Χώρος...

.......ΑΙΣΘΑΝΟΜΑΙ ΧΩΡΟ!! Τι δυνατή κι απελευθερωτική σκέψη και αίσθηση!

Πραγματικά! Και υπάρχουν στιγμές που αισθάνομαι αυτό τον παράξενο θεσπέσιο ήχο των δονήσεων αυτού του μαγικού χώρου, πουν ονομάζουμεε κόσμο! Πραγματικά! Τα πάντα είναι πιθανά! Εύχομαι να έχετε μια όμορφη μέρα!

Τα πάντα είναι πιθανά! Αμήν! Και η λέξη ΧΩΡΟΣ αρχίζει να αποκτάει άλλη σημασία μέσα μου. Δεν είναι πλάτος-μήκος-και ύψος. Είναι τα όλα πράγματα. Όλα! Αν δεν το λέω σωστά συγνώμη! Αλλά εγώ έτσι τη νιώθω τώρα.

Ο αγαπημένος μας Χρήστος, με τον δικό του μοναδικό τρόπο έγραψε…

ΤΑ ΠΑΝΤΑ ΕΙΝΑΙ ΔΥΝΑΤΑ
ΚΙ ΕΝΑ ΑΠΟ ΤΑ ΠΙΟ ΘΑΥΜΑΣΤΑ ΜΕΣΑ Σ ΑΥΤΟ ΤΟ ΣΥΜΠΑΝ ΑΠΕΙΡΩΝ
ΠΙΘΑΝΟΤΗΤΩΝ & ΠΡΟΟΠΤΙΚΩΝ, ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΑNΘΡΩΠΙΝΟ ΟΝ ΠΟΥ ΨΗΛΑΦΙΖΕΙ
ΜΕΣΑ ΤΟΥ ΤΟ ΘΕΪΚΟ ΣΠΙΝΘΗΡΑ....

(http://www.aoratos-naos.com/t1682-topic#12108)

Αυτός ο κόσμος... έχει θεϊκή μαγιά!

Επισκέπτης

Αιθηρόη έγραψε:

Ο Χώρος δεν είναι ούτε ένα «απεριόριστο κενό» ούτε μια «εξαρτημένη πληρότητα», αλλά και τα δύο. Στο πεδίο της απόλυτης αφηρημένης έννοιας είναι η πάντα άγνωστη Θεότητα, που είναι κενή μόνο για τον πεπερασμένο νου. Ενώ στο πεδίο της μαγιαβικής αντίληψης είναι το Πλήρωμα, το απόλυτο Δοχείο όλων όσων υπάρχουν, εκδηλωμένων ή ανεκδήλωτων: είναι, επομένως, το ΑΠΟΛΥΤΟ ΟΛΟ.

Δεν υπάρχει διαφορά ανάμεσα στη φράση του Χριστιανού Αποστόλου, «Εκείνος στον οποίο ζούμε και κινούμαστε και υπάρχουμε» και σε κείνη του Ινδουιστή Ρίσι, «Το σύμπαν ζει μέσα του προβάλλει απ’ αυτόν και θα επιστρέψει στον Μπράχμα»: γιατί το Μπράχμα (ουδέτερο), το ανεκδήλωτο, είναι εκείνο το «εν κρύπτω» Σύμπαν και ο Μπράχμα, ο εκδηλωμένος, είναι ο Λόγος, που έγινε αρσενικό-θηλυκό στα συμβολικά ορθόδοξα δόγματα. Ο Θεός του μυημένου Αποστόλου και του Ρίσι είναι τόσο ο Αόρατος όσο και ο Ορατός ΧΩΡΟΣ, και στον εσωτερικό συμβολισμό ο Χώρος ονομάζεται «ο αιώνιος Πατέρας-Μητέρα με τα εφτά περιβλήματα». Αποτελείται, από την αδιαφοροποίητη μέχρι τη διαφοροποιημένη επιφάνειά του, από εφτά στρώματα.

Ο Χώρος αποκαλείται «ο Αιώνιος Πατέρας-Μητέρα». Αλλά όταν αναφέρεται έτσι, ο λόγος είναι ότι αν και είναι αδύνατο να προσδιορίσεις το Παραμπράχμα, εν τούτοις μόλις μιλάμε γι’ αυτό το πρώτο Κάτι, το οποίο μπορεί να κατανοηθεί, πρέπει να θεωρηθεί ως θηλυκή αρχή. Σε όλες τις κοσμογονίες η πρώτη διαφοροποίηση θεωρήθηκε θηλυκή. Είναι η Μουλαπρακρίτι η οποία κρύβει ή καλύπτει το Παραμπράχμα, η Σεφιρά, το φως, όπου πηγάζει πρώτο από το Aιν Σοφ και στον Ησίοδο είναι η Γαία η οποία πηγάζει από το Χάος και προηγείται του Έρωτα. (Θεογονία IV, 201-246).

Αυτό επαναλαμβάνεται σε όλες τις διαδοχικές και μικρότερες υλικές δημιουργίες, όπως μαρτυριέται με την Εύα, δημιουργημένη από το πλευρό του Αδάμ κ.ο.κ. Αυτή είναι η θεότητα και οι θεότητες που έρχονται πρώτα. Η πρώτη πηγή γίνεται η αγνή Μητέρα από την οποία προέρχονται όλοι οι θεοί, ή οι ανθρωπομορφοποιημένες δημιουργικές δυνάμεις. Εμείς πρέπει να uιοθετήσουμε το αρσενικό ή το θηλυκό γένος, γιατί δεν μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε το ουδέτερο γένος. Από ΑΥΤΟ μιλώντας απόλυτα, τίποτε δεν μπορεί να προέρθει ούτε ακτινοβολία ούτε και πηγή.

Αν στραφούμε στις Ινδικές κοσμογονίες, βρίσκουμε ότι το Παραμπράχμα ούτε αναφέρεται μέσα σε αυτές, αλλά μόνο η Μουλαπρακρίτι. Η δεύτερη είναι, ας πούμε, η εσωτερική επένδυση ή η όψη του Παραμπράχμα στο ορατό σύμπαν. Μουλαπρακρίτι σημαίνει η Αρχή της Φύσης ή της Ύλης. Αλλά το Παραμπράχμα δεν μπορεί να αποκαλείται «Αρχή» διότι είναι η απόλυτη Αιτία χωρίς Αιτία των πάντων. Συνεπώς, πρέπει να ξεκινήσουμε με την Μουλαπρακρίτι, ή το πέπλο αυτού του αγνώστου. Εδώ ξαναβλέπουμε ότι πρώτη είναι η Θεά Μητέρα, η αντανάκλαση, ή η υποκειμενική αρχή, στο πρώτο επίπεδο της Ουσίας. Μετά ακολουθεί, εξερχόμενος από την Θεά Μητέρα, ή μάλλον διαμένοντας μέσα σε αυτήν, ο ανεκδήλωτος Λόγος, αυτός ο οποίος είναι, ταυτόχρονα, μαζί Γιος και Σύζυγος της, ονομαζόμενος ο «Κρυφός Πατέρας». Από αυτούς προέρχεται ο πρώτο-εκδηλωμένος Λόγος, ή Πνεύμα, και ο Γιος από την ουσία του οποίου απορρέουν οι Επτά Λόγοι, των οποίων η σύνθεση, αντιλαμβανόμενοι τους Λόγους ως μια συλλογική Δύναμη, γίνεται ο Αρχιτέκτονας του Ορατού Σύμπαντος. Αυτοί είναι οι Ελοίμ των Ιουδαίων.

Ο Δημόκριτος, μαζί με τον Λεύκιππο που ήταν ο δάσκαλός του, είναι οι κυριότεροι εκπρόσωποι των ατομικών φιλοσόφων ως εμπνευστές της ατομικής θεωρίας. Η διαίρεση των σωμάτων δεν είναι δυνατόν να προχωρεί επάπειρον, όπως υποστήριζε ο Ζήνωνας και μάλιστα μέχρι το σημείο εξαφάνισης ενός όντος. Η διαίρεση ενός σώματος πρέπει να σταματά σε ένα απειροελάχιστο και αδιαίρετο μόριο, το άτομο. Ο Δημόκριτος πιστεύει πως τίποτα δεν είναι σταθερό αλλά μεταβάλλεται ανάλογα με την κατάσταση του σώματος και τη φύση των εξωτερικών επιδράσεων και αντεπιδράσεων. Το μόνο που στην πραγματικότητα είναι σταθερό είναι τα άτομα και το κενό. Τα άτομα είναι πολύ μικρά, σχεδόν αόρατα αγκιστροειδή σωματίδια, άπειρα στο πλήθος και το σχήμα. Το κενόν, αν και αναφέρεται στον Αριστοτέλη ως "μη ον", θεωρείται υπαρκτό και δεν είναι απλά ένας χώρος ή μία περιοχή που βρίσκονται τα αγκιστροειδή άτομα αλλά μία σύνθετη και υπαρκτή οντότητα.

Ναι αλλά τί είναι αυτό το κενό του Δημόκριτου;;;

Η έννοια του αφηρημένου ή υπερβατικού χώρου μπορεί να εξεταστεί με δύο, φαινομενικά, διαφορετικούς τρόπους. Από τη μια πλευρά, ως το απεριόριστο διάστημα στην πλέον αφηρημένη όψη του δίχως όρια ή χαρακτηριστικά, δηλαδή ως κενότητα. Αλλά από την άλλη, ως η άπειρη πληρότητα του παντός.

Στην πρώτη περίπτωση είναι το σύμπαν με όλα όσα υπάρχουν σε αυτό από την άποψη του πνευματικού κόσμου ή των υπερβατικών για εμάς καταστάσεων, παρόλο που στη δική μας περιορισμένη αντίληψη φαίνεται ως το Μεγάλο Κενό δίχως καμία πνευματική υπόσταση. Ως κενότητα, είναι το εσωτερικό μυστηριώδες διάστημα που αναφέρεται και ως Βυθός.

Στη δεύτερη περίπτωση ταυτίζεται με το Πλήρωμα των Γνωστικών και είναι μια πληρότητα. Είναι το εκδηλωμένο ψυχικό διάστημα που προβάλλει από το Βυθό ή Προπάτορα, και σ’ αυτόν επιστρέφει όταν ολοκληρωθεί ο κύκλος της δημιουργίας. Κανένας από τους μεγάλους Διδασκάλους δεν απέδωσε ποτέ ιδιότητες στον υπερβατικό χώρο, παρότι όλες οι ιδιότητες και όλες οι δυνάμεις εμπεριέχονται σε αυτόν και προβάλλουν από αυτόν. Ούτε μίλησαν για φυσικές διαστάσεις του αφηρημένου χώρου, διότι για τη φιλοσοφία οι φυσικές διαστάσεις αφορούν μόνο το συγκεκριμένο χώρο ή το φυσικό σύμπαν. Το μόνο που ειπώθηκε ή μάλλον υπαινίχθηκε είναι η υπόθεση της αιωνιότητάς του και η ακατάπαυστη κίνησή του, που δεν σταματά ποτέ ούτε και στα μεσοδιαστήματα «δημιουργίας – ανάπαυσης». Γι’ αυτό και θεωρήθηκε ως θείος και αιώνιος.
Ο Τίμαιος έλεγε ότι καθετί που υπάρχει είναι απαραίτητο να υπάρχει κάπου και να κατέχει κάποιο χώρο. Αυτό το «κάπου» ή αυτός ο «χώρος» στη αντίληψή μας λαμβάνει την έννοια του «εκεί έξω», δηλαδή κάτι που βρίσκεται πολύ μακριά από εμάς. Αυτό όμως συμβαίνει διότι είμαστε παρατηρητές τού έξω κόσμου ή του διαστημικού χώρου που αντιλαμβάνονται οι αισθήσεις μας. Στην αρχαιότητα ωστόσο, ο χώρος ή το διάστημα δεν ήταν απαραιτήτως κάτι αποκλειστικά εξωτερικό και απτό, αλλά συχνά θεωρούταν πως περιείχε βαθμίδες εσωτερικών διαστάσεων. Ο όρος «εσωτερική διάσταση» είναι μεταφορικός και όλα όσα ανήκουν στη διάσταση αυτή δεν είναι ορατά από τις αισθήσεις μας. Περιέχει όλα τα μη ορατά, για εμάς, πράγματα και τις μη ορατές ενέργειες και δυνάμεις του σύμπαντος, τις οποίες συχνά αντιλαμβανόμαστε από τη δράση τους στο φυσικό περιβάλλον.

To Κενόν λοιπόν του Δημοκρίτου ταυτίζεται με την εννοια του Χάους του Ησιόδου ,με την έννοια του Απείρου του Αναξιμάνδρου ,με την έννοια του μη όντος του Παρμενίδου ,με την έννοια του Λόγου του Ηρακλείτου.

Αρα το Κενόν είναι ο Πρώτος Λόγος ,η άρρητη και ανεξιχνίαστη Θεότητα ,το πρώτο κινούν ακίνητο του Αριστοτέλη το οποίο δημιουργεί τη κίνηση των ατόμων της ύλης.

Είναι άραγε όντως υλιστής ο Δημόκριτος;;;

Για να δούμε από το βιβλίο των H.Diels – W.Kranz κάποια αποσπάσματα:

1)Των λογίων ανθρώπων ολίγοι ανατείναντες τας χείρας ενταύθα, ον νυν αέρα καλέομεν οι Έλληνες (είπαν): πάντα Ζευς μυθέεται και πάνθ’ ούτος οίδεν και διδοί και αφαιρέεται και βασιλεύς ούτος των πάντων».

(=Λίγοι από τους συνετούς ανθρώπους ύψωσαν τα χέρια τους προς ό,τι ονομάζουμε εμείς οι Έλληνες αέρα και είπαν: όλα ο Δίας τα σκέφτεται, όλα εκείνος τα γνωρίζει, εκείνος δίνει κι εκείνος αφαιρεί από τους ανθρώπους τα αγαθά, εκείνος είναι βασιλιάς των πάντων).

2)Μούνοι θεοφιλέες όσοις εχθρόν το αδικέειν».

(=Μόνοι αγαπητοί στους θεούς είναι όσοι εχθρεύονται την αδικία).

3)Τριτογένεια η Αθηνά κατά Δημόκριτον φρόνησις νομίζεται.

Γίνεται δε εκ του φρονείν τρία ταύτα :

To ευ λογίζεσθαι,

το ευ λέγειν,

και το πράττειν α δεί. ».

(=Τριτογένεια ονομάζεται η Αθηνά κατά τον Δημόκριτο επειδή αυτή εκφράζει

τη φρόνηση.Απο την φρόνηση προκύπτουν τα εξής τρία:

Το να λογίζεται κανείς ορθά.

Το να μιλά ορθά

Και το να πράττει τα δέοντα.)

4)«Ευδαιμονίη ούκ εν βοσκήμασιν οικεί ούδ΄ έν χρυσώι.

Ψυχή οικητήριον δαίμονος ».

(=Η ευδαιμονία δεν κατοικεί στις αγέλες των ζώων ούτε στο χρυσάφι.

Κατοικητήριο του δαίμονος (Θεού) είναι η ψυχή.)

5)«θεού σέ ποιήσει άξιον τό μηδέν ανάξιον πράττειν».

(=Θα σε κάνει άξιο με θεό το να μην κάνεις τίποτε το ανάξιο".)

6)«θεώ όμοιον έχει ο άνθρωπος τό ευ ποιείν, όταν τό ευ ποιείν μή καπηλεύηται, καί τό ευεργετείν καί αληθεύειν ».

(=Ο άνθρωπος έχει όμοιο με θεό το να ευεργετεί, όταν το να ευεργετεί δεν το καπηλεύεται, καί με το να ευεργετεί λέγει καί την αλήθεια)

7)«ήν πιστεύη τις θεούς επισκοπεύειν πάντα, ούτε λάθρη ούτε φανερώς αμαρτήσεται». (=Αν κάποιος πιστεύει ότι οι θεοί παρακολουθούν τα πάντα, ούτε λαθραία ούτε φανερά θα αμαρτήσει)

8)«Μη δια φόβον, αλλά δια το δέον απέχεσθε αμαρτημάτων ». (=όχι από φόβο, αλλά επειδή έτσι είναι το σωστό πρέπει να απέχει κανείς από τα αμαρτήματα)

ΣΤΗ ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΝΑ ΕΚΠΛΗΚΤΙΚΟ ΒΙΝΤΕΟ ΑΠΟ ΤΑ ΠΡΟΜΗΘΕΙΑ 2011
ΜΙΑ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗ ΑΝΑΤΑΣΗ ΨΥΧΗΣ

» Ο ΧΩΡΟΣ ΕΝΤΟΣ...
» Aρχαιολογικός χώρος Φιλίππων Καβάλα