Εμπόδια...

Εμποδια

Περπατώ σένα μονοπάτι...
Αφήνω τα πόδια μου να με καθοδηγήδουν.

Η ματιά μου στέκεται στα δέντρα, στα πουλιά, στις πέτρες.
Στον ορίζοντα διαγράφεται το περίγραμμα μια πόλης.

Οξύνω τη ματιά μου για να την ξεχωρίσω καλύτερα.
Αισθάνομαι ότι η πόλη με έλκει.

Χωρίς να ξέρω πώς, συνειδητοποιώ ότι σε αυτήν τη πόλη μπορώ να βρω όλα όσα επιθυμώ.
όλους μου τους στόχους, τους σκοπούς, τα μελλοντικά μου επιτεύγματα.

Οι φιλοδοξίες και τα ονειρά μου βρίσκονται σε αυτήν την πόλη.
Φαντάζομαι ότι όλα βρίσκονται σε αυτήν την πόλη...

Χωρίς δισταγμό αρχίζω να πηγαίνω προς τα εκεί.
Λίγο μετά αφού έχω ήδη αρχίσει να βαδίζω το μονοπάτι γίνεται ανηφορικό.

Κουράζομαι λίγο αλλά δεν πειράζει..συνεχίζω..
Διακρίνω μια μαύρη σκιά παρακάτω, στον δρόμο.

Πλησιάζω και βλέπω ότι μια τεράστια τάφρος εμποδίζει το περασμά μου...
Φοβάμαι...Διστάζω

Μ'ενοχλεί που ο στόχος μου δεν μπορεί να επιτευχθεί εύκολα.
Όπως και να΄χει αποφασίζω να πηδήξω την τάφρο.

Κάνω πίσω , παίρνω φόρα και πηδώ...καταφέρνω να την περάσω.
Ξαναρχίζω το δρόμο μου και συνεχίζω να περπατώ.

Λίγα μέτρα πιο κάτω εμφανίζεται μια άλλη τάφρος. Ξαναπέρνω φόρα και την περνάω κι αυτήν.

Τρέχω προς την πόλη. Ο δρόμος μου φαίνεται καθαρός...
Με ξαφνιάζει μια άβυσσος που ανοίγεται στο δρόμο μου.

Σταματώ...Είναι αδύνατον να πηδήξω απο πάνω...
Βλέπω πως δίπλα υπάρχουν καρφιά, ξύλα και εργαλεία.

Συνειδητοποιώ ότι βρίσκονται εκεί για την κατασκευή μιας γέφυρας..σκέφτομαι να παραιτηθώ...ποτέ δεν ήμουν επιδέξιος στα χέρια αλλα κοιτώ τον στόχο που επιθυμώ και αντιστέκομαι...

Αρχίζω την κατασκεύη της γέφυρας.
Περνούν ώρες,μέρες,μήνες.
Η γέφυρα είναι έτοιμη...

Συγκινημένος την διασχίζω και φτάνοντας στην άλλη μεριά ....
ανακαλύπτω το τοίχος...

Ένα γιγαντιαίο τείχος, κρύο και υγρό περικυκλώνει την πόλη των ονείρων μου...
Αισθάνομαι απελπισμένος ...

Ψάχνω τρόπο να το αποφύγω...
Δεν υπάρχει.

Πρέπει να σκαρφαλώσω ...η πόλη είναι τόσο κοντά...Δε θα αφήσω το τείχος να μου φράξει το ΄πέρασμα ...σκέφτομαι να αναρριχηθώ.

Ξεκουράζομαι μερικά λεπτά και πέρνω αέρα...
Ξαφνικά βλέπω σε μια άκρη του δρόμου ένα παιδί να με κοιτά σαν να με γνώριζε...

Μου χαμογελά με συνοχή.
Μου θυμίζει τον εαυτό μου ...όταν ήμουν παιδί.΄

Ίσως γιάυτό τολμώ να εκφράσω φωναχτά το παραπονό μου..
"Γιατί τόσα εμπόδια ανάμεσα σε μένα και στο σκοπό μου?"

Το παιδί ανασηκώνει τους ώμους και μου απαντά.
" και γιατί ρωτάς εμένα? Τα εμπόδια δεν υπήρχαν μέχρι να έρθεις...

Τα εμπόδια τα έφερες εσύ."

Χόρχε Μπουκάι