για σενα :)

Στίχοι:
Υπήρξαν άνθρωποι που έλιωσαν σαν φρούτα
σε μια κόκκινη έρημο και κανείς ποτέ δεν τους είδε
υπήρξαν άνθρωποι που διέσχισαν τους δρόμους
για να αντικρίσουν την ελευθερία ένα πρωί
αμέτρητα στάχυα, αμέτρητα αστέρια, αμέτρητες ελπίδες

η βροχή τ' ουρανού θα ξεπλύνει τα πάθη
θα πέσει σαν σφαίρα στη φτωχή μας καρδιά
ακόμα κι εσύ που ποτέ δε μας μίλησες,
που ποτέ δε σ' ακούσαμε, που ποτέ δε γελάς

ακόμα κι εσύ που ήρθες μέσα απ' τα λάθη
πλήρωσες τόσα σ' αυτόν που χρώσταγε πολλά
και η δημιουργία του κόσμου, η αλλαγή της ταχύτητας
η αστική παράνοια

τα μεγάλα ποτάμια διασχίζουν τις χώρες
στο κέντρο της Γης η καρδιά τους χτυπά
στέκομαι εδώ σαν γέρος ανήμπορος
σαν νέος που τρέχει στου ήλιου το φως
στέκομαι εδώ

η μέρα εκείνη το ξέρω πως θα 'ρθει

στέκομαι εδώ
στέκομαι εδώ

Αριστέα!!Τι όμορφο!!

Σήμερα έχεις διπλό χτύπημα,Πάνο...


Σου ταιριάζει,όλο:

Στου Μαγγελάνου τις φωτιές,
στου Βόρα το κατάρτι
και στου παιδιού το γόνατο
το ίδιο πράγμα αλλάζει
και τις φωνές σκεπάζει.
Στους γαλαξίες τ’ ουρανού
και στο μυαλό μου μέσα
το ίδιο πράγμα κρύβεται,
ανάλαφρα ανασαίνει
κοιτάει και περιμένει.




Και κυρίως η απαγγελία των στίχων που ακούγεται:

ΧΑΡΟΥΜΕΝΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ

Ι
Έρχεται η φωνή μου άνεμος του απείρου.
Έρχεται η φωνή μου φορτωμένη την
αρσενική
Γύρη των άστρων· έρχεται
Στο λουλούδι του νου σου.

ΙΙ
Έρχομαι από την άκρη μιας
Αιωνιότητας.
Με προβιά και με έκσταση
Μ’ ένα κομμάτι σεληνόφωτο στο μέτωπο
και μ’ ένα κέρατο στη ζώνη
Με μνήμες από πάχνη κι από φωτιά
Έρχομαι από την άκρη μιας
Αιωνιότητας.
Άφησα τα χνάρια μου πάνω στον
Πηλό του φωτός.
Φόρεσα τη θωριά του νερού.
Φόρεσα τη δυσκινησία των οστρακόδερμων.
Βόσκησα τους ανέμους κι εξημέρωσα τους ήχους.
Έζησα του λύκου την έκσταση
Μπροστά στον πάγο και στη φωτιά.
Έρχομαι από την άκρη μιας
Αιωνιότητας.
Έρχομαι από την έρημο των άστρων.

ΙΙΙ
Έρχομαι από την έρημο των άστρων.
Μοναχικός βαδίζω ερημώνοντας το μέλλον.
Στερεύουν οι πηγές της πλάνης τα πάντα ξηραίνονται.
Πλούσια απλώνεται η άμμος και μονάχα η άμμος
Χώρος για περισσότερη σκέψη
Χώρος για περισυλλογή κι ελευθερία
Χώρος του άδειου και της φωτιάς.
Έρχομαι από κει όπου πηγαίνετε
Έρχομαι από την έρημο των άστρων.
Μοναχικός φυτρώνω μες στην έρημο των λαών. Ώριμος
Ήλιος
Γέρνω από γύρη σοφίας.

(Από το ποίημα του Γιάννη Υφαντή,''χαρούμενο τραγούδι'')

Με την γκάιντα να σε διαπερνά στο άπειρο.

Καταπληκτικοί στίχοι! Αρκετά λόγια από τους στίχους τους ένιωσα μέσα μου. Τους κατάλαβα.

Έζησα του λύκου την έκσταση
Μπροστά στον πάγο και στη φωτιά.
Έρχομαι από την άκρη μιας
Αιωνιότητας.
Έρχομαι από την έρημο των άστρων.



στέκομαι εδώ σαν γέρος ανήμπορος
σαν νέος που τρέχει στου ήλιου το φως
στέκομαι εδώ

η μέρα εκείνη το ξέρω πως θα 'ρθει

στέκομαι εδώ


Και με συγκίνησαν γιατί δείχνουν ένα λόγο για κάποια πράγματα. Όλα κάπου σε πάνε. Δεν ξέρω όλοι οι στίχοι μου ταιριάζουν. Κάποια τμήματα τους ναι. Ολοκληρωτικά όμως ταιριάζουν σίγουρα σε κάποιον που εύκολα θα μπορούσα να θαυμάσω. Απ αυτό απέχω όμως ακόμα.

Όμως σας ευχαριστώ πολύ και τις δύο σας!!

Εγώ φίλε μου σε θαυμάζω και σε σέβομαι. Είσαι πολύ αυστηρός με τον εαυτό σου. Το εκτιμώ όμως κι αυτό. Έχει εντιμότητα αλλιώτικη.

Καλά εξηγηθήκατε κορίτσια! Ωραίες επιλογές!

markos έγραψε:

Εγώ φίλε μου σε θαυμάζω και σε σέβομαι. Είσαι πολύ αυστηρός με τον εαυτό σου. Το εκτιμώ όμως κι αυτό. Έχει εντιμότητα αλλιώτικη.

Καλά εξηγηθήκατε κορίτσια! Ωραίες επιλογές!

¨ετσι ακριβώς!!!! Σ ευχαριστούμεεεε! Μη χάνεσαι Μάρκο μας!!!

Σ ευχαριστώ φίλε μου! Όχι δεν μ αρέσουν απλώς. Τ αγαπώ πολύ!

Με την ευκαρία να σου βάλω κι εγ'ω κάτι Πάνο μου. Εψαχνα να το βρω. Μου το χε στείλει κάποτε πάει καιρός η Αιθηρόη. Το θυμήθηκα γιατι το είδα να το γράφουν και σ ένα πρόσφατο περιοδικό. Μ αυτό το κομματι μ εσπρωξε στο Καζαντζάκη και τον λάτρεψα τον άνθρωπο! Και δε ήταν καθ'ολου τυχαίο όταν μου το στειλε τότε. Μόνο που τωρα το καταλαβαίνω καλ'υτερα για πολλούς λόγους. Νομίζω ότι σου ταιριάζει πολύ.


Αβάσταχτη είναι η ευτυχία και η δυστυχία μου, είμαι γιομάτος άναρθρες φωνές και σκοτάδι. Με κίνδυνο, βαρυγκομώντας, τρεκλίζοντας μέσα στο σκοτάδι, πασκίζω να τιναχτώ απ τον ύπνο μου, να σταθώ λίγη ώρα, όσο μπορώ, όρθιος.
Μια μικρή ανυπόταχτη πνοή μάχεται μέσα μου απελπισμένα να νικήσει την ευτυχία, την κούραση και τον θάνατο.
Γυμνάζω σαν άλογο πολεμικό το σώμα μου, το συντηρώ λιτό, πρόθυμο. Το σκληραγωγώ και το σπλαχνίζομαι. Άλογο άλλο δεν έχω. Συντηρώ το μυαλό μου ακοίμητο, λαγαρό, ανήλεο. Το αμολώ να παλεύει ακατάλυτα και να τρώει, φως αυτό, το σκοτάδι της σάρκας.
Άλλο εργαστήρι να κάνω το σκοτάδι φως, δεν έχω.
Συντηρώ την καρδιά μου φλεγόμενη, γενναία, ανήσυχη. Νιώθω στην καρδιά μου όλες τις ταραχές και τις αντινομίες, τις χαρές και τις πίκρες της ζωής. Μα αγωνίζομαι να τις υποτάξω σ ένα ρυθμό ανώτερο από το νου, σκληρότερο από την καρδιά μου. Στο ρυθμό του Σύμπαντος που ανηφορίζει.

Αυτό το κομματι μ άρεσε τρομερ'α. Αυτό ήθελα να σου χαρίσω. Και μ αρέσει και κατι άλλο που γράψε αυτός ο τρομερός Καζαντζάκης που τον αφορησε η εκκλησία.

Αγάπα τον άνθρωπο, γιατί είσαι εσύ.
Αγάπα το σώμα σου. Μονάχα με αυτό στη γη τούτη μπορείς να παλέψεις και να πνευματώσεις την ύλη.
Αγάπα την ύλη. Επάνω της πιάνεται ο Θεός και πολεμάει. Πολέμα μαζί του.
Να πεθαίνεις κάθε μέρα. Να γεννιέσαι κάθε μέρα. Να αρνιέσαι ότι έχεις κάθε μέρα. Η ανώτατη αρετή δεν είναι να είσαι ελεύθερος, παρά να μάχεσαι για ελευθερία.
Μην καταδέχεσαι να ρωτάς: Θα νικήσουμε; Θα νικηθούμε;

Πολέμα!