Η ΦΥΛΗ ΤΩΝ ΥΠΑΛΛΗΛΩΝ (η ΑΛΗΘΕΙΑ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ είναι πολύ συχνά επώδυνη)

Ένα απογυμνωτικά ενδοσκοπικό για το σύγχρονο άνθρωπο άρθρο από το www.miastala.com
Posted by Eos Aurora

Η Φυλή των Υπαλλήλων
Είσαι Ελεύθερος, και παρέδωσες την Ελευθερία σου, Είσαι Αθάνατος, μα πας και πεθαίνεις, όλη η Αφθονία του Σύμπαντος είναι δική σου και συ δουλεύεις σαν σκλάβος, Δεν έχεις ανάγκη από κανένα και τίποτα, αλλά εσύ οργανώνεσαι σε ομάδες, δουλειές, κόμματα, συλλόγους. Τι επιτέλους Είσαι? Τι στο καλό Κάνεις?
Μόνο με την Σκέψη σου μπορείς να φτιάξεις Σύμπαντα και Κόσμους και συ δεν μπορείς να φτιάξεις την δουλειά σου, την ζωή σου. Έπαψες να είσαι Άνθρωπος και έγινες υπάλληλος. Δεν είσαι πλέον ζωντανός, είσαι ήδη νεκρός, απλά είναι θέμα χρόνου. Έπαψες να είσαι άνθρωπος, έγινες Υπάλληλος. Έγινες η Μαριονέτα της Ζωής.
Η μονιμότητα ενός εξοντωτικού ρόλου, η επανάληψη ενός άχαρου παιχνιδιού, η ρουτίνα του ατελείωτου τίποτα, η υποταγή στην εξάρτηση, η ανούσια υπομονή, η στωικότητα της αποδοχής στον πόνο, η αδιάκοπη παρέα με τον φόβο, όλα αυτά μαζί δημιούργησαν μια μεταλλαγμένη φυλή ανθρώπων. Την φυλή των υπαλλήλων-δούλων. Είναι ένα νέο είδος ανθρώπου, Μια μαριονέτα, ένα ανδρείκελο. Είναι μια ιδιαίτερη φυλή μια νέα ράτσα ανθρώπων η φυλή των υπαλλήλων-δούλων.
Άνθρωποι που κινούνται και ζουν επάνω σε μια κυλιόμενη περιστροφική ταινία, χωρίς δικαίωμα επιλογής, χωρίς δικαίωμα σκέψης, πρόβατα επί σφαγή. Άνθρωποι που με την δική τους απόφαση επέλεξαν να ανήκουν στην φυλή των νέο – σκλάβων, των δούλων, στην φυλή των Υπαλλήλων.
Στην αυγή της νέας εποχής, ο άνθρωπος εξακολουθητικά βρίσκεται στην δυσάρεστη θέση μιας αλλαγής της εξέλιξης του, καθόλου δημιουργικής και ευχάριστης. Να είναι εξαρτώμενος από μια δουλειά για να είναι ευτυχισμένος, για να μπορεί να αγαπάει, να κάνει οικογένεια, να προσφέρει. Παρέδωσε την Ελευθερία του και σε αντάλλαγμα πήρε γυάλινα καθρεφτάκια και το νερό που καίει. Δίνει την Ύπαρξη του και παίρνει θάνατο.

Μια βόλτα στα παλιά
Στο παρελθόν θα φωτίσει καλύτερα την κατανόηση σου. Την πολύ παλιά εποχή των κυνηγών, των τροφοσυλλεκτών, οι άνθρωποι ζούσαν σε φυλές. Σε αυτές τις φυλές όλοι ήταν ίσοι. Ακόμα και ο αρχηγός της φυλής ζούσε με τον ίδιο τρόπο και είχε την ίδια μεταχείριση με όλα τα υπόλοιπα μέλη της φυλής. Ο αρχηγός δεν είχε βίλα με πισίνες, γήπεδο τένις, γκολφ, ελικόπτερο για τις μετακινήσεις του, η χρυσά αλεξίπτωτα. Όλοι απολάμβαναν την ζωή τους με ίσους όρους και ίσα σταθμά.
Στην αγροτική εποχή τώρα, προέκυψε μια φυλή ανθρώπων με δύο μέρη, Ο βασιλιάς και οι πλούσιοι φίλοι του βασιλιά από την μια και όλοι οι υπόλοιποι που δούλευαν για τον βασιλιά και τους φίλους του, από την άλλη. Η γη ανήκε στον βασιλιά και στους φίλους. Οι χωρικοί που δούλευαν την γη του βασιλιά πλήρωναν φόρο για να έχουν την ικανότητα να την δουλεύουν. Ανάλογα με τον βασιλιά και οι φόροι. Οι χωρικοί δεν είχαν τίποτα στην κατοχή τους και οι ‘ευγενείς’ με τον βασιλιά είχαν τα πάντα. Ακριβώς όπως και σήμερα. Όπως γίνεται χιλιάδες χιλιάδων χρόνια τώρα.
“Από τα τέλη του 11ου αιώνα στην Ευρώπη εδραιώνεται το σύστημα της φεουδαρχίας. Αποτέλεσμα της αποδυνάμωσης των βασιλικών δυναστειών μετά τις τελευταίες βαρβαρικές εισβολές του 9ου και 10ου αιώνα, η φεουδαρχία χτίστηκε πάνω στην αγροτική κοινωνία και οικονομία (Γαγανάκης1999:41). Τα μέχρι τότε αποκλειστικά προνόμια της δημόσιας εξουσίας (δικαιοσύνη, επιβολή φόρων, επιβολή αναγκαστικής εργασίας, φρούρηση κ.α.), περνούν στο φεουδάρχη (Bernstein – Milza 1997:112), ο οποίος σε αντάλλαγμα καρπώνεται μεγάλο μέρος της αγροτικής παραγωγής.
Η χωροδεσποτική υποτέλεια εφαρμόζεται σε διάφορους βαθμούς, με κύριο χαρακτηριστικό την εκμετάλλευση της εργασίας των υποτελών του άρχοντα και τη διαβίωση τους στα όρια της επιβίωσης. (Le Goff 1991:314)
Στη διάρκεια του 11ου αιώνα αναπτύχθηκαν από την Εκκλησία τα κινήματα της Ειρήνης του Θεού (Paix de Dieu) και Εκεχειρίας του Θεού (Treve de Dieu), που έθεσαν τους πρώτους κανόνες στη διεξαγωγή των πολεμικών συρράξεων, σε μια προσπάθεια να χαλιναγωγήσουν την αυθαιρεσία των πολεμιστών και να εξασφαλίσουν την απρόσκοπτη λειτουργία των αγροτικών εργασιών. Εξέλιξη, η οποία συνέφερε φυσικά και την Εκκλησία αφού στο πέρασμα των αιώνων και μέσα από δωρεές, είχε καταστεί κάτοχος γαιών τεράστιας αξίας τις οποίες και εκμεταλλευόταν σαν φέουδα.
Τα κινήματα αυτά, λειτούργησαν νομιμοποιητικά ως προς την εντατικοποίηση των φεουδαλικών σχέσεων εκμετάλλευσης, αφού αυτές αποτελούσαν το αναπόφευκτο τίμημα που έπρεπε να πληρώσουν οι υποτελείς σαν αντάλλαγμα της προσφερόμενης ασφάλειας και ειρήνης. Συνέβαλαν επίσης στην εδραίωση του τριμερούς διαχωρισμού της κοινωνίας σε oratores (κληρικούς), bellatores (πολεμιστές) και laboratores (εργαζόμενους), αναθέτοντας «ελέω Θεού», τη συντήρηση των δύο πρώτων στους τελευταίους.
Η εκκλησία επίσης κατέστη σκόπελος οικονομικής ανάπτυξης, αφού καταδίκαζε ως τοκογλυφία, χρηματιστικές πρακτικές, που θα μπορούσαν να χρηματοδοτήσουν τη βελτίωση της παραγωγής. (Le Goff 1991:313) @ Le Goff, J. (1991) “Ο Πολιτισμός της Μεσαιωνικής Δύσης.“
Αργότερα στην βιομηχανική εποχή το σύστημα με τον βασιλιά και τους φίλους του δεν μπορούσε να δουλεύει, και “επέτρεψαν και έγινε” μια μεγάλη επανάσταση. Γαλλική, Αμερικάνικη, Ελληνική, Ινδική, Κινέζικη, αδιάφορο, αλλά τους λαούς, τους χωρικούς, τους σκλάβους, τους επέτρεψαν ή τους προέτρεψαν, να επαναστατήσουν, ενάντια στον βασιλιά και στους φίλους του.
Τι έκαναν? Τους αντικατέστησαν, με τον πρόεδρο της κυβέρνησης και τους φίλους του. Αυτή κι αν ήταν πρωτοτυπία!!! Εξακολουθητικά η Γη, η αφθονία και ο πλούτος ανήκει στην άρχουσα τάξη και ο χωρικός έγινε, υπάλληλος. Αλλά υπάρχει μια μικρή διαφορά από τον παλιό χωρικό. Μια μικρή αλλά και μεγάλη διαφορά που κάνει τον παλαιό χωρικό πιο έξυπνο από τον νέο-σκλάβο.
Παλιός – Χωρικός vs. Νέο –Υπάλληλος
Ο χωρικός είχε επίγνωση της θέσης του στο σύνολο της τότε κοινωνίας. Δούλευε και ζούσε για τον βασιλιά και τους πλούσιους φίλους του. Ο Σημερινός υπάλληλος Δεν το ξέρει πως δουλεύει για την άρχουσα τάξη και τους φίλους της. Ακόμη και αν το ξέρει ή το υποψιάζεται, είναι τόσο πολύ ποτισμένος από την υπαλληλική μπόχα που δεν μπορεί να την πετάξει από πάνω του. Έχει φράξει κάθε παράθυρο στο φως, στην επίγνωση και στην Ελευθερία.
Αλλά μπορεί και να το ξέρει –όσο σφαλιστό και να είναι το παράθυρο μια ακτίνα φωτός περνάει- πως είναι δούλος στους άρχοντες του πλανήτη, αλλά κάνει πως το ξεχνάει για να συνεχίσει να έχει την ψευδαίσθηση της ελευθερίας και μια κάποια ψευδή αξία. Γιατί είναι αλλιώς – νομίζει ο δούλος- να νοιώθει διευθυντής ή ποιμενάρχης σε ένα τσούρμο πρόβατα και άλλο να έχει την Επίγνωση πως είναι άλλος ένας δούλος για τους αφεντάδες. Στην δεύτερη περίπτωση, αν έχει αυτή την επίγνωση και ελάχιστη αξιοπρέπεια θα πρέπει να δραστηριοποιηθεί, να ενεργήσει, να κάνει, να δράσει, για να πάψει να ανήκει στην φυλή των υπαλλήλων.
Αυτό είναι ζόρικο και θέλει ΚΟΤΣΙΑ που δεν διαθέτει και ΜΑΓΚΙΑ ΠΟΛΕΜΙΣΤΗ, που ούτε κατά διάνοια δεν ξέρει τι είναι. Ελάχιστα πράγματα “ξέρει” ή “ γνωρίζει”, συνήθως ο υπάλληλος- δούλος, “πιστεύει” ή “δεν πιστεύει”.
Το κυριότερο χαρακτηριστικό της ράτσας του υπαλλήλου είναι η ικανότητα να δέχεται με υπομονή τον αβάσταχτο πόνο της εξάρτησης. Τον βραχνά της ρουτίνας και της επανάληψης. Αυτό είναι ένας ζωντανός θάνατος, που αναπαράγεται με ευλάβεια και επιτυχία από γενιά σε γενιά. Αυτή είναι η κυρίαρχη φυλή της σημερινής κοινωνίας. Η φυλή των υπαλλήλων-δούλων-σκλάβων.
Επιτυχία = Καλή Δουλειά = ΧΑ τρις
Με τα χρόνια, με την υπομονή και την επανάληψη, αυτή η κυρίαρχη φυλή, η φυλή των υπαλλήλων – σκλάβων, κυριάρχησε στον πλανήτη και έγινε μια αποδεχτή πραγματικότητα. Πρέπει να έχει μια καλή δουλειά κάποιος για να είναι επιτυχημένος, και ‘καλή δουλειά’ σημαίνει καλή θέση σε μια μεγάλη επιχείρηση, μια θέση σε κάποιο δημόσιο οργανισμό μια υπαλληλική θέση και ο διευθυντής είναι υπάλληλος. Αυτό αυτόματα βάζει τον άνθρωπο που μόνος του αφήνει, να μπει σε αυτή την περιπέτεια της ολοκληρωτικής σκλαβιάς, στην τροχιά του Θανάτου. Του Ζωντανού Θανάτου. Γιατί η Ζωή δεν είναι δουλειά είναι Ελευθερία από την δουλειά. Δεν φτάνει που έχεις αποφασίσει από Αθάνατος να πεθαίνεις, αποφάσισες να ζήσεις και πεθαμένος. Μεγαλείο σκέψης απίθανο.
Το χειρότερο δε όλων είναι πως δεν παρατηρεί τις αλυσίδες που είναι δεμένος. Γιατί ο Πολεμιστής που έχει την ικανότητα και την τέχνη να παρατηρεί τον εαυτό του, γελάει μαζί του. Δεν πέφτει σε κατάθλιψη. Ο Παρατηρητής, ο Πολεμιστής, είναι Ελεύθερος, ποτέ δεν μπορεί να είναι υπάλληλος.
Η αληθινή σκλαβιά του υπαλλήλου είναι η ταύτιση του με τον έξω κόσμο, Νομίζει πως ο κόσμος που ζει είναι πραγματικός, πως υπάρχει, προσπαθεί να τον αλλάξει, να τον κάνει καλύτερο, πιο υποφερτό για να αφήσει κάτι στα παιδιά του, στις επόμενες γενιές, έτσι λέει. Αυτό είναι μια μεγάλη υποκρισία γιατί αν ήθελε να αλλάξει τον κόσμο στ’ αλήθεια, μπορούσε να αλλάξει τον εαυτό του και ο κόσμος θα άλλαζε. Αλλά δεν θέλει. Έχει βολευτεί στον ακριβό καναπέ μπροστά στην τεράστια πλάσμα τηλεόραση, στις βόλτες με το πανάκριβο κόκκινο αυτοκίνητο, που όλα τα πήρε με δανεικά. Όση ελευθερία, δικαιώματα, αξιοπρέπεια, έχει ένας σκλάβος, άλλη τόση έχει και όποιος ανήκει στην φυλή των υπαλλήλων.
Η Ελευθερία είναι Ευθύνη
Μεγάλη και δύσκολη Ευθύνη. Αλλά η κυρίαρχη φυλή του υπάλληλου, δεν την θέλει αυτή την ευθύνη, δεν θέλει την ελευθερία. Μόνο ο άνθρωπος που έχει μια στάλα δύναμης, μια στάλα γνώσης μπορεί να καταφέρει να βιώσει την ελευθερία. Αν ο άνθρωπος έκανε μόνο αυτό που αγαπούσε, αν δημιουργούσε την εργασία του μέρα με την μέρα, λεπτό με το λεπτό, αν ήταν ερασιτέχνης της εργασίας του και όχι επαγγελματίας, αν ζούσε σε ένα μονοπάτι με καρδιά, δεν θα χρειαζόταν να είναι υπάλληλος ούτε της σύγχρονης κοινωνίας, ούτε του εαυτού του. Γιατί όποιος ζει σε μονοπάτι με καρδιά, όποιος είναι στοργικός, όποιος αντί να πιστεύει σαν πρόβατο, ΓΝΩΡΙΖΕΙ, δεν έχει χρόνο για πούλημα.
Μόνο όποιος ανήκει στα κατώτερα επίπεδα της ύπαρξης, μπορεί να περάσει από συνέντευξη να επιλεγεί και να δεχτεί να πουλήσει τον χρόνο του, την ελευθερία του, να μπει στην ράτσα των υπαλλήλων. Μόνο όποιος ανήκει στο κατώτερο στάδιο της αξιοπρέπειας, επιτρέπει να επιλεχθεί, να διαλεχτεί ανάμεσα σε ίδια αναξιοπρεπή τίποτα
SOS
Αν τώρα σου έρχεται στον Νου ακούγοντας την λέξη υπάλληλος, ο κάθε άνθρωπος που βλέπεις να δουλεύει στην τράπεζα, ή στο μουσικό μέγαρο, ή στο τεράστιο πολυώροφο πολυκατάστημα, ενώ εσύ είσαι ‘επιχειρηματίας’ και έχεις δική σου δουλειά, είσαι δηλ. μανάβης, βιβλιοπώλης, δικηγόρος, φυσικός, ιατρός, Ξανά Σκέψου το. Αυτό που ξεχωρίζει την υπάλληλο από την Ελεύθερο άνθρωπο είναι η ελευθερία του χρόνου. Αν δεν έχεις ελευθερία χρόνου είσαι σκλάβος του ρολογιού, τότε είσαι ένας υπάλληλος. Μπορεί απλά να πληρώνεις μόνος σου τον εαυτό σου. Αλλά ανήκεις στην φυλή των υπαλλήλων.
Είναι μια μεγάλη αυταπάτη να πιστεύει ο υπάλληλος πως πληρώνεται για κάτι που προσφέρει, Γιατί αυτό που προσφέρει είναι η Ελευθερία του και αυτό που προσφέρει δεν πληρώνεται. Δεν προσφέρει την αξία του, τον χρόνο του προσφέρει, τον χρόνο του, αλλά πως μπορεί να προσφέρει κάτι που δεν υπάρχει? Στην πραγματικότητα αυτό που παίρνεις ως αμοιβή είναι ένα γυάλινο καθρεφτάκι για να παραδώσεις την Αθανασία σου, την Ενέργεια σου, την Ζωή σου.
Η ίδια η κοινωνία που κάποτε αποδεχόταν τους σκλάβους σήμερα αποδέχεται την φυλή των υπαλλήλων, με την ίδια άνεση και ευκολία πουλάει και αγοράζει ανθρώπινες ψυχές. Αλλά πλέον με ευπρέπεια και αβρότητα το ονομάζει στέλεχος επιχείρησης. Διευθύνων σύμβουλος, προϊστάμενος μάρκετινγκ, χρυσώνοντας το χάπι του θανάτου.
Όποιος χρειάζεται με τα χέρια του να κερδίζει την ζωή του, δεν μπορεί να είναι πολίτης των Αθηνών. Ανήκει στους σκλάβους. Σωκράτης
Ακόμη και στα ζώα φαίνεται αυτή η μετάλλαξη, αυτά που είναι τα λεγόμενα κατοικίδια και έχουν χάσει την σφριγηλότατα την ζωντάνια τους,την ζωή τους. Από την στιγμή που έπαψαν να είναι κυρίαρχα και ελεύθερα αλλά εξαρτώνται από κάποιον άλλο για να έχουν τροφή και επιβίωση, έγιναν ευνουχισμένα. Έχεις δει λιοντάρι στο κλουβί? Τίγρη? Είναι για λύπηση. Για την ίδια λύπηση είναι και ο υπάλληλος.
Χαρακτηριστικά
Των μεταλλαγμένων ανθρώπων που ανήκουν στην φυλή των υπαλλήλων? Η κατάθλιψη, το μόνιμο άγχος, οι αρρώστιες, η λιπαρότητα, στο σώμα και στις σκέψεις, η ανασφάλεια, ο φόβος, η αγωνία, η πλαδαρότητα του σώματος, η χοντρή κοιλιά σε ένα αδύνατο σώμα, το κιτρίνισμα και η τραχύτητα του δέρματος, η σμίκρυνση του σώματος και των άκρων, η πρόωρη γήρανση. Όλα δείχνουν έναν άνθρωπο μαριονέτα, τυλιγμένο με σχοινιά, είναι πολύ εύκολο να τον χρησιμοποιήσεις να τον χειριστείς κατά βούληση, τα σχοινιά είναι ήδη εκεί..
Αν πιστεύεις πως σου ανήκει οτιδήποτε υλικό ή πνευματικό κι αν κατέχεις, ανήκεις κι ΕΣΥ σε αυτή την φυλή των υπαλλήλων-σκλάβων.
Αυτή η πίστη σου πως έχεις ίχνος Ελεύθερης Βούλησης, πως σου ανήκει το σπίτι σου, το αυτοκίνητο σου, παρ ότι έχεις δουλέψει σκληρά για να το αποκτήσεις, είναι που σε κατατάσσει στην κυρίαρχη φυλή των νέο-σκλάβων. Αυτή η πίστη, πως υπάρχει κάποιος θεός-μπαμπάς, που όταν πεθάνεις, – ΝΕΚΡΟΣ- θα σε σώσει και ΕΣΥ το μόνο που χρειάζεται να κάνεις – ΖΩΝΤΑΝΟΣ- είναι να υπακούς και να είσαι ταπεινό πρόβατο, ευσυνείδητος υπάλληλος και πειθήνιος σε κάθε νόμο και εντολή των αρχόντων σου, αυτή η ΠΙΣΤΗ είναι που σε κατατάσσει αυτόματα στην φυλή των υπαλλήλων.
Πάψε να πιστεύεις και άρχισε να ΞΕΡΕΙΣ να ΓΝΩΡΙΖΕΙΣ και μετά…. θα δεις τι θα κάνεις μετά !!!
Αν ΟΛΟΙ οι πολίτες ήταν Άνθρωποι, θα προτιμούσαν να ζουν ήσυχες και ολιγαρκείς ζωές κοντά στη φύση. Επέλεξαν όμως να είναι μαζοποιημένοι, προβατοποιημένοι, σκλάβοι και κατ επέκταση χειραγωγήσιμοι, ελεγχόμενοι, υποτελείς, Επέλεξαν να διαμένουν εντός απάνθρωπων μεγαλουπόλεων, σε κουτιά περιτυλιγμένα από σωλήνες και ηλεκτρικά καλώδια που αποκαλούν σπίτια, να δουλεύουν σε συνθήκες πνευματικής, ψυχικής και ενίοτε και πρακτικής σκλαβιάς, εντός εταιριών που διευθύνονται, ΣΚΟΠΙΜΑ, από βλακώδεις πρακτικές διοίκησης, να μην έχουν τις στοιχειώδεις Ανθρώπινες αξιώσεις, ελευθεριών και να περνούν τον ελάχιστο ελεύθερο χρόνο τους καθηλωμένοι σε έναν καναπέ, μπροστά σε ένα κουτί.
Αλλά, μέσα σε αυτό τον υλικό ή πνευματικό κόσμο που ζούμε και που τα πάντα έχουν κάποιο ακρότατο –ορατό τουλάχιστον-όριο, πώς είναι δυνατό η ανθρώπινη κακότητα, η ανθρώπινη μοχθηρία, η ανθρώπινη βλακεία, δουλικότητα, να είναι δίχως κανένα όριο;

Ψυχή επαναστάτρια. Καρδιά Αμαζόνα κι ένα μυαλό δουλεμένο στα χέρια κάποιων άλλων.

Μυαλό! Εγκέφαλος! Πόσο πολύπλοκο εργαλείο αλήθεια! "Σφάλμα" μου βγάζει κάθε φορά που η θέληση της ανόθευτης αλήθειας μου παίρνει τα ηνία. Και τι παράξενο που μοιάζει!! Στα σφάλματα εκείνα βρίσκω τα γνώριμα οικία μονοπάτια. Και δεν το αντέχω να πατήσω "παράβλεψη". Βιώνω μέχρι και την τελευταία τους σταγόνα. Μα την πίστη της ψυχής μου.....δεν μετανιώνω στάλα, όσο κι αν τα πληρώνω. Το νόμισμα τους ακριβό. Μα η τράπεζα αίματος της καρδιάς μοιάζει αστείρευτη. Προνοητικοί και γενναιόδωροι ο Θεοί μου!

Οι θεοί μου... Οι λιποτάκτες της ζωής μου.

Έχουν δικαίωμα. Δεν τους το αμφισβητώ. Το ανέντιμο τους κατηγορώ. Το παραμύθιασμα "είμαστε πανταχού παρών".
"Που και που" μου ταίριαζε καλύτερα.

Μα κατανοώ. Καλύτερα έτσι. Δεν θέλω κριτές για τις αδυναμίες μου. Έχω κι εγώ δικαίωμα. Δεν θέλω τιμωρούς και βραβευτές. Μπορώ και μόνη μου.

Κόπιασε πολύ η ψυχή να καταλάβει... μα κάτι θυμήθηκε. Τους αφήνω ελεύθερους....για να μην είμαι δούλη κανενός. Λιγότερο θα είναι το νερό της λήθης που θα στάξει στα χείλη μου, την επόμενη φορά. Η άγνοια δεν θα με γονατίσει μπροστά στο αόρατο τους. Τον φόβο τον αντέχω, έμαθα να τον νικώ ..... η άγνοια είναι που με λιγοστεύει και μου τρεμουλιάζει την διαύγεια του νου.
Μα δεν με γονατίζει τίποτα…. Με ωθεί το όνειρο… και ονειρεύομαι…

Ονειρεύομαι…
Ονειρεύομαι την ζωή… για την ζωή…
Ονειρεύομαι τους κόσμους… για τους κόσμους…
Ονειρεύομαι τις πιθανότητες… τα ορατά και τα αόρατα… τα ξεχασμένα… τα χαμένα… όσα υπήρξαν και τα τρομάξαμε… τα άβατα… τα απάτητα… όσα δεν έχουν ειπωθεί… όσα δεν έχουν ανακαλυφθεί… όσα μέλλονται να έρθουν.

Έχω το θάρρος να ονειρεύομαι για όσα κάποιοι άλλοι δεν χώρεσαν στον κόσμο τους. Να μιλάω για όσα ξεθώριασαν στον χρόνο… όχι από αχρησία, αλλά ο φόβος τα εξόρισε και κάποιοι σοφοί τα ονόμασαν γελοία παραμύθια. Μα όταν μιλούν γι αυτά τα διώκουν με αγριότητα και τίποτα δεν τους μοιάζει αστείο.

Κάτι θα ξέρουν!!

Κι εγώ συνεχίζω να ονειρεύομαι και να μιλάω για αυτά που οι άλλοι τα γελούν και δυσπιστούν και τα βαφτίζουν φαντασία κι επικίνδυνα ξελογιάσματα. Ψέματα τα ονοματίζουν και δηλώνουν υποστηρικτές της μίας αλήθειας που όμως… άνθρωποι την όρισαν κι αυτή. Άνθρωποι… προνήπια ενός τεράστιου άγνωστου κόσμου.

http://www.aoratos-naos.com/t179-topic

Είχα μια συζήτηση κάποτε για την επιστημη και την θρησκεία κατα πόσο συγχέονται. Ενα παιδί βαθιά θρησκευόμενο μου λέει κάθετα και επιθετικά, η επιστήμη είναι σατανική, είναι ο ίδιος ο διάβολος.
Γέλασα, ταράχτηκα προσπάθησα να τον αντικρούσω, αντέδρασα και σκεφτόμουν για μία ακόμη φορά πόσο τραμπουκιστική ειναι η κοινωνία, προπαγανδιστική και αηδιαστική, να φοβίζουν τον άνθρωπο με την εξέλιξη και να τον κρατάνε σκλάβο.
Δεν πέρασε ούτε μία ημέρα απο τότε, που το άκουσα, να το σκέφτομαι όμως, και να αρχίζω να παρατηρώ διαφορετικά τα πάντα... Δεν θέλω να μακρολογήσω, δεν θέλω να σας κουράσω χίλια δεν.... Αλλα να κοιτάξουμε γύρω μας... Δεν θέλω να το αναγάγω στη θρησκεία, στον Διάβολο κλπ. Αλλα... φτιάξαμε αυτοκίνητα να πηγαίνουμε πιο μακρυά πιο γρήγορα.... Γιατί; Οι στρατηλάτες δεν φτάσανε μακριά; Οι εξερευνητές; Είχαν αυτοκίνητα; Μας περιόρισαν τον χρόνο μετακίνησης και αύξησαν τον χρόνο εργασίας.... πιο γρήγορα, πιο πολλά... πιο.. πιο... πιο... Τα αναγάγουμε σε πραγματικότητα για να βλέπει το ανθρώπινο μάτι τα πράγματα και όχι τα μάτια της ψυχής, να σταματήσει ο εγκέφαλος να λειτουργεί, να απορεί γτ όλα πια τα αποδείξαμε. Σταματήσαμε να πιστεύουμε και να αναζητούμε γτ τα βρίσκουν άλλοι γ εμας, γτ πρέπει να δουλέψουμε, γτ πρέπει να πάμε γυμναστήριο, γτ πρέπει να σπουδάζουμε, χίλια πρέπει.... Και πρέπει να πάμε στις πόλεις και για να χωρέσουμε ας μπούμε και σε ένα κλουβί, και να στεναχωριόμαστε απο την τηλεόραση για τον κόσμο που πεινάει και ας μην ξέρουμε τον γείτονα μας αν ζει ή αν πέθανε... Οσο σκληρό και να ακούγεται...
Χάσαμε το μέτρο στις ανάγκες μας, χάσαμε το φώς της ψυχής μας, ξεχάσαμε τον στόχο μας, την γέννηση μας.

Πολύ όμορφα όλα αυτα που ειπωθηκαν.. αλλα και χιλιοειπωμενα!
Σιγουρα η περιγραφη του αρθρου αποτελει μια πραγματικοτητα.. την πραγματικοτητα που μας εφερε τωρα εδω.. σε αυτη τη μορφη της κοινωνιας (εξαθλιωμενη απο παντου-ηθικα,ψυχικα,πνευματικα). Και σιγουρα ακομα και σημερα, υπαρχουν πολλοι που δεν μπορουν να δεχτουν αυτη τη κριτικη στα πραγματα.

Ομως, για μας, εδω, τωρα... ωραια να τα διαβαζεις και να τα αναλυεις, αλλα...
..αυτο δεν σε οδηγει καπου.. οχι εμας, που το πρωτο βημα- της συνειδητοποιησης, το εχουμε πλεον κανει.

Ειναι ενα θεμα που με απασχολει πολυ τελευταια, και εδω θαρρω ειναι ταιριαστο να το εκφρασω.
Σιγουρα για να αλλαξουμε τον κοσμο πρεπει να αλλαξουμε τον εαυτο μας.Ομως η σχεση δεν ειναι μονοδρομη, αλλα αμφιδρομη. Και για να αλλαξουμε τον εαυτο μας πρεπει να αλλαξουμε τον κοσμο
Δεν μπορω να καταλαβω, οσες φορες το διαβαζω, γιατι το εξεταζετε και ,τοσο ανετα, το προτεινετε μονοπλευρα.
Κοινωνια και ατομο εξισωνονται,δεν μπορει να υπαρξει αλλαγη μοναχα απο την μια πλευρα. Εκτος φυσικα αν το ατομο περιθωριοποιηθει και απομονωθει- που τοτε δεν υφισταται συναρτηση.

Μεσα απο τη προσωπικη μου εμπειρια, βρισκομαι εδω και καποια χρονια σε αυτο το μονιμο τριπακι της απελευθερωσης.. απελευθερωση απο τα δεσμα ... τα δεσμα του ψευτικου Εγω μου, τα δεσμα της κοινωνιας, τα δεσμα της πολιτειας, τα δεσμα των αφεντικων μου..
Και ειναι τοσο χαοτικα ολα αυτα, που τελικα καταληγω παλι στα δεσμα μου..
Προσπαθωντας τη μια να αλλαξω τον εαυτο μ-γιατι ετσι θα αλλαξω τον κοσμο, αφηνω στην ακρη τα κοινα, και μπαινω στο παιχνιδι του εσωτερισμου.. μελετη, εργασια, παρατηρηση, στοχασμος.. μια ζωη ησυχη για να καταφερω να ακουσω και να μαθω το μεσα μου. .....
Καταληγει μετα απο λιγο διαστημα σε κοινωνικη απομωνωση (οχι απο τους ανθρωπους μου, αλλα δεν ειμαι μονο για μενα και για αυτους.)
Ανοιγοντας τα ματια μου και κοιτωντας εξω απο μενα, βλεπω μια κοινωνια, μεσα στην οποια ,μου αρεσει δεν μου αρεσει, ζω και εγω και ειμαι μελος της, ενεργα ή παθητικα, η οποια τρεχει με πολυ γρηγορους ρυθμους και αποφασιζει για μενα χωρις εμενα.
Δεν ειμαι ανθρωπος που του αρεσει να αποφασιζουν οι αλλοι για αυτον.
Ετσι, σταματω να ασχολουμαι με μενα, και τρεχω να προλαβω την κοινωνια, μπορει τελικα να μην καταφερω να την φερω στα δικα μου μετρα και σταθμα, ομως εχω καθαρη τη συνειδηση μου οτι προσπαθω να συμβαλλω σε αυτη και οτι μεχρι να με σκοτωσει θα μαχομαι για να την κανω καλυτερη.

Εδω θελω να κανω και ενα σχολιο πανω στο αρθρο, στο ξεκινημα του που αναφερει για την οργανωση,
ως κοινωνικα οντα, το μονο μας οπλο απεναντι σε αυτους που μας ρουφανε τη ζωη, ειναι η δυναμη της μαζας μας. Ειναι η αλληλεγγυη μας. Και για να υπαρξει αυτη η δυναμη, πρεπει να υπαρξει οργανωση μεταξυ μας. Διαφοροποιουμε απο την οργανωση των κομματων, και τη καθε τετοιου τυπου οργανωση, που θυσιαζει την διαφορετικοτητα σου για χαρη μιας μαζοποιησης, που τελικα εχει ως αποτελεσμα να σε μετατρεψει σε κοπαδι.
Αλλα δεν μπορω να κατακρινω την αυθορμητη και την αυτοοργανωμενη απο τα κατω οργανωση, που δεχεται και δινει χωρο στην διαφορετικοτητα του καθενος και τελικο αποτελεσμα της ειναι να μας κανει αγελη.Απο μας λοιπον, την απλη μαζα, που μπορει να μην κατεχει τα φεουδα, και τους μηχανισμους του συστηματος, αλλα ειναι η κινητηρια δυναμη όλων αυτων και η ζωικη δυναμη ολων των απο πανω.
Και αν παρουμε ως παραδειγμα, μεσα απο το ιδιο το αρθρο, τις ολιγομελεις νομαδικες φυλες, θα δουμε οτι και εκει υπαρχει μια αυθορμητη κ ατυπη οργανωση(δεν παει ο καθενας οπου να ναι.. οι εργασιες ειναι χωρισμενες και κατανεμημενες). Οπως επισης, παλι αν παραδειγματιστουμε απο εκεινες τις φυλες, βλεπουμε οτι μονος του εδω πανω δεν μπορει να επιβιωσει κανεις. Εχει αναγκη ο ενας τον αλλο για να καταφερουμε να ευ-ζησουμε.
Γι' αυτο το λογο δεν μπορω να δεχτω την μονοδρομη προταση "αλλαξε τον εαυτο σου, για να αλλαξει ο κομος"

Και για να επιστρεψω στον συλλογισμο μου (εκτενεστατος ομολογω), τελικα καταληγω παλι να συνειδητοποιω οτι τρεχοντας πισω απο τη κονωνια καπου εχω χασει τον εαυτο μου.
Και ξανα το ιδιο παιχνιδι. ξανα και ξανα και ξανα...ο ιδιος κυκλος. Εμπλουτισμος με περισσοτερη γνωση ο καθε γυρος, δεν λεω.. αλλα μονο κυκλοι.

Και τα δεσμα μου ειναι εκει. στεκουν, με στενευουν και με περιοριζουν ακομα περισσοτερο στον καθε γυρο..

Αναγνωριζοντας την αναγκη υπαρξης μιας ισορροπιας μεταξυ αυτων στη ζωη μου, που εννοειται οτι μονη μου θα την βρω.
Ρωτω και εσας, που εχετε περισσοτερη γνωση και εμπειρια.

(σιγουρα δεν πιστευετε οτι εχετε απελευθερωθει ή οτι οδευετε προς εκει, αυτη την αποψη εχω απο οσα εχω διαβασει εδω μεσα απο σας. Και αυτος ειναι και ενας λογος που αποφασισα να συμμετεχω ενεργα στην κοινοτητα σας. Δεν ειστε ατομα αποκομμενα και στον κοσμο σας,που για τον αλφα ή βητα λογο ή επειδη ο πισινος σας-συγνωμη- ειναι εξασφαλισμενος δεν ενδιαφερεστε για το που παμε ως κοινωνια.Κατι που επκρατει σε αρκετα ατομα που κινουνται σε αυτο το χωρο... η σκεψη οτι αυτη ειναι μια κριση(οχι η οικονομικη) που πρεπει να υπαρξει για να πραγματοποιηθει η αλλαγη, τους κανει παθητικους στο κοινωικο γιγνεσθαι)

Ρωταω λοιπον.. μια γνωμη, μια περιγραφη.. ενα "κολπακι" ,που εσεις διαχειριζεστε τετοιες καταστασεις...

[quote="κρυσταλενια"]

Καλησπέρα Κρυσταλλένια

Συμφωνώ στην πλειονότητα των όσων έγραψες και επιπλέον
μου αρέσουν οι αντιπαραθέσεις
[ και όχι να συμφωνώ παντού και πάντα για να είμαι αρεστός ]

Καλώς μας βρήκες