ΑΦΙΕΡΩΣΕΙΣ ΜΕ ΑΓΑΠΗ

και   εμεις  σε   αγαπαμε  πολυ  γλυκεια  μου  naan

να  προσεχεις  τον  εαυτο  σου ...

Μέσα μου ο αέρας που φυσά
δε λέει να ημερέψει
Μου ξεσηκώνει την καρδιά
και μου σκορπάει τη σκέψη

Σα σπίθα από πυρκαγιά
στα ύψη μ' ανεβάζει
Κι έξω απ' του κόσμου τ' όνειρο
με μια σπρωξιά με βγάζει

Με στροβιλίζει σα φτερό
στο πουθενά σε μια άκρη
Κι ύστερα μες στα μάτια σου
με ακουμπάει σα δάκρυ

Με πάει ψηλά στον ουρανό
μου λέει τώρα γκρεμίσου
Κι εγώ σαν άστρο ρίχνομαι
κι ακούω την ευχή σου

Μέσα μου ο αέρας που φυσά
στιγμή δε λιγοστεύει
Μάλλον τρελά θα μ' αγαπά
γι αυτό έτσι με παιδεύει

Κι όταν του λέω πια δεν μπορώ
κόπασε να ησυχάσω
Μου λέει όσο ζεις εγώ θα ζω
κι άντε να σε χορτάσω

¨)

      

                                                      Προσγείωση... 

Wake up you lazy people,
put on your heads and realize
We can be positive people,
adjust your attitude and rise

μα αυτή βρήκες;;;;;
Αυτα τα λένε κατασκευασμενες προφητειες
Πάντα υπάρχουν δυο επιλογες και η καθεμια ειναι περιπου προβλεπομενη.
Θελεις να συζητησουμε παλι περι
ΕΛΕΥΘΕΡΗΣ ΒΟΥΛΗΣΗΣ;

κοιτα...

Σ' ένα νησί, όπου έρχεται να υπηρετήσει ένας νέος δάσκαλος, ο Βασίλης, εκτυλίσσονται ενδιαφέροντα γεγονότα. Οι κάτοικοι, χωρισμένοι σε δυο αντίπαλες παρατάξεις, δεν καταφέρνουν να φτιάξουν το λιμάνι. Αντίθετα, τα παιδιά μ' ένα συγκινητικό παράδειγμα ομόνοιας και αδελφοσύνης τους βάζουν, που λένε, τα γυαλιά: Έχοντας επικεφαλής τον Γιωργαρέλο, ένα εφτάχρονο παιδί που όλοι το αποδέχονται, κουρεύονται γουλί -κι ο δάσκαλος μαζί-, για να συμπαρασταθούν στον Φάνη τον συμμαθητή τους, που είχε χάσει πρόσκαιρα τα μαλλιά του από μια αρρώστια. 

— Τους βλέπετε; Όλοι σχεδόν φοράνε καπέλο. Είναι γιατί κουρεύτηκαν με την ψιλή.

— Τιιι;

— Μάλιστα, καλά το ακούσατε. Δεν έμεινε τίποτα, γενική αποτρίχωση, θα 'λεγα, για να μην πω αποψίλωση. Για να πάρετε μια ιδέα, δεν έχετε παρά να προσέξετε αυτά τα μικρά, τα ξεσκούφωτα. Να, για παράδειγμα, ο Θεμιστοκλής με τον Σταυρονικήτα. Έχετε ξαναδεί τα κεφάλια τους έτσι γυμνά;

— Κανείς. Κουρεύτηκαν με τη θέλησή τους.

 — Μνήσθητί μου, Κύριε!... Γιατί, καλέ;

— Γιατί σήμερα ξαναγυρίζει ο Φάνης σχολείο.

— Ε, και λοιπόν; Τι σχέση έχει αυτό;

— Μα δεν καταλαβαίνετε, κυρία Διονυσία; Από συμπαράσταση κουρεύτηκαν τα παιδιά...

Ήταν γραφτό για την κυρία Διονυσία να 'ναι γι' αυτή η μεγάλη μέρα συγκινήσεων και εκπλήξεων, με αποκορύφωμα το κεφάλι του δασκάλου, που θα το δει τώρα σε λίγο. Γενικά, όλος ο γυναικείος πληθυσμός του σχολείου άναυδος θα παρακολουθήσει μια εξαίσια παράσταση. Πολλά μάτια του γυναικείου πληθυσμού θα δακρύσουν. Η Αποκάλυψη, μ' άλλα λόγια (που, εξόν από το βαθύτερο νόημά της, σημαίνει και βγάλσιμο του καπέλου), έγινε με τον ακόλουθο τρόπο:

Στο μεταξύ η κυρία Διονυσία, που είχε πανοραμική άποψη απ' τις σκάλες, έπαιρνε μια νέα συγκίνηση, ακόμα πιο δυνατή: Ποτέ δεν την είδε και δεν την άκουσε έτσι την πρωινή προσευχή. Ένας κόμπος της έκλεισε το λαιμό. 

Δεν πρόλαβε, όμως, να εκδηλωθεί, γιατί προηγήθηκε μια νέα κατάπληξη: Καθώς αντιλήφθηκε πλάι το δάσκαλο να βγάζει το μαύρο καπέλο του, γυρίζει απότομα και αντικρίζει ένα τόσο αστείο κεφάλι, που σίγουρα θα γελούσε αν δεν ήταν έτοιμη να κλάψει.

Η Τζόυ, όμως, που τα είδε όλα απ' την αυλόπορτα, έκλαψε. 

Ο άνθρωπος που υπνοβατει

Λατρεύω κι εγώ τον ωκεανό
Το πώς βάφεται γαλαζοπράσινος
Στα επαναλαμβανόμενα όνειρα μου για σένα
Ω μη με ξυπνάς, ω μη με ξυπνάς...
Είμαστε καλύτεροι όταν κοιμόμαστε βαθιά
Όταν με σηκώνεις από τα ευωδιαστά σεντόνια μου
Είναι αυτή η αθωότητα που θέλω να κρατήσω
Ω μη με ξυπνάς, ω μη με ξυπνάς
 
Βρες με να κοιμάμαι όρθιος
Ο πιο ευχάριστος άνθρωπος που θα γνωρίσεις ποτέ
Και δεν υπάρχει τίποτα που να συγκρίνεται μαζί του
Με τον δικό σου άνθρωπο που υπνοβατεί
Ξέρεις πως θέλω να είμαι στο πλευρό σου
Ένα μέρος μου θέλει απλά να τρέξει και να κρυφτεί
Οι άνθρωποι με φοβίζουν περισσότερο από τον πόνο ξέρεις
Ας μπούμε ξανά στη μάχη
 
Θα με τιμήσεις με την παρουσία σου εδώ;
Στο δωμάτιο σου με το φως που πεθαίνει
Μακριά από καθετί
Στο άδυτο της νύχτας
Θα προτιμούσα να ήμουν ένας άνθρωπος που υπνοβατεί
Δε θέλω καμιά εξουσία ή εντολή
Πάνω σε ανθρώπους που δε θα καταλάβω ποτέ
Ω μη με ξυπνάς, ω μη με ξυπνάς
 
Βρες με να κοιμάμαι όρθιος
Ο πιο ευχάριστος άνθρωπος που θα γνωρίσεις ποτέ
Και δεν υπάρχει τίποτα που να συγκρίνεται μαζί του
Με τον δικό σου άνθρωπο που υπνοβατεί
Ξέρεις πως θέλω να είμαι στο πλευρό σου
Ένα μέρος μου θέλει απλά να τρέξει και να κρυφτεί
Οι άνθρωποι με φοβίζουν περισσότερο από τον πόνο ξέρεις
Ας μπούμε ξανά στη μάχη
 

 καλο ε;