τι συμβαίνει και με μια τούρτα που όσο πιο μικρά είναι τα κομμάτια της τόσο πιο πολλά είναι. Για το λόγο αυτό δημιουργούνται περισσότερα είδωλα.

Η πιο ακραία κατάσταση είναι εκείνη κατά την οποία οι καθρέφτες είναι παράλληλοι – τότε η γωνία μεταξύ τους είναι μηδενική (0 μοίρες).

Σύμφωνα με τη φόρμουλα, γίνεται διαίρεση με το μηδέν, κάτι αδύνατο, κι έτσι το αντικείμενο κρύβει τα ίδια τα είδωλά του. Αν όμως η γωνία είναι λίγο μεγαλύτερη της μηδενικής –και ταυτόχρονα το καθρεφτιζόμενο είδωλο είναι εξαιρετικά μικρό έτσι ώστε να έχει ασήμαντη «σκιά»– τότε θεωρητικά προκύπτει άπειρος αριθμός ειδώλων.

Ωστόσο στην πράξη ο αριθμός των ειδώλων θα είναι κατά πολύ μικρότερος, καθότι το αντανακλώμενο φως γίνεται όλο και πιο ασθενικό γιατί η σκόνη του αέρα αντανακλά μέρος του φωτός προς άλλες κατευθύνσεις.

scienceillustrated.gr
http://krasodad.blogspot.com/2012/05/blog-post_1616.html#more

Επισκέπτης

ON BOARD..

Διάλειμμα :)

ΔΕΝ ΕΧΩ ΘΕΜΑ (ποτέ δεν είχα...) 3477152822

Κάπου δίαβασα δεν θυμάμε που ήταν ούτε και λεπτομέριες , πώς με την δύναμή της μουσικής κάποιος στην δεκαετία του 50΄έκανε ένα με τεράστια κατασκευή σαν πάρκο ο οποίος δούλευε μόνο την νύχτα , απο ότι ανακαλύφθηκε αργότερα , με την δύναμη του ήχου αυτός ο Ανθρωπος έκανε αυτο το τεράστιο μεγαλούργημα.

Αυτό ίσως να δείχνει το πώς έφτιαξαν στην αρχαιότητα τα διάφορα τεράστια οικοδομίματα, που στην τωρινή εποχη δεν μπορουμε να φτιάξουμε ούτε μια πιραμίδα .
Είχαν γνωση οι πρόγονοι μας .

Επισκέπτης

Απο τον Αρχαίο.

(Πως η επιστήμη συμβαδίζει με την θρησκεία μας.....)

Ζούμε και κινούμαστε σε τρείς (3) διαστάσεις: Είμαστε τρισδιάστατοι.!!!!
Πόσες άλλες όμως διαστάσεις υπάρχουν πέρα απο αυτές τις τρείς; δηλαδή πέρα απο εμάς;
Η θεωρία των «Υπερχορδών» μιλάει για δέκα (10) διαστάσεις.
Ο Στήβεν Χόκινγκ και πολλοί άλλοι επιστήμονες μιλούν για 120 διαστάσεις.
Η θεωρία των «Παράλληλων συμπάντων» μιλάει για άπειρες.!!!!Κανείς δεν συζητά για τους κατοίκους τους , εκτός κι αν οι επιστήμονες θεωρούν πως οι άλλες διαστάσεις είναι ακατοίκητες.!!Πολλοί φυσικοί και αστρονόμοι μιλούν για εξωκοσμικά όντα , μιλούν για «εξωγήινους» δηλαδή για όντα που ίσως να κατοικούν σε άλλους τρισδιάστατους κόσμους σαν το δικό μας αλλά πολύ μακριά απο εδώ.ΚΑΙ ΟΜΩΣ αν υπήρχαν και περισσότερες διαστάσεις απο τις τρείς δικές μας , και αν ήταν κατοικημένες , το πιθανότερο είναι ότι τα «εξωκοσμικά» αυτά όντα να ζούν στο κατώφλι του σπιτιού μας ή ακόμα πιό θαυμαστό , μέσα στο ίδιο μας το σπίτι.

Εδώ θελώ να κάνω μια μεγάλη παρένθεση......(Δεν θελω με κανένα τροπο να μπερδεύουμε τα πνευματικά όντα όπως είναι οι Αγγελοι (ασώματα όντα) με ότι θα παραθέσω παρακάτω.Ισως τα πνεύματα να ζουν και αυτά σε άλλες διαστάσεις απο τις δικές μας.Ας μην μπερδέψουμε τα φαντάσματα με τα πνευματα και τις πνευματικές οπτασίες με τα εξωκοσμικά όντα .!!! Εδώ γίνεται μια φοβερή σύγχυση ή οποία δεν έχει προηγούμενο.Εγω θα παραθέσω τις ιδέες μου με βάση τις επιστημονικές απόψεις ορισμένων επιστημόνων όπως ο Αινσταιν, ο Αρχιμήδης , ο Πλάτων αλλά και σύνχρονων όπως ο Στηβεν Χόκινγκ .!)

Συνεχίζοντας μπορώ να πώ πως στην πραγματικότητα η λέξη «Διάσταση» σημαίνει Κατεύθυνση.Είναι πολύ εύκολο να κατανοήσουμε το ζήτημα των διαστάσεων αν τις δουμε σαν κατευθύνσεις.
Για τα όντα του δικού μας σύμπαντος υπάρχουν τρείς (3) διαστάσεις δηλαδή τρείς τρόποι κίνησης, τρείς κατευθύνσεις: μπρός-πίσω , δεξιά-αριστερά, πάνω-κάτω.Εδώ μπορούμε να πούμε ,πώς αν θεωρίσουμε και τον χρόνο ώς μία τέταρτη κατεύθυνση (διάσταση) τότε έχουμε την κίνησή μας μέσα στον χρόνο απο το παρελθόν στο μέλλον.Αρα έχουμε την λεγόμενη Χωροχρονική κίνηση.Δηλαδή κινούμαστε μέσα στον Χρόνο σε οποιαδήποτε απο τις τρεις κατευθύνσεις (σε σχέση πάντοτε με την θέση του παρατηρητή , κι αυτό είναι μια πολύ συμαντική επισήμανση και με τρομερές προεκτάσεις.π.χ Θεωρία Σχετικότητας)

Αυτήν την στιγμή κανείς μέχρι τώρα δεν έχει ανακαλύψει ένα μέρος που να μην μπορούμε να φτάσουμε εκεί με μία κίνηση όπως την πρώτη ή την δεύτερη ή την τρίτη κατεύθυνση.Αυτό σημαίνει παραδειγματικά ότι ίσως, αυτήν την στιγμή μέσα στο ίδιο μου το σπίτι να υπάρχει ένα δωμάτιο ή και περισσότερα τα οποία δεν μπορώ να επισκευτώ γιατί για να φτάσω σε αυτά χρειάζεται ένας «τέταρτος» τρόπος κίνησης.ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΚΙΝΗΘΩ ΜΕ ΕΝΑΝ ΑΛΛΟ ΤΡΟΠΟ ΠΡΟΣ ΜΙΑ ΑΓΝΩΣΤΗ ΚΑΤΕΥΘΥΝΣΗ.Η πορτα του δωματίου αυτού θα είναι μπροστά μου αλλά εγώ δεν την βλέπω επειδή αντιλαμβάνομαι τον κόσμο με τρείς διαστάσεις.
(Εδώ μπορώ να παραθέσω τα αποτελέσματα ενός πειράματος.Ολοι γνωρίζουμε πως το μυρμίγκι δεν αντιλαμβάνεται καλά μια απο τις τρείς διαστάσεις : πανω-κατω.Δηλαδή το ύψος.Αν κλείσεται ενα μυρμιγκι μέσα σε ένα γυάλινο κύβο , αυτό θα συνεχίσει να περπατάει στην εσωτερική επιφάνεια του κύβου μέχρι να εξαντληθεί.Για το μυρμίγκι υπάρχουν μόνο οι δύο διαστάσεις: μπρός-πίσω και αριστερά-δεξιά.Δηλαδή διαστάσεις επιπέδου.)

Γυρνώντας πίσω μπορώ να πώ πως αν και εμείς σαν όντα τρισδιάστατα ή τετραδιάστατα (και ο Χρόνος μαζί) αντιλαμβανόμαστε μόνο τον δικό μας κόσμο με τις τρείς διαστάσεις , αυτό δεν συμαίνει ότι μένουμε ανεπηρέαστοι απο συμβάντα που συμβαίνουν σε άλλες διαστάσεις.
(Παράδειγμα .....το μυρμίγκι.Μπορεί κάποτε να πέσει απο την μία έδρα στην άλλη πραγματοποιώντας μία κινηση στην τρίτη κατεύθυνση.Αραγε το μυρμίγκι κατάλαβε ότι επεσε απο τι μία εδρα στην άλλη;;;;;!!!!!Μαλλον η απάντηση είναι ΟΧΙ.)

Αν και το σύμπαν φαίνεται να εχει μόνο τρείς κατευθύνσεις για εμάς, είναι δυνατόν να φανταστούμε ότι υπάρχουν πολύ περισσότερες όπου οι αισθήσεις μας είναι ανίκανες να τις αντιλήθφούν.Οι Γεωμετρίες που θα πρόκυπταν απο ενα τέτοιο σύμπαν θα ήταν πολύ πολυπλοκες σε σχέση με την στερεά Γεωμετρία, οπως και αυτή είναι με την σειρά της πιό πολύπλοκη απο την απλή Γεωμετρία.
Στην απλή Γεωμετρία μιλάμε 1] της μιας κατεύθυνσης : Ευθεία γραμμή 2] το δύο κατεθύσεων : τετράγωνο , στην Στερεά Γεωμετρία μιλαμε για 3] το τριών κατευθύνσεων : Κύβος και 4] (εδώ συνγκρατηθήτε ) το τεσσάρων κατευθύνσεων :Υπερκύβο ο οποίος είναι γνωστός και ως Τεσεράκτιον.( Οι ιδιότητες τους σχήματος αυτού ειναι γοητευτικές αλλά είναι δύσκολο να εξερευνηθούν διότι οι εδρες του αποτελούνται απο οκτώ (8) κύβους όπως ακριβώς οι έδρες ενός κύβου απετελούνται απο έξι (6) τετράγωνα.)

Ο καλύτερος τρόπος να κατανοήσουμε φευγαλέα μια τέταρτη διάσταση είναι να κατεβούμε σε ένα κόσμο δύο μόνο κατευθύνσεων.Είναι δύσκολο να φανταστούμε ένα επίπεδο σύμπαν στο οποίο δεν υπάρχει η κατεύθυνση του ύψους.

(Εδώ αρχίζει το ωραίον του πράγματος)

Ενας απλός κόσμος ζωγραφισμένος σε ένα κομμάτι χαρτί.!!!!!!Ας τον ονομάσουμε Επιπεδόχωρα.
Αν η Επιπεδόχωρα είχε νοήμοντα όντα , αυτά θα ήταν εξοικειωμένα μετα σχήματα της απλής Γεωμετρίας( Γραμμή, Τετραγωνο, κύκλος , τρίγωνα κ.τ.λ) ΑΛΛΑ θα ήταν τελείως ανίκανοι να φανταστούν τέτοια θαυμάσια σχήματα όπως οι Σφαίρες, οι Κύβοι και οι Πυραμίδες.
Στην Επιπεδόχωρα μια κλειστή καμπύλη και γωνία π.χ. ένα κύκλος ή ένα τετράγωνο θα επέκλειε τελείως ένα χώρο.(λογικό άλλωστε....)Δεν θα υπήρχε τρόπος για ένα κάτοικο της Επιπεδόχωρας να μπεί ή να βγεί απο εκεί μέσα , εκτός αν με κάποιο θαυμαστό τρόπο διαπερνούσε την γραμμή, όπως εμείς χρειαζόμαστε ένα θαύμα για να περάσουμε τον τοίχο.!!!!!!!!!!!!!
Φανταστείται τις τράπεζες της Επιπεδόχωρας σαν απλά τετράγωνα που τα περιεχόμενά τους θα ήταν τελείως ασφαλή εκεί μέσα.Ομως για όντα σαν κι εμάς όπου είμαστε ικανοί να κινούμαστε και στην Τρίτη διάσταση (κατεύθυνση) του ύψους τα χρηματοκιβώτιά τους θα ήταν ορθάνοιχτα για μας.Θα μπορούσαμε να παρουμε ότι θέλουμε απο εκεί χωρίς να μας πάρει χαμπαρι κανείς και το πιό εξωπραγματικό θα ήταν ότι θα μπορούσαμε να δούμε μέσα σε αυτά.
ΑΡΑ ΛΟΙΠΟΝ η αναλογία τωρα είναι προφανέστερη αν την προεκτείνουμε και στο δικό μας σύμπαν.ΔΕΝ ΜΠΟΡΟΎΝ να υπαρχουν κλειστοί χώροι «τριών κατευθύνσεων» για μία οντότητα που είναι ικανή να κινηθεί και σε Τεταρτη κατεύθυνση δηλαδή μια οντότητα απο μία άλλή διάσταση;.Σημειώστε πως αυτή η «εξωδιαστασιακή» οντότητα θα χρειάζονταν να ταξιδέψει ένα χιλιοστό της ιντσας γι αυτήν ,όπως εμείς χρειαστήκαμε να πηδήξουμε λιγότερο απο το πάχος μιας τρίχας για να σαλτάρουμε πάνω απο τους τοίχους της Επιπεδόχωρας.

Ακούστε τι άλλο εξωπραγματικό θα μπορούσε να κάνει αυτη η «εξωδιαστασιακή» οντότητα:
1] <<θα μπορούσε να μετακινήσει τον κρόκο ενός αυγού χωρίς να σπασει το τσόφλι του αυγού.>>
2] <<Θα μπορούσε να κάνει εγχείρηση χωρίς να αφήσει καμία ουλή ή πληγή >> και
3] θα μπορούσε να περάσει μεσα απο τοίχους και κ.τ.λ.

Ακουστε τώρα την θεωρία των «Παραλληλων Συμπαντων» όπου σύμφωνα με αυτήν το κάθε όν παράγει το δικό του σύμπαν (μέλλον) αλλάζοντας τα γεγονότα μεσα σε αυτό.
Θα μπορούσαμε να θεωρήσουμε τον Χρόνο ως μια Τέταρτη διάσταση- κατεύθυνση απο το παρελθόν – στο μέλλον με τον ταξιδιώτη να βρίσκεται πάντα στο παρόν.
(Πως γίνεται αυτό; !!!!!Μα είναι απλό...Ας βαλουμε στο νου μας έναν ανθρωπο επάνω σε ένα κυλιόμενο διάδρομο σε ένα ινστιτούτο γυμναστικής.)
Αν βιαστούμε όμως να τοποθετήσουμε την οντότητά μας (τον άνθρωπο) στο παρόν , την τοποθετούμε σε ένα μηδενικό σημείο ΓΙΑΤΙ ουσιαστικά το παρόν δεν υπάρχει, αφού μέχρι να προλάβουμε να πούμε την ίδια την λέξη «παρόν» θα έχει ήδη γίνει παρελθόν πριν καν την ολοκληρώσουμε.!!!
(Αυτό τι σημαίνει;;;;;Οτι δεν έχουμε παρόν;;;;;;;;; )
Για μας υπάρχει το μελλον , το παρελθόν το έχουμε αφήσει πίσω μας , και το παρόν δεν το φτάνουμε ποτέ διότι είναι μια τόσο απειροελάχιστη στιγμή που γλυστρά μέσα απο τα δαχτυλά μας και όλο φεύγει και γίνεται παρελθόν.
(Αν κατανοήσουμε την διαφορά αυτή και το χάσμα που υπάρχει τότε η θεωρία των παράλληλων συμπαντων έχει θέση και ισχύ.Ετσι διμιουργούμε συνεχώς καινούργια σύμπαντα!!!!!. Καινούργια μέλλοντα.)

(Αραγε τι γίνεται όταν πεθαίνουμε...........;;;;;;;;Τι είναι αυτό που χάνουμε ;;;; Το παρελθόν δεν το έχουμε , το μελλόν συνεχώς το κινηγάμε , όσο για το παρόν......μας ξεφεύγει απο την κατανόησή μας.....ΜΕΓΑΛΟ ΕΡΩΤΗΜΑ.!!!!!!!!!!!)
(Σιγουρα υπάρχει η ψυχή μας , η οποία δεν υπόκειται σε τρισδιάστατους χώρους αλλά σε πολύδιαστατους χώρους.)

Θυμάμαι τον Αρχιμήδη που έλεγε : «Δωσε μου μέρος να σταθώ και ακόμη και την Γή μπορώ να σου κινήσω....» ΠΟΛΥ ΣΟΦΑ ΛΟΓΙΑ.Αραγε τι εννοούσε....;;;;
(Μάλλον το ερώτημα έχει απαντηθεί παραπάνω από τον Αρχαίο.!)

Εξετάζοντας την φύση του Χρόνου συνειδητοποιούμε ότι δεν έχουμε μέρος να σταθούμε αφου το παρόν – πάνω στο οποίο «στεκόμαστε» αυτήν την στιγμή – τοσο απειροελάχιστο που δεν μπορούμε κάν να το αντιλειφθούμε , γίνεται παρελθόν μέχρι να το σκεφτούμαι απλώς....

Τωρά ερχεται μια σοβαρή διαπίστωση.
Αν θεωρήσουμε τον Χρονο ως μια τέταρτη διάσταση – κατεύθυνση , ως ενα τρόπο κίνησης τότε για μας είναι μια κατεύθυνση μονόδρομος απο το παρελθόν στο μέλλον και δεν έχει την διπλή φύση των αλλών κατευθύνσεων – διαστάσεων (μπρος-πίσω , αριστερά-δεξιά, πάνω-κάτω) , οδηγεί πάντα προς το μέλλον και όχι απο το μέλλον προς το παρόν ούτε αποτο παρόν προς το παρελθόν.Μια οντότητα , ανθρώπινη ή όχι, η οποία θα μπορούσε να κινηθεί ελεύθερα μπρός και πίσω στον χρόνο θα είναι μια «εξωδιαστασιακή» οντότητα : ενας Χρονοταξιδιώτης.
Εφόσον έχουμε ελευθερία κινήσεων στις υπόλοιπες τρείς διαστάσες γιατί να μην έχουμε ελευθερία κινήσεων και στον Χρόνο;Ειναι παράξενο που βιώνουμε το ότι ο χρόνος είναι γραμμικός και μονόδρομος, δεν το βιώνουμε αυτό σε σχέση με κανέναν άλλον τρόπο κίνησης , με καμία άλλη διάσταση.

Αρα λοιπόν , συνοψιζοντας μπορούμε να πούμε πως αν υπάρχει αληθινά και Πέμπτη Κατεύθυνση τότε θα υπάρχουν χώροι στον κόσμο μας που δεν μπορούμε να τους επισκεφτούμε , χώροι ανάμεσα στους χώρους δηλαδή Παράλληλοι Κόσμοι.
Εφόσον για τις τρείς διαστάσεις χρησιμοποιούμε σαν όχημα το σώμα μας για να κινούμαστε (στον τρισδιάστατο κόσμο) ,άραγε ποιό όχημα πρέπει να χρησιμοποιήσουμε για να κινηθούμε στην Πέμπτη ή στην Εκτη διάσταση; Μια εύκολη απάντηση στο ερώτημα θα ήταν ....: Η ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ. Ετσι το ταξίδι στον χρόνο σε κάποια Πέμπτη κατεύθυνση μπορεί να ειναι η προβολή της συνείδησης σε άλλα χοροχρονικά συνεχή.Ισως αυτήν την κατάσταση μερικοί να την ονομάζουν «Ονειρο».
(Εδώ μπορώ να αναφέρω το περίφημο Πείραμα της Φιλαδέλφειας το οποίο συνεχίστηκε με την κωδική ονομασία το Πείραμα στο Μοντάκ και που το οποίο είχε να κάνει με χρονοταξιδιώτες βασιζόμενοι μόνο στην ανθρώπινη σκέψη.)

Γιανα εξηγήσω καλύτερα την Θεωρία των Παράλληλων Συμπαντων μπορούμε να φανταστούμε έναν άνθρωπο μπροστά σε δύο πόρτες(Συμβολίζουν τις επιλογές μας μέσα στον Χωρόχρονο).Ποιά απο τις δύο θα επιλέξει να ανοίξει;Μόλις κάνει την μία επιλογή θεωρούμε πως η άλλη σβήστηκε , πέθανε.Εστω ότι άνοιξε την δεξιά πόρτα (αλλο ενα σοβαρό ερώτημα είναι : δεξιά όπως τις βλέπει αυτός ή όπως των βλέπουν αυτές;) , ο κόσμος της αριστερής πόρτας καταστρέφεται και ο άλλος κόσμος της δεξιάς πόρτας ζεί. ΚΙ ΟΜΩΣ κάπου πρέπει να υπάρχει ένα σύμπαν όπου ο άνθρωπός μας επέλεξε την αριστερή πόρτα και αυτή θα είναι η μόνη του διαφορά απο το σύμπαν στο οποίο επέλεξε την δεξιά.
Ο κόσμος της αριστερής πόρτας δεν υπάρχει πιά για μας.Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν υπάρχει καθόλου μέσα στο πολυδιάστατο σύμπαν που μας περιβάλει.
Αν μια οντότητα καταφέρει να μας επισκεφτεί απο το άλλο «εναλλακτικό» σύμπαν θα ήταν σίγουρα μια «εξωδιαστατική» οντότητα. Αν αυτή η οντότητα όμως καταφέρει να υπερπηδίσει το κενό που υπάρχει ανάμεσα στου δύο παράλληλους κόσμους θα ήθελε πολύ μεγάλη ενεργεια για να γεφηρώσει το χάσμα.
Η ενέργεια αυτή θα μεταφερόταν σε έναν απο τους δύο κόσμους με αποτελεσμα στον κόσμο προορισμού να δημιουργηθεί μια μεγάλη «τρύπα» η οποία θα ρουφούσε τον έναν κόσμο μέσα στον άλλον.Επιπλέον η οντότητα «επισκέπτης» με την δράση της και τις ενεργειές της θα δημιουργούσε ένα άλλο παράλληλο σύμπαν λόγω τον επιλογών που θα έκαμνε, το οποίο δεν θα είχε καμία σχέση με το σύμπαν «προορισμού».

Γιαυτό και ο Αριστοτέλης έλεγε πως δεν υπάρχει χρονική στιγμή μηδέν.Ειναι μια απειροελάχιστη στιγμή.

Ετσι λοιπόν καταλήξαμε στο συμπέρασμα πως ανάλογα με τις επιλογές μας φτιάχνουμε ένα καινούργιο μέλλον , εναν καινούργιο κόσμο , παράλληλο με τον προηγούμενο.
Κάποιοι όμως επιστήμονες μίλησαν για τους «αβεβαίους κόσμους» οι οποίοι είναι ανάμεσα στους πραγματικούς κόσμους και που στους οποίους έχουν υλοποιειθεί όλες οι πιθανότητες και οι επιλογές ταυτόχρονα.
(Εδω εχουμε τρομερές αναφορές απο τους κβαντικούς υπολογιστές οι οποίοι θα κανουν πολλές πραξεις ταυτόχρονα.Θα μπορούν να υπολογίζουν όχι σε δύο μόνο καταστάσεις «0» και «1» αλλά σε πολλές ταυτόχρονα, αφού το ένα κβάντο φωτός μπορεί να πολωθεί με πολλούς τρόπους π.χ. spin 1 , spin ½ ,spin 2 και κ.ο.ξ .)
(ΕΞΗΓΗΣΗ του γραφώντος : Τα ηλεκτρόνια με spin ½ δεν φαίνονται τα ίδια αν τα στρέψουμε κατα ενα πλήρη κύκλο αλλά μόνο αν τα στρεψουμε κατα δύο πλήρεις κύκλους. Η θεωρία αυτή προέβλεψε ότι το ηλεκτρόνιο πρέπει να έχει και κάποιο σύντροφο: ένα αντιηλεκτρόνιο ή αλλιώς ποζιτρόνιο.
Οταν αυτά τα δύο συναντηθούν τότε εξαυλώνονται.Αρα λοιπόν θα υπάρχει και ενας ή περισσότεροι κόσμοι παράλληλοι με αντιηλετρόνια.)

Ετσι λοιπόν θα μπορούσα να πώ πως στο σύμπαν που ζούμε θα μπορούσαν να υπάρχουν ολόκληροι πολιτισμοί απο «εξωδιαστασιακές» οντότητες δίπλα μας και εμείς να μην γνωρίζουμε το παραμικρό. Να φανταστείτε ένα στερεόγραμμα που αποτελείται απο στερεογράμματα αντί των γνωστών κουκίδων.Το τρομέρο θα ήταν να μπορούσαμε να τα δούμε και να είστε σίγουροι πως θα τρομάζαμε ,όχι απο φόβο αλλά απο θαυμασμό.!!
Αν το βλέπαμε , δεν θα ήταν σαν μία κανονικη γραμμή , ροή κίνησης με μία κανονική χρονική ακολουθία, αλλα σαν ένα τυχαίο αποσπασματικό μοντάζ μίας ταινίας , με κάποια λογική ακολουθία για μάς.Τη μιά στιγμή θα ήταν μεγάλο , την άλλη μικρό την άλλη στιγμή θα ήταν εκεί , την αλλη δεν θα ήταν εκεί και κλπ.Και μην ξεχνάτε πως όλα αυτά θα ήταν παρά μια προβολή της «εξωδιαστασιακής» οντότητας αυτής στον δικό μας τρισδιάστατο χώρο και όχι όπως πραγματικά είναι αυτή η οντότητα αφού για μας θα ήταν απερίγραπτη στην κανονική της μορφή.....
Ετσι η μετακίνηση , η επικοινωνία , η εμφάνιση και η δομή του σώματος αυτής της οντότητας θα ήταν κάτι τελείως διαφορετικό για τον «φτωχό» κόσμο μας.

Ας περάσουμε όμως και στους Ελληνές Φιλοσόφους λέγοντας τα εξής :
<<.....εδώ που τα λέμε κιόλας, το ίδιο μπορεί να ισχύει και στην καθημερινή ζωή μας..!!!
Πως ξέρεις στα αλήθεια ότι αυτό που βλέπεις γύρω σου, είναι αυτό που νομίζεις ότι είναι ;
Ποτέ μου π.χ. δεν κατάλαβα γιατί βλέπουμε σαν οντότητα το λουλούδι και όχι την ρίζα του;
Ενώ όσα ξέρουμε για την αληθινή ύπαρξη των λουλουδιών είναι κάτω απο το χώμα , εννοώ ότι το λουλούδι δεν είναι παρά ένα «πλοκάμι» της ρίζας.Κρίνουμε πάντα απο αυτο που βλέπουμε και κανένας δεν μπορεί να μας πείσει για το αντίθετο.(Φυσικά εδώ μπορούμε να ξεριζώσουμε το λουλούδι και να φτάσουμε στην ρίζα.Να ερευνίσουμε και να μάθουμε. Ξερουμε τον τρόπο ή με άλλα λόγια ξέρουμε την κατεύθυνση για να φτάσουμε στην ρίζα.
Αν όμως δεν ξέραμε τον τρόπο ή την κατεύθυνση για την ρίζα ήταν για μάς απροσπέλαστη;
Θα συνεχίζαμε να πιστεύουμε ότι το λουλούδι είναι κάτι το διαφορετικό.)>>
Αυτό που θέλω να πώ είναι πως , πολλά απο τα πράγματα που βλέπουμε ίσως να είναι απλώς κάποια «πλοκάμια» κάποιων άλλων πραγμάτων που δεν βρίσκονται εδώ. Μπορεί να είναι προβολές απο αλλού , όπως η σκιά μας είναι η προβολή της επάνω σε ένα τοίχο.
(Απο μία σκιά και μόνο δεν μπορείς να βγάλεις συμπέρασμα τι είναι ο άνθρωπος.....!!!)
Ισως λοιπόν ,κατα τον Πλάτωνα, ο κόσμος να είναι ένας τέτοιος τοίχος πάνω στον οποίο κατοπτρίζονται σκιές απο άλλα όντα οργανικά και μή τα οποία δεν κινιούνται στον δικό μας κόσμο, και που εμείς μόνο βλέπουμε την σκιά αυτών των όντων.
Αλλα εγώ σκέφτηκα και κάτι άλλο,.......ίσως εμείς να είμαστε οι προβολές κάποιων άλλων όντων τα οποία κινούνται με άλλο τρόπο και προς άγνωστη κατεύθυνση.
(Ισως το σώμα μας να είναι η «προβολή» της ψυχής μας έπανω σε έναν κόσμο οργανικό που συνεχώς φθείρεται και που είναι εγκλωβισμένος μόνο σε τρείς διαστάσεις Αν μπορούσαμε να δούμε την ψυχή μας ......!!!!!Ο Πλάτωνας την παρομοίαζε με την φωτιά.!!!)

Ετσι λοιπόν αν εμείς μπορούσαμε να δούμε τετοια όντα θα βλέπαμε μόνο ένα τμήμα αυτής της οντότητας δηλαδή την συνέχειά της στον κόσμο των δικό μας , των τριών διαστάσεων.
(Εδώ θέλω να αναφέρω ένα κομμάτι απο την Παλαιά Διαθήκη ....<< την στιγμή που ο Μωυσης ζητά απο τον Θεό να τον δεί ,και ο Θεός τον βάζει σε μια χαραμάδα μιάς σπηλιάς και του λέει οτι θα περάσει απο μπροστά του.Ετσι μόλις ο Μωυσης είδε κάτι....... , τι είδε άραγε....!!!! Πρόλαβε να δεί την «Σκιά» του θεού και φοβήθηκε τόσο πολύ που έπεσε με το προσωπό στην γή απο την μεγάλη λαμπρότητα , εξουσία και απεραντοσύνη του Θεού.
Πρόλαβε δηλαδή να δεί ένα απειροελάχιστο τμήμα του Θεού.Ας μην ξεχνάμε πως ο Θεός είναι Απέραντος, Αχρονος και ΠΟΛΥΔΙΑΣΤΑΤΟΣ αφού είναι πανταχού παρών.)

Ας μεταφερθούμε τώρα στην Επιπεδόχωρα.
Πάρτε ένα κομμάτι χαρτι και ζωγραφίστε ένα ανθρωπάκι.Ας το ονομάσουμε Χάρη.Αν βάλετε το δαχτυλό σας μπροστά στο προσωπό του Χάρη θα δείτε την σκιά του να απλώνεται επάνω του.Ο καημένος ο Χάρης θα δεί την σκιά αλλά δεν πρόκειται να δεί το δαχτυλό σας ,οσο κοντά και αν το βάλετε και όσο κι αν το κουνάτε επιδεικτικά, κινείται και στην διάσταση του ύψους , ένα τελείως άγνωστο πεδίο για τον Χάρη.Το δαχτυλό σας κινείται σε άλλη διάσταση, για την οποία δεν είναι ενημερωμένος ο Χάρης.Αν διαλογιστεί επάνω στην σκιά , αν είναι ιδιαίτερα εφυής , ίσως να μπορέσει να συλλάβει διανοητικά την ύπαρξή του δαχτύλου σας που προκαλεί την σκιά που παρατηρεί αλλά και πάλι δεν θα δεί το δάχτυλο.Θα προσπαθήσει να το φανταστεί αλλά δεν θα μπορέσει ποτέ να αποικονίσει την πραγματικότητα.
Αν τρυπήσετε με το δαχτυλό σας τον Χάρη και του προκαλέσετε βλάβη τότε θα έχει μια άμεση αντίληψη.Ο ίδιος ο Χάρης δεν θα καταλάβει τι έγινε , παρόλο που θα έχει υποστεί βλάβη, και θα το αποδώσει σε κάποιο άλλο συμβάν που βρίσκεται στο δικό του πεδίο κατανόησης.
Το παραπάνω παράδειγμα γίνεται πολύ τρομαχτικό αν το εντάξουμε στο δικό μας χώρο.
Τότε το δαχτυλό μας θα είναι μια άλλη οντότητα «εξωδιαστασιακή».
Μπορούμε να πούμε πως ο κάτοικος μίας ανώτερης διάστασης έχει αντίληψη και εμπειρία της κατώτερης ,καθώς και κίνηση σε αυτήν.Δεν την έχει όμως ο κάτοικος της κατώτερης διάστασης.
Επίσης γυρνώντας στην Επιπεδόχωρα μπορούμε να πούμε πως αν το φώς της λάμπας που φωτίζει το χαρτί δεν είναι στην κατάλληλη θέση , ή αν ο Χάρης δεν βρίσκεται στην κατάλληλη θέση δεν πρόκειται να αντιληφθεί απολύτως τίποτα , ούτε σκιά , ούτε δάχτυλο όσο κοντα και να το πλησιάζεται.Ισως όμως να νοιώσει την θερμότητα που εκπέμπει το δάχτυλο ή νοιώσει τον αέρα της κίνησης όταν εσείς θα το κουνάτε μπροστά του
Επίσης Ο Χάρης λόγω του ότι ζεί σε ένα δισδιάστατο κόσμο, να καταλάβει το δάχτυλο σαν μία άλλη γραμμή ή σαν ένα άλλο σημείο ή σχήμα που να παρουσιάζει μια εντελώς άλλη ιδιότητα.Γι αυτόν θα είναι σαν ένα απο τα πολλά δισδιάστατα σχήματα που έχει στην Επιπεδόχωρα όπως εγώ μπορεί να θεωρίσω ,στον τρισδιάστατο κόσμο μου, ότι βρέθηκα μπροστά σε έναν άλλο άνθρωπο , μία μύγα , μια δίνη στο νερό , ένα τυφώνα , μία συγχηση . ένα σεισμό ή μία σκέψη και κλπ.

Μπορεί να υπάρχουν μορφές ζωής που δεν βασίζονται στην χημεία ή στα άτομα ή ακόμα και μορφές ζωής που δεν είναι εστιασμένες σε ένα συγκεκριμένο σημείο στο Χώρο και στον Χρόνο.Είναι πιθανόν να υπάρχουν ιεραρχίες και στους πολυδιαστασιακούς κόσμους.!!!
Ακόμα και το ίδιο το σύμπαν μπορεί να το θεωρίσουμε σαν μία ζωντανή οντότητα , η οποία κινήται και εξελίσσεται και εμείς να είμαστε παρα μονάχα κάποια τμήματα αυτής της εξέλιξης. Το σύμπαν είναι πολύ μεγάλο καιπαρα πολύ παράξενο απο όσο είμαστε ικανοί να το φανταστούμε.Το ίδιο ισχύει και για τον μικρόκοσμο.(Οσοι απο τους επιστήμονες ασχολήθηκαν με τον κόσμο των μικρο-οργανισμών , μεχρι εκεί που φτάνει το ηλεκτρονικό μικροσκόπιο , ανακάλυψαν ότι είμαστε ένα ΤΙΠΟΤΑ μπροστά στην Πανσοφία του Δημιουργού του.Μπορεί να υπάρχουν όμως και άλλοι κοσμοι μέσα στον απέραντο κόσμο των μικρο-οργανισμών που δεν ανακαλύφθηκαν ως τώρα λόγω των περιορισμένων δυνατοτήτων που έχουν τα ηλεκτρονικά μικροσκόπια και που τα οποία δεν είναι ικανά να αποκαλύψουν και μικρο-οργανισμούς που υπακούουν σε άλλες διαστάσεις.!)

Και όμως μπορεί κάποιοι συνανθρωποί μας να ήρθαν σε επαφή με τέτοιες «εξωδιαστασιακές» οντότητες είτε γιατί βάδισαν τυχαία σε κάποια ανωμαλία στον Χωρόχρονο είτε γιατί αισθάνθηκαν την ύπαρξη αυτών των οντοτήτων απο τις κινήσεις τους μέσα στον δικό μας χώρο.
Οι αποκρυφιστές αναφέρονται σε αυτές τις οντότητες ως πνεύματα , δαίμονες , στοιχειά κλπ.
Οι UFOλόγοι τις περιγράφουν ως εξωγήινους που κατέχουν τεχνολογίες που τους επιτρέπουν να αλλάζουν μορφές , να εξαφανίζονται και να εμφανίζονται.
Οι Παραψυχολόγοι τις θεωρούν μη καταγραμμένες μορφές ενέργειας, σκεπτομορφές , αιθερικά σώματα (Αρχαίοι υμών πρόγονοι : η θεωρία του Αιθέρα) , εκπομπές του συνειδητού, φαντάσματα.
Οι Λαογράφοι και οι παραδόσεις τις εξιστορούν ως ξωτικά , νεράιδες, στοιχειά.
Οι Θρησκείες τις περιγράφουν ως Αγγέλους , Διαβόλους ,Τζίν,Ντέβας.

Τελειωνόντας θέλω να πώ πως η ίδια η λέξη ΣΥΜΠΑΝ αποτελείται απο το ΣΥΝ και το ΠΑΝ , βάζοντας το Συν δίπλα στο Παν ,για να καταδείξουμε , «τα πάντα και κάτι παραπάνω απο τα πάντα» για να δώσουμε χώρο και σε καποιες «εξωδιαστασιακές» οντότητες όπως ο Θεός που δημιούργησε το σύμπαν.Αλλά η Τελειότητα και η Πανσοφία του Δημιουργού του συμπαντος βρίσκεται πάνω απο την δική μας αντίληψη και κατανόηση.ΙΣΩΣ ΓΙΑΤΙ ΣΚΕΦΤΟΜΑΣΤΕ ΤΡΙΣΔΙΑΣΤΑ ΕΝΩ Ο ΘΕΟΣ ΕΙΝΑΙ ΠΟΛΥΔΙΑΣΤΑΤΟΣ....................

Με αγάπη στον Πάνσοφο Δημιουργό των πάντων......

Κωτσέλης Χαράλαμπος.!
Τεχνικός Συστημάτων Πληροφορικής και Η/Υπολογιστών.

Επισκέπτης

ΔΕΝ ΕΧΩ ΘΕΜΑ (ποτέ δεν είχα...) 396293_163003560511391_567215516_n

Ω μεγάλε έλκτη των ουράνιων σωμάτων, εκεί που κατοικείται Εσείς Προπάτορες μας, ερχόμαστε με την ταχύτητα των Δια-στάσεών μας, μα πόσο επιθυμώ να παραβρεθώ εκεί με τη Δύναμη της σκέψης μου!!
Ω μεγάλε έλκτη των ουράνιων σωμάτων, εκεί εσένα κοιτώ και αναμένω την άχρονη εκείνη τη στιγμή που θα επιστρέψω.

Επισκέπτης

Εισαγωγή:

Ένα σημαντικό μέρος της πανάρχαιας Ορφικής διδασκαλίας έχει ενσωματωθεί στην Πυθαγόρεια αριθμοθεωρία, ή καλύτερα στην Πυθαγόρεια κοσμοθεωρία1. Τα όρια μεταξύ Ορφισμού και Πυθαγορισμού είναι δυσδιάκριτα και έτσι δεν μπορούμε να ξεχωρίσουμε με βεβαιότητα το τέλος του Ορφισμού από την αρχή του Πυθαγορισμού. Μπορούμε να ισχυριστούμε ότι υπάρχει μια εξελικτική συνέχεια του πανάρχαιου μονοθεϊστικού Ορφισμού μέσω του Πυθαγόρα2. Σίγουρα όμως ο Πυθαγόρας είναι εκείνος που πρώτος θεώρησε ξεκάθαρα ως αρχή των πάντων την αριθμητική μονάδα, στον ρόλο του πατέρα δημιουργού, γνωστή και ως «πατρική μονάδα». Τη συνέχεια, στην εξελικτική δημιουργία των Πυθαγορείων, αναλαμβάνει η δυάδα ή ζεύξις, όπως ακριβώς έχουμε τις έννοιες Δίας-Ζευς, σε έναν σύνθετο ρόλο μητέρας3, που τίκτει, ενώνοντας την πατρική μονάδα με τους πρώτους4 περιττούς αριθμούς, τις αρχέγονες Πυθαγόρειες τριάδες5 της δημιουργίας. Αυτές υλοποιούν τα μαθηματικά πρότυπα-ιδέες6, τις οποίες ταυτίζουμε εδώ, βάσιμα, με τους ειδητικούς αριθμούς του Πλάτωνα, όπως θα αναφερθεί παρακάτω. Έτσι αρχίζει η Πυθαγόρεια δημιουργία7.

Ο Πλάτωνας, μαθητής του Σωκράτη, ταξίδεψε στη Μεγάλη Ελλάδα και ήλθε σε επαφή με Πυθαγόρειους. Λέγεται πως αγόρασε αντί του υπέρογκου ποσού των εκατό μνων τα δύο βιβλία του Φιλολάου8 «Βάκχαι» και «περί Δύσεως»9 που περιείχαν μεγάλο μέρος της απόκρυφης Πυθαγόρειας σοφίας και μυήθηκε έτσι σε αυτήν. Η Αθήνα την εποχή του Σωκράτη είχε συγκεντρώσει ένα πλήθος Πυθαγορείων10. Τι ακριβώς γνώρισε ο Πλάτωνας απ’ αυτούς γραπτώς ή προφορικώς; Ίσως δεν θα το μάθουμε ποτέ. Μπορεί όμως να είμαστε τυχεροί, πάντα ελπίζαμε ότι οι μεγάλοι σοφοί, οι χαρισματικοί δηλαδή άνθρωποι της δημιουργίας, έπρεπε να αφήνουν κάποια μυστικά ανοίγματα εισόδου στις θεωρίες τους, για όποιους πιστέψουν σε αυτούς, τους μελετήσουν επίμονα και φανούν … τυχεροί.

Σημαντικό ρόλο στην ερευνά μας προς την κατεύθυνση αναζήτησης της Πυθαγόρειας κοσμοθεωρίας έπαιξαν τα εξής:
α. «...το παν και τα πάντα τοις τρισίν ώρισται....»
(όπως λένε οι Πυθαγόρειοι), το παν και τα πάντα ορίζονται από τον αριθμό τρία,....
Αριστοτέλης, Περί Ουρανού, 286 α, 10-15
Ομολογεί εδώ ο Αριστοτέλης, που ήταν μαθητής του Πλάτωνα στην Ακαδημία, ότι οι Πυθαγόρειοι πίστευαν ότι τα πάντα ορίζονται από τον αριθμό τρία.
β. «…επειδή τα πάντα εφαίνοντο εις αυτούς (τους Πυθαγόρειους) ως αφομοιωμένα προς τους αριθμούς και επειδή εθεωρούντο οι αριθμοί ως εις ολόκληρηρον τη φύσιν πρωταρχικοί υπό των φιλοσόφων τούτων εξελαμβάνοντο ως στοιχεία…»
Αριστοτέλης, Μετά τα Φυσικά 986 α
Εδώ μας διευκρινίζει ότι οι αριθμοί εθεωρούντο πρωταρχικοί και εξελαμβάνοντο απ’ αυτούς ως (τα φυσικά) στοιχεία. Άραγε όλοι οι αριθμοί εθεωρούντο πρωταρχικοί ή κάποιοι μόνον από αυτούς;
γ. «…τριχθά δε πάντα δέδασθαι…»
Όμηρος Ιλιάς Ραψ. Ο στ. 189
Ο Πλάτωνας αποκαλεί τον Όμηρο στρατηγό του Ιωνικού στρατοπέδου11, τοποθετώντας τον έτσι υψηλότερα των Ιώνων φυσικών φιλοσόφων Πρωταγόρα, Αναξιμένη, Θαλή και Ηράκλειτου. Είναι ο στρατηγός του γεμάτου ροή και μεταβολή κόσμου των Θαλή-Ηρακλείτου κατά τον Πλάτωνα και για εμάς, ο αρχιστράτηγος ενός μοναδικού τριαδικού κόσμου12
δ. Μολονότι οι οπαδοί της διδασκαλίας των ιδεών δεν αναπτύσσουν καλώς τας γνώμας των, εν τούτοις εκείνο που θέλουν και οφείλουν να είπουν είναι το ότι κάθε ιδέα είναι ουσία και ουδεμία ιδέα συμβεβηκός (δηλαδή δεν είναι τυχαία) Αριστοτέλης, Μετά τα Φυσικά 1002, 30-35
ε. διότι όσοι ερευνηταί εδέχοντο τας ιδέας, ταυτίζουν αυτάς προς τους αριθμούς13…
Αριστοτέλης, Μετά τα Φυσικά 1072, 25-30
Πρόλογος: Ξεκινήσαμε το ταξίδι μας στον κόσμο των Πυθαγορείων φορτωμένοι με θρύλους και παραδόσεις, αλλά και με σημαντικές γραπτές πληροφορίες, κυρίως από τον Πλάτωνα και τον Αριστοτέλη14, που όμως, κατά την γνώμη μας, δεν ήταν Πυθαγόρειος. Διαρκώς ομολογεί το τι έλεγαν οι Πυθαγόρειοι και διαχωρίζει τις δικές του θέσεις απ’ αυτών και του Πλάτωνα. Στην αρχή νομίσαμε ότι ο φόβος ήταν ο λόγος που τον έκανε να διαφοροποιείται, μιας και οι Πυθαγόρειοι είχαν δεχθεί εξοντωτικό χτύπημα από την πυρπόληση της σχολής στον Κρότωνα, που είχε ως αποτέλεσμα τον θάνατο των περισσοτέρων μαθητών της σχολής, μάλλον δε και του ίδιου του Πυθαγόρα.15. Πιθανόν ο διωγμός αυτός να είχε και συνέχεια, αν οι διασωθέντες δεν διασκορπίζονταν σε διάφορες πόλεις και ο φόβος θα ελλόχευε για καιρό στις ψυχές των Πυθαγορείων16. Στη συνολική μας εργασία με τίτλο «ΑΝΑΖΗΤΩΝΤΑΣ ΤΗ ΧΑΜΕΝΗ ΦΥΛΗ», επεξηγούμε αναλυτικότερα ότι δεν ήταν ο φόβος η αιτία, αλλά ότι ο Αριστοτέλης δεν είχε δεχθεί όλη την Πλατωνική-Πυθαγόρεια μύηση και αποδεικνύεται από τις διαφορετικές τοποθετήσεις που έκανε συνειδητά σε βασικά σημεία της Πυθαγόρειας-Πλατωνικής κοσμοθεωρίας17.
Στην εργασία αυτή, λάβαμε κυρίως υπόψη την Αριστοτελική αφήγηση και τα διάφορα ερανίσματα που έφθασαν μέχρι τις μέρες μας, σε συνδυασμό με τις νεοπλατωνικές δοξασίες και

11 Βλ. Θεαίτητος 152 e και επ. (153 α)
12 Βλ. www.padamakos.gr ή http://users.otenet.gr/~adampan/ οι εργασίες μου/τα Μαθηματικά του Ομήρου, όπου επεξηγούμε ότι χρησιμοποιεί συνειδητά μόνο το τρία και τα πολλαπλάσιά του, σπάνια δε το τέσσερα, που έγινε αργότερα η ιερή τετρακτύς των Πυθαγορείων, σπανιότερα δε ακόμα το 5 που και αυτό έγινε αργότερα το σύμβολο των Πυθαγορείων.. Τελειώνοντας αυτή την υποσημείωση υπογραμμίζουμε ότι τα έπη του, κατά την προσωπική μας εκτίμηση, είναι η ιδανική «ποιητική» αποθέωση του τριαδικού γίγνεσθαι.
Σημαντική παρατήρηση: Επισημάναμε ανωτέρω ότι ο Όμηρος είναι τέλειος γνώστης της τριαδικότητας και με βεβαιότητα πολύ αρχαιότερος χρονολογικά του Πυθαγόρα. Είναι άραγε γνώστης του μονοθεϊστικού Ορφισμού και πατέρας ενός πρώιμου Πυθαγορισμού; Μήπως ο ενδιάμεσος κρίκος; Άραγε ο Πλάτωνας γνωρίζει κάποιες επιπλέον γνώσεις που δεν έφθασαν σε μας και δικαίως τον αποκαλεί στρατηγό του Ιωνικού στρατοπέδου;
13επεξήγηση: εννοεί τους ειδητικούς αριθμούς του Πλάτωνα που εμείς ταυτίζουμε στην εργασία μας ΠΕΡΙ ΠΥΘΑΓΟΡΕΙΩΝ ΤΡΙΑΔΩΝ, με τις ΜΟΝΑΔΙΑΙΕΣ (ή ΑΡΧΕΓΟΝΕΣ) Πρώτες Πυθαγόρειες Τριάδες (ΜΠΠΤ).
14 Ο Πορφύριος, ο Ιάμβλιχος κ.α. μας δίδουν σημαντικές πληροφορίες για τον Πυθαγόρα, αλλά έχουν το μειονέκτημα του Πρόκλου…, βλ επόμενη παράγραφο και υποσ. 18, 19 .
15 Μια παράδοση θέλει τον Πυθαγόρα να σώζεται από την πυρκαγιά και να αποθνήσκει αργότερα στο Μεταπόντιο.
16 Ίσως η δυσνόητη γλώσσα του Πλάτωνα να οφείλεται και σ’ αυτόν το φόβο, αν και πιστεύουμε ότι συνειδητά δεν ήθελε να κοινοποιήσει την Πυθαγόρεια κοσμοθεωρία στους αμύητους.
17 Ενδεικτικά: «Το να είναι όμως το αυτό πράγμα συγχρόνως ειδητικόν και υλικόν στοιχείον, είναι αδύνατον»
Αριστοτέλης, Μετά τα Φυσικά 1084, 40
Το να είναι ένα σωματίδιο ταυτόχρονα και κύμα, σίγουρα για την λογική του Αριστοτέλη θα ήταν αδύνατο. Είναι όμως η πραγματικότητα του 21ου αιώνα, επαληθευμένη πλήρως από το πείραμα

ερμηνευτικά σχόλια κυρίως του Πρόκλου18, που όμως πάσχουν αντικειμενικότητας επειδή είχαν δεχθεί τις επιδράσεις της ανατολικής μυστικιστικής δεισιδαιμονίας19. Επιπλέον, πρέπει να αναφερθεί ότι ο μαθητής του Πρόκλου, Μαρίνος και διάδοχός του στην Ακαδημία δεν αναφέρει την κατά Πλάτωνα θεολογία στα έργα του Πρόκλου20 και μπορούμε να υποθέσουμε ότι δεν εκδόθηκε όσο ο Πρόκλος ήταν στη ζωή. Έκτοτε η ιστορία του κειμένου ακολουθεί τη γενικότερη ιστορία του συνόλου των συγγραμμάτων του Πρόκλου, η διάσωση των οποίων εξαρτιόταν κάθε φορά από τις διαθέσεις που είχε κάθε εποχή απέναντί τους. Βλ. ανάλυση στην εισαγωγή του στ΄ βιβλίου της κατά Πλάτωνα θεολογίας των εκδόσεων «ΚΑΚΤΟΣ», σελ. 118
Τι άραγε ψάχνουμε; Σίγουρα κάποιους «παράξενους» αριθμούς, που ταυτίζονται με τις Πλατωνικές ιδέες, ονομάστηκαν ειδητικοί αριθμοί από τον ίδιο τον Πλάτωνα και υλοποιούν τον κόσμο21. Όλα ξεκινούν από την μονάδα, τη συνέχεια αναλαμβάνει η δυάδα και ολοκληρώνει η τριάδα. Πόσες άραγε τριάδες παράγονται και πως; Ποιες από αυτές είναι οι ειδητικοί αριθμοί του Πλάτωνα που υλοποιούν τον κόσμο; Πόσοι είναι σε πλήθος; Έχουν σχέση με τον ιερό αριθμό επτά22; Ποιος ο ρόλος του έξι του ψυχογονικού αριθμού των Πυθαγορείων και γιατί να ονομάζεται έτσι; Γιατί το ορθογώνιο τρίγωνο με πλευρές 3,4,5 να ονομάζεται ζωογονικό; Γιατί οι πλευρές του να έχουν τα ονόματα των τριών Μοιρών23 που κυβερνούν τον κόσμο; Ποιο ρόλο άραγε να έχει στην Πυθαγόρεια κοσμοθεωρία;
Πολλά ερωτήματα συσσωρεύονται εδώ και είναι αναγκαίο να ξεκινήσουμε με μεγάλη προσοχή πάνω σε στέρεες βάσεις:
«…Αι μονάδες όμως που περιέχει η πρώτη δυάς είναι αναμεταξύ των συμβληταί και αι μονάδες που περιέχει η πρώτη τριάς είναι αναμεταξύ των συμβληταί. Αυτό το ίδιον γίνεται και με τους άλλους αριθμούς. Αι μονάδες όμως τας οποίας περιέχει η καθ’ εαυτήν δυάς, είναι ασύμβλητοι προς τας μονάδας ας περιέχει η καθ’ εαυτήν τριάς…Όσον αφορά τους Πυθαγορείους, αυτοί δεν παραδέχονται παρά έναν μόνον αριθμόν, τον μαθηματικόν αριθμόν, με την διαφοράν ότι δεν τον θεωρούν χωρισμένον από τα αισθητά, αλλ’ ισχυρίζονται ότι απ’ αυτόν έχουν την σύστασί των αι αισθηταί ουσίαι…
Αριστοτέλης, Μετά τα Φυσικά 1079, 30-40 και 1080, 20
Πρέπει με κάποιον ακατανόητο προς το παρόν τρόπο οι αριθμοί να συνδεθούν με την μορφοποίηση της ύλης, σύμφωνα με τα θεολογικά πρότυπα των Πυθαγορείων. Είναι δυνατόν κάτι τέτοιο; Πως μπορεί άραγε ένας αριθμός, ή έστω κάποιοι ειδικοί αριθμοί, δυάδες ή τριάδες να παράγουν την ύλη; Υπάρχει έντονος προβληματισμός για το τι ψάχνουμε, αν και η σύγχρονη φυσική θεωρεί ότι η ύπαρξη στοιχειωδών σωματιδίων είναι περισσότερο μαθηματικές πιθανότητες παρά υλικά σωματίδια. Το αξιοσημείωτο είναι ότι τα φυσικά στοιχεία έχουν τριαδική δομή, αποτελούνται δηλαδή από πρωτόνια, νετρόνια και ηλεκτρόνια και καθένα από αυτά24, σύμφωνα με τις ανακαλύψεις της σύγχρονης φυσικής, δομείται τριαδικά από πιο στοιχειώδη σωματίδια, τα κουάρκς, υπακούοντας πάλι στον τριαδικό Ομηρικό νόμο, στο τριαδικό γίγνεσθαι της Πυθαγόρειας δημιουργίας.

18 Δ/ντης της Πλατωνικής Ακαδημίας, πολυγραφότατος, διαδέχθηκε στην Ακαδημία τον δάσκαλό του Συριανό.
19 Μάλιστα η εξάπλωση της μαγείας και της μαγγανίας έφτασε μέχρι την Ρώμη (Κάτων-Βακχανάλια)
20 Το έργο αναφέρεται για πρώτη φορά από τον Δαμάσκιο ως Πλατωνική θεολογία.
21 Βλ. Πρόκλου, Περί της κατά Πλάτωνα θεολογίας, βιβλίο Γ΄ 99
22 επτά, ο ιερός αριθμός του Απόλλωνα, ιδρυτή του Δελφικού κέντρου (ο Απόλλωνας είχε το 7 ως ιερό αριθμό, γεννήθηκε την έβδόμη ημέρα και η γέννησή του εορτάζετο την εβδόμη του Θαργιαλιώνος. Σύμβολό του ήταν μια εφτάχορδη λύρα. Απόηχος των ανωτέρω στον Χριστιανισμό είναι οι 7 ημέρες της δημιουργίας, οι 7 ημέρες της εβδομάδος κτλ)
23 Οι Μοίρες, όπως παρουσιάζονται στην Πολιτεία, είναι τρεις γυναικείες θεότητες, κόρες του Δία και της Ανάγκης - ή της Νύκτας ή της Θέμιδας σύμφωνα με άλλες παραδόσεις: η Λάχεση, η Κλωθώ και η Άτροπος. Ντυμένες στα λευκά, όπως τις είχαν φανταστεί οι ορφικοί, και φορώντας στα κεφάλια τους ιερά στεφάνια κάθονται η καθεμιά πάνω σε ένα θρόνο γύρω από το αδράχτι, σε ίσες αποστάσεις. Ακολουθώντας τη μουσική των Σειρήνων τις συνοδεύουν τραγουδώντας και το τραγούδι τους περιέχει όσα συμβαίνουν στη ζωή των ανθρώπων: η Λάχεση τραγουδάει τα γεγονότα του παρελθόντος, η Κλωθώ τραγουδάει όσα συμβαίνουν στο παρόν, ενώ η Άτροπος αυτά που θα συμβούν στο μέλλον.
24 Το e δεν θεωρείται σύνθετο προς το παρόν….Το αξιοσημείωτο είναι ότι οι σύγχρονες κοσμολογικές τάσεις έχουν αρχίσει να δέχονται ότι και η σκοτεινή ύλη δομείται τριαδικά!

Ας γυρίσουμε πάλι στον Αριστοτέλη και στο παραπάνω απόσπασμα, για να πάρουμε μέσω αυτού δυνάμεις από τους Πυθαγόρειους για τη συνέχεια. «…αλλ’ ισχυρίζονται ότι απ’ αυτόν (τον αριθμό, εννοεί την τριάδα) έχουν την σύστασί των αι αισθηταί ουσίαι…»
Είναι ξεκάθαρο πλέον ότι από έναν αριθμό, μια τριάδα, θα προέλθουν όλες οι ουσίες-φυσικά στοιχεία, αν η Πυθαγόρεια κοσμοθεωρία είναι αληθινή. Επιπλέον μας επεξηγεί ότι οι μονάδες της δυάδας και της τριάδας είναι ασύμβλητοι….Τι άραγε να εννοεί; Πρέπει δηλαδή οι μονάδες της δυάδας και της τριάδας να προκύπτουν από τις γνωστές αριθμητικές πράξεις, αλλά τα στοιχεία της δυάδας και της τριάδας μεταξύ τους να είναι αριθμοί «ασύμβλητοι, δηλαδή η μεταξύ τους συσχέτιση να μην υπακούει στους «Πυθαγόρειους» μαθηματικούς νόμους.
Θα περάσουμε σε λίγο στο μαθηματικό τμήμα της εργασίας μας. Σίγουρα χρειάζεται αρκετή υπομονή γιατί το ταξίδι στον κόσμο του Πυθαγόρα, κρύβει δυσκολίες έχει όμως και εκπλήξεις. Αν κάποιος δυσκολεύεται στα μαθηματικά, ας διαβάσει μόνο τα πορίσματα.
Συμπερασματικά: Ψάχνουμε μία τριάδα αριθμών, που οι Πυθαγόρειοι την ονόμαζαν ζωογονική, την (3,4,5) και ήδη μας είναι επιφανειακά γνωστή. Όλα εκκινούν από την μονάδα, η οποία στη συνέχεια παράγει μια δυάδα αριθμών και αυτή, την ζητούμενη τριάδα. Επιπλέον, πρέπει να εμπεριέχει μέσα της τον ψυχογονικό αριθμό των Πυθαγορείων25. Στη συνέχεια απαιτείται ένας τρόπος, μία μέθοδος που να παράγει όλες τις άλλες τριάδες απ’ αυτήν. Τέλος, πρέπει να έχουμε και δικλείδες ασφαλείας για την διαδικασία που ακολουθούμε. Αν η θεωρία μας είναι ορθή, πρέπει το ζωογονικό τρίγωνο (τριάδα) να αντιστοιχεί στο στοιχείο υδρογόνο, το μόνο που με διαδοχικές συντήξεις παράγει όλα τα άλλα στοιχεία της φύσης. Όμως στο φάσμα του υδρογόνου, εγκλείεται ο σημαντικότερος αριθμός της δημιουργίας. Η σταθερά της λεπτής υφής. Έτσι η ζωογονική τριάδα «απαιτείται» να εμπεριέχει και αυτή τη σταθερά της λεπτής υφής!
σταθερά της λεπτής υφής = −hce2 (≅1371)
Η σταθερά της λεπτής υφής συνδέει τις τέσσερις θεμελιώδεις σταθερές e, h, c, G
e=1.602*10-19 C, h=6.626*10-34 J.s, c=2.998*108 m/s, G=6.673*10-11 m3.Kg-1.s-2
Χρήσιμες επεξηγήσεις για κάποιον που θα ήθελε να εμβαθύνει:
Κατά τον Πρόκλο, υπάρχει ο υπέρτατος Δίας, η άχραντη μονάδα, που διαχωρίζει την υπόστασή της στην τριάδα των δεύτερων θεών που μοίρασαν τον κόσμο26, την τριάδα Δίας-Ποσειδών-Πλούτων, που αναφέρει πρώτος ο Όμηρος, λέγοντας «τριχθά δε πάντα δέδασθαι», βλ.αναλυτικά, Πρόκλου περί της κατά Πλάτωνα Θεολογίας, βιβλίο στ, 35. Tην τριαδική υπόσταση της μονάδας, θα «νιώσετε» όταν παρατηρήσετε τον τρόπο που η μονάδα ακτινοβολεί την δύναμή της προς τη δυάδα, που περιέχει όμως μέσα της πάλι την μονάδα, σε έναν δεύτερο πλέον ρόλο και στη συνέχεια, τον τρόπο που η δυάδα της αιωνιότητας δημιουργεί την ζωογονική τριάδα των αισθητών.
1 (1,3) (3,4,5)
1 Υπέρτατος Δίας (1,3) Ήλιος-Απόλλων27 (3,4,5) της Κόρη (ζωογονική),
αναλυτικά: οι δεύτεροι θεοί κατά τον Πρόκλο, που δίνουν την ζωογονική τριάδα είναι:
Δίας 1,3,5 Ποσειδών28 1,3,3 και Πλούτων 1,3,4
Τα κατωφερή κάθε θεού (κόκκινοι αριθμοί29) δίνουν τη ζωογονική τριάδα, την (3,4,5).

25 Ο ψυχογονικός αριθμός των πυθαγορείων είναι το έξι. Συγχρόνως το έξι είναι και ο πρώτος τέλειος αριθμός. Τέλειος λέγεται ο αριθμός του οποίου οι διαιρέτες δίνουν άθροισμα τον ίδιο τον αριθμό. Διαιρέτες του 6 είναι οι 1,2,3 και 1 2 3=6
26 Ας θυμηθούμε πάλι εδώ τον Σουΐδα και τον Ερμή τον τρις-μέγιστο: «…περί τριάδος εφθέξατο, ειπών εν μια τριάδι μίαν είναι η θεότητα»
27 Πρόκλου Περί της κατά Πλάτωνα θεολογίας, βιβλίο στ, 57-58-59
28 Ο Ποσειδών δεν σμίγει με την κόρη, ενώ οι άλλοι δύο ενώνονται, βλ. βιβλίο στ, 51, 20-25 της θεολογίας του Πρόκλου. [μαθηματικό μέρος: ενώνεται το 1 με το 3 με ειδική σχέση, ενεργοποιείται δηλαδή η Απολλώνια δυάδα και δίνει το 5 (Δίας, τριάδα 1,3,5), όμοια με άλλη σχέση παράγει το 4 (Πλούτωνας 1,3,4), οι μαθηματικές σχέσεις είναι σταθερές για την παραγωγή των απείρων τριάδων. Για την δημιουργία του Ποσειδώνα 1,3,3 δεν έχουμε μίξη και παραγωγή νέου αριθμού, το 3 μένει αναλλοίωτο. Αυτό λέει ο Πρόκλος και για μας είναι μία επιβεβαίωση ότι ακολουθούμε ορθό δρόμο.
29 Πρόκλου Περί κατά Πλάτωνος θεολογίας, βιβλίο Δ, 16, 5. «Γιατί εκεί κάθε τριάδα είχε το τρίτο μόνο τμήμα της να ανήκει στη μερίδα του Όντος (=ζωογονικό)…»

Οι παραπάνω είναι οι Θείες ενάδες30 του Πρόκλου. Προφανώς ονομάζονται έτσι γιατί παράγονται από τον αριθμό 1. Σε λίγο θα γίνει άμεσα κατανοητό πως παράγονται μαθηματικά οι τριάδες αυτές.

«… ο πρώτος Δίας, ο δημιουργός του σύμπαντος δεν ήταν ο ίδιος με τον πρώτο από τους νοητικούς πατέρες….». Πρόκλου κατά Πλάτωνος θεολογία, βιβλίο στ, 29, 25. Για τη ζωογονία τώρα. Ο Πρόκλος είναι επεξηγηματικός, ίσως πέραν του δέοντος, κυρίως στο στ βιβλίο της κατά Πλάτωνα Θεολογίας. Κόρη Δίας δημιουργός των επιμέρους, Κόρη Πλούτων ζωογοννία των όντων… Η δεύτερη κατά σειρά τριάδα (μετά την Δίας-Ποσειδών-Πλούτων) είναι της ζωογονίας και λέγεται της κόρης. Η κόρη είναι η Αθηνά, σύμβολό της το 3. Στον Κρατύλο ο Πλάτωνας μας εξηγεί ότι κόρος (κόρη) σημαίνει τον καθαρό αμόλυντο νου του Διός31, βλ. Κρατύλος 396 b. Να θυμάστε πάντα, ότι τα πρωτότυπα της Πλατωνικής θεολογίας είναι κυρίως η Πολιτεία, και o Tίμαιος. Ο Πρόκλος είναι ο «σχολιαστής» των έργων του Πλάτωνα. Τώρα για το πώς μια μαθηματική τριάδα μπορεί να υλοποιηθεί, θα πρέπει να ανατρέξετε στον Πλατωνικό Κρατύλο, να μελετήσετε τη κίνηση που δίνει ο Απόλλων (ομοπολών), βλ. Κρατύλος 405-406 και ύστερα να πάτε στον Τίμαιο, ειδικά στο 51 έως και 55. Από τον Πρόκλο, ενδιαφέρον παρουσιάζουν οι επεξηγήσεις του στο βιβλίο στ. 30,31 Με την υλοποίηση των ιδεών ασχολιόμαστε αναλυτικά μόνο στην εργασία μας «σκοτεινή ύλη-σκοτεινή ενέργεια ή περί γενέσεως και φθοράς» και όχι εδώ.
Δύο κατά τη γνώμη μας είναι τα πλέον δυσνόητα, τα «απόκρυφα», της Πλατωνικής θεολογίας, η ένωση της μονάδας με την τριάδα, του υπερτάτου δηλαδή Διός με την Κόρη (ων) κατά το πρότυπο (Δίας-Ζευς) ή (Ήλιος-Απόλλων), που ονομάζεται της αιωνιότητος (Απολλώνια) και η υλοποίηση της μαθηματικής τριάδας της ζωογονίας, που γίνεται με την κίνηση των θείων ενάδων. Το πρώτο θα επεξηγηθεί στα επόμενα.
Καλό ταξίδι στον κόσμο των Πυθαγορείων.

30 Κάθε θεός είναι μία ενάδα αυτοτελής και κάθε αυτοτελής ενάδα είναι θεός, Πρόκλου Περί κατά Πλάτωνος θεολογία ΙΒ, 114. Ο Ερμείας από την Αλεξάνδρεια συμφοιτητής του Πρόκλου κοντά στον Συριανό, σε ένα υπόμνημά του στον Φαίδρο, το οποίο θεωρείται σύνολο σημειώσεων από τη διδασκαλία του Συριανού, κάνει λόγο και αυτός για υπερούσιες ενάδες.
31 ο «μύθος» είναι επεξηγηματικός και παρουσιάζει την κόρη ή ων (Αθηνά) να ξεπετάγεται από το κεφάλι του Διός. Μέχρι να διαβάσουμε τον Κρατύλο, νομίζαμε ότι έχουμε ένα είδος πνευματικής παρθενογένεση, αφού σε καμία περίπτωση δεν συμμετέχει κάποια γυναικεία μορφή στην γέννηση της κόρης. Αν συνυπολογίσουμε ότι η Αθηνά είναι η θεά της σοφίας, τότε έχουμε μια πλήρη εξήγηση για το τι πίστευαν οι αρχαίοι μας πρόγονοι.

[url=http://users.sch.gr/padamakos/mydocs/o psyxogonikos arithmos.pdf]http://users.sch.gr/padamakos/mydocs/o psyxogonikos arithmos.pdf[/url]

Επισκέπτης

1. Η αρχή της αβεβαιότητας του Χάϊζενμπεργ (βραβείο Νόμπελ)
Το γινόμενο της αβεβαιότητας Δχ της θέσης ενός σωματιδίου επί την αβεβαιότητα της
ορμής του σωματιδίου Δρ δεν δύναται να γίνει μικρότερο μιας παγκόσμιας σταθεράς, της σταθεράς
του Planck που είναι η ίδια για όλα τα συστήματα αναφοράς, αδρανειακά και μη, Δχ.Δρ ≥ h
[δηλαδή όσο μεγαλύτερη ακρίβεια επιτυγχάνουμε στον προσδιορισμό της θέσης του σωματιδίου
τόσο μεγαλύτερο σφάλμα υπεισέρχεται στον προσδιορισμό της ορμής (ταχύτητας), και
αντίστροφα].

2. Η αρχή της αβεβαιότητας του Πλάτωνα ή της Χαμένης Φυλής
Εισαγωγή
ΤΟ ΠΛΑΤΩΝΙΚΟ ΜΟΝΤΕΛΟ (δομημένο πάνω σε σημειακό πρότυπο)
“…καθώς ο νους αντιλαμβάνεται πόσες και ποιες είναι οι ιδέες που υπάρχουν στον
αμετάβλητο ζωντανό κόσμο, ο δημιουργός σκέφθηκε ότι και ο μεταβλητός έπρεπε να έχει τις
ίδιες, ποσοτικά και ποιοτικά…. ( σ.σ. αναφέρεται στον Τίμαιο 39 e ). Γιατί το σύμπαν υπάρχει
με τρεις τρόπους, νοητά, νοητικά και αισθητά …”
βλ. Πρόκλου, Περί της κατά Πλάτωνα θεολογίας, βιβλίο Ε, 56, 15-20 και 57, 1-10
Νοητά, πρέπει να εννοεί τα αριθμητικά πρότυπα, που εκπηγάζουν από την νοητική πατρική
μονάδα και αποτελούν τον αμετάβλητο Πλατωνικό κόσμο των ειδητικών αριθμών και κατ’
επέκταση τις αρχέγονες Πυθαγόρειες τριάδες (ον)
Αισθητά, πρέπει να εννοεί τον γεμάτο ροή και κίνηση μεταβλητό κόσμο των Ομήρου-
Ηρακλείτου (μη ον)1.
Νοητικά, την παλλόμενη-δονούμενη ενδιάμεση κατάσταση υλοποίησης του Ξενοφάνη.2
Παρατηρείστε για ακόμα μία φορά την τριαδική Πλατωνική εμμονή της δημιουργίας του
κόσμου: Νοητά-Αισθητά-Νοητικά και την διαβεβαίωση του Νεοπλατωνικού Πρόκλου3 ότι και ο
μεταβλητός κόσμος υλοποίησης, ο κόσμος των αισθητών, έχει και αυτός το ίδιο τριαδικό
υπόβαθρο! Ένα όμως ατέρμονο τριαδικό υπόβαθρο! Χιλιάδες χρόνια, πριν η σημερινή επιστήμη
ανακαλύψει ότι το άτομο αποτελείται από ηλεκτρόνια, πρωτόνια και νετρόνια, δηλαδή ότι έχει
τριαδική δομή, η Ελληνική σκέψη είχε αναλύσει τη δημιουργία. Ύστερα αντιληφθήκαμε ότι και
τα παραπάνω στοιχειώδη σωματίδια αποτελούνται από άλλες τριαδικές υποομάδες, τα κουάρκς,
για να δικαιωθεί πλήρως ο νεοπλατωνικός Πρόκλος. Το αποκορύφωμα ήλθε όταν η βιολογία
απέδειξε ότι και τα χρωμοσώματα δομούνται τριαδικά…! (βλ. «τα Μαθηματικά του Ομήρου»)

Στον Πλατωνικό διάλογο «Κρατύλος» πρωταγωνιστούν δύο πρόσωπα, ο Σωκράτης, που
υπερασπίζεται τον αμετάβλητο κόσμο των ιδεών και ο Κρατύλος, που αντιτάσσει τον γεμάτο ροή
και μεταβολή αισθητό κόσμο του Ηρακλείτου. Στην επιστημονική αυτή Ομηρική «μονομαχία» ο
Πλάτωνας, δια στόματος Σωκράτη δείχνει την υπεροχή του αμετάβλητου κόσμου των ιδεών. Στο
τέλος όμως, δια του Κρατύλου, αποδέχεται, κάπως αδέξια και αναιτιολόγητα, την υπαρξιακή
απροσδιοριστία του μικρόκοσμου των αισθητών. Είναι άραγε μία ανυπέρβλητη αναγκαιότητα στο
1 Το ον και το μη ον μπορεί να νοούνται και αντίστροφα.
2 Βλ. ΑΝΑΖΗΤΩΝΤΑΣ ΤΗ ΧΑΜΕΝΗ ΦΥΛΗ, Μέρος Α΄, Περί Γενέσεως και Φθοράς του Κόσμου
3 Πρόκλος: 410-485 μ.Χ. Διαδέχθηκε τον δάσκαλό του Συριανό στην διεύθυνση της Πλατωνικής Ακαδημίας
2
γεμάτο ροή και μεταβολή βασίλειο του Ηρακλείτου; Την απάντηση την δίδει ο ίδιος ο Πλάτωνας
στον διάλογο «Παρμενίδης» και είναι καταφατική. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι απορρίπτει σε
καμία περίπτωση τον προηγούμενο Σωκρατικό συλλογισμό, τον αγαπημένο του κόσμο των ιδεών.
Συμπερασματικά: Στον διάλογο «Κρατύλος» εντοπίζει το πρόβλημα της απροσδιοριστίας
των αισθητών, ενώ στον «Παρμενίδη» επεξηγεί την φαινομενικά αντιφατική απόφασή του. Η
ερμηνεία σ’ αυτόν τον διάλογο είναι σαφέστατη και αποδίδεται στην «μηδενική» φύση του
ελαχίστου όντος4 (κβάντουμ). Απαιτείται μεγάλη υπομονή για να προσεγγίσει κανείς την
Πλατωνική-Πυθαγορική σκέψη υλοποίησης μέσω του ελαχίστου, μιας ύπαρξης που τείνει στο
μηδέν, χωρίς όμως να γίνεται ποτέ μηδέν! (βλ. και εργασία «ο χωρόχρονος του Ζήνωνα»)
Το ξημέρωμα του 21ου αιώνα έδειξε ότι το δίπολο π.χ. ένα άτομο υδρογόνου βλ. θεωρία
τροχιακών, παρουσιάζεται αρχικά με «μηδενικό» φορτίο, όταν δηλαδή το παρατηρείς από μακριά
ή επιφανειακά. Στη συνέχεια όμως, όταν το πλησιάζεις, εντείνοντας την παρατήρησή σου στο
μικρόκοσμο, ανακαλύπτεις κάτι διαφορετικό. Ενεργοποιείται ως θετικό και αρνητικό, ταυτόχρονα,
σχηματίζοντας δύο αντίθετα φορτισμένους πόλους, «μηδενικού» όμως συνολικού φορτίου. Η
συνένωση παρόμοιων τέτοιων «μηδενικών», δεν δίνει το αναμενόμενο λογιστικό αθροιστικό
μηδέν, αλλά φυσικοχημικά φαινόμενα και χημικές ενώσεις (ετεροπολικούς και ομοιοπολικούς
δεσμούς), ενεργοποιώντας έτσι έναν κόσμο διαρκούς υλοποίησης, τον οποίο διέπει κυριολεκτικά
ο νόμος των πιθανοτήτων. Προσεγγίζοντας ένα ταχύτατα κινούμενο-παλλόμενο δίπολο δεν είναι
δυνατόν να γνωρίζει κανείς αν θα συναντήσει τον αρνητικό ή τον θετικό του πόλο. Έτσι δεν μπορεί
να υπάρξει καμία μελλοντική πρόβλεψη.
Ον-μη Ον είναι το υπέρτατο Πλατωνικό δίπολο της δημιουργίας.

http://www.padamakos.gr/mydocs/arxi_abebaiotitas.pdf

Επισκέπτης

Τελειώνοντας,
θα θέλαμε να κάνουμε ένα είδος σύνδεσης, μια εισαγωγή για την υλοποίηση της ζωογονικής τριάδας χωρίς όμως πολλές επεξηγήσεις. Έχουμε αναφέρει ότι κατά τους Πυθαγόρειους η ψυχή είναι εκείνη που ζωογονεί την ύλη και εδώ συμφωνούν όλα τα γνωστά θρησκευτικά δόγματα του παρόντος και του παρελθόντος. Η ψυχή είναι για τους Ορφικούς-Πυθαγόρειους η «δωρεά» του θεού στη δημιουργία. Το σώμα είναι η φυλακή της ψυχής. Πρέπει να είναι κάτι που υπάρχει στον υπέρτατο θεό, να είναι συνυφασμένη με την υπόστασή του για να δύναται να τη δωρίσει στα δημιουργήματά του. Τι άραγε είναι αυτή;

Η λέξη θεός προέρχεται από το ρήμα θέω που σημαίνει τρέχω. Είναι δηλαδή συνδεδεμένη η θεία υπόστασή του με την κίνηση. Πώς όμως κινείται και που; Είναι πολύ δύσκολο να απαντηθεί εδώ. Χρειάζεται όμως υπομονή και προσπάθεια, ώστε να πλησιάσουμε τις απόψεις πιο χαρισματικών ανθρώπων από εμάς, τους οποίους έστειλε η δημιουργία στον κόσμο μας.

Ώσις για τον Πλατωνικό Κρατύλο σημαίνει ώθηση και ωσία είναι η ουσία, δηλαδή η ύλη. Αν προχωρήσουμε λίγο περισσότερο θα αντιληφθούμε ότι εννοεί πως η κίνηση παράγει την ύλη. Χρειάζονται όμως εδώ δύο πράγματα απαραιτήτως. Ένα κβαντισμένο ιδεατό «υλικό» σημείο, το σωματίδιο Highs θα λέγαμε σε σύγχρονη ορολογία και ένας μοναδιαίος νοητός ήλιος Υπερίωνας, που θα δίνει την ενέργεια, την ώθηση, ώστε να κινηθεί το ιδεατό σημείο μας, να «τρέχει», ώστε να παράξει την αρχική υλοενέργεια.

Για τον Πλάτωνα υπάρχουν τρία είδη κινήσεων, άλλωστε αυτό αναμενόταν, αφού όλα γι’ αυτόν, τον Ορφέα, τον Πυθαγόρα και τον Όμηρο είναι τριαδικά. Ακόμα και η σκοτεινή υλη, προτού την «ψηλαφίσει» η σύγχρονη επιστήμη, της έδωσε τριαδική υπόσταση και τίποτε δεν είναι τυχαίο. Γι’ αυτό και ο Χάϊζενμπεργκ δήλωσε ότι «την κβαντική γνωσιοθεωρία» την εμπνεύστηκα από τον Πλάτωνα.

Είναι βέβαια γνωστό σε όλους ότι η κίνηση παράγει ενέργεια και ότι η ενέργεια είναι ύλη. Άρα το πρόβλημα εστιάζεται στο πως το Πλατωνικό-Πυθαγορικό-Ορφικό μοντέλο, η δυάδα της αιωνιότητας, το ιδεατό «υλικό» σημείο μας, θα κινηθεί. Ας πάμε πάλι στους χαρισματικούς της δημιουργίας.
Στον Πλάτωνα έχουμε το αμετάβλητο ον, τις ιδέες, τους ειδητικούς αριθμούς της δημιουργίας, που είναι σταθεροί και όλα τα δημιουργήματα που εκπηγάζουν από αυτούς, επιστρέφουν πάλι σ’ αυτούς, όπως είδαμε προηγουμένως με τους μετασχηματισμούς των Πυθαγορείων τριάδων. Αρχή όλων η δυάδα της αιωνιότητας. Υπάρχει όμως και το μεταβλητό μη ον47 των Ομήρου, Θαλή, Ηρακλείτου, που ονομάζουμε σήμερα υλικό κόσμο ή απλά ύλη και εκπροσωπείται κατ’ εμάς, από το ιδεατό «υλικό» σημείο μας.

Πιστεύουμε ότι αν κινηθεί το Ορφικό-Πυθαγορικό-Πλατωνικό δημιούργημα θα παράξει το μη ον των Ομήρου, Θαλή, Ηρακλείτου, τον υλικό κόσμο που αντιλαμβάνονται οι αισθήσεις μας.
Πως όμως θα κινηθεί και που; Η κίνηση χρειάζεται ενέργεια και χώρο…Νομίζουμε πως το κλειδί του δεύτερου αυτού απόκρυφου σημείου των Ορφικών-Πυθαγορείων βρίσκεται στον μυημένο Πλάτωνα. Ορθότερα, περιγράφεται σε δύο διαλόγους του, τους κορυφαίους μαζί με την Πολιτεία.

(47 την ύλη αποκαλούμε μη όν, Πρόκλου , Περί της κατά Πλάτωνα θεολογίας 39, 5)

Είναι ο Παρμενίδης και ο Τίμαιος.
Στον πρώτο μας πάει στον μικρόκοσμο.
Μιλά για την μεταβολή του όντος σε μη ον, σε χρόνο «ουδενί», δηλαδή τα δύο «κβάντουμ», της θεωρίας των ιδεών και της ροής και μεταβολής, το ον και το μη ον, υπάρχουν ταυτόχρονα. Ίσως αποτελούν το δίπολο της δημιουργίας, που κατά τη γνώμη μας απαρτίζεται από της δυάδα της αιωνιότητας (ον) και το ιδεατό κβαντικό «υλικό» σημείο μας (μη ον), που παρομοιάσαμε παραπάνω με αυτό του Highs. Φανταστείτε τώρα το δίπολο αυτό να πάλλεται48…

Ας περάσουμε πάλι στη σύγχρονη φυσική. Το φωτόνιο σήμερα, υπάρχει ταυτόχρονα ως κύμα και σωματίδιο. Ως ον και μη ον θα λέγαμε. Το πείραμα των δίδυμων φωτονίων απέδειξε την Πλατωνική θεώρηση. Ο Αριστοτέλης στο παραπάνω εδάφιο διαφωνεί49, διότι κατ’ αυτόν χρειάζεται χρόνος, έστω ελάχιστος, για την έξοδο από το ον και μεταβολή σε μη ον, ενώ στον Πλάτωνα δεν υπάρχει χρόνος κατά την μεταβολή, ον και μη ον υπάρχουν ταυτόχρονα. Στο διάλογο αυτόν χρησιμοποιεί ως διευκρίνιση, μια απείρου κάλλους πνευματική σύλληψη. Η μεταβολή από ον σε μη ον γίνεται «εξαίφνης», «και ότε μεταβάλλει, εν ουδενί χρόνω αν είη, ουδέ κινοιτ’ αν τότε, ουδ’ αν σταίη…» βλ. Παρμενίδης 156 Ε. Ούτε κινείται λοιπόν ούτε ίσταται όταν γίνεται η μεταβολή50.

Ο Πλατωνικός «χωρόχρονος» είναι το κλειδί του μυστηρίου για τον μακρόκοσμο. Είναι η αρχική «σούπα» της σύγχρονης κοσμολογίας απ’ όπου δημιουργήθηκαν τα αρχικά σωματίδια. Η κίνηση51 στη συνέχεια υλοποίησε τα Πλατωνικά αποτυπώματα δημιουργώντας τα στοιχειώδη υλικά σωματίδια. Ας παρακολουθήσουμε όμως τον ίδιο τον Τίμαιο.

Ο Πλατωνικός χωρόχρονος
ΤΟ ΑΜΕΤΑΒΛΗΤΟ ΟΝ και ΤΟ ΜΕΤΑΒΛΗΤΟ ΜΗ ΟΝ

«…όταν λοιπόν ο δημιουργός του κόσμου είδεν ότι αυτός εκινήθη και ήτο ωσάν μία εικών των αιωνίων θεών, εθαύμασε και από την υπερβολικήν του ευχαρίστησιν ηθέλησε να τον κάμη περισσότερον όμοιον προς το πρότυπον που εχρησιμοποίησεν. Όπως λοιπόν αυτό το πρότυπον είναι ζωντανόν και αιώνιον, έτσι επεχείρησε να κάμη, όσον ηδύνατο, και τον κόσμο που έπλασεν. Αλλά το ζωντανόν αυτό πρότυπον έχει φύσιν αιώνιον, την οποίαν δεν ήτο δυνατόν να μεταδώση εξ ολοκλήρου και εις τον πλασθέντα κόσμον. Εσκέφθη λοιπόν να κάμη τον κόσμον ως μία κινητήν εικόνα του αιωνίου, και τακτοποιών τον ουρανόν δημιουργεί μίαν αιωνίαν εικόνα της ακινήτου και σταθεράς αιωνιότητος(*). Η δημιουργηθείσα αυτή εικών, αιωνία και αυτή, κινείται συμφώνως προς τους νόμους των αριθμών. Αυτήν την αιωνίαν κίνησιν της αιωνίου εικόνος την ονομάζομεν χρόνον.

Ο δημιουργός δηλαδή εμηχανεύθη, τότε που εδημιουργείτο ο κόσμος, να κάμη τας ημέρας, τας νύκτας, τους μήνας, τα έτη, που δεν υπήρχον πριν γεννηθή ο ουρανός. Όλα αυτά είναι μέρη του χρόνου. Επίσης το παρελθόν και το μέλλον είναι είδη του χρόνου που έχουν γεννηθή. Αυτά ημείς, χωρίς να το εννοούμεν ότι κάμνομεν λάθος, τα αποδίδομεν εις την αιωνίαν ουσίαν. Λέγομεν δηλαδή ότι αυτή υπήρχεν, υπάρχει και θα υπάρχη. Εις αυτήν όμως αρμόζει μόνον το ότι υπάρχει, ενώ το υπήρχε και το θα υπάρχη πρέπει να λέγονται μόνον δια τη γέννησιν, που κινείται μέσα εις τα χρονικά όρια. Διότι αυτά, το υπήρχε και το θα υπάρχη είναι κινήσεις. Η αμετάβλητος όμως και ακίνητος ουσία δεν μπορεί να γίνεται, με την παρέλευση του χρόνου, ούτε γηραιοτέρα ούτε νεωτέρα. Ούτε μπορεί να γεννάται ποτέ, ούτε να έχη γεννηθή, ούτε να έχη γεννηθεί άλλοτε. Ούτε μπορεί να πάσχη έστω και το ελάχιστον από εκείνα που η γένεσις προσεκόλλησεν εις τα δια των αισθήσεων αντιληπτά πράγματα. Αλλά όλα αυτά είναι είναι είδη του χρόνου που μιμείται τον αιώνα και περιστρέφεται κυκλικώς συμφώνως προς τους διέποντας τους αριθμούς νόμους…

(**) Ο χρόνος λοιπόν εγεννήθη μαζί με τον ουρανόν, δια να εξαφανιστούν μαζί, αν ποτέ εξαφανιστούν, αφού εγεννήθησαν μαζί και κατά το πρότυπον της αιωνίας ουσίας, δια να γίνη όσον το δυνατόν ομοιότερος προς αυτήν…»
Τίμαιος 37, 10-11 μετάφραση Α. Παπαθεοδώρου, εκδ. Πάπυρος

48 Εδώ υπονοούμε την τονική κίνηση των Στωικών
49 Φυσικά Δ 13, 222b 15-16. Επιπλέον βλ. και «Πλάτων περί κινήσεως» του Τάσου Αρβανιτάκη σελ. 41, εκδ. ΖΗΤΡΟΣ
50 Κατά τη γνώμη μας πάλλεται
51 Βλ περί της κατά Πλάτωνα θεολογίας βιβλ. Δ 84-85 19

(*) Σας υπενθυμίζουμε ότι η σταθερά αιωνιότητα (το αεί ων), που αναφέρει παραπάνω ο Τίμαιος είναι για μας η δυάδα (1,3). Είναι η ένωση του Υπερτάτου Διός με την Κόρη με την οποία επέρχεται η ζωογονία, η δε κίνηση της είναι ο χρόνος…
(**) Χρόνος και ουρανός είναι ο Πλατωνικός χωρόχρονος σε σύγχρονη ορολογία.

Τελειώνοντας, επισημαίνουμε ότι όν και μη ον είναι έννοιες «αντίθετες», επομένως μπορούν να αποτελέσουν το δίπολο της δημιουργίας52. Για το πώς μπορεί να γίνει αυτό βλ. διευκρινίσεις στην ιστοσελίδα μας «ΑΡΧΗ ΤΗΣ ΑΠΡΟΣΔΙΟΡΙΣΤΙΑΣ» (θεωρία τροχιακών).

Σ’ αυτό το σύντομο ταξίδι στον κόσμο των Πυθαγορείων,
επεξηγήσαμε βασικές έννοιες της Πλατωνικής θεολογίας και δικαιολογήσαμε μαθηματικά ένα σημαντικό μέρος του εννοιολογικού υπόβαθρου του Πρόκλου. Ειδικότερα αποκαλύψαμε με τις σχέσεις (2) τους τρεις βασικούς θεούς που εκπηγάζουν από την τρισυπόστατη υπερούσια Μονάδα και την Κόρη, τον Δία τον Ποσειδώνα και τον Πλούτωνα. Είναι αυτοί που μοιράστηκαν την εξουσία του υπέρτατου Διός σύμφωνα με τον Όμηρο. Βρήκαμε την ηλεκτρονική κατανομή των στοιχείων του περιοδικού συστήματος, όχι μόνον από την σχέση του Πυθαγόρα, αλλά και από αυτήν του μυημένου Πλάτωνα. Έτσι δείξαμε ότι τίποτα δεν είναι τυχαίο στην αρχαία μας κληρονομιά. Επεξηγήσαμε για πρώτη φορά με την ακρίβεια της μαθηματικής απόδειξης τη ζωογονία των Πυθαγορείων. Με τους μετασχηματισμούς (α) και (Ε) έγινε πάλι για πρώτη φορά η μαθηματική απόδειξη του αμετάβλητου του κόσμου των Πλατωνικών ιδεών και έτσι κατανοήθηκε το «ακίνητο» ον του ανυπέρβλητου Παρμενίδη. Επιπλέον, επεξηγήθηκε με τους μετασχηματισμούς ο διαμελισμός του Διονύσου και η συνένωση των μελών του στην Απολλώνια μονάδα. Τέλος, ως επιστέγασμα όλων, επιβεβαιώσαμε τη βασική μας θεωρία με την εύρεση της δυναμικής ύπαρξης στο ζωογονικό τρίγωνο της σταθεράς της λεπτής υφής.

52 Η έννοια των αντιθέτων δεν υπήρχε στην αρχαιότητα με την σημερινή σημασία. Στα σύγχρονα μαθηματικά, δύο αριθμοί λέγονται αντίθετοι όταν έχουν άθροισμα μηδέν, π.χ. +2 και -2. (+2-2=0). Στη φύση αντίθετα είναι το ηλεκτρόνιο και το πρωτόνιο (αντίθετα μόνον ως προς το ηλεκτρικό φορτίο).
Ο Πλάτωνας αναφερόμενος στο ον και το μη ον, λέγει: «οπόταν το μη ον λέγομεν, ως έοικεν, ουκ εναντίον τι λέγομεν του όντος, αλλ’ έτερον μόνον.»

Το παραπάνω εδάφιο μας προβλημάτισε αρκετά προκειμένου να θεωρήσουμε ον και μη ον ως το δίπολο της δημιουργίας. Υπερίσχυσε η άποψη ότι ον και μη ον δεν είναι αντίπαλα, αλλά απλώς διαφορετικά.
Όπως το πρωτόνιο και το ηλεκτρόνιο, που ναι μεν έχουν αντίθετα φορτία αλλά σε καμία περίπτωση δεν είναι αντίπαλα, αφού ο συγχρωτισμός τους δημιουργεί την ύλη. Υπερισχύει δηλαδή εδώ η διαφορετικότητα από την αντιπαλότητα.
Η σύγχρονη θεώρηση των νεφών, θέλει τα μόρια του ύδατος που τα αποτελούν, να απαρτίζονται από προσανατολισμένα δίπολα, δηλαδή μόρια με θετικούς και αρνητικούς πόλους. Αυτό είναι ίσως το πιο προσιτό παράδειγμα. Έτσι εξηγείται σήμερα η συνεκτικότητα των νεφών.
Αν δηλαδή δεν υπήρχε η δυνατότητα αυτή και τα μόρια του ύδατος ήταν ομοιόμορφα φορτισμένα, τότε οι απωθητικές δυνάμεις που θα ασκούνταν θα διέλυαν τα νέφη κάτι που δεν συμβαίνει. Έχουμε και εδώ μια «συνεργασία» των «αντιθέτων» και όχι αντιπαλότητα.
Παρόμοια θεωρούμε την συνύπαρξη όντος και μη όντος.

Επισκέπτης

"Ισως το σώμα μας να είναι η «προβολή» της ψυχής μας έπανω σε έναν κόσμο οργανικό που συνεχώς φθείρεται και που είναι εγκλωβισμένος μόνο σε τρείς διαστάσεις Αν μπορούσαμε να δούμε την ψυχή μας ....."

Φθείρεται;...

"- Ας προχωρίσουμε στα μαθηματικά τα οποία είναι μια διεθνής «γλώσσα» κατανόησης ορισμένων γεγονότων και μετρήσεων απο την καθημερινή μας ζωή.
Ας πάρουμε τις πράξεις με το μηδέν ......
1] Η πρόσθεση ενός αριθμού με το μηδέν δίνει πάλι τον ίδιο αριθμό.
(0 + 5 = 5) Δηλαδή αν σε μία ποσότητα προσθέσεις το «τίποτα» θα έχεις πάλι την ποσότητά σου όπως και πρίν την πράξη,αφού δεν προσθέσαμε τίποτα.
2] Η αφαίρεση του μηδενός απο έναν αριθμό μας δίνει και πάλι τον ίδιο αριθμό αφού αφαιρέσαμε «τίποτα». (5 – 0 = 5 ).
3] Ο Πολλαπλασιασμός του μηδενός με έναν αριθμό μας δίνει το μηδέν.
( 0 x 5 = 0 ) Δηλαδή αν πολλαπλασιάσουμε μια ποσότητα με το τίποτα ,φυσικά και θα πάρουμε τίποτα αφού δεν πολλαπλασιάζουμε με κάτι που υπάρχει , αλλά με κάτι που δεν υπάρχει . (Η ιδιότητα του πολλαπλασιασμού είναι η εξής : Αν για παράδειγμα εχουμε την πράξη α x β τότε πολλαπλασιασμός είναι το άθροισμα
α +α +α α+ ...+α με β προσθετέους.Δηλαδή στο παραδειγμά μας , αθροίζουμε το 0 πέντε φορές.Πάλι μηδέν θα πάρουμε.Μην ξεχνάτε ότι ο πολλαπλασιασμός έχει αντιμεταθετική ιδιότητα , δηλάδή α x β = β x α )
4] Η διαίρεση του μηδενός με εναν αριθμό μας δίνει πάλι τίποτα αφού διαιρούμε το «τίποτα» τόσες φορές όσες μας λέει ο διαιρέτης αριθμός.
( 0 : 5 = 0 )

ΠΡΟΣΟΧΗ

Μερικές πράξεις δεν έχουν αντιμεταθετική ιδιότητα όπως η διαίρεση και η αφαίρεση.Ας δούμε εκεί τι γίνεται με το μηδέν.

- Στην αφαίρεση ενός αριθμού απο το μηδέν , έχουμε σαν αποτέλεσμα έναν αρνητικό αριθμό.Τι είναι αυτός ο αρνητικός αριθμός;
Απο το μηδέν ,δηλαδή το «τιποτα» προσπαθούμε να αφαιρέσουμε κάτι.(Αφού το «τίποτα» , το μηδέν δεν υπάρχει, πώς εχουμε την απαίτηση να πάρουμε κάτι;) Αν απο το μηδέν αφαιρέσω το 5 θα πάρω το -5.Δηλαδή παίρνω την ίδια ποσότητα αλλά αρνητική.Υπάρχει άραγε αρνητική ποσότητα; !!!!!!! Αρα παίρνω κάτι (αρνητικό) το οποίο στην ουσία δεν υφίσταται. Καταλειγουμε έτσι στο συμπέρασμα ότι οι αρνητικοί αριθμοί είναι φαταστικοί αριθμοί.Σίγουρα το -5 μπορούμε να το δικαιολογήσουμε ως εξή: Αφού δεν μπορώ απο το «τίποτα» (μηδέν) να αφαιρέσω κάτι , τότε μπορώ να δανειστώ αυτό το κάτι και να το χρωστάω αργότερα.Αρα λοιπόν αφαιρώ απο το 10 το 5 και παίρνω το 5 .Ομως επειδή δανείστικα μία δεκάδα θα χρωστάω το υπόλοιπο της δεκάδας , δηλαδή το -5.
- Η ερώτηση είναι η εξής : ‘καλά ,αφού είναι να δανειστώ για να αφαιρέσω αργότερα τι νόημα έχει η αφαίρεση ενός αριθμού απο το μηδέν ;’
Η αρνητική ποσότητα που παίρνω μου θυμίζει λίγο και την αρνητική μάζα.!!!!!
Τα ηλεκτρόνια και τα αντι-ηλεκτρόνια .Με λίγα λόγια μου θυμίζει την αντι-ύλη.
Μήπως οι αρνητικοί αριθμοί εξηγούν την υπαρξη της αντι-ύλης που μας περιβάλει; !! Και όλα αυτά χάρις στο «τίποτα» (μηδέν).Μην ξεχνάτε πως κάθε αριθμός έχει και τον αρνητικό του.Το μηδέν είναι ταυτόχρονα και θετικός και αρνητικός αριθμός και ανοίκει σε ένα σύνολο αριθμών που ονομάζεται ΚΕΝΟ ΣΥΝΟΛΟ.

μάλιστα.. μισό να αλλάξω πληκτρολόγιο για να με καταλαβαίνετε καλύτερα..

Επισκέπτης

About

48÷2(9+3) = ? is a math problem that, depending on the order of operations used, leads to two different answers: 2 and 288.[1] An alternative version 6÷2(1+2)= ? with the answers 1 or 9, has popped up online as well. It can be a hot topic for debate, and is sometimes used to troll other users because of the argument that can result afterward.
Spread

This internet phenomenon exploded on April 7th, 2011, around the same time when searches for “48÷2(9+3) =”[2] spiked on Google. The thread that first sparked interest in this problem was on Hot Pursuit[3], a small local forum based in Texas. Shortly afterwards a member of the site posted the query on BodyBuilding.com and was spread onwards.[4] Other forum posts from that day include Physics Forums[5], Wall Street Oasis[6], SpartanTailgate[7], GrassCity[7], Tennis Warehouse[8], Inside MD Sports[9], and \The Escapist. On April 8th, it popped up on 6Theory[11], NIKETLK[12], Yahoo! Answers[13], DIYMA.com[14], and The Ill Community[15].
The Solution
Inputting the problem on different calculators can lead to different results depending on if the calculator is non-scientific or scientific, and how the calculator interprets order of operations.

There are considerable arguments for both answers, but the general consensus is that writing ambiguous fractions like “2/6x” makes solving such problems confusing, and it is considered bad form to write ambiguously written fractions in the first place.
Standard Order of Operations

If one strictly uses the standard order of operations to solve mathematical expressions, the answer to the problem would be 288, which is also the same solution provided by WolframAlpha[17] and Google.[18]

By convention, the order of precedence in a mathematical expression is as follows:

Terms inside of Brackets or Parentheses.
Exponents and Roots.
Multiplication and Division.
Addition and Subtraction.

If there are two or more operations with equal precedence (such as 10÷2÷5 or 7÷2*9), those operations should be done from left to right.

Therefore, the problem “48÷2(9+3) =” would be solved like this:
48 ÷ 2 * (9+3)=
48 ÷ 2 * (12)=
48 ÷ 2 * 12=
24 * 12=
288
PEMDAS

Solving for the answer 2 is sometimes a result of doing multiplication before division. Much of the confusion can be blamed on PEMDAS (sometimes known as, “Please Excuse My Dear Aunt Sally”) and other similar mnemonics used to teach order of operations in schools.

As an example, PEMDAS stands for:

Parentheses
Exponentiation
Multiplication
Division
Addition
Subtraction

Whereas BEDMAS stands for:

Brackets
Exponentiation
Division
Multiplication
Addition
Subtraction

The former can lead to the implication that addition always comes before subtraction, and that multiplication always comes before division. The latter can lead to the implication that addition always comes before subtraction, and that division always comes before multiplication.

If one uses multiplication before division (PEMDAS being especially popular in the United States), the problem would be solved like this:
48 ÷ 2 * (9+3)=
48 ÷ 2 * (12)=
48 ÷ 2 * 12=
48 ÷ 24=
2

However, solving the problem like this would be considered erroneous because multiplication and division hold equal precedence.[19]

It is helpful to remember that division and multiplication are inverse operations, and thus represent the same operation written in a different way. Division is the same as multiplication of the reciprocal, and multiplication is the same as division of the reciprocal. This is similar to how addition is the same as subtraction of the negative, and how raising to the nth power is the same as taking the 1/nth root.
Implied Multiplication

However, the answer 2 could be justified by the principle of implied multiplication. For example, consider the problem "2/5x."

If one strictly follows the standard order of operations, the correct interpretation would be “(2/5)*(x).”

But many calculators and textbooks state that a higher value of precedence should be placed on implied multiplication than on explicit multiplication:

Because “5x” is implied to be "5*x," it gets higher priority than "2/5." In this case, "2/5x" would be interpreted as "(2)/(5*x)."

Returning to the original problem, if one utilizes the principles of implied multiplication, then “2(9+3)” gets higher precedence than the explicit “48/2,” and would be solved like this:
48 ÷ 2(9+3)=
48 ÷ 2(12)=
48 ÷ 24=
2

However, there is a lack of consensus on the value of implied multiplication.
6÷2(1+2)= ?

On April 27th, 2011, a Redditor posted a slightly different version to the “wtf” subreddit. As of April 29th, 2011, it has received 1281 comments, and has a karma score of 776. A Redditor posted the following comment to the thread which was the highest rated comment at 574 upvotes:

I’m a math professor, and my view is that although the standard convention, if applied precisely and rigorously, does give an unambiguous procedure to follow, nobody, and that includes professional mathematicians, would ever write a formula like this. This is mostly because, after about 3rd grade, none of us ever use the division symbol ever again.[16]

http://knowyourmeme.com/memes/48293#fn19

Επισκέπτης

As an example, PEMDAS stands for:

Parentheses
Exponentiation
Multiplication
Division
Addition
Subtraction

Whereas BEDMAS stands for:

Brackets
Exponentiation
Division
Multiplication
Addition
Subtraction

Parentheses Παρένθεση, Hellenic

Brackets English Αγκύλη (πιασε τα σίδερα)

Στην πρώτη περίπτωση έχουμε μια καθαρά ελληνική λέξη με λατινικο αλφαβητο. Στην δευτερη περίπτωση έχουμε μια καθαρά αγγλική λέξη.

Ας μετατρέψουμε λοιπόν την λέξη Παρένθεση σε Αγγλική.δεν γίνεται με μια λέξη..δυστηχώς ..θέλει τρείς

As An Aside
s n side, λοιπόν σημαίνει παρένθεση. Τι όμως έχω; 3Α...
Α Α Α και τι δηλώνουν τα 3Α;;;
Ποιότητα.
Ναι και τα brackets είναι τρία, δεν αντιλέγω.. είναι {[( )]} ε;;

Τί ε;
Ε..τί πως ε;.. Αυτό ανοίγει, το άλλο κλείνει. Το ένα ανοιγει, διασπάται,φθείρεται,ας ξαπλώσουμε...
( Ε..), ενώ το άλλο κλείνει ως προς την Ουσία.
ε;
Ναι εεεε... εμείς τί ψάχναμε;
εμείς ψάχναμε την ΙΣΧΥ ΕΝ ΤΗ ΕΝΩΣΕΙ, θυμάσαι;
Θυμήθηκα :)

Θα αράξω λίγο εδώ να ατενίσω το όνειρο όσο μου ΕΠΙΤΡΕΨΕΙΣ .
Σε ευχαριστώ, ΘΕΕ
Σε ευχαριστώ που Υπάρχει Η Ελπίδα. Είμαι Ευγνώμων .
Συγχώρα Με.
Σου ζητώ Συγχώρεση γιατί έσφαλα που Δια σπαστηκα και δεν γνωρίζω πλέον τίποτα εκτός απο την Ανάγκη μου
Ευχομαι στο ΦΩΣ γιατί εκεί με πονάει η ψυχή μου περισσότερο.

Επισκέπτης

Η θεματογραφία της σειράς βασίζεται στα βιβλία «Το σύμπαν που αγάπησα» και «Κοσμολογία της Νόησης» των Μ. Δανέζη και Στ. Θεοδοσίου, καθηγητών Αστροφυσικής του Τμήματος Φυσικής του Πανεπιστημίου Αθηνών.

Επισκέπτης

Πόσες φορές είδατε αυτό το ντοκυμαντερ; Ξαναδείτε το και όταν τελειώσει πατήστε το
ΔΕΝ ΕΧΩ ΘΕΜΑ (ποτέ δεν είχα...) 2Q==

και στην καλύτερη λέω να το κρατήσετε και να το βάλετε να παίζει όλη μέρα, σε ipad, laptop,mobile,videowall,radio,tvshows....

» ΠΟΤΕ ΜΕ ΓΕΛΙΟ ΚΑΙ ΠΟΤΕ ΜΕ ΔΑΚΡΥΑ ΕΓΩ ΘΑ ΛΕΩ!
» Έχω θέμα!
» Συμβουλές για Προσωπικό Θέμα
» ΕΩΣ ΠΟΤΕ;
» Δεν θα πεθάνουμε ποτέ...