ΚΗΡΕΣ-ΚΡΙΝΟΣ ΤΗΣ ΘΑΛΑΣΣΑΣ

Στην ελληνική μυθολογία, δίπλα στον Άδη και τη σύζυγό του Περσεφόνη, παρουσιάζονται μερικές υποχθόνιες θεότητες, που δεν είναι πάντα εύκολο να ξεχωρίσουμε καθαρά τον ουσιαστικό του χαρακτήρα.
Μια τέτοια ιδιαίτερη περίπτωση είναι αυτή με τις Κήρες, που από πολλές απόψεις συγχέονται με τις Μοίρες.
Κατά τον Ησίοδο ήταν πνεύματα του θανάτου και της εκδίκησης. "Οι μαύρες Κήρες, τρίζοντας τα άσπρα δόντια τους, με μάτια τρομερά, ματωμένες, αχόρταγες, μάλωναν ποια θα πάρει αυτούς που έπεφταν. Όλες λαχταρούσαν να πιουν το μαύρο αίμα. Όταν κρατούσαν έναν πολεμιστή που είχε πέσει νεκρός ή τραυματίας, βύθιζαν τα μεγάλα νύχια τους στη σάρκα του και η ψυχή του πήγαινε στον Άδη και στον παγωμένο Τάρταρο. Αφού ρουφούσαν το αίμα του, πετούσαν το κουφάρι του πίσω τους και έτρεχαν, μέσα στο σάλαγο και τη σφαγή, να πέσουν πάνω σε καινούργια λεία".
Ο μανδύας τους ήταν κατακόκκινος από το αίμα των πολεμιστών, που έπεφταν στο πεδίο της μάχης. Χτυπούσαν παντού τον άνθρωπο, τόσο στο κρεβάτι του, όσο και πάνω στα κύματα της θάλασσας. Μερικές φορές τις ονόμαζαν σκύλες και κόρες του Άδη.
Κατ' αυτό ο τύπος αυτών των πνευμάτων του θανάτου πλησιάζει στον τύπο των Μοιρών. Κατά την αντίληψη ότι κάθε άνθρωπος που γεννιέται είχε την Κήρα του, που σ' όλη του την ζωή τον ακολουθούσε και τη στιγμή του θανάτου του προσδιόριζε. Έτσι ο Αχιλλέας είχε να διαλέξει ανάμεσα στις δυο αυτές θεότητες. Η μια θα του εξασφάλιζε μακρά αλλά άδοξη ζωή αν δεν έφευγε από τον τόπο γέννησής του. Η άλλη του πρόσφερε σύντομη αλλά ένδοξη ζωή αν πήγαινε να πολεμήσει κάτω από τα τείχη της Τροίας.

Οι Κήρες, που ο Απολλώνιος Ρόδιος τις ονομάζει "γρήγορες σκύλες του Άδη, που από τις ομίχλες όπου περιστρέφονται, ρίχνονται πάνω στους ζωντανούς", ήταν δαίμονες που τις φοβόνταν όλοι κι ήταν πάντοτε έτοιμες να ορμήσουν. Θνητός κανένας δεν μπορούσε απ' αυτές να γλιτώσει. Διέτρεχαν τα πεδία των μαχών μαζί με τους γύπες και σκόρπιζαν προς κάθε κατεύθυνση την καταστροφή.
Με τον καιρό, ο ρόλος των Κηρών απλώθηκε ως το σημείο να συγχέονται από μερικές απόψεις, με τις Μοίρες. Κάθε άνθρωπος είχε την Κήρα του, καθώς έλεγαν, που δεν τον εγκατέλειπε από τη στιγμή της γέννησής του ως το θάνατό του και ήταν παρούσα σ' όλες του τις πράξεις. Στην "Ιλιάδα" ο Δίας βάζει στη ζυγαριά τις Κήρες των δυο στρατιών, των Τρώων και των Ελλήνων, "Τη σηκώνει, κρατώντας την από τη μέση. Η μοιραία μέρα των Αργείων φαίνεται αμέσως. Ο δίσκος τους κατεβαίνει και σταματάει στη γη, των Τρώων ανεβαίνει προς τον πλατύ ουρανό". Με τον ίδιο τρόπο ο Δίας ζύγισε τις Κήρες του Αχιλλέα και του Έκτορα, όταν ήταν να μονομαχήσουν, κατά τη σύγκρουση που κατέληξε στο θάνατο του Τρώα, "Η μοιραία μέρα του Έκτορα φάνηκε και ο ήρωας κατέβηκε στον Άδη".

http://pantheon.20m.com/kires.htm

Κρίνος της θάλασσας, κρίνος της άμμου, Παγκράτιο το παράλιο, Pancratium maritimum
Παγκράτιο το παράλιο, Κρίνος της θάλασσας, Θαλασσόκρινος, ή, ο πανέμορφος κρίνος της άμμου, Pancratium maritimum, Sea daffodil, Sand Lily
Καθώς τελειώνει το καλοκαίρι, αρχίζει να κάνει την εμφάνιση του μία πανέμορφη αμαρυλλίδα, το γνωστό κρινάκι της θάλασσας.
Πολυετές βολβώδες φυτό με παχύ κορμό σαν καλάμι ύψους περίπου 40 cm, το δε ριζικό του σύστημα φτάνει το 1,5 μέτρο. Θα το συναντήσουμε μόνο στις αμμώδεις παραλίες της μεσόγειου, όπου έχει απομείνει πλέον καθώς δέχεται ισχυρή επίθεση από την τουριστική ανάπτυξη στις παραθαλάσσιες περιοχές και γι' αυτό είναι είδος υπό παρακολούθηση.
Βγάζει τα φύλλα του τον χειμώνα που το καλοκαίρι ξεραίνονται και τότε βγαίνουν μέσα από τη καυτή άμμο τα άνθη του. Λευκά, αρωματικά και τεράστια με κίτρινους ανθήρες που κάθονται πολύ κομψά πάνω στους στήμονες. Τα άνθη ανοίγουν αργά το απόγευμα προς το βράδυ.
Οι μικροσκοπικοί μαύροι και ελαφροί σπόροι του επιπλέουν στη θάλασσα η οποία τους ταξιδεύει σε μεγάλες αποστάσεις και κάποια στιγμή τους βγάζει σε κάποια άλλη ακτή και αυτός είναι ο ένας τρόπος πολλαπλασιασμού του (ο άλλος είναι με τους βολβούς).
Είναι γνωστό από αρχαίες εικονογραφήσεις στην Κρήτη , στα παλάτια της Κνωσού και από τις υστεροκυκλαδικές τοιχογραφίες στη Σαντορίνη.

Οικογένεια: Amaryllidaceae
Γένος: Pancratium
Είδος: Pancratium maritimum, Παγκράτιο το παράλιο, Κρίνος της θάλασσας, το κρινάκι της θάλασσας, Sea daffodil, Sand Lily.

Το μυθικό κρινάκι της άμμου που εντυπωσιάζει για τον τόπο που επιλέγει να φυτρώνει και την εποχή της ανθοφορίας του ονομάζεται Pancratium maritimum (Παγκράτιο το παράλιο) από το ελληνικό Pancratium - παν + κραταιός, για την υποτιθέμενη φαρμακευτική δύναμη του φυτού, (Pandocrator) - παντοδύναμο, και το λατινικό Maritimum που σημαίνει "από την θάλασσα-ακτή" ονομάζεται ακόμα Ασφόδελος της Θάλασσας, κρινάκι του Αγίου Νικολάου και Νάρκισσος της θάλασσας.



Το κρινάκι της θάλασσας λοιπόν είναι μια πανέμορφη αμαρυλλίδα, φυτό πολυετές κρυπτόφυτο (ένα μεγάλο μέρος του χρόνου υπάρχει μόνο ως βολβός στην άμμο) με κορμό που φτάνει τα 40 εκατοστά ,το ριζικό του σύστημα είναι βολβοειδές και φτάνει μέχρι και 1,50 μέτρο, σχεδόν κολυμπάει στη θάλασσα, ευδοκιμεί και αυτοφύεται σε αμμώδεις παραλίες και είναι είδος υπό παρακολούθηση γιατί κινδυνεύει.

Βγάζει τα φύλλα του το χειμώνα και το καλοκαίρι ξεραίνονται, σαν να καίγονται από την καυτή άμμο και εκείνη ακριβώς την στιγμή μέσα στον καυτό ήλιο του καλοκαιριού πετάγονται κάτασπρα τα άνθη του τεράστια, συμμετρικά, αρωματικά, έχει το καθένα έξι πέταλα και διαμορφώνουν ένα στέμμα όπως οι ασφόδελοι με 6 στήμονες και κίτρινους ανθήρες, μισανοίγουν αργά το απόγευμα προς το βράδυ, τότε που οι καυτές ακτίνες του ήλιου πηγαίνουν για ύπνο για να φθάσουν στο ζενίθ του ανοίγματος, όσο η νύχτα προχωρεί, αυτό ευνοεί τις νυχτόβιες πεταλούδες, που έχει επιλέξει, το φυτό για να κάνουν την επικονίαση.

Λίγο αργότερα το φθινόπωρο θα βγουν οι καρποί του κάψα, όταν ανοίξουν (συνήθως στα μέσα του φθινοπώρου) πετάγονται μακριά τα σπόρια μαύρα ακανόνιστα πολύ ελαφριά ώστε να μπορούν να ταξιδεύσουν, με τον αέρα και με τα κύματα σε κάθε ακρογιάλι που θα βρουν ιδανικές συνθήκες, ώστε να δημιουργήσουν, νέες αποικίες, επιτελώντας ένα πολύ σημαντικό οικολογικό καθήκον, να συγκρατούν την ρευστή από το έλεος των ανέμων και των κυμάτων άμμο και να στολίζουν τις ακρογιαλιές μας.

Οι σπόροι στο κέντρο τους έχουν ένα μικρό βολβό που είναι ο πραγματικός σπόρος. Θάβονται στην άμμο ψάχνοντας για υγρασία. Όσοι επιζήσουν μετά από 4-5 χρόνια θα ανθίσουν και θα συνεχίσουν τον κύκλο της ζωής τους, βλασταίνουν στο τέλος του χειμώνα ή στις αρχές της άνοιξης ,εκτός όμως από τους σπόρους πολλαπλασιάζεται και με βολβούς.

Το «HAVATSELET HA'SHARON», αναφέρεται στο Άσμα των Ασμάτων (στίχος 2:1). Είναι γενικά αποδεκτό ότι αυτό το λουλούδι ταυτίζεται με το Pancratium maritimum. Συμβολίζει την ανθοφορία των έρημων γαιών και την εξέλιξη τους, στο "μεγαλείο του Καρμέλ και του Σιαρόν" , (Ησαΐας 35:1-2).

Στην Αρχαία Ελλάδα τα λουλούδια αποτελούσαν μέρος της ζωής των ανθρώπων. Η θρησκεία, η τέχνη, οι μύθοι, ή ιατρική, οι τελετές και άλλες δραστηριότητες ήταν συνυφασμένες με τα λουλούδια.

Στη Μινωική περίοδο ή τέχνη της διακόσμησης είναι γεμάτη από την μαγεία που ασκούσαν τα λουλούδια στους ανθρώπους και αναδεικνύουν ένα υψηλό επίπεδο πολιτισμού ανθρωποκεντρικό, ευαίσθητο, μεγαλειώδη.

Το «Pancratium maritimum» όπως όλοι οι κρίνοι ήταν ιερό λουλούδι για τους μινωίτες με την ίδια θρησκευτική σημασία. Είναι γνωστό από αρχαίες εικονογραφήσεις στην Κρήτη, στα παλάτια της Κνωσού.

Η πρώτη παράσταση του Pancratium αναφέρεται από τον Έβανς, ο οποίος την ανακάλυψε κατά τις ανασκαφές που έκανε στο παλάτι της Κνωσού (1896). Αργότερα αναφέρεται από τον Μαρινάτο (1967 - 1972) κατά τις ανασκαφές στη Θήρα.

Υπάρχει μια τοιχογραφία στο ανάκτορο της Κνωσού "το μπλε πουλί" όπου στη κάτω δεξιά γωνία υπάρχει η πρώτη σωζόμενη αναπαράσταση του Παγκρατίου στον κόσμο.

Έχει μια ιστορία σχεδόν μυθική βρέθηκε σε ζωγραφιά που έγινε πριν 3.500 χρόνια στις υστεροκυκλαδικές τοιχογραφίες στο Ακρωτήρι της Σαντορίνης, στο Ανάκτορο που ανάσκαψε ο Μαρινάτος. Στις τοιχογραφίες απεικονίζεται χωρίς τα εξωτερικά πέταλα.

Στο απόγειο της δόξας του Μινωικού πολιτισμού, όταν η τέχνη είχε φτάσει σε ένα υψηλό επίπεδο ανάπτυξης, τα λουλούδια και τα φυτά χρησιμοποιούνται για την ομορφιά τους και ως αισθητική απόλαυση.

Ο Μινωικός πολιτισμός από το 2250 π.Χ. περίπου , για πρώτη φορά στην ιστορία της ανθρωπότητας τα φυτά εμφανίζονται στην τέχνη για την ομορφιά τους και όχι μόνο για την πρακτικότητα τους. Το χρονικό διάστημα από το 1700 - 1450 π.Χ. έχει κληθεί σαν νατουραλιστικό επειδή τα φυτά είναι ζωγραφισμένα με τις βοτανικές τους λεπτομέρειες και ως εκ τούτου μπορούμε να τα αναγνωρίζουμε χωρίς δυσκολία. Αυτό το ύφος, ωστόσο, όταν επαναλαμβάνεται για μεγάλο χρονικό διάστημα, και καθώς περνούσαν τα χρόνια έγινε σχεδόν συμβολική η απεικόνιση τους και δίνει απλώς ενδείξεις για το αρχικό σχήμα του ζωγραφισμένου φυτού.

Το Pancratium το συναντάμε στις αμμώδεις ακτές της Μεσογείου σε χώρους όπου κοινωνίες φυτών αναπτύσσονται σε αμμώδη εδάφη και εκεί όπου οι άνεμοι ευνοούν το σχηματισμό θινών, αυτές οι οικολογικές συνθήκες δεν είναι και πολύ διαφορετικές από αυτές της προϊστορικής εποχής. Όπως είναι γνωστό στην περιοχή του Αιγαίου υπάρχουν τα Μελτέμια είναι βόρειοι άνεμοι που πνέουν στην Ανατολική Μεσόγειο κατά τη διάρκεια των καλοκαιρινών μηνών, αρχίζουν ως ένα ελαφρύ αεράκι το Μάιο, και να γίνει πιο έντονο, τον Ιούνιο, ισχυρότεροι άνεμοι επικρατούν από την μέση του Ιουλίου μέχρι και τον Αύγουστο και εξασθενούν το Σεπτέμβριο. Η εμφάνιση του Pancratium, στην περιοχή της Μεσογείου παρουσιάζει μεγάλο ενδιαφέρον.

Χρησιμοποιώντας αυτούς τους ζωοδόχους ανέμους του καλοκαιριού ξεκινάει να ανθίζει στα μέσα του Ιουλίου, υπό την επίδραση των κυμάτων της θάλασσας και του αέρα που στέλνει σταγονίδια θαλασσινού νερού πάνω στα άνθη που παίρνουν το χρώμα της αγνότητας ιερό άσπρο σαν το αλάτι και την αφρισμένη από τα ακούραστα κύματα θάλασσα. Στο τέλος του Αυγούστου φτάνει στο υψηλότερο σημείο άνθισης και το άρωμα τώρα έντονο ισχυρό φτάνει μέχρι την θάλασσα ανταποδίδοντας έτσι το χρέος του προς την θάλασσα που το δρόσισε να αντέξει τον ζεστό ήλιο και την καυτή άμμο. Στα μέσα του Σεπτεμβρίου, μαζί με τα μελτέμια λήγει και η περίοδο ανθοφορίας του.

Το πρώτο πράγμα που συναντούσαν οι θαλασσοκράτορες ναυτικοί της μινωικής Κρήτης με τα ιστιοφόρα τους, γυρνώντας τις ατέλειωτες ακρογιαλιές της μεσογείου ήταν πλήρη ανθισμένα Pancratium maritimum καθώς η εποχή ανθοφορίας τους συμβαδίζει με την εποχή του χρόνου που υπήρχαν ευνοϊκές συνθήκες (μελτέμια) για ιστιοπλοΐα.


Το Pancratium maritimum ήταν ένα πολύ σημαντικό φυτό ,για τα νησιά του Αιγαίου και το σύμβολο των ισχυρών χωρών του Μίνωα. Επιπλέον, αποδεικνύει την μοναδικότητα του Αιγαίου με αμετάβλητες οικολογικές συνθήκες από τη Μεσολιθική εποχή μέχρι σήμερα.

Η θρησκευτική σημασία του φυτού είναι αδιαμφισβήτητη πιστεύεται ότι όλες οι παραστάσεις των λουλουδιών, με κατώτερη ωοθήκη, πολλούς στήμονες και καμπύλα πέταλα συνδέονται με το maritimum Pancratium.

Στις ανασκαφές της Θήρας φαίνεται το ίδιο φυτό να απεικονίζεται σε ένα είδος λάβαρο που έμπαινε σαν έμβλημα σε όλα τα Μινωικά πλοία όταν ήταν σε πόλεμο, σε μικρογραφία της Θήρας, φαίνεται ότι ο στόλος του Αιγαίου εκπροσωπείται σε όλα τα πλοία που έχουν ως σημαία το ίδιο σύμβολο το Pancratium maritimum.

Το φυτό αυτό χρησιμοποιείται μέχρι και σήμερα από τους ΜΠΟΥΣΜΕΝ στην Μποτσουάνα σε σαμανιστικές τελετές. Οι σαμανιστές ιερείς ξυρίζουν το κεφάλι και τρίβουν τη ρίζα του φυτού προκειμένου να απορροφηθεί για να προσφέρει παραισθητικές και καρδιοτονωτικές ιδιότητες.

Στη Σαντορίνη και πάλι σε μια νωπογραφία "οι πυγμάχοι" με ξυρισμένα κεφάλια (στην μινωική ζωγραφική το ξυρισμένο κεφάλι το ζωγράφιζαν με μπλε χρώμα) μάλλον συμμετείχαν σε μια τελετή μύησης μάλλον ενηλικίωσης υπάρχει μια άποψη ότι ο πυγμάχος στα αριστερά είναι γυναίκα και μάλλον μέσα από την πάλη συμμετείχαν σε μια τελετή μύησης στον έρωτα.

Το φυτό Παγκράτιο μάλλον χρησιμοποιόταν σε τελετές μύησης και στα ελευσίνια μυστήρια, μυημένος στα ελευσίνια μυστήρια ήταν ο "Παντοδύναμος" Ηρακλής γιος του "Παντοκράτορα" Δία, ο οποίος Ηρακλής, ήταν ο εμπνευστής και ο πρώτος νικητής του αρχαίου αγωνίσματος "Παγκράτιο" μια μορφή πυγμαχίας και πάλης.

Επειδή τα ονόματα δεν είναι ποτέ τυχαία ,ούτε επιλογή απλών ανθρώπων κρύβουν μέσα τους μια ιστορία , μια ιδέα ,μια καταγωγή , μια αναφορά ,μια γνώση ,μια καταγραφή ,ένα γεγονός ,μια ιδιότητα ,μια συνέχεια είναι στην ουσία ένα πολιτιστικό δεδομένο.

Δυνατό, πολυταξιδεμένο και ανθεκτικό το κρινάκι μας σαν το Οδυσσέα. Αυτό φυτό πρέπει να έδωσε ο Ερμής στο Οδυσσέα για να μπορέσει να αντιμετωπίσει τα μάγια της Κίρκης. Ο Όμηρος το ονόμαζε Μόλυ και το περιέγραφε σαν ένα «φυτό με άνθη άσπρα σαν το γάλα».

Ο Θεόφραστος γράφει για το Παγκράτιο είναι ένας είδος κρεμμυδιού χρησιμοποιείται ως αντίδοτο σε δηλητηριάσεις και σε μαγιές, αλλά είναι δύσκολο να το ξεριζώσει κανείς.

Χρησιμοποιείται ως τονωτικό και ειδικά ως τονωτικό του καρδιακού και νευρικού συστήματος είναι ακόμα αντιβακτηριδιακό, αντιμυκητιακό, αντιφλεγμονώδες, αντιπαρασιτικό πολλά συστατικά έχουν ανιχνευθεί στο Παγκράτιο με αντιβιοτική δράση, πολλές ασθένειες όπως το Αλτσχάιμερ, αλλά και σαν τονωτικό της μνήμης, έχει επίσης χρησιμοποιηθεί ως σηπτικό μαλακτικό αλλά και για παθήσεις των νεφρών.

Οι αρχαίοι χρησιμοποιούσαν το χυμό από το φυτό Παγκράτιο μαζί με μέλι. Λένε ότι είναι τόσο έντονο το άρωμα του που κρατάει τα πρόβατα μακριά από τις ακτές.

Σε πολλά σημεία το κρινάκι έχει εξαφανιστεί παρόλο της πολλαπλασιαστικής δεινότητας και της ανθεκτικότητα του, λόγω της συνεχούς καταστροφής του φυσικού περιβάλλοντος των ακτών από τον άνθρωπο τα τελευταία χρόνια. Η έντονη και χωρίς μέτρο τουριστική ανάπτυξη η αλόγιστη μεταχείριση της παραλίας ξαπλώστρες, ομπρέλες, αυτοκίνητα που την προσεγγίζουν, κτιριακές κατασκευές συνήθως αυθαίρετες και χωρίς σεβασμό στο περιβάλλον, η άγνοια των επισκεπτών που πολλές φορές το κόβουν ή το ξεριζώνουν, ο καθαρισμός της παραλίας με μηχανικά μέσα και πολλοί άλλοι παράγοντες αποτελούν αιτίες να λιγοστεύουν με μεγάλη ταχύτητα οι πληθυσμοί του.

Από αυτό το καλοκαίρι και μετά αν είστε τυχεροί και τα δείτε θαυμάστε τα, μυρίστε τα, αλλά μην τα κόψετε, ούτε να τα ξεριζώσετε, για να είναι για πολλά χρόνια εκεί, να μας θυμίζουν την ιστορία μας, την καταγωγή μας, για να παίρνουμε δύναμη από το παράδειγμά τους, που μπορούν να επιβιώνουν μέσα σε ένα κατά τα άλλα αφιλόξενο τόπο για πολλά άλλα φυτά, ας αναπτύξουμε την οικολογική μας συνείδηση πριν είναι αργά, να εμπνευστούμε από την ομορφιά τους και την αρμονία τους, να ξαναβρούμε το χαμένο μέτρο μέσα μας και ας τα αφήσουμε παρακαταθήκη στα παιδεία μας, μια και δεν έχουν μείνει και πολλά πράγματα να τους αφήσουμε.

http://news.karpasha.com/index.php?option=com_cont...





http://2.bp.blogspot.com/_FrmtPHCjsmA/TH0PQIDKvLI/AAAAAAAAETw/cZlHdxbUgx0/s400/300px-NAMA_Akrotiri_2.jpg
http://3.bp.blogspot.com/_FrmtPHCjsmA/THg9ovAOTVI/AAAAAAAAEQI/LSeWvDCYRPE/s400/CIMG0876.JPG