Τι είμαστε...

Alan Watts
Σχετικά με μια Ζωή με Νόημα.
Συμβαίνει ήδη, αλλά ο κόσμος δεν το βλέπει…
 
Τι θέλουμε να νιώσουμε;
Αυτό που θα μας ικανοποιούσε, ως το Νόημα πίσω απ΄ αυτόν τον Κόσμο.

Λέγεται πολύ συχνά ότι ηγ ρίζα της δυστυχίας των περισσότερων ανθρώπων είναι η αίσθηση ότι η Ζωή κάποιου δεν έχει νόημα.
Τόσο συχνά γνωρίζεται ότι δεν ακολουθούμε τις Ιδέες μας και  των επιθυμιών μας μέσω των περισσότερων, από τα πράγματα που θέλουμε πολύ θερμά.
Είναι πράγματα που έχουμε δει μόνο τα μισά από τα ιδανικά μας.
Είναι πολύ συχνά υποδείξεις και δεν ξέρουμε τι ακριβώς εννοούμε όταν το σκεφτόμαστε.

Αλλά υπάρχει αυτό το ασαφές με την έννοια που αισθανόμαστε ότι η ζωή πρέπει να έχει Σημασία.

Ένα άτομο αισθάνεται ότι η ζωή του ισοδυναμεί με κάτι όταν ανήκει και ταιριάζει με την εκτέλεση κάποιας ομαδικής επιχείρησης.
Που αισθάνεται ότι ανήκει σε ένα Σχέδιο.
Και αυτό φαίνεται να δίνει στους ανθρώπους μια αίσθηση με μεγάλη ικανοποίηση.

Γιατί είναι ένα Σχέδιο;
Γιατί η συναναστροφή με άλλους ανθρώπους δίνει την αίσθηση του νοήματος;

Καταλήγει ίσως σε μια άλλη Αίσθηση νοήματος.
Μου φαίνεται ότι είναι μια έννοια κατά την οποία χρησιμοποιούμε συχνά τη λέξη: Σημασία.
Όπου η λέξη φαίνεται να έχει επιλεγεί πολύ φυσικά.
Κι όμως ταυτόχρονα δεν είναι η σωστή λέξη.

Λέμε για παράδειγμα συχνά τη μουσική.
Που τη θεωρούμε σημαντική.
Όταν ταυτόχρονα δεν εννοούμε ό,τι εκφράζει κάποιο συγκεκριμένο είδος.
Συγκεκριμένο συναίσθημα.
Και σίγουρα δεν μιμείται τους θορύβους της Φύσης.

Θεωρείται σημαντικό, όχι επειδή σημαίνει κάτι άλλο απ΄ τον εαυτό του, αλλά επειδή είναι τόσο ικανοποιητικό όπως είναι.

Και χρησιμοποιούμε τότε αυτή τη λέξη: Σημασία, τόσο συχνά σε εκείνες τις στιγμές που η ορμητική μας αναζήτηση για εκπλήρωση κρυώνει.
Και δίνουμε λίγο χώρο στον εαυτό μας για να παρακολουθήσουμε τα πράγματα, σαν να άξιζαν να βλέπουμε συνηθισμένα πράγματα.
Και εκείνες τις στιγμές που η εσωτερική μας αναταραχή έχει πραγματικά ησυχάσει, βρίσκουμε σημασία σε πράγματα που δεν θα περιμέναμε να θεωρήσουμε καθόλου σημαντικά.
Είναι όπως οι φωτογράφοι που έχουν τόσο μεγαλοφυΐα να στρέφουν την κάμερα σε πράγματα όπως το ξεφλούδισμα  της μπογιάς σε μια παλιά πόρτα ή, τη λάσπη και την άμμο, και τις πέτρες σ έναν χωματόδρομο και μας δείχνουν εκεί ό,τι αν τα δούμε με κάποιον τρόπο αυτά τα πράγματα, είναι σημαντικά.

Αλλά μπορούμε να πούμε, Δεν λέω σημαντικό  για το πόσο σημαντικό από μόνοι μας ή, ίσως, Σημασία τότε είναι η ποιότητα μιας κατάστασης Πνεύματος, στην οποία παρατηρούμε ότι παραβλέπουμε τη Σημασία του Κόσμου από τη συνεχή αναζήτησή μας αργότερα.


Όλη αυτή η γλώσσα είναι φυσιολογική, φυσικά αόριστη και ανακριβής, γιατί πιστεύω ότι χρησιμοποιείται η Λάθος Λέξη.
Κι όμως, όχι εντελώς η Λάθος Λέξη, διότι όπως είπα, μας έρχεται τόσο φυσιολογικά, αλλά σίγουρα είναι ένα χαρακτηριστικό όχι μόνο των στιγμών που είμαστε ήρεμοι μέσα μας, αλλά και στιγμές βαθιάς πνευματικής εμπειρίας, που σε εκείνες τις Στιγμές η Σημασία του Κόσμου, φαίνεται να είναι ο Κόσμος.

Φαίνεται να είναι αυτό που συμβαίνει τώρα.
και δεν κοιτάμε άλλο το Σχέδιο των πραγμάτων, φαίνεται να δικαιολογείται κάθε Στιγμή της εξέλιξης του.

Και πάλι, ο χαρακτήρας αυτού του συναισθήματος είναι και πάλι κάτι που εκπληρώνεται από μόνο του.
Στο χορό δεν είναι να πάμε πουθενά.
Όταν χορεύουμε στην αίθουσα χορού, δεν έχουμε προορισμό, απλώς γυρνάμε στο δωμάτιο.
Και το κάνουμε αυτό, είναι στην εκτέλεση του μοτίβου, στο να τραγουδάμε τη μουσική με άλλους ανθρώπους.

Παρόλο που αυτό δεν δείχνει τίποτα έξω από τον εαυτό μας, έχουμε ξανά την Αίσθηση του Νοήματος που μπορούμε να πούμε το σημείο του ατόμου είναι απλώς ότι συμβάλλει στην ευημερία της φυλής.
Και το σημείο της φυλής είναι ότι αναπαράγεται για να αναπαραχθεί, για να αναπαραχθεί και να συνεχίσει και αυτό δεν είναι πραγματικά ένα σημείο που είναι απλώς λιποβαρές. Σίγουρα ο αγώνας συνεχίζεται, γιατί το να πηγαίνει, είναι υπέροχο, γιατί είναι διασκεδαστικό και αν δεν είναι και δεν θα είναι ποτέ, τότε δεν έχει νόημα προφανώς να πάω.
Εννοώ, να το κοιτάξω από την πιο ηδονιστική σκοπιά.

Με άλλα λόγια, είναι αυτός ο περίεργος Κόσμος, με τις παράξενες μορφές του.
Και όταν τους κοιτάς από μια συγκεκριμένη άποψη, πέτρες και δένδρα, νερό και σύννεφα και αστέρια, όταν τους κοιτάς από μια συγκεκριμένη οπτική γωνία και δεν τους θεωρείς δεδομένους, απλώς, είναι απίθανο!
Και με αυτήν έννοια πιστεύω ότι είναι τα «αλληλούια», όπως ήταν το παράλογο τραγούδι, γιατί αγαπάμε τις ανοησίες, γιατί όταν παίρνουμε τη βοήθεια με την τζαζ, πηγαίνουμε για λάφυρα κι άλλα σχετικά.
Απολαμβάνουμε τον εαυτό μας.
Ταλαντευόμαστε.   
 
Είναι αυτή συμμετοχή στην ουσιαστική λαμπρή ανοησία που βρίσκεται στην Καρδιά του Κόσμου.
Και δεν πηγαίνει πουθενά.
Είναι χορός.
Αλλά φαίνεται ότι μόνο σε Στιγμές ασυνήθιστης διορατικότητας και φωτισμού αποκτούμε το Νόημα αυτού.

Και διαπιστώστε ότι έτσι το Αληθινό Νόημα της Ζωής, δεν σημαίνει ότι ο Σκοπός της δεν είναι σκοπός και ότι Αισθάνεται, δεν είναι χωρίς νόημα.

Αλλά, παρόλα αυτά, θέλουμε να χρησιμοποιήσουμε γι΄ αυτή τη Λέξη: Σημαντικό, σημαντικό που δεν είναι χωρίς νόημα, ναι, χωρίς νόημα, Αυτό δεν είναι απλώς χάος που δεν είναι μια απλώς κραυγαλέα τελεία.

Αλλά έχει ρυθμό, συναρπαστική πολυπλοκότητα, ένα είδος τέχνης.

Σε αυτό το είδος «ουσίας» αποκτούμε το πιο βαθύ νόημα….