ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΓΛΩΣΣΑ...

Ελληνικά , H γλώσσα μας

Η Αγγλική γλώσσα έχει 490.000 λέξεις από τις οποίες 41.615 λέξεις. είναι από την Ελληνική γλώσσα.. (Bιβλίο Γκίνες)
Η Ελληνική με την μαθηματική δομή της είναι η γλώσσα της πληροφορικής και της νέας γενιάς των εξελιγμένων υπολογιστών, διότι μόνο σ’ αυτήν δεν υπάρχουν όρια. (Μπιλ Γκέιτς, Microsoft)

Η Ελληνική και η Κινέζικη, είναι οι μόνες γλώσσες με συνεχή ζώσα παρουσία από τους ίδιους λαούς και…..στον ίδιο χώρο εδώ και 4.000 έτη. Όλες οι γλώσσες θεωρούνται κρυφοελληνικές, με πλούσια δάνεια από τη μητέρα των γλωσσών, την Ελληνική.
(Francisco Adrados, γλωσσολόγος).

Η Ελληνική γλώσσα έχει λέξεις για έννοιες οι οποίες παραμένουν χωρίς απόδοση στις υπόλοιπες γλώσσες, όπως άμιλλα, θαλπωρή και φιλότιμο Μόνον η Ελληνική γλώσσα ξεχωρίζει τη ζωή από το βίο, την αγάπη από τον έρωτα. Μόνον αυτή διαχωρίζει, διατηρώντας το ίδιο ριζικό θέμα, το ατύχημα από το δυστύχημα, το συμφέρον από το ενδιαφέρον. (σημ Γιάνν.: ενστάσεις δεκτές …)
Το εκπληκτικό είναι ότι η ίδια η Ελληνική γλώσσα μας διδάσκει συνεχώς πώς να γράφουμε σωστά. Μέσω της ετυμολογίας, μπορούμε να καταλάβουμε ποιός είναι ο σωστός τρόπος γραφής ακόμα και λέξεων που ποτέ δεν έχουμε δει ή γράψει.
Το «πειρούνι» για παράδειγμα, για κάποιον που έχει βασικές γνώσεις Αρχαίων Ελληνικών, είναι προφανές ότι γράφεται με «ει» και όχι με «ι» όπως πολύ άστοχα το γράφουμε σήμερα. Ο λόγος είναι πολύ απλός, το «πειρούνι» προέρχεται από το ρήμα «πείρω» που σημαίνει τρυπώ-διαπερνώ, ακριβώς επειδή τρυπάμε με αυτό το φαγητό για να το πιάσουμε.
Επίσης η λέξη «συγκεκριμένος» φυσικά και δεν μπορεί να γραφτεί «συγκεκρυμμένος», καθώς προέρχεται από το «κριμένος» (αυτός που έχει δηλαδή κριθεί) και όχι βέβαια από το «κρυμμένος» (αυτός που έχει κρυφτεί). Άρα το να υπάρχουν πολλά γράμματα για τον ίδιο ήχο (π.χ. η, ι, υ, ει, οι κτλ) όχι μόνο δεν θα έπρεπε να μας δυσκολεύει, αλλά αντιθέτως να μας βοηθάει στο να γράφουμε πιο σωστά, εφόσον βέβαια έχουμε μια βασική κατανόηση της γλώσσας μας.

Επιπλέον η ορθογραφία με την σειρά της μας βοηθάει αντίστροφα στην ετυμολογία αλλά και στην ανίχνευση της ιστορική πορείας της κάθε μίας λέξης. Και αυτό που μπορεί να μας βοηθήσει να κατανοήσουμε την καθημερινή μας νεοελληνική γλώσσα περισσότερο από οτιδήποτε άλλο, είναι η γνώση των Αρχαίων Ελληνικών.
Είναι πραγματικά συγκλονιστικό συναίσθημα να μιλάς και ταυτόχρονα να συνειδητοποιείς τι ακριβώς λές, ενώ μιλάς και εκστομίζεις την κάθε λέξη ταυτόχρονα να σκέφτεσαι την σημασία της.

Είναι πραγματικά μεγάλο κρίμα να διδάσκονται τα Αρχαία με τέτοιο φρικτό τρόπο στο σχολείο ώστε να σε κάνουν να αντιπαθείς κάτι το τόσο όμορφο και συναρπαστικό. (οι υπογραμμίσεις δικές μου, Γιανν)

Η ΣΟΦΙΑΣτη γλώσσα έχουμε το σημαίνον (την λέξη) και το σημαινόμενο (την έννοια).
Στην Ελληνική γλώσσα αυτά τα δύο έχουν πρωτογενή σχέση, καθώς αντίθετα με τις άλλες γλώσσες το σημαίνον δεν είναι μια τυχαία σειρά από γράμματα. Σε μια συνηθισμένη γλώσσα όπως τα Αγγλικά μπορούμε να συμφωνήσουμε όλοι να λέμε το σύννεφο car και το αυτοκίνητο cloud, και από την στιγμή που το συμφωνήσουμε να ισχύει. Στα Ελληνικά κάτι τέτοιο είναι αδύνατον. Γι’ αυτό το λόγο πολλοί διαχωρίζουν τα Ελληνικά σαν «εννοιολογική» γλώσσα από τις υπόλοιπες «σημειολογικές» γλώσσες.Μάλιστα ο μεγάλος φιλόσοφος και μαθηματικός Βένερ Χάιζενμπεργκ είχε παρατηρήσει αυτή την σημαντική ιδιότητα για την οποία είχε πει «Η θητεία μου στην αρχαία Ελληνική γλώσσα υπήρξε η σπουδαιότερη πνευματική μου άσκηση. Στην γλώσσα αυτή υπάρχει η πληρέστερη αντιστοιχία ανάμεσα στην λέξη και στο εννοιολογικό της περιεχόμενο».Όπως μας έλεγε και ο Αντισθένης, «Αρχή σοφίας, η των ονομάτων επίσκεψις». Για παράδειγμα ο «άρχων» είναι αυτός που έχει δική του γη (άρα=γή + έχων). Και πραγματικά, ακόμα και στις μέρες μας είναι πολύ σημαντικό να έχει κανείς δική του γη / δικό του σπίτι.
Ο «βοηθός» σημαίνει αυτός που στο κάλεσμα τρέχει. Βοή=φωνή + θέω=τρέχω. Ο Αστήρ είναι το αστέρι, αλλά η ίδια η λέξη μας λέει ότι κινείται, δεν μένει ακίνητο στον ουρανό (α + στήρ από το ίστημι που σημαίνει στέκομαι).

Αυτό που είναι πραγματικά ενδιαφέρον, είναι ότι πολλές φορές η λέξη περιγράφει ιδιότητες της έννοιας την οποίαν εκφράζει, αλλά με τέτοιο τρόπο που εντυπωσιάζει και δίνει τροφή για τη σκέψη.

Για παράδειγμα ο «φθόνος» ετυμολογείται από το ρήμα «φθίνω» που σημαίνει μειώνομαι. Και πραγματικά ο φθόνος σαν συναίσθημα, σιγά-σιγά μας φθίνει και μας καταστρέφει. Μας «φθίνει» – ελαττώνει ως ανθρώπους – και μας φθίνει μέχρι και την υγεία μας. Και, βέβαια, όταν αναφερόμαστε σε κάτι που είναι τόσο πολύ ώστε να μην τελειώνει, πως το λέμε; Μα, φυσικά, «άφθονο».

Έχουμε τη λέξη «ωραίος» που προέρχεται από την «ώρα». Διότι για να είναι κάτι ωραίο, πρέπει να έλθει και στην ώρα του. Ωραίο δεν είναι το φρούτο όταν είναι άγουρο ή σαπισμένο και ωραία γυναίκα δεν είναι κάποια ούτε στα 70 της άλλα ούτε φυσικά και στα 10 της. Ούτε το καλύτερο φαγητό είναι ωραίο όταν είμαστε χορτάτοι, επειδή, σε αυτή την περίπτωση, δεν μπορούμε να το απολαύσουμε.

Ακόμα έχουμε την λέξη «ελευθερία» για την οποία το «Ετυμολογικόν Μέγα» διατείνεται «παρά το ελεύθειν όπου ερά» = το να πηγαίνει κανείς όπου αγαπά . Άρα βάσει της ίδιας της λέξης, ελεύθερος είσαι όταν έχεις τη δυνατότητα να πάς όπου αγαπάς. Πόσο ενδιαφέρουσα ερμηνεία!!!

Το άγαλμα ετυμολογείται από το αγάλλομαι (ευχαριστιέμαι) επειδή όταν βλέπουμε (σε αρχική φάση οι Θεοί) ένα όμορφο αρχαιοελληνικό άγαλμα η ψυχή μας ευχαριστείται, αγάλλεται. Και από το θέαμα αυτό επέρχεται η αγαλλίαση. Αν κάνουμε όμως την ανάλυση της λέξης αυτής θα δούμε ότι είναι σύνθετη από αγάλλομαι + ίαση(=γιατρειά). Άρα, για να συνοψίσουμε, όταν βλέπουμε ένα όμορφο άγαλμα (ή οτιδήποτε όμορφο), η ψυχή μας αγάλλεται και γιατρευόμαστε. Και πραγματικά, γνωρίζουμε όλοι ότι η ψυχική μας κατάσταση συνδέεται άμεσα με τη σωματική μας υγεία.

Παρένθεση: και μια και το έφερε η «κουβέντα», η Ελληνική γλώσσα μας λέει και τι είναι άσχημο. Από το στερητικό «α» και την λέξη σχήμα μπορούμε εύκολα να καταλάβουμε τι. Για σκεφτείτε το λίγο.

Σε αυτό το σημείο, δεν μπορούμε παρά να σταθούμε στην αντίστοιχη Λατινική λέξη για το άγαλμα (που μόνο Λατινική δεν είναι). Οι Λατίνοι ονόμασαν το άγαλμα, statua από το Ελληνικό «ίστημι» που ήδη αναφέραμε, και το ονόμασαν έτσι επειδή στέκει ακίνητο. Προσέξτε την τεράστια διαφορά σε φιλοσοφία μεταξύ των δύο γλωσσών, αυτό που σημαίνει στα Ελληνικά κάτι τόσο βαθύ εννοιολογικά, για τους Λατίνους είναι απλά ένα ακίνητο πράγμα.

Είναι προφανής η σχέση που έχει η γλώσσα με τη σκέψη του ανθρώπου. Όπως λέει και ο George Orwell στο αθάνατο έργο του «1984», απλή γλώσσα σημαίνει και απλή σκέψη. Εκεί το καθεστώς προσπαθούσε να περιορίσει την γλώσσα για να περιορίσει την σκέψη των ανθρώπων, καταργώντας συνεχώς λέξεις.

«Η γλώσσα και οι κανόνες αυτής αναπτύσσουν την κρίση», έγραφε ο Μιχάι Εμινέσκου, εθνικός ποιητής των Ρουμάνων.
Μια πολύπλοκη γλώσσα αποτελεί μαρτυρία ενός προηγμένου πνευματικά πολιτισμού. Το να μπορείς να μιλάς σωστά σημαίνει ότι ήδη είσαι σε θέση να σκέφτεσαι σωστά, να γεννάς διαρκώς λόγο και όχι να παπαγαλίζεις λέξεις και φράσεις.

Η ΜΟΥΣΙΚΟΤΗΤΑΗ Ελληνική φωνή κατά την αρχαιότητα ονομαζόταν «αυδή». Η λέξη αυτή δεν είναι τυχαία αφού προέρχεται από το ρήμα «άδω» που σημαίνει τραγουδώ.Όπως γράφει και ο μεγάλος ποιητής και ακαδημαϊκός Νικηφόρος Βρεττάκος:«Όταν κάποτε φύγω από τούτο το φώς θα ελιχθώ προς τα πάνω, όπως ένα ποταμάκι που μουρμουρίζει. Κι αν τυχόν κάπου ανάμεσα στους γαλάζιους διαδρόμους συναντήσω αγγέλους, θα τους μιλήσω Ελληνικά, επειδή δεν ξέρουνε γλώσσες. Μιλάνε Μεταξύ τους με μουσική».

Ο γνωστός Γάλλος συγγραφεύς Ζακ Λακαρριέρ επίσης μας περιγράφει την κάτωθι εμπειρία από το ταξίδι του στην Ελλάδα: «Άκουγα αυτούς τους ανθρώπους να συζητούν σε μια γλώσσα που ήταν για μένα αρμονική αλλά και ακατάληπτα μουσική. Αυτό το ταξίδι προς την πατρίδα – μητέρα των εννοιών μας – μου απεκάλυπτε ένα άγνωστο πρόγονο, που μιλούσε μια γλώσσα τόσο μακρινή στο παρελθόν, μα οικεία και μόνο από τους ήχους της. Αισθάνθηκα να τα έχω χαμένα, όπως αν μου είχαν πει ένα βράδυ ότι ο αληθινός μου πατέρας ή η αληθινή μου μάνα δεν ήσαν αυτοί που με είχαν αναστήσει».

Ο διάσημος Έλληνας και διεθνούς φήμης μουσικός Ιάνης Ξενάκης, είχε πολλές φορές τονίσει ότι η μουσικότητα της Ελληνικής είναι εφάμιλλη της συμπαντικής.
Αλλά και ο Γίββων μίλησε για μουσικότατη και γονιμότατη γλώσσα, που δίνει κορμί στις φιλοσοφικές αφαιρέσεις και ψυχή στα αντικείμενα των αισθήσεων. Ας μην ξεχνάμε ότι οι Αρχαίοι Έλληνες δεν χρησιμοποιούσαν ξεχωριστά σύμβολα για νότες, χρησιμοποιούσαν τα ίδια τα γράμματα του αλφαβήτου.

«Οι τόνοι της Ελληνικής γλώσσας είναι μουσικά σημεία που μαζί με τους κανόνες προφυλάττουν από την παραφωνία μια γλώσσα κατ’ εξοχήν μουσική, όπως κάνει η αντίστιξη που διδάσκεται στα ωδεία, ή οι διέσεις και υφέσεις που διορθώνουν τις κακόηχες συγχορδίες», όπως σημειώνει η φιλόλογος και συγγραφεύς Α. Τζιροπούλου-Ευσταθίου.
Είναι γνωστό εξάλλου πως όταν οι Ρωμαίοι πολίτες πρωτάκουσαν στην Ρώμη Έλληνες ρήτορες, συνέρρεαν να θαυμάσουν, ακόμη και όσοι δεν γνώριζαν Ελληνικά, τους ανθρώπους που «ελάλουν ώς αηδόνες».

Δυστυχώς κάπου στην πορεία της Ελληνικής φυλής, η μουσικότητα αυτή (την οποία οι Ιταλοί κατάφεραν και κράτησαν) χάθηκε, προφανώς στα μαύρα χρόνια της Τουρκοκρατίας.
Να τονίσουμε εδώ ότι οι άνθρωποι της επαρχίας, του οποίους συχνά κοροϊδεύουμε για την προφορά τους, είναι πιο κοντά στην Αρχαιοελληνική προφορά από ό,τι εμείς οι άνθρωποι της πόλεως. (σημ Γιάνν.: στην Πελοπόννησο λένε: χάμου=κάτω, για αυτό αναφέρονται και ως «χαμουτζήδες». Όμως προέρχεται από το Αρχαίο ρήμα : χαμαί
• κάτω, επί του εδάφους, χάμω, χάμου, χαμηλά)

Η Ελληνική γλώσσα επιβλήθηκε αβίαστα (στους Λατίνους) και χάρη στην μουσικότητά της.
Όπως γράφει και ο Ρωμαίος Οράτιος «Η Ελληνική φυλή γεννήθηκε ευνοημένη με μία γλώσσα εύηχη, γεμάτη μουσικότητα».
Από το Ελληνικό Αρχείο
Συντάκτης: (Δημήτριος Καραπιστόλης
Dimitrios Karapistolis)

Επισκέπτης

Παγκόσμιος θαυμασμός για την ανωτερότητα της Ελληνικής Γλώσσας

ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΓΛΩΣΣΑ... 15%5B1%5D

Στο έργο «Σύντοµη ιστορία της Ελληνικής Γλώσσης» του διάσηµου γλωσσολόγου Α. Meillet, υποστηρίζεται µε σθένος η ανωτερότητα της Ελληνικής έναντι των άλλων γλωσσών.
Ο σπουδαίος Γάλλος συγγραφέας Ζακ Λακαρριέρ είχε δηλώσει:
«Στην Ελληνική υπάρχει ένας ίλιγγος λέξεων, διότι µόνο αυτή εξερεύνησε, κατέγραψε και ανέλυσε τις ενδότατες διαδικασίες της οµιλίας και της γλώσσης, όσο καµία άλλη γλώσσα.»
Ο μεγάλος Γάλλος διαφωτιστής Βολτέρος είχε πει «Είθε η Ελληνική γλώσσα να γίνει κοινή όλων των λαών.»
Ο Γάλλος καθηγητής του Πανεπιστημίου της Σορβόνης Κάρολος Φωριέλ είπε: «Η Ελληνική έχει ομοιογένεια σαν την Γερμανική, είναι όμως πιο πλούσια από αυτήν. Έχει την σαφήνεια της Γαλλικής, έχει όμως μεγαλύτερη ακριβολογία. Είναι πιο ευλύγιστη από την Ιταλική και πολύ πιο αρμονική από την Ισπανική. Έχει δηλαδή ότι χρειάζεται για να θεωρηθεί η ωραιότερη γλώσσα της Ευρώπης.»
Η Μαριάννα Μακ Ντόναλντ, καθηγήτρια του Πανεπιστημίου της Καλιφόρνιας και επικεφαλής του TLG δήλωσε «Η γνώση της Ελληνικής είναι απαραίτητο θεμέλιο υψηλής πολιτιστικής καλλιέργειας.»
Theodore F. Brunner (Ιδρυτής του TLG και διευθυντής του µέχρι το 1997)
«Σε όποιον απορεί γιατί ξοδεύτηκαν τόσα εκατοµµύρια δολάρια για την αποθησαύριση των λέξεων της Ελληνικής, απαντούµε: Μα πρόκειται για την γλώσσα των προγόνων µας και η επαφή µε αυτούς θα ßελτιώσει τον πολιτισµό µας.»
Η τυφλή Αμερικανίδα συγγραφέας Έλεν Κέλλερ είχε πει «Αν το βιολί είναι το τελειότερο μουσικό όργανο, τότε η Ελληνική γλώσσα είναι το βιολί του ανθρώπινου στοχασμού.»
Ιωάννης Γκαίτε (Ο μεγαλύτερος ποιητής της Γερμανίας, 1749-1832)
«Άκουσα στον Άγιο Πέτρο της Ρώµης το Ευαγγέλιο σε όλες τις γλώσσες. Η Ελληνική αντήχησε άστρο λαµπερό µέσα στη νύχτα.»
Διάλογος του Γκαίτε µε τους µαθητές του:
-Δάσκαλε τι να διαßάσουµε για να γίνουµε σοφοί όπως εσύ;
-Τους Έλληνες κλασικούς.
-Και όταν τελειώσουµε τους Έλληνες κλασικούς τι να διαßάσουµε;
-Πάλι τους Έλληνες κλασικούς.
Μάρκος Τύλλιος Κικέρων (Ο επιφανέστερος άνδρας της αρχαίας Ρώµης, 106-43 π.Χ.)
«Εάν οι θεοί µιλούν, τότε σίγουρα χρησιµοποιούν τη γλώσσα των Ελλήνων.»
Χάµφρι Κίτο (Άγγλος καθηγητής στο πανεπιστήµιο του Μπρίστολ, 1968)
«Είναι στη φύση της Ελληνικής γλώσσας να είναι καθαρή, ακριßής και περίπλοκη. Η ασάφεια και η έλλειψη άµεσης ενοράσεως που χαρακτηρίζει µερικές φορές τα Αγγλικά και τα Γερµανικά, είναι εντελώς ξένες προς την Ελληνική γλώσσα.»
Ιρίνα Κοßάλεßα (Σύγχρονη Ρωσίδα καθηγήτρια στο πανεπιστήµιο Λοµονόσοφ, 1995)
«Η Ελληνική γλώσσα είναι όµορφη σαν τον ουρανό µε τα άστρα.»
R.H. Robins (Σύγχρονος Άγγλος γλωσσολόγος, καθηγητής στο πανεπιστήµιου του Λονδίνου)
«Φυσικά δεν είναι µόνο στη γλωσσολογία όπου οι Έλληνες υπήρξαν πρωτοπόροι για την Ευρώπη. Στο σύνολό της η πνευµατική ζωή της Ευρώπης ανάγεται στο έργο των Ελλήνων στοχαστών. Ακόµα και σήµερα επιστρέφουµε αδιάκοπα στην Ελληνική κληρονοµιά για να ßρούµε ερεθίσµατα και ενθάρρυνση.»
Φρειδερίκος Σαγκρέδο (Βάσκος καθηγητής γλωσσολογίας – Πρόεδρος της Ελληνικής Ακαδηµίας της Βασκονίας)
«Η Ελληνική γλώσσα είναι η καλύτερη κληρονοµιά που έχει στη διάθεσή του ο άνθρωπος για την ανέλιξη του εγκεφάλου του. Απέναντι στην Ελληνική όλες, και επιµένω όλες οι γλώσσες είναι ανεπαρκείς.»
«Η αρχαία Ελληνική γλώσσα πρέπει να γίνει η δεύτερη γλώσσα όλων των Ευρωπαίων, ειδικά των καλλιεργηµένων ατόµων.»
«Η Ελληνική γλώσσα είναι από ουσία θεϊκή.»
Ερρίκος Σλίµαν (Διάσηµος ερασιτέχνης αρχαιολόγος, 1822-1890)
«Επιθυµούσα πάντα µε πάθος να µάθω Ελληνικά. Δεν το είχα κάνει γιατί φοßόµουν πως η ßαθειά γοητεία αυτής της υπέροχης γλώσσας θα µε απορροφούσε τόσο πολύ που θα µε αποµάκρυνε από τις άλλες µου δραστηριότητες.» (Ο Σλίµαν µίλαγε άψογα 18 γλώσσες. Για 2 χρόνια δεν έκανε τίποτα άλλο από το να µελετάει τα 2 έπη του Οµήρου).
Γεώργιος Μπερνάρ Σο (Μεγάλος Ιρλανδός θεατρικός συγγραφέας, 1856-1950) «Αν στη ßιßλιοθήκη του σπιτιού σας δεν έχετε τα έργα των αρχαίων Ελλήνων συγγραφέων, τότε µένετε σε ένα σπίτι δίχως φως.»
Τζέιµς Τζόις (Διάσηµος Ιρλανδός συγγραφέας, 1882-1941)
«Σχεδόν φοßάµαι να αγγίξω την Οδύσσεια, τόσο καταπιεστικά αφόρητη είναι η οµορφιά.»
Ίµπν Χαλντούν (Ο µεγαλύτερος Άραßας ιστορικός)
«Πού είναι η γραµµατεία των Ασσυρίων, των Χαλδαίων, των Αιγυπτίων; Όλη η ανθρωπότητα έχει κληρονοµήσει την γραµµατεία των Ελλήνων µόνον.»
Will Durant (Αµερικανός ιστορικός και φιλόσοφος, καθηγητής του Πανεπιστηµίου της Columbia)
«Το αλφάßητον µας προήλθε εξ Ελλάδος δια της Κύµης και της Ρώµης. Η Γλώσσα µας ßρίθει Ελληνικών λέξεων. Η επιστήµη µας σφυρηλάτησε µίαν διεθνή γλώσσα διά των Ελληνικών όρων. Η γραµµατική µας και η ρητορική µας, ακόµα και η στίξης και η διαίρεσης εις παραγράφους… είναι Ελληνικές εφευρέσεις. Τα λογοτεχνικά µας είδη είναι Ελληνικά – το λυρικόν, η ωδή, το ειδύλλιον, το µυθιστόρηµα, η πραγµατεία, η προσφώνησις, η ßιογραφία, η ιστορία και προ πάντων το όραµα. Και όλες σχεδόν αυτές οι λέξεις είναι Ελληνικές.»
Ζακλίν Ντε Ροµιγί (Σύγχρονη Γαλλίδα Ακαδηµαϊκός και συγγραφεύς)
«Η αρχαία Ελλάδα µας προσφέρει µια γλώσσα, για την οποία θα πω ότι είναι οικουµενική.»
«Όλος ο κόσµος πρέπει να µάθει Ελληνικά, επειδή η Ελληνική γλώσσα µας ßοηθάει πρώτα από όλα να καταλάßουµε την δική µας γλώσσα.»
Μπρούνο Σνελ (Διαπρεπής καθηγητής του Πανεπιστηµίου του Αµßούργου)
«Η Ελληνική γλώσσα είναι το παρελθόν των Ευρωπαίων.»
Φραγκίσκος Λιγκόρα (Σύγχρονος Ιταλός καθηγητής Πανεπιστηµίου και Πρόεδρος της Διεθνούς Ακαδηµίας προς διάδοσιν του πολιτισµού)
«Έλληνες να είστε περήφανοι που µιλάτε την Ελληνική γλώσσα ζωντανή και µητέρα όλων των άλλων γλωσσών. Μην την παραµελείτε, αφού αυτή είναι ένα από τα λίγα αγαθά που µας έχουν αποµείνει και ταυτόχρονα το διαßατήριό σας για τον παγκόσµιο πολιτισµό.»
Ο. Βαντρούσκα (Καθηγητής Γλωσσολογίας στο Πανεπιστήµιο της Βιέννης)
«Για έναν Ιάπωνα ή Τούρκο, όλες οι Ευρωπαϊκές γλώσσες δεν φαίνονται ως ξεχωριστές, αλλά ως διάλεκτοι µιας και της αυτής γλώσσας, της Ελληνικής.»
Peter Jones (Διδάκτωρ – καθηγητής του Πανεπιστηµίου της Οξφόρδης ο οποίος συνέταξε µαθήµατα αρχαίων Ελληνικών προς το αναγνωστικό κοινό, για δηµοσίευση στην εφηµερίδα «Daily Telegraph»)
«Οι Έλληνες της Αθήνας του 5ου και του 4ου αιώνος είχαν φθάσει την γλώσσα σε τέτοιο σηµείο, ώστε µε αυτήν να εξερευνούν ιδέες όπως η δηµοκρατία και οι απαρχές του σύµπαντος, έννοιες όπως το θείο και το δίκαιο. Είναι µιά θαυµάσια και εξαιρετική γλώσσα.»
Ντε Γρόοτ (Ολλανδός καθηγητής Οµηρικών κειµένων στο πανεπιστήµιο του Μοντρεάλ)
«Η Ελληνική γλώσσα έχει συνέχεια και σε µαθαίνει να είσαι αδέσποτος και να έχεις µιά δόξα, δηλαδή µιά γνώµη. Στην γλώσσα αυτή δεν υπάρχει ορθοδοξία. Έτσι ακόµη και αν το εκπαιδευτικό σύστηµα θέλει ανθρώπους νοµοταγείς – σε ένα καλούπι – το πνεύµα των αρχαίων κειµένων και η γλώσσα σε µαθαίνουν να είσαι αφεντικό.»
Gilbert Murray (Καθηγητής του Πανεπιστηµίου της Οξφόρδης)
«Η Ελληνική είναι η τελειότερη γλώσσα. Συχνά διαπιστώνει κανείς ότι µιά σκέψη µπορεί να διατυπωθεί µε άνεση και χάρη στην Ελληνική, ενώ γίνεται δύσκολη και ßαρειά στην Λατινική, Αγγλική, Γαλλική ή Γερµανική. Είναι η τελειότερη γλώσσα, επειδή εκφράζει τις σκέψεις τελειοτέρων ανθρώπων.»
Max Von Laye (Βραßείον Νόµπελ Φυσικής)
«Οφείλω χάριτας στην θεία πρόνοια, διότι ευδόκησε να διδαχθώ τα αρχαία Ελληνικά, που µε ßοήθησαν να διεισδύσω ßαθύτερα στο νόηµα των θετικών επιστηµών.»
E, Norden (Μεγάλος Γερµανός φιλόλογος)
«Εκτός από την Κινεζική και την Ιαπωνική, όλες οι άλλες γλώσσες διαµορφώθηκαν κάτω από την επίδραση της Ελληνικής, από την οποία πήραν, εκτός από πλήθος λέξεων, τους κανόνες και την γραµµατική.»
Martin Heidegger (Γερµανός φιλόσοφος, απο τους κυριότερους εκπροσώπους του υπαρξισµού του 20ου αιώνος)
«Η αρχαία Ελληνική γλώσσα ανήκει στα πρότυπα, µέσα από τα οποία προßάλλουν οι πνευµατικές δυνάµεις της δηµιουργικής µεγαλοφυΐας, διότι αναφορικά προς τις δυνατότητες που παρέχει στην σκέψη, είναι η πιό ισχυρή και συνάµα η πιό πνευµατώδης από όλες τις γλώσσες του κόσµου.»
David Crystal (Γνωστός Άγγλος καθηγητής, συγγραφεύς της εγκυκλοπαίδειας του Cambridge για την Αγγλική)
«Είναι εκπληκτικό να ßλέπεις πόσο στηριζόµαστε ακόµη στην Ελληνική, για να µιλήσουµε για οντότητες και γεγονότα που ßρίσκονται στην καρδιά της σύγχρονης ζωής.»
Μάικλ Βέντρις (Ο άνθρωπος που αποκρυπτογράφησε την Γραµµική γραφή Β’)
«Η αρχαία Ελληνική Γλώσσα ήταν και είναι ανωτέρα όλων των παλαιοτέρων και νεοτέρων γλωσσών.»
R.H. Robins (Γλωσσολόγος και συγγραφεύς)
«Ο Ελληνικός θρίαµßος στον πνευµατικό πολιτισµό είναι ότι έδωσε τόσα πολλά σε τόσους πολλούς τοµείς [...]. Τα επιτεύγµατά τους στον τοµέα της γλωσσολογίας όπου ήταν εξαιρετικά δυνατοί, δηλαδή στην θεωρία της γραµµατικής και στην γραµµατική περιγραφή της γλώσσας, είναι τόσο ισχυρά, ώστε να αξίζει να µελετηθούν και να αντέχουν στην κριτική. Επίσης είναι τέτοια που να εµπνέουν την ευγνωµοσύνη και τον θαυµασµό µας.»
Luis José Navarro (Αντιπρόεδρος στο εκπαιδευτικό πρόγραµµα «Ευρωκλάσσικα» της Ε.Ε.)
«Η Ελληνική γλώσσα για µένα είναι σαν κοσµογονία. Δεν είναι απλώς µιά γλώσσα…»
Juan Jose Puhana Arza (Βάσκος Ελληνιστής και πολιτικός)
«Οφείλουµε να διακηρύξουµε ότι δεν έχει υπάρξει στον κόσµο µία γλώσσα η οποία να δύναται να συγκριθεί µε την κλασσική Ελληνική.»
Ζακ Λανγκ (Γάλλος Υπουργός Παιδείας)
«Η Ελληνική γλώσσα είναι µία γλώσσα η οποία διαθέτει όλα τα χαρακτηριστικά, όλες τις προϋποθέσεις µιας γλώσσης διεθνούς… εγγίζει αυτές τις ίδιες τις απαρχές του πολιτισµού… η οποία όχι µόνον δεν υπήρξε ξένη προς ουδεµία από τις µεγάλες εκδηλώσεις του ανθρωπίνου πνεύµατος, στην θρησκεία, στην πολιτική, στα γράµµατα, στις τέχνες, στις επιστήµες, αλλά υπήρξε και το πρώτο εργαλείο, – προς ανίχνευση όλων αυτών – τρόπον τινά η µήτρα… Γλώσσα λογική και συγχρόνως ευφωνική, ανάµεσα σε όλες τις άλλες…»

Επισκέπτης

Εδώ εκτιμώ ότι είναι η θέση του...

ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΓΛΩΣΣΑ... 1377355_660627570636874_1231121582_n

Ο ΤΡΙΠΟΔΑΣ ΤΩΝ ΔΕΛΦΩΝ, ΕΣΩΤΕΡΙΚΗ ΑΛΧΗΜΕΙΑ και ΣΤΑΤΙΚΟ QI GONG

" Αρχή Σοφίας, η των ονομάτων επίσκεψις"

Αναζητώντας τις ρίζες των ελληνικών λέξεων γινόμαστε συχνά κοινωνοί μιας σοφίας χαμένης στο χρόνο, ταυτόχρονα όμως υπαρκτής και ζωντανής μέσα στα αδιάκοπα διλήμματα και τις προσπάθειες των ανθρώπων όλης της γής και κάθε εποχής, για την αναζήτηση της αλήθειας.

Σύμφωνα με τις τελευταίες διαπιστώσεις, η ελληνική γλώσσα θεωρήθηκε, η μία από τις δύο "νοηματικές" γλώσσες στον κόσμο που βρίσκονται ακόμα σε χρήση. Αυτό σημαίνει ότι οι λέξεις της γλώσσας μας, δεν βασίζονται απλά σε μια σύμβαση με την οποία έχουν συμφωνήσει κάποιοι άνθρωποι, για το πως θα πρέπει να ονομάζονται τα πράγματα που μας περιβάλλουν. Οι λέξεις της ελληνικής γλώσσας, δημιουργούνται για να εκφράσουν το συναίσθημα, καθώς και την σωματική αντίδραση του ανθρώπου στην θέα όλων αυτών που ορίζονται από τις λέξεις αυτές.

Η σύγχρονη σημασία των λέξεων της γλώσσας μας, είναι συχνά πολύ διαφορετική από αυτήν για την οποία δημιουργήθηκαν. Οι ελληνικές λέξεις σήμερα εμπεριέχουν βέβαια την αρχική τους σημασία, η οποία όμως διακρίνεται κυρίως στην ορθογραφία των λέξεων αυτών, γιατί η τελική ερμηνεία τους, αυτή που σώζεται ως τις μέρες μας, είναι συχνά, ελαφρά, εως πολύ αλλοιωμένη από την αρχική. Μας αποκαλύπτουν έτσι, όλη την διαδρομή της συνεχούς χρήσης τους ανά τους αιώνες, την συσσωρευμένη ανθρώπινη εμπειρία που προέκυψε από την χρήση αυτή, αλλά και τους συνειρμούς που αναπόφευκτα ακολούθησαν και που συχνά απομάκρυναν τις λέξεις αυτές από την πρωταρχική σημασία τους.

Μέσα από τις λέξεις λοιπόν θα προσπαθήσουμε να ανακαλύψουμε ξανά την αρχέγονη γνώση, για να στηρίξουμε τα συμπεράσματα στα οποία θα καταλήξουμε στο τέλος αυτής της μελέτης.

Οι πρώτες λέξεις της γλώσσας μας, είναι φθόγγοι και ανταποκρίνονται στην πρώτη γραφή, την πιο αρχαία μορφή γραφής του ανθρώπινου γένους, τα σύμβολα. Τα ιερογλυφικά της Αιγύπτου αλλά και της Μινωικής Κρήτης, τα εικονογράμματα, αλλά και τα ιδεογράμματα, ήταν και είναι γραφές συλλαβικές. Στην Ελλάδα της προϊστορικής-κρητομυκηναϊκής περιόδου έχουμε την γραφή Γραμμική Β, που είναι τεκμηριωμένα, μιας και έχει μεταφραστεί, ίσως η πρώτη Ελληνική Γραφή της ιστορίας. Ακόμη και αργότερα όταν υιοθετείται το Αλφάβητο σαν τρόπος γραφής της γλώσσας, οι συλλαβές, αλλά και τα απλά γράμματα συνεχίζουν να εκφράζουν έννοιες και δεν είναι απλά και μόνον ήχοι. Όπως το Απου σημαίνει =αυτό που υπάρχει και το Ω που σημαίνει = απειρο, αιωνιότητα. Για αυτόν τον λόγο από τον 9ο μΧ αι. γράφεται και σαν ω το αλχημιστικό σύμβολο που εκφράζει το Άπειρο. το ξαπλωμένο οκτώ. Όχι τυχαία, ΑΩ είναι και ένα από τα ονόματα του Θεού. Αυτού που πραγματικά, 100% υπάρχει και είναι αιώνιος.

Ένα από τα πιο σημαντικά γράμματα της γλώσσας μας είναι το Β. Είναι ο ήχος που δηλώνει την εμφάνιση του θεού στην γη, "βουητό ηκούσθει και οι ουρανοί ηνήχθησαν". Η λέξη "βουητό" είναι επίσης μια λέξη που έχει προκύψει από ηχοπλασία και σημαίνει τον ήχο ββββ που ακούγεται, όταν κάτι τέτοιο συμβαίνει.Το Β στα ιερογλυφικά, τα αρχαία αιγιπτυακά δηλαδή, στο αρχαίο κορινθιακό και στο φοινικικό αλφάβητο είναι από αριστερά προς τα δεξιά τα εξής:

Παρατηρώντας το βήτα της ιερογλυφικής γραφής έχουμε την απεικόνιση μιας σπείρας ή ενός στρόβίλου, συχνά στοιχείο του μαίανδρου. Ενώ στο κορινθιακό αυτός ο στρόβιλος ή σπείρα ξεδιπλώνεται και δημιουργεί ένα πρώτο κομμάτι μαίανδρου όπως τον γνωρίζουμε από την αρχαία ελληνική τέχνη και στο Φοινικικό όμως παρατηρούμε ότι είναι μια σχηματοποιημένη κυκλική σπείρα.

Με το Β οι πρώτοι έλληνες, εκφράζουν ηχητικά την έννοια της εμφάνισης του Θεού και την απεικονίζουν με έναν στρόβιλο ή την ανάλυσή του τον μαίανδρο, που απεικονίζει ταυτόχρονα και την κίνηση που παρατηρείται με την εμφάνιση αυτή ή γενικότερα την κίνηση της δημιουργικής ενέργειας στο Σύμπαν. Ο στρόβιλος ή σπείρα είναι ένα ιερό σύμβολο που εμφανίζεται σαν τέτοιο ήδη από τους νεολιθικούς χρόνους, (Νεολιθικός οικισμός της Σύρου) και δεν συναντάται μόνο στον Ελλαδικό χώρο αλλά ταυτόχρονα σε όλους τους πολιτισμούς της γής. Είναι ένα κοινό σύμβολο που προσλαμβάνουμε, όπως τα περισσότερα σύμβολα, μέσα από το κοινό συλλογικό μας ασυνείδητο.

Προσθέτοντας ένα Α δίπλα στο Β, έχουμε την λέξη Βα με περισπωμένη που σημαίνει βασιληάς. Το Α όπως αναφέραμε πιο πάνω σημαίνει την ύπαρξη ή αυτό που υπάρχει. Έτσι Βα = βασιληάς= σημαίνει ο Θεός που υπάρχει, ο υλοποιημένος θεός.

Το βα, όμως είναι επίσης μια από εκείνες τις πρωταρχικές λέξεις που δημιουργούνται από τα επιφωνήματα. Στην προκειμένη περίπτωση εκφράζει θαυμασμό και δέος. Συναντάται συχνά και ως "βαβαί" και εκφράζει δέος και θαυμασμό στην εμφάνιση του θείου ή απλά την επίκληση του . Κάτι σαν "ώ Θεέ μου!".

Από το Βα με περισπωμένη όταν αλλάξουμε το χειλικό Β με το οδοντικό Δ που συχνά παρατηρείται στην γλώσσα μας έχουμε την λέξη Δά = Γή ή Γαία. Μια άλλη, όχι τυχαία ονομασία της υπέρτατης προϊστορικής Θεάς της γονιμότητας, της μητέρας Γης, είναι η λέξη "Βάβω".

Από το ίδιο επιφώνημα "βα" ή "βαβαί" προέρχεται το επιφώνημα που χρησιμοποιούμε σήμερα όταν θέλουμε να εκφράσουμε θαυμασμό και δέος "μπα!" και εκεί ίσως θα πρέπει να ψάξουμε τις ρίζες της πανανθρώπινης λέξης "μπαμπάς", "papa", "baba", "babo". Στην αρχαιότητα η λέξη δεν δεσμευόταν από το φύλο γιατί δήλωνε κυρίως μια ιδιαίτερη ποιότητα.

Επεκτείνοντας την ίδια λέξη προσθέτοντας την λέξη Σέλιος (Ήλιος) έχουμε την περιγραφή μιας ακόμα ιδιότητας του Θεού και της εμφάνισής του στην Γη , την φωτεινότητα. Β+α+σέλιος= (Βασήλιος)=Βασιληάς = Ο υλοποιημένος Θεός που είναι φως, ή φωτεινός σαν Ήλιος.

Σήλιος, Σέλας, (βόρειο Σέλας), Σελήνη, Σέλλην ή Έλλην όλες αυτές οι λέξεις προέρχονται από την ίδια ρίζα που σημαίνει φως.

Σέλλην= Έλλην= ο άνθρωπος που αναζητεί και τείνει προς το φως, ένα φως εσωτερικό,ή άνθρωπος του Φωτός , αυτός που το Φως έχει αποκαλυφθεί μέσα του, ο Φωτισμένος. Τα δύο λ προκύπτουν από ένα ΕΝ = έσω που με την υπόλοιπη λέξη όπως πολύ συχνά συμβαίνει στην γλώσσα μας μετατρέπεται σε δεύτερο λ ( π.χ ελλαμπρύνομαι, ελλάμπω)

Εδώ θα πρέπει να διευκρινήσουμε ότι η μελέτη αυτή, δεν έχει σκοπό να εκθειάσει τον θεσμό της βασιλείας, όπως αυτός είναι γνωστός από τα παραδείγματα της πρόσφατης ιστορίας, γιατί καμμία σχέση δεν έχουν με αυτό που οι αρχαίοι έλληνες έκφραζαν με αυτόν τον όρο.

Το αξίωμα του Βασιλιά στην αρχαία Ελλάδα, τουλάχιστον όπως αυτό εμφανίζεται στα Ομηρικά Έπη, προσδιορίζει το άτομο το Διοτρεφές, το μεγαλωμένο κάτω από την προστασία του Δία, που μετέχει της θεϊκής υπόστασης. Ο μύθος τον θέλει συμβολικά, Υιό Θεού. Κυβερνά την πόλη με την εξουσία που πηγάζει από το κύρος του, το οποίο απορρέει από τις Αρετές του. Οι Αρετές είναι κάτι που δεν κληρονομούνται αλλά κατακτώνται μέσα από την προσωπική καλλιέργεια και εξέλιξη και επισφραγίζονται μέσα από την ολοκήρωση σειράς Άθλων. (Θησέας, Ηρακλής, κλπ) που επιτρέπει στον απλό άνθρωπο να υπερβεί τα όριά του και να γίνει Ήρωας. Σαν Ήρωας λατρεύεται σε ιερά που ονομάζονται Ηρώα.

Ήρωας = (από το ήρανος που σημαίνει φίλος, γνώστης, βοηθός, προστάτης)

Ήρα = η προστάτιδα,φίλη, γνώστρια, βοηθός

Ο Ήρωας-Βασιληάς μπορεί να επικοινωνεί απρόσκοπτα με τους Θεούς και να κοινοποιεί το θέλημά τους στους ανθρώπους. Είναι ο ίδιος ένας υλοποιημένος Θεός. Συγκεντρώνει χωρίς προσπάθεια τα πλήθη των ανθρώπων γύρω του και γίνεται "ποιμένας λαών" .(Ιλιάδα). Είναι ο "καλός ποιμήν" μια πολύ συχνή και αγαπητή απεικόνιση στην αρχαία ελλήνική τέχνη που λόγω της συμβολικής της σημασίας, υιοθετείται και τα πρώτα χριστιανικά χρόνια, στην χριστιανική τέχνη, για την απεικόνιση του Χριστού.

Η εξουσία του δεν αναιρεί την ύπαρξη και την βούληση των ανθρώπων. Στην συνέλευση του στρατεύματος (Ιλιάδα) απευθύνεται στους Έλληνες και τους αποκαλεί "φίλους" και "ήρωες" (ώ φίλοι, ήρωες Δαναοί, θεράποντες Άρηος). Αυτοί δε, έχουν την δυνατότητα να εκφράσουν την γνώμη τους, ζητώντας τον λόγο με το δικαίωμα που έδινε και στον τελευταίο στρατιώτη-πολίτη, "το κηρήκειο" , το σκήπτρο του Βασιληά, η ράβδος που τους έδινε δικαίωμα και εξουσία λόγου, ακόμα και αντίθετου από αυτόν του βασιληά. Γιατί όσο κρατούσαν το κηρύκειο έφεραν και αυτοί την ιδιότητα του ήρωα-βασιληά.

Ανάμνηση αυτής της αρχαίας συνήθειας, είναι το σήκωμα του χεριού κάθε φορά που θέλουμε να λάβουμε δικαίωμα λόγου σε μια ομάδα ανθρώπων που διαλέγονται.

Σύμβολο της εξουσίας του Βασιληά είναι τόσο το στέμμα, όσο και το σκήπτρο.

Σκήπτρο = από την ρίζα σκεπ- που σημαίνει προστατεύω, υπερασπίζομαι, στηρίζω.

σκέπτ-ω , σκέπτρον, σκήπτρον = υπό την σκέπη του, υπό την προστασία του.

Το σκήπτρο ονομάζεται επίσης ράβδος και βακτηρία και είναι σύμβολο και των ιερέων και των μάντεων, των αγορευόντων αλλά και των ποιητών. Δηλώνει το άτομο που έχει κατακτήσει ένα υψηλό επίπεδο συνείδησης τέτοιο, που του επιτρέπει να επικοινωνεί με το θείο, αλλά και να ανακοινώνει την θεία βούληση στους ανθρώπους.

Βακτηρία = από το βα που ήδη έχουμε αναλύσει και το κτάομαι

κτάομαι = κατέχω, κρατώ, κεκτημένος, και κυρίως σε αυτήν την περίπτωση ο εμού κεκτημένος = αυτός που είναι κύριος του εαυτού του.

Ένα άλλο σύμβολο της βασιλικής ή θείας στην προκειμένη περίπτωση ιδιότητας είναι το Διάδημα, η Κορώνα που στα αρχαία την ονομάζουμε και Πώλο και συναναντάται στις απεικονίσεις των γυναικείων θεοτήτων, μέχρι και στα χρόνια της ύστερης αρχαιότητας.

πώλος = παρθένος (πουλάρι)

Αυτό δεν είναι τυχαίο, αν ανατρέξουμε στην αρχική σημασία της λέξης "παρθένος" που χρησιμοποιείται ήδη την περίοδο της προϊστορίας για να προσδιορίσει την βασική ιδιότητα της Μεγάλης Θεάς της Γονιμότητας, της Μητέρας Γης. Είναι η αρχαία λατρεία που εκφράζει μια κοινωνική δομή με κέντρο την γυναίκα και ως εκ τούτου καθαρά αγροτική. Η γυναίκα ορίζει την σταθερή εγκατάσταση και έτσι και την εξάρτηση της κοινωνίας από τις αγροτικές καλλιέργειες.

Η ιδιότητα της Παρθένου ερμηνεύεται σαν τελειότητα, ύπαρξη σύμφωνα με τους φυσικούς νόμους. Εκφράζει το τέλειο και εξελιγμένο πλάσμα όπως στην περίπτωση του βασιληά, και δεν έχει να κάνει με ερωτική αποχή. Αντίθετα συχνά οι θεές της γονιμότητας είναι σύμβολα ερωτισμού και έχουν, επειδή είναι παρθένες, πολλά παιδιά, αλλά συχνά και πολλούς άνδρες.

Παρθένος = η λέξη είναι σύνθετη και αποτελείται από την λέξη Παν- το μόριο αρ- και την λέξη έθος (ήθος)

Παν + αρ + έθος = Παν + αρ + ετος = το πλάσμα με όλες τις αρετές , δηλαδή το πλάσμα με το άριστο Ήθος.

Ήδη έχουμε αρχίσει να υποψιαζόμαστε την Σοφία που κρύβεται και αποκαλύπτεται μέσα στην γλώσσα μας. Μια Σοφία που δεν έχει χαθεί, αλλά υπάρχει και την ανακαλύπτουμε και σε άλλα επιτευγματα της Ανθρώπινης Σκέψης, όπως η Φιλοσοφία, η Αλχημεία, η άσκηση του σώματος αλλά και του πνεύματος.

Ο βασιληάς λοιπόν είναι ο άνθρωπος που μέσα από μια σειρά δοκιμασιών και επιτευγμάτων-άθλων βραβέύεται (άθλα = βραβεία) και κατορθώνει να γίνει κύριος του εαυτού του, της ίδιας του της συνείδησης. Να γίνει "υιός Θεού", "κατ' εικόνα και ομοίωση" και να κερδίσει έτσι την Αθανασία.

Κατάκτώντας την Συνείδησή του, τον κεντρικό του άξονα, γίνεται Τρίποδας και απαντά στο Αίνιγμα της Σφίγγας.

Το Αίνιγμα της Σφίγγας έλεγε:

" Τι έστιν ώ, τετράπους και δίπους και τρίπους εστίν"

" Ποίο είναι το Όν το τετράποδο, το δίποδο, και το τρίποδο"

Το Αίνιγμα της Σφίγγας μιλά για την δυνατότητα της εξέλιξης ενός ανθρώπου. Μιας εξέλιξης που δεν δεσμεύεται από την ηλικία αλλά συχνά συμβαδίζει με αυτήν.

Τρίπους, είναι ο άνθρωπος, που έχει αναπτύξει την συνείδησή του σε ένα τέτοιο επίπεδο, ώστε να μπορεί να κυριαρχεί στον εαυτό του. Είναι ο άνθρωπος που δεν στηρίζεται πλέον στους γονείς του για να ορίσει την ύπαρξή του (τετράπους), ούτε ορίζεται ή επηρεάζεται από την βούληση των άλλων (δίπους), είναι αυτός που έχει ορίσει το ένα και μοναδικό επίπεδο στήριξής του, τον ίδιο του τον εαυτό και δεν μπορεί να μετακινηθεί ή να παρασυρθεί είτε από άλλους, είτε από τα ίδια του τα συναισθήματα ή τις αδυναμίες του, που γίνονται συχνά αντικείμενο εκμετάλλευσης των άλλων.

Ο Τρίποδας έχει τρία σημεία επαφής με το έδαφος, τα οποία ορίζουν ένα και μόνο ένα επίπεδο (Πυθαγόρας) και μια μονάδικη βάση στήριξης την δική του. Τα τρία πόδια του Τρίποδα συμβολίζουν στον Άνθρωπο-Τρίποδα τα τρία τμήματα της ύπαρξής του. Το Σώμα, την Ψυχή και το Πνεύμα. Το Πνεύμα του ο άνθρωπος, το συνειδητοποιεί περισσότερο, όσο δρα, σκέφτεται και υπάρχει σύμφωνα με αυτό.

Ο άνθρωπος-τρίποδας είναι το σκεύος μέσα στο οποίο συντελείται η τελική του μεταμόρφωσή αλλά και η επικοινωνία του με το θείο. Ο Τρίποδας ορίζει τρία σημεία και ορίζεται από αυτά. Έχει ασάλευτη σταθερότητα, σαν να έχει απλώσει βαθειές ρίζες στην Γή, την Γα, την Δα, την κάτοχο της Σοφίας. Ενώ το κάτω μέρος του είναι σταθερό- δια της Σοφίας- και γειωμένο το πάνω μέρος του είναι ανάλαφρο για να μπορεί να επικοινωνεί με τον ουρανό. Στον Τρίποδα αυτό απεικονίζεται με τον ατμό που ανεβαίνει μέσα από τον λέβητα και συμβολίζει την ψυχή και το πνεύμα. (ατμός - ατμώδης=γεμάτος ικμάδα, ζωτικότητα, άτμητος= αυτός που δεν διαιρείται, σανσκριτικά - Μάχα Άτμα = μεγάλη ψυχή) Γιαυτό και στις θυσίες η προσφορά στους Θεούς, δεν ήταν το σφάγιο που χρησίμευε τελικώς ως τροφή των πιστών αλλά ο καπνός που ανέβαινε στον ουρανό, ο ατμός ήταν η προσφορά για τους Θεούς.

Το τρίτο πόδι του Τρίποδα καθώς και του Ανθρώπου-Τρίποδα που είναι η ανεπτυγμένη του συνείδηση, συμβολίζεται με την Ράβδο-βακτηρία, που υποδηλώνει το αξίωμα του αλλά και την εξουσία που έχει πάνω στην ίδια του την συνείδηση. Με λίγα λόγια το γεγονός, ότι πέτυχε να γίνει Ήρωας-Βασιληάς, ένας ενσαρκωμένος Θεός.

Η βακτηρία δεν συμβαδίζει όπως είπαμε με την προχωρημένη ηλικία, αν και συχνά χρειάζεται να φτάσουμε σε μεγάλη ηλικία για να πετύχουμε την κατάσταση συνείδησης εκείνη που απαιτείται για κάτι τέτοιο και τότε γινόμαστε Ιεροί - Γέροι και Ιέρειες - Γραίες.

Στην ελληνική μυθολογία οι Γραίες είναι πανέμορφες νύμφες της θάλασσας, δηλαδή Ιερές και όχι απαραίτητα ηλικιωμένες. Και δεν είναι τυχαίο που προσφωνούμε τους Ιερείς και τους Μοναχούς και τις Μοναχές της Χριστιανικής Θρησκείας πάντα Γέροντες και Γερόντισσες, αν και μπορεί να είναι πολύ νεότεροι σε ηλικία από εμάς.

Ο Τρίπους είναι ο άνθρωπος - κοινωνός της Αθανασίας και το ίδιο το σκεύος μέσα από το οποίο κοινωνεί. Η βακτηρία, συμβολίζει την αφυπνισμένη του συνείδηση, αυτή που του χαρίζει το τρίτο , το αποκλειστικά δικό του σημείο, που του επιτρέπει να ορίσει το προσωπικό του επίπεδο, πάνω στο οποίο θα στηριχθεί για να υπάρξει μέσα στο Σύμπαν, πραγματικά αναβαθμισμένος..

"Δως μοι παν στω και γάν κινήσω" Αρχιμήδης.

" Δώσε μου κάπου να σταθώ, να στηριχθώ και μπορώ και την γή να κινήσω"

Ο άνθρωπος- τρίπους πράγματι έχει την δυνατότητα να κινήσει την γη και το Σύμπαν ολόκληρο άν χρειαστεί, όμως ακριβώς επειδή είναι Τρίπους δηλαδή έχει αναπτύξει την Συνείδηση του και έχει ταυτιστεί με το Πνεύμα του, γνωρίζει ότι το άριστο είναι, όχι απαραίτητα να κινήσει το Σύμπαν, αλλά να επιδιώκει να βρίσκεται σε απόλυτη Αρμονία μαζί του.

Της Αθηνάς Γεωργιάδου

Βιβλιογραφία :

Ομήρου Ιλιάδα

Λεξικό της Αρχαίας Ελληνικής Γλώσσας - Κώστας Κιουγκιόλης, επιτροπή φιλολόγων.

Λεξικό της Αρχαίας Ελληνικής Γλώσσας - Liddel - Scott

H ιστοσελίδα της Αθηνάς

» Αρχαία Ελληνική Γλώσσα...
» Αρχαία Ελληνική γλώσσα...
» ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΓΛΩΣΣΑ: ΑΥΤΑ ΠΟΥ ΔΕΝ ΞΕΡΕΤΕ
» ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΡΧΑΙΑ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΓΛΩΣΣΑ... ΣΤΗΝ ΝΕΑ...
» Η Ελληνική Γλώσσα και σκέψη: Το μεγαλειωδέστερο έργο του ανθρώπου