1)ΑΔΕΛΦΟΤΗΤΕΣ & ΑΠΟΚΡΥΦΙΣΜΟΣ, 2)ΑΝΑΖΗΤΩΝΤΑΣ ΤΟ ΚΟΣΜΙΚΟ ΔΙΚΤΥΟ!

Τα παρακάτω ανήκουν στον σπουδαίο(από τους κορυφαίους παγκοσμίως), εδώ και δεκαετίες, ερευνητή του "άλλου;" "παράξενου;" "ανείπωτου;" "απαγορευμένου;"(μη ξεχνάτε: οι λ'εξεις και οι ορισμοί είναι απελπιστικά περιοριστικοί για σύμπαντα περιδινούμενων δινών & εύπλαστες πραγματικότητες άπειρων πιθανοτήτων) και συγγραφέα Γιώργου Μπαλάνου...

1."Όταν η Ιστορία ΔΕΝ διδάσκει όσα θα έπρεπε…
Όταν η Ιστορία, για μια ακόμη φορά, επαναλαμβάνεται!

Μία από τις σημαντικότερες οργανώσεις στο χώρο του Αποκρυφισμού, η Χρυσή Αυγή, ιδρύθηκε το 1897 στην Αγγλία. Περίεργη, αμφιλεγόμενη αλλά με αναμφισβήτητα πολύτιμο έργο στο χώρο είχε κατά καιρούς ως μέλη της τον διάσημο συγγραφέα Έντουαρντ Μπούλβερ-Λύττον, «τελευταίο μαθητή του Ελιφάς Λεβί», τον Άρθουρ Έντουαρντ Ουέιτ, τον Μπραμ Στόουκερ, συγγραφέα του «Δράκουλα», τον Σαξ Ρόμερ, δημιουργό του Φου Μαντσού, τον Άλτζερνον Μπλάκγουντ, και αργότερα τον Άλειστερ Κρόουλυ.

Στις αρχές του 20ού αιώνα, και ακριβώς με τη συμμετοχή του Α. Κρόουλυ, τα πράγματα παίρνουν μιαν άσχημη τροπή. Ήδη η ομάδα είχε επαφές με ευρωπαϊκές κινήσεις, όπως εκείνη του Ρούντολφ Στάινερ στη Γερμανία. Την περίοδο εκείνη ο βασικός κορμός της ομάδας θα χωριστεί σε δύο κλάδους.

Από τη μια μεριά ο Κρόουλυ θα κυριαρχήσει με μια μορφή διεστραμμένου σατανισμού, με μεγάλη έμφαση στο σεξ. Το άσχημο δεν ήταν το σεξ στην όλη ιστορία. Κάθε άλλο. Υπάρχουν άλλες σκοτεινές πλευρές που προτιμώ να μην αναφέρω. Μια εξέλιξη, πάντως, στο παρακλάδι αυτό θα οδηγήσει αργότερα στις ναζιστικές θεωρίες. Νέες κρυφές ομάδες θα δημιουργηθούν εδώ, κι αυτά τα γεγονότα αναλύουν θαυμάσια οι Πάουελς και Μπερζιέ στην «Αυγή των Μάγων».

Από την άλλη μεριά, ένα άλλο παρακλάδι στηρίζεται σε ανθρωπιστικές ιδέες. Εδώ ανήκει και ο Ρούντολφ Στάινερ. Η σύγκρουση θα είναι βίαιη μεταξύ τους, και ο Στάινερ θα θεωρηθεί ο μεγαλύτερος εχθρός του ναζισμού. Τα κέντρα του καίγονται από μαινόμενους ναζί, και ο ίδιος δραπετεύει στην Ελβετία, όπου και πεθαίνει.

Για μια ακόμη φορά η Έρευνα του Αγνώστου εκφυλίζεται και οι γνώσεις χρησιμεύουν στην παγκόσμια αλληλοσφαγή.

Αλλά αυτό δεν θα πρέπει να κάνει εντύπωση στον ψύχραιμο αναγνώστη. Οι γνώσεις είναι ουδέτερες. Δεν είναι υπεύθυνες για το πώς τις χρησιμοποίησαν οι άνθρωποι, αλλά η τραγωδία του ναζισμού δείχνει τα απίστευτα όρια που μπορούν να σπρωχτούν οι άνθρωποι όταν πιστεύουν στον απόλυτο. Αλλά, μήπως, και οι χριστιανοί ιερείς δεν ξέχασαν το «αγαπάτε αλλήλους» προκειμένου να ευλογήσουν το κάθε άρμα μάχης που βγαίνει από το εργοστάσιο; Αν θέλετε να σφάξετε κόσμο, θα βρείτε και δικαιολογίες γι’ αυτό σε κάθε ιδεολογία. Το φάρμακο;

Απαλλαγείτε από δαύτες. Φυλαχτείτε από ανθρώπους που ξέρουν την Αλήθεια.

Το μεγάλο σφάλμα των ανθρώπων που άρχισαν τις έρευνες του αγνώστου ήταν η μυστικότητα. Δημιούργησαν κλειστές ομάδες μυημένων, εκλεκτών. Ήταν φυσιολογικό σ’ ένα τέτοιο έδαφος ν’ αναπτυχθούν ιδέες περί ανωτερότητας των λίγων. "Εμείς που είμαστε μυημένοι, είμαστε καλύτεροι. Άρα είμαστε και οι πιο κατάλληλοι για να διευθύνουμε τον κόσμο." Η συνέχεια εδώ είναι φανερή. "Οι άλλοι, οι αμύητοι είναι κατώτερα πλάσματα. Εξοντώστε τους!" Εκεί καταλήγουν όλες οι θεωρίες που γνωρίζουν το τι είναι κακό και τι είναι καλό, αργά ή γρήγορα. Και η μυστικότητα εμποδίζει τους έξω ν’ αντιληφθούν εγκαίρως το πού οδηγούν, και βοηθά τους μέσα να πιστέψουν στην ανωτερότητά τους.

Και αλίμονό μας αν δεν αντιληφθούμε ότι ο ρατσισμός που διαφαίνεται, π.χ. μέσα από τα κείμενα του Λάβκραφτ δεν έχει καμία σχέση με τα πράγματα που ανακάλυψε. Ο ρατσισμός του, όπως και το μεγάλο σαγόνι του, ανήκαν σε κείνον και μόνο, και δε μας χρειάζονται. Αυτά που βρήκε μας ενδιαφέρουν. Αλλά οι άνθρωποι πιστεύουν ό,τι τους αρέσει. Έτσι, πολλοί αρνήθηκαν τη Σχετικότητα, όχι γιατί είχαν κάποια επιστημονική αντίρρηση, αλλά γιατί ο Αϊνστάιν ήταν εβραίος!

Μα, να πάρει ο διάολος! Είμαστε μερικά δισεκατομμύρια μαμούνια πάνω στον κόκκο σκόνης που λέγεται Γη. Δεν είμαστε εβραίοι, χριστιανοί, μουσουλμάνοι. Δεν είμαστε άσπροι, μαύροι, κίτρινοι. Δεν είμαστε Έλληνες, Αμερικανοί, Κινέζοι. Είμαστε μερικά δισεκατομμύρια άνθρωποι, που κουβαλάμε ένα όργανο που σπάνια χρησιμοποιούμε. Λέγεται μυαλό. Είναι γκρίζο απ’ έξω και άσπρο από μέσα. Όλο το υπόλοιπο σώμα είναι η θήκη του. Τι σημασία έχει το χρώμα, η φυλή, η θρησκεία ή το φύλο της θήκης; Δουλεύει; Καλό δικό μας. Δε δουλεύει; Κακό δικό μας. Όσα δουλεύουν, ας δώσουν τα μέσα να δουλέψουν και τα υπόλοιπα. Και αν μετά αυτά δουλέψουν σε διαφορετικά κανάλια από το δικό μας;

Και λοιπόν; Ποιος μας βεβαιώνει ότι το δικό μας βρίσκεται στον καλύτερο δρόμο;"

2."Απόσπασμα από το βιβλίο του Γ. Μπαλάνου "Οι Δρόμοι της Γνώσης":

ΑΝΑΖΗΤΩΝΤΑΣ ΤΟ ΚΟΣΜΙΚΟ ΔΙΚΤΥΟ

Εντυπωσιακό ως φράση, αλλά... τι στο δαίμονα είναι το Κοσμικό Δίκτυο; Και πώς το αναζητάμε; Ακόμη και ένα λαγωνικό χρειάζεται να ξέρει τη μυρωδιά του συγκεκριμένου πράγματος πριν αρχίσει να ψάχνει γι’ αυτό.

Και ένα ανθρώπινο λαγωνικό –όντας μάλλον οπτικό παρά οσμητικό ζώο– χρειάζεται να ξέρει τι “σουλούπι” έχει αυτό που ψάχνει πριν αρχίσει να το αναζητά. Διαφορετικά, μπορεί να το δει και να μην το γνωρίσει – ή και να το έχει ήδη βρει δίχως να το ξέρει.

Είναι γεγονός ότι στα πρώτα βήματα κάθε έρευνας, η “εικόνα”, η γνώση της εξωτερικής όψης του ζητούμενου είναι πιο χρήσιμη από την εσωτερική υπόσταση, έστω κι αν η δεύτερη είναι πιο αληθινή. Ο πρωτάρης αναζητητής χρειάζεται μάλλον μια ρεαλιστική φωτογραφία παρά ένα αφηρημένο πορτρέτο. Η έρευνα της βαθύτερης και αθέατης υπόστασης των πραγμάτων δεν μπορεί καν ν’ αρχίσει εάν υπάρχει άγνοια της εξωτερικής τους όψης. Αλλά συχνά αυτή η ίδια η φύση της εξωτερικής όψης κάνει τη μορφή εντελώς αθέατη, έστω κι αν και είναι εκεί, μπροστά στα μάτια μας.

Σαν μια μαύρη γάτα στο σκοτεινό φόντο της νύχτας.

Και το Κοσμικό Δίκτυο είναι μια τέτοια μαύρη γάτα!

Z Z Z

Όπως έχω διαπιστώσει, τόσο από καθαρά θεωρητικές συζητήσεις όσο και από πρακτικά εγχειρήματα με “αμύητους” τρίτους, εκεί που συχνά σκοντάφτει ένας αρχάριος είναι στην αδυναμία του να διαμορφώσει μια στοιχειώδη λειτουργική αντίληψη περί της συγκεκριμένης “μορφής” του Κοσμικού Δικτύου όπως αυτό νοείται στην Κοσμική Βιοδυναμική.

Το πρόβλημα εδώ είναι ότι ο αρχάριος δεν καταφέρνει να σχηματίσει μια σαφή εικόνα την οποία, χρησιμοποιώντας τη μετά σαν βασικό πλαίσιο αναφοράς ή σαν σημείο εκκίνησης, να μπορεί να προχωρήσει σε κάτι πρακτικό και συγκεκριμένο. Αυτό γιατί, όπως αναλύσαμε στο προηγούμενο κεφάλαιο, του λείπουν οι σχετικές “προσλαμβάνουσες παραστάσεις” που θα του επέτρεπαν να σχηματίσει την αναγκαία εικόνα με ικανοποιητική σαφήνεια. Ως αποτέλεσμα, συχνά η όλη προσπάθεια εκφυλίζεται έτσι σε κάτι το απογοητευτικά νεφελώδες δίχως πρακτικά αποτελέσματα.

Όντας ασύλληπτα πολυδιάστατο και έξω από την καθημερινή εμπειρία, το Κοσμικό Δίκτυο ξεγλιστρά σαν χέλι από τις προσπάθειες του νου να σταθεροποιήσει τη σχετική εικόνα στην εσωτερική οθόνη της σκέψης. Έτσι η εικόνα παραμένει υπερβολικά “φλου” –σαν κακοσυντονισμένη TV– μην επιτρέποντας στη συνείδηση να τη χρησιμοποιήσει σαν οδηγό και σαν σημείο εκκίνησης στην έρευνα.

Για τον έμπειρο δεν υπάρχει τέτοιο πρόβλημα –τουλάχιστον όχι στον ίδιο βαθμό– αλλά, για εκείνον που πρωτοξεκινά, μια σχετικά σαφής αντίληψη για τη εξωτερική όψη του Κοσμικού Δικτύου είναι σχεδόν αναγκαία. Δίχως αυτή την “εικόνα” το κρίσιμο βήμα από τη θεωρία στην πράξη γίνεται μάλλον προβληματικό και αβέβαιο.

Κάτω από αυτές τις συνθήκες, συχνά ακόμη και η πιο απλή οδηγία ή εξήγηση που επιχειρεί να δώσει κανείς γίνεται ακατανόητη αν προηγουμένως ο άλλος δεν έχει ήδη αποτυπωμένο στο νου του ένα στοιχειώδη “χάρτη” που ν’ απεικονίζει με αδρές γραμμές αυτό το απέραντο πλέγμα που λέγεται “Κοσμικό Δίκτυο” – στην έκταση τουλάχιστον που μπορεί να το συλλάβει ή, μάλλον, να το απεικονίσει ο ανθρώπινος νους.

Λοιπόν – πώς ακριβώς είναι το Κοσμικό Δίκτυο; Ποια είναι η μορφή και το σουλούπι του;

Ας αρχίσουμε από το Τίποτα!

Όχι, εδώ δεν παίζουμε με τις λέξεις. Απλώς θέλω να δώσω έτσι, με πιο εύπεπτο και παραστατικό τρόπο, κάποιες δύσκολες έννοιες της σύγχρονης επιστήμης – έννοιες που είναι πιο εύκολο να τις συλλάβει κανείς οπτικοδιαισθητικά παρά μέσω κάποιας στρυφνής τεχνικής ορολογίας.

Πάρτε, για παράδειγμα, ένα σημείο – ένα κοινό σημείο με την έννοια που το μάθαμε στη σχολική γεωμετρία. Αυτό το σημείο είναι ένα αδιάστατο Τίποτα, σωστά; Αν όμως μετακινήσετε αυτό το σημειακό Τίποτα, τότε φτιάχνετε μια γραμμή – και επειδή η γραμμή έχει μία διάσταση, είναι πλέον ένα Κάτι! Εάν τώρα μετακινήσετε αυτή τη γραμμή θα φτιάξετε μια δισδιάστατη επιφάνεια, δηλαδή ένα πιο αληθινό Κάτι. Αν, τέλος, μετακινήσετε την επιφάνεια θα προκύψει ένα τρισδιάστατο στερεό, δηλαδή ένα ακόμη πιο αληθινό Κάτι.

Αλλά τι γίνεται πέρα από τις αφηρημένες έννοιες της θεωρητικής γεωμετρίας; Ισχύει το ίδιο και στον πραγματικό φυσικό κόσμο μας;

Ασφαλώς!

Το καθετί είναι μια κύμανση του κενού χώρου, συμφωνεί και η φυσική, δηλαδή η κύμανση του ανύπαρκτου γεννά την ύπαρξη! Αλλά αυτή ήταν ήδη μια παλιά αντίληψη της μεταφυσικής...

Για σκεφτείτε τι σημαίνουν όλα αυτά...

Σημαίνουν ότι εσείς, εγώ, το σύμπαν ολόκληρο, είμαστε τέτοια “στερεά” – υπαρκτές δομές που γεννήθηκαν από την κίνηση ενός Τίποτα! Με άλλα λόγια, και η γεωμετρία και η φυσική και η μεταφυσική μάς λένε ότι η κίνηση του ανύπαρκτου γεννά το υπαρκτό!

Και το Κοσμικό Δίκτυο είναι ακριβώς η πρώτη συγκεκριμένη “υπόσταση” ή “απορροή” που γεννιέται από την κύμανση του Τίποτα: η θεμελιώδης μορφή της συμπαντικής ύπαρξης όπως αυτή διαφοροποιείται από το Χάος, την πλέον κατανοητή μορφή του Τίποτα. Αν θέλαμε να το περιγράψουμε πιο ποιητικά θα λέγαμε ότι το Κοσμικό Δίκτυο είναι μια γέφυρα ανάμεσα στο Χάος και την Τάξη.

Έτσι έχουμε εδώ ένα απέραντο πεδίο δυνάμεων, η μόνη διαφορά του οποίου από το Τίποτα ή το Χάος βρίσκεται στο γεγονός ότι το Κοσμικό Δίκτυο διαθέτει αφενός μεν κίνηση και αφετέρου γεωμετρία που, βεβαίως, προκύπτει από την κίνηση. Αλλά ακόμη κι έτσι το Κοσμικό Δίκτυο παραμένει νεφελώδες, γι’ αυτό ας προσπαθήσουμε να το κάνουμε πιο σαφές.

Ένα απλό αλλά χρήσιμο μοντέλο προκειμένου ν’ αποκτήσει κανείς μια κατά προσέγγιση οπτική αντίληψη της δομής του Κοσμικού Δικτύου είναι το λεγόμενο “Σφουγγάρι του Μένγκερ”, ένα υποθετικό κατασκεύασμα της φυσικής σε μια απεγνωσμένη της προσπάθεια να περιγράψει το απερίγραπτο.

Αλλά κατά βάση το Σφουγγάρι του Μένγκερ είναι κάτι απλό. Για να καταλάβετε τη βασική ιδέα, το μόνο που χρειάζεται είναι λίγη φαντασία...

Πάρτε ένα συμμετρικό στερεό σώμα, ας πούμε έναν κύβο, και κόψτε το σε τρεις κάθετες και τρεις οριζόντιες φέτες έτσι ώστε να προκύψουν είκοσι επτά μικρότερα κυβάκια. Εντάξει;

Ωραία... Πετάξτε τώρα το κεντρικό κυβάκι δίχως να μετακινήσετε το σύνολο και επαναλάβετε την ίδια διαδικασία με τα υπόλοιπα. Δηλαδή, κόβετε πάλι το κάθε κυβάκι σε είκοσι επτά μικρότερα κομμάτια, πετάτε το κεντρικό αφήνοντας το σύνολο στη θέση του και επαναλαμβάνετε την ίδια διαδικασία με τα υπόλοιπα...

Ξανά... και ξανά... και ξανά... επ’ άπειρο.

Αυτό που προκύπτει “τελικά” είναι ένα Σφουγγάρι του Μένγκερ: ένα παράξενο γεωμετρικό και δικτυωτό πλέγμα με τις ίδιες εξωτερικές διαστάσεις του αρχικού κύβου, αλλά πλέον με άπειρη συνολική επιφάνεια και μηδενικό όγκο! Αλλά –αν σας κάνει κέφι– μπορείτε να το περιγράψετε και σαν κάτι με μηδενική επιφάνεια και άπειρο όγκο! Αν επιπρόσθετα σας διακατέχει και κάποια σαδομαζοχιστική διάθεση, μπορείτε θαυμάσια να ισχυριστείτε ότι το Σφουγγάρι του Μένγκερ είναι ένα σύνολο από σκέτες... τρύπες, ένα Κάτι φτιαγμένο από Τίποτα!

Και μη σας προβληματίζει αν δυσκολεύεστε να απεικονίσετε νοερά αυτό το παράξενο φανταστικό σφουγγάρι. Δεν έχετε παρά να κοιτάξετε ένα πραγματικό σφουγγάρι. Όσο απίθανο κι αν σας φαίνεται, ακόμη και ένα φυσικό σφουγγάρι, αν εξαιρέσουμε την ιδανική γεωμετρική συμμετρία του θεωρητικού μοντέλου, διαθέτει από κάθε ουσιαστική άποψη την ίδια δομή!

Έτσι, ναι... δεν υπάρχει πιο σπουδαίο πράγμα από το Τίποτα. Από εκεί πηγάζουν όλα. Εσείς, εγώ, ο κόσμος γύρω μας, το ίδιο το σύμπαν...

Αυτό το Τίποτα εκφράζει το Χάος, την ασύλληπτη κατάσταση πριν από την ύπαρξη–

Βλέπετε; Ακόμη κι έτσι οι λέξεις κρύβουν παγίδες. Πώς να μιλήσουμε για κάτι που “υπήρχε πριν από την ύπαρξη”;

Και επειδή δεν μπορούμε να κουβεντιάσουμε σοβαρά γι’ αυτό το Τίποτα, δεν θα το επιχειρήσουμε καν. Ας το αφήσουμε για τους θεωρητικούς φυσικούς, τους κοσμολόγους, τους φιλοσόφους και εκείνους που απλώς δεν έχουν τίποτα καλύτερο να κάνουν. Ο μόνος λόγος που αναφέρθηκα στο Τίποτα είναι ότι αποτελεί βασική έννοια στο Κοσμικό Δίκτυο.

Στην εικόνα που αναζητάμε, αυτό το “Τίποτα” εκφράζει το αδιαμόρφωτο Χάος, ενώ το Κοσμικό Δίκτυο είναι το “σφουγγάρι” που αποτελεί τη διαμορφωμένη, τη γεωμετρική όψη του Χάους.

Σκεφτείτε:

Ένα αληθινό σφουγγάρι είναι ο σκελετός του πλάσματος που το έφτιαξε – έτσι κι εδώ, το σύνολο του σύμπαντος όπως το ξέρουμε δεν θα μπορούσε να υπάρξει αν δεν στηριζόταν σε κάποιον αυτογενή “σπογγώδη σκελετό” με στοιχεία τάξης. Εάν αυτός ο σκελετός έπαυε να υπάρχει, το σύμπαν θα κατέρρεε πίσω στο αρχικό Χάος.

Ο σκελετός αυτός είναι το Κοσμικό Δίκτυο.

Έτσι, το Κοσμικό Δίκτυο είναι κατά μία έννοια η εκδήλωση της Τάξης μέσα στο Χάος. Αλλά στην καρδιά αυτής της Τάξης, στο βάθος κάθε έννοιας γεωμετρικής δομής, παραμένει πάντα ένας πυρήνας του αρχικού Χάους.

Αυτή την καρδιά του Χάους στο κορμί της Τάξης, τη γέφυρα ανάμεσα στα δυο, η Κοσμική Βιοδυναμική την ονομάζει “Δίνη” ή, στην πλέον σταθερή της μορφή, “Δινοτροπική Εστία”.

Με πιο τεχνική ορολογία, “Κοσμικό Δίκτυο” είναι η θεμελιώδης διαμόρφωση του Χάους, η γεωμετρική απεικόνιση του μετασυμπαντικού κβαντικού πεδίου, ένα μετε­νεργειακό[1] “Σφουγγάρι του Μένγκερ”. Με τη γλώσσα του αποκρυφισμού θα λέγαμε ότι αυτή η γεωμετρική δομή του Κοσμικού Δικτύου αποτελεί ένα κοσμικό γιάντρα ή πεντάκωλο που αποδίδεται σχηματικά με τα σύμβολα της Δίνης ή/και του Λαβυρίνθου.

Όπως είδαμε και στο προηγούμενο κεφάλαιο, εάν φανταστούμε το Κοσμικό Δίκτυο σαν ένα απέραντο πολυδιάστατο πλέγμα δυναμικών γραμμών, το κάθε σημείο τομής αυτών των γραμμών είναι και μια “δινοτροπική εστία”, δηλαδή ένα ενεργειακά ασταθές σημείο, ή Locus, που τείνει να περιστραφεί και να μεταβληθεί σε Δίνη.

Αλλά το Κοσμικό Δίκτυο όπως το είδαμε ως τώρα είναι μια πολύ ευρεία και αόριστη έννοια για να ’ναι άμεσα και πρακτικά χρήσιμη. Γι’ αυτό και οι πρακτικές εφαρμογές ξεκινούν γενικά από τα επιμέρους μικροδίκτυα που το συνθέτουν. Ένα ηλεκτρόνιο, ένας κόκκος άμμου, μια πέτρα, ένα λουλούδι, ένα έντομο, ένας άνθρωπος, ένα άστρο, ένας γαλαξίας – όλα εμπεριέχουν κάποια μικροδίκτυα και όλα αποτελούν μέρος του Κοσμικού Δικτύου.

Και ένα μικροδίκτυο δεν είναι παρά το Κοσμικό Δίκτυο σε μικρογραφία, το τμήμα του που ενυπάρχει σε κάθε αντικείμενο ή πλάσμα.

Φανταστείτε όλα τα άτομα και όλα τα μόρια ενός οποιουδήποτε αντικειμένου συνδεμένα με αδιόρατες γραμμές δύναμης ή χορδές. Αμέσως θα έχετε στο νου σας την απλούστερη εικόνα ενός γεωμετρικού “κρυσταλλικού πλέγματος”, ενός μικροδικτύου.

Οι χορδές οι οποίες συνθέτουν το πλέγμα βρίσκονται σε μόνιμη κατάσταση δόνησης ή κύμανσης. Τα σημεία τομής των χορδών –που μπορείτε να τα φανταστείτε σαν φωτεινά άστρα– είναι οι δινοτροπικές εστίες οι οποίες, όπως είπαμε, νοούνται ως τα κέντρα ή Loci όπου η μετενέργεια τείνει να πάρει τη μορφή Δίνης.

Συνεπώς, ιδωμένος υπό το πρίσμα της Κοσμικής Βιοδυναμικής, ο κάθε άνθρωπος μοιάζει μ’ ένα γεωμετρικής διάταξης σμήνος αποτελούμενο από τέτοια “αστέρια”. Με άλλα λόγια, είναι ένα μικροδίκτυο από δινοτροπικές εστίες και χορδές που εντάσσεται στο ευρύτερο Κοσμικό Δίκτυο.

Όμως πουθενά δεν υπάρχουν απόλυτα διαχωριστικά όρια ανάμεσα στα επιμέρους μικροδίκτυα του σύμπαντος. Το καθένα αποτελεί συνέχεια του άλλου: όλα είναι δομικοί λίθοι του γενικού Κοσμικού Δικτύου.

Ας δούμε τώρα την ίδια εικόνα σε δυναμική φάση.

Όταν το σύνολο χορδών και εστιών ενός μικροδικτύου φτάσει σε κάποιο ανώτερο επίπεδο γεωμετρικής πολυπλοκότητας και δόνησης, τότε το μικροδίκτυο εμφανίζει το φαινόμενο της ζωής.

Για χάρη διάκρισης, κάθε τέτοιο μικροδίκτυο που αφορά σε ζωντανό πλάσμα το ονομάζουμε βιοδίκτυο.

Τέλος, εάν η γεωμετρική πολυπλοκότητα και δόνηση ξεπεράσουν κάποιο επιπλέον όριο, τότε το βιοδίκτυο εμφανίζει το πρόσθετο φαινόμενο της νοημοσύνης.

Επειδή, όπως είπαμε, όλα τα μικροδίκτυα είναι ενωμένα, φανταστείτε τα τώρα σε μια ενιαία οπτική εικόνα:

Αμέτρητα γεωμετρικά σμήνη από φωτεινές περιστρεφόμενες κουκκίδες που συνδέονται μεταξύ τους –τόσο οι κουκκίδες όσο και τα σμήνη– με παλλόμενες γραμμές ή χορδές δύναμης, συνθέτοντας έτσι ένα απέραντο δικτυωτό πλέγμα...

Ναι, αυτό είναι το Κοσμικό Δίκτυο –το ενιαίο και αδιαίρετο σύνολο των μικροδικτύων και βιοδικτύων που συνθέτουν το σύμπαν.

Και σ’ ένα τέτοιο σύστημα το γεγονός ότι “το φτερούγισμα μιας πεταλούδας στο Πεκίνο μπορεί να προκαλέσει τυφώνα στη Νέα Υόρκη” είναι πλέον όχι μόνο φυσικό αλλά και αναμενόμενο. Αυτό γιατί μια μικροπαρέμβαση στη μια “άκρη” του δικτύου μπορεί να έχει αθροιστικά πολλαπλάσιο αποτέλεσμα στην άλλη “άκρη” του – αρκεί εδώ να θυμηθείτε το λεγόμενο “φαινόμενο του ντόμινο” ή της χιονοστιβάδας...

Αθήνα, 1998


[1] Ο όρος “μετενέργεια” είναι ένας νεολογισμός που εκφράζει την “ενέργεια του Χάους”, δηλαδή την αδιαμόρφωτη ενέργεια του κβαντικού πολυδιαστασιακού μετασύμπαντος. Αν και υπάρχουν κάποιες διαφορές ανάμεσα στην ενέργεια και τη μετενέργεια, από την καθαρά πρακτική σκοπιά μπορείτε να θεωρείτε τις δύο λέξεις ως συνώνυμες.