Καλημέρα!! Καλησπέρα!! Καλώς ήρθατε!!

Καλημέρα σε όλα τα μέλη του αόρατου ναού.

Με λένε Στέλιο και είμαι κι εγώ σαν εσάς, ένας ταξιδευτής / εξερευνητής του κόσμου και του εαυτού μου.
Χαίρομαι που βρέθηκα σε αυτό το υποσχόμενο λιμάνι.

Καλώς όρισες Στέλιο

Ευχαριστώ πολύ για το καλωσόρισμα ladosifa. Καλώς σας βρήκα όλους. Η εικόνα σου δηλώνει ότι είσαι αναζητητής. Συνάμα δείχνει κι ότι οδηγείς. Σοφός συνδυασμός.

Καλώς το παιδί! Καλώς ήρθες Στέλιο stargate!

Καλησπέρα στην όμορφη παρέα σας.

Συγνώμη που είσερχομαι σ' αυτό το χώρο με το όνομα ΑΝΩΝΥΜΗ, αλλά όσο και να σκεύτηκα δεν μπόρεσα να βρω
ένα όνομα που να με αντιπροσωπεύει..

Για εσάς είμαι μια αγνώστη, αλλά για μένα είστε όλοι πολύ γνωστοί και οικείοι....

Εχει περάσει ενας χρόνος και κάτι, απο τότε που μπήκα για πρώτη φορά στον Αόρατο Ναό.

Καθόλου τυχαίο θα έλεγα..

Ειμαί κι εγώ μια ψυχή που βολοδέρνει πανω σ' αυτόν τον πλανήτη, σαράντα τέσσερα χρόνια τώρα..
Σκορπισμένη αλλού η σκέψη, αλλού το συναίσθημα..
Προσπαθώ να με μαζέψω, να με συγκροτήσω..μεσα μου..
και να με τοποθετήσω σε μια σωστή θέση σ' αυτόν τον κόσμο.
Ενας αγώνας...
Ναι γιατί ετσι τη βλέπω τη ζωή μου εδώ..έναν αγώνα.
Η κάθε μέρα και μια μάχη..
Μια μάχη με μένα την ίδια..
Πασχίζοντας να μη με σβήσω...
Πασχίζοντας να με αφήσω να υπάρχω εκεί στα βάθη μου...
Πασχίζοντας να δυναμώσω τη φωνή μου και να ακουστώ..

Κι εκεί που νομίζα ότι έφτασα στο σημείο μηδέν, και δεν πήγαινε ούτε μια σπιθαμή πιο πέρα....

έβγαλα το αυτοκίνητο απο το δρόμο σε μια άκρη..κι εκεί μέσα στο πουθενά, μόνη στα χωράφια..
ούρλιαξα με όλη τη δύναμη που μπορούσε να αντιδράση το είναι μου.
Εβρισα θεούς και δαίμονες, που με πέταξαν εδώ πάνω, να τυρανιέναι, και να μην γνωρίζω ούτε το γιατί.
Δεν ήθελα να συνεχίσω ούτε ένα βήμα παραπέρα, ούτε μια σπιθαμή.
Ηθελα να σβήσω εκεί, εκείνη τη στιγμή, σαν να μην υπήρξα ποτέ...
Δεν υπήρχε κανένας λόγος πλέον να ανακαλίψω πια είμαι, γιατί είμαι εδώ?
Ποιος ο σκοπός της υπαρξής μου?
Οχι καμιά απορία, καμία ερώτιση δεν ήταν πιο δυνατή απο την κούραση που ένιωσα εκείνη τη στιγμή...
Ηθελα απλά να πάψω να υπάρχω..
Μου έφερνε μια ατελείωτη ανακούφιση αυτή η σκέψη.
Να παψω να υπάρχω...
Ενα κουβάρι τα συναισθήματα και οι σκέψεις μου, μια ολόκληρη ζωή..
Φώναξα με όλη τη δύναμη που είχαν τα πνευμονιά μου, πασχίζοντας η φωνή μου να σκεπάσει το βουητό αυτού του κοσμου,
και να φτάσει στα αυτία καποιών εκει έξω.
Το ήξερα ότι μόνη μου δεν μπορούσα να εκπληρώσω αυτή μου την επιθυμία..
Να πάψω να υπάρχω....
με το να αυτοκτονούσα ήμουν σίγουρη ότι δεν ήταν αρκετό.
(Ασε που με την χαζομαρά που με δέρνει, να διαλέγω παντα τα δύσκολα στη ζωή, να κατεληγα να γυρίσω πίσω, και να βρεθώ σε κανένα
Αβγανιστάν, να φοράω μπούργκα).
Και βγήκε η φωνή απο τα βάθη της ψυχής μου..
ΑΝ ΜΕ ΑΚΟΥΤΕ... ΣΑΣ ΠΑΡΑΚΑΛΩ.. ΚΑΙ ΕΧΕΤΕ ΕΣΕΙΣ ΤΗ ΔΥΝΑΜΗ..
ΑΦΑΝΙΣΤΕΜΕ..ΔΕΝ ΤΟ ΑΝΤΕΧΩ ΑΛΛΟ.
ΚΙ ΑΝ ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙΤΕ ΝΑ ΤΟ ΚΑΝΕΤΕ, ΚΑΙ ΔΕΝ ΕΧΩ ΑΛΛΗ ΕΠΙΛΟΓΗ.. ΣΑΣ ΠΑΡΑΚΑΛΩ..ΔΕΙΞΤΕ ΜΟΥ ΜΙΑ ΚΑΤΕΥΘΥΝΣΗ..ΜΙΑ ΠΟΡΕΙΑ..
ΕΝΑ ΦΩΣ..
Δεν ξέρω για πόση ώρα έμεινα  εκει χαμένη, μέσα στο κενό... στο τίποτα...
Το ίδιο βραδύ που γύρισα απο τη δουλεία στο σπίτι μπήκα στο internet, και πάτησα στο Google τη λέξη ψυχή,
και βρέθηκα στον Αόρατο Ναό.

Θέλω να περιγράψω τι ένιωσα εκείνη την πρώτη φορά όταν διάβασα τα κείμενα σου Αιθηρόη.....
Αλλα δεν μπορώ...
τα λόγια είναι φτωχά μπροστά στη δύναμη των συναισθημάτων που ξύπνησαν μέσα μου....
Κάθε κείμενο, κάθε ποίημα σου, κάθε λέξη, κάθε φράση...βάλσαμο για τη δικία μου ψυχή.....
ΤΙΠΟΤΑ ΤΥΧΑΙΟ...
Αυτό που με συγκλόνισε περισσότερο..
Συναισθήματα και σκεψείς, επαναλαμβανόμενες δικές μου, υπήρχαν μέσα στα γραπτά σου.

Σαράντα τέσσερα χρόνια ύπαρξης σ' αυτό το κόσμο, και δεν συνάντησα, και δεν συνάντησα ΕΝΑΝ δευτερο άνθρωπο,
που να μιάζουν οι σκέψεις του με τις δικές μου.
Που να έχει την ίδια αντίληψη για τη ζωή,με μένα.
Πάντα  είχα την αίσθηση ότι είμαι ολομόναχη σ' αυτόν τον κόσμο.
Οτι ο προωρισμός μου ήταν για αλλού, κι απο λάθος βρέθηκα εδώ, και δεν ταιριάζω πουθενά και με κανέναν.
Εκείνες τις πρώτες μέρες...
Εκλαψα...έκλαψα πολυ Αιθηρόη...έκλαψα όσο δεν θυμάμαι να είχα κλάψει ποτ'ε στη ζωή μου..
Εδώ μέσα νιώθω ότι ήρθε η ώρα που μπορώ για λίγο να ακουμπήσω το πολύτιμο φορτίο μου Αιθηρόη..
Την Ψυχή μου.

Δεν ξέρω τι μ' έπιασε..
Μετά απο τόσο μεγάλο διάστημα στη σιωπή...με το καλησπέρα τόση πολλή φλυαρεία...
Συγνώμη..
Ελπίζω να μην με παρεξηγήσετε...
Ενιωσα την ανάγκη να το μιραστώ μαζί σας...

P.S. Ηθελα να το γνωρίζεις Αιθηρόη...
Είσαι ο ΦΑΡΟΣ για πολλές ψυχές..

Την αγάπη μου σε όλους..

ΑΝΩΝΥΜΗ,δεν μου είσαι άγνωστη,κάθε άλλο,μου είσαι τόσο οικεία που,κάποια στιγμή,δεν ξεχώρισα αν τα λόγια σου τα έγραψα εγώ.Δεν έχω αυτοκίνητο,δεν είμαι 44,αυτό μόνο αλλάζει.
Χαίρομαι που έγραψες,χαίρομαι που είσαι εδώ.
Με άγγιξες σε βαθμό που δεν μπορώ να σου περιγράψω.
Μείνε.
Κι εσύ είσαι Φάρος.

Ευχαριστώ Αιθηρόη για τους φίλους που κράτησες.

Το μανιφέστο του ''Φάρου''.
Και να βρεις όνομα,δεν είσαι ανώνυμη,δεν είσαι ούτε το όνομα σου.
Είσαι.

Σε ακούω...
Και σε θαυμάζω γιατί είσαι πολύ δυνατή.

Ο εσωτερικός πνιγμός, είναι βίαιος και σαρωτικός.
Την μία μοιάζει να σε ξεριζώνει από τα θεμέλια του "είναι" σου και να κόβεται η ανάσα σου... και την αμέσως επόμενη, να νιώθεις πως μια μεγάλη απάτη έχει οργανωθεί εις βάρος σου και αντικρίζεις το "μηδέν".

Όλο αυτό, μοιάζει με το βίωμα της απόλυτης απόγνωσης... σε κατακτά ολοκληρωτικά... σε καταλύει.

Πνευματικός και συναισθηματικός θάνατος.

Είναι σοκαριστικός.

Είναι επικίνδυνος.

Και κάποιες φορές, είναι αναγκαίος...

Εάν δεν είσαι από την φύση σου δυνατός, αυτοκαταστρέφεσαι.

Εάν είσαι... αναγνωρίζεις το τέλος ενός εαυτού... και την ευκαιρία του νέου.

Από εκείνη την τελευταία στιγμή της εσωτερικής σου διασάλευσης, έως σήμερα... τι έκανες; Τι άλλαξε;

Βρήκες μία ανακούφιση εδώ, λες... δεν θα ήθελα να αρκεστείς σε αυτό. Είναι τόσο... λίγο αυτό!

Έχεις μία ζωή, που είτε το πιστεύεις ή όχι, μπορείς να την κάνεις ό,τι θέλεις.

Ναι γνωρίζω, υπάρχουν καταστάσεις που εμποδίζουν μία τέτοια πράξη.

Βρες τρόπους.

Βρες τι διεγείρει τον ενθουσιασμό της ψυχής σου... του πνεύματος σου.

Μην μου πεις δεν έχεις, δεν βρίσκεις!

Δεν είναι αλήθεια.
Ξέχασες... αφέθηκες πολύ καιρό, μάτια μου, και ξέχασες...

Θυμήσου...

Ένα ον που χαμογελάει στον "θάνατο" του σαρκάζοντας τον, έχει πολλούς λόγους για να εργαστεί την έκφραση του εαυτού του... με μπούργκα ή χωρίς.

Η ανώνυμη, δεν σου είναι καθόλου ανώνυμη.

Είτε το κάνεις με τον μαλακό τρόπο, είτε με τον άγριο... ξεκίνα!

Αδιαφορώ για το τι θέλουν οι γύρω σου από εσένα...

Εγώ επιθυμώ να σε γνωρίσω...
Θέλω να σε Γνωρίσω!
Μου το επιτρέπεις;

Αρκετά σιώπησες...

Θέλω να ακούσω και την επώνυμη.

Κάνε όσο θόρυβο θέλεις... μέχρι να βρεις και να θυμηθείς τον ρυθμό.

Ίσως μοιάζει να σου απαιτώ πολλά.

Χμ...

Λυπάμαι αλλά σε αγαπώ περισσότερο από όσο νομίζεις, περισσότερο από όσο ζητάς και σου αρκεί.

Ζήτα τα πάντα, για να πάρεις πολλά.

Χαρά... χαρά...
Τι είναι αυτό;
Θυμάσαι;
Από πού πηγάζει;
Πώς;

Χ... η ένωση πνεύματος με το υλικό κομμάτι.

Α... το "σκεύος" που θα "τοποθετηθεί" η ένωση.

Ρ... η ροή...

ΕΚΦΡΑΣΗ! ΕΜΦΑΝΙΣΗ! ΧΟΡΟΣ!

ΕΣΥ...

Χμ...

Τι σου μιλώ...;

Ξέρεις...

Γέλα...
Τόλμα...
Μην φοβάσαι...
"Ξόδεψε" όσα "είσαι" και όσα "έχεις"...
Δεν έχεις να χάσεις τίποτε...

Μην περιορίζεις τον εαυτό σου στα τετραγωνικά που "κάθεσαι"... και δεν μιλώ για γη και τοίχους από τσιμέντο...

Η ζωή, είναι ένα πάρε δώσε...

(Δεν το νοούν όλοι αυτό, διότι άλλα δίνουν... και άλλα νομίζουν πως δίνουν. Είναι άδικη, λένε... Είναι...;
Λες να τα βάζει στις τσέπες της;)

Εσύ;
Τι "δίνεις";

Τι λες;
Πάμε;

Δεν έχω γνωρίσει άτομο που να λειτουργεί σε τόσα επίπεδα. Να 'χει την διάθεση ν' ανεβαίνει και να κατεβαίνει στα διάφορα επίπεδα της ανθρώπινης σύνθεσης. Από τα υψηλά ιδεώδη, στα απλά συναισθήματα των άλλων.
Δεν το λέω υποτιμητικά. Απλά όσοι φτιάχνουν διαστημόπλοια, δεν ασχολούνται με τον θερμοσίφωνα του μπάνιου του γείτονα. Δυστυχώς έτσι γίνεται.
Γι' αυτό εκπλήσομαι. Δεν σας παρακολουθώ βέβαια πολύ καιρό. Μόνο τις τελευταίες 7-8 μέρες.
Γράφτηκα μόνο και μόνο για να κάνω αυτήν την παρατήρηση.
Είσαι μια ευοίωνη έκπληξη Αιθηρόη.
Να είσαι καλά και να συνεχίσεις έτσι. Εύχομαι να μην αλλάξεις και να μην γίνεις σαν τους άλλους, που δεν καταδέχονται κάτι λιγότερο τους. Νεκρά αγάλματα κατάντησαν, που για να σελέψουν απαιτούν τιμές και προσφορές.

Ας απέχεις απ' όλους αυτούς καλή μου!

Γεωργία Κ.

Κι εγώ σ αγαπώ ΑΝΩΝΥΜΗ!

Και η Αιθηρόη μας δεν είναι σαν αυτούς που την συγκρίνεις Γεωργία. Οπότε μην ανησυχείς.

Δεν ξέρω ούτε απο που να το ξεκινήσω...
ας το πιάσω απ' όπου να 'ναι..
Ειδες πολλά....αλλά οχι τη δική μου οπτκή γώνια..
Με την πρώτη ανάγνωση τρόμαξα...
Με τρόμαξε η εικόνα μου..αυτό που βλέπουν οι άλλοι..

Η μαγισούλα θα μπορούσε να φωνάξει.(Κατερίνα να ακόμα ένας πελάτης).
Αλλά ένας ψυχιατρός δεν νομίζω ότι μπορεί να βοηθήσει.

Με πονάει αυτός ο κόσμος Αιθηρόη...

Τα τελευταία χρόνια αντιλαμβάνομαι την υπαρξη μου μόνο μέσα απο τον πόνο...
Είναι σαν το λεμόνι στη πληγή..
Συρικνώθηκα όσο πιο πολύ μπορούσα, για να μετριασω τον πόνο..
Με πονάνε τα πάντα...και τα καλά.. και τα κακά..
Αλλαξα.. έγινα άλλος άνθρωπος..κανείς δεν με αναγνωρίζει πια...
αλλά μαζί με αυτή την αλλαγή ήρθε κι ο πόνος..
Δεν είναι δειλία... Δεν είναι φόβος..
Είναι ένας βαθής μεγάλος πόνος...
Τα καλά λόγια με πονάνε..Τα κακά είναι σε θέση να με αποτελιώσουν..
δεν χρειάζεται να μου μιλήσει καποιος άσχημα.
ενας λάθος τονισμός..μια ματιά.. και γίνομαι κομάτια.
Ειναι σαν μια αντίθετη ενέργεια μέσα μου...
Με το που συναντέται με τις διάφορες ενέργειες γίρω μου σ' αυτόν τον κόσμο..
Είναι σαν δυο αντίθετα ηλεκτρισμένα σύννεφα...
Ετσι το νιωθω δεν μπορώ να το περιγράψω καλύτερα..
Μόνο που αυτές οι δυο ενέργειες όταν σμίγουν, παράγουν πόνο...
Και ακόμα χειρότερα.. όταν εγώ απο λάθος μου προκαλέσω πόνο στους άλλους..
εκεί κάνω μέρες να συνέλθω...
Μου γραφεις. χαρά..Χαρά..Τί είναι αυτό? Θυμάσαι?
Ενωση πνεύματος με το υλικό κομάτι..
Πως μπορεί να γίνει αυτό Αθηρόη, που το ένα αποφεύγει να συναντήσει το άλλο...
Τον περισσότερο χρόνο της ημέρας το περνάω μόνη..
μπορεί να σας ακούγεται ασχημο..αλλα δεν είναι..μόνο τότε νιώθω ήσυχη και γαλήνια..
πολλες φορές τα τελευταία χρόνια σκέφτομαι, οτι αυτό πρεπει να είναι το συναίσθημα που κάνει τους μοναχούς να μονάσουν.
Κάπως ετσι πρέπει να νιώθουν...
Τα λόγια σου..(Εγώ επιθιμώ να σε γνωρίσω.. Θέλω να σε γνωρίσω..Μου το επιτρεπεις?

Ακόμα τρέχουν τα μάτια μου...

Είμαι σύγουρη ότι με γνωρίζεις...

Την αγάπη μου.

ladosifa καλή μου...
Κι εγώ μέσα στα γραπτά σου αναγνώρισα τον εαυτό μου, πολλές φορές.
Χαίρομαι που το 'νιωσες κι εσύ..
Καλ δεν πρόκειται να φύγω,
Εδώ ήμουν για αρκετό καιρό,κι εδώ θα μείνω.
κι αν δεν γράφω..να ξερεις ότι είμαι εδώ, και σας αφουγκράζομαι.
ΙΚΤΙΝΕ την αγάπη μου...
marilena.. φωτεινώ πλάσμα..
Εχω κι εγω μια κόρη στην ηλικία σου,φωτεινή σαν κι 'σένα.
Της εχω διαβάσει απο αυτά που γράφεις.

Τίποτα από όλα αυτά, δεν συμβαίνουν από μόνα τους...
Η αυτοτιμωρία δεν καθησυχάζει την συνείδηση, όπως η σιωπή δεν είναι ειρήνη.

Πόλεμος γίνεται μέσα σου και κάποιος έδωσε το πρόσταγμα.

Αντιλαμβάνεσαι τι συμβαίνει εντός σου, αλλά όπως τονίζεις, δεν έχεις τον έλεγχο, σαν να μην είσαι εκεί.

Μα εάν δεν είσαι... τότε ποιος πονάει;

Η φύση είναι καθρέφτης του ανθρώπου... και η φύση δεν δρα ανεξέλεγκτα, ούτε χωρίς πρόθεση.

Και τίποτα δεν συμβαίνει χωρίς λόγο ή αιτία.

Αρνείσαι τον εαυτό σου.
Δεν θα συμφωνήσεις το γνωρίζω και δεν πειράζει καθόλου. Έχεις δίκιο να το κάνεις.

Δεν είναι αυτός ο κόσμος που νόμιζες πως θα βρεις. Μπορεί να ήρθες από λάθος επιλογή. Μπορεί να σε ανάγκασαν. Να σε ξεγέλασαν.

Πολλά μπορεί...

Είσαι εδώ όμως...

Κουράστηκες το γνωρίζω.
Έχεις κάθε δικαίωμα! Και έχεις κάθε δικαίωμα να μην ανέχεσαι έναν κόσμο που δεν σου αρέσει. Έχεις κάθε δικαίωμα να πονάς. Κάθε δικαίωμα άρνησης. Έχεις κάθε δικαίωμα να μην σου αρέσει εδώ πάνω. (Δεν είσαι η μόνη.)

Αλλά ξέρεις κάτι; Μπορεί να μην χαίρεσαι εσύ... εγώ όμως ναι. Διότι μπορείς να νιώσεις τους ανθρώπους γύρω σου. Μπορείς να τους βοηθήσεις. Να χαϊδέψεις την ψυχή τους.

Το να κλείνεις τα αυτιά σου, διότι σε πονάει, δεν είναι λύση.

Ναι, κατανοώ. Δεν το κάνεις. Ακούς και για τον λόγο αυτό πονάς.

Κρατάς ανοιχτή την είσοδο για τους ήχους του κόσμου, αλλά κλείδωσες τον εαυτό σου.

Είναι οδυνηρό να χάνεις την πίστη σου. Είσαι... και δεν είσαι.

Τι φοβάσαι;

Δεν μιλώ για τις φοβίες που βγαίνουν πάντα στην επιφάνεια...
Μιλώ για εκείνον τον έναν φόβο, που ποτίζει και ενδυναμώνει όλους τους υπόλοιπους.

Διότι πάντα υπάρχει ένας μεγάλος, που κρύβεται πίσω από τους μικρούς που εκδηλώνονται στην ζωή του ανθρώπου. Η ρίζα...

Όλα τα αρνητικά συναισθήματα, πηγάζουν από έναν φόβο.

Ψάξε βαθιά...
Θυμήσου τον καιρό που ήσουν καλά... θυμήσου πότε αυτό άλλαξε... θυμήσου πώς... τι συνέβη...

Ξέρεις... ο φόβος, είναι ύπουλος... είναι δύσκολος εχθρός... διότι τρέφεται από τον νου. Είναι δημιούργημα του νου... δεν έχει υλική υπόσταση και αυτό τον κάνει ισχυρό.

Όταν κάποιος φοβάται την φωτιά, δεν θα νικήσει τον φόβο εάν την σβήσει. Δεν είναι η φωτιά ο εχθρός. Ο φόβος είναι.

Όσο ο άνθρωπος θα φοβάται το μέλλον... οι φόβοι θα βρίσκουν πάντα γωνιά. Διότι συντηρείται στο... "μην συμβεί"... στο "θα"... σε κάτι που δεν υπάρχει και μπορεί να μην υπάρξει ποτέ. Σε κάτι που εκ των πραγμάτων, δεν μπορείς να αντιμετωπίσεις, διότι δεν έχει συμβεί ακόμη.

Λοιπόν...

Για εσένα δεν επιλέγει, ούτε το καλό, ούτε το κακό... ούτε ο πόνος, ούτε η χαρά... ούτε το φανερό, ούτε το αόρατο.

Είναι δική σου δουλειά αυτό.

Εσύ θα αποφασίσεις εάν θα συνεχίσεις να ζεις έτσι όπως ήδη πράττεις, ή εάν θα απλώσεις το χέρι στην γυναίκα που πνίγεται... εάν θα την τραβήξεις έξω ή εάν θα συνεχίσεις να την κοιτάς να παλεύει να μην βυθιστεί.

Δεν σου λέω πως είναι όλα καλά... ή θα πάνε όλα καλά.

Και μπορεί αυτήν την στιγμή, να διαβάζεις τις μεγαλύτερες ανοησίες που διάβασες ποτέ σου...

Λέω όμως...

Νοιάζομαι...
Σου κάνω συντροφιά...
Σε ακούω...
Σου μιλώ...
Σε ακουμπώ...

Δεν είσαι ό "κανείς"...
Και κάποιος άλλος ξεκίνησε ως "κανένας" (διότι έτσι ένιωθε)... και πάλεψε με τα τέρατα της ψυχής του, για αποδεχτεί πως είναι ο Οδυσσέας.

Χμ...

Θέλω να πω... όποια και να είσαι... είσαι Εσύ. Μέγα έργο!

Η εσωτερική άρνηση... δεν είναι ζωή... είναι αποχή.

Θυμάμαι μου είπε κάποιος, κάποτε... "Είμαι καμένη γη και τίποτα πια δεν φυτρώνει. Μόνο στάχτη παντού."

Και θυμήθηκα ένα κοριτσάκι στο Ιράκ, που ζωγράφιζε καταπληκτικές εικόνες, με την στάχτη. Έλαμπαν τα μάτια του, όταν μου τις έδειχνε!

Αααα πολύ ωραία μεγαλώνει η φήμη μου! Γιαβρί μου εσένα δε θα σ έστελνα για ψυχολόγο. Για ψυχολόγο είναι οι ελαφρές μορφές ντάρι ντάρι. Οι μεγάαααλες σοβαρές για ξορκιστ΄η! κι η δική σου μια σα εμένα θες να σε στρώσει!! Αστειεύομαι ψυχούλα μου. Αλλά έχει δίκιο η Αιθηρόη σόρυ. Αφησες και μπαίνει βγενει οποιος θέλει και τώρα αντε να τους βγ΄αλεις έξω. Τη φωνή δεν έπρεπε να τη βάλεις σε θεούς και δαίμονες αλλα στο καθρέφτη με ολίγα λόγια. Ακου να σε πάρουν!!!! Τι λες μωρέ;;;;;;; ακούς τι λες; σε ποιον δίνεις τον εαυτό σου; Αυτοί εκεί πάνω νοιάζονται νομίζεις για τη ζωή σου; Αααα! κι εσύ όμως τ άφησες το κορίτσι μας. Δε μ αρέσει. Τσου δε μ αρέσει. Ναι μωρέ το ξ΄ερω παίζω με τον πόνο σου. Εδώ πάιζω με τον δικό μου με των άλλων δε θα παίξω! Μη δίνεις σημασία. τρεις μέρες ουζο και τσίπουρο για το πονόδοντο κι μόχι μπουκοματα και γαργάρα ξέρεις! άσπρο πάτο μετά. Τώρα μου βγαίνει το αλκοολ. Καρδούλα μου; δεν μ αρεσει να στεναχωριεμαι. κι όσο πιο πολύ στεναχωριεμαι τοσο πιο πολύ κόντρα του πάω και του γελ΄αω στα μούτρα. Το δικό μου περνάει στ ορκίζομαι. Ξέρεις τι κάνω εγώ όταν ξυπνάω κι έχω ένα πνίξιμο ναααα στη καρδιά; πάω καθρέφτη με κοιτάω και λέω......αχ μωρέ πάλι πονάς; Κι ειχα μια σκασίλα! και τσουπ φευγω. Κι όταν έχω κέφια; Πάλι καθρέφτη!!!.......ω κάνουμε χαρούλες σήμερα; μπράβο το κορίτσι μου αλλά κι είχα μια σκασίλα! και τσουουουπ πάλι φευγω. Μου κάνω γυμνάσια. Επίτηδες για να εμπεδωσω ειτε ετσι ειτε αλλιως εγω θα αποφασισω τι θα νιωθω κι όχι το καθε τι που μπαινει βγαινει μέσα μου χωρις να με ρωτάει. ΘΕΛΩ ΝΑ ΠΩ ΚΙ ΕΓΩΩΩΩΩΩΩΩ..............Σ ΑΓΑΠΑΩΩΩΩΩΩΩ! ΟΠως και να σαι αλλα δε θελω να πονάς απ τη στιγμή που δε σ αρεσει. αν σ αρεσε θα σου λεγα ναι μωρέ! Να πιουμε σ αυτό. Αλλά αφού δε σ αρέσει........ε κάνε κάτι! Τωρα μετα απ αυτά που διάβασες...............ποιος ειναι για τη κατερινα; εγώ η εσύ;;; Ρε κατερινιώ που είσαι εσύ;

Ωπ! Κοίτα! ¨ολοι δουλεύουμε για σένα! Για ρίξε μια ματιά εδώ!!!! http://www.aoratos-naos.com/t2519-topic#17259  Μη νομίζεις κι εγ΄ω θα ψάξω για τον δικό μου ένοικο! Αυτό σ όλους μας είναι χρήσιμο!!!!!!

Να πω εδώ,αν και με πρόλαβε,πως η Αριστέα,δεν θα σε έστελνε ποτέ σε ψυχίατρο.
Θα σε σήκωνε από τα πατώματα με τσαμπουκά,θα νόμιζες ότι κάνει πλάκα με τον πόνο σου  και ίσως από την τσαντίλα σου να σηκωνόσουν να αντιμιλήσεις,αλλά,ως δια μαγείας,θα είχες σηκωθεί.
Και θα είχες σηκωθεί μόνη σου.Αυτό θέλει.
Να μην βλέπει σκυμμένα κεφάλια.

Και η Κατερίνα μας...άφησε την αίγλη των τίτλων για την ουσία και αυτή είναι πως ήθελε και θέλει να βοηθά τους ανθρώπους.

Υπάρχουν,είναι σκόρπιοι,αλλά υπάρχουν.

Όσο για μένα,για όλα αυτά που δεν μίλησα και δεν θα μιλήσω ποτέ,τα διάβασα σε σένα.

Να περιφέρεσαι στα γύρω να σε αφουγκράζομαι.
Μια αγκαλιά από αιθερική από μένα.

maggisoula έγραψε:

Αααα πολύ ωραία μεγαλώνει η φήμη μου! Γιαβρί μου εσένα δε θα σ έστελνα για ψυχολόγο. Για ψυχολόγο είναι οι ελαφρές μορφές ντάρι ντάρι. Οι μεγάαααλες σοβαρές για ξορκιστ΄η! κι η δική σου μια σα εμένα θες να σε στρώσει!! Αστειεύομαι ψυχούλα μου. Αλλά έχει δίκιο η Αιθηρόη σόρυ. Αφησες και μπαίνει βγενει οποιος θέλει και τώρα αντε να τους βγ΄αλεις έξω. Τη φωνή δεν έπρεπε να τη βάλεις σε θεούς και δαίμονες αλλα στο καθρέφτη με ολίγα λόγια. Ακου να σε πάρουν!!!! Τι λες μωρέ;;;;;;; ακούς τι λες; σε ποιον δίνεις τον εαυτό σου; Αυτοί εκεί πάνω νοιάζονται νομίζεις για τη ζωή σου; Αααα! κι εσύ όμως τ άφησες το κορίτσι μας. Δε μ αρέσει. Τσου δε μ αρέσει. Ναι μωρέ το ξ΄ερω παίζω με τον πόνο σου. Εδώ πάιζω με τον δικό μου με των άλλων δε θα παίξω! Μη δίνεις σημασία. τρεις μέρες ουζο και τσίπουρο για το πονόδοντο κι μόχι μπουκοματα και γαργάρα ξέρεις! άσπρο πάτο μετά. Τώρα μου βγαίνει το αλκοολ. Καρδούλα μου; δεν μ αρεσει να στεναχωριεμαι. κι όσο πιο πολύ στεναχωριεμαι τοσο πιο πολύ κόντρα του πάω και του γελ΄αω στα μούτρα. Το δικό μου περνάει στ ορκίζομαι. Ξέρεις τι κάνω εγώ όταν ξυπνάω κι έχω ένα πνίξιμο ναααα στη καρδιά; πάω καθρέφτη με κοιτάω και λέω......αχ μωρέ πάλι πονάς; Κι ειχα μια σκασίλα! και τσουπ φευγω. Κι όταν έχω κέφια; Πάλι καθρέφτη!!!.......ω κάνουμε χαρούλες σήμερα; μπράβο το κορίτσι μου αλλά κι είχα μια σκασίλα! και τσουουουπ πάλι φευγω. Μου κάνω γυμνάσια. Επίτηδες για να εμπεδωσω ειτε ετσι ειτε αλλιως εγω θα αποφασισω τι θα νιωθω κι όχι το καθε τι που μπαινει βγαινει μέσα μου χωρις να με ρωτάει. ΘΕΛΩ ΝΑ ΠΩ ΚΙ ΕΓΩΩΩΩΩΩΩΩ..............Σ ΑΓΑΠΑΩΩΩΩΩΩΩ! ΟΠως και να σαι αλλα δε θελω να πονάς απ τη στιγμή που δε σ αρεσει. αν σ αρεσε θα σου λεγα ναι μωρέ! Να πιουμε σ αυτό. Αλλά αφού δε σ αρέσει........ε κάνε κάτι! Τωρα μετα απ αυτά που διάβασες...............ποιος ειναι για τη κατερινα; εγώ η εσύ;;; Ρε κατερινιώ που είσαι εσύ;

   

Εδώ υπάρχει μέθοδος...θα την ακολουθήσω.

Αγαπητή ανώνυμη ο κόσμος χρειάζεται ,εχει ανάγκη απο ανθρώπους σαν κι εσένα.
Είσαι ένα διαμάντι μεσα σε μια ερημο απο κάρβουνο και σταχτη.
Δε μπορείς να φαντασείς ποσο πολυτιμη είσαι γιατί δεν αφήνεις τον εαυτό σου ελεύθερο να το καταλάβει.
Οπως σου έγραψα και την προγούμενη φορά ,όλα αυτά που αισθάνεσαι είναι απολύτως φυσιολογικά και μην αφήσεις κανένα να σου πεί το αντίθετο.
Εχεις έναν υπέροχο εσωτερικό κόσμο που έχρχεται κάθε μέρα σε πόλεμο με την ζοφερή και  σκληρή καθημερινότητα οπου κανείς δεν δείχνει συναισθήματα πλέον ,κανεις  δε νοιάζεται για το γείτονα του ,το διπλανό του ,το φίλο του.
Μη περιμένεις ταυτιση με ένα περιβάλλον που δε ταιριάζει ούτε στην νοητική σου πρόοδο ούτε στην ψυχική σου εξέλιξη.
Δεν είναι όλοι οι άνθρωποι ίδιοι.
Δεν είναι όλοι αναίσθητοι.
Καποιοι νοιάζωνται.
Εγώ νοιάζωμαι.:hg:

Καλημερα σ'ολους κ σ'ολες !
Ειμαι καινουργιος εδω δηλαδη εχω 3 μηνες μονο.Το ονομα μου ειναι Βησσαριων ειμαι κ εγω ενας εξερευνητης που αναζηταει το φως στην ψυχη του.Σας ειχα αφησει για λιγο γιατι εψαχνα την αληθεια αλλα ξεχασα το χαζο οτι η αληθεια ηταν ηδη μεσα μου.
Επισης θελω να σας ευχαριστησω επειδη μας βοηθατε ολους εδω μεσα με αυτα που γραφετε.
Αυτα απο τον μαθητη σας.

Βησσαρίων μας να σαι καλά αγόρι μου αλλαααα ώπα! Οχι μαθητής! Είδες τι πες; Η αλήθεια είναι μέσα σου. Δουλευουμε όλοι μας π'ανω σ αυτόν τον αργαλειό του κόσμου. Κάτι έχεις εσύ κάτι εχω γω κάτι οι άλλοι και παμε όλοι μαζί. Ενα κομμάτι του παζλ είμαστε ο καθένας κι αυτό το κλεψα απ την Αιθηρόη.

Να μαι κι εγωω...
Ήθελα να σου πω Ανωνυμη πως δεν είσαι μόνη, πως σαν την δική σου ψυχή είναι πολλές...φαντάζομαι το κατάλαβες έτσι;Η αγάπη όλων εδώ μέσα λάμπει σε κάθε γράμμα, σε κάθε λέξη... Ωστόσο,πιστεύω πως όσα"σε καταλαβαίνω"κι όσα "σε νιώθω"κι αν ακούσεις δεν θα αλλάξει κάτι στην κατάσταση σου διότι πραγματικά βρίσκεσαι εν μέσω"μάχης"...εσύ κι ο εαυτός σου...Συμπολεμιστές όλοι μας, δίπλα σου...
Θα βρεις στήριξη στις δύσκολες στιγμές, θα γλυκάνει ίσως η πίκρα και η απογοήτευση, μα δεν θα έρθει η νίκη.
Αυτό ως να αποφασίσεις να χρησιμοποιήσεις τα δικά σου μοναδικά"όπλα".
Η μοναξιά και η γαλήνη που λες πως σου χαρίζει αυτή, θεωρώ πως είναι κάτι σαν"κρυψώνα".
Εχώ μπει πολλές φορές εκεί μέσα...έχω νιώσει πολλές φορές την απατηλή"ασφάλεια"της...
Τρέχω εκεί όταν η"θηλιά"σφίγγει...
Όμως όχι...δεν είναι εκεί η λύση..
Θέλω λοιπόν να σου πω, ως"συμπολεμιστρια"...να βγεις απο εκει...φυλακή είναι...
Να βγεις και να δράσεις.
Είπε μια λατρεμένη φιλη σε μια στιγμή που...έτοιμη ήμουν να ξαναχωθω εκεί μέσα...
Πως καλό είναι να προστατεύω τον εαυτό μου...μα έτσι χάνεται η ευκαιρία να ανοίξουν"κρυμμένοι δρόμοι"...
Δρόμοι, πόρτες...πυλες...δεν το θέλω αυτό...ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ...αυτό είναι-για μένα-η μαγική λέξη...
Για αυτό λοιπόν, πιστεύω πως πρέπει να αφήσεις τον εαυτό σου να εκφράσει ότι αισθάνεται,χωρίς τον φόβο πως αυτό θα εκτιμηθει, χωρίς καν την ανάγκη για κάτι τέτοιο.
Αλληλεπιδρασε με τον κόσμο,το έξω θα ακουστεί μέσα,αυτή η διαδικασία ανοίγει"πύλες, δρόμους,πορτες"κάθε βίωμα σου είναι μια ευκαιρία να δεις ακόμη πιο βαθιά μέσα σου...να γνωρίσεις εσένα, να ξεκαθαρίσεις τι σε δυσαρεστεί και που πήγε η τι είναι αυτό που σε απομακρύνει από την χαρά.
Με συγχωρείς αν δεν είναι αρκετά κατανοητά όσα σου γράφω, απλά πρόσφατα σχετικά...βγήκα από την δική μου φυλακή...και πραγματικά είναι όμορφα εδω εξω...
Πόλεμος λοιπόν...μάχη.
Δίπλα σου, με αγάπη.