Ο Ερευνητής...

Ο Ερευνητής...

Μια μέρα ένας ερευνητής διαισθάνθηκε ότι έπρεπε να πάει προς την πόλη Καμίρ.

Είχε μάθει να δίνει μεγάλη σημασία στα προαισθηματά του, που πήγαζαν από ένα μέρος δικό του μεν, άγνωστο δε.

Μετά από δύο μέρες πορείας στους σκονισμένους δρόμους, διέκρινε απο μακριά το Καμίρ. Λίγο πριν φτάσει στο χωριό του τράβηξε την προσοχή ένας λόφος, δεξιά απο το μονοπάτι.

Ήταν σκεπασμένος από υπέροχη πρασινάδα και γεμάτος με δέντρα, πουλιά και μαγευτικά λουλούδια. Τον περιτριγύριζε κάτι σαν μικρός φράχτης φτιαγμένος απο βαμμένο ξύλο.

Μια μπρούτζινη πορτούλα τον προσκαλούσε να μπει.

Ξαφνικά αισθάνθηκε να ξεχνά το χωριό και υπέκυψε στην επιθυμία του να ξαποστάσει για λίγο σ'εκείνο το μέρος.

Ο ερευνητής πέρασε την είσοδο κι άρχισε να βαδίζει αργά δίπλα στις λευκές πέτρες που ήταν τοποθετημένες ανάκατα ανάμεσα στα δέντρα.

Άφησε το βλέμμα του να ξαποστάσει σαν την πεταλούδα, σε κάθε λεπτομέρεια του πολύχρωμου αυτού παραδείσου.

Τα μάτια του όμως, ήταν η ματιά του ερευνητή κι ίσως γιάυτό ανακάλυψε την επιγραφή πάνω σε μια απ΄τις πέτρες:

Αμπντούλ Ταρέγκ: έζησε 8 χρόνια, 6 μήνες , δύο εβδομάδες και 3 μέρες.

Τρόμαξε λίγο συνειδητοποιώντας ότι εκείνη η πέτρα δεν ήταν απλώς μια πέτρα: ήταν μια ταφόπλακα.

Λυπήθηκε όταν σκέφτηκε ότι ένα παιδί τόσο μικρής ηλικίας ήταν θαμμένο σ'εκείνο το μέρος.
Κοιτάζοντας γύρω του ο άνθρωπος συνειδητοποίησε ότι και η διπλανή πέτρα είχε μια επιγραφή.

Ο ερευνητής αισθάνθηκε φοβερή συγκίνηση.
Αυτό το πανέμορφο μέρος ήταν νεκροταφείο και κάθε πέτρα ένας τάφος.

όλες οι πέτρες είχαν παρόμοιες επιγραφές:

Ενα όνομα και τον ακριβη χρόνο ζωής του νεκρού αλλα αυτό που τον τάραξε περισσότερο ήταν η διαπίστωση ότι ο άνθρωπος που είχε ζήσει τον πιο πολύ καιρό, μόλις που ξεπερνούσε τα έντεκα χρόνια....

Νικημένος απο μια αβάσταχτη θλίψη, έκατσε κι άρχισε να κλαίει.

Ο φύλακας του νεκροταφείου που περνούσε απο εκεί τον πλησίασε. Τον κοίταξε να κλαίει για λίγο σιωπηλός και μετά τον ρώτησε αν έκλαιγε για κάποιον συγγενή.

" Όχι, για κανέναν συγγενή " είπε ο ερευνητής.

"Τι συμβαίνει σ'αυτό το χωριό; Τι πράγμα φοβερό έχει αυτός ο τόπος; Ποια η κατάρα που βαραίνει αυτούς τους ανθρώπους και τους έχει υποχρεώσει να φτιάξουν ένα νεκροταφείο για παιδιά;

Ο ηλικιωμένος χαμογέλασε και είπε: "Μπορείτε να ηρεμήσετε. Δεν υπάρχει τέτοια κατάρα. Αυτό που συμβαίνει είναι ότι εδώ έχουμε ένα παλιό έθιμο. Θα σας εξηγήσω...

Όταν ένας νέος συμπληρώνει τα 15 του χρόνια, οι γονείς του του χαρίζουν ένα τετράδιο όπως αυτό που έχω εδω, για να το κρεμάει στο λαιμό. Απο τη στιγμή εκείνη κι έπειτα, κάθε φορά που κάποιος απολαμβάνει έντονα κάτι, ανοίγει το τετράδιο και σημειώνει:

στα δεξιά αυτό που απόλαυσε και στ'αριστερά πόσο χρόνο κράτησε η απόλαυση.

" Έστω οτι γνώριζε μια κοπέλα και την ερωτεύτηκε. Πόσο κράτησε το μεγάλο αυτό πάθος και η χαρά της γνωριμίας τους;

Μια βδομάδα; Δύο;... και μετά η συγκίνηση του πρώτου φιλιού ...πόσο κράτησε; δύο μέρες; μια βδομάδα; κτλ...

Έτσι συνεχίζουμε να σημειώνουμε στο τετράδιο κάθε λεπτό που απολαμβάνουμε...κάθε λεπτό.

Έτσι, όταν πεθαίνει, έχουμε τη συνήθεια να ανοίγουμε το τετραδιό του και να αθροίζουμε τον χρόνο απόλαυσης για να τον γράψουμε πάνω στον τάφο του.....

Γιατί αυτός είναι για εμάς ο μοναδικός και πραγματικός χρόνος ΠΟΥ ΕΧΟΥΜΕ ΖΗΣΕΙ!!!


Πηγή: Χόρχε Μπουκάι.