.Η Βούληση.

Ο αυστηρότερος κριτής, είναι ο εαυτός μας...
Χμ...
Εντάξει λοιπόν... έλα να τα πούμε λιγάκι...

1) Ναι... εννοώ αυτό που κατάλαβες.

2) Ποιος αποφασίζει; Έχει «αποδειχθεί» (και το βάζω σε εισαγωγικά, διότι δεν μπορώ να κυριολεκτήσω σε αυτό, λόγω του ότι απτά, δεν μπορεί να αποδειχθεί), πως σε περιπτώσεις μεταθανάτιων εμπειριών, οι άνθρωποι βιώνουν διάφορες καταστάσεις. Αυτές οι καταστάσεις εξαρτώνται από το τι πιστεύουν για τον θάνατο, το «μετά ζωής», φως - σκοτάδι, παράδεισος - κόλαση, κτλ. Η «διακόσμηση» του «χώρου», εξαρτάται από τις πεποιθήσεις και τα πιστεύω μας. Ο «Χώρος» όμως, είναι ο ίδιος. Πράγμα που δείχνει, ότι η εσωτερική μας πνευματική εξέλιξη και αντίληψη, πιστεύει, μεταφράζει, κατανοεί, αποκωδικοποιεί, αντι-κρίζει, «αποφασίζει», αυτό που μπορεί να κατανοήσει, να δεχτεί, να αντιληφθεί, να ορίσει, επιλέξει, με τρόπο που να νιώθει ασφαλής η οντότητα, οικεία και θεμιτά ως προς τα πιστεύω του, τόσο για τον Έξω Κόσμο, όσο και για τον Εαυτό του.

α) Εάν εγώ πιστεύω, ότι έχω μεγάλα αυτιά, όταν θα κοιτάζομαι στον καθρέφτη μου, αυτό θα βλέπω. Και προφανώς, θα φοράω μεγάλα καπέλα, για να τα κρύβω. Άσχετα αν έχω μεγάλα αυτιά ή όχι.

β) Αν εγώ θεωρώ πως έχω κάνει κάτι κακό, για όποιο λόγο και άσχετα με το τι πιστεύουν οι άλλοι, οι όποιοι άλλοι, θα τιμωρήσω τον εαυτό μου, κάνοντας τις ανάλογες επιλογές. Μέχρι το σημείο, που δεν παρεμβαίνω στις ζωές - χώρους των άλλων, εγώ θα ορίζω, με την όποια σωστή ή λάθος άποψη, εξακολουθώντας σε κάποιες επιλογές. Και αυτό το ξεκαθαρίζω, διότι μπορεί κάποιος να κάνει διαρκώς κακό σε άλλους, πιστεύοντας το αντίθετο. Σε αυτή την περίπτωση, παρεμβαίνει η δύναμη που αποκαλείται με διάφορα ονόματα (Νέμεσις, Κάρμα, Φυσικό Δίκαιο κτλ), για να τον σταματήσει. θέλω να πω λοιπόν, ότι αυτός που τιμωρεί... ανταμείβει... κρίνει... είμαστε εμείς. Και σε αυτή την περίπτωση, είναι αδύνατον να λειτουργήσει η λογική, ή αυτό που μας εξυπηρετεί. Υπάρχει κάτι μέσα μας, που ενεργοποιείται μια και μόνο στιγμή. Την ώρα της Κρίσης (απόφασης). Αυτό το «κάτι», δεν μπορεί να ελεγθεί , από κανέναν εξωτερικό παράγοντα. Είναι αυτό το παράξενο σκούντημα... τσιμπιματάκι... σφιξιματάκι... αυτό το κρυφό αόρατο «κάτι», που νιώθουμε όταν κάνουμε κάτι και ξέρουμε βαθιά μέσα μας, αν είναι αρνητικό, ή θετικό (αυτό που κάνουμε), ανεξάρτητα από τις όποιες δικαιολογίες (θυμός, αγανάκτηση, βιασύνη κτλ) χρησιμοποιήσουμε για να βολέψουμε και να εκ-λογικέψουμε στο νου μας, ώστε να δεχτούμε αυτό που κάναμε ή θέλουμε να κάνουμε. Αυτό το «κάτι», είναι που κατανέμει τις πράξεις - σκέψεις - αισθήματα μας, αριστερά ή δεξιά. Και όλο αυτό βέβαια, ανάλογα με την ουσία μας και την συμπαντική ταυτότητα μας.

Αυτό το «κάτι»... είναι ο εσώτερος ελεγκτής, που έχει δύο όψεις και πρόσωπα και είναι δημιούργημα της ανώτερης Γνώσης και συνείδησης, εμπλουτισμένο και σμιλευμένο ζωή την ζωή. Το Σύμπαν, είναι παρατηρητής. Είναι ο Μέγα Μάγος Πραγματοποιός. Είναι αυτός που λέει... «Εσύ ζητάς κι εγώ πραγματοποιώ!»

Έχω ξαναπεί... όσο μακριά κι αν πας, άσχετα με τι πιστεύουν ή ξέρουν οι άλλοι, εσύ ΓΝΩΡΙΖΕΙΣ και ποτέ δεν μένει τίποτα πίσω, εάν το κουβαλάς μέσα σου. Δεν μπορείς να φύγεις από τα... εσωτερικά σημεία του χάρτη της ψυχής σου. Δεν αλλάζεις τόπο, για να αλλάξουν τα αισθήματα σου, οι σκέψεις σου, η ψυχή σου. Αλλάζεις μέσα σου. Ο καθένας μας, είναι ο πυρήνας του Κόσμου - Κόσμου του. Είναι ο εντολέας και ο ανα-παραγωγός. Ότι διεργασίες και επεξεργασίες γίνονται εκεί, αντανακλώνται αργά, κυματιστά και απλώνονται στον «χώρο», διαμορφώνοντας τον ανάλογα.

Ποιος αποφασίζει λοιπόν;

3) Ελεύθερη βούληση... Κανείς δεν σε κοροϊδεύει. Αν και σε καταλαβαίνω... Δεν έχει εξηγηθεί επαρκή το συγκεκριμένο θέμα. Και δεν γνωρίζω αν θα μπορέσει ποτέ να εξηγηθεί ικανοποιητικά, σε ένα πεδίο όπου υπάρχουν φυσικά όρια και περιορισμοί.

α) Ελεύθερη βούληση, στον φυσικό κόσμο - πεδίο που ζούμε (αλλά και στην Κοινωνία που έφτιαξαν οι «εντολές» και οι νόμοι (γραφτοί - άγραφοι) των ανθρώπων, συμβαίνει να σημαίνει να επιλέγω ανάμεσα σε διάφορες πιθανότητες, σύμφωνα πάντα με την θέση στην οποία βρίσκομαι και τις ικανότητες τις οποίες διαθέτω.

Ανάλογα με την δύναμη που έχω να επιλέξω. Διότι τα μεγαλύτερα... εμπόδια, είναι οι κανόνες (γραπτοί και άγραφτοι), η προσωπική ηθική, η κοινωνική ηθική (με λίγα λόγια, όλα αυτά τα «πρέπει»), οι διάφορες ανάγκες (οι οποίες μας αναγκάζουν να πράττουμε ή όχι), οι διάφορες συνθήκες (κοινωνικές, βιοτικές, φυσικές, που επιτρέπουν - διαθέτουν δυνατότητες, ή όχι).
Θέλω να επιλέξω και να κάνω κάτι... κανείς δεν με εμποδίζει ουσιαστικά... αλλά... «τι θα πουν;», «πώς θα αντιδράσουν;», «τι θα σκεφτούν;», «δεν πρέπει - πρέπει», «όλοι κάνουν αυτό, εγώ πώς θα...» κτλ κτλ...

Χμ... ναι... μ αρέσει να λέω, πως θέλει μαγκιά η ζωή... όπως και ο έρωτας...
Θέλει μαγκιά να «Είσαι»...

β) Ελεύθερη βούληση, στον πνευματικό- ψυχικό κόσμο... είναι να μπορείς να επιλέγεις την θέση σου στο Κόσμο... είναι να μπορείς να κρίνεις τον εαυτό σου... να μπορείς να κάνεις λάθη χωρίς να καταδικάζεσαι αιώνια... να μπορείς να διορθώσεις... να αλλάξεις... να έχεις το δικαίωμα και την πρόσβαση να εξερευνήσεις... να γνωρίσεις... να Είσαι...

Είναι δώρο, διότι δεν γεννιέσαι με ορισμένο έργο, ιδιότητα, δυνατότητα, κτλ.
Μπορείς να εξελιχθείς, ανελιχθείς, αλλάξεις, μεταμορφωθείς... και αυτά να εξαρτώνται από εσένα.
Δεν γεννιέσαι με μια γνώση και συνείδηση... είτε είναι του καλού, είτε του κακού. (παράδειγμα οι άγγελοι, που κατά παράδοση, απλά «είναι» αυτό που είναι, φτιάχτηκαν γι αυτό και δεν «έγιναν», δεν επέλεξαν. Υποτίθεται πως αν επιλέξουν κάτι άλλο, θα χάσουν την ιδιότητα τους).

Η ελεύθερη βούληση, δεν είναι εύκολο δώρο... καθόλου εύκολο...
Για να μπορέσεις να την χειριστείς, εν πλήρη δυνάμει, σου χρειάζεται γνώση και συνείδηση γνώσης του εαυτού και των δυνατοτήτων του.

Τώρα όσο αφορά όλα τα υπόλοιπα...
(Και συμπληρωματικά, διότι τα μηνύματα των φίλων σου εδώ, λένε πολλά...)

Πάνο μου... γλυκέ μου φίλε...
Τα έχουμε πει κι άλλες φορές...
Ο πήχης πρέπει να είσαι εσύ...
Ο ανταγωνιστής, δεν είναι οι άλλοι, αλλά ο εαυτός μας...
Καλύτερος του εαυτού μας! Αυτός είναι ο στόχος...

Μην τρομάζεις με τον εαυτό σου καρδιά μου...
Σε όλους μας συνυπάρχει το κακό με το καλό...
Κι εγώ γνωρίζω, πως είμαι εξίσου ικανή για το χειρότερο κακό, όσο και για το ιδανικότερο καλό.
Η επιλογή κάνει την διαφορά...

Επιλέγω την αγάπη από το μίσος...
Τον καλό τον τρόπο, από τον βίαιο...
Την κατανόηση από το μίσος...
Την ευγένεια από τον θυμό...
Την συμπόνια από την αδιαφορία...

Κι όμως... αν χρειαστεί να πολεμήσω για όλα αυτά που πιστεύω και καταστεί αναγκαίο να αντιμετωπίσω αυτό που θεωρώ «αντιπροσώπους του κακού» (παρ όλο που γνωρίζω ότι κάποτε, μπορεί να ήταν κάτι άλλο, ή πως στην πορεία θα μπορούσαν να γίνουν)...
Φοβάμαι όσο κι εσύ...
Διότι πίστεψε με, θα ήμουν ικανή να γίνω ότι αγριότερο μπορεί να έχεις δει ποτέ...
Και ξέρεις... δεν θα υπάρχει δικαιολογία και ελαφρυντικό, εξ αιτίας της μορφής του εχθρού.

Κι εγώ οργίζομαι με πράγματα που βλέπω ή δεν μπορώ να κάνω...
Και σε μένα έρχονται στιγμές, που θέλω να χάσω τον έλεγχο...
Και στιγμές που πράγματι τον χάνω...

Οπότε; Λάθος «μέτρο», χρησιμοποιείς!
Κι αν θα πρέπει οπωσδήποτε να έχεις κάποιο... φρόντισε να είναι, αυτό που επιθυμείς, φαντάζεσαι κι ονειρεύεσαι για τον εαυτό σου...

Ναι είναι αφόρητο... το γνωρίζω.
Όπως γνωρίζω πως δεν... μισείς...
Απλά θυμώνεις με τον εαυτό σου...
Και είσαι άδικος...
Διότι του αξίζει θαυμασμός για όλα αυτά που κατάφερες...
Και ξέρουμε καλά και οι δύο, ποια είναι αυτά...

Αιθηρόη.