Αποκρυφισμός...

Ο Αποκρυφισμός δεν είναι η κατάκτηση των δυνάμεων, είτε ψυχικών είτε νοητικών,
αν και οι δύο είναι οι υπηρέτες του.
Ούτε είναι η αναζήτηση της ευτυχίας, όπως οι άνθρωποι την αντιλαμβάνονται;
Επειδή το πρώτο βήμα είναι θυσία, το δεύτερο, απάρνηση.

Ο Αποκρυφισμός είναι η επιστήμη της ζωής, η τέχνη του να ζεις.
Ο όρος σημαίνει αυτό που είναι κρυμμένο και δεν είναι αντιληπτό από τις ανθρώπινες αισθήσεις.
Το Απόκρυφο ή το Μεταφυσικό είναι ο χώρος των αιτίων εξαιτίας των οποίων
σχηματίζονται τα αντιληπτά φαινόμενα.
Στο αόρατο πεδίο βρίσκονται όλες εκείνες οι δυνάμεις και οι ενέργειες που σχηματίζουν τη φύση
με τους νόμους της, βρίσκονται τα αίτια της γέννησης, της ζωής και του θανάτου,
καθώς και όλα όσα αποτελούν την εκδηλωμένη ζωή και τον τελικό σκοπό της.
Ο Αποκρυφισμός είναι το Βιβλίο της Ζωής και στην Ανατολή ονομάζεται Μυστική
ή Εσωτερική Γνώση και χωρίζεται σε τέσσερα κύρια τμήματα:
• 1. Την γνώση των απόκρυφων δυνάμεων που ξυπνούν στηφύση με την εφαρμογή
ορισμένων θρησκευτικών τελετών.
• 2. Την «μεγάλη γνώση», η μαγεία των Καμπαλιστών και η λατρεία των Ταντρίκας,
που συχνά είναι Μαγγανεία του χειρίστου είδους.
• 3. Την γνώση των μυστικών δυνάμεων του Ήχου και υπάρχει στα Μάντρα.
Η δύναμή τους εξαρτάται από τον ρυθμό και τη μελωδία που χρησιμοποιούνται.
Πρόκειται για μια ηχητική τελετουργία βασισμένη στη γνώση των Δυνάμεων της Φύσης και στο συνδυασμό τους.
• 4. Την «Γνώση της Ψυχής», και πρόκειται για την αληθινή Σοφία.
Το τελευταίο, είναι το μεγαλύτερο, επειδή πρόκειται για τη Γνώση του Εαυτού και επομένως
περιλαμβάνει όλα τα προηγούμενα. Ενώ τα τρία προηγούμενα αφορούν τον κόσμο των δυνάμεων
που υπάρχουν στην ύλη όσο λεπτές και αόρατες κι αν είναι στην ουσία τους.

Ο Αποκρυφισμός, λοιπόν, είναι η γνώση που αφορά τη μεταφυσική και τη φυσική μας υπόσταση.
Αφορά επίσης τις δυνάμεις από τις πιο πνευματικές έως τις πιο υλικές και τη σχέση αυτών των δυνάμεων με τον άνθρωπο.
Από τη σχέση του ανθρώπου με τις πιο υλικές δυνάμεις, δηλαδή τις κατώτερες αστρικές,
προκύπτουν οι απόκρυφες τέχνες όπως η αστρολογία, η χειρομαντεία, η καφεμαντεία,
η απόκρυφη φυσιολογία και όλες εκείνες οι τέχνες που αφορούν την πρόγνωση,
την πρόβλεψη και τη χρήση των αόρατων δυνάμεων για ικανοποίηση και όφελος της προσωπικότητας.
Τότε ο αποκρυφισμός γίνεται ένας είδος μαγγανείας και μαύρης μαγείας.

Αντίθετα, όταν ο άνθρωπος γνωρίζει τις ανώτερες και πιο πνευματικές δυνάμεις της φύσης
και τις χειρίζεται οδηγούμενος από τον Ανώτερο Εαυτό, τότε μεταβάλλεται σε έναν λευκό μάγο
και θεουργό, τα χαρακτηριστικά του οποίου είναι ταπεινότητα, αλτρουϊσμός, θυσία για το σύνολο
και υπηρεσία προς το Θείο Σχέδιο. Τότε ο πνευματικός άνθρωπος μπορεί να αποκτήσει τα περίφημα siddhis
ή τις δυνάμεις του Αρχάτ ή σύμφωνα με τον Απόστολο Παύλο τα πνευματικά δώρα,
δυνάμεις που είναι μόνο για εκείνους που, όπως αναφέρει ο πραγματικός αποκρυφισμός ή η Θεοσοφία,
απαρνούνται τον εαυτό τους χωρίς όρους και απόλυτα, και στην σκέψη και την πράξη.

«Ο Αποκρυφισμός είναι η επιστήμη που εξετάζει τη σχέση του ανθρώπινου νου με τον Συμπαντικό.
Όπως όλα τα πεδία της Συνειδητότητας και όλες οι Αρχές του ανθρώπου έχουν τη ρίζα
της διαφοροποίησής τους στο Μάχατ, τη «Μεγάλη Αρχή» ή τον Νου του Σύμπαντος.
Ο Πρακτικός Αποκρυφισμός είναι η κατάκτηση της ορθής γνώσης των αντιστοιχιών ανάμεσα
στις Μικροκοσμικές Αρχές και τα Μακροκοσμικά Πεδία και η χρήση των φυσικών δυνάμεων
προς τις οποίες μια τέτοια γνώση δίνει το δικαίωμα και την κατεύθυνση.
Καθώς μια τέτοια γνώση διδάσκει τον Άνθρωπο να αντιλαμβάνεται ορθά τη «ρίζα-ιδέα» αυτού του Θείου Νου
και επίσης την ανωτάτη αιτία κάθε ατομικής φαινομενικά ξεχωριστής ύπαρξης από το υπόλοιπο σύνολο,
ο αληθινός αποκρυφιστής δεν μπορεί ποτέ να χρησιμοποιήσει τέτοιες δυνάμεις εναντίον του Νόμου
χωρίς την ίδια στιγμή συνειδητά να οδηγεί τον εαυτό του στον όλεθρο: Αντίθετα,
θα προσπαθήσει να αποδείξει με κάθε του σκέψη και πράξη, ότι ζει για να υπηρετεί μόνο τους άλλους
και ότι έχει σφραγίσει τα αυτιά του για πάντα προς τη «τρομερή αίρεση» της χωριστικότητας».

Η κατάκτηση των πνευματικών δυνάμεων ή των «πνευματικών δώρων» αναφέρεται από τον Παύλο,
στην προς Κορινθίους επιστολή του. «Περί των πνευματικών, αδελφοί, δεν θέλω να αγνοήτε....
Είναι δε διαιρέσεις χαρισμάτων, το Πνεύμα όμως το αυτό. Είναι και διαιρέσεις διακονιών, ο Κύριος όμως ο αυτός.
Είναι δε και διαιρέσεις ενεργημάτων, ο Θεός όμως είναι ο αυτός, ο ενεργών τα πάντα εν πάσι.....
Διότι εις άλλον μεν δίδεται δια του Πνεύματος λόγος σοφίας, εις άλλον δε λόγος γνώσεως,
κατά το αυτό Πνεύμα. Εις άλλον δε πίστις, δια του αυτού Πνεύματος. Εις άλλον δε χαρίσματα ιαμάτων,
δια του αυτού Πνεύματος. Εις άλλον δε ενέργειαι θαυμάτων, εις άλλον δε προφητεία,
εις άλλον δε διακρίσεις πνευμάτων, εις άλλον δε είδη γλωσσών, εις άλλον δε ερμηνεία γλωσσών.
Πάντα δε ταύτα ενηργεί το έν και το αυτό Πνεύμα, διανέμον ιδία εις έκαστον όπως θέλει.»
Οι ενεργοποιούμενες δυνάμεις, τα σίντις, είναι τα όργανα που διαμορφώνει ο άνθρωπος
καθώς επεκτείνεται συνειδησιακά. Το πέρασμα από ένα κατώτερο σε ένα ανώτερο πεδίο γίνεται μόνο
και όταν η συνειδητότητα μπορεί να ελέγχει το κατώτερο. Όπως στο φυσικό μας πεδίο αναπτύξαμε
τις πέντε μας αισθήσεις, γιατί μόνο με αυτές μπορούμε να επικοινωνούμε, να παίρνουμε εμπειρίες
και να ανταποκρινόμαστε στα ερεθίσματα του φυσικού περιβάλλοντος,
κατά τον ίδιο τρόπο στα υψηλότερα του φυσικού πεδία, η ψυχή αναπτύσσει άλλες αισθήσεις
μέσω των οποίων μπορεί να ανταποκρίνεται στις δικές τους δυνάμεις.
Η γνώση των δυνάμεων του κάθε πεδίου οδηγεί τελικά στον έλεγχο αυτών.
Και ο έλεγχος των δυνάμεων του φυσικο-αστρικού παρουσιάζει τον λευκό μάγο και τον θεουργό.

Όμως, επειδή ο σκοπός της ανθρώπινης ζωής είναι το πέρασμα από την αντικειμενικότητα στον Θείο Υποκειμενισμό,
η κατάκτηση και η ενεργοποίηση κάθε απόκρυφης δύναμης ή σίντι μπορεί να γίνει αιτία προσκόλλησης
και επομένως να επαναφέρει τον ασκούμενο στην αντικειμενικότητα μέσω του τροχού των επαναγεννήσεων.
Η Αρχαία Παράδοση διαχωρίζει τις υπερφυσικές δυνάμεις σε κατώτερες και ανώτερες.

Τα σίντις, που είναι οι δυνάμεις που αναπτύσσει ο γιόγκι, είναι το αποτέλεσμα ελέγχου των αστρικών δυνάμεων:
Οι άνθρωποι οι οποίοι πέτυχαν να αναπτύξουν τις εν δυνάμει εσωτερικές δυνάμεις τους
και να τις χρησιμοποιούν για το καλό της ανθρωπότητας, λέγονται θεουργοί.
Λέγεται ότι η Θεουργία, από το -θεός και -έργο, παρουσιάστηκε από τον Ιάμβλιχο στη Χριστιανική περίοδο,
κατά τον 3ο και 4ο αιώνα. Παλαιότερα τη Θεουργία εξασκούσαν οι ιεροφάντες της Αιγύπτου,
της Ασσυρίας, της Βαβυλωνίας και της Ελλάδας. Μέσω μιας πρακτικής επικλήσεων, οι ιερείς,
ζωντάνευαν τους τοπικούς θεούς στη διάρκεια των μυστηρίων ή τις ημέρες των μεγάλων θρησκευτικών εορτών.
Ο θεουργός είναι ένας μύστης ή ένας ιεροφάντης, ο οποίος γνωρίζει τα εσωτερικά μυστικά της Φύσης.
Η Θεουργία ονομάζεται επίσης «τελετουργική μαγεία» και μπορεί να ζωντανέψει εικόνες ηρώων, αγίων και δαιμόνων.

Το ακόλουθο απόσπασμα είναι από το «Αποκαλυμμένη Ίσις» και λέει τα εξής:
«Αυτός που κάνει την επίκληση - οφείλει να βρίσκεται σε μια κατάσταση πλήρους αγνότητας
πριν αποτολμήσει να αναζητήσει τους προγόνους. Αφού ανάψει μια λάμπα, λίγο λιβάνι κλπ.,
και αφού ορίσει γραμμικά τους μαγικούς κύκλους που του δίδαξε ο ανώτερος Γκουρού του,
για να κρατά σε απόσταση τα κακά πνεύματα, τότε σταματάει να αναπνέει και καλεί τη φωτιά (Κουνταλίνη)
προς βοήθειά του ώστε να του διασπάσει το φυσικό σώμα. Προφέρει μερικές φορές την ιερή λέξη
και η ψυχή του ξεφεύγει από τη φυλακή της, το σώμα του εξαφανίζεται και τότε κατεβαίνει η αστρική ψυχή του
επικαλουμένου πνεύματος στο διπλό (του θεουργού) και το ζωοποιεί.
Τότε, η αστρική ψυχή του θεουργού επανέρχεται στο σώμα του, του οποίου τα λεπτά μόρια
επανασυνδέονται και αντικειμενοποιούνται, αφού προηγουμένως έχουν σχηματίσει ένα αεριώδες σώμα
για το ντέβα (θεός ή πνεύμα) που έχει καλέσει(ο θεουργός)»

Η επικρατούσα ιδέα είναι ότι οι θεουργοί, όπως και οι μάγοι ζωοποιούσαν τις ψυχές
ή τις σκιές των ηρώων και των θεών, με τη χρήση υπερφυσικών δυνάμεων.
Αλλά αυτό δεν ήταν ακριβώς η πραγματικότητα. Το πετύχαιναν απλά με την απελευθέρωση του δικού
τους αστρικού σώματος, το οποίο παίρνοντας το σχήμα του θεού ή ήρωα χρησίμευε ως όχημα μέσω του οποίου
το ρεύμα που συντηρούσε τη γνώση-αρχείο αυτού του ήρωα ή θεού, μπορούσε να εκδηλωθεί στο φυσικό πεδίο.
Η μυστική παράδοση λέει ότι ο άνθρωπος είναι μια μονάδα βγαλμένη από το στήθος του Ουράνιου Πατέρα της
και για τούτο περιέχει εν δυνάμει όλες τις θείες δυνατότητες. Σκοπός της ύπαρξης της μονάδας-ψυχής
στον εκδηλωμένο κόσμο είναι να ενεργοποιήσει αυτές τις εσωτερικές δυνάμεις της προοδευτικά
και να μεταβληθεί σε ένα ανώτερο Ον, το οποίο θα είναι εξομοιοωμένο με τον Πατέρα του.
Για τούτο θα πρέπει να χρησιμοποιεί αυτές τις πνευματικές δυνάμεις αποκλειστικά για την τελειοποίηση των όντων,
που βρίσκονται εγκλωβισμένα στα υλικότερα πεδία. Οι ανθρώπινες ψυχές που κατόρθωσαν την ενεργοποίηση
και το άνθισμα αυτών των δυνάμεων, είναι οι Γιόγκι και οι Μαχάτμας.
Η ανάπτυξη των εσωτερικών δυνάμεων και κυρίως των αστρικών,
είναι μια παγίδα για τον άνθρωπο που μπορεί να φυλακίσει την ψυχή του στον τροχό των επαναγεννήσεων.

Σκοπός είναι η πνευματική εξύψωση του εαυτού. Κάθε δύναμη και κάθε χρήση δύναμης
που θα απέβλεπε στην ικανοποίηση της προσωπικότητας, είναι ένα σχεδόν αξεπέραστο εμπόδιο
για την ανάπτυξη της πνευματικότητας. Το ξύπνημα των δυνάμεων δεν είναι ο σκοπός αλλά ένα
από τα αποτελέσματα της πνευματικής πορείας. Ο σκοπός είναι η πνευματική τελειότητα που αφυπνίζει
τις αντίστοιχες πνευματικές δυνάμεις, τις οποίες το λυτρωμένο ον καταθέτει στην υπηρεσία του Εξελικτικού Σχεδίου.