Περί Πνεύματος

EREYNHTHS:
Κυρία Αιθηρόη θα ήθελα να σας κάνω μια αρκετά ριψοκίνδυνη ερώτηση. Όχι για να σας τσεκάρω, προς Θεού όχι, πιστέψτε με! Με ενδιαφέρει η σκέψη σας και ο τρόπος σας και είναι μια ευκαιρία να ανοίξουμε μια συζήτηση που θα έχει ενδιαφέρον πιστεύω. Και η ερώτηση μου είναι η εξής,
Τι πιστεύετε, αν πιστεύετε, και τι νιώθετε για τον αποκαλούμενο Σατανά ή Διάβολο, τι νιώθετε και πιστεύετε, αν πιστεύετε, για τον αποκαλούμενο Θεό Ιεχωβά και τέλος τι πιστεύετε, αν πιστεύετε και τι νιώθετε για τον Θεό όλων. Θα ήθελα να το κουβεντιάσουμε.


Αιθηρόη - aoratos-naos:
Αν υπάρχει διάβολος σαν οντότητα, πρέπει να σου πω πως τον λυπάμαι και τον συμπονώ. Επιλέχτηκε και του δόθηκε ένας δύσκολος και οδυνηρός ρόλος. Δεν ξέρω τι μπορεί να είχε κατά νου ο Δημιουργός, αλλά σίγουρα του ανέθεσε κάτι που κανείς μας δεν θα το δεχόταν. Είναι το μόνο ον, που ζει σε απόλυτη μοναξιά. Διότι ακόμα και οι οπαδοί του, καταβάθος τον μισούνε.

Και δεν είναι κάτι ξένο και πέρα από εμάς. Είτε μας αρέσει είτε όχι, ένα κομμάτι του συνυπάρχει μέσα μας. Γνωρίζω πως όλοι σχεδόν αμύνονται σε αυτή την σκέψη και είναι κατηγορηματικοί πως δεν έχουν καμία σχέση μαζί του. Το θέμα είναι πως αυτός έχει σχέση μαζί μας. Αγωνιζόμαστε υπέρ του φωτός και κατά του σκότους και στην ουσία αυτό που συμβαίνει είναι να μάχεται το σκοτεινό κομμάτι μας το φωτεινό και αντίθετα.

Αλλά έστω πως δεν είναι έτσι, και κατανοώντας την δύναμη της παραπλάνησης που μπορεί να έχει (μιλώ πάντα με την υπόθεση πως υπάρχει σαν ον), δεν μπορώ να ρίξω την ευθύνη σε εκείνον, αλλά στις επιλογές του καθενός, στο να γείρει στην δική του πλευρά.
Σκοτώνω καταστρέφω.... Φταίει ο Σατανάς γιατί μπήκε μέσα μου.
Χμ... κι εγώ που του άνοιξα και μπήκε; Εγώ; Εγώ ήμουν αυτή που έπραξα. Και όταν πράξω κάτι καλό και όμορφο.... Εγώ το έκανα και στην καλύτερη, να σημαίνει πως έχω τον θεό μέσα μου. Μα και τους δύο τους έχω μέσα μου. Τους «ακούω» και τους «διαβάζω» και τους δύο. Η επιλογή όμως, είναι πάντα δική μου.
Αν πιστεύω πως υπάρχει σαν οντότητα; Όχι.

Για τον Ιεχωβά που με ρωτάς, αν τον λάβω και αυτόν ως οντότητα υπαρκτή, δεν είναι κάτι διαφορετικό από ότι ήταν ο Δίας και όλοι οι Θεοί διάφορων πολιτισμών-κοινωνιών-εποχών. Δεν με αφορούν οι ιδιότητες του και οι τακτικές του, οι οποίες κάθε άλλο παρά δεκτοί από την δική μου ουσία είναι. Εξυπηρέτησε η ύπαρξη του κάποιον λαό, οι κάποιους λίγους για να περάσουν την ισχύ τους και τον έλεγχο εκεί που ήθελαν και με τον τρόπο που ήθελαν. Ιδανικός για μένα δεν είναι, είναι όμως για κάποιους άλλους. Αυτή είναι η άποψη μου για εκείνον, με την υπόθεση πως υπάρχει.
Εκείνον βέβαια δεν τον άκουσα ποτέ. Άκουσα όμως τους εκπρόσωπους του. Και κάθε άλλο παρά αποδεκτοί είναι από την δική μου ψυχο-ύπαρξη.
Αν πιστεύω πως υπάρχει; Όχι.

Για τον... Θεό όλων;
Μπορώ να σου αριθμήσω ένα σωρό ιδιότητες που μπορώ να προσδώσω σε αυτή την Υπερσυνείδηση. Να μιλήσω για όλα αυτά που σε εμένα «μιλάει» μέσα μου. Ή καλύτερα τον τρόπο που μπορώ και δύναται η αντίληψη και η συνείδηση μου να Τον μεταφράσει. Αλλά θα φανώ απίστευτα ανόητη. Και αυτό διότι δεν κατέχω εκείνη την γλώσσα που μπορεί να μιλήσει με αλήθεια και Δίκαιο για Εκείνον και να μην αδικήσει και περιορίσει το Άπειρο της δημιουργίας.
Μακάρι να γνώριζα όλες τις τέχνες του κόσμου.... του σύμπαντος.... των όντων του σύμπαντος, για να μπορώ να εκφράσω όσα αγγίζει, σε κάποιες στιγμές, η διάνοια μου!

Αν πιστεύω σε αυτό το ένα ΟΝ - ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ - ΔΙΑΝΟΙΑ; Ναι. δεν θα μπορούσε να είναι διαφορετικά. Διότι έτσι θα αναιρούσα την ίδια μου την ύπαρξη.

Νομίζω πως σου απάντησα, σύμφωνα και ανάλογα με την ερώτηση που έκανες.
Διότι αυτή ήταν η μία πλευρά του πολύπλευρου «σχήματος».

ΠΑΡΗΣ:
Άρα μπορούμε μόνο να καταλάβουμε και να μελετήσουμε την δική μας φύση. εννοώ το κομμάτι της αυτό που υπάρχει στο δικό μας περιβάλλον. γιατί έχει κάποια σταθερά στοιχεία και εξισώσεις ας πούμε. αλλά και πάλι μπορεί να υπάρχει κάτι που δεν γνωρίζουμε. τι λέω τώρα! σίγουρα θα υπάρχει. να σας πω κάτι όμως; μου αρέσει πολύ η σκέψη σας πως όπως εξελίσεται το σύμπαν εξελίσεται και η φύση με τους νόμους της. κατάλαβα πως βασικά δεν ακυρώνεται κάποιος νόμος αλλά ότι εξελίσεται και αυτός. και με το παράδειγμα συνήθεια της φύσης κατάλαβα κάτι περισσότερο! μου έκανε κλικ στο μυαλό. όπως μια γλάστρα όταν την έχεις σε ένα μέρος μαθένει εκεί. και άμα της αλλάξεις το μέρος που γνώριζε και συνήθισε, το φυτό χάνει την σειρά του και μαρένεται. και πρέπει να περάσει χρόνος και με την δική σου περιποίηση ξανασυνηθίζει από την αρχή. και βλέπω εκεί αυτό με την συνήθεια που λέτε, γιατί δεν είναι ότι αλλάξαμε περιβάλλον και καιρό και άλλο χώμα. απλά του αλλάξαμε την συνήθεια να είναι σε ένα μέρος. σας ευχαριστώ κυρία Αιθηρόη. θα το επεξεργαστώ στο μυαλό μου και με βλέπω να ξανάρχομαι με νέες ερωτήσεις.


Αιθηρόη - aoratos-naos:
Βασικά Πάρη μου πάντα ήταν εκεί.
Απλά αλλάζει η αντίληψη μας ή ο νους μας αναζητά κάτι άλλο την κάθε φορά, με αποτέλεσμα να ανακαλύπτουμε κάτι που δεν είχαμε προσέξει πριν.

Όταν στο ντουλάπι σου ψάχνεις ένα κόκκινο μπλουζάκι, δεν θα προσέξεις τα υπόλοιπα.

Και από την άλλη είναι σαν να βρίσκεσαι σε ένα σκοτεινό δωμάτιο. Ανάβεις ένα κερί σε μια γωνία του και βλέπεις τι υπάρχει εκεί. Ανάβεις ένα επόμενο σε άλλη γωνιά και ανακαλύπτεις ένα μέρος από το υπόλοιπο του δωματίου.

Το κερί, είναι το άνοιγμα του νου και της σκέψης σου. Είναι κάθε νέα γνώση. Όσο πιο πολλά κεράκια ανάψεις, τόσο πιο πολλά θα βλέπεις και θα διαπιστώνεις.

Nikos D - megapat2000:
Γνώθι σ' αυτόν

Χαιρετώ όλους τους συνταξιδιώτες μου!

Θέλω να θεσω προς συζήτηση ένα θέμα που ξεκινά απο κάποιες προτάσεις-παρατηρήσεις της κυρίας Αιθηρόης.
Γράφει, λοιπόν, σε κάποια της απάντηση ότι "για να βρεθεί αυτό όπως και η θέση σας (ο ρόλος σας) σε αυτό τον πλανήτη, την διάσταση, τον συγκεκριμένο κόσμο των μορφών, το Σύμπαν, μάθετε όσα περισσότερα γίνεται για να ανακαλύψετε, γνωρίσετε τον εαυτό σας (τον δικό σας και όχι αυτόν που σας έμαθαν όλοι οι άλλοι, όσο καλή πρόθεση και αν είχαν, διότι και αυτή πήγαζε από όσα και εκείνοι είχαν μάθει) και τον κόσμο στον οποίο ζείτε. Το σημαντικότερο, είναι να βρεις να βαδίσεις τον δικό σου δρόμο, όποιος και να είναι αυτός."

Το ερώτημα είναι: Ποιός είναι ο αληθινός μας εαυτός; Πώς μπορούμε να τον διακρίνουμε, να τον βρούμε χωρίς παραμορφωτικούς καθρέφτες, χωρίς τις αντιλήψεις και την επίδραση των άλλων, χωρίς τα ψέματα που οι ίδιοι μας ενστερνιζόμαστε και τα δεχόμαστε σαν απόλυτες αλήθειες;

Δεχόμαστε τον εαυτό μας, την ύπαρξή μας, με κάποιον συγκεκριμένο τρόπο γιατί έτσι πιστεύουμε πως είναι! Πολλές φορές έχουμε γίνει ένα με την πλαστή και απατηλή εικόνα που ίσως δεχτήκαμε λόγω της επίδρασης του περιβάλλοντός μας είτε γιατί δεν αντιδράσαμε και αφομοιωθήκαμε στην "εικόνα" που μας επιβλήθηκε. Οι δυσκολίες πιά της αναζήτησης της αλήθειας είναι τεράστιες γιατί γίναμε ένα με το ψέμα! Όση αγωνία και πόθο κι αν έχουμε στο να βρούμε την προσωπική μας αλήθεια, μπλοκάρει μπροστά στα τείχη της μυθολογίας που σε τελική ανάλυση οι ίδιοι φτιάξαμε ή αποδεχτήκαμε για τον εαυτό μας.

Πώς τελικά θα μπορέσουμε να διακρίνουμε πού βρίσκεται η αλήθεια μας και που το ψέμα που μας κανακεύει; Πώς θα μπορέσουμε να φτάσουμε στο "γνώθι σ' αυτόν"; Πώς θα πετύχουμε την αυτοπραγμάτωσή μας; Πώς την κατανόηση της Ψυχής μας;

Φυσικά, δεν υπάρχει κάποια "μαγική" συνταγή για να το πετύχουμε. Υπάρχει όμως ένας Δρόμος, μια στάση Ζωής, μιά Πορεία που οδηγεί την ζωή μας εκεί. Ποιός πιστεύετε πως είναι ο τρόπος για να γνωρίσουμε τον αληθινό μας εαυτό κυρίως χωρίς τους παραμορφωτικούς καθρεφτες που μας υποβάλλει-επιβάλλει το υποσυνείδητό μας;


Katerina - alterego1:
Kαλησπέρα συνταξιδιώτη Νίκο! Εγώ μπορώ να πω κάτι από μένα. Ήμουν χαμένη. Χάθηκα κάποια στιγμή. Από μικρή αγαπούσα την ζωγραφική. Και νομίζω ήμουν καλή σε αυτό. Δεν θυμάμαι πότε άρχισα να χάνω τον εαυτό μου. Βυθιζόμουν. Πέθαινα μέσα μου. Ώσπου κάποια στιγμή ζήτησα βοήθεια από μια άγνωστη. Άγνωστη στα μάτια μου. Πολύ κοντά στην ψυχή μου όμως. Την Αιθηρόη. Με πήρε από το χέρι και με περπάτησε για λίγο. Πότε γλυκά, πότε αυστηρά. Με έκανε να καταλάβω πως όλα αυτά που με έκαναν δυστυχισμένη δεν ήμουνα εγώ και δεν ήταν δικά μου. Μετά έψαξα μέσα μου αυτά που μου δίναν χαρά. Και εκεί βρήκα κομάτια από μένα. Ακολούθησα το ένστικτο μου και αυτά που πριν σκεφτόμουν και ήθελα, αλλά δεν τολμούσα γιατί ο κόσμος γύρω μου είχε άλλη άποψη και είχε άλλη λογική. Ανακάλυψα πως δεν μου άρεσε το κρέας. Απλά το έτρωγα γιατί μου το έμαθαν οι άλλοι και όταν σταμάτησα να το τρώω σταμάτησαν και οι συχνές ανακατοσούρες. Δεν ήταν εύκολο γιατί είχα να κάνω με τον εαυτό μου. Στην πραγματικότητα δεν ήταν οι άλλοι το εμπόδιο. Εγώ ήμουνα! Φοβόμουνα τι θα πουν οι άλλοι. Ούτε όχι δεν μπορούσα να πω. Δεν έπρεπε. Δεν έπρεπε αυτό, το ένα το άλλο, ο κόσμος, οι γονείς, ο θεός και ένα σωρό που έλεγχαν το μυαλό μου και τις κινήσεις μου. Και μια φορά που το είπα στην Αιθηρόη μου έγραψε και θα στο αντιγράψω ακριβώς όπως το είπε "Καλή μου... δεν θέλω να μάθω τι κάνουν οι άλλοι και τι νομίζουν. Ούτε τι ΝΟΜΙΖΕΙΣ εσύ για τους άλλους. Θέλω εσύ να μάθεις, τι κάνεις για σένα και σε σένα. Δεν θέλω δικαιολογίες. Εγώ καταλαβαίνω. Εσύ; Θέλω εσύ να βρεις τι κάνεις για σένα και τι μιλάει στην γλώσσα σου. Τι σε κάνει χαρούμενη και πιο ζωντανή; Τι σου δίνει σκοπό; Ποια σκέψη σε ξυπνάει το πρωί; Με ποια επιθυμία και όνειρο κοιμάσαι το βράδυ; Πόσα έχεις πει και κάνει, που μετά στα κρυφά του μυαλού σου σκέφτηκες πως δεν ήθελες να τα πεις ή να τα πράξεις έτσι; Χμ... μου είπες δεν έφαγες ποτέ μα ποτέ ελιές. Πως δεν σου αρέσουν και τις σιχαίνεσαι. Οι δικοί σου δεν τις έτρωγαν. Κι εγώ σου λέω ότι λες ψέματα πως δεν σου αρέσουν. Κάνε μου μια χάρη. Αγόρασε μερικές. Δοκίμασε τες. Αν και πάλι δεν σου αρέσουν, θα σε πιστέψω. Μέχρι εκείνη την στιγμή όμως, μιλάς - έχεις άποψη και πιστεύεις κάτι που δεν γνωρίζεις και δεν είναι δικό σου, αλλά υπήρξε αρέσκεια και συνήθεια των γονιών σου. Ως τότε... να προσέχεις."

Τρελένομαι για τις ελιές! Και δεν το ήξερα!

Τώρα με βρήκα. Και δεν με αφήνω με τίποτα! Η χαρά είναι το σημάδι για μένα, που μου λέει τι είναι δικό μου και τι όχι. Δεν ξέρω αν σε βοήθησα λίγο. Να είσαι καλά και καλά ταξίδια στην αναζήτηση σου συνταξιδιώτη.


Nikos D - megapat2000:
Αρχίζουν και μπαίνουν τα πράγματα στη θέση τους. Το "ΝΟΜΙΖΕΙΣ" στην απάντηση της Αιθηρόης αντιστοιχεί στην "ΠΡΟΣΩΠΙΚΗ ΜΥΘΟΛΟΓΙΑ" του δικού μου ερωτήματος. Τόσο βαθιά σοφία σε τόσο απλές απαντήσεις! Σ' ευχαριστώ πολύ, Κατερίνα.


Panos - anarxos:
Αγαπητέ Νίκο αν δεν διλαβασες αυτή την σελίδα σου την προτείνω {http://aoratos-naos.mylivepage.com/forum/1673/3290... } και ιδίως την απάντηση που δίνει στην kirka

"" kirka:
Είναι το σημάδι πως δεν βαδίζεις στο δρόμο σου. Είναι η εσώτερη ανάγκη για να αλλάξεις. Είναι η θύμιση του ότι δεν κάνουμε αυτό για το οποίο ήρθαμε.
Η ψυχή σκουντάει και σου λέει «θυμήσου!». Ψάξε, σκάλισε μέσα σου τις τάσεις σου, τις κλίσεις σου, τι σε διεγείρει νοητικά-πνευματικά-ψυχικά, τι σε έλκει. Ασχολήσου.
Ψάξε γύρω σου, γιατί κάπου εκεί είναι κάτι που θα σου δώσει το στίγμα σου.
Ψάξε και πίσω σου, κάτι που διέκοψες ξαφνικά και έπαυσε. Βυθίσου μέσα σου και βρες την βαθύτερη επιθυμία σου, εκείνο το γνώριμο-οικείο που θα σου δώσει ξαφνικά έμπνευση και ανάσα.
Άσε τον εαυτό σου ελεύθερο, ξέχνα για λίγο όλα όσα έμαθες να είσαι και άγγιξε το ξεχασμένο παιδί μέσα σου. Φαντάσου πως βρίσκεσαι σε ένα πολυόροφο κτίριο. Ψάξε παντού, μέχρι και το υπόγειο. Κάπου θα βρίσκεται παρατημένο ένα παιδί, ακουμπισμένο σε κάποια γωνία. Πλησίασε το προσεχτικά. Κυριολεκτώ.

Όσο για το πού ανήκεις..... εκεί που νιώθεις ολοκληρωμένη. Εκεί που βρίσκεις όλους τους λόγους για να είσαι βαθιά καλά. Θα το καταλάβεις, όταν νιώσεις πως δεν χρειάζεσαι τίποτα άλλο και δακρύσεις έστω και από νοσταλγία. Διότι από την στιγμή εκείνη, θα γνωρίζεις πού θα επιστρέψεις, ή πού έχεις να πας.

Ποια είσαι; Κομμάτια από αυτό θα βρεις στα αυθόρμητα σου, στα κρυφά της σκέψης και του ονείρου σου που ποτέ δεν μοιράστηκες.
Και μην απογοητευτείς αν δεν έχεις όλες τις απαντήσεις. Αυτή η ζωή, αρκεί για να αρχίσεις. Και μην τρομάζεις με αυτό που λέω. Έστω και ένα κομμάτι να βρεις, την αρχή, είναι ένα σπουδαίο κομμάτι που θα σου αλλάξει τα όρια και την άπλα μέσα σου.

Μην προσπαθήσεις με την λογική. Απλά νιώσε.

Δεν είναι εύκολο, το γνωρίζω. Θέλει πολύ δουλειά και χρόνο για να αναγνωρίσουμε όλα όσα δεν είμαστε, όσα δεν είναι δικά μας, όλα όσα αποκτήσαμε από συνήθεια, επαναλλαβή, πρέπει, δήθεν.
Όλα όσα δεν είμαστε αλλά νομίζουμε, διότι νομίζουν οι άλλοι.

Ένα παιδί γιεννιέται χωρίς καμία συνείδηση του εαυτού του.
Το πρώτο πράγμα που αντιλαμβάνεται, είναι ο «άλλος».
Φυσικό είναι.
Διότι τα μάτια ανοίγουν προς τα έξω, τα χέρια ανοίγουν προς τα έξω και αγγίζουν άλλους, τα αυτιά ακούνε άλλους, η μύτη οσφραίνεται το έξω. Όλες οι αισθήσεις είναι ανοιχτές προς τα έξω.
Και το έξω, το φαίρνουμε μέσα και το κάνουμε δικό μας.
Πρώτα συνειδητοποιούμε το Εσύ, τον άλλον και μετά από λίγο, σε σύγκριση με τον άλλον, αποκτούμε επίγνωση του εαυτού μας.
Πρόκειται δηλαδή για μία εξ αντανακλάσεως επίγνωση.
Ένα παιδί δεν έχει επίγνωση του ποιος είναι, αλλά έχει επίγνωση της μητέρας του και τι σκέφτεται εκείνη για αυτό. Αν η μητέρα χαμογελάει, αγκαλιάζει το παιδί, το φιλάει, τότε εκείνο νιώθει καλά με τον εαυτό του.
Μέσω της αναγνώρισης και της ανταπόκρισης, δηλαδή, του άλλου, μαθαίνουμε να «νομίζουμε» τον εαυτό μας.
Γινόμαστε αυτό που σκέφτονται οι άλλοι για εμάς.

Αντανακλούμε τις γνώμες των άλλων. Και χανόμαστε σε έναν εαυτό, που φτιάχτηκε κομμάτι κομμάτι από την κάθε γνώμη του κάθε ανθρώπου που υπήρχε γύρω μας σε όλα τα χρόνια της ζωής μας.
Είναι δύσκολο έργο λοιπόν να βρούμε ποιοι είμαστε.
Αλλά αξίζει ο κόπος. ""


Αιθηρόη - aoratos-naos:
Πού είσαι ζωντανός; (Aυτό είναι κάτι που δεν μπορείς να νιώσεις κατά εντολή).

Πού αγαπάς; (H αγάπη δεν είναι τέχνη και τρόπος για ναEίσαι. Πηγάζει από το βαθύ κι ανόθευτο κομμάτι της ψυχής.)

Πού νιώθεις αυθόρμητα και ενθουσιασμό, έτσι όπως ήσουν παιδί; (Χωρίς «πρέπει». Διότι τα «πρέπει», συχνά είναι οι οδηγίες χρήσεως για να ανήκεις και να ακολουθείς.)

Όλοι φαντάζονται ότι ο τρόπος (για να είναι και πετυχημένος ή πιο έγκυρος) πρέπει να είναι δύσκολος και επίπονος. Μα δεν είναι έτσι. Το δύσκολο δεν είναι να βρεις τα δικά σου τα ανόθευτα. Το δύσκολο είναι να ζήσεις με αυτά εκ νέου, να αρνηθείς το παλιό και να ξεκινήσεις με τον δικό σου εαυτό.

Σου έμαθαν πως το πράσινο είναι ωραιότερο από το κόκκινο.

Βάλε μπροστά σου και τα δύο χρώματα. Για μια στιγμή κλείσε τα μάτια και ξέχνα πώς είναι το κόκκινο και το πράσινο. Ξέχνα όσα ξέρεις για το πράσινο και το κόκκινο. Μείνε για λίγο στο μαύρο των κλειστών βλεφάρων. Και μετά άνοιξε τα μάτια σου... κοίτα τα για πρώτη φορά.

Τι νιώθεις; Τι είναι πιο όμορφο μέσα σου; Τι είναι πιο κοντά σου; Την πρώτη σκέψη κράτα. Αυτήν!

Κάπως έτσι ξεκινάς με τα απλά. Εκπαιδεύεις την καρδιά να ξεχωρίζει και να επιλέγει αυθόρμητα και από αλήθεια και όχι από συνήθεια και επανάληψη.

Όλοι ξέρουμε τι μας αγγίζει και τι όχι. Όλοι.

Την αληθινή (για σένα) σκέψη δεν την συλλογιέσαι απλά...

Την νιώθεις.

Έλκεσαι από αυτήν και βυθίζεσαι. Πεταρίζεις από χαρά.

Είναι σαν να συναντάς ένα παλιό αγαπημένο φίλο μετά από πολλά πολλά χρόνια!

Μαγεμενη !!! - call:
Aιθηροη σε ευχαριστω παρα πολυ. Εμαθα περισσοτερα απο οσα περιμενα!

Θελω να σε ρωτησω για αλλη μια φορα μια απορια που συνεχως με μπερδευει...

Κατεχουμε ολοι την ιδια γνωση ετσι? Και αν ναι γιατι να υπαρχουν φυλακες και ιερεις αυτης της γνωσης εφοσων βρισκεται μεσα στον καθενα? Γιατι να μην αφυπνιζονται ολοι το ιδιο? Βλεπω ανθρωπους που αδιαφορουν αλλα και αλλους που μενουν προσκολημενοι π.χ. σε θεοτητες. Και πως γινεται να υπαρχουν μυστες πιο εξελιγμενοι απο εμας οπως ο Ερμης ο Τρισμεγιστος..εφοσων παλι ολοι εχουμε την ιδια γνωση που σημαινει εχουμε και τις δυνατοτητες να φτανουμε στα ιδια επιπεδα?

Συγνωμη για τις πολλες ερωτησεις ελπιζω να καταφερεις να μου απαντησεις σε αυτο το τοσο μπερδεμενο και αμφιλεγομενο θεμα.


Αιθηρόη - aoratos-naos:
Δεν κατέχουμε! Κατέχεις κάτι που το γνωρίζεις (με όλα όσα σημαίνει αυτό), νιώθεις, και πράττεις μέσα από αυτό.

Μέσα μας υπάρχει όλη η γνώση. Όπως μέσα στα σπλάχνα της Γης, στο χώμα της, στη λάβα της, υπάρχει κάθε σπόρος ύπαρξης της. Ο σπόρος από κάθε τι που αντικρίζει το μάτι του ανθρώπου στην επιφάνεια της. Για να πάρει όμως ο κάθε σπόρος την τελική του μορφή και να αποκτήσει υπόσταση και να γίνει ορατός και συνειδητός και σε εκείνον τον ίδιο και στον κόσμο γύρω του, χρειάζεται χρόνο και τις κατάλληλες συνθήκες. Χρειάζονται τον λόγο εκείνο, που θα τα κάνει να εμφανιστούν.

Μέσα μας υπάρχουν όλοι οι σπόροι. Η ανάπτυξη τους, (όλων ή κάποιων και ποιων) εξαρτάται από τις εσωτερικές ανάγκες του καθενός, και την «τροφή» που λαμβάνει.

Η μνήμη μας είναι το κλειδί. Ή αν θέλεις, η λήθη μας. Ερχόμαστε στον κόσμο εκδήλωσης των μορφών, σε κατάσταση λήθης. Με αποτέλεσμα να εξαρτόμαστε από τις καθοδηγήσεις των γύρω μας. Βέβαια εξαρτάται και από το πόσο ισχυρά είναι κάποια πράγματα μέσα μας, από την προηγούμενη πορεία μας. Καθώς επίσης και από προεπιλογές που έχουμε κάνει για νέες εμπειρίες, όπως και για ενίσχυση παλιών.

Όσο για το γιατί δεν αφυπνίζονται όλοι το ίδιο...

Γιατί σε μια οικογένεια που έχει ας πούμε 3 παιδιά, ενώ μεγαλώνουν από τους ίδιους γονείς, με τους ίδιους ηθικούς κανόνες και λαμβάνουν την ίδια τροφή με τον ίδιο τρόπο, δεν είναι όμοια μεταξύ τους;

Στο καθένα, επιδρά διαφορετικά ένα γεγονός. Ανάλογα με την ποιότητα της ουσίας τους. Μιας ουσίας, που διαμορφώθηκε διαφορετικά και ανάλογα πάλι, με την πορεία και τις συνθήκες που του δόθηκαν και επέλεξε.

Όσο για τους φύλακες και τους ιερείς...

Το κερί, δεν θα το ανάψεις στο φως της ημέρας. Αλλά όταν σκοτεινιάσει. Εσύ θα το φυλάξεις προσεχτικά όμως, για να το χρησιμοποιήσεις (ή να το παραδώσεις) όταν χρειαστεί. Δεν θα το χρησιμοποιήσεις σπάταλα και θα φροντίσεις να μην πέσει σε χέρια παιδιών που μπορεί να βλάψουν τον εαυτό τους και το χώρο γύρω τους, από το άπειρο, ακόμα, της σκέψης τους.

Ελπίζω και πιστεύω πως θα έρθει κάποια εποχή, όπου δεν θα χρειάζονται φύλακες και ιερείς. Ο άνθρωπος θα έχει την σοφία και την γνώση εκείνη, να χρησιμοποιεί σωστά την θέση του στο σύμπαν και τις δυνατότητες που του έχουν δοθεί (όπου πολλές από αυτές, βρίσκονται μέσα του σε μορφή λήθης ή παύσης, αν θέλεις).

Διότι η γνώση χωρίς σοφία, είναι ό,τι πιο επικίνδυνο, σε λάθος χέρια. Και αυτό το γνωρίζεις.

Χμ...

Να ρωτήσω κάτι; Αν υπήρχαν δύο σχολεία, όπου στο ένα τα παιδιά θα μάθαιναν ό,τι μαθαίνουν και τώρα και στο άλλο θα διδάσκονταν μια ύλη στην οποία θα δίνονταν βάρος στην ανάπτυξη του πνεύματος, εξάσκηση νου και αισθήσεων, ανώτερες ιδέες, περί ψυχής, ελεύθερη σκέψη κτλ. τι πιστεύετε ότι θα συνέβαινε;

Το τι έχουμε στην μία περίπτωση το γνωρίζουμε όλοι και το ζούμε γύρω μας. Στην άλλη;

Καταλαβαίνεις τι θέλω να πω;

Όσο για τον Ερμή τον Τριμέγιστο... (όπως και άλλους σαν εκείνον)...

Για να κάνω όσο πιο απλή γίνεται την σκέψη μου, θα έλεγα πως «μαθήτευσε» σε πολλές Ζωές και μορφές, ώστε να φτάσει στο σημείο να είναι αυτός που είναι. Οι περισσότεροι σπόροι μέσα του, είχαν βλαστήσει και απέδωσαν εκείνους τους καρπούς, ανθούς και μυρωδιές ώστε να κατανοεί και να γνωρίζει.

Υπάρχουν Άνθρωποι που έρχονται «έτοιμοι» και διατηρούν τις γνώσεις τους, από επιλογή για να βοηθήσουν τον πλανήτη και την Ανθρωπότητα. Υπάρχουν Άνθρωποι, που χρειάζεται να μαθητεύσουν και να μυηθούν στην κάθε γνώση. Και υπάρχουν και αυτοί που όπως λες αδιαφορούν, ή καλύτερα δεν γνωρίζουν.

Οι τελευταίοι θα περάσουν κάποια στιγμή, στην θέση των δεύτερων και στην πορεία, των πρώτων.

Η Φύση των πραγμάτων, είναι πορεία ανέλιξης και προόδου. Υπάρχουν καθυστερήσεις, παύσεις, εμπόδια. Αλλά... η Φύση (η Φύση κάθε «πράγματος») βρίσκει πάντα τον τρόπο να οδηγήσει τα πράγματα προς το καλύτερο και ιδανικότερο.

Αυτό αποτελεί την βάση της πίστης μου και πιστεύω σε αυτό δυνατά, με όλη μου την ψυχή.

Μαγεμενη !!! - call:
Εχω πολλες αποριες!!!!!!!!!! Αιθηροη συγνωμη αλλα θα τη βαλω τωρα αλλιως θα την ξεχασω..απαντησε μου οπωτε μπορεις.

Σκεψεις πολλες σκεψεις! Και ειναι οντως περιεργο! Οσο και να θελω να τις αφησω δεν το κανω..μου δινουν ερεθισματα για να ψαχνομαι..τζαμπα κανω διαλογισμο αραγε?

Χμμ λοιπον το ερωτημα μου ειναι πολυπλοκο. Γιατι να θελει καποιος να ειναι θνητος και γιατι καποιος αλλος να ειναι θεος? Μπορει να ακουγεται χαζο μα οι θεοι δεν εχουν αισθηματα...λυπαμαι εγω που το ακουω αυτοι δε μπορουν να το νιωσουν ομως. Ποια αναγκη αραγε να σε οδηγησει σε αυτο? Φανταζομαι αν ξεσκεπασεις το πεπλο της ληθης θα εισαι πια πολυ δυστιχισμενος...και να επιδιωξει αραγε να φυγεις απο αυτον τον κοσμο..να ολοκληρωθεις?

Χμμ ειχα διαβασει πως καποια εποχη οι ανθρωποι ζουσαν μαζι με τους θεους(Ολυμπιους) και πετουσαν κ.τ.λ. Μετα ομως αυτη η ιδιοτητα τους αφαιρεθηκε γιατι ειχαν γινει υλιστες. Ειναι ακριβως ιδιο με τον ινδικο μυθο που εχεις περασει εδω μεσα(για τον Μπραχμα και οταν οι ανθρωποι ηταν θεοι). Αρα οταν φτασουμε μετα απο πολλααααα χρονια ξανα σε αυτην την κατασταση θα ακολουθησει και παλι η πτωση? Ολα φαυλοι κυκλοι ειναι μα ο καθενας διαφορετικος και σε ανωτερο επιπεδο απο εναν αλλον.

Ζουμε αιωνια..μα που αποσκουμε,για ποιο πραγμα παλευουμε? (Εννοω για το πνευματικο επιπεδο).


Αιθηρόη - aoratos-naos:
Πιστεύεις αληθινά πως δεν έχουν αισθήματα, αυτοί που αποκαλείς θεούς;

Ίσως να νιώθουν όπως νιώθεις κι εσύ, όταν βλέπεις ένα παιδάκι να κάνει πράγματα που ενώ σε εκείνο δημιουργούν διάφορα αισθήματα, εσύ κοιτάς ατάραχη, διότι ως μεγαλύτερη και πιο έμπειρη, έχουν αλλάξει τα μεγέθη μέσα σου.

Από την άλλη... Φταίει ο γίγαντας που δεν μπορεί να δει το μυρμήγκι που μόλις πέρασε;

Ή φταίει το μυρμήγκι που βλέπει μόνο ένα μέρος της πατούσας (αν όχι λιγότερο) κι όχι τον ίδιο τον γίγαντα;

Έχεις δει εκείνο το χαρακτηριστικό βιντεάκι, με την πασχαλίτσα που περπατάει πάνω σε ένα φύλλο ενός φυτού; Δεν βλέπει το φυτό, δεν ξέρει και δεν αντιλαμβάνεται τίποτα γι αυτό. Μόνο το φύλλο γνωρίζει κι αυτό εξερευνά.

Και ποιους εννοείς θεούς;

Να ξέρεις πως όλα έχουν την θνητότητα τους.

Η ύλη δεν έχει αιώνια μορφή. Αλλάζει, μεταλλάσσεται, διαμορφώνεται, μετακινείται.

Ό,τι αντιλαμβανόμαστε χαρά μου, οφείλεται και περνάει μέσα από τις υπάρχουσες αισθήσεις, ικανότητες, δυνατότητες, συνθήκες, γνώσεις που έχουμε.

Χμ...

Φαύλος κύκλος...

Αν υποθέσουμε πως εσύ είσαι αμελής κι αδιάφορη στα μαθήματα σου κι απουσιάζεις συχνά, θα χρειαστεί να επαναλάβεις την τάξη, έτσι δεν είναι; Θα αλλάξουν τα πρόσωπα, θα αλλάξεις θρανίο, συμμαθητή, ίσως αλλάξουν και οι καθηγητές, ίσως αλλάξεις και σχολείο, αλλά θα χρειαστεί να επαναλάβεις την τάξη.

Φαύλος κύκλος;

Όχι.

Μάλλον αναγκαίος και δίκαιος, φερμένος από τις πράξεις ή τις μη πράξεις σου.

Και αφού εσύ τελειώσεις και συνεχίσεις σε επόμενη τάξη ή σχολή, τι γίνεται;

Εσύ φεύγεις, μαζί με πολλούς άλλους που τελείωσαν επίσης.

Η τάξη; Το σχολείο;

Θα πρέπει να κλείσουν, να λήξουν; Ή μήπως δεν είναι το ίδιο αναγκαία και χρήσιμα με πριν; Μήπως ήσουν το τελευταίο παιδί που μαθήτευε;

Όχι βέβαια!

Κάποιοι άλλοι ακολουθούν, και μαθητεύουν.

Ζούμε αιώνια... πού αποσκοπούμε...; για ποιο πράγμα παλεύουμε...;

Ειλικρινά δεν ξέρω γλυκιά μου.

Μπορεί απλά να είμαστε εξερευνητές και να ταξιδεύουμε στο σύμπαν, για να μαζευτούμε κάποια στιγμή πάλι όλοι μαζί, γύρω από ένα τζάκι για να μιλήσουμε για τις ιστορίες και εμπειρίες μας.

Μπορεί να...

Μπορεί να...

Πολλά «μπορεί», θα μπορούσα να σου πω.

Και στην ουσία, αυτά που ψάχνεις εσύ, ψάχνουμε όλοι.

Την εξήγηση, τον λόγο, την αιτία, την αλήθεια.

Ο άνθρωπος ξεκινάει την αναζήτηση, από ανάγκη επιβεβαίωσης πως δεν τελειώνει με τον θάνατο. Κι όταν ανακαλύψει πως δεν είναι το τέλος αυτό, ψάχνει να βρει τον χώρο και την διάρκεια του σε έναν άλλο μεγαλύτερο κύκλο. Κι όταν ανακαλύψει αυτό ψάχνει... και ψάχνει...

Και στην ουσία ψάχνει την υπόσχεση της αθανασίας. Και χάνει τις ανακαλύψεις που κάνει.

Είναι σαν να μπαίνει τελικά σε ένα υπέροχο Λούνα παρκ, γεμάτο παιχνίδια και θαυμαστά πράγματα, κι αντί να τα απολαύσει - ανακαλύψει - βιώσει - γνωρίσει, τον τρώει η ανησυχία για το πότε τελειώνει όλο αυτό, κοιτάζει την ώρα, ψάχνει την έξοδο, αν υπάρχει και κάτι άλλο μετά το Λούνα παρκ και πάει λέγοντας.

Πώς το βρίσκεις όλο αυτό;

Το πού θα φτάσουμε τελικά, κανείς δεν το γνωρίζει. Κανείς δεν μπορεί να σου δώσει απάντηση. Δεν μπόρεσε και δεν θα μπορέσει ποτέ κανείς, πάνω σε αυτό το πλανήτη.

Όση κατανοητή γνώση υπάρχει, έχει μιληθεί, δοθεί, έχει γραφτεί, αποκαλυφθεί, αφορά αυτόν τον πλανήτη, αυτό το ηλιακό σύστημα, αυτόν τον γαλαξία. Αφορά τον άνθρωπο, τα όντα αυτού του πλανήτη, αυτού του ηλιακού συστήματος, αυτού του γαλαξία. Και γενικότερα την Φύση του χωροχρόνου που υπάρχουμε και που βρίσκεται γύρω μας, κοντά μας και λίγο πιο μακριά μας.

Υπάρχουν εκατομμύρια γαλαξίες...

Αμέτρητες δυνατότητες...

Υπάρχει ένας Χώρος τόσο άπλετος και γεμάτος, τόσο απέραντος, άγνωστος, υπέροχος, τρομαχτικός, αδιανόητος, α-φάνταστος, απλησίαστος, αρχέγονος, αμέτρητος, μυστήριος... νομίζω πως θα χρειαστώ χιλιάδες επίθετα για να εκφράσω κάτι από αυτό που νιώθω και σκέφτομαι την στιγμή που κλείνω τα μάτια και βλέπω αυτό τον Χώρο που ονομάσαμε Σύμπαν...

Χμ... κλείσε τα μάτια και οδήγησε το βλέμμα σου ψηλά σε έναν έναστρο ουρανό. Άφησε το να ταξιδέψει βαθιά στο διάστημα. Άφησε το να διανύσει για λίγο ένα κομμάτι από αυτή την άπειρη απόσταση, να ρίξει μια ματιά στους αμέτρητους πανέμορφους γαλαξίες γύρω του, να νιώσει τον παλμό της ζωής, τον χτύπο, την δόνηση του σύμπαντος, να ακούσει τις άπειρες πιθανότητες ζωής, μορφών, επιλογών, γνώσεων, υπάρξεων...

Στάσου για λίγο κάπου στην μέση, και νιώσε όλο αυτό το μαγικό θαυμαστό Κόσμο που υπάρχει γύρω σου και τις άπειρες επιλογές που έχεις να κάνεις για να τον γνωρίσεις και πες μου σε παρακαλώ... Γιατί ψάχνεις ένα τέλος; Τι θα το κάνεις;

Έχεις ένα μεγάλο χάρισμα... την τεράστια δίψα για γνώση και ανακάλυψη. Έχεις ένα νου που πάλλεται από ανάγκη για εξερεύνηση και κατανόηση. Έχεις μια διάνοια με ανοιχτά όρια και άπλα χώρου.

Όμως...

Μην βιάζεσαι.

Έχεις βρει την πόρτα εκείνη, που οδηγεί στον κόσμο των θαυμάτων. Την έχεις περάσει και την έχεις πίσω σου. Στέκεσαι εκεί και καθώς κοιτάς αναρωτιέσαι για το πού βρίσκονται τα τείχη.

Όταν περάσεις την είσοδο καρδιά μου, δεν ρωτάς για την έξοδο. Αλλά αστράφτουν τα μάτια σου, για να ανακαλύψεις κάθε τι που υπάρχει στον χώρο που μόλις ανακάλυψες πως υπάρχει.

Από την πρώτη μέρα που ήρθες εδώ, με έκανες πάντα να χαμογελάω από τις ασταμάτητες ερωτήσεις σου. Και αυτό, είναι κάτι που δεν θα σε αφήσει ποτέ ακίνητη και θα σε σπρώχνει μπροστά.

Όμως...

Μην αρκείσαι σε μερικές απαντήσεις. Χρειάζεσαι πολλές απαντήσεις, από διάφορες «οπτικές» πλευρές για να έχεις μια πρώτη «εικόνα». Και η αλήθεια δεν κρύβεται σε αυτά που θα σου πουν οι άλλοι, αλλά σε αυτά που εσύ θα βιώσεις και θα ανακαλύψεις.

Μην παγιδεύεσαι σε κάποιες απαντήσεις και σε αυτά που δείχνουν σαν πρώτη εικόνα.

Εάν σου πω εγώ «ωραία πόλη αυτή!», μην μένεις στο «ωραία» και ενθουσιαστείς. Για να σου πω αυτό, θα πρέπει να σου εξηγήσω τους δεκάδες λόγους, που κατέληξα σε αυτό το συμπέρασμα.

Εάν σου πω «Μην πας! Είναι πολύ άσχημα!», πάλι θα πρέπει να σου εξηγήσω δεκάδες λόγους, για να σου δικαιολογήσω την άποψη μου.

Και τελικά ό,τι και να σου πω, έχει περάσει μέσα από το δικό μου εσωτερικό δυναμικό και... λογισμικό (να το πω έτσι). Καλό; Κακό; Δεν έχει σημασία. Εσύ πήρες την πληροφορία. Πέρασε την στο δικό σου εσωτερικό δυναμικό. Περίμενε για το αποτέλεσμα. Και μόλις είναι έτοιμο, από εκεί συνέχισε.

«Ζουμε αιωνια..μα που αποσκουμε,για ποιο πραγμα παλευουμε? (Εννοω για το πνευματικο επιπεδο).»

Χμ...

Βασικά την απόλυτη κατανόηση του Όλου. Αυτό θέλουμε κι ας μην το παραδεχόμαστε. Ο καθένας για τους δικούς του λόγους. Διότι η αλήθεια είναι, πως όλοι αναζητούν την γνώση για προσωπικό όφελος, από προσωπικές ανάγκες. Και αν ειπωθεί κάτι άλλο, θα είναι ψέμα.

Η γνώση όμως και η σοφία, έχουν την μαγική ιδιότητα, όταν αφομοιωθούν μέσα μας και γίνουν συνειδητό κομμάτι μας, να μας αλλάζουν και να μας ανελίσσουν σε κάτι καλύτερο, δίνοντας μας την κατανόηση και την συνείδηση εκείνη, του ότι είμαστε ένα μέρος ενός απέραντου εκπληκτικού συνόλου.

Και μην νομίζεις πως η γνώση μόνη της αρκεί. Πολύ λίγοι υπήρξαν αυτοί που έφτασαν στην ανώτερη δυνατή γνώση και σοφία (σύμφωνα με αυτή που μπορεί να φτάσει κανείς σε αυτό το πεδίο), και να εργάστηκε υπέρ του όλου. Οι περισσότεροι επέλεξαν την απομόνωση.

Βέβαια θα μου πεις, πως κι αυτοί που επέλεξαν το αντίθετο, διώχθηκαν από την... «άγνοια» των μισών και από τον φόβο μην χάσουν την δύναμη για έλεγχο, των άλλων μισών.

Δεν μπορώ να σου πω, τι είναι καλύτερο, τελικά, από τα δύο για τον καθένα, γνωρίζω όμως πως τον κόσμο δεν τον αλλάζει η σιωπή. Αξίζει το ρίσκο των τολμηρών, ή τρελών, αν θέλετε.

Όπως και να έχει, σε όλους όμως υπάρχει μία κοινή ανάγκη, ώθηση.

Υπάρχει κάτι μέσα μας, που προκαλεί αυτή την αναζήτηση για αποκάλυψη και «ενθύμηση». Ένας ψίθυρος μιας φωνής, που μας καλεί; Προσκαλεί; Θυμίζει;

Τι μας λέει; Πού θέλει να μας πάει; Τι θέλει να μας δείξει;

Ποιος θέλει να ανακαλύψει;

Είναι επιλογή του καθενός, το πότε θα ξεκινήσει αυτό το ταξίδι.

Όχι το Αν! Αλλά το Πότε. Διότι αργά η γρήγορα, σε αυτή ή σε άλλη ζωή, όταν θα είναι έτοιμος και χορτασμένος από όλα τα άλλα, θα αγγιχτεί από το κάλεσμα αυτό.

Και αν επαναλάβεις ξανά κάτι τέτοιο... «Σε ευχαριστω πολυ που με ακουσες και συγνωμη για τον κοπο»... θα με κάνεις να νιώσω πως είμαι άχρηστη σε αυτό το χώρο. Αν έδωσα την εντύπωση πως κοπιάζω ή ότι κάνω κάτι ξεχωριστό, τότε ζητάω συγνώμη από καρδιάς.

Μαγεμενη !!!- call:
Ετρεξα προβληματισμενη να σου γραψω αυτο το μηνυμα επειδη βρηκα επιτελους αυτο που αναζητω και με απασχολει...θελω την αληθεια! ποιος ειναι αυτος ο θεος επιτελους? χιλιαδες θρησκειες υποστηριζουν διαφορετικες θεωριες που ομως αν ψαξουμε στο βαθος των χρονων ειναι ολες τοσο ομοιες και ταυτιζονται τοσο πολυ μεταξυ τους(αυτο το καταλαβα απο πολλα κειμενα που διαβασα σχετικα με τα συμβολα και διαφορες τελετες) ειναι ενας θεος που καθενας λαος τον παρουσιαζει διαφορετικα αναλογα με τα πολιτισμικα χαρακτηριστικα του? πως θα τον βρω εγω? θελω να βρεθω κοντα του!να καταλαβω ολη την αληθεια της δημιουργιας..του σκοπου μας..να επικοινωσει μαζι του..να τον νιωσω κοντα μου! δεν μπορω αλλο να μενω σε αυτο το σκοταδι της ψυχης μου..ψαχνω να βρω εστω ενα μικρο αχνο φως να με οδηγησει ή εστω να μου δειξει την αρχη του δρομου,την κατευθυνση..ολο αυτο το διαστημα ειχα μια αναστατωση δεν ηξερα που να απευθυνθω να βρω συμπαρασταση..σε ποιον θεο??ποιες ειναι αυτες οι δυναμεις που μπορουν να ισοροπουν το απειρο και το χαος? ειμαστε κομματια της..πως ομως εγω θα ψαξω τοσο βαθια μεσα μου αυτες τις απαντησεις..αφου καταλαβα πως ειμαι τελειως χαμενη στις σκεψεις μου και στα αναπαντητα ερωτηματα μου!! καταλαβα πως δεν με νοιαζουν ολα αυτα στα οποια μεχρι τωρα ψαχνομουν..η μαγεια,τα ξορκια και ολα αυτα..τι να τα κανω αφου χωρις Αυτον εγω δεν ξερω ποια ειμαι πρωτα απ ολα! και τι τα θελω τελεικα? αφου με την υπομονη μπορω να ξεπερασω και τους μεγαλυτερους πονους μου..με τη δυναμη να νικησω τους μεγαλυτερους φοβους μου,και με αγαπη,κατανοηση και δουλεια να κερδισω τους βαθυτερους στοχους και επιθυμιες μου..κουραστικα και μπερδευτικα τοσο πολυ να ψαχνω ποια θρησκεια ειναι πιο σωστη και ορθη..αλλα μια ειναι η αληθεια και σιγουρα δε την αντιπροσωπευει ολοσωστα καμια θρησκεια..η καθεμια διαφορετικα...ουφ τα ειπα και ξελαφρωσα!!συγνωμη που σε κουρασα με τα τοσα που εγραψα αλλα ειχα αναγκη να λιγο..περιμενω με ανυπομονεσια την σοφη και διαφωτιστικη απαντηση σου
σε ευχαριστω για τα ολα οσα κανεις για μας! με βαθεια κατανοηση της προσφορας σου,σεβασμο και πολυ αγαπη

Αιθηρόη - aoratos-naos:
Χτυπάς το χέρι σου. Δεν πονάει μόνο εκείνο το σημείο διότι ο πόνος διαχέεται σε όλο σου το σώμα. Άρα το χέρι που είναι δικό σου κομμάτι, είσαι εσύ.
Μπορείς να μου πεις τώρα ποιο από όλα τα άκρα σου, δεν είσαι εσύ; Μπορείς να αποφασίσεις ποιο πόδι ή ποιο χέρι, δεν είσαι εσύ;

Προσπαθείς να βρεις ποιος Θεός είναι ο αληθινός; Αν είναι αυτός των Χριστιανών; Των Ιουδαίων; Των Βουδιστών; Των Ισλαμιστών; Των Ινδουιστών; των Ινδιάνων; Των αρχαίων προγόνων;

Και εγώ σου λέω, κανένας από αυτούς! Αλλά και ταυτόχρονα μπορώ να σου πω, πως ο καθένας μπορεί να είναι μια ιδέα, έκφραση που προσπαθεί να πλησιάσει μία αμυδρή υποψία του τι είναι Θεός. Λόγω του ότι όλη αυτή η προσπάθεια προέρχεται από ανθρώπους, το αποτέλεσμα είναι ατελές, άστοχο, και μηδαμινό σε σχέση με την αλήθεια. Την αλήθεια εκείνη, που μπορεί η ψυχή να αρπάξει φευγαλέα για μια στιγμή, ίσως δύο, την ώρα εκείνη που θα την καταλάβει η έμπνευση της δημιουργίας και γίνεις ένα με αυτήν.

Η κάθε θρησκεία, αποτελεί ένα κομμάτι της γνώσης αυτής που μας οδηγεί να κατανοήσουμε περισσότερο εμάς αλλά και ένα μέρος αυτού που λέγεται Δημιουργό Σύμπαν. Η κάθε θρησκεία προσθέτει κάτι για την κατανόηση αυτής της Συνείδησης και Δύναμης που έχουμε ονομάσει Θεό, διότι δεν γνωρίζουμε πώς αλλιώς να το αποκαλέσουμε.

Και όταν μιλάω φυσικά εδώ για θρησκεία, δεν αναφέρομαι στο «καταστατικό» που έχουν δημιουργήσει Γραμματείς και Φαρισαίοι εθνών και κοινωνιών, όπου έχουν φτιάξει και προσαρμόσει τον ανάλογο δικό τους Θεό, έτσι ώστε να ανταποκρίνεται στις ανάγκες και δυνάμεις που χρειάζονται οι εκάστοτε ιερείς και ισχυροί για να ελέγχουν, να χειραγωγούν και να μπορούν να οδηγούν τις μάζες. Αυτές οι θρησκείες δεν με αφορούν και τις θεωρώ ως το μεγαλύτερο ψέμα της ανθρωπότητας. Θρησκεία και άνθρωπος, έχουν καταντήσει ένα παζάρι ανταλλαγών και λαδώματος.

Αν βγάλουμε λοιπόν από την μέση τους αντιπροσώπους και τις εντολές τους, και κρατήσουμε το καθαρό και ατόφιο, αυτό που θα απομείνει είναι....;

Τον Θεό που ψάχνεις, δεν θα τον βρεις σε κανένα βιβλίο, σε καμία ιστορία, σε κανένα παρελθόν, σε καμία διεύθυνση, πίσω από κανένα όνομα.

Χμ..... δεν μπορώ να σου δώσω την απάντηση που γυρεύεις για σένα.
Μπορώ όμως να μοιραστώ μαζί σου..... τον δικό μου Θεό.

Ο δικός μου Θεός....
Μικρός Θεός...
Μέγας Θεός...
Μεγέθη δεν τον ορίζουν...
Σύντροφος δίκαιος ελεύθερος...
Και ποιητής του ονείρου...

Πραματευτής των πάντων μου...
Διαιτητής εντός μου...
Τροφός της αναζήτησης...
Ο εμπνευστής του απείρου...

Φίλος πιστός στις μάχες μου...
Παρατηρεί δεν φράζει...
Και όπως γνωρίζει να σιωπά...
Γνωρίζει και να μιλάει...

Δεν απαιτεί έχει υπομονή...
Είναι εκεί και περιμένει...
Δεν απειλεί δεν κρύβεται...
Δεν τάζει εφιάλτες...

Δεν νοιάζεται για τάματα...
Δεν παζαρεύει ουσίες...
Δεν περιορίζει με εκφοβισμούς...
Σκιάχτρα αυτός δεν στήνει...

Η αγάπη είναι ο τρόπος του...
Και η ψυχή ο τόπος...
Έρχεται και με συναντά...
Και συζητά και παίζει...
Να μοιραστεί τις σκέψεις μου...
Να ακούσω τις δικές του...
Να διαφωνήσουμε έντονα...
Δούλους αυτός δεν έχει...

Ο δικός μου Θεός...
Δεν κρύβεται...
Μου δίνεται τόσο όσο αντέχω...
Την διάνοια μου την μετρά...
Και ανάλογα μου δίνει...

Λιγότερος δεν γίνεται...
Χαμένο το περίσσιο..
Με της ψυχής μου αναλογεί...
Μην σπάσει το δοχείο...

Ο δικός μου Θεός...
Μικρός Θεός...
Μέγα Θεός...

Του το έχω να μου λέει...
« Όταν το ον προσεύχεται...
Γεννιέται ένας θεός...
Αλίμονο στο νου αυτό...
Που αλόγιστα ζητάει...

Σε αυτό που εσείς πιστέψατε...
Δώσατε την ισχύ σας...
Εσείς θεογονίσατε...
Ανύπαρκτους αφέντες...
Και από δημιουργοί που ήσασταν...
Σαν δούλοι μπουσουλάτε...

Τους φόβους κάνατε δαίμονες...
Τους κόπους σας θεούς...
Και διαχειριστές του όλου σας...
Ορίσατε όμοιους σας...

Μικρούς εάν σας ήθελα...
Δεν θα σας είχα σκέψη...
Δεν θα σας χώραγα στο νου...
την γνώση του απείρου...

Δεν θα άντεχε στην νόηση...
η εικόνα όλου του Κόσμου...
Δεν θα κοιτάζατε ψηλά...
Και στης ψυχής τα βάθη...
Δεν θα είχε η αγάπη δύναμη...
κι ο έρωτας δημιουργία...

Να αμφισβητείς σαν ποιητής...
Τόλμησε σαν ζωγράφος...
Σαν ηθοποιός δοκίμασε...
Κατανόησε τους ρόλους...
Σαν τον πολεμιστή υπεράσπισε...
Το θράσος της ψυχής σου...
Σαν σιδεράς επίμονος...
Δάμασε τις δυνάμεις...
Σαν τον σοφό ονειρευτή...
Ξεκίνα από εκεί που παύεις...
Και σαν τον μέγα οραματιστή...
Άνοιξε τα Φτερά σου...

Τους χάρτες που θα πορευτείς...
Εσύ μόνο ορίζεις...
Δική σου η επιλογή...
Κι εσύ συνδημιουργός μου...

Μέσα στην πίστη κρύβεται...
Το μυστικό το Μέγα...
Τις όποιες αντιρρήσεις σου...
Εδώ είμαι... φώναξε με...»

Ο δικός μου θεός....
Της ψυχής μου ο τρελός...
Της ανάγκης φωνή...
Ο δικός μου θεός...

Μαγεμενη !!!- call:
πραγματικα γραφεις υπεροχα!!! εχεις σπουδαιο ταλεντο!!!
Μικρούς εάν σας ήθελα...
Δεν θα σας είχα σκέψη...
Δεν θα σας χώραγα στο νου...
την γνώση του απείρου...

Δεν θα άντεχε στην νόηση...
η εικόνα όλου του Κόσμου...
Δεν θα κοιτάζατε ψηλά...
Και στης ψυχής τα βάθη...
Δεν θα είχε η αγάπη δύναμη...
κι ο έρωτας δημιουργία...

ειδικα αυτο το κομματι δειχνει ποσο σημαντικοι ειμαστε..ομως δεν μου ελυσες την απορια μου..με αυτη η πηγη δυναμης,τις μεγαλες και παναρχαιες δυναμεις αυτου του απειρου συμπαντος ή αλλιως θεο πως μπορω να τον πλησιασω να ερθω κοντα του να του μιλησω και να μου ανταποκριθει? θελω να μαθω την ιστορια της δημιουργιας της ζωης..απο ποιες αλλες οντοτητες αποτελειται ο κοσμος μας ποιες αλλες διαστασεις να βρεθω σε αυτες να ζησω πνευματικα!! ζηταω τοσα πολλα το ξερω και συγνωμη για αυτο..και ισως δεν μπορεις να μου πεις περισσοτερα..! αυτο που σου ζητω επειδη δε βρισκομαι καν στην αρχη ειναι να με κατευθυνεις και να μου δειξεις που να ψαξω..και μετα ας μου παρει χρονια ολοκληρα..ας παιδευτω ας κουραστω..και ας ξαναρχισω απ την αρχη επειδη καπου θα μπερδευτω..τουλαχιστον ομως θα ξερω πως ψαχνω καπου και οχι στο χαος! θα ξερω πως στο τελος θα βρω ανακουφιση επειδη εκπληρωσα επιτελους αυτο που πραγματικα εψαχνα. Ευχαριστω παρα πολυ για ολες τις απαντησεις που μου δινεις!!

Αιθηρόη - aoratos-naos:
Κι εγώ ονειρεύομαι κάποιες από τις ζωές μου να τις καταναλώσω ταξιδεύοντας μέσα στο σύμπαν σαν άνεμος, ανάμεσα από γαλαξίες, αστρικά συμπλέγματα, αιθερικές καταιγίδες και θεϊκές πνοές. Δεν μπορώ να το κάνω τώρα, αλλά κάποτε.... Κάποτε....

Πού να ψάξεις; Παντού! ΠΑΝΤΟΥ!!!

Η αλήθειες φανερώνονται στις εμπνεύσεις του πνεύματος και των στιγμών. Μπορεί να χρειαστεί να διαβάσεις ένα ολόκληρο βιβλίο, για να κερδίσεις μία πρόταση μόνο. Εκείνη την στιγμή δηλαδή που ο συγγραφέας άγγιξε ουρανό και ενώθηκε με την συμπαντική ψυχή και άρπαξε μια εικόνα από τα απόκρυφα της δημιουργίας.

Παντού χαρά μου, παντού! Στις μυθολογίες του κόσμου, σε μύθους και ιστορίες, σε ό,τι έχει ειπωθεί και υπάρχει γραμμένο.

Στην Επιστήμη (όπου υφίσταται αυτή), στην Θρησκεία, στον Αποκρυφισμό... παντού!
Θα βγεις έξω και θα ψάξεις κάθε πέτρα και κάθε φυτό, σε κάθε κομμάτι ουρανού και ορίζοντα, σε κάθε έκφανση και μορφή της φύσης.

Θα βυθιστείς μέσα σου και θα σκάψεις κάθε πτυχή της ψυχής σου να ψηλαφίσεις κάθε της ίχνος.
Δεν μπορείς να φανταστείς πού μπορείς να βρεις θησαυρό! Θα πρέπει να συλλέξεις τα κομματάκια από παντού! Ακόμα και από ένα παιδικό κόμικ. Σου φαίνεται αστείο; Δεν είναι!

Όσο για να βρεις Θεό και να μιλήσεις.... Όσο μακριά και αν πας, όσο κοντά κι αν έρθεις, αν δεν σιωπήσεις και μιλήσεις μέσα σου..... δεν πρόκειται να ακούσεις. Ο Θεός μέσα σου είναι. Τόσο απλό. Και ίσως επειδή είναι τόσο απλό, γι αυτό και δεν είναι πιστευτό. Όμως έτσι είναι και δεν είναι αλλιώς. Δεν υπάρχει διεύθυνση άλλη, πέρα από σένα την ίδια.
Αυτό σου λέω και αυτό σου φωνάζω, αλλά αδυνατείς να δεχτείς. Έχεις στο νου σου πως θα πρέπει να σκαρφαλώσεις στην μάνα του Έβερεστ ή και να κατέβεις στην καρδιά του τάρταρου. Όμως όπου και να πας, όσο εσύ θα συνεχίζεις να ψάχνεις ένα συγκεκριμένο τόπο, για να βρεις Θεό, δεν θα τα καταφέρεις. Γιατί αυτό το «είναι παντού» δεν είναι απλό σχήμα λόγου. Είναι πραγματικότητα. Διότι όπου βρίσκεσαι εσύ, είναι και εκείνος. Και είναι έτσι, γιατί μέσα σου βρίσκεται. Και βρίσκεται μέσα σου, διότι είσαι κομμάτι αυτού, μια προέκταση του. Είσαι ένα κύτταρο από αυτή την απέραντη συμπαντική συνείδηση που ονομάζουμε Θεό. Και κάθε κύτταρο επικοινωνεί μαζί του, έτσι ακριβώς όπως επικοινωνεί ένα κύτταρο του σώματος σου, με το υπόλοιπο σώμα σου, με τον εγκέφαλο σου, με σένα την ίδια, με τον δικό του μοναδικό ξεχωριστό τρόπο.

Θέλεις να του δώσεις (του Θεού) χαρακτηριστικά και σχήμα για να διευκολύνεις την επαφή σου; Κάντο. Αλλά μην πιστέψεις πως αυτό είναι ο Θεός. Θα ήταν κουτό κάτι τόσο απέραντο να το συρρικνώσεις σε μια τόση δα μορφή.

Γι αυτό που ζητάς, δεν υπάρχει ένας τρόπος, ένας δρόμος, μία κατεύθυνση. Χρειάζεται να το κάνεις με όλους τους τρόπους, να ταξιδέψεις σε όλους τους δρόμους και να ακολουθήσεις απεριόριστες κατευθύνσεις.

Μακάρι να υπήρχε μια σχολή για αυτή την αναζήτηση! Θα ήταν όλα ίσως πιο εύκολα. Όμως, τίποτε δεν συγκρίνεται με το προσκύνημα της ψυχής, αυτή την προσωπική πορεία προς την πηγή.

Χμ....

Πυθαγόρας. Εμπεδοκλής. Μαργιωρής. Ουσπένσκυ. Γκουρτζίεφ. Μπλαβάτσκυ.

Σου δίνω μερικά ονόματα για να ξεκινήσεις κάτι. Μου είναι δύσκολο να σου πω βιβλία και τίτλους, διότι δεν ξέρω από πού να αρχίσω.

Αλλά πριν από αυτά, βρες ένα καλό βιβλίο και μελέτησε την ανατομία του ανθρώπινου σώματος. Βρες κάθε κύτταρο και άσε τον εαυτό σου να θαυμάσει την συνείδηση που έχει καθένα τους. Μελέτησε το πνεύμα του ανθρώπου. Την ψυχή του. Δεν μπορείς να φανταστείς πόσο θαυμαστός είναι ο κόσμος του ανθρώπου. Και όταν καταλάβεις αυτό, μεγέθυνε το και προσπάθησε να το φέρεις στο μέγεθος του σύμπαντος. Αυτό είναι!

Δεν είναι καθόλου λίγο αυτό που σου λέω. Γνώρισε τα όντα που ζουν μέσα στο ίδιο σου το κορμί. Διότι υπάρχουν ζωντανά όντα εκεί μέσα και εργάζονται για σένα υποκινούμενα από την δική σου συνείδηση. Έτσι για να πάρεις μια γεύση του τι είναι σύμπαν (το σώμα) και τι είναι θεός (η συνείδηση σου). Είμαστε ο μικρόκοσμος του σύμπαντος. Το αντίγραφο του.

Μου είναι αδύνατον να σου το πω πιο απλά. Ήδη πνίγομαι από τις λέξεις που χρησιμοποιώ, γιατί δεν μπορώ να εκφράσω αυτό που βλέπω αυτή την στιγμή με τα «μάτια» μου και δεν μπορώ να το μοιραστώ μαζί σου. Να μπορούσα να με ανοίξω στα δύο, θα το έκανα με απέραντη ευχαρίστηση. Να μπορούσα να σε βάλω μέσα μου για λίγο να δεις, θα το έκανα χωρίς δεύτερη σκέψη.
Μπορώ να σου πω όσα νιώθω, γνωρίζω, «βλέπω», «ακούω», αντιλαμβάνομαι, αλλά δεν είναι το ίδιο. Να σου πω για την δημιουργία, τα πλάσματα, τους κόσμους, τις οντότητες, τις ιεραρχίες, το άπειρο των πιθανοτήτων, αλλά δεν είναι το ίδιο. Και πίστεψε με, εύκολα μπορεί να παρανοήσει ένα μυαλό, αν αντιληφθεί πως την κάθε στιγμή, δημιουργείτε κάτι καινούργιο.

Σου ομολογώ κάποιους τρόπους αλλά δεν θα καταλάβεις αν δεν ξεκινήσεις.

Χμ.... δώσε μου λίγο χρόνο να βρω συγκεκριμένα βιβλία που θα σε βοηθήσουν να πάρεις μια ιδέα, για να επιλέξεις την αρχή σου.

Να είσαι σίγουρη πως σε καταλαβαίνω. Αλλά είναι αδύνατον να μπορέσεις να πιεις με μια γουλιά τον ωκεανό. Μια γουλιά είναι η κάθε ζωή.

Ξεκίνα λοιπόν σιγά σιγά, διότι δεν θα ήθελα να κάνεις ότι κάνουν τόσοι και τόσοι, που από βιασύνη και λαχτάρα, καταπιάνονται με τόσα πολλά και ποτέ δεν τα ολοκληρώνουν. Καταλήγουν να έχουν μισά πράγματα και η κατανόηση τους να είναι ελλιπής.

Αν και πάλι θεωρείς πως δεν σε κατάλαβα, ρώτα με ξανά. Ρώτα με συγκεκριμένα. Μην μου λες θέλω να ψωνίσω από ένα σουπερ μάρκετ. Πες μου θέλω να αγοράσω ένα πακέτο μακαρόνια. Καταλαβαίνεις τι σου λέω καρδιά μου;