ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΕΙΣ ΔΙΑΜΑΡΤΥΡΙΑΣ!

Λέμε όλοι ότι ωραία είναι η ζωή!!!! Αυτό το λένε πιο πολύ οι ερωτευμένοι κι οι ετοιμοθάνατοι. Οι πρώτοι γιατί ζουν σε μια άλλη διάσταση για λίγο κι ΄οι άλλοι γιατί φοβούνται το θ΄ανατο. Ξέρω ξέρω όλοι θα χετε κάτι να πείτε κι Αριστέα δες τα πουλάκια τον ήλιο τα λουλουδάκια τα βουνά τη θάλασσα τα βοτσαλάκια………..και κοίτα να δεις που όλοι δείχνουν κάτι έξω από μένα την ίδια. Την και τον κάθε Εμένα. Ρε παιδιά κι εγώ δε έχω αντίρηση μα το θεό που πιστευετε δηλαδή! Αλλά έχω μπει σε μια κατάσταση που έχω καταλάβει ότι η ζωή είναι ωραία κάτω από προυποθέσεις. ¨ότι όλα είναι ωραία η όχι κάτω από προυποθέσεις. Ναι ξέρω! Ετσι είναι η ζωη αλλιώς θα ταν βαρετα δε θα χε ενδιαφερον και λοιπά. Λοιπόν μπούρδες. Γιατί αυτή εδώ η ζωή η τουδε ζωή πάνω σ αυτό το πλανήτη με αυτές τις συνθήκες που ζουν όλοι οι άνθρωποι μα όλοι σ όποια γωνια της γης είναι μια κατάσταση βασανιστική τις περισσότερες φορές και πιέζουμε τους εαυτούς μας να βλέπουμε τα πράματα θετικά. Απλά και μόνο για να δείξουμε μια ανωτέρα κατανόηση.

Θα πειτε τι επαθε τώρα τι έπαθε πάλι αυτή η τρελή; Είμαι πολύ ήρεμη. Ούτε θυμωμενη ούτε στεναχωρημένη κι ούτε με κάτι από συναίσθημα. Είμαι χωρίς αυτή τη στιγμή. Και σκέφτομαι σ αυτή τη πουτάνα τη ζωή τι μας ταίζουν για να λέμε πάραυτα……..αλλά είναι ωραία η ζωή. Ε όχι! Δεν είναι έτσι. ούτε ο θεός σας που ποιησε αυτό το τουδε κόσμο είναι δίκαιος και φιλέσπλαχνος κι όλα τα φούμαρα που έμαθαν τόσους αιώνες στους ανθρώπους για να το βουλώνουν και να μη κάνουν ΤΙΠΟΤΑ για να διορθωσουν τις ζωες τους! ΤΙΠΟΤΑ! Και χορταίνουν με το άγνωσται αι βουλαί του κυρίου! Μπαρντόν! Πρώτον δε το ξέρω αυτό το κύριο και κανείς δε τον ξέρει κι απορώ με την υπομονή σας να δέχεστε αυτό το άγνωσται αι βουλαί και βούλοστο μικρέ! Αγνωσται; Ποιος κύριος; Ποιος θεός; Ποιοι θεοί;

Μεγάλη καθικιά οι θρησκείες. Δυστυχία πείνα πόλεμοι εγκληματα καταστροφές αδικίες καταχρήσεις δουλικότητα όλα μα όλα κι άλλα τόσα οι θρησκείες τα εξηγούν και τα δικιολογούν για να συνεχίσουν να υπάρχουν και να υπομένει ο ανθρωπος που θα πρεπε να λέγεται πλέον κατθρωπος!!!! Α! Μεγάλη τέχνη κι η φιλοσοφία. Και μεγάλη απογοήτευση του ανθρώπου να προσπαθεί να δει αυτά που του λεν αυτοί οι δυο θρησκεια και φιλοσοφια και να θεωρούν τους εαυτούς τους βλάκες κι αμόρφωτους επειδή δε τη βλέπουν έτσι.

Την αγαπάω τη ζωή παιδιά! Στανταρ αυτό! Και την αγάπη αγαπάω. Αλλά για ν αγαπάω σωστά χρειάζομαι δικαιοσύνη. Καθαρή ξεκάθαρη απόλυτη δικαιοσύνη. Ούτε λιγότερο ούτε περισσότερο. ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ. Δικαιοσυνη κι ελευθερια να ζω μια καλή ζωή η μια χάλια ζωή επειδή εγώ τη κάνω έτσι η αλλιώς κι όχι γιατί κα΄ποιοι πριν από με΄να και παράλληλα με μενα μου κόβουν τις επιλογές και το δρόμο. Λοιπόν πάνω απ όλα αγάπη αλλά θα θέλα λίγο πιο πάνω απ αυτή να μπει η δικαιοσύνη αγκαζέ με την ελευθερία. Και μετα να δειτε τι ωραια μπορώ να αγαπάω τους πάντες. Γιατί για να υπάρχει η αγάπη που λέμε πρέπει να όλοι ν αγαπάμε γιατι αν αγαπάνε μερικοί κι οι άλλοι νίέντε!!!!! Πηδάμε οι υπόλοιποι αυτούς που αγαπάνε. Αδικία!!!!! Γι αυτό κι όπως έλεγα και στη Χριστίνα……….οι άνθρωποι είναι ήρωες! Αυτό το είδος είναι σπουδαίο! Κάνει χοντρές παπαριές δε λέω! Αλλά είναι γενναίο. Κι ας μη το ξέρει. Εχω κι άλλα να πω είμαι φουλ μέχρι τα τοιχωματα του μυαλού μου. Αλλά βαρέθηκα. Αλλού θέλω να τα πω να τα χώσω αλλά έχει τόσο ψηλά τα αυτιά του αυτός ο βολεψάκιας που το παίζει παντοδύναμος και δε μπορεί ούτε το σπίτι του να κουμαντάρει μας δίνει κι εντολές! Ο θεός των βιβλίων και των ιερών λόγων των πολυμήχανων μυαλών κάποιων άγνωστων όντων-ανθρώπων……………….ε ρε σφαλιάρες!!! Ε ρε!!! Ομμμμμμμμμμμμ!!!! Οκ! Με λένε Αριστέα και είμαι καλά! Είμαι; Αγνωσται αι βουλαί του κυρίου! Μη τα ξαναλέμε.

Ο δικός μας χορός

(Δεν είμαστε ούτε εργατικά μηρμυγκάκια στην υπηρεσία κάποιας αποικίας, ούτε ακριδούλες, ούτε βελάζοντα τετράποδα ζωντανά μαντρωμένα στη στάνη κάποιου μάγκα αρχιτσέλιγκα. Είμαστε ΑΝΘΡΩΠΙΝΑ ΟΝΤΑ! Είναι το πιο ιερό καθήκον η θύμηση ετούτης της γνώσης! Κι αν μας φράζει το δρόμο μια ελεεινή συμμορία από ανθρωπόμορφα κτήνη, με ασπίδα τα σιχαμερά ψωρομαντρόσκυλά τους, ας τους προειδοποιήσουμε με τον πιο ευγενικό τρόπο: "Είστε πολύ λίγοι και μικροί πια για εμάς! Ουστ!")

για εμένα, για εσένα, για εμάς!

http://antidras.blogspot.co.uk/

Το πρόσωπο του τέρατος και ο φόβος μήπως το συνηθίσουμε"
Όποιος δεν φοβάται το πρόσωπο του τέρατος, πάει να πει ότι του μοιάζει. Και η πιθανή προέκταση του αξιώματος είναι, να συνηθίσουμε τη φρίκη, να μας τρομάζει η ομορφιά.
(...)
Από την ώρα που ο Frankenstein γίνεται στόλισμα νεανικού δωματίου, o κόσμος προχωράει μαθηματικά στην εκμηδένιση του. Γιατί δεν είναι που σταμάτησε να φοβάται, αλλά γιατί συνήθισε να φοβάται. Κι εγώ με τη σειρά μου δεν φοβάμαι τίποτα περισσότερο, απ το μυαλό της κότας. Απ το να υποχρεωθώ να συνομιλήσω με μια κότα ή μ ένα σκύλο, ή τέλος πάντων, μ ένα ζώο δυνατό πού βρυχάται. Τί να τους πω και πώς να τους το πω; Και μήπως δεν είναι εξευτελισμός, αν επιχειρήσω να μεταφράσω ή να καλύψω τις σκέψεις μου, κάτω από φράσεις απλοϊκές και ηλίθια νοήματα, για να καθησυχάσω τυχόν τη φιλυποψία μιας κότας, που όμως έχει άνωθεν τοποθετηθεί για να μας ελέγχει και να μας καθοδηγεί;
Η υποταγή ή ο εθισμός σε μια τέτοια συνύπαρξη, ή συνδιαλλαγή, δεν προκαλεί τον κίνδυνο της αφομοίωσης ή της λήθης, του πώς πρέπει, του πώς οφείλουμε να σκεφτόμαστε, να πράττουμε και να μιλάμε; Αναμφισβήτητα αρχίσαμε να το ανεχόμαστε. Και η ανοχή, πολλαπλασιάζει τα ζώα στη δημόσια ζωή, τα ισχυροποιεί και τα βοήθα να συνθέσουν με ακρίβεια τη μορφή του τέρατος, που προΐσταται, ελέγχει και μας κυβερνά.
Το τέρας σχηματίζεται από τα ζώα κι απ τους εχθρούς.
Θα σας θυμίσω μια συνομιλία τότε, μέσα στη τάξη του σχολείου. Με πλησιάζει ένας ψηλός συμμαθητής, μ ένα δυσάρεστο έκζεμα στο δέρμα του προσώπου του, στραβή τη μύτη και ξεθωριασμένα τα μαλλιά του, ακατάστατα. Ήταν η πρώτη μέρα της σχολικής χρονιάς.
- Πώς λέγεσαι, ρωτάει, ενώ πλάι του είχαν σταθεί αμίλητοι δυο άλλοι, δικοί του φίλοι.
- Βασίλης, του απαντώ.
- Και που μένεις, εκείνος εξακολουθεί.
- Πάνω στο λόφο, του λέω και τον κοιτώ στα μάτια. Εκείνος χαμογέλασε κι άφησε να φανούν τα χαλασμένα δόντια του. Μου λέει:
- Εγώ μένω στην απέναντι όχθη. Είσαι λοιπόν εχθρός. Και μου δίνει μια στο κεφάλι με το χέρι του, που με πονάει ακόμα τώρα σαν το θυμηθώ. Τον κοιτάζω έτοιμος να κλάψω. Μα συγκρατιέμαι. Αυτός σκάει στα γέλια και χάνεται. Προς το παρόν. Γιατί θα τον ξαναδώ: Εισπράκτορα, εκπαιδευτή στο στρατό, τηλεγραφητή, κλητήρα στο υπουργείο, αστυνόμο, μουσικό στην ορχήστρα, παπά στην ενορία, συγκάτοικο στην πολυκατοικία, γιατρό σε κρατικό νοσοκομείο και τέλος νεκροθάφτη, όταν πετύχει να με θάψει.
(...)
Πώς θ αντιδράσουμε και πώς δε θα συμβιβαστούμε με το τέρας;
(...)

Κυριακή, 30 Ιουλίου 1978 -Από το βιβλίο: «Τα Σχόλια του Τρίτου», Εκδ. Εξάντας, Αθήνα 1980.

maggisoula σε καταλαβαίνω απόλυτα. Συμφωνώ στην αντίδραση σου αυτή. Τα έχω σκεφτεί και ο ίδιος άπειρες φορές. Πιστεύω όμως, πίσω από αυτή την φτιαχτή ασχήμια που περιβάλει τον κόσμο μας, κρύβεται μια ομορφιά που ξεπερνάει την φαντασία μας. Δεν μπορούμε όμως να την προσεγγίσουμε εύκολα. Και το χειρότερο όλα, είναι ότι μας έχουν κάνει να την αναπαράγουμε αυτή την ασχήμια, και ταυτόχρονα να αρκούμαστε σε αυτή. Και ο μόνος τρόπος τελικά, είναι να μπορέσουμε με κάποιο τρόπο να δούμε τι μας κρύβουν, τι ομορφιά και πιθανότητες μας κρύβουν. Γιατί κάπου υπάρχει αυτή. Υπάρχει.

Επισκέπτης

Πάντως εγώ πιστεύω πως η ζωή,δεν είναι ωραία κι όπου το πω...αντίδραση.
Αντίδραση και τρόμο.
Μα αν παραδεχτούμε την αλήθεια[την δική σου θα μου πεις]οτι δεν είναι ωραία,μήπως τότε κάναμε κάτι για να γίνει ωραία;
Όταν λέμε ωραία,ωραία για όλους και σε όλους τους τομείς γιατί,δεν μπορεί να θαυμάζεις το δυνατό σου πόδι όταν τα υπόλοιπα μέλη σου είναι νεκρωμένα.
Βέβαια,κάποιοι το θαυμάζουν και αυτό ηρωική πράξη είναι.
Όμως στέκονται οι γύρω και καρπώνονται την δική του ηρωική πράξη,απαίδευτα.Θαυμάζουν και αυτοί,συγκινούνται,κομπάζουν για την λεπτότητα τους αυτή και πάμε παρακάτω.
Δεν είναι ωραία.Κι αν είναι για μένα,δεν είναι για τους υπόλοιπους και δεν μου φτάνει.

Ούτε πιο παλιά ήταν...αυτό το ακούω συνέχεια ''οι παλιές καλές εποχές'',πότε ήταν καλές;το περιτύλιγμα άλλαξε.
Ακόμη και τώρα που ολα είναι χάλια,η σκέψεις, ''έχει ο θεός'',''όλο και κάπου θα την βολέψω'',''έχω έναν ξάδερφο που έχει μια άκρη'',''έχω ακόμη την δουλίτσα μου''...η φυλακή της μέριμνας και η απάτη της ελπίδας.
Όταν δεν εχεις τίποτα δεν έχεις τίποτα να χάσεις...κι όμως δεν σε αφήνουν παντελώς με τίποτα.
Όλο και κάποια ψιχουλάκια θα σου αφήνουν και τα προσκυνάς σαν το μάννα εξ ουρανού,γονατίζοντας στους ''ουρανούς'' από ευγνωμοσύνη.
Ο φόβος της εξαφάνισης είναι χειρότερος από την εξαφάνιση.
Κάποιοι διαμαρτύρονται από τον φόβο της εξαφάνισης των ψίχουλων.
Κι όσο για αυτούς που δεν έχουν τίποτα να χάσουν;Είναι πλέον αργά.
Αλλά κι αυτό μες το σχέδιο είναι.
Όση περισσότερη θλίψη,μιζέρια και μαυρίλα τόσο ''οξυγόνο'' για κάποιους.

Επίσης,το ποτήρι,είναι μισοάδειο.
Πρέπει να είναι γεμάτο,για όλους.

Δεν είναι ωραία...και για μένα είναι άλμα η παραδοχή.
Μπορείς να την κάνεις ωραία.Αλλά χρειάζεται να θυμηθείς την Ομορφιά μέσα σου.
Να ενισχύσεις τα όμορφα.Να εστιάζεις σε αυτά,να τα προωθείς.
Οχι να τα πάρεις κορδέλες και φτιασίδια να στολίσεις ένα άσχημο τέρας.

Επισκέπτης

Αριστέα αυτό το οοοοομμμμμμ..βοηθάει;
Νομίζω έχει αποτέλεσμα αν ζεις απομονωμένα εκεί στα ψηλά και όμορφα βουνά του Θιβέτ.
Εκεί μάλιστα.Είναι όλα κάλμα..μακριά από τα γεγονότα,τις υποχρεώσεις,είσαι μέσα στην φύση,καθαρός ουρανός,υψόμετρο να σε ''ζαλίζει'' μεθυστικά,μια φορεσιά όλοι,μια ''κόμμωση''...αλλά αφού είναι τόσο όμορφα,τότε γιατί κάνουν όλη μέρα ομμμμμ εκεί;
Παντού νευρά;Παντού;;;

Οχι παιδί μου δε καταλαβες.......το ομ ειναι αρχικα. Ο.Μ. Ο Μ......ας! Το Μ το κρατας ωρα ομμμμμμ μπας και το εμπεδώσεις! Βλακείες λεω! Τεσπα. Σου δονεί το εγκεφαλο αλλα δε ξέρω αν στο ξυπνα η στο νανουριζει.

Για να μαθαίνεις. Η να ξεμαθαινεις. Δε εχει σημασία κατι κανεις πάντως και τα δυο πρόσθεση κι αφα'ιρεση πράξεις είναι.

Στο εξηγησα επιστημονικα δε ξέρω αν το καταλαβες βεβαια!

Επισκέπτης

http://yoga-notia-proastia.blogspot.gr/p/mantras-chants.html

<<Το πιο διαδεδομένο Μάντρα στο χώρο της Γιόγκα είναι το περίφημο ΟΜ, το οποίο θεωρείται ο «βασιλιάς» των Μάντρας. Θεωρείται επίσης ο πρωταρχικός ήχος της Δημιουργίας. >>

χαχαχαχα...
το σχόλιο στο παραπάνω βίντεο ενός Έλληνα,kostas despoudhs,κατά κάποιον τρόπο συνδέει τις
προσθ-αφαιρέσεις της επιστημονικής εξήγησης...

όλα καλά...και το μ...ας,και το οοοομμμμμμ...μάντρας και τα δύο..κατά μιαν έννοια.

Επισκέπτης

Μα την πραγματικοτητα μου...
Αυτο λοιπον ειναι μια αληθινη επανασταση...;

Η ανατροπη   της ιδιας της ζωης....;
Πραγματικα μια απιθανη   εξελικτικη οντολογικη εξεγερση    ενα   βημα πριν το   τελικο   συμπερασμα   της   απολυτης   γνωσης....;
Ενα   βημα   πριν το   τελος...;
Λιγο πριν   σκεφθειτε   οτι...
Δεν υπαρχει   μεγαλυτερη ταπεινωση για την   ζωη απο την ιδια την συνειδητη αρνηση της υπαρξης   της...

Μου θυμιζει λιγο κατι σαν τ'αστερια που αφου κανουν τον κυκλο τους αποκτουν τεραστιες δυναμεις λιγο πριν εκραγουν... λιγο πριν πεθανουν δημιουργωντας νεα   ζωη ... συμπαρασυρωντας ρουφωντας και ισοπεδονωντας τα   παντα   γυρω   τους...
Μονο που   εμεις δεν   ειμαστε αστερια...
Ειμαστε οι συντηρητες   τους...

Ξερω ξερω...
Θα μου πειτε...

Η τυχαιοτητα της φυσης σε συνδυασμο με μια επιπονη και επιμονη προσωπικη προσπαθεια, μας χαρισε απιστευτα χαρισματα, τοσα που οδηγωντας την ανωτερη σκεψη μας μεσα απο τα μαθηματικα, την βιολογια , την φυσικη , την φιλοσοφια , την χημεια , προσεγγιζοντας ετσι την απολυτη γνωση με χιλιαδες απαντησεις για την γηινη ζωη μας αλλα και για το συμπαν....

Πως οτι μαθαμε περα καθε αμφιβολιας, οτι ειμαστε αποτελεσμα πρωτεινων και νουκλεικων οξεων, δηλαδη ενζυμων και γονιδιων , στις πρωτες οφειλεται το πρωταρχικο κυτταρο και στα δευτερα ο μηχανισμος αναπαραγωγης, και οτι η σημερινη μας μορφη ειναι ενα αποτελεσμα μιας εξελικτικης διαδικασιας τοσο της τυχαιοτητας οσο και της αιτιοκρατιας , δηλαδη της ποσοστωσης των αριθμων , αποτελεσμα της αρχης της εξαναγκασμενης τυχαιοτητας που συνδεει και ενοποιει τις εννοιες της τυχαιοτητας και της αιτιοκρατιας ....

Ολη αυτη η γνωση ωφειλεται στην λειτουργια δυο μηχανισμων της ανθρωπινης οντοτητας , της νοησης και της βουλησης , η οποιοι ειναι γεννηματα της αναρχιας και της ανεξελεγκτης βιολογικης ανισοτητας ...

Ο συνδυασμος δρασης των δυο αυτων μηχανισμων και της βιολογικης τους λειτουργιας προικιζουν την ανθρωπινη οντοτητα με την διασταση του πνευματος ....

Ετσι... ο πνευματικοποιημενος ανθρωπος καθισταται μοναδικη οντοτικη θεοτητα στην γηινη σφαιρα, αλλα και στο μεχρι τωρα αντιληπτο συμπαν που του επιτρεπουν οι αισθησεις και η νοηση του...

Η δεδομενη λοιπον βιολογικη ανισοτητα προκαλει την κοινωνικη ανισοτητα, αυτην την εκπληκτικη διαστροφη...

Η διαστροφικοτητα της νοητικης και βουλητικης λειτουργιας εξοντωνει το πνευμα ...

Η οντοτικη θεοτητα φυλακιζεται απο τα πολλαπλασια της διεστραμμενης υλης , της σαρκας , αυτη σαν μια μαυρη τρυπα καταβροχθιζει την καθαρη υλη...

Ο ανθρωπος απο τα γονιδια του αναπαραγεται στην πλειονοτητα του μολυσμενος , καταληγοντας απο μια οντοτικη συμπαντικη θεοτητα, σε ενα σκουληκι μεσα στην γηινη λασπη ....

Ετσι ο μπουρδας θεος, ακομη και αν υπαρχει, καταβαραθρωνεται σκοπιμως εκδικητικα απο τα ιδια του τα γεννηματα ως ανουσιος και ανικανος να τα προστατεψη...

Οι λιγοι .... οι εκλεκτοι .... ολοι αυτοι που ξεπεταγονται μεσα απο την τυχαιοτητα και την αιτιοκρατια της κυριαρχιας των πρωτων, αυτοι εχουν ιερο χρεος να αντισταθουν...

Και αντισταση σημαινει

ΡΗΞΗ - ΑΝΑΤΡΟΠΗ - ΑΡΣΗ....

Αρση της αναπαραγωγης ...

Αρση της ζωης....

Αρση της αχρηστης σαρκας ...
Αρση απο το σκυλολοι με μυαλο κοτοπουλου...

Ανατροπη της μικροσυμφεροντολογικα δεδομενης περιχαρακωμενης ζωης...

Ρηξη εναντια σε καθε ειδους νομοτελεια...

Αυτες πανω κατω θα μπορουσαν να ειναι οι σκεψεις ενος ψαγμενου ανθρωπου ο οποιος σχοινοβατει αναμεσα στα ορια που γεννιουνται οι θεοι η που πεθενουν.... μια συμπερασματικη απορρεια η οποια εχει υποστει προηγουμενως απο μια κωδικοποιημενη κοινωνια παραγωγο του υπερσυστηματος , εναν ερωτικο , κοινωνικο , υπαρξιακο και οικονομικο ευνουχισμο οδηγωντας τον ετσι στα εσχατα της απελπισιας ....
Αυτες ηταν και οι σελιδες ενος αποσπασματος βιβλιου που μου χαρισε καποτε μια αλλη ''Αλεξανδρα'', επιζητωντας απεγνωσμενα με αυτο το τροπο την τελικη καμψη και πτωση του πνευματος , της υπαρξης , και της προσωπικης θελησης μου για ζωη....

Αλλωστε στοχος της, στοχος τους , ηταν και ειναι το πνευμα της αντιστασης, αυτο που εγειρεται , αυτο που ποθει με παθος να πεταξει..

Στοχος δεν ειναι η σαρκα, αλλα η ελευθερια του Νου... και κατ' επεκταση η ελευθερια και η χαρα της υπαρξης...

Αργα αλλα σταθερα μας οδηγησαν σε αυτο που λατρευουμε, που λαχταραμε , που θαυμαζουμε, με λυσσα να προσπαθουμε να το ευτελισουμε εκμηδενιζοντας το ...

Εσπειραν, συστηματοποιησαν, και θεριεψαν τον ανταγωνισμο...

Ξερεται, το καλο εχει μια εγγενη ταση προς το καλυτερο , μια ελξη , αλλα και μια αποστροφη, μονο η γνωση του καλυτερου στιγματιζει την διαφορα , διοτι το καλο μεσα απο την υπαρξη του καλυτερου στιγματιζει την δικη του λειψοτητα ...

Και η λειψοτητα προς το καλυτερο μοιραια οδηγει στον ελεγχο και την υποταγη του καλυτερου , ακομη και στην καταστροφη του...

Και αυτο ειναι η πηγη ολων των δεινων....

Ο απελπισμενος επιχειρηματιας , ο πολιτικος , ο ερωτευμενος , ο αδικημενος , ο καθε λογης αποτυχημενος και χρεωμενος ανθρωπος , ολοι αυτοι εχουν κατι φαινομενικα κοινο , την χαμενη η την μη προσεγγισιμη εξουσια , ο ορος εξουσια ειναι πολυμορφος και πολυδιαστατος καθως εμπεριεχει μεσα του ολη την αποβλεπτικοτητα καθε μορφης και τασης του συγχρονου ανθρωπου...

Η μη πραγματωση της ετσι και αλλιως εκτροχιασμενης αποβλεπτικοτητας μοιραια οδηγει στην παθολογια , και στην ασθενεια ...

Δεν υπαρχει ανθρωπινο ον στο κοινωνικο του περιγυρο , που να μην εξασκει με καθε τροπο και μεσον μια μορφη εξουσιας , επιζητωντας με αυτο τον τροπο την διαστρευλωμενη και υποκρυπτουσα αναγκαιοτητα του να αγαπηση και να αγαπηθει ...

Ετσι... ενας φαυλος κλιμακωτος κυκλος ... απο    πανω προς τα κατω... η βλεψη και η επιθυμια απο κατω προς τα    πανω ...
Φαινεται λοιπον με αυτο τον τροπο στα ματια μας οτι η   αδικια   ενυπαρχει στην οντοτικη συνθεση, δηλαδη οτι δεν αναπαραγεται αλλα γεννιεται μαζι   της ... Καθιστωντας μας ανικανους να αντιληφθουμε οτι αναπαραγεται   εξ αιτιας των παγιωμενων και κωδικοποιημενων πρακτικων δρασης των μελων μιας οριοθετημενης κοινωνικης οργανωσης...
Η εξουσια δεν   ειναι σε   θεση να μορφοποιηθει πανω σε μια   ομαδα η   σε   ενα μεμονωμενο ατομο, η   ισχυροποιηση της   στα   ανωτερα και   ανωτατα αξιωματα διαχειριζεται αυτο που η ολοτητα   της   μαζας   τους   παραχωρει....
Δεν νοειται   εξουσιαστης   χωρις την υπαρξη του εξουσιαζομενου...
Ειναι αυτος που δινει στο τιποτα υποσταση, δυναμη και κυριαρχια...
Εως τωρα οσο πιο σκληρος ηταν ο εξουσιαστης τοσο ο εξουσιαζομενος παθιαζοταν στην λαγνα αποβλεπτικοτητα της ιδιας της εξουσιας , δηλαδη μια εντελως οντοτικη διαστροφη...
Οι συνχρονες κοινωνιες αποτελουν το ευφορο χωραφι που αναδυονται και καρπιζουν ολα αυτα, το μεταφορικο μεσο , το θερμοκηπιο ...
Σε μια τετοια κατασταση η οποια διαφορετικη αντιληπτικοτητα ενος θεολαγνου η δογματικου υλιστη , θα αρνουνταν να αποδεχτει οτι η θεικη - φυσικη τελειοτητα παρηγαγε ως γεννημα ενα ατελες πραγμα η πλασμα, το οποιο με την σειρα του παρηγαγε μια πολιτισμικη διαστροφικη εξαρση ....
Μια τετοια αποδοχη θα επεφερε ολοκληρωτικες ανατροπες ...

Αυτη η αμφιδρομη κινηση αποτελει μια παγιωμενη πλατφορμα επιβιωσης και διαιωνισης του υπερσυστηματος , ενος συστηματος περιχαρακωμενο γυρω απο στυλοβατες μιας ακατασχετης νομολογιας του   ιδανικου   μιας πορνης δικαιοσυνης   προς το συμφερον των λιγων , αποπροσανατολιζωντας   και αποστραγγιζωντας τους πολλους απο καθε αισθηση και αληθινη εννοια της υπαρξης τους , απο καθε αγαπη για την ιδια τους την ζωη ....
Αυτα σε γενικες γραμμες ειναι η πραγματικοτητα που βιωνουμε οι περισσοτεροι ανθρωποι ...
Ετσι η   οποια   οργη και τα οποια αδιεξοδα ειναι απολυτα κατανοητα .....

Ας   αφησουμε τωρα τον μεσο ανθρωπο ....
Ας   ασχοληθουμε    με μια υψηλης αντιληπτικης νοημοσυνης κατηγορια ανθρωπων ...
Ας   αναλυσουμε τα   δεδομενα της πραγματικοτητας   τους...
Αυτων που η   διοραση τους αντιλαμβανεται   ως πληρη καταδικη της   ανθρωπινης   υ[παρξης...
Την   απολυτα προκαθορισμενη πορεια της που   της   επιτρεπει ελαχιστη ελευθερια δρασης...
Οτι παραγει δεν ειναι τιποτε περισσοτερο απο τα επιτρεπομενα...
Στην καλυτερη , η φυση, η αν θελεται ο σαδιστης δημιουργος την σπρωχνει σε μια υπερμετρη φιλαυτια, σε ενα ξεφρενο ναρκισσισμο , στο να ανακαλυψει τις δομες , την υφη και την λειτουργια των πεπραγμενων μαζι και του εαυτου της σαν τετοια...
Αληθεια, θα υποστηριξει καποιος , ποια αλλη δραση επιτραπηκε στον ανθρωπο περα απο το να προσπαθει να εντοπισει και να προσδιορισει τα πριν και τα μετα της μεγαλης εκρηξης , η την ρηξη του ωου καλυτερα;
Ακομη και αν κατορθωσει να παρει μιαν τελικη απαντηση , το μονο που στην ουσια θα κερδισει θα ειναι η μεγιστοποιηση της απολυτοτητας των οριων της φυλακης του ...
Ακομη και αυτοι που εχουν την ''μεταφυσικη''   ικανοτητα να ταξιδευουν στις ακρωρειες του υπερχωρου , αυτων των διακλαδουμενων κοσμων , να παρατηρουν ολοκληρη την διαδικασια δομησης και αποδομησης της ιδιας τους της υπαρξης , ακομη και αυτοι παντα θα επιστρεφουν και θα καθοριζονται απο τον δικο τους τετραδιαστατο κοσμο...
Το πολυποθυτο γλιστρημα σε μια αλλη πραγματικοτητα θα ειναι αδυνατο, το συνεχομενο ακανονιστο αναπηδητο γυρω απο την ποθουμενη Εξηγηση - Ελευθερια θα αποτελει ενα τυχαιο προτυπο που η υπαρξη του εμπεριεχεται στα αποτελεσματα της μεγαλης εκρηξης, στην δυναμικη επεκταση αυτης καθ αυτης της ''ουσιας'' που προκαλεσε αυτο που αντιλαμβανομαστε ως εκρηξη...
Μοιραια πρεπει να δεχτουμε οτι στον κοσμο που ζουμε αυτο που εχουμε ειναι και αυτο που βλεπουμε, και αυτο που βλεπουμε ειναι μια διαρκης απελπισια....
Τοτε το επομενο ερωτημα που προκυπτει ειναι γιατι λοιπον υπαρχει ο ανθρωπος ; γιατι διαιωνιζεται;
Γιατι η ιδια η φυση που τον δημιουργησε του εδωσε διανοια συνειδηση και πνευμα;
Του παραχωρησε στην ουσια τα εργαλεια να την ανατρεψει η να την τελειοποιηση;
Μεγα ερωτημα απειρης εξουσιας, καθως προυποθετει την δυναμικη και των δυο....
Ελευθερη βουληση...
Αρνηση ζωης ... δημιουργια ζωης.... εμεις αποφασιζουμε....
Αραγε ειναι σφαλμα που η φυση του δημιουργου οριοθετησε τον ανθρωπο;
Η ενας προφανης ελεγχομενος περιορισμος των δυνατοτητων δρασης του σε   τοπικο   επιπεδο , μορφοποιωντας την υλικη του διασταση κατω απο την επηρεια νομων , αφηνοντας το πνευμα του μονο ελευθερο ωστε να ειναι σε θεση να αντιληφθει και να σμιλευση την ΥΠΑΡΞΗ στην ολοτητα της , χωρις ομως να ειναι σε θεση να την βαλει    σε κινδυνο ;
Αληθεια πως θα ενιωθε ενας ανθρωπος αν γνωριζε οτι τα κυτταρα του ανα πασα στιγμη εχουν την αυτονομια και την ελευθερια να αποφασισουν αυτα καθ αυτα κατα την αντιληπτικη τους βουληση και διαθεση για την συνεχιση της υγιης η οχι αναπαραγωγη τους ;
Ειναι ποτε δυνατον να ελεγχει ενα κυτταρο η ενα σωματιο ανατρεποντας τον προκαθορισμενο τροπο της λειτουργιας του ;
Τις φορες που αυτο ειναι δυνατον να συμβει επερχεται καταστροφη , και αυτο το γνωριζεται ολοι...

Εδω μεσα κατασκευαζεται ενας καινουργιος κοσμος, υγιης και   χαρουμενος....
φτιαγμενος απο   ατσαλι και   φωτια...
Και   το   ατσαλι δυσκολα λυγιζει...
Μην τους το   κανετε   ευκολο....
Η ζωη ειναι μαγευτικα υπεροχη , απλως δεν μας αφηνουν να την αντιληφθουμε στην ορθη της οπτικη...
Ειναι δυνατον να επιτρεψουμε κατι τετοιο;
Μερος το μερος , χωρα την χωρα , ηπειρο την ηπειρο, ολοι γνωριζουν , ολοι ξεσηκωνονται...
Θελουν να βγουν απο το ''συστημα'' ...
Εχει τελειωσει ο αερας ...

"Στοχος δεν ειναι η σαρκα, αλλα η ελευθερια του Νου... και κατ' επεκταση η ελευθερια και η χαρα της υπαρξης."
Δεν υπηρξα ποτε πιστη καμιας θρηκειας....ουτε ιδιαιτερα ενθερμη υποστηρικτης καποιας φιλοσοφιας....
Δεν πιστευω στο αλαθητο των θρησκειων,ουτε "καταπινω"αμασητα τα οσα μου προσφερουν αρχαιοι αλλα και συγχρονοι φιλοσοφοι και στοχαστες.
Δεν ζω ζωη χαρισαμενη κι ο δρομος μου σχεδον σαραντα χρονια τωρα δεν υπηρξε ποτε στρωμενος με ροδοπεταλα...
Δεν εχω βρει τους λογους,τις αιτιες,το γιατι και το μετεπειτα...
Με βεβαιοτητα τιποτα δεν γνωριζω,τιποτα σιγουρο,"υπογεγραμμενο"...
Ομως...
Ειμαι σιγουρη πως αυτο που Ειμαι ειναι παραπανω απο αυτο που αγγιζω και που βλεπω,απο αυτο που πονα και κρυωνει,που ματωνει,που αδυνατει και γονατιζει και λυγιζει μπρος στα χιλια κακα της μοιρας του...Ειμαι σιγουρη πως αυτο που ειμαι ειναι παραπανω απο τη σαρκα που "παθαινει"κι αυτο διοτι αν δεν ημουν αυτο που Ειμαι αυτο το σωμα θα ειχε παραδωθει στην αποσυνθεση που το χτυπα απο παντου....
Ομως!
ΕΙΜΑΙ ΕΔΩ!
Μεσα στην κοινωνια που διαλυετε και μεσα στα συστηματα των -δεν ξερω ποιων-με την Ψυχη μου Ορθια κι οχι γονατιστη ουτε για να προσκυνησει,ουτε για να παρακαλεσει...Ζω και ανακαλυπτω συνεχως πως ο κοσμος γυρω μου ναι,ειναι ασχημος,οχι ομως διοτι ετσι δημιουργηθηκε απο-δεν ξερω ποιον-αλλα διοτι ετσι καταντησε απο ανθρωπους που ξεχασαν αυτο ακριβως!
Πως δεν ειμαστε μονο σαρκα...
Φιλοσοφω;Ισως!Οπως θελετε παρτε το...
Μα πιστευω πως η Ζωη Ειναι Ομορφη...
Πως αξιζει να Ειμαι Εδω,το νιωθω βαθια μεσα μου,εκει που δεν ακουγονται λογια σοφων η ιερεων,αλλα σκιρτα και ανασαινει η Ψυχη μου..το Ειναι,η Ουσια μου,οπως θελετε πειτε το....Μου ψυθιριζει λοιπον,πως ναι,αξιζει...
Και αυτην,την εμπιστευομαι.

Αν ειναι emaemmanouil να γράφεις έτσι και τόσα τότε να γράφω πιο συχνα κατι τέτοια. Οχι όμορφο μου αγόρι δε εχουν να κ'ανουν τα λόγια μου με τη ζωη ΖΩΗ. Αλλα μ ολα αυτά εδώ πάνω ον δε πλανετ ερθ. Δεν ειν επανασταση αυτό οοοοολο το διαμαρτηρηθέν ανακοινωθέν μου. Αλλα αυτη η παρασταση που παίζει κάποιες χιλιάδες χρόνια τωρα στο θέατρο Γη θα πρέπει να πέσει. Ν αλλάξει. Η ΖΩΗ στο ΚΟΣΜΟ ΣΥΜΠΑΝ ειναι μαγευτικη γεμάτη θαύματα πολλωωωωων ειδων. Θέλω να συμμετεχει κι η γη κι η ανθρωπότητα κι οχι να μένει στην απ εξω. Γιατι στην απ εξω ειμαστε. Το να ναι για σένα για μένα και για 10 100 η ενταξη σου λεω εγω 10 κι 100 χιλιάδες να ναι δυνατόν να βλέπουν να κανουν να νιωθουνε οτι εσύ.......δεν ειν οκ πως να στο πω! Δε μου φτ'ανει. Σε μια ορχηστρα με 100 μουσικούς τι μουσική να βγει μονο με 10 καλούς οργανοπαιχτες οταν οι 90 δίνουν ρεσιτάλ φαλτσαδουρας και δυσαρμονίας; Τεσπά ειν μεγάλη κουβέντα ολο αυτό. Ειν άλλο ν αγαπας την ζωη κι αλλο να υποστηρίζεις οτι ειναι πολυ ωραια. Για εδώ πάνω μιλάω.

Επισκέπτης

Γλυκο μου κοριτσι ουτε στιγμη μην σκεφτεις οτι αναφερθηκα με καποιου ειδους αιχμες προς εσενα ....

αν ετσι ενιωσες θεωρησε το ως ανικανοτητα της δικης μου εκφρασης....

Σε - σας αγαπω πολυ για να εκανα κατι τετοιο...

Αλλαξα για λιγο ρουχα και σκεψεις ... μεταμφιεστηκα σε κατι που σχετικα ευκολα μπορεις να συναντησεις εκει εξω.... και αυτο το κατι μπορει να σου - σας - μας πειση αλλαζωντας ολοκληρη την ζωη, εκμηδενιζοντας καθε ενδιαφερον....

Ετσι προσπαθησα να λειτουργησω σε κατι σαν το εμβολιο....

Αν και τελικα ειδα απο την απαντηση και της αγγελικης οτι δεν χρειαζοταν...

Θεωρηστε οτι απλως ανησυχω υπερβολικα...

Την αγαπη μου σας στελνω magisoula - αγγελικη και στους υπολοιπους φιλους....

Εισαι τρελος;;;;; Ουτε μια στιγμη δε σκέφτηκα ετσι για σενα!!!! Οτι αφηνεις αιχμές! Οχι αγαπημενε μου emmanouil με τη καμια! Απλά εχω ένσταση και παρ'απονο με τη ζωη εδώ πάνω γιατί πρέπει να βαλεις ολη τη καλή θέληση για να πεις οτι ειναι ωραία η ζωη εδώ πάνω γιατί δεν ειναι για τους πολλούς και πονάει η ρουφιανα. Και η ζωη δε πρέπει να ναι ωραια μόνο στις αναλαμπές μας. Θεωρώ οτι αξίζει στη ανθρωπότητα να αποκτήσει αυτη την εμπειρία ολικα. Αρκετά πέρασε φτάνει! Κι εσένα σ αγαπαω οπότε μη ξανασκεφτείς οτι μπορεί να σε παρω στραβά. Πάντα σου εισουν εξαιρετικός! Γιεπ!

ΑΓΓΕΛΙΚΗ έγραψε:: "Στοχος δεν ειναι η σαρκα, αλλα η ελευθερια του Νου... και κατ' επεκταση η ελευθερια και η χαρα της υπαρξης."
Δεν υπηρξα ποτε πιστη καμιας θρηκειας....ουτε ιδιαιτερα ενθερμη υποστηρικτης καποιας φιλοσοφιας....
Δεν πιστευω στο αλαθητο των θρησκειων,ουτε "καταπινω"αμασητα τα οσα μου προσφερουν αρχαιοι αλλα και συγχρονοι φιλοσοφοι και στοχαστες.
Δεν ζω ζωη χαρισαμενη κι ο δρομος μου σχεδον σαραντα χρονια τωρα δεν υπηρξε ποτε στρωμενος με ροδοπεταλα...
Δεν εχω βρει τους λογους,τις αιτιες,το γιατι και το μετεπειτα...
Με βεβαιοτητα τιποτα δεν γνωριζω,τιποτα σιγουρο,"υπογεγραμμενο"...
Ομως...
Ειμαι σιγουρη πως αυτο που Ειμαι ειναι παραπανω απο αυτο που αγγιζω και που βλεπω,απο αυτο που πονα και κρυωνει,που ματωνει,που αδυνατει και γονατιζει και λυγιζει μπρος στα χιλια κακα της μοιρας του...Ειμαι σιγουρη πως αυτο που ειμαι ειναι παραπανω απο τη σαρκα που "παθαινει"κι αυτο διοτι αν δεν ημουν αυτο που Ειμαι αυτο το σωμα θα ειχε παραδωθει στην αποσυνθεση που το χτυπα απο παντου....
Ομως!
ΕΙΜΑΙ ΕΔΩ!
Μεσα στην κοινωνια που διαλυετε και μεσα στα συστηματα των -δεν ξερω ποιων-με την Ψυχη μου Ορθια κι οχι γονατιστη ουτε για να προσκυνησει,ουτε για να παρακαλεσει...Ζω και ανακαλυπτω συνεχως πως ο κοσμος γυρω μου ναι,ειναι ασχημος,οχι ομως διοτι ετσι δημιουργηθηκε απο-δεν ξερω ποιον-αλλα διοτι ετσι καταντησε απο ανθρωπους που ξεχασαν αυτο ακριβως!
Πως δεν ειμαστε μονο σαρκα...
Φιλοσοφω;Ισως!Οπως θελετε παρτε το...
Μα πιστευω πως η Ζωη Ειναι Ομορφη...
Πως αξιζει να Ειμαι Εδω,το νιωθω βαθια μεσα μου,εκει που δεν ακουγονται λογια σοφων η ιερεων,αλλα σκιρτα και ανασαινει η Ψυχη μου..το Ειναι,η Ουσια μου,οπως θελετε πειτε το....Μου ψυθιριζει λοιπον,πως ναι,αξιζει...
Και αυτην,την εμπιστευομαι.

Μ αρεσε!

Μισό........Μισό γιατί εγώ θα σαλτάρω τώρα!!!! Τι λέτε ρεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεε!!!! Ακουσον άκουσον!!!!!

Απίστευτο! Πούλησαν τα δικαιώματα του Εθνικού μας ύμνου σε ιαπωνική εταιρεία!

Δεν την χωρά ο νους την αποκάλυψη πως οποιοσδήποτε επιθυμεί να «παίζει» τον Εθνικό Ύμνο θα πρέπει να καταβάλλει πνευματικά δικαιώματα σε ιαπωνική εταιρεία!
Το ζήτημα ήρθε στην επιφάνεια όταν...
πρώην εργαζόμενοι της ΕΡΤ διαμαρτυρόμενοι για την ανακατάληψη του Ραδιομεγάρου της Αγίας Παρασκευής από τους αστυνομικούς προσπάθησαν να ανεβάσουν στον ιστότοπο τους στο Youtube το δελτίο ειδήσεων το οποίο έκλεινε με τον Εθνικό Ύμνο.
Μόλις το βίντεο ανέβηκε, το Youtube έστειλε μια ειδοποίηση σύμφωνα με την οποία θα έπρεπε είτε να αφαιρεθούν τα ηχητικά τμήματα του βίντεο που έχουν πνευματικά δικαιώματα, είτε να επιτραπεί στο YouTube να παίζει στην αρχή του βίντεο διαφημίσεις, προκειμένου να αποδώσει στον κάτοχο των δικαιωμάτων το ποσό που του αναλογεί.

Και σε σχετικό ερώτημα το YouTube αποκάλυψε ότι τα δικαιώματα του ελληνικού Εθνικού Ύμνου ανήκουν στην εταιρεία διαχείρισης και διανομής μουσικής IODA που πλέον ονομάζεται Orchard.

Ο μουσικός παραγωγός Ακης Εβενης (μέσω κειμένου του στο artXpress) καλεί τον υπουργό Πολιτισμού, Πάνο Παναγιωτόπουλο, να διερευνήσει το θέμα, παραπέμποντάς τον σε όσα συνέβησαν με τον Εθνικό Υμνο της Τουρκίας το 2007, οπότε αποκαλύφθηκε ότι προστατεύεται από δικαιώματα πνευματικής ιδιοκτησίας τα οποία ανήκουν στη γερμανική εταιρεία GEMA.

Ο νόμος 2121/93 (ΦΕΚ Α' 25/4-3-1993) για την πνευματική ιδιοκτησία, τα συγγενικά δικαιώματα και τα πολιτιστικά θέματα φαίνεται πως αδυνατεί να προστατεύσει τον Εθνικό Υμνο, οπότε η Πολιτεία καλέιται άμεσα να λάβει τα μέτρα της.

ΠΟΙΟΣ ΡΕ; ΓΙΑΤΙ; ΜΕ ΠΟΙΟ ΔΙΚΑΙΩΜΑ ΤΟ ΚΕΡΑΤΟ ΜΟΥ ΜΕΣΑ;;;;; ΠΟΙΟΣ ΘΕΛΩ ΝΑ ΜΑΘΩ ΠΟΙΟΣ; ΘΕΛΩ ΝΑ ΜΑΘΩ ΠΟΙΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΣ!!!!!!! ΤΑ ΧΩ ΠΑΡΕΙ ΛΕΜΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕ!!!!! ΕΣΤΕΙΛΑ ΚΙΟΛΑΣ ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΣΤΟ ΥΠΟΥΡΓΕΙΟ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ! ΘΕΛΩ ΑΠΑΝΤΗΣΕΙΣ ΚΑΙ ΘΕΛΩ ΠΙΣΩ ΤΟΝ ΕΘΝΙΚΟ ΜΟΥ ΜΟΥ ΜΟΥ ΜΟΥ ΥΜΝΟ! ΛΑΜΟΓΙΑ ΑΛΗΤΕΣ!!!! ΘΑ ΜΑΖΕΨΩ ΚΑΙ ΚΑΤΙ ΠΑΛΙΑ ΣΟΒΡΑΚΑ ΤΟΥ ΠΑΠΠΟΥ ΜΟΥ ΤΟΥ ΣΥΧΩΡΕΜΕΝΟΥ ΚΑΙ ΘΑ ΤΟΥΣ ΤΑ ΣΤΕΙΛΩ ΚΑΙ ΜΑ ΤΟ ΘΕΟ ΠΟΥ ΠΙΣΤΕΥΩ ΘΑ ΤΟ ΚΑΝΩ!!!!!!

Σε γνωρίζω από την κόψη
του σπαθιού την τρομερή,
σε γνωρίζω από την όψη
που με βία μετρά τη γη.

Απ’ τα κόκαλα βγαλμένη
των Ελλήνων τα ιερά,
και σαν πρώτα ανδρειωμένη,
χαίρε, ω χαίρε, Ελευθεριά!

Εκεί μέσα εκατοικούσες
πικραμένη, εντροπαλή,
κι ένα στόμα ακαρτερούσες,
έλα πάλι, να σου πει.

Aργειε νάλθει εκείνη η μέρα,
Και ήταν όλα σιωπηλά,
γιατί τάσκιαζε η φοβέρα
και τα πλάκωνε η σκλαβιά.

Δυστυχής! Παρηγορία
μόνη σου έμενε να λες
περασμένα μεγαλεία
και διηγώντας τα να κλαις.

Και ακαρτέρει, και ακαρτέρει
φιλελεύθερη λαλιά,
ένα εκτύπαε τ’ άλλο χέρι
από την απελπισιά.

Κι έλεες: πότε, α! πότε βγάνω
το κεφάλι από τς ερμιές;
Κι αποκρίνοντο από πάνω
κλάψες, άλυσες, φωνές.

Τότε εσήκωνες το βλέμμα
μες στα κλάματα θολό,
και εις το ρούχο σου έσταζ’ αίμα,
πλήθος αίμα Ελληνικό.

Με τα ρούχα αιματωμένα
ξέρω ότι έβγαινες κρυφά
να γυρεύεις εις τα ξένα
άλλα χέρια δυνατά.

Μοναχή το δρόμο επήρες,
εξανάλθες μοναχή.
Δεν είν’ εύκολες οι θύρες,
εάν η χρεία τες κουρταλεί.

Aλλος σου έκλαψε εις τα στήθια,
άλλ’ ανάσασιν καμιά
άλλος σου έταξε βοήθεια
και σε γέλασε φρικτά.

Aλλοι, οϊμέ! στη συμφορά σου
οπού εχαίροντο πολύ,
σύρε νάβρεις τα παιδιά σου,
σύρε ελέγαν οι σκληροί.

Φεύγει οπίσω το ποδάρι
και ολοκλήγορο πατεί
ή την πέτρα ή το χορτάρι
που τη δόξα σου ενθυμεί.

Ταπεινότατη σου γέρνει
η τρισάθλια κεφαλή,
σαν πτωχού που θυροδέρνει
κι είναι βάρος του η ζωή.

Ναι αλλά τώρα αντιπαλεύει
κάθε τέκνο σου με ορμή,
που ακατάπαυστα γυρεύει
ή τη νίκη ή τη θανή.

Απ’ τα κόκαλα βγαλμένη
των Ελλήνων τα ιερά,
και σαν πρώτα ανδρειωμένη,
χαίρε, ω χαίρε, Ελευθεριά!

Μόλις είδε την ορμή σου
ο ουρανός, που για τς εχθρούς
εις τη γη τη μητρική σου
έτρεφ’ άνθια και καρπούς.

Εγαλήνευσε και εχύθη
καταχθόνια μία βοή,
και του Ρήγα σου απεκρίθη
πολεμόκραχτη η φωνή.

Όλοι οι τόποι σου σ’ εκράξαν
χαιρετώντας σε θερμά,
και τα στόματα εφωνάξαν
όσα αισθάνετο η καρδιά.

Εφωνάξανε ως τ’ αστέρια
του Ιονίου και τα νησιά,
και εσηκώσανε τα χέρια
για να δείξουνε χαρά.

Μ’ όλον πούναι αλυσωμένο
το καθένα τεχνικά,
και εις το μέτωπο γραμμένο
έχει: Ψεύτρα Ελευθεριά.

Γκαρδιακά χαροποιήθη
και του Βάσιγκτον η γη,
και τα σίδερα ενθυμήθη
που την έδεναν και αυτή.

Απ’ τον πύργο του φωνάζει,
σα να λέει σε χαιρετώ,
και τη χήτη του τινάζει
το Λεοντάρι το Ισπανό.

Ελαφιάσθη της Αγγλίας
το θηρίο, και σέρνει ευθύς
κατά τ’ άκρα της Ρουσίας
τα μουγκρίσματα τς οργής.

Εις το κίνημά του δείχνει
πως τα μέλη είν’ δυνατά
και στου Αιγαίου το κύμα ρίχνει
μια σπιθόβολη ματιά.

Σε ξανοίγει από τα νέφη
και το μάτι του Αετού,
που φτερά και νύχια θρέφει
με τα σπλάχνα του Ιταλού.

Και σ’ εσέ καταγυρμένος,
γιατί πάντα σε μισεί,
έκρωζ’ έκρωζε ο σκασμένος,
να σε βλάψει, αν ημπορεί.

Άλλο εσύ δε συλλογιέσαι
πάρεξ που θα πρωτοπάς
δεν μιλείς και δεν κουνιέσαι
στες βρισιές οπού αγρικάς.

Σαν τον βράχον οπού αφήνει
κάθε ακάθαρτο νερό
εις τα πόδια του να χύνει
ευκολόσβηστον αφρό.

Οπού αφήνει ανεμοζάλη
και χαλάζι και βροχή
να του δέρνουν τη μεγάλη,
την αιώνια κορυφή.

Δυστυχιά του, ω δυστυχιά του,
οποιανού θέλει βρεθεί
στο μαχαίρι σου αποκάτου
και σ’ εκείνο αντισταθεί.

Το θηρίο π’ αναλογιέται,
πως του λείπουν τα μικρά,
περιορίζεται, πετιέται,
αίμα ανθρώπινο διψά.

Τρέχει, τρέχει όλα τα δάση,
τα λαγκάδια, τα βουνά,
κι όπου φθάσει, όπου περάσει,
Φρίκη, θάνατος, ερμιά.

Ερμιά, θάνατος και φρίκη
όπου επέρασες κι εσύ
ξίφος έξω από τη θήκη
πλέον ανδρείαν σου προξενεί.

Ιδού εμπρός σου ο τοίχος στέκει
της αθλίας Τριπολιτσάς
τώρα τρόμου αστροπελέκι
να της ρίψεις πεθυμάς.

Μεγαλόψυχο το μάτι
δείχνει, πάντα οπώς νικεί,
και ας είν’ άρματα γεμάτη
και πολέμιαν χλαλοή.

Σου προβαίνουνε και τρίζουν
για να ιδείς πως είν’ πολλά
δεν ακούς που φοβερίζουν
άνδρες μύριοι και παιδιά;

Λίγα μάτια, λίγα στόματα
θα σας μείνουνε ανοιχτά
για να κλαύσετε τα σώματα
που θε νάβρει η συμφορά.

Κατεβαίνουνε, και ανάφτει
του πολέμου αναλαμπή.
το τουφέκι ανάβει, αστράφτει,
λάμπει, κόφτει το σπαθί.

Γιατί η μάχη εστάθη ολίγη;
Λίγα τα αίματα γιατί;
Τον εχθρό θωρώ να φύγει
Και στο κάστρο ν’ ανεβεί.

Μέτρα είν’ άπειροι οι φευγάτοι,
οπού φεύγοντας δειλιούν.
Τα λαβώματα στην πλάτη
δέχοντ’ , ώστε ν’ ανεβούν.

Εκεί μέσα ακαρτερείτε
την αφεύγατη φθορά
να, σας φθάνει, αποκριθείτε
στις νυκτός τη σκοτεινιά.

Αποκρίνονται, και η μάχη
έτσι αρχίζει, οπού μακριά
από ράχη εκεί σε ράχη
αντιβούιζε φοβερά.

Ακούω κούφια τα τουφέκια,
ακούω σμίξιμο σπαθιών,
ακούω ξύλα, ακούω πελέκια,
ακούω τρίξιμο δοντιών.

Α! Τι νύκτα ήταν εκείνη
που την τρέμει ο λογισμός;
άλλος ύπνος δεν εγίνη
πάρεξ θάνατου πικρός.

Της σκηνής η ώρα, ο τόπος,
οι κραυγές, η ταραχή,
ο σκληρόψυχος ο τρόπος
του πολέμου, και οι καπνοί.

Και οι βροντές, και το σκοτάδι,
οπού αντίσκοφτε η φωτιά,
επαράσταιναν τον άδη
που ακαρτέρειε τα σκυλιά.

Τ’ ακαρτέρειε. Εφαίνοντ’ ίσκιοι
αναρίθμητοι γυμνοί,
κόρες, γέροντες, νεανίσκοι,
βρέφη ακόμη εις το βυζί.

Όλη μαύρη μυρμηγικάζει,
μαύρη η εντάφια συντροφιά,
σαν το ρούχο οπού σκεπάζει
τα κρεβάτια τα στερνά.

Τόσοι, τόσοι ανταμωμένοι
επετιούντο από τη γη,
όσοι είν’ άδικα σφαγμένοι
από τούρκικην οργή.

Τόσα πέφτουνε τα θέριασμένα
αστάχια εις τους αγρούς.
Σχεδόν όλα εκειά τα μέρη
εσκεπάζοντο απ’ αυτούς.

Θαμποφέγγει κανέν’ άστρο,
και αναδεύοντο μαζί,
αναβαίνοντας το κάστρο
με νεκρώσιμη σιωπή.

Έτσι χάμου εις την πεδιάδα,
μες στο δάσος το πυκνό,
όταν στέλνει μίαν αχνάδα
μισοφέγγαρο χλωμό.

Εάν οι άνεμοι μες στ’ άδεια
τα κλαδιά μουγκοφυσούν,
σειούνται, σειούνται τα μαυράδια,
οπού οι κλώνοι αντικτυπούν.

Με τα μάτια τους γυρεύουν
όπου είν’ αίματα πηχτά,
και μες στ’ αίματα χορεύουν
με βρυχίσματα βραχνά,

Και χορεύοντας μανίζουν
εις τους Έλληνας κοντά,
και τα στήθια τους εγγίζουν
με τα χέρια τα ψυχρά.

Εκειό το έγγισμα πηγαίνει
βαθιά μες στα σωθικά,
όθεν όλη η λύπη βγαίνει,
και άκρα αισθάνονται ασπλαχνιά.

Τότε αυξαίνει του πολέμου
ο χορός τρομακτικά,
σαν το σκόρπισμα του ανέμου
στου πελάου τη μοναξιά.

Κτυπούν όλοι απάνου κάτου
κάθε κτύπημα που εβγεί
είναι κτύπημα θανάτου,
χωρίς να δευτερωθεί.

Κάθε σώμα ιδρώνει, ρέει.
Λες και εκείθεν η ψυχή,
απ’ το μίσος που την καίει
πολεμάει να πεταχθεί.

Της καρδίας κτυπίες βροντάνε
μες στα στήθια τους αργά,
και τα χέρια οπού χουμάνε
περισσότερο είν’ γοργά.

Ουρανός γι’ αυτούς δεν είναι,
ουδέ πέλαγο, ουδέ γη.
Γι’ αυτούς όλους το παν είναι
μαζωμένο αντάμα εκεί.

Τόση η μάνητα και η ζάλη,
που στοχάζεσαι, μη πως
από μία μεριά και απ’ άλλη
δεν μείνει ένας ζωντανός.

Κοίτα χέρια απελπισμένα
πώς θερίζουνε ζωές!
Χάμου πέφτουνε κομμένα
χέρια, πόδια, κεφαλές,

Και παλάσκες και σπαθία
με ολοσκόρπιστα μυαλά,
και με ολόσχιστα κρανία
σωθικά λαχταριστά.

Προσοχή καμία δεν κάνει
κανείς, όχι, εις τη σφαγή.
Πάνε πάντα εμπρός. Ω! Φθάνει,
φθάνει. Έως πότε οι σκοτωμοί;

Ποίος αφήνει εκεί τον τόπο,
πάρεξ όταν ξαπλωθεί;
Δεν αισθάνονται τον κόπο
και λες κι είναι εις την αρχή.

Ολιγόστευαν οι σκύλοι,
και Αλλά εφώναζαν, Αλλά
και των Χριστιανών τα χείλη
φωτιά εφώναζαν, φωτιά.

Λεονταρόψυχα εκτυπιούντο,
πάντα εφώναζαν φωτιά,
και οι μιαροί κατασκορπιούντο,
πάντα σκούζοντας Αλλά.

Παντού φόβος και τρομάρα
και φωνές και στεναγμοί.
Παντού κλάψα, παντού αντάρα,
και παντού ξεψυχισμοί.

Ήταν τόσοι! Πλέον το βόλι
εις τ’ αυτιά δεν τους λαλεί.
Όλοι χάμου εκείτοντ’ όλοι
εις την τέταρτην αυγή.

Σαν ποτάμι το αίμα εγίνη
και κυλάει στην λαγκαδιά,
και το αθώο χόρτο πίνει
αίμα αντίς για τη δροσιά.

Της αυγής δροσάτι αέρι,
δεν φυσάς τώρα εσύ πλιό
στων ψευδόπιστων το αστέρι
φύσα, φύσα εις το σταυρό.

Απ’ τα κόκαλα βγαλμένη
των Ελλήνων τα ιερά,
και σαν πρώτα ανδρειωμένη,
χαίρε, ω χαίρε, Ελευθεριά!

Της Κορίνθου ιδού και οι κάμποι
δεν λάμπ’ ήλιος μοναχά
εις τους πλάτανους, δεν λάμπει
εις τ’ αμπέλια, εις τα νερά.

Εις τον ήσυχον αιθέρα
τώρα αθώα δεν αντηχεί
τα λαλήματα η φλογέρα,
τα βελάσματα το αρνί.

Τρέχουν άρματα χιλιάδες,
σαν το κύμα εις το γιαλό.
Αλλ’ οι ανδρείοι παλικαράδες
δεν ψηφούν τον αριθμό.

Ω τρακόσιοι! Σηκωθείτε
και ξανάλθετε σ’ εμάς
τα παιδιά σας θέλ’ ιδήτε
πόσο μοιάζουνε με σας.

Όλοι εκείνοι τα φοβούνται
και με πάτημα τυφλό
εις την Κόρινθο αποκλειούνται
κι όλοι χάνουνται απ’ εδώ.

Στέλνει ο άγγελος του ολέθρου
πείναν και Θανατικό
που με σχήμα ενός σκελέθρου
περπατούν αντάμα οι δύο.

Και πεσμένα εις τα χορτάρια
απεθαίνανε παντού
τα θλιμμένα απομεινάρια
της φυγής και του χαμού.

Και εσύ αθάνατη, εσύ θεία,
που ό,τι θέλεις ημπορείς,
εις τον κάμπο, Ελευθερία,
ματωμένη περπατείς.

Στη σκιά χεροπιασμένες,
στη σκιά βλέπω κι εγώ
κρινοδάκτυλες παρθένες
οπού κάνουνε χορό.

Στο χορό γλυκογυρίζουν
ωραία μάτια ερωτικά,
και εις την αύρα κυματίζουν
μαύρα, ολόχρυσα μαλλιά.

Η ψυχή μου αναγαλλιάζει
πώς ο κόρφος καθεμιάς
γλυκοβύζαστο ετοιμάζει
γάλα ανδρείας και ελευθεριάς.

Μες στα χόρτα, στα λουλούδια,
το ποτήρι δεν βαστώ.
Φιλελεύθερα τραγούδια
σαν τον Πίνδαρο εκφωνώ.

Απ’ τα κόκαλα βγαλμένη
των Ελλήνων τα ιερά,
και σαν πρώτα ανδρειωμένη,
χαίρε, ω χαίρε, Ελευθεριά!

Πήγες εις το Μεσολόγγι
την ημέρα του Χριστού,
μέρα που άνθισαν οι λόγγοι
για το τέκνο του Θεού.

Σούλθε εμπρός λαμποκοπώντας
η Θρησκεία μ’ ένα σταυρό,
και το δάκτυλο κινώντας
οπού ανεί τον ουρανό.

Σ’ αυτό, εφώναξε, το χώμα
στάσου ολόρθη, Ελευθεριά
και φιλώντας σου στο στόμα
μπαίνει μες στην εκκλησιά.

Εις την τράπεζα σιμώνει
και το σύγνεφο το αχνό
γύρω γύρω της πυκνώνει
που σκορπάει το θυμιατό.

Αγρικάει την ψαλμωδία
οπού εδίδαξεν αυτή.
Βλέπει τη φωταγωγία
στους Αγίους εμπρός χυτή.

Ποιοι είν’ αυτοί που πλησιάζουν
με πολλή ποδοβολή,
κι άρματ’ , άρματα ταράζουν;
Επετάχτηκες εσύ.

Α! Το φως που σε στολίζει,
σαν ηλίου φεγγοβολεί,
και μακρόθεν σπινθηρίζει,
δεν είναι, όχι, από τη γη.

Λάμψιν έχει όλη φλογώδη,
χείλος, μέτωπο, οφθαλμός
φως το χέρι, φως το πόδι
κι όλα γύρω σου είναι φως.

Το σπαθί σου αντισηκώνεις,
τρία πατήματα πατάς,
σαν τον πύργο μεγαλώνεις,
και εις το τέταρτο κτυπάς.

Με φωνή που καταπείθει,
προχωρώντας ομιλείς
«Σήμερ’ άπιστοι, εγεννήθη
ναι, του κόσμου ο Λυτρωτής.

Αυτός λέγει... Αφοκρασθείτε:
Εγώ είμ’ Aλφα, Ωμέγα εγώ
πέστε, που θ’ αποκρυφθείτε
εσείς όλοι, αν οργισθώ;

Φλόγα ακοίμητην σας βρέχω,
που μ’ αυτήν αν συγκριθεί
κείνη η κάτω οπού σας έχω
σαν δροσιά θέλει βρεθεί.

Κατατρώγει, ωσάν τη σχίζα,
τόπους άμετρα υψηλούς,
χώρες, όρη από τη ρίζα,
ζώα και δένδρα και θνητούς.

Και το πάν το κατακαίει,
και δε σώζεται πνοή,
πάρεξ του άνεμου που πνέει
μες στη στάχτη τη λεπτή".

Κάποιος ήθελε ερωτήσει:
του θυμού του είσαι αδελφή;
Ποίος είν’ άξιος να νικήσει,
ή με σε να μετρηθεί;

Η γη αισθάνεται την τόση
του χεριού σου ανδραγαθιά,
που όλην θέλει θανατώσει
τη μισόχριστη σπορά.

Την αισθάνονται, και αφρίζουν
τα νερά, και τ’ αγρικώ
δυνατά να μουρμουρίζουν
σαν να ρυάζετο θηριό.

Κακορίζικοι, που πάτε
του Αχελώου μες στη ροή,
και πιδέξια πολεμάτε
από την καταδρομή.

Να αποφύγετε! Το κύμα
έγινε όλο φουσκωτό.
Εκεί ευρήκατε το μνήμα
πριν να ευρήτε αφανισμό.

Βλασφημάει, σκούζει, μουγκρίζει
κάθε λαρυγγας εχθρού,
και το ρεύμα γαργαρίζει
τες βασφήμιες του θυμού.

Σφαλερά τετραποδίζουν
πλήθος άλογα, και ορθά
τρομασμένα χλιμιντρίζουν
και πατούν εις τα κορμιά.

Ποιος στον σύντροφον απλώνει
χέρι, ωσάν να βοηθηθεί;
Ποιος τη σάρκα του δαγκώνει
όσο οπού να νεκρωθεί;

Κεφαλές απελπισμένες,
με τα μάτια πεταχτά,
κατά τ’ άστρα σηκωμένες
για την ύστερη φορά.

Σβιέται αυξαίνοντας η πρώτη
του Αχελώου νεροσυρμή
το χλιμίντρισμα, και οι κρότοι,
και του ανθρώπου οι γογγυσμοί.

Έτσι ν’ άκουα να βουίξει
τον βαθύν Ωκεανό,
και στο κύμα του να πνίξει
κάθε σπέρμα Αγαρηνό.

Και εκεί πούναι η Αγία Σοφία,
μες στους λόφους τους επτά,
όλα τ’ άψυχα κορμία
βραχοσύντριφτα, γυμνά.

Σωριασμένα να τα σπρώξει
η κατάρα του Θεού,
κι απ’ εκεί να τα μαζώξει
ο αδελφός του Φεγγαριού.

Κάθε πέτρα μνήμα ας γένει.
Και η θρησκεία κι η Ελευθεριά
μ’ αργοπάτημα ας πηγαίνει
μεταξύ τους, και ας μετρά.

Ένα λείψανο ανεβαίνει
τεντωτό, πιστομητό,
κι άλλο ξάφνου κατεβαίνει
και δεν φαίνεται και πλιό.

Και χειρότερα αγριεύει
και φουσκώνει ο ποταμός.
Πάντα, πάντα περισσεύει
πολυφλοίσβισμα και αφρός.

Α! Γιατί δεν έχω τώρα
τη φωνή του Μωυσή;
μεγαλόφωνα, την ώρα
οπού εσβηούντο οι μισητοί.

Τον Θεόν ευχαριστούσε
στου πελάου τη λύσσα εμπρός,
και τα λόγια ηχολογούσε
αναρίθμητος λαός.

Ακλουθάει την αρμονία
η αδελφή του Ααρών,
η προφήτισσα Μαρία,
μ’ ένα τύμπανο τερπνόν.

Και πηδούν όλες οι κόρες
με τις αγκάλες ανοικτές,
τραγουδώντας, ανθοφόρες,
με τα τύμπανα κι εκειές.

Σε γνωρίζω από την κόψη
του σπαθιού την τρομερή,
σε γνωρίζω από την όψη
που με βία μετράει τη γη.

Εις αυτήν, είν’ ξακουσμένο,
δεν νικιέσαι εσύ ποτέ.
Όμως, όχι, δεν είν’ ξένο
και το πέλαγο για σε.

Το στοιχείον αυτό ξαπλώνει
κύματ’ άπειρα εις τη γη,
με τα οποία την περιζώνει,
κι είναι εικόνα σου λαμπρή.

Με βρυχίσματα σαλεύει
που τρομάζει η ακοή
κάθε ξύλο κινδυνεύει
και λιμιώνα αναζητεί.

Φαίνετ’ έπειτα η γαλήνη
και το λάμψιμο του ηλιού,
και τα χρώματα αναδίδει
του γλαυκότατου ουρανού.

Δεν νικιέσαι, είν’ ξακουσμένο,
στην ξηρά εσύ ποτέ
όμως, όχι, δεν είν’ ξένο
και το πέλαγο για σε.

Περνούν άπειρα τα ξάρτια,
και σαν λόγγος στριμωχτά
τα τρεχούμενα κατάρτια,
τα ολοφούσκωτα πανιά.

Συ τες δύναμές σου σπρώχνεις,
και αγκαλά δεν είν’ πολλές,
πολεμώντας, άλλα διώχνεις,
άλλα παίρνεις, άλλα καις.

Με επιθύμια να τηράζεις
δύο μεγάλα σε θωρώ,
και θανάσιμον τινάζεις
εναντίον τους κεραυνό.

Πιάνει, αυξάνει, κοκκινίζει,
και σηκώνει μια βροντή,
και το πέλαο χρωματίζει
με αιματόχροη βαφή.

Πνίγοντ’ όλοι οι πολεμάρχοι
και δε μνέσκει ένα κορμί
χάρου, σκιά του Πατριάρχη,
που σ’ επέταξαν εκεί.

Εκρυφόσμιγαν οι φίλοι
με τς εχθρούς τους τη Λαμπρή,
και τους έτρεμαν τα χείλη
δίνοντάς τα εις το φιλί.

Κειές τες δάφνες που εσκορπίστε
τώρα πλέον δεν τες πατεί,
και το χέρι οπού εφιλήστε
πλέον, α! Πλέον δεν ευλογεί.

Όλοι κλαύστε. Αποθαμένος
ο αρχηγός της Εκκλησιάς
κλαύστε, κλαύστε κρεμασμένος
ωσάν νάτανε φονιάς.

Έχει ολάνοικτο το στόμα
π’ ώρες πρώτα είχε γευθεί
τ’ Aγιον Αίμα, τ’ Aγιον Σώμα
λες πως θε να ξαναβγεί.

Η κατάρα που είχε αφήσει
λίγο πριν να αδικηθεί
εις οποίον δεν πολεμήσει
και ημπορεί να πολεμεί.

Την ακούω, βροντάει, δεν παύει
εις το πέλαγο, εις τη γη,
και μουγκρίζοντας ανάβει
την αιώνιαν αστραπή.

Η καρδιά συχνοσπαράζει...
πλην τι βλέπω; Σοβαρά
να σωπάσω με προστάζει
με το δάκτυλο η θεά.

Κοιτάει γύρω εις την Ευρώπη
τρεις φορές μ’ ανησυχιά
προσηλώνεται κατόπι
στην Ελλάδα, και αρχινά.

"Παλληκάρια μου! Οι πολέμιοι
για σας όλοι είναι χαρά,
και το γόνα σας δεν τρέμει
στους κινδύνους εμπροστά..

Απ’ εσάς απομακραίνει
κάθε δύναμη εχθρική.
Αλλ’ ανίκητη μια μένει
που τες δάφνες σας μαδεί.

Μία, που όταν ωσάν λύκοι
ξαναρχόστενε ζεστοί,
κουραμένοι από τη νίκη,
αχ! Τον νουν σας τυραννεί.

Η Διχόνοια που βαστάει
ένα σκήπτρο η δολερή
καθενός χαμογελάει,
πάρ’ το, λέγοντας, και συ.

Κειο το σκήπτρο που σας δείχνει
έχει αλήθεια ωραία θωριά
μην το πιάστε, γιατί ρίχνει
εισέ δάκρυα θλιβερά.

Από στόμα οπού φθονάει,
παλληκάρια, ας μην `πωθεί,
πως το χέρι σας κτυπάει
του αδελφού την κεφαλή.

Μην ειπούν στο στοχασμό τους
τα ξένα έθνη αληθινά:
Εάν μισούνται ανάμεσό τους
δεν τους πρέπει ελευθεριά.

Τέτοια αφήστενε φροντίδα
όλο το αίμα οπού χυθεί
για θρησκεία και για πατρίδα
όμοιαν έχει την τιμή.

Στο αίμα αυτό, που δεν πονείτε
για πατρίδα, για θρησκειά,
σας ορκίζω, αγκαλιασθείτε
σαν αδέλφια γκαρδιακά.

Πόσον λείπει, στοχασθείτε,
πόσο ακόμη να παρθεί
πάντα η νίκη, αν ενωθείτε,
πάντα εσάς θ’ ακολουθεί.

Ω ακουσμένοι εις την ανδρεία!
καταστήστε ένα σταυρό,
και φωνάξετε με μία:
Βασιλείς, κοιτάξτ’ εδώ.

Το σημείον που προσκυνάτε
είναι τούτο, και γι’ αυτό
ματωμένους μας κοιτάτε
στον αγώνα το σκληρό.

Ακατάπαυστα το βρίζουν
τα σκυλιά και το πατούν
και τα τέκνα του αφανίζουν
και την πίστη αναγελούν.

Εξ αιτίας του εσπάρθη, εχάθη
αίμα αθώο χριστιανικό,
που φωνάζει από τα βάθη
της νυκτός: Να `κδικηθώ.

Δεν ακούτε, εσείς εικόνες
του Θεού, τέτοια φωνή;
τώρα επέρασαν αιώνες
και δεν έπαυσε στιγμή.

Δεν ακούτε; εις κάθε μέρος
σαν του Αβέλ καταβοά
δεν είν’ φύσημα του αέρος
που σφυρίζει εις τα μαλλιά.

Τι θα κάμετε; θ’ αφήστε
να αποκτήσωμεν εμείς
λευθερίαν, ή θα την λύστε
εξ αιτίας Πολιτικής;

Τούτο ανίσως μελετάτε,
ιδού, εμπρός σας τον Σταυρό
βασιλείς! Ελάτε, ελάτε, Και
κτυπήσετε κι εδώ".

Στίχοι:
Διονύσιος Σολωμός

Μουσική:
Νικόλαος Μάντζαρος

Επισκέπτης

maggisoula έγραψε:: Μισό........Μισό γιατί εγώ θα σαλτάρω τώρα!!!! Τι λέτε ρεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεε!!!! Ακουσον άκουσον!!!!!

Απίστευτο! Πούλησαν τα δικαιώματα του Εθνικού μας ύμνου σε ιαπωνική εταιρεία!

Δεν την χωρά ο νους την αποκάλυψη πως οποιοσδήποτε επιθυμεί να «παίζει» τον Εθνικό Ύμνο θα πρέπει να καταβάλλει πνευματικά δικαιώματα σε ιαπωνική εταιρεία!
Το ζήτημα ήρθε στην επιφάνεια όταν...
πρώην εργαζόμενοι της ΕΡΤ διαμαρτυρόμενοι για την ανακατάληψη του Ραδιομεγάρου της Αγίας Παρασκευής από τους αστυνομικούς προσπάθησαν να ανεβάσουν στον ιστότοπο τους στο Youtube το δελτίο ειδήσεων το οποίο έκλεινε με τον Εθνικό Ύμνο.
Μόλις το βίντεο ανέβηκε, το Youtube έστειλε μια ειδοποίηση σύμφωνα με την οποία θα έπρεπε είτε να αφαιρεθούν τα ηχητικά τμήματα του βίντεο που έχουν πνευματικά δικαιώματα, είτε να επιτραπεί στο YouTube να παίζει στην αρχή του βίντεο διαφημίσεις, προκειμένου να αποδώσει στον κάτοχο των δικαιωμάτων το ποσό που του αναλογεί.

Και σε σχετικό ερώτημα το YouTube αποκάλυψε ότι τα δικαιώματα του ελληνικού Εθνικού Ύμνου ανήκουν στην εταιρεία διαχείρισης και διανομής μουσικής IODA που πλέον ονομάζεται Orchard.

Ο μουσικός παραγωγός Ακης Εβενης (μέσω κειμένου του στο artXpress) καλεί τον υπουργό Πολιτισμού, Πάνο Παναγιωτόπουλο, να διερευνήσει το θέμα, παραπέμποντάς τον σε όσα συνέβησαν με τον Εθνικό Υμνο της Τουρκίας το 2007, οπότε αποκαλύφθηκε ότι προστατεύεται από δικαιώματα πνευματικής ιδιοκτησίας τα οποία ανήκουν στη γερμανική εταιρεία GEMA.

Ο νόμος 2121/93 (ΦΕΚ Α' 25/4-3-1993) για την πνευματική ιδιοκτησία, τα συγγενικά δικαιώματα και τα πολιτιστικά θέματα φαίνεται πως αδυνατεί να προστατεύσει τον Εθνικό Υμνο, οπότε η Πολιτεία καλέιται άμεσα να λάβει τα μέτρα της.

ΠΟΙΟΣ ΡΕ; ΓΙΑΤΙ; ΜΕ ΠΟΙΟ ΔΙΚΑΙΩΜΑ ΤΟ ΚΕΡΑΤΟ ΜΟΥ ΜΕΣΑ;;;;; ΠΟΙΟΣ ΘΕΛΩ ΝΑ ΜΑΘΩ ΠΟΙΟΣ; ΘΕΛΩ ΝΑ ΜΑΘΩ ΠΟΙΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΣ!!!!!!! ΤΑ ΧΩ ΠΑΡΕΙ ΛΕΜΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕ!!!!! ΕΣΤΕΙΛΑ ΚΙΟΛΑΣ ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΣΤΟ ΥΠΟΥΡΓΕΙΟ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ! ΘΕΛΩ ΑΠΑΝΤΗΣΕΙΣ ΚΑΙ ΘΕΛΩ ΠΙΣΩ ΤΟΝ ΕΘΝΙΚΟ ΜΟΥ ΜΟΥ ΜΟΥ ΜΟΥ ΥΜΝΟ! ΛΑΜΟΓΙΑ ΑΛΗΤΕΣ!!!! ΘΑ ΜΑΖΕΨΩ ΚΑΙ ΚΑΤΙ ΠΑΛΙΑ ΣΟΒΡΑΚΑ ΤΟΥ ΠΑΠΠΟΥ ΜΟΥ ΤΟΥ ΣΥΧΩΡΕΜΕΝΟΥ ΚΑΙ ΘΑ ΤΟΥΣ ΤΑ ΣΤΕΙΛΩ ΚΑΙ ΜΑ ΤΟ ΘΕΟ ΠΟΥ ΠΙΣΤΕΥΩ ΘΑ ΤΟ ΚΑΝΩ!!!!!!

ΠΟΥ ΘΑ ΦΤΑΣΕΙ Η ΠΡΟΔΟΣΙΑ; ΠΟΥΛΗΣΑΝ ΤΑ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ ΤΟΥ ΕΘΝΙΚΟΥ ΜΑΣ ΥΜΝΟΥ ΣΕ ΙΑΠΩΝΙΚΗ ΕΤΑΙΡΕΙΑ!

Απίστευτο, τρελό, αλλά αληθινό: Στην εταιρεία διαχείρισης και διανομής μουσικής IODA που πλέον ονομάζεται Orchard ανήκουν τα πνευματικά δικαίωματα του Εθνικού μας Ύμνου (στίχοι Διονύσιος Σολωμός, μελοποίηση Νικόλαος Μάντζαρος) και άρα απαγορεύεται η χρήση του χωρίς να αποδίδονται πνευματικά δικαιώματα!
Η αποκάλυψη ήρθε όταν οι πρώην εργαζόμενοι της ΕΡΤ διαμαρτυρόμενοι για την ανακατάληψη του Ραδιομεγάρου της Αγίας Παρασκευής από τους αστυνομικούς προσπάθησαν να ανεβάσουν στον ιστότοπο τους στο Youtube το δελτίο ειδήσεων το οποίο έκλεινε με τον Εθνικό Ύμνο.
Μόλις το βίντεο ανέβηκε, το Youtube έστειλε μια ειδοποίηση σύμφωνα με την οποία θα έπρεπε είτε να αφαιρεθούν τα ηχητικά τμήματα του βίντεο που έχουν πνευματικά δικαιώματα, είτε να επιτραπεί στο YouTube να παίζει στην αρχή του βίντεο διαφημίσεις, προκειμένου να αποδώσει στον κάτοχο των δικαιωμάτων το ποσό που του αναλογεί.
Και σε σχετικό ερώτημα το YouTube αποκάλυψε ότι τα δικαίωματα του ελληνικού Εθνικού Ύμνου ανήκουν στην εταιρεία διαχείρισης και διανομής μουσικής IODA που πλέον ονομάζεται Orchard.
Η εταιρεία ιδρύθηκε το 2003 και διαθέτει ένα παγκόσμιο δίκτυο συλλογικής διαχείρισης και διανομής μουσικής και ταινιών.
Δραστηριοποιείται σε 27 χώρες και διατηρεί σχέσεις ελέγχου με τα μεγαλύτερα διαδικτυακά μέσα παροχής περιεχομένου όπως το YouTube, το iTunes, το Amazon κ.λπ, ενώ ανήκει κατά ένα μεγάλο μέρος στην Sony Music Entertainment.
Δηλαδή ο εθνικό μας ύμνος ανήκει στην πολεθνική εταιρεία Sony!
Το ερώτημα είναι ποιος φορέας έχει δηλώσει κάτοχος πνευματικών ή συγγενικών δικαιωμάτων του Εθνικού Ύμνου. Το ερώτημα είναι μήπως τα δικαιώματα εκχωρήθηκαν μεταξύ 2010 και 2012 με τα δύο Μνημόνια που υπέγραψαν οι κυβερνήσεις Παπανδρέου και Σαμαρά.
Το ζήτημα είναι τεράστιο αφού άπτεται συμβολισμών που μπροστά τους απλά όλα τα άλλα είναι μικρά και ασήματα.
Και πρέπει να δοθεί "εδώ και τώρα" μια απάντηση από την κυβέρνηση: Πώς, πότε και από ποιον εκχωρήθηκαν τα δικαιώματα του Εθνικού Ύμνου. Είναι γεγονός ότι η πώλησή τους έγινε για να να καλυφθεί μέρος του εξωτερικού χρέους της χώρας;

ΑΛΗΤΕΕΕΕΕΕΣ! ΤΑ ΧΩ ΠΑΡΕΙ! ΗΤΑΝ Η ΣΤΑΓΟΝΑ ΡΕ ΠΑΙΔΙ ΜΟΥ! ΜΟΥ ΓΥΡΙΣΕ ΤΟ ΜΑΤΙ ΤΟΥΜΠΑΑΑΑΑ! ΤΙ ΤΟΥΜΠΑ ΜΠΡΕΙΚ ΝΤΑΝΣ ΧΟΡΕΥΕΙ ΑΛΗΤΕΕΕΕΕΕΣ!!!!!!!!!

Επισκέπτης

Φαντάσου..πόσο πολύ μας αγαπάνε , που θέλουν να μας "φάνε"

Τι στην ευχή θα εκμεταλλευτεί η sony, από αυτό; Να μου πεις απο την Ακρόπολη, να το καταλάβω.
Δεν έχουν τον Θεό τους. Μήπως το παρατραβάνε;

Τίποτα δε γίνεται τυχαια. Γιατί αφού κάτι μου ανήκει........τότε;;;;;......αν εχω εγω τα δικαιωματα μπορω και ν αποφασίσω πότε ΚΑΙ ΑΝ ΘΑ παίζεται! Δεν ειν όλα για το κέρδος. Και μπορεί άλλους να μη τους νοιάζει γιατί θα πουν εδώ ξεπούλησαν τα κορμια και τις ζωες μας και τα παιδια μας, τον ύμνο θα σκεφτώ; α ρε ζιζανιο τι μου κάνεις!!! τεσπά! όοοοοοχι!

ΟΧΙ ΔΕ ΓΟΝΑΤΙΖΩ ΚΑΙ ΘΕΛΩ ΤΟΝ ΥΜΝΟ ΜΟΥ ΜΟΥ ΜΟΥ ΜΟΥΟΥΟΥΟΥ ΠΙΣΩ!!!!!

ΚΑΙ ΖΗΤΗΣΤΕ ΜΟΥ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ!!! ΕΛΑΤΕ! ΘΑ ΠΑΡΕΤΕ ΤΑ..................ΔΙΚΑ ΜΟΥ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΑ ΚΕΚΤΗΜΕΝΑ!!!!! ΑΡΙΣΤΕΑ ΑΒΡΑΜΙΔΟΥ ΜΕ ΛΕΝ!

Επισκέπτης

ΕΙΝΑΙ ΧΡΗΣΙΚΤΗΣΙΑ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ ΠΟΛΙΤΩΝ ΠΡΟ ΤΩΝ ΕΚΑΤΩΝ ΧΡΟΝΩΝ ΚΑΙ..